As an architect I try to be guided

As an architect I try to be guided not by habit but by a
conscious sense of the past-by precedent, thoughtfully
considered. The historical comparisons chosen are part of a
continuous tradition relevant to my concerns. When Eliot
writes about tradition, his comments are equally relevant to
architecture, notwithstanding the more obvious changes in
architectural methods due to technological innovations. "In
English writing," Eliot says, "we seldom speak of tradition.
. . . Seldom, perhaps, does the word appear except in
a phrase of censure. If otherwise, it is vaguely approbative,
with the implication, as to a work approved, of some
pleasing archeological reconstruction. . . . Yet if the only
form of tradition, of handing down, consisted in following
the ways of the immediate generation before us in a blind
or timid adherence to its successes, 'tradition' should be
positively discouraged. . . . Tradition is a matter of much
wider significance. It cannot be inherited, and if you want it
you must obtain it by great labour. It involves, in the first
place, the historical sense, which we may call nearly indispensable
to anyone who would continue to be a poet
beyond his twenty-fifth year; and the historical sense involves
perception, not only of the pastness of the past, but
of its presence; the historical sense compels a man to write
not merely with his own generation in his bones, but with a
feeling that the whole of the literature of Europe . . . has
a simultaneous existence and composes a simultaneous order.
This historical sense, which is a sense of the timeless as
well as of the temporal and of the timeless and temporal
together, is what makes a writer traditional, and it is at the
same time what makes a writer most acutely conscious of
his place in time, of his own contemporaneity. . . . No
poet, no artist of any kind, has his complete meaning
alone." I agree with Eliot and reject the obsession of
Modern architects who, to quote Aldo van Eyck, "have been
harping continually on what is different in our time to such
an extent that they have lost touch with what is not different,
with what is essentially the same.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นสถาปนิก พยายามจะแนะนำไม่ โดยนิสัยแต่โดยใส่ใจความรู้สึกของอดีต- โดยเหตุ ห้างถือว่า เปรียบเทียบประวัติศาสตร์ที่เลือกเป็นส่วนหนึ่งของการประเพณีอย่างต่อเนื่องที่เกี่ยวข้องกับข้าพเจ้า เมื่อเอเลียตเขียนเกี่ยวกับประเพณี ความเห็นของเขาจะเกี่ยวข้องอย่างเท่าเทียมกันกับสถาปัตยกรรม อย่างไรก็ตามการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนมากขึ้นในวิธีสถาปัตยกรรมเนื่องจากเทคโนโลยีนวัตกรรม "ภาษาอังกฤษเขียน กล่าวว่า เอเลียต "เราค่อยพูดของประเพณี. . . บทบาท อาจจะ คำปรากฏยกเว้นในวลีของตำหนิ ถ้ามิฉะนั้น คลับ approbativeมีปริยาย เป็นงานที่อนุมัติ บางชื่นชอบฟื้นฟูโบราณ. ... แต่ถ้าเฉพาะประกอบด้วยรูปแบบของประเพณี ของลง ในต่อไปนี้วิธีการสร้างทันทีก่อนเราในม่านบังตาต่าง ๆ เป็นพิเศษเพื่อความสำเร็จของ 'ประเพณี' ควรจะได้บวกกำลังใจ. ... ประเพณีเป็นเรื่องของมากความสำคัญมากขึ้น มันไม่มีการสืบทอด และ ถ้าคุณต้องการคุณต้องรับมัน โดยแรงงานที่ดี เกี่ยวข้องกับ ในครั้งแรกสถาน ประวัติศาสตร์ความรู้สึก ซึ่งเราอาจเรียกเกือบขาดไม่ได้สำหรับทุกคนที่จะยังคงเป็น กวีนอกเหนือจากพระยี่สิบห้าปี และเกี่ยวข้องกับความรู้สึกประวัติศาสตร์รับรู้ ไม่เพียงแต่ของ pastness ในอดีต แต่ที่อยู่ ความรู้สึกประวัติศาสตร์ร็อกแมนเขียนไม่เพียงแต่กับรุ่นของเขาเอง ในกระดูกของเขา แต่มีการความรู้สึกที่ทั้งวรรณคดียุโรป...ได้มีอยู่พร้อม และ composes ใบสั่งพร้อมกันรู้สึกประวัติศาสตร์นี้ ซึ่งเป็นของตกแต่งที่เป็นดี ณชั่วคราว และ ของตกแต่ง และขมับกัน เป็นสิ่งที่ทำให้นักเขียนที่ดั้งเดิม และเป็นที่ขณะเดียวกันสิ่งที่ทำให้นักเขียนที่สุดทั้งตระหนักเวลา contemporaneity ของเขาเองเขา... ไม่ใช่กวี ศิลปินใด ๆ ไม่มีความหมายที่สมบูรณ์ของเขาคนเดียว " ผมเห็นด้วยกับเอเลียต และปฏิเสธการครอบงำจิตใจของสถาปนิกสมัยใหม่ที่ Aldo van Eyck ใบเสนอราคา "ได้อย่างต่อเนื่อง harping ในสิ่งแตกต่างในเวลาของเราเช่นขนาดว่า พวกเขาได้สูญเสียสัมผัสกับส่วนไม่แตกต่างมีอะไรจะเป็นเหมือนกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่เป็นสถาปนิกที่ฉันพยายามที่จะได้รับคำแนะนำไม่ได้โดยนิสัย
แต่โดยความรู้สึกจิตสำนึกของแบบอย่างที่ผ่านมาโดยการคิดพิจารณา
เปรียบเทียบประวัติศาสตร์ได้รับการแต่งตั้งเป็นส่วนหนึ่งของประเพณีอย่างต่อเนื่องที่เกี่ยวข้องกับความกังวลของฉัน
เมื่อเอลเลียตเขียนเกี่ยวกับประเพณีความคิดเห็นของเขาได้อย่างเท่าเทียมกันที่เกี่ยวข้องกับสถาปัตยกรรมแม้จะมีการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดมากขึ้นในวิธีการทางสถาปัตยกรรมอันเนื่องมาจากนวัตกรรมทางเทคโนโลยี "ในการเขียนภาษาอังกฤษ" เอเลียตกล่าวว่า "เราไม่ค่อยพูดถึงประเพณี.... นาน ๆ อาจจะเป็นคำที่ไม่ปรากฏยกเว้นในวลีตำหนิ. ถ้ามิฉะนั้นจะเป็นราง approbative, ที่มีความหมายเช่นเดียวกับการทำงาน ได้รับการอนุมัติของการฟื้นฟูบูรณะแหล่งโบราณคดีที่ชื่นชอบ.... แต่ถ้าเพียงรูปแบบของประเพณีมอบหมายลงประกอบด้วยดังต่อไปนี้วิธีการของคนรุ่นทันทีก่อนที่เราอยู่ในคนตาบอดยึดมั่นหรือขี้อายที่จะประสบความสำเร็จของ'ประเพณี' ควรจะเป็นบวกกำลังใจ.... ประเพณีเป็นเรื่องของมากอย่างมีนัยสำคัญที่กว้างขึ้น. มันไม่สามารถจะได้รับมรดกและถ้าคุณต้องการคุณจะต้องได้รับมันได้โดยการใช้แรงงานที่ดี. มันเกี่ยวข้องกับในครั้งแรกที่ความรู้สึกทางประวัติศาสตร์ซึ่งเราอาจเรียกที่ขาดไม่ได้เกือบกับทุกคนที่จะยังคงเป็นกวีเกินยี่สิบห้าปีของเขาและความรู้สึกทางประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับการรับรู้ไม่เพียงแต่ pastness ที่ผ่านมา แต่การปรากฏตัวของมันความหมายทางประวัติศาสตร์ที่บังคับให้คนที่จะเขียนไม่เพียงกับตัวเขาเองในการสร้างกระดูกของเขา แต่มีความรู้สึกว่าทั้งวรรณกรรมของยุโรป . . มีการดำรงอยู่พร้อมกันและประกอบด้วยคำสั่งพร้อมกัน. นี้ความรู้สึกทางประวัติศาสตร์ซึ่งเป็นความรู้สึกของความอมตะเป็นอย่างดีในฐานะของเวลาและของที่ไร้กาลเวลาและเวลาด้วยกันคือสิ่งที่ทำให้นักเขียนแบบดั้งเดิมและมันอยู่ที่เวลาเดียวกันสิ่งที่ทำให้นักเขียนส่วนใหญ่ตระหนักจิตสำนึกของสถานที่ของเขาในเวลาที่ contemporaneity ของเขาเอง . . . ไม่มีกวีศิลปินใด ๆ ไม่ได้มีความหมายที่สมบูรณ์แบบของเขาเพียงอย่างเดียว. "ผมเห็นด้วยกับเอเลียตและปฏิเสธความหลงใหลของสถาปนิกสมัยใหม่ที่จะพูดอัลโดแวนเอค" ได้รับการ harping อย่างต่อเนื่องในสิ่งที่แตกต่างกันในเวลาของเราไปเช่นขอบเขตที่พวกเขาได้สูญเสียการติดต่อกับสิ่งที่ไม่แตกต่างกันกับสิ่งที่เป็นหลักเดียวกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นสถาปนิกผมลองเป็นแนวทางไม่ใช่นิสัยแต่โดย
สติความรู้สึกในอดีต โดยอ้างครา
ถือว่า ประวัติศาสตร์เปรียบเทียบ เลือกเป็นส่วนหนึ่งของประเพณีที่เกี่ยวข้องกับ
ต่อเนื่อง ความกังวลของฉัน เมื่ออีเลียต
เขียนเกี่ยวกับประเพณี ความคิดเห็นของเขาเกี่ยวข้องกัน

สถาปัตยกรรม แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดมากขึ้นใน
วิธีการสถาปัตยกรรมเนื่องจากนวัตกรรมทางเทคโนโลยี . การเขียนภาษาอังกฤษใน
" เอเลียตกล่าวว่า " เราไม่ค่อยพูดถึงประเพณี .

. . . . . . . ไม่ค่อยได้ บางทีคำที่ปรากฏ นอกจาก
วลีตำหนิ . ถ้าไม่อย่างนั้น มันลางๆ approbative
กับ , นัย , เป็นงานอนุมัติบาง
ถูกใจโบราณคดีฟื้นฟู . . . . . . . แต่ถ้ารูปแบบเฉพาะ
ประเพณี ยก ลงใช้ตาม
วิธีของรุ่นทันทีก่อนที่เราในบอด
หรืออายในความสำเร็จของ ' ประเพณี ' ควรจะ
บวกท้อ . . . . . . . ประเพณีเป็นเรื่องของมาก
กว้างอย่าง มันไม่สามารถสืบทอด และถ้าคุณต้องการมันคุณจะต้องได้รับมัน
โดยแรงงานที่ดี มันเกี่ยวข้องกับในสถานที่แรก
, ความรู้สึกทางประวัติศาสตร์ ซึ่งเราอาจเรียกว่าเกือบขาดไม่ได้
คนที่จะเป็นกวี
เกินยี่สิบห้าปี และความรู้สึกทางประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับ
การรับรู้ไม่เพียง แต่ของ pastness ของอดีตแต่
ของตน ; ความรู้สึกประวัติศาสตร์บังคับผู้ชายเขียน
ไม่เพียงกับรุ่นของตัวเองในกระดูก แต่ด้วย
รู้สึกว่า ทั้งหมดของวรรณกรรมของยุโรป . . . . . . . มี
พร้อมกันและการดำรงอยู่ประกอบด้วยคำสั่งพร้อมกัน
ความรู้สึกทางประวัติศาสตร์นี้ ซึ่งความรู้สึกของเวลาเป็น
เช่นเดียวกับของกระดูกขมับและของอมตะชั่วคราว
ด้วยกัน เป็นสิ่งที่ทำให้ผู้เขียนดั้งเดิม และเป็นในเวลาเดียวกันทำให้นักเขียน

อย่างมีสติมากที่สุดของสถานที่ของเขาใน เวลาของ contemporaneity ของเขาเอง . . . . . . . .
กวี ศิลปินไม่ชนิดใดเขาให้ความหมาย
คนเดียว " ผมเห็นด้วยกับ อีเลียต และปฏิเสธหลงใหล
สถาปนิกที่อ้างถึงจอห์น โคลเทรน , " ได้
ซ้ำซากอย่างต่อเนื่องในสิ่งที่แตกต่างกันในเวลาของเราเช่น
เท่าที่พวกเขาได้สูญเสียการติดต่อกับสิ่งที่ไม่แตกต่างกัน
อะไรเป็นหลักเหมือนกัน .