Relaying and depuration are common

Relaying and depuration are common approaches for reducing bacterial contaminants in shellfish. In the relaying process, shellfish is transferred before harvest from polluted areas to an unpolluted waterway for natural biological purification. However, increased pollution along coastal line due to introduction of animal waste from farmland into marine environment has resulted in reduced clean area for growing shellfish. The lack of clean and unpolluted marine environment for growing shellfish creates a big challenge for the relaying practice.
Depuration is a controlled process that allows shellfish to purge sand and grit from the gut into clean seawater. The process usually leads to a reduction of microbial contaminants in shellfish and therefore increases shelf life of refrigerated products. However, studies have shown that depuration with clean seawater was not effective in reducing certain persistent bacteria including Vibrio spp. in shellfish because of the colonization of those bacteria in the intestinal tracts. In most instances, total aerobic plate counts could be reduced by one log value via the depuration process. Nevertheless, reduction of bacteria to fewer than 104 cells per gram of shellfish is rarely reported. A study conducted by Kelly and Dinuzzo (1985) reported that oysters required 16 days to depurate laboratory- contaminated V. vulnificus to non-detectable level. In a similar study, Eyles and Davey (1984) observed no significant differences in mean counts of naturally occur-
ring V. parahaemolyticus between depurated and non- depurated oysters.
To increase the efficacy in reducing bacterial contamina- tion in oysters, depuration in conjunction with chlorine, ultraviolet light, ozone or iodophors were studied (Fleet,
1978). However, none of them could effectively eliminate V. parahaemolyticus from shellfish. Croci et al. (2002) studied depuration of blue mussels experimentally con- taminated with Escherichia coli, Vibrio cholerae and V. parahaemolyticus in ozonated water and reported a substantially smaller reduction in the numbers of V. cholerae and V. parahaemolyticus in the mussels (approximately 1 log) than of E. coli (approximately
3 log) after 44 h of process. Ren and Su (2006) examined the effects of electrolyzed oxidizing (EO) water depuration on reducing V. parahaemolyticus and V. vulnificus in laboratory-contaminated oysters and found that both species could only be reduced by approximately 1.0-log unit after 8 h at room temperature.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีทั่วไปสำหรับการลดสิ่งปนเปื้อนแบคทีเรียใน shellfish relaying และ depuration ได้ ในกระบวนการ relaying, shellfish มีการโอนย้ายก่อนการเก็บเกี่ยวจากพื้นที่มลพิษเพื่อเป็นทางน้ำสำหรับ purification ชีวภาพธรรมชาติ อย่างไรก็ตาม มลพิษเพิ่มขึ้นเนื่องจากการแนะนำของสัตว์ของเสียจากพื้นที่เพาะปลูกในสภาพแวดล้อมทางทะเลตามชายฝั่งทะเลเกิดขึ้นในพื้นที่สะอาดลดการเจริญเติบโต shellfish การขาดแหล่งน้ำทะเลสะอาด และไม่มีมลภาวะการเจริญเติบโต shellfish สร้างความท้าทายสำหรับ relayingDepuration เป็นกระบวนการควบคุมที่ช่วยให้ shellfish จะล้มล้างทรายและกรวดจากลำไส้เข้าไปในน้ำทะเลที่สะอาด กระบวนการมักจะนำไปสู่การลดลงของสิ่งปนเปื้อนจุลินทรีย์ใน shellfish และดังนั้นจึง เพิ่มอายุการเก็บรักษาผลิตภัณฑ์แช่เย็น อย่างไรก็ตาม ศึกษาแสดงให้เห็นว่า depuration อย่างไม่มีประสิทธิภาพในการลดแบคทีเรียบางอย่างถาวรรวมทั้งออกซิเจนปริมาณวิบริโอใน shellfish เนื่องจากการล่าอาณานิคมของเหล่าแบคทีเรียในไส้น้ำทะเล ในกรณีส่วนใหญ่ นับจานแอโรบิกรวมอาจจะลดลง โดยค่า log ผ่านทางกระบวนการ depuration อย่างไรก็ตาม ลดเชื้อแบคทีเรียน้อยกว่า 104 เซลล์ต่อกรัมของ shellfish ไม่ค่อยรายงาน การศึกษาที่ดำเนินการ โดยเคลลี่และ Dinuzzo (1985) รายงานว่า หอยนางรมที่จำเป็น 16 วันการปนเปื้อน V. vulnificus สบายระดับห้องปฏิบัติการ-depurate ในการศึกษาคล้ายกัน Eyles และซีโร่ดาเวย์ (1984) สังเกตไม่ต่างงมากนับเฉลี่ยของธรรมชาติเกิดขึ้น-แหวน V. parahaemolyticus ระหว่าง depurated และไม่ใช่ - depurated หอยนางรมการเพิ่ม efficacy ในการลดแบคทีเรีย contamina-ทางการค้าในหอยนางรม depuration ร่วมกับคลอรีน รังสีอัลตราไวโอเลต โอโซน หรือ iodophors ที่มีศึกษา (กองทัพเรือ1978) . อย่างไรก็ตาม ไม่สามารถกำจัดได้อย่างมีประสิทธิภาพ V. parahaemolyticus จาก shellfish Croci et al. (2002) ศึกษา depuration ของหอยแมลงภู่สีน้ำเงินทดลองปรับ taminated Escherichia coli เค็ม cholerae และ V. parahaemolyticus ใน ozonated น้ำ และรายงานการลดหมายเลขของ V. cholerae และ V. parahaemolyticus ในหอยแมลงภู่ (ประมาณ 1 ล็อก) กว่าของ E. coli มีขนาดเล็กมาก (ประมาณล็อก 3) หลังจาก h 44 ของกระบวนการ Ren และ Su (2006) ผลกระทบของ electrolyzed ออกซิไดซ์ (EO) น้ำ depuration บนลด V. parahaemolyticus และ V. vulnificus ในหอยนางรมที่ปนเปื้อนห้องปฏิบัติการตรวจสอบ และพบว่า ทั้งสองชนิดอาจจะสามารถลดลง โดยประมาณ 1.0-ล็อกหน่วยหลังจาก 8 ชั่วโมงที่อุณหภูมิห้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ถ่ายทอดและ depuration มีแนวทางร่วมกันในการลดการปนเปื้อนของแบคทีเรียในเปลือก Fi SH ในกระบวนการถ่ายทอดเปลือก Fi SH ถูกโอนก่อนการเก็บเกี่ยวจากพื้นที่ปนเปื้อนไปยังท่อระบายน้ำสกปรกธรรมชาติทางชีวภาพไอออนบวก Puri Fi แต่เพิ่มขึ้นมลพิษตามแนวชายฝั่งทะเลอันเนื่องมาจากการแนะนำของเสียจากสัตว์จากพื้นที่เพาะปลูกในสภาพแวดล้อมทางทะเลที่เกิดขึ้นในบริเวณที่สะอาดลดลงสำหรับการเจริญเติบโตเปลือก Fi SH การขาดสภาพแวดล้อมทางทะเลที่สะอาดและสดชื่นสำหรับการเจริญเติบโตเปลือก Fi SH สร้างความท้าทายที่ยิ่งใหญ่สำหรับการปฏิบัติถ่ายทอดได้.
Depuration เป็นกระบวนการควบคุมที่ช่วยให้เปลือก Fi SH เพื่อล้างทรายและกรวดจากลำไส้เข้าสู่น้ำทะเลสะอาด กระบวนการนี้มักจะนำไปสู่การลดลงของการปนเปื้อนของจุลินทรีย์ในเปลือก Fi SH และดังนั้นจึงเพิ่มอายุการเก็บรักษาของผลิตภัณฑ์ในตู้เย็น อย่างไรก็ตามการศึกษาได้แสดงให้เห็นว่ามีการ depuration น้ำทะเลสะอาดไม่ได้มีประสิทธิภาพในการลดแบคทีเรียถาวรบางอย่างรวมทั้งเชื้อ Vibrio spp ในการดวลจุดโทษ Fi เปลือกเนื่องจากการตั้งรกรากของเชื้อแบคทีเรียที่ผู้ที่อยู่ในสถานที่ลำไส้ ในกรณีส่วนใหญ่รวมนับจานแอโรบิกอาจจะลดลงโดยค่าล็อกหนึ่งผ่านกระบวนการ depuration อย่างไรก็ตามการลดลงของแบคทีเรียน้อยกว่า 104 เซลล์ต่อกรัมของเปลือก Fi SH มีรายงานไม่ค่อย จากการศึกษาโดยเคลลี่และ Dinuzzo (1985) รายงานว่าหอยนางรมต้อง 16 วันในการปนเปื้อน depurate laboratory- vulnificus โวลต์ให้อยู่ในระดับที่ไม่สามารถตรวจพบ ในการศึกษาที่คล้ายกัน Eyles และดาวี่ (1984) ไม่พบความแตกต่าง Fi ลาดเทมีนัยสำคัญในการนับจำนวนเฉลี่ยของ occur- ธรรมชาติ
แหวน V. parahaemolyticus ระหว่าง depurated และไม่ใช่หอยนางรม depurated.
เพื่อเพิ่ม cacy EF Fi ในการลดการ contamina- แบคทีเรียในหอยนางรม depuration ร่วม ด้วยคลอรีน, แสงอัลตราไวโอเลตโอโซนหรือ iodophors ศึกษา (Fleet,
1978) แต่ไม่มีของพวกเขาได้อย่างมีประสิทธิภาพสามารถกำจัด V. parahaemolyticus จากเปลือก Fi SH Croci et al, (2002) การศึกษา depuration ของหอยแมลงภู่สีน้ำเงินทดลองจะประกอบด้วย taminated กับ Escherichia coli, เชื้อ Vibrio cholerae และ V. parahaemolyticus ในน้ำโอโซนและรายงานการลดลงอย่างมีนัยสำคัญที่มีขนาดเล็กในจำนวนของเชื้ออหิวาห์และ V. parahaemolyticus ในหอยแมลงภู่ (ประมาณ 1 log) กว่า E. coli (โดยประมาณ
3 log) หลังจาก 44 ชั่วโมงของกระบวนการ และเรเนซู (2006) การตรวจสอบผลกระทบของการออกซิไดซ์อิเล็กโทรไล (EO) depuration น้ำในการลด V. parahaemolyticus และ V. vulnificus ในหอยนางรมในห้องปฏิบัติการที่ปนเปื้อนและพบว่าทั้งสองชนิดเท่านั้นที่จะได้ลดลงโดยหน่วย 1.0 เข้าสู่ระบบประมาณ 8 ชั่วโมงหลังจากที่ อุณหภูมิห้อง.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และมีวิธีการถ่ายทอด depuration ทั่วไปเพื่อลดการปนเปื้อนแบคทีเรียในหอยจึงขึ้นในการถ่ายทอดกระบวนการ เชลล์จึง SH เป็นโอนก่อนเก็บเกี่ยวจากพื้นที่ที่เสียจะเป็นทางน้ำที่ไม่มีมลพิษสำหรับ Puri ทางชีวภาพตามธรรมชาติจึงไอออนบวก แต่เพิ่มมลพิษตามชายฝั่งบรรทัดเนื่องจากการแนะนำของของเสียจากสัตว์จากเกษตรในสภาพแวดล้อมทางทะเลที่มีผลในการลดความสะอาดพื้นที่ปลูกเชลล์จึงชุขาดสภาพแวดล้อมที่สะอาดและไม่มีมลพิษทางทะเลสำหรับการเติบโตของหอยจึง SH สร้างความท้าทายใหญ่สำหรับการถ่ายทอดการปฏิบัติdepuration คือควบคุมกระบวนการที่ช่วยให้เชลล์จึงแยกทรายและกรวด SH จากลำไส้เข้าไปในน้ำทะเลที่สะอาด กระบวนการที่มักจะนำไปสู่การลดลงของจุลินทรีย์ปนเปื้อนในเชลล์จึง SH และดังนั้นจึงเพิ่มอายุการเก็บรักษาของชุดผลิตภัณฑ์ อย่างไรก็ตาม มีการศึกษาแสดงให้เห็นว่า depuration กับน้ำทะเลที่สะอาดไม่มีประสิทธิภาพในการลดแบคทีเรียถาวรแน่นอนรวมทั้ง Vibrio spp . ในกะลาจึง SH เพราะการล่าอาณานิคมของแบคทีเรียในทางเดินอาหารลำไส้ ในกรณีส่วนใหญ่ทั้งหมดที่มีจานนับอาจจะลดลงโดยหนึ่งค่าเข้าสู่ระบบผ่านกระบวนการ depuration . อย่างไรก็ตาม การลดลงของแบคทีเรียน้อยกว่าเซลล์ต่อกรัมเปลือกหอย 104 จึง SH มีรายงานน้อย จากการศึกษาโดย เคลลี่ และ dinuzzo ( 1985 ) ได้รายงานว่า หอยต้อง 16 วัน depurate ห้องปฏิบัติการปนเปื้อน V . vulnificus ที่ไม่มีระดับที่ตรวจพบ ในการศึกษาที่คล้ายกัน เอลส์ เดวี ( 1984 ) และพบว่าไม่มีความแตกต่างใน signi จึงไม่ได้หมายถึงนับจากธรรมชาติเกิดขึ้น -แหวน tdh ระหว่าง depurated และไม่ depurated หอยนางรมเพื่อเพิ่ม cacy EF จึงลดแบคทีเรีย contamina - tion ในหอยนางรม depuration ร่วมกับคลอรีน แสงยูวี โอโซน หรือไอโอโดฟอร์ศึกษา ( ฝูงบิน1978 ) แต่ไม่มีผู้ใดของพวกเขาได้อย่างมีประสิทธิภาพสามารถกำจัด tdh จากเปลือกจึงชุ croci et al . ( 2002 ) ศึกษา depuration หอยสีฟ้าขนาดคอน - taminated ด้วย Escherichia coli และ Vibrio cholerae tdh ในน้ำโอโซนความเข้มและรายงานลดลงอย่างมากในตัวเลขขนาดเล็กของ V . cholerae และ V . parahaemolyticus ในหอย ( ประมาณ 1 กว่า ) ของ E . coli ( ประมาณ3 เข้าสู่ระบบ ) หลังจาก 44 H ของกระบวนการ เรน และ ซู ( 2549 ) ได้ศึกษาผลของเครื่องแยกสารประกอบออกซิไดซ์ ( EO ) และการลดน้ำ depuration tdh V . vulnificus ในห้องปฏิบัติการปนเปื้อน หอยนางรม และพบว่า ทั้งชนิดที่สามารถจะลดลงโดยเฉพาะหน่วยประมาณ 1.0-log หลังจาก 8 ชั่วโมงที่อุณหภูมิห้อง