RvG: There is the element of fun, a

RvG: There is the element of fun, a comic resonance, even slapstick in your work, especially in the One-Minute-Sculptures or the 59 Positions which makes your work accessible to a very wide public. Is this something you endorse?
EW: It happened. I can’t say I was looking for it. Sometimes I use the language of science fiction and the language of comic strips and I mix it up and it seems to be easily accessible. Everybody sees a fat car. Easy to understand people think, that’s it and then they walk away. If you don’t walk away, if you stay, and you look at it more closely, then you see different layers, different perspectives, an existential philosophy, a psychology behind it. To begin with, as an artist, I yearned for my teachers to accept my art, or for other colleagues, big curators, museum directors or galleries to recognise my work. But I soon realised that the first standard in judging my own work was myself, I have to be satisfied.

RvG: Are you satisfied with your work?
EW: I’m mostly not satisfied with my work. I mean I’ve done some pieces of which I think they are ok and I like them. But then with the next pieces you want to be at least as good as with the previous one, or better.

RvG: Is there a piece of art of yours you would never sell?
EW: Yes, I destroy them.

RvG: I mean never sell it because it’s so close to your heart.
EW: No.

RvG: You would sell anything, everything?
EW: Yes. I sell them because I want them to be out in the world for other people to see them, it’s much more important.
RvG: You come across very much as a child of our times, reflecting the zeitgeist, in touch with the media and famously the Red Hot Chili Peppers cited you as their inspiration for their music video Can’t Stop in 2002. You have also crossed the borders to other artistic domains. You collaborated with Hermès, you made a style shoot with Claudia Schiffer reliving the One-Minute-Sculptures for Vogue. How would you define your relationship with the media?
EW: I find that the contemporary public space for art is the media. I accepted invitations from magazines, television, pop groups to connect my work with these things. When I created the One-Minute-Sculptures, I doubted whether they were good or not. Then all of a sudden I got this feed-back from all over the world from fashion photographers and designers who said: “Your work is very influential in this field and many people know your work and use it.” I realised all of a sudden that many advertisements based themselves on my ideas. I also realised many people misused the work, and for a moment I thought maybe I should do advertisements myself in order not to end up being the follower of my own work! With Hermès I said yes because I am interested in working on the themes of our time: the beauty cult, the youth cult, the question of being fat or not: socially relevant questions which touch many people; and finally the subject of icons, an invention of the 20th century. And Hermès is a fashion icon. They didn’t ask me to make an advert, they invited me to reflect through my work about Le Monde Hermès, and that’s what I did.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

RvG: มีองค์ประกอบของสนุก การ์ตูนสะท้อน แม้กระทั่งขบขัน ในงานของคุณ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในประติมากรรมหนึ่งนาทีหรือ 59 ตำแหน่งซึ่งทำให้งานของคุณสามารถเข้าถึงสาธารณะกว้างมาก นี่คือสิ่งที่คุณเห็นชอบEW: มันเกิดขึ้น ฉันไม่สามารถพูดกำลังมัน บางครั้งใช้ภาษาของนิยายวิทยาศาสตร์และภาษาของแผ่นการ์ตูน และฉันผสมขึ้น และก็น่าจะเข้าถึงได้ง่าย ทุกคนเห็นรถไขมัน คนคิดว่าเข้าใจง่าย ที่อยู่ และถัดไป ถ้าคุณไม่เดิน ถ้าคุณอยู่ และคุณมองไปที่มันใกล้เคียง คุณเห็นชั้นต่าง ๆ มุมมอง การปรัชญาอัตถิภาวนิยม จิตวิทยาด้านหลัง เริ่มต้นด้วย เป็นศิลปิน ฉันวันเวลา สำหรับครูยอมรับศิลปะของฉัน หรือเพื่อนร่วมงาน ผู้แนะนำใหญ่ พิพิธภัณฑ์กรรมการอื่น หรือแกลเลอรี่เพื่องาน แต่ผมรู้ทันทีว่า มาตรฐานครั้งแรกในการตัดสินงานของตัวเองถูกตัวเอง ผมพอใจRvG: คุณพอใจกับงานของคุณEW: ผมส่วนใหญ่ไม่พอใจกับการทำงานของฉัน ผมหมายถึง ทำชิ้นส่วนบางอย่างซึ่งผมคิดว่า พวกเขาดี และชอบ แต่แล้ว ด้วยชิ้นถัดไป ที่คุณต้องการอยู่น้อยเหมือนกับก่อนหน้านี้ หรือดีกว่าRvG: มีผลงานศิลปะของคุณคุณจะไม่เคยขายหรือไม่EW: ใช่ ฉันจะทำลายพวกเขาRvG: ผมหมายถึง ไม่เคยขาย เพราะมันเป็นให้ใจของคุณEW: หมายเลขRvG: คุณจะขายอะไร ทุกอย่างEW: ใช่ ผมขาย เพราะต้องการให้เป็นในโลกสำหรับคนอื่นจะเห็นพวกเขา มันเป็นสิ่งสำคัญมากRvG: คุณเจอมากเท่าเด็กของเวลาของเรา สะท้อนให้เห็นถึงจิตวิญญาณ ติดต่อกับสื่อมวลชนและชื่อเสียงสีแดงร้อนพริกอ้างคุณเป็นแรงบันดาลใจสำหรับมิวสิควิดีโอของพวกเขาไม่สามารถหยุดใน 2002 นอกจากนี้คุณยังได้ข้ามพรมแดนไปยังโดเมนอื่น ๆ ศิลปะ คุณร่วมมือกับ Hermès คุณทำแบบที่ยิงกับคลอเดีย Schiffer รำลึกหนึ่งนาทีประติมากรรมสำหรับ Vogue วิธีการที่คุณจะกำหนดความสัมพันธ์กับสื่อEW: ฉันพบว่า พื้นที่สาธารณะร่วมสมัยศิลปะเป็นสื่อ ฉันยอมรับคำเชิญจากนิตยสาร โทรทัศน์ ป๊อปกลุ่มการเชื่อมต่อทำงานกับสิ่งเหล่านี้ เมื่อสร้างประติมากรรมหนึ่งนาที ฉันสงสัยว่า พวกเขาได้ดี หรือไม่ แล้วจู่ ๆ ผมนี้หมุนกลับจากทั่วโลกจากแฟชั่นช่างภาพและนักออกแบบที่กล่าวว่า: "ความมีอิทธิพลมากในฟิลด์นี้ และหลายคนรู้จักงานของคุณ และใช้มัน" ตระหนักทันทีว่า โฆษณาหลายอิงตัวเองกับความคิดของฉัน ยังตระหนักดีหลายท่านนำไปใช้งาน และครู่ ฉันคิดว่า บางทีฉันควรโฆษณาตัวเองเพื่อไม่ให้เป็น ผู้ติดตามงานของผมเอง ด้วย ผมบอกว่า ใช่ เพราะผมสนใจในการทำงานในรูปแบบของเวลาของเรา: ลัทธิความงาม ลัทธิเยาวชน คำถามที่เป็นไขมัน หรือไม่: คำถามที่เกี่ยวข้องต่อสังคมซึ่งหลายคน และสุดท้ายเรื่องของไอคอน การประดิษฐ์ของศตวรรษที่ 20 และ Hermès แฟชั่นไอคอน พวกเขาไม่ได้ขอให้โฆษณา พวกเขาเชิญผมไปสะท้อนผ่านงานของฉันเกี่ยวกับ Le Monde Hermès และนั่นคือสิ่งที่ฉันได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

RVG: มีองค์ประกอบของความสนุกเสียงสะท้อนการ์ตูนแม้เจ็บตัวในการทำงานของคุณโดยเฉพาะอย่างยิ่งในหนึ่งนาทีประติมากรรมหรือ 59 ตำแหน่งซึ่งจะทำให้การทำงานของคุณสามารถเข้าถึงประชาชนกว้างมากคือ นี้คือสิ่งที่คุณรับรอง?
EW: มันเกิดขึ้น ฉันไม่สามารถพูดผมกำลังมองหามัน บางครั้งผมก็ใช้ภาษาของนิยายวิทยาศาสตร์และภาษาของการ์ตูนและผมผสมขึ้นและดูเหมือนว่าจะสามารถเข้าถึงได้ง่าย ทุกคนเห็นรถของไขมัน ง่ายต่อการเข้าใจคนคิดว่าที่มันและพวกเขาก็เดินออกไป หากคุณไม่ได้เดินออกไปถ้าคุณอยู่และคุณมองไปที่มันอย่างใกล้ชิดแล้วคุณจะเห็นชั้นที่แตกต่างกันในมุมมองที่แตกต่างกัน, ปรัชญาอัตถิภาวนิยมจิตวิทยาที่อยู่เบื้องหลังมัน จะเริ่มต้นด้วยการเป็นศิลปินผมปรารถนาสำหรับครูของฉันที่จะยอมรับงานศิลปะของผมหรือเพื่อนร่วมงานอื่น ๆ ภัณฑารักษ์ใหญ่กรรมการพิพิธภัณฑ์หรือแกลเลอรี่ที่จะรับรู้การทำงานของฉัน แต่ผมรู้ทันทีว่ามาตรฐานการตัดสินครั้งแรกในการทำงานของตัวเองได้รับตัวเองผมต้องพอใจ

RVG: คุณพอใจกับการทำงานของคุณหรือไม่
EW: ผมส่วนใหญ่ไม่พอใจกับการทำงานของฉัน ฉันหมายความว่าฉันได้ทำบางชิ้นซึ่งผมคิดว่าพวกเขาจะ OK และผมชอบพวกเขา แต่แล้วมีชิ้นต่อไปที่คุณต้องการที่จะเป็นอย่างน้อยเป็นอย่างดีเช่นเดียวกับก่อนหน้านี้หนึ่งหรือดีกว่า

RVG: มีชิ้นส่วนของศิลปะของคุณคุณจะไม่ขาย?
EW: ใช่ฉันทำลายพวกเขา

RVG: ผมว่าไม่ขายมันเพราะมันอยู่ใกล้กับหัวใจของคุณ
EW: เลขที่

RVG: คุณจะขายอะไรทุกอย่าง?
EW: ใช่ ผมขายพวกเขาเพราะผมต้องการให้พวกเขาที่จะออกในโลกสำหรับคนอื่น ๆ ที่จะเห็นพวกเขามันเป็นสิ่งสำคัญมาก
RVG: คุณเจอมากเป็นเด็กครั้งของเราสะท้อนให้เห็นถึงจิตวิญญาณในการติดต่อกับสื่อและชื่อเสียง Red Hot Chili Peppers อ้างคุณเป็นแรงบันดาลใจของพวกเขาสำหรับวิดีโอเพลงของพวกเขาไม่สามารถหยุดในปี 2002 ท่านได้ข้ามยัง พรมแดนไปยังโดเมนศิลปะอื่น ๆ คุณร่วมมือกับHermèsคุณทำถ่ายสไตล์ด้วยคลอเดียชิฟเฟอร์ผ่อนคลายหนึ่งนาทีประติมากรรม Vogue วิธีที่คุณจะกำหนดความสัมพันธ์ของคุณกับสื่อ?
EW: ฉันพบว่าพื้นที่สาธารณะร่วมสมัยสำหรับงานศิลปะเป็นสื่อ ฉันได้รับการยอมรับคำเชิญจากนิตยสาร, โทรทัศน์, กลุ่มป๊อปที่จะเชื่อมต่อการทำงานของฉันกับสิ่งเหล่านี้ เมื่อฉันสร้างหนึ่งนาทีประติมากรรมผมสงสัยว่าพวกเขามีความดีหรือไม่ แล้วทั้งหมดในทันทีที่ผมได้รับนี้ฟีดกลับมาจากทั่วทุกมุมโลกจากช่างภาพแฟชั่นและนักออกแบบที่กล่าวว่า: ". งานของคุณคือผู้มีอิทธิพลในด้านนี้มากและหลาย ๆ คนรู้ว่าการทำงานของคุณและใช้มันว่า" ฉันรู้ว่าทุกอย่างฉับพลัน ที่โฆษณาจำนวนมากตามที่ตัวเองในความคิดของฉัน ฉันยังตระหนักว่าหลาย ๆ คนที่นำไปใช้งานและสำหรับช่วงเวลาที่ฉันคิดว่าบางทีฉันควรทำโฆษณาตัวเองเพื่อที่จะไม่จบลงด้วยการติดตามการทำงานของผมเอง! ด้วยHermèsผมบอกว่าใช่เพราะผมสนใจในการทำงานในรูปแบบของเวลาของเรา: ลัทธิความงาม, ลัทธิเยาวชนคำถามของการเป็นไขมันหรือไม่: คำถามที่เกี่ยวข้องทางสังคมซึ่งสัมผัสหลาย ๆ คน; และในที่สุดก็เรื่องของไอคอน, การประดิษฐ์ของศตวรรษที่ 20 Hermes และเป็นแฟชั่นไอคอน พวกเขาไม่ได้ถามฉันจะทำให้โฆษณาพวกเขาเชิญผมไปสะท้อนให้เห็นถึงการทำงานของฉันเกี่ยวกับเลอม็Hermèsและนั่นคือสิ่งที่ผมทำ