FruitThe flesh of the jackfruit is

Fruit
The flesh of the jackfruit is starchy and fibrous and is a source of dietary fiber. The flavor is comparable to a combination of apple, pineapple, mango and banana.[22] Varieties are distinguished according to characteristics of the fruit's flesh. In Brazil, three varieties are recognized: jaca-dura, or the "hard" variety, which has a firm flesh and the largest fruits that can weigh between 15 and 40 kilograms each, jaca-mole, or the "soft" variety, which bears smaller fruits with a softer and sweeter flesh, and jaca-manteiga, or the "butter" variety, which bears sweet fruits whose flesh has a consistency intermediate between the "hard" and "soft" varieties.]In Indochina, there are 2 varieties, being the "hard" version (more crunchy, drier and less sweet but fleshier), and the "soft" version (more soft, moister, much sweeter with a darker gold-color flesh than the hard variety).
In Kerala, two varieties of jackfruit predominate: varikka and koozha . Varikka has a slightly hard inner flesh when ripe, while the inner flesh of the ripe koozha fruit is very soft and almost dissolving. A sweet preparation called chakka varattiyathu (jackfruit jam) is made by seasoning pieces of varikka fruit flesh in jaggery, which can be preserved and used for many months. Huge jackfruits up to four feet in length with a corresponding girth are sometimes seen in Kerala.
In West Bengal the two varieties are called khaja kathal and moja kathal. The fruits are either eaten alone or as a side to rice / roti / chira / muri. Sometimes the juice is extracted and either drunk straight or as a side with muri. The extract is sometimes condensed into rubbery delectables and eaten as candies. The seeds are either boiled or roasted and eaten with salt and hot chillies. They are also used to make spicy side-dishes with rice or roti.
In Mangalore, Karnataka, the varieties are called bakke and imba. The pulp of the imba jackfruit is ground and made into a paste, then spread over a mat and allowed to dry in the sun to create a natural chewy candy.
The young fruit is called polos in Sri Lanka and idichakka or idianchakka in Kerala.
In Indochina, jackfruit is a frequent ingredient in sweets and desserts. In Vietnam, jackfruit is used to make jackfruit Chè (chè is a sweet dessert soup, similar to the Chinese derivative,bubur chacha). The Vietnamese also use jackfruit puree as part of pastry fillings, or as a topping on Xôi ngọt (sweet version of sticky rice portions).
Ripe jackfruit is naturally sweet with subtle flavoring. It can be used to make a variety of dishes, including custards, cakes, halo-halo and more. In India, when the Jackfruit is in season, an ice cream chain store called "Naturals" carries Jackfruit flavored ice cream.
Ripe jackfruit arils are sometimes seeded, fried or freeze-dried and sold as jackfruit chips.
The seeds from ripe fruits are edible, are said to have a milky, sweet taste, and may be boiled, baked or roasted. When roasted the flavor of the seeds is comparable to chestnuts. Seeds are used as snacks either by boiling or fire roasted, also used to make desserts. For making the traditional breakfast dish in southern India: idlis, the fruit is used along with rice as an ingredient and jackfruit leaves are used as a wrapping for steaming. Jackfruit dosas can be prepared by grinding jackfruit flesh along with the batter.

Culinary uses for unripe fruit

The cuisines of India, Nepal, Bangladesh, Sri Lanka, Indonesia, Cambodia, Thailand and Vietnam use cooked young jackfruit.[22] In Indonesia, young jackfruit is cooked with coconut milk as gudeg. In many cultures, jackfruit is boiled and used in curries as a staple food. In northern Thailand, the boiled young jackfruit is used in the Thai salad called tam kanun. In West Bengal the unripe green jackfruit called "aechor/ichor" is used as a vegetable to make various spicy curries, side-dishes and as fillings for cutlets & chops. It is especially sought after by vegetarians who substitute this for meat and hence is nicknamed as gacch-patha (tree-mutton). In the Philippines, it is cooked with coconut milk (ginataang langka). In Réunion Island, it is cooked either alone or with animal flesh, such as shrimp or smoked pork. In southern India unriped Jackfruit slices are deep fried to make chips.In Udipi cuisine Jack fruit is used make appa and Addae.
Because unripe jackfruit has a meat-like taste, it is used in curry dishes with spices, in Bihar,Jharkhand, Sri Lankan, Andhran, eastern-Indian (Bengali) and (Odisha) and Keralan cuisine. The skin of unripe jackfruit must be peeled first, then the remaining whole jackfruit can be chopped into edible portions and cooked before serving. Young jackfruit has a mild flavor and distinctive meat-like texture and is compared to poultry. Meatless sandwiches have been suggested and are popular with both vegetarian and nonvegetarian populations. Unripe jackfruit is widely known as Panasa Katha in Odisha.
Seeds
In general, the seeds are gathered from the ripe fruit, sun-dried, then stored for use in rainy season in many parts of South Indian states. They are extracted from fully matured fruits and washed in water to remove the slimy part. Seeds should be stored immediately in closed polythene bags for one or two days to prevent them from drying out. Germination is improved by soaking seeds in clean water for 24 hours. During transplanting, sow seeds in line, 30 cm apart, in a nursery bed filled with 70% soil mixed with 30% organic matter.[26] Theseedbed should be shaded partially from direct sunlight in order to protect emerging seedlings.
Boiled Jackfruit seed is also edible. Seasoned with nothing more than salt, this snack is very popular in Java.

Wood

Jackfruit tree
The wood of the tree is used for the production of musical instruments. In Indonesia, hardwood from the trunk is carved out to form the barrels of drums used in the gamelan, and in thePhilippines its soft wood is made into the body of the kutiyapi, a type of boat lute. It is also used to make the body of the Indian string instrument veena and the drums mridangam, thimila andkanjira; the golden, yellow timber with good grains is used for building furniture and house construction in India. The ornate wooden plank called avani palaka made of the wood of jackfruit tree is used as the priest's seat during Hindu ceremonies in Kerala. In Vietnam, jackfruit wood is prized for the making of Buddhist statuaries in temples.[27]
Jackfruit wood is widely used in the manufacture of furniture, doors and windows, and in roof construction. The heartwood is used by Buddhist forest monastics in Southeast Asia as a dye, giving the robes of the monks in those traditions their distinctive light-brown color.[28]
Commercial availability[edit]
Outside of its countries of origin, fresh jackfruit can be found at Asian food markets, especially in the Philippines, Thailand, Vietnam, Malaysia, Cambodia, and Bangladesh. It is also extensively cultivated in the Brazilian coastal region, where it is sold in local markets. It is available canned in sugary syrup, or frozen, already prepared and cut. Dried jackfruit chips are produced by various manufacturers. In northern Australia, particularly in Darwin, jackfruit can be found at outdoor produce markets during the dry season. Outside of countries where it is grown, jackfruit can be obtained year-round both canned or dried. It has a ripening season in Asia of late spring to late summer.[29]
There are established jackfruit industries in Sri Lanka and Vietnam, where the fruit is processed into products such as flour, noodles, papad and ice cream. It is also canned and sold as a vegetable for export.[25]
Production and marketing[edit]
The marketing of jackfruit involved three groups: producers, traders (middlemen) including wholesalers, and retailers.[30] The marketing channels are rather complex. Large farms sell immature fruits to wholesalers of which could help cash flow and reduces risk, whereas medium sized farms sell fruits directly to local markets or retailers.
In Kerala, A large number of jackfruit production is occurring naturally. But around 97 percentage of its production is wasting due to lack of processing units and marketing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลไม้เนื้อของขนุนมีฟูม และข้อ และเป็นแหล่งของใยอาหาร รสชาติเทียบได้กับชุดแอปเปิ้ล สับปะรด มะม่วง และกล้วยได้[22] สายพันธุ์จะแตกต่างตามลักษณะของเนื้อของผลไม้ ในบราซิล รู้จักพันธุ์สาม: jaca-ดู ร่า หรือ ความ "ยาก" ซึ่งมีเนื้อของบริษัทและผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดที่สามารถชั่งน้ำหนักระหว่าง 15 และ 40 กิโลกรัมละ jaca โมล หรือ ความ "อ่อน" ซึ่งหมีผลไม้ขนาดเล็ก มีเนื้อนุ่ม และหวานกว่า และ jaca manteiga หรือ "เนย" ต่าง ๆ ผลไม้ที่หวานหมีเนื้อซึ่งมีความสอดคล้องระหว่างกลางระหว่าง "ยาก" และพันธุ์ "อ่อน"]ในอินโดจีน มี 2 สายพันธุ์ เป็นรุ่น "ยาก" (เพิ่มเติมกรอบ แห้ง และน้อยหวานแต่ fleshier), และรุ่น "อ่อน" (นุ่มมาก moister สุดยอดมาก มีเนื้อเป็นสีทองเข้มกว่าความหลากหลายยาก)ในเกรละ พันธุ์ขนุนสอง predominate: varikka และ koozha Varikka มีความแข็งเล็กน้อยภายในเนื้อเมื่อสุก ขณะเนื้อภายในของผลไม้สุก koozha นุ่มมาก และเกือบจะยุบ การเตรียมหวานที่เรียกว่า varattiyathu chakka (แยมขนุน) ทำ โดยปรุงรสชิ้นส่วนของเนื้อผลไม้ varikka ใน jaggery ซึ่งสามารถเก็บรักษาไว้ และใช้เวลาหลายเดือน Jackfruits มากจนบางครั้งเห็นสี่ฟุตความยาวกับอื่น ๆ ที่สอดคล้องกันในเกรละในเบงกอลตะวันตก สองสายพันธุ์เรียกว่า khaja kathal และ moja kathal ผลไม้จะกินอย่างใดอย่างหนึ่งเพียงอย่างเดียว หรือ เป็นแบบด้านข้าว / โรตี / จิรา / muri บางครั้งน้ำสกัด และทั้งเมาตรง หรือด้านกับ muri การดึงข้อมูลบางครั้งบีบเป็น rubbery delectables และกินเป็นลูกอม เมล็ดมีทั้งต้ม หรือย่าง และรับประทานกับเกลือ และร้อนเผ็ด นอกจากนี้พวกเขายังจะใช้เพื่อให้รสด้านกับโรตีหรือข้าวในมังกาลอร์ นิรภัย สายพันธุ์เรียกว่า bakke และ imba เนื้อเยื่อของขนุน imba เป็นพื้นดิน และทำเป็นวาง แล้ว แผ่เป็นแผ่น และได้รับอนุญาตให้แห้งในดวงอาทิตย์เพื่อสร้างธรรมชาติมะขามผลไม้หนุ่มเรียกว่า polos ในศรีลังกา และ idichakka หรือ idianchakka ในเกรละในอินโดจีน ขนุนเป็นส่วนผสมเป็นขนมหวานและขนมหวาน เวียดนาม ใช้ขนุนทำขนุน Chè (chè คือ เป็นขนมหวานซุป คล้ายกับชาช่า bubur อนุพันธ์ จีน) ที่เวียดนามใช้ puree ขนุนยัง เป็นส่วนหนึ่งของไส้ขนม หรือ topping บน Xôi ngọt (รุ่นหวานข้าวเหนียวบางส่วน)ขนุนสุกเป็นธรรมชาติหวาน flavoring ละเอียด มันสามารถใช้เพื่อทำให้ความหลากหลายของอาหาร custards เค้ก halo halo และอื่น ๆ ในอินเดีย เมื่อขนุนมีตามฤดูกาล ร้านเชนค้าไอศกรีมที่เรียกว่า "Naturals" นำขนุนรสไอศกรีมขนุนสุก arils บางครั้ง seeded ทอด หรืออบแห้ง และขายเป็นขนุนชิเมล็ดพืชจากผลไม้สุกกิน ว่า มีรสหวาน น้ำนม และอาจจะ ต้ม อบ หรือย่าง เมื่อคั่วรสชาติของ เมล็ดจะเทียบเท่ากับ chestnuts เมล็ดนำมาใช้เป็นของว่างหรือ โดยการต้ม หรือไฟคั่ว นอกจากนี้ยัง ใช้ทำขนม สำหรับทำอาหารเช้าแบบดั้งเดิมในอินเดียภาคใต้: idlis ผลไม้ใช้กับข้าวเป็นส่วนผสม และใบขนุนจะใช้เป็นแบบตัดสำหรับนึ่ง ขนุน dosas สามารถเตรียม โดยการบดเนื้อขนุนกับแป้งที่โยเกิร์ตกับผลไม้ใช้ปรุงอาหารอาหารของอินเดีย เนปาล บังคลาเทศ ศรีลังกา อินโดนีเซีย กัมพูชา ไทย และเวียดนามใช้ขนุนอ่อนสุก[22] ในอินโดนีเซีย ขนุนอ่อนเป็นจัดต้มกับกะทิเป็น gudeg ในหลายวัฒนธรรม ขนุนเป็นต้ม และใช้ในแกงกะหรี่เป็นอาหารหลัก ภาคเหนือ ใช้ขนุนอ่อนต้มในก้อยเรียกว่าทัม kanun ในเบงกอลตะวันตก ขนุนสีเขียวดิบ ๆ ที่เรียกว่า "aechor ichor" และใช้ เป็นผักทำแกงเผ็ดต่าง ๆ ด้านอาหาร และ เป็นไส้เบอร์เกอร์และสับ มันเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งหย่อน โดยมังสวิรัติผู้แทนนี้เนื้อ และจึง มีชื่อเล่นเป็น gacch-patha (mutton ทรี) ในฟิลิปปินส์ มันเป็นต้มกับกะทิ (ginataang ลังกา) ในเกาะเรอูนียง มันต้มคนเดียว หรือ กับ เนื้อสัตว์ เช่นกุ้ง หรือหมูรมควัน ในภาคใต้อินเดีย unriped ชิ้นขนุนได้ลึกทอดให้ชิปใน Udipi อาหารที่ใช้ผลไม้แจ็คทำ appa และ Addaeขนุนดิบ ๆ ได้รสชาติเหมือนเนื้อสัตว์ ใช้ในอาหารแกงเครื่องเทศ พิหาร Jharkhand ศรีลังกา Andhran ภาคตะวันออกอินเดีย (เบ็งกอล) และ (โต) และอาหาร Keralan ต้องปอกเปลือกผิวของขนุนดิบ ๆ เป็นครั้งแรก แล้วขนุนทั้งที่เหลือสามารถสับเป็นส่วนกิน และสุกก่อน ขนุนอ่อนมีรสอ่อนและโดดเด่นเนื้อเหมือนเนื้อ และเปรียบเทียบกับสัตว์ปีก แซนวิ meatless มีการแนะนำ และเป็นที่นิยมกับอาหารมังสวิรัติและประชากร nonvegetarian ขนุนดิบ ๆ เป็นรู้จักกันอย่างกว้างขวางเป็นชิตราคาทา Panasa ในโตเมล็ดพืชทั่วไป เมล็ดพันธุ์รวบรวมจากผลไม้สุก แดดเดียว แล้ว เก็บไว้ใช้ในฤดูฝนในหลายส่วนของอเมริกาใต้อินเดีย พวกเขาจะสกัดจากผลไม้เต็ม matured และล้างน้ำเอาส่วนปลิ้นปล้อน เมล็ดควรเก็บทันทีในถุง polythene ปิดสำหรับหนึ่ง หรือสองวันเพื่อป้องกันไม่ให้แห้งออก การงอกจะดีขึ้น โดยแช่เมล็ดในน้ำสะอาด 24 ชั่วโมง ระหว่าง transplanting หว่านเมล็ดในบรรทัด แยก 30 ซม.ในเตียงสถานรับเลี้ยงเด็กเต็มไป ด้วยดิน 70% ผสมกับอินทรีย์ 30%[26] Theseedbed ควรแรเงาบางส่วนจากแสงแดดโดยตรงเพื่อป้องกันกล้าไม้เกิดเมล็ดขนุนต้มก็กิน ปรุงรส ด้วยอะไรมากกว่าเกลือ ขนมนี้จะนิยมมากใน Javaไม้ต้นขนุนไม้ต้นใช้สำหรับการผลิตเครื่องดนตรี อินโดนีเซีย แกะสลักไม้จากลำตัวออกแบบถังของกลองที่ใช้ในการกาเมลัน และใน thePhilippines ทำเป็นไม้อ่อนเข้าไปในร่างกายของ kutiyapi ลูทเรือชนิดหนึ่ง มันยังถูกใช้เพื่อทำให้ร่างกาย veena ตราสายอินเดียและกลอง mridangam, thimila andkanjira ใช้ไม้สีทอง สีเหลืองกับธัญพืชที่ดีสำหรับการสร้างบ้านและเฟอร์นิเจอร์ก่อสร้างในอินเดีย ใช้แผ่นไม้สมที่เรียกว่าอวานิ palaka ทำจากไม้ต้นขนุนเป็นที่นั่งของพระสงฆ์ประกอบพิธีศาสนาฮินดูในเกรละ ในเวียดนาม ไม้ขนุนจะ prized สำหรับการทำ statuaries พระพุทธศาสนาในวัด[27]ไม้ขนุนจะใช้กันอย่างแพร่หลาย ในการผลิตเฟอร์นิเจอร์ ประตู และหน้าต่าง และ ในการก่อสร้างหลังคา Heartwood ที่ใช้ โดย monastics ป่าพุทธศาสนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นสีย้อม ให้เสื้อคลุมของพระสงฆ์ในประเพณีเหล่านั้นสีของแสงสีน้ำตาลโดดเด่น[28]ความพร้อมใช้งานเชิงพาณิชย์ [แก้ไข]ภายนอกประเทศเป็นต้น ขนุนสดสามารถพบที่ตลาดอาหารเอเชีย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฟิลิปปินส์ ไทย เวียดนาม มาเลเซีย กัมพูชา และบังกลาเทศ มันยังอย่างกว้างขวางได้รับการเพาะปลูกในภูมิภาคชายฝั่งบราซิล ซึ่งมันมีขายในตลาดท้องถิ่น มีกระป๋องในน้ำเชื่อมที่ไพเราะ หรือแช่แข็ง เรียบร้อยเตรียมไว้ และตัด อบกรอบขนุนอบกรอบที่ผลิต โดยผู้ผลิตต่าง ๆ ในออสเตรเลียตอนเหนือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในดาร์วิน สามารถพบที่ตลาดกลางแจ้งผลิตขนุนในฤดูแล้ง นอกประเทศที่จะปลูก ขนุนได้ตลอดทั้งปีทั้งกระป๋อง หรือแห้งได้ มีฤดูกาล ripening ในเอเชียของสายสปริงช่วงปลายฤดูร้อน[29]มีขนุนก่อตั้งอุตสาหกรรมในประเทศศรีลังกาและเวียดนาม ซึ่งการประมวลผลของผลไม้ในผลิตภัณฑ์เช่นแป้ง ก๋วยเตี๋ยว papad และไอศกรีม นอกจากนี้มันยังเป็นกระป๋อง และขายเป็นผักสำหรับการส่งออก[25]ผลิตและการตลาด [แก้ไข]ตลาดของขนุนสามกลุ่มที่เกี่ยวข้อง: ผู้ผลิต ผู้ค้า (พ่อค้าคนกลาง) รวมถึงค้าส่ง ค้าปลีก[30] ช่องทางการตลาดค่อนข้างซับซ้อน ฟาร์มขนาดใหญ่ขาย immature ผลไม้ค้าส่งซึ่งจะช่วยให้กระแสเงินสด และลดความเสี่ยง ในขณะที่ขนาดกลาง ฟาร์มขายผลไม้โดยตรงไปที่ตลาดหรือร้านค้าปลีกในเกรละ ผลิตขนุนจำนวนมากเกิดขึ้นตามธรรมชาติ แต่เป็นการสูญเสียประมาณ 97 เปอร์เซ็นต์ของการผลิตเนื่องจากขาดหน่วยประมวลผล และการตลาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลไม้

เนื้อของขนุนเป็นแป้งและเส้นใยและเป็นแหล่งของเส้นใยอาหาร รสชาติก็เปรียบได้กับการรวมกันของ แอปเปิ้ล สับปะรด มะม่วง และ กล้วย [ 22 ] เป็นพันธุ์ที่แตกต่างตามลักษณะเนื้อของผลไม้ ในบราซิล , สามพันธุ์ได้รับการยอมรับ : Jaca เยื่อหุ้มสมองชั้นนอก หรือ " ยาก " ที่หลากหลายซึ่งมีเนื้อแน่นและผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดที่สามารถชั่งน้ำหนักระหว่าง 15 และ 40 กิโลกรัมละ ฮาคาโมล หรือ " อ่อน " ที่หลากหลาย ที่หมีผลไม้ขนาดเล็กที่มีเนื้อนุ่มและหวาน และ manteiga Jaca , หรือ " เนย " ความหลากหลายซึ่งหมีหวานผลไม้ที่มีเนื้อมีความสอดคล้องกันระหว่าง " กลาง ยาก " และ " อ่อน " พันธุ์ ในอินโดจีน มี 2 พันธุ์เป็น " ยาก " รุ่น ( กรอบ แห้งและไม่หวาน แต่ fleshier ) และ " อ่อน " ( soft กว่ารุ่น moister มากหวานกับเนื้อทองสีเข้มกว่าพันธุ์หนัก ) .
ในเกรละ , พันธุ์ขนุนที่เหนือกว่า : varikka และ koozha . varikka ได้เล็กน้อย เมื่อสุกเนื้อแข็งภายใน ในขณะที่เนื้อด้านในของผลไม้สุก เป็น koozha และนุ่มมากแทบละลายหวาน เตรียมเรียก chakka varattiyathu ( ขนุนแยม ) ถูกสร้างโดยชิ้นส่วนของผลไม้รส varikka เนื้อในน้ำตาลโตนด ซึ่งสามารถเก็บรักษาไว้และใช้เป็นเวลาหลายเดือน jackfruits ขนาดใหญ่ถึงสี่ฟุตในความยาว มีเส้นรอบวงที่บางครั้งจะเห็นในเกรละ .
ในรัฐเบงกอลตะวันตกสองสายพันธุ์จะเรียกว่าขาชาและ kathal หนึ่ง kathal .ผลไม้มีให้กินคนเดียวหรือเป็นเครื่องเคียงข้าว / โรตี / 158 / muri . บางครั้งน้ำสกัดทั้งเมาและตรงหรือเป็นเข้าข้าง muri . สกัดเป็นบางครั้งย่อเป็นยาง delectables กินเป็นขนม เมล็ดมีทั้งต้มหรือย่างกินกับเกลือและพริกร้อน พวกเขายังใช้เพื่อทำเครื่องเคียงลาบกับข้าวหรือโรตี
ใน Mangalore .กรรณาฏัก , พันธุ์และเรียก Bakke ต้อน . ซึ่งเป็นเยื่อของขนุนดินและทำให้การวาง แล้วแผ่เสื่อ และอนุญาตให้แห้งในดวงอาทิตย์เพื่อสร้างลูกอมหนุบ ธรรมชาติ ผลไม้ ยังเรียกว่า
อในศรีลังกา และ idichakka หรือ idianchakka ละ .
ในอินโดจีน ขนุนเป็นส่วนผสมที่พบบ่อยในขนมและของหวาน ในเวียดนามขนุนใช้ทำขนุน Ch . ( Ch . คือ หวานของหวานซุป คล้ายอนุพันธ์ , จีน bubur ชาช่า ) เวียดนามยังใช้ขนุนบดเป็นส่วนหนึ่งของไส้ขนม หรือเป็นราดหน้าบน X เป็นการผมของọ T ( ฉบับหวาน ส่วนข้าวเหนียว ) .
สุกขนุนเป็นธรรมชาติหวานอ่อนรส มันสามารถใช้เพื่อให้ความหลากหลายของอาหาร ได้แก่ สังขยา , เค้ก ,รัศมี รัศมี และ เพิ่มเติม ในอินเดีย เมื่อขนุนอยู่ในฤดู , ไอศครีมร้านลูกโซ่ เรียกว่า " ธรรมชาติ " อุ้มขนุนไอศกรีมรส .
arils บางครั้งเมล็ดสุก ขนุนทอด หรืออบแห้ง แล้วขายเป็นเศษเนื้อ
เมล็ดจากผลไม้สุก จะกิน จะได้นมสด รสชาติหวาน และอาจจะ ต้ม อบ หรือย่างเมื่อคั่วรสของเมล็ดใกล้เคียงกับเกาลัด เมล็ดใช้เป็นอาหารว่างให้ต้ม หรือย่างไฟ ยังใช้ทำขนม ที่ทำให้จานอาหารเช้าแบบดั้งเดิมในอินเดียภาคใต้ idlis ผลไม้ที่ใช้พร้อมกับข้าวเป็นส่วนผสมและใบขนุนที่ใช้เป็นห่อนึ่ง .โดซ่า ขนุนสามารถเตรียมโดยบดเนื้อขนุนพร้อมแป้ง

อาหารใช้ผลดิบ

อาหารของอินเดีย เนปาล บังคลาเทศ ศรีลังกา อินโดนีเซีย กัมพูชา ไทย และเวียดนาม ใช้ขนุนอ่อนต้ม [ 22 ] ในอินโดนีเซีย ขนุนอ่อนต้มกับกะทิเป็น gudeg . ในหลายวัฒนธรรม ขนุนต้มและใช้ในแกงเป็นอาหารหลัก