The air gap technique is an alterna

The air gap technique is an alternative technique used to reduce the amount of scatter reaching the detector. By employing an air-gap technique between the patient and the image detector, the energy of the scattered photons decreases especially in the first tens of centimetres due to the large divergence of the beam (Ball & Price, 1995). The primary radiation is not affected or reduced, since at this stage the primary beam is almost parallel to the detector (Ball & Price, 1995). When the air-gap technique is used, the object to image distance (OID) is increased, which may produce some magnification (Sherer et al., 2006).

Anti-scatter techniques are important in reducing low energy radiation reaching the detectors. However, the primary beam should not be deflected or disrupted so that the image acquisition and image quality is not affected (Fauber, 2009).When the grid technique is employed, the grid lines are unable to discriminate between the primary radiation and the scattered radiation and so this could lead to grid cut-off and 'grid lines' may appear on the image (Maynard, 1981). Maynard (1981) argues that with the use of an air-gap the image quality and diagnostic quality of many projections improves. A study by Karoll et al. (1985) analysed the patient dose when the air-gap was employed compared to when the grid was used. In this study the air gap was employed in a digital subtraction examination. Karoll et al. (1985) reported that by using the air gap technique the mA could be lowered without losing spatial resolution. The results of this study were remarkable as the air gap technique allowed 25% to 88% reduction on the mA without increasing the kV or the time of exposure (Karoll et al., 1985). This meant that patient dose was reduced since the mA was lowered and so the patient was irradiated less. Although this study is 25 years old, it is still valid since in direct digital radiography, windowing has given the radiographer the possibility to reduce the exposure factors to a certain limit while still obtaining a good diagnostic image. This means that patient dose could be lowered.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เทคนิคช่องว่างอากาศเป็นเทคนิคทางเลือกที่ใช้ในการลดปริมาณการกระจายถึงเครื่องตรวจจับ โดยการใช้เทคนิคช่องว่างอากาศระหว่างผู้ป่วยและตรวจจับภาพการใช้พลังงานของโฟตอนกระจายลดลงโดยเฉพาะในนับเป็นครั้งแรกของเซนติเมตรเนื่องจากความแตกต่างที่มีขนาดใหญ่ของคาน (ลูกบอลและราคา 1995) รังสีหลักไม่ได้รับผลกระทบหรือลดลงเนื่องจากในขั้นตอนนี้คานหลักคือเกือบจะขนานไปกับเครื่องตรวจจับ (ลูกบอลและราคา 1995) เมื่อเทคนิคช่องว่างอากาศจะใช้วัตถุที่ระยะทางภาพ (OID) จะเพิ่มขึ้นซึ่งอาจผลิตขยายบาง (Sherer et al., 2006). เทคนิคการป้องกันการกระจายที่มีความสำคัญในการลดการใช้พลังงานรังสีต่ำถึงเครื่องตรวจจับ แต่คานหลักไม่ควรเบี่ยงเบนหรือหยุดชะงักเพื่อให้การควบรวมภาพและคุณภาพของภาพจะไม่ได้รับผลกระทบ (Fauber 2009) เมื่อเทคนิคตารางเป็นลูกจ้างเส้นตารางไม่สามารถที่จะแยกแยะระหว่างรังสีหลักและการฉายรังสีกระจาย และดังนั้นนี้อาจนำไปสู่ตารางตัดและ 'เส้นกริด' อาจปรากฏบนภาพ (เมย์นาร์, 1981) เมย์นาร์ (1981) ระบุว่ามีการใช้ช่องว่างอากาศที่คุณภาพของภาพและคุณภาพการวินิจฉัยของประมาณการจำนวนมากช่วยเพิ่ม การศึกษาโดย Karoll et al, (1985) การวิเคราะห์ปริมาณของผู้ป่วยเมื่อช่องว่างอากาศถูกจ้างมาเมื่อเทียบกับตารางที่ใช้ ในการศึกษานี้ช่องว่างอากาศได้รับการว่าจ้างในการตรวจสอบการลบดิจิตอล Karoll et al, (1985) รายงานว่าโดยใช้เทคนิคช่องว่างอากาศ mA อาจจะลดลงโดยไม่สูญเสียความละเอียดเชิงพื้นที่ ผลการศึกษาครั้งนี้มีที่โดดเด่นเป็นเทคนิคช่องว่างอากาศที่ได้รับอนุญาต 25% การลดลง 88% ใน mA โดยไม่ต้องเพิ่มกิโลโวลต์หรือช่วงเวลาของการเปิดรับแสง (Karoll et al., 1985) นั่นหมายความว่ายาที่ผู้ป่วยได้รับการลดลงตั้งแต่ mA ถูกลดระดับลงและเพื่อให้ผู้ป่วยได้รับการฉายรังสีน้อย แม้ว่าการศึกษานี้คือ 25 ปีก็ยังคงเป็นที่ถูกต้องเนื่องจากในการถ่ายภาพรังสีดิจิตอลโดยตรง Windowing นักรังสีการแพทย์ได้ให้เป็นไปได้ในการลดปัจจัยเสี่ยงต่อขีด จำกัด บางอย่างขณะที่ยังคงได้รับการวินิจฉัยภาพที่ดี ซึ่งหมายความว่ายาที่ผู้ป่วยอาจจะลดลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เทคนิคช่องว่างอากาศเป็นทางเลือกหนึ่งในเทคนิคที่ใช้เพื่อลดปริมาณของการกระจายการเข้าถึงเครื่องตรวจจับ โดยอาศัยช่องว่างอากาศเทคนิคระหว่างผู้ป่วยและเครื่องตรวจจับภาพ พลังงานของโฟตอนกระจายลดลงโดยเฉพาะอย่างยิ่งในแรก 10 เซนติเมตร เนื่องจากความแตกต่างขนาดใหญ่ของคาน ( บอลและราคา , 1995 ) รังสีปฐมภูมิ จะไม่ได้รับผลกระทบ หรือลดลง เนื่องจากในช่วงคานหลักเกือบจะขนานกับเครื่องตรวจจับ ( บอลและราคา , 1995 ) เมื่อเทคนิคช่องว่างอากาศ ใช้ วัตถุ รูปภาพ ระยะทาง ( เก่า ) จะเพิ่มขึ้น ซึ่งอาจผลิตขยาย ( เชียเรอร์ et al . , 2006 )เทคนิคสำคัญในการต่อต้านการกระจายรังสีพลังงานต่ำถึงเครื่องตรวจจับ อย่างไรก็ตาม คานหลักไม่ควรสุงสิงหรือหยุดชะงักเพื่อให้จัดหาภาพและคุณภาพของภาพ จะไม่ได้รับผลกระทบ ( fauber 2009 ) เมื่อใช้เทคนิคตาราง , ตารางสายไม่สามารถที่จะแยกแยะระหว่างรังสีปฐมภูมิ และกระจายรังสีและดังนั้นนี้อาจนำไปสู่การตัดเส้นกริด และ " " อาจ ปรากฏบนภาพ ( เมย์นาร์ด , 1981 ) เมย์นาร์ด ( 1981 ) ระบุว่า มีการใช้เป็นช่องว่างอากาศ คุณภาพของภาพและคุณภาพในการวินิจฉัยหลายทีด้วย การศึกษาโดย karoll et al . ( 1985 ) วิเคราะห์คนไข้ได้ยาเมื่อช่องว่างอากาศใช้ ถ้าเทียบกับตารางที่ใช้ ในการศึกษานี้ได้ใช้ช่องว่างอากาศ ตรวจสอบในการลบดิจิตอล karoll et al . ( 1985 ) รายงานว่า โดยการใช้เทคนิคช่องว่างอากาศมาอาจจะลดลงโดยไม่สูญเสียความละเอียดเชิงพื้นที่ ผลการศึกษาที่โดดเด่นเป็นเทคนิคเพื่อลดช่องว่างของอากาศให้ 25% 88% ในม้าโดยไม่ต้องเพิ่มขนาดหรือเวลาของการเปิดรับแสง ( karoll et al . , 1985 ) ซึ่งหมายความว่าปริมาณคนไข้ลดลง ตั้งแต่มาก็ลดลง ดังนั้นผู้ป่วยได้รับรังสีน้อยลง ถึงแม้ว่าการศึกษานี้ อายุ 25 ปี ก็ยังใช้ได้ เพราะในการถ่ายภาพรังสีดิจิตอลโดยตรง หน้าต่างได้ให้ภาพบนฟิล์มเอ็กซเรย์ความเป็นไปได้ที่จะลดปัจจัยความเสี่ยง จํากัด ในขณะที่ยังคงได้รับที่ดีในการวินิจฉัยภาพ ซึ่งหมายความว่าปริมาณของผู้ป่วยอาจจะลดลง