Mr Utterson the lawyer was a quiet，

Mr Utterson the lawyer was a quiet， serious man． Hewas shy with strangers and afraid of showing his feelings． Among friends， however， his eyes shone with kindnessand goodness．And， although this goodness never found itsway into his conversation， it showed itself in his way of life．He did not allow himself many enjoyable things in life． He ateand drank simply and， although he enjoyed the theatre，hehad not been to a play for twenty years． However， he wasgentler towards other men' s weaknesses，and was alwaysready to help rather than blame them． As a lawyer， he was often the last good person that evil-doers met on their way toprison，or worse． These people often carried with them memories of his politeness and fairness．
Mr Utterson's best friend was a distant cousin calledRichard Enfield，who was well known as a fun-loving 'manabout town'．Nobody could understand why they werefriends， as they were different from each other in every way．They often took long walks together，however， marchingthrough the streets of London in companionable silence．
One of these walks used to take them down a narrow sidestreet in a busy part of London． It was a clean， busy， friendlystreet with bright little shops and shiny doorknockers． Nearthe end of this street， however， stood a dark， mysterious，windowless building．The door had neither bell nor knockerand looked dusty and uncared for． Dirty children played fearlessly on the doorstep， and nobody ever opened the door todrive them away．
One day，as Mr Enfield and his friend passed the building，Mr Enfield pointed to it．'Have you ever noticed that place？'he asked．'It remindsme of a very strange story．'
'Really？'said Mr Utterson．'Tell me．'
'Well，'began Enfield，'I was coming home about threeo'clock on a black winter morning，when suddenly I saw twopeople．The first was a short man who was walking along thestreet，and the second was a little girl who was running as fastas she could． Well，the two bumped into each other and thechild fell down．Then a terrible thing happened．The mancalmly walked all over the child's body with his heavy boots，and left her screaming on the ground．It was an inhuman thingto do．I ran after the man， caught him and fetched him back．There was already a small crowd around the screaming child．The man was perfectly cool， but he gave me a very evil look，which made me feel sick in my stomach．The child's familythen arrived， and also a doctor． The child had been sent tofetch the doctor for a sick neighbour，and was on her wayhome again．
'“The child is more frightened than hurt，”said thedoctor—and that， you would think， was the end of the story．But， you see，I had taken a violent dislike to the short man．So had the child's family—that was only natural．But the doctor， who seemed a quiet， kindly man， was also looking at ourprisoner with murder in his eyes．
'The doctor and I understood each other perfectly．Together we shouted at the man， and told him we would tell this story all over London so that his name would be hated．
'He looked back at us with a proud，blach look．“Nameyour price，”he said．
'We made him agree to a hundred pounds for the child' sfamily． With another black look， the man led us to that doorover there．He took out a key and let himself into thebuilding．Presently he came out and handed us ten pounds ingold and a cheque for ninety pounds from Coutts's Bank． Thename on the cheque was a well-known one．
'“See here，”said the doctor doubtfully，“it isn't usual for aman to walk into an empty house at four in the morning andcome out with another man's cheque for nearly a hundredpounds．”
'“Don't worry，”said the man with an ugly look，“I'll staywith you until the banks open，and change the chequemyself．”
'So we all went off， the doctor and the prisoner and myself，and spent the rest of the night at my house．In the morningwe went together to the bank． Sure enough， the cheque wasgood， and the money was passed to the child's family．'
'Well，well，'said Mr Utterson．
'Yes，'said Enfield，'it's a strange story．My prisoner wasclearly a hard， cruel man． But the man whose name was onthe cheque was well known all over London for his kind andgenerous acts．Why would a man like that give his cheque to acriminal？'
'And you don't know if the writer of the cheque lives inthat building？'asked Mr Utterson．
'I don't like to ask，'said his friend．'In my experience，it's not a good idea to ask too many questions，in case the answers are ugly，violent ones．But I've studied the place alittle．It doesn't seem like a house． There's no other door，and the only person who uses that door is the man I've just described to you．There are three windows on the side of thehouse，which look down onto a small courtyard．The windowsare shut，but they're always clean．There's a chimney too，which is usually smoking．So somebody must live there．'
The two men continued on their walk． Then Utterson brokethe silence．
'Enfield，'he said，'you're right about not asking toomany questions．However，I want to ask the name of the manwho walked over the child．'
'Very well，' said Enfield．'He told us his name wasHyde．'
'What does he look like？'
'He's not easy to describe， although I remember him perfectly．He's a strange-looking man．He's short，but has astrong， heavy body．There's something wrong with his appearance，something ugly and unpleasing—no，somethinghateful．I disliked him at once．'
Mr Utterson thought deeply．'Are you sure he used a key？'he asked．
'What do you mean？'asked Enfield in surprise．
'I know it must seem strange，'said his friend．'But yousee， if I don't ask you the name on the cheque， it's because Iknow it already…'
'Well， why didn't you tell me？'said his friend rathercrossly．'Anyway， he did have a key， and he still has it． Isaw him use it only a week ago．'
Mr Utterson looked at him thoughtfully，but said nothingmore．

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นาย Utterson ทนายความถูก man． ร้ายแรง quiet， Hewas อายกับคนแปลกหน้า และกลัวการแสดงของเขา feelings． ใน friends， however， ตา shone กับ kindnessand goodness．And， แม้ว่าความดีนี้ไม่พบ itsway ใน conversation， ของเขาก็พบว่าตัวเองใน life．He วิธีของเขาไม่อนุญาตให้ตัวเองสิ่งสนุกสนานใน life． ateand เขาดื่มเพียง and， ถึงแม้ว่าเขาชอบ theatre，hehad ไม่ ได้เล่นสำหรับ years． 20 However， เขา wasgentler ต่อคนอื่น ๆ ' s weaknesses，and เป็น alwaysready เพื่อช่วยแทนที่จะตำหนิ them． lawyer， ที่เขามักจะมีคนดีสุดที่ชั่ว doers พบใน worse． toprison，or วิธีการเหล่านี้คนมักจะ ดำเนินการกับความทรงจำของเขา politeness และ fairness．
มีเพื่อนของนาย Utterson calledRichard ไกลญาติ Enfield，who รู้จักกันเป็น 'เมือง manabout' ．Nobody รักสนุกไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขา werefriends， เป็นพวกแตกต่างกันในทุก way．They มักจะเอา marchingthrough together，however， ยาวเดินถนนของลอนดอนใน companionable silence．
หนึ่งเดินเหล่านี้จะนำพวกเขาลง sidestreet แคบในส่วนว่างของ London． มันใช้ได้ clean， busy， friendlystreet กับร้านสว่างน้อย และเงา doorknockers． Nearthe however， street， นี้สิ้นยืน dark， mysterious，windowless building．The ประตูใช่ระฆังหรือ knockerand แนะ เด็กสกปรกฝุ่น และ uncared for． เล่นบน doorstep， fearlessly และไม่มีใครเคยเปิด todrive ประตูพวกเขา away．
day，as หนึ่งแอนฟิวส์นายและเพื่อนของเขาผ่าน building，Mr ในแอนฟิวส์ชี้ไป it．' ได้คุณเคยสังเกตเห็นว่า place？ 'asked． เขา' มัน remindsme story． แปลก ๆ '
'Really？' กล่าวว่า นาย Utterson． 'me． บอก'
' Well， 'เริ่ม Enfield，' ผมกำลังเดินมาบ้านเกี่ยวกับ threeo'clock ใน morning， ฤดูหนาวสีดำเมื่อจู่ ๆ เห็น twopeople．The ก่อนถูกคนสั้นที่เดินตามแนวที่สองคือ สาวน้อยที่ถูกใช้เป็น fastas เธอ could． Well，the สองชนกระแทกกัน thestreet，and และ thechild ตก down．Then mancalmly happened．The สิ่งที่น่ากลัวที่เดินทั่วร่างกายของเด็กกับ boots， ของเขาหนักและซ้ายของเธอกรีดร้องบน ground．It ถูก do．I inhuman thingto วิ่งหลังจาก man， การจับกุมเขา และนำเขา back．There ถูกแล้วฝูงชนขนาดเล็กรอบคน child．The แผดร้องได้อย่างสมบูรณ์แบบ cool， แต่เขาให้ฉันชั่วร้ายมาก look，which ทำให้ฉันรู้สึกป่วยในลูกของฉัน stomach．The familythen arrived， และยัง doctor． เด็กได้ส่ง tofetch แพทย์สำหรับ neighbour，and ป่วยอยู่เธอ again． wayhome
' "เด็กจะกลัวมากขึ้นกว่า hurt，" กล่าวว่า thedoctor — และ that， จะ think， ท้ายของ story．But， ที่คุณ see，I ได้มา ไม่ชอบความรุนแรงการ man．So สั้นมีครอบครัวของเด็ก — ที่มีเฉพาะ natural．But doctor， ที่เป็น quiet， กรุณา man， ถูกมองยังที่ ourprisoner กับฆาตกรรมใน eyes． เขา
' หมอและเข้าใจแต่ละอื่น ๆ perfectly．Together เราตะโกนที่ man， การ และบอกเราจะบอกเรื่องนี้ทั่วลอนดอนเพื่อให้ชื่อของเขาจะ hated．
' เขาดูกลับมาที่เรา ด้วย look． proud，blach "Nameyour price，" เขา said．
'เราทำให้เขายอมรับร้อยปอนด์สำหรับเด็ก' sfamily． กับ look， สีดำอีกคนที่นำเราไปที่ doorover there．He เอาออกคีย์ และให้ตัวเองเป็น thebuilding．Presently เขาออกมา และมอบเราสิบปอนด์ ingold และเช็คสำหรับเก้าสิบปอนด์จากของอย่างไร Coutts Bank． ชื่อบนเช็คถูก one． รู้จัก
' "เห็น here，" กล่าวว่า doubtfully， แพทย์"ไม่ปกติสำหรับอามานเดินเข้าบ้านว่างเปล่าที่สี่ andcome เช้าออกพร้อมเช็คของคนอื่นสำหรับเกือบ hundredpounds．"
' "ไม่ worry，" กล่าวว่า คนที่ มี look， น่าเกลียด "ฉันจะ staywith คุณจน open，and ธนาคารเปลี่ยน chequemyself． การ"
"เพื่อเราไป off， แพทย์ และนักโทษ และ myself，ใช้เวลาเหลือของคืนที่ house．In ของฉัน morningwe ไปด้วยกัน bank． แน่ enough， wasgood， เช็ค และเงินจะถูกส่งผ่านไป family． ของเด็ก '
'Well，well，' กล่าวว่า นาย Utterson．
' Yes， 'กล่าวว่า Enfield，' จึงเป็น story．My แปลกนักโทษ wasclearly hard， เป็น man． โหดร้ายแต่คนที่มีชื่ออยู่บนเช็ครู้จักกันดีทั่วลอนดอนสำหรับ acts．Why ชนิด andgenerous ของเขาเป็นคนต้องการที่ให้เขาเช็ค acriminal？'
'และคุณไม่ทราบว่าถ้าผู้เขียนเช็คอยู่ inthat building？' ถามนาย Utterson．
' ฉันไม่เช่นการ ask， 'กล่าวว่า friend． ของเขา' ใน experience，it ของฉันไม่ควรขอ questions， มากเกินไปในกรณีที่คำตอบเป็น ones．But ugly，violent ที่เคยเรียน alittle．It ไม่เหมือน house． มีไม่ door，and อื่น ๆ ที่บุคคลเฉพาะที่ใช้ประตูนั้นเป็นคนที่ผมได้อธิบายไว้เพียงเพื่อ you．There มีหน้าต่างสามด้านของ thehouse，which ดูบน shut，but windowsare courtyard．The ขนาดเล็กพวกเขากำลังเสมอ clean．There ของ too， ปล่องไฟซึ่งโดยปกติจะเป็น smoking．So คนต้องอาศัย there．'
ชายทั้งสองอย่างต่อเนื่องในการ walk． แล้ว Utterson brokethe silence．
'Enfield， 'said， เขา' คุณขวาเกี่ยวกับไม่ถาม toomany questions．However，I ต้องการสอบถามชื่อของ manwho ที่เดินผ่าน child．'
'มาก well，' Enfield． ที่กล่าวว่า 'เขาบอกเรา wasHyde． เขาชื่อ'
' อะไรเขาดู like？'
' เขาไม่ใช่เรื่องง่ายกับ describe， แม้ว่าฉันจำเขาของ perfectly．He แปลกมอง man．He ของ short，but มี astrong， หนัก body．There ของบางอย่างผิดปกติกับ appearance，something ของเขาน่าเกลียด และ unpleasing — no，somethinghateful．I disliked เขาที่ once．'
นาย Utterson คิด deeply． 'คุณแน่ใจเคยมี key？' asked． เขา
'บ้าง mean？' ถามแอนฟิวส์ surprise．
' ฉันรู้ว่า มันต้องดูเหมือน strange，'กล่าวว่า friend． ของเขา' แต่ yousee， ถ้าฉันไม่ถามชื่อบน cheque， เป็นเพราะ Iknow มันแล้ว...'
'Well， ทำไมไม่ได้คุณบอก me？' กล่าวว่า rathercrossly． เพื่อนของเขา 'Anyway， ได้มีการ key， และเขายังมี it． Isaw เขาใช้เฉพาะ ago． สัปดาห์'
Utterson นายมองดูที่เขา thoughtfully，but ว่า nothingmore．

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นาย Utterson ทนายเป็นคนเงียบๆ จริงจังนะ ประมาณขี้อายกับคนแปลกหน้า และไม่กล้าแสดงความรู้สึกของเขา ในหมู่เพื่อน แต่สายตาของเขา kindnessand ส่องกับความดี และ ถึงแม้ว่าความดีนี้ไม่เคยพบ itsway เข้าสู่การสนทนาของเขาพบตัวเองในวิถีชีวิตของเขา เขาไม่อนุญาตให้ตัวเองอย่างเพลิดเพลินมาก ชีวิต เขา ateand ดื่มเพียงและถึงแม้ว่าเขาจะชอบละคร ทั้งไม่ได้ไปเล่นนานถึง 20 ปี แต่เขา wasgentler ต่อชายอื่น ๆ ' s จุดอ่อน และ alwaysready ช่วยมากกว่าโทษ เป็นทนาย เขามักจะสุดท้ายคนดีคนชั่วร้ายที่เจอบนทางของพวกเขา toprison หรือแย่ลง คนเหล่านี้มักจะอุ้ม กับความทรงจำของเขามารยาท
และความเป็นธรรมเพื่อนรักของนาย Utterson เป็นไกลญาติ calledrichard Enfield , ที่รู้จักกันดีเป็นสนุกรักเมือง ' ' manabout ไม่มีใครสามารถเข้าใจว่าทำไมพวกเขา werefriends ขณะที่พวกเขาแตกต่างจากแต่ละอื่น ๆในทุกวิถีทาง พวกเขามักจะต้องใช้เวลานาน เดินด้วยกัน อย่างไรก็ตาม marchingthrough ถนนของกรุงลอนดอนใน
เพื่อนเดินทางเงียบๆอันนี้เดินนำมาใช้เพื่อนำพวกเขาลง sidestreet แคบในส่วนที่ว่างของลอนดอน มันสะอาดๆ friendlystreet กับร้านค้าเล็ก ๆน้อย ๆที่สดใสและเงา doorknockers . ก็สิ้นสุดของถนน อย่างไรก็ตาม ยืนที่มืด , ลึกลับ , หน้าต่างอาคาร ประตูไม่มีระฆังหรือ knockerand ดูฝุ่น และ uncared สำหรับ เด็กสกปรกเล่นไม่เกรงกลัวในบันไดหน้าประตูและไม่มีใครเคยเปิดประตู todrive ไป .
วันหนึ่ง ขณะที่นายเอลและเพื่อนของเขาผ่านตึก นายเอลชี้ไปที่มัน 'have คุณเคยสังเกตเห็นว่า ? เขาถาม มัน remindsme ของเรื่องราวแปลกๆ '
' จริงเหรอ ? 'said นาย Utterson . 'tell ฉัน . '
' ดี 'began , Enfield , ฉันกำลังจะกลับบ้านแล้ว threeo'clock ในเช้าฤดูหนาวสีดำเมื่อจู่ ๆ ผมเห็น twopeople คนแรกคือผู้ชายตัวเตี้ยที่กำลังเดินตาม thestreet และสองเป็นเด็กที่ถูกใช้เป็น fastas เธออาจ ดี สองชนกัน และ thechild ล้มลง แล้วสิ่งที่น่ากลัวเกิดขึ้น mancalmly เดินผ่านร่างของเด็กกับรองเท้าหนัก ของเขาแล้วเธอร้องบนพื้นดิน มันเป็น thingto ไร้มนุษยธรรม ทำ ฉันวิ่งตามผู้ชาย จับเขาและนำเขากลับมา มีแล้ว ฝูงชนขนาดเล็กๆ กรีดร้อง เด็ก ผู้ชาย เป็นอย่างดีเยี่ยม แต่เขาให้ฉันดูชั่วร้ายซึ่งทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายในท้องของฉัน เด็ก familythen มาถึงและยังเป็นหมอ เด็กได้รับการส่ง tofetch หมอสำหรับเพื่อนบ้านที่ป่วย และกำลัง wayhome ของเธออีกครั้ง .
' " เด็กจะตกใจมากกว่าเจ็บ กล่าวว่า thedoctor และที่คุณจะคิดว่าเป็นจุดสิ้นสุดของเรื่องราว แต่ที่คุณเห็น ฉันได้ยึดไม่ชอบความรุนแรง เพื่อชายสั้นๆ แล้วมีเด็กในครอบครัวที่เป็นเพียงธรรมชาติ แต่หมอที่ดูเงียบ กรุณาคนยังมอง ourprisoner กับฆาตกรในสายตาของเขา . . . . . .
' หมอและเข้าใจกันอย่างถ่องแท้ เราตะโกนใส่เขา และบอกเขาว่า เราจะเล่าเรื่องนี้ทั่วลอนดอน เพื่อชื่อของเขาจะถูกเกลียด .
' เค้ามองเราด้วยสายตาที่หยิ่งยโส blach " ราคา nameyour
" เขากล่าวเราทำให้เขาเห็นด้วยร้อยปอนด์สำหรับเด็ก ' sfamily กับอีก ดำ ดู ผู้ชายที่พาพวกเราไปที่ doorover ที่นั่น เขาเอากุญแจให้ตัวเองเข้าไปในอาคาร ปัจจุบันเขาออกมาและส่งมอบเราสิบปอนด์อิงโกลด์และเช็คสำหรับเก้าสิบปอนด์จาก coutts thename ในธนาคาร เช็คเป็นรู้จักกันดี .
' " เห็น " ว่าอย่างสงสัย หมอ ," มันไม่ได้ปกติอามันเพื่อเดินเข้าไปในบ้านร้างหลังที่สี่ใน andcome เช้ากับผู้ชายอื่นเช็คเกือบ hundredpounds "
" อย่ากังวลไปเลย " กล่าวว่า ผู้ชายที่มีลักษณะน่าเกลียด " ผมจะ staywith จนกว่าธนาคารเปิด และเปลี่ยน chequemyself "
" งั้นพวกเราไป หมอ กับ นักโทษ และตัวผมเองและใช้เวลาที่เหลือของคืนที่บ้านของฉัน ใน morningwe ไปด้วยกันกับธนาคาร พอแน่ใจว่าเช็ค wasgood และเงินที่ถูกส่งผ่านไปยังครอบครัวของเด็ก '
' ดี ดี 'said นาย Utterson .
' ค่ะ 'said Enfield , มันเป็น เรื่องแปลก นักโทษของฉัน wasclearly ยากผู้ชายเลือดเย็น แต่ผู้ชายที่มีชื่อบนเช็ค เป็นที่รู้จักทั่วลอนดอนชนิดของเขา andgenerous การกระทำ ทำไมผู้ชายชอบว่าให้เช็คของเขา acriminal ? '
' และคุณไม่รู้ว่านักเขียนเช็คอยู่ inthat อาคาร ? 'asked นาย Utterson .
' ฉันไม่ชอบ ถาม 'said ของเขาเพื่อน ถ้าประสบการณ์ของฉัน มันไม่ได้เป็นความคิดที่ดีที่จะถามคำถามมากเกินไปในกรณีที่คำตอบน่าเกลียด คนรุนแรง แต่ผมเรียนที่นี่ . . . . มันไม่เหมือนบ้าน ไม่มีประตูอื่น และคนที่ใช้ประตูนั้นเป็นผู้ชายที่ฉันเพิ่งจะอธิบายให้คุณ มีสามหน้าต่างด้านข้าง thehouse ซึ่งมองลงไปบน ลานเล็กๆ windowsare ปิด แต่มันก็สะอาด มีปล่องไฟด้วยซึ่งมักจะสูบบุหรี่ ดังนั้นต้องมีคนอาศัยอยู่ที่นั่น '
2 คนยังคงเดินของตนเอง แล้ว brokethe Utterson เงียบ .
' Enfield , เขาพูดว่า ‘คุณพูดถูกเรื่องที่ไม่ได้ถาม toomany อย่างไรก็ตาม ฉันต้องการจะถามชื่อของ manwho เดินเด็ก '
' ดีมาก ' เอนฟิลด์ เขาบอกว่าเขาชื่อ washyde '
' หน้าตาเป็นยังไง ? '
' มันไม่ง่ายเลยที่จะอธิบายถึงแม้ว่าฉันจะจำเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขาเป็นผู้ชายที่ดูแปลกประหลาด เขาสั้น แต่ได้ astrong ร่างกายหนัก มีบางอย่างผิดปกติกับการปรากฏตัวของเขา อย่างน่าเกลียด และ unpleasing ไม่ somethinghateful ฉันเกลียดเขาทันที '
นาย Utterson คิดอย่างลึกซึ้ง การอัพ คุณแน่ใจว่า เขาใช้กุญแจ ? เขาถาม
' คุณหมายถึงอะไร ? 'asked ฟีลด์ในความประหลาดใจ .
' ฉันรู้ว่ามันดูแปลกๆ' เพื่อน แต่ yousee ถ้าฉันไม่ถามคุณชื่อบนเช็ค เพราะกูรู้หมดแล้ว . . . . . . . '
' แล้วทำไมคุณไม่บอกฉัน 'said เพื่อน rathercrossly . 'anyway เขามีกุญแจ และเขาก็ยังได้ isaw เขาใช้มันเท่านั้น สัปดาห์ที่แล้ว '
นาย Utterson มองเขาอย่างครุ่นคิด แต่บอกว่า nothingmore .