If psychology has generally ignored

If psychology has generally ignored history, history has returned the favor. Although psychohistory gave psychological history a bad name among historians, its missteps did not bring on the anti-psychological bent that already characterized much of the historical profession before psychohistory made its bid as a new tool for historical research. Before 1945 a few hardy souls had hoped to systematically incorporate psychological – though not necessarily psychoanalytic – insights into historical research. The story of their failure to attract followers is instructive. One of the most influential proponents of collaboration between historians and psychologists was the French historian Lucien Febvre, who with Marc Bloch founded in 1929 the French historical journal Annales d'histoire économique et sociale (from 1946, Annales: économies, sociétés, civilisations and after 1994, Annales: histoire, sciences sociales). The Annales school shaped the practice of historians all over the world. Febvre called for a truly historical psychology, one that avoided the anachronism of projecting contemporary psychological notions onto the past but which also recognized the need to understand “the mental equipment” of people in history. He urged historians and psychologists to collaborate in sustained fashion. In particular, Febvre advocated the study of sensibility, that is, of the emotions and their expression, which he considered to be both individual and social in nature. Febvre described the many pitfalls awaiting historians of sensibility but also insisted that without it “there will be no real history possible.”12 He advised his fellow historians to investigate the history of love, the history of death, and the history of cruelty.
Febvre barely hinted at one of the major issues that would face any historical psychology when he suggested that history revealed a “long-drawn-out drama”: “the gradual suppression of emotional activity through intellectual activity.”13 Did historical psychology have to subscribe to a developmental narrative (in this case the suppression of emotion in favor of intellectual life)? Febvre did not elaborate on his claim that feelings and behavior followed a discernible arc throughout human history, and at times he even seemed to contest the very idea. When he wrote his essay in the early years of World War II, after the defeat of France by Germany, he referred cryptically to the return of primitive feelings and the revival of primitive cults, implying that intellectual activities did not always succeed in holding emotional expressions in check.
Just a decade before Febvre published his essay on “Sensibility and History” (1941), Freud had argued in Civilization and its Discontents that civilization had progressed through the repression of the instincts by heightening the indi-vidual's sense of guilt. Freud thus explicitly linked individual human development with the advance of civilization as a whole; just as the individual learned within the family to repress aggressive instincts and unrestrained sexual impulses, so too civilization endeavored to tame the violence inherent in human relations and deflect the baser instincts into intellectual, scientific, and artistic achievements. Unfortunately, despite some surface similarities between his and Freud's arguments, Febvre said nothing at all about Freud in his essay. Febvre took a consistently hostile stance toward psychoanalysis throughout his career.14
Norbert Elias, a German sociologist writing in exile in the 1930s, made the first serious effort to combine Freud's insights with those of a sociological and historical perspective. In The Civilizing Process (1939) Elias aspired to fill out the psychological and sociological significance of the development of Western civilization. He traced the history of manners in order to show that the self itself had a history. Elias maintained that the notion of a self-contained individual – a self with invisible walls separating it from others – had only gradually developed since the fourteenth century. Over time, self-control increased as the threshold of shame lowered. People began to use handkerchiefs rather than blowing their noses into their hands; spitting, eating out of a common bowl, and sleeping in a bed with a stranger became disgusting or at least unpleasant. Violent outbursts of emotion and aggressive behavior became socially unacceptable. These changes in manners were the surface indications of an underlying transformation in the self. They all signaled the advent of the self-enclosed individual, whose boundaries had to be respected in social interaction. In a new preface appended in 1968, Elias confirmed that he intended to show the long-term connection between control over affect in individuals and the increasing differentiation and integration of social structures (sometimes called modernization). In terms not unlike those articulated by Febvre, he maintained that emotional self-control led to an increased capacity for self-detachment in thought and therefore to the possibility of scientific knowledge and mastery of nature.15
Elias's developmental narrative took the Middle Ages as its point of departure and depicted that time period as virtually infantile in its emotional expressions. He described the medieval code of behavior as simple and naïve. People at the time vented their emotions more violently and directly and had therefore fewer psychological nuances and complexities in their ideas about conduct. The strong and mighty exulted in rapine, battle, and hunting. Warriors took pleasure in mutilating prisoners. Intense piety, violent feelings of guilt, sudden outbursts of joy and hilarity, boastful belligerence, and a liking for cruelty went hand in hand in what Elias explicitly terms “childish” expressions and forms of behavior.16 As might be expected, not all historians of the Middle Ages agree with these negative characterizations. Elias's pejorative depiction revealed the downside of a developmental historical psychology: the attempt to elaborate on the parallel between individual and broader cultural or social development encouraged scholars to classify earlier times as infantile, childish, or immature.
Few historians heeded the challenges laid down by Febvre, Freud, or Elias. Febvre himself did not embark on the kind of psychological history he recommended, and the Annales school which he inspired turned instead to the “history of mentalities,” which employed no particular psychological theory or approach and remained largely confined to the study of conscious beliefs and prejudices. French historians did follow Febvre's lead by examining the history of death, for example, but they focused for the most part on death as a social experience. Elias's work produced few echoes before it was translated into French in 1973 and English in 1978, and even then historians only assimilated it piecemeal; French historians followed Elias's lead in studying civility and court society in the seventeenth century but focused largely on the social dimension of his analysis, and psychohistorians ignored Elias altogether. Most scholars overlooked the issues raised by Elias's long-term narrative of the civilizing process as a whole.
Historians' antagonism to psychological approaches did not arise solely from their justifiable concerns about anachronism. It also derived from their political objections to the conclusions of the field known as crowd psychology, an important precursor of present-day social psychology. Although not an academic social science, crowd psychology exercised great influence on literature, the social sciences, and history at the end of the nineteenth century and continued to enjoy considerable prestige well into the twentieth. The best known practitioner of the genre was Gustave Le Bon, an independent scholar with many connections to the political elite in France. His book The Crowd (first published in French in 1895) drew on the work of several French and Italian investigators of mass behavior. Le Bon argued that the individual in a crowd suffers a kind of hypnosis in which his brain is paralyzed and he loses willpower. The member of a crowd “descends several rungs on the ladder of civilization” and becomes like “beings belonging to inferior forms of evolution,” which he defined as women, savages, and children.17 Le Bon believed that crowd psychology explained the “pathologies” of modern society such as workers' strikes and riots and especially socialism.
Le Bon had drawn in particular on the histories of Hippolyte Taine, an influential writer who described the crowds in the French Revolution of 1789 as savage and primitive, drunken, enraged, lustful, and bloodthirsty. Women marched at the front, Taine recounted, while criminals and vagrants whipped the crowd to a frenzy of alcoholic debauchery, culminating at times in cannibalism: “in every city [after July 14, 1789], magistrates are at the mercy of a band of savages, often a band of cannibals.”18 Taine objected to the democratizing and equalizing tendencies that had developed in France first in the Revolution of 1789 and then again after 1870 because he believed that even the most law-abiding citizen turned into a “grinning, bloodthirsty, lustful baboon” when he joined a crowd. In other words, Taine believed that democracy led to degeneration. The writings of Taine, Le Bon, and the other crowd psychologists established a link between historical psychology and right-wing politics. Although Le Bon enjoyed influence beyond right-wing circles – Freud relied on Le Bon's work when writing his Group Psychology and the Analysis of the Ego (1921) – the crowd psychologists' support for racist, anti-feminist, and anti-socialist positions made them especially attractive to the extreme right. Mussolini claimed to have read Le Bon's book several times, for instance, and Hitler may well have used it as a source for Mein

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ถ้าจิตวิทยาได้โดยทั่วไปประวัติ ประวัติได้กลับมาโปรดปราน แม้ว่า psychohistory ให้ประวัติจิตวิทยาชื่อดีในหมู่นักประวัติศาสตร์ ไม่ได้ไม่มีการนำ missteps ของบนความโน้มเอียงทางจิตใจต่อต้านที่แล้วลักษณะของประวัติศาสตร์อาชีพก่อน psychohistory ทำการเสนอราคาเป็นเครื่องมือใหม่สำหรับการวิจัยประวัติศาสตร์ ก่อน 1945 วิญญาณฝรั่งกี่มีหวังว่าจะเป็นระบบรวมจิต – แม้ว่าไม่จำเป็นต้อง psychoanalytic – เจาะลึกงานวิจัยประวัติศาสตร์ เรื่องราวของความล้มเหลวในการดึงดูดลูกศิษย์จะให้คำแนะนำ Proponents มีอิทธิพลมากที่สุดของความร่วมมือระหว่างนักจิตวิทยาและนักประวัติศาสตร์หนึ่งนักประวัติศาสตร์ฝรั่งเศส Lucien Febvre ที่ มีเม็ดเลือดขาวมาร์คก่อตั้งขึ้นในปีพ.ศ. 2472 สมุดประวัติศาสตร์ฝรั่งเศส Annales d'histoire économique ร้อยเอ็ด sociale (จาก 1946, Annales: économies, sociétés อารยธรรมเอเซียนและหลัง จากปี 1994, Annales: histoire, sociales ศาสตร์) โรงเรียน Annales รูปการฝึกของนักประวัติศาสตร์ทั่วโลก Febvre เรียกว่าสำหรับการจิตวิทยาประวัติศาสตร์อย่างแท้จริง หนึ่งที่หลีกเลี่ยง anachronism ของความเข้าใจทางจิตวิทยาร่วมสมัยประเมินไปอดีต แต่ที่ยอมรับว่าจำเป็นต้องเข้าใจ "จิตอุปกรณ์" ของคนในประวัติศาสตร์ เขาเรียกร้องให้นักประวัติศาสตร์และนักจิตวิทยาเพื่อทำงานร่วมกันในแฟชั่น sustained โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Febvre advocated การศึกษาอย่างทัน คือ อารมณ์และนิพจน์ของพวกเขา ซึ่งเขาถือว่าเป็นสังคมธรรมชาติ และแต่ละ Febvre อธิบายข้อผิดพลาดมากมายที่รอนักประวัติศาสตร์ของอย่างทัน แต่ยัง ยืนยันโดยไม่ได้ "จะมีประวัติไม่จริงเป็นไป" 12 เขาแนะนำให้นักประวัติศาสตร์ของเขาเพื่อนสืบประวัติความเป็นมาของความรัก ประวัติศาสตร์ของความตาย และประวัติของโหดFebvre เพิ่งจะประจำในประเด็นสำคัญที่จะเผชิญจิตวิทยาประวัติศาสตร์ใด ๆ เมื่อเขาแนะนำว่า ประวัติเปิดเผย "ละคร long-drawn-out": "ค่อย ๆ ปราบปรามกิจกรรมทางอารมณ์ผ่านกิจกรรมทางปัญญา" 13 จิตวิทยาประวัติศาสตร์ได้มีการพัฒนามาจากเรื่องเล่า (ในกรณีนี้ปราบปรามอารมณ์สามารถปัญญาชีวิต) หรือไม่ Febvre ได้ไม่อธิบายรายละเอียดของเขาเรียกร้องว่า ความรู้สึกและพฤติกรรมตามส่วนโค้ง discernible ตลอดประวัติศาสตร์มนุษย์ และบางครั้งแม้ดูแข่งขันคิดมาก เมื่อเขาเขียนเรียงความของเขาในช่วงปีแรก ๆ ของสงครามโลก หลังจากความพ่ายแพ้ของฝรั่งเศสโดยเยอรมนี เขาเรียกว่า cryptically การกลับมาของความรู้สึกดั้งเดิมและการฟื้นฟูของลัทธิดั้งเดิม หน้าที่ว่า กิจกรรมทางปัญญาไม่เสมอเป็นผลสำเร็จในนิพจน์ทางอารมณ์ในการตรวจสอบเพียงทศวรรษก่อน Febvre เผยแพร่เรียงความของเขา "อย่างทันและประวัติ" (1941), Freud ได้โต้เถียงในอารยธรรมและ Discontents ของอารยธรรมได้หน้าไปการเพียงใดผ่านปราบปรามอิทธิพลของสัญชาตญาณนี้ โดยท่าน indi-vidual ของความผิด Freud จึงชัดเจนเชื่อมโยงพัฒนาแต่ละบุคคล ด้วยล่วงหน้าของอารยธรรมทั้งหมด เพียงเป็นบุคคลเรียนรู้ภายในครอบครัวที่จะปราบปรามสัญชาตญาณก้าวร้าวและแรงกระตุ้นทางเพศในเมื่อ ดังนั้นเกินไป อารยธรรมขะมักเขม้นเชื่องความรุนแรงในความสัมพันธ์ของมนุษย์ และปัดสัญชาตญาณ baser เป็นความสำเร็จทางปัญญา วิทยาศาสตร์ และศิลปะ อับ แม้ มีบางผิวความคล้ายคลึงระหว่างเขาและอาร์กิวเมนต์ของ Freud, Febvre กล่าวอะไรเลยเกี่ยวกับ Freud ในเรียงความของเขา Febvre เอาอย่าง psychoanalysis ตลอด career.14 เขาเป็นศัตรูอย่างต่อเนื่องเอเลียนอร์แบร์ท sociologist เยอรมันที่เขียนในช่วงทศวรรษ 1930 พลัดถิ่นทำความพยายามอย่างจริงจังครั้งแรกรวมข้อมูลเชิงลึกของ Freud กับมุมมองทางประวัติศาสตร์ และสังคมวิทยา ในเดอะ Civilizing กระบวนการ (1939) เอเลีย aspired เพื่อกรอกข้อมูลทางจิตวิทยา และสังคมวิทยาความสำคัญของการพัฒนาของอารยธรรมตะวันตก เขาติดตามประวัติของมารยาทเพื่อแสดงว่า ตนเองเองมีประวัติ เอเลียรักษาว่า แนวคิดของบุคคลอยู่ในตัวเองเอง ด้วยมองไม่เห็นผนังแยกจากผู้อื่น – มีเพียงค่อย ๆ พัฒนาตั้งแต่ศตวรรษจวน ช่วงเวลา เพิ่มขึ้นเป็นขีดจำกัดของความอัปยศอารมณ์ลดลง คนเริ่มใช้ผ้าเช็ดหน้าแทนการเป่า noses ของพวกเขาในมือของพวกเขา คาย กินจากชามทั่วไป และนอนในเตียงกับคนแปลกหน้ากลายเป็นน่าขยะแขยง หรือน้อยใจ Outbursts รุนแรงของอารมณ์และพฤติกรรมก้าวร้าวกลายเป็นสังคมที่ไม่สามารถยอมรับ การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในกิริยาอย่างนั้นพื้นผิวของการแปลงต้นแบบในตนเองได้ ทั้งสัญญาณการมาถึงของแต่ละบุคคลด้วยตนเองควบ ขอบเขตที่ได้มีการยอมรับในสังคม ใน preface ใหม่ผนวกใน 1968 เอเลียยืนยันว่า เขามีจุดประสงค์เพื่อแสดงการเชื่อมต่อระยะยาวระหว่างควบคุมผลในแต่ละบุคคลเพิ่มขึ้นสร้างความแตกต่าง และรวมของโครงสร้างสังคม (บางครั้งเรียกว่าทันสมัย) ในเงื่อนไข ไม่แตกต่างจากที่พูดชัดแจ้ง โดย Febvre เขารักษาว่า อารมณ์อารมณ์นำไปสู่การเพิ่มกำลังการผลิตสำหรับปลดตนเองในความคิดและให้ความรู้ทางวิทยาศาสตร์และเป็นครูของ nature.15เล่าเรื่องพัฒนาของเอเลียเอายุคกลางเป็นจุดของห้อง และแสดงรอบระยะเวลาเป็น infantile แทบในนิพจน์ของอารมณ์ เขาอธิบายรหัสยุคกลางลักษณะการทำงานเป็นเรื่องน่าขำน่า คนเวลา vented อารมณ์ของโหง และโดยตรงมากขึ้น และมีดังนั้นจิตวิทยาความแตกต่างและซับซ้อนน้อยกว่าในความคิดเกี่ยวกับความประพฤติ แข็งแกร่ง และทรงพลัง exulted ใน rapine ต่อสู้ และการล่าสัตว์ นักรบเอาความสุขใน mutilating นักโทษ ความยำเกรงที่รุนแรง ความรู้สึกผิด outbursts ฉับพลันของความสุขและ hilarity, boastful belligerence รุนแรง และหมายตาโหดไปมือในมือเอเลียอะไรชัดเจนนิพจน์ "พูดแบบเด็ก" เงื่อนไขและรูปแบบของ behavior.16 ตามที่คาดหมาย นักประวัติศาสตร์ทั้งหมดของยุคกลางตรงกับเหล่านี้ characterizations ลบ ของเอเลีย pejorative แสดงให้เห็นการเปิดเผยข้อเสียของจิตวิทยาประวัติศาสตร์การพัฒนา: ความพยายามที่จะอธิบายควบคู่กันระหว่างแต่ละกว้างวัฒนธรรม หรือสังคมพัฒนา และสนับสนุนให้นักวิชาการในการจัดประเภทครั้งก่อนหน้า เป็น infantile พูดแบบเด็ก immatureFew historians heeded the challenges laid down by Febvre, Freud, or Elias. Febvre himself did not embark on the kind of psychological history he recommended, and the Annales school which he inspired turned instead to the “history of mentalities,” which employed no particular psychological theory or approach and remained largely confined to the study of conscious beliefs and prejudices. French historians did follow Febvre's lead by examining the history of death, for example, but they focused for the most part on death as a social experience. Elias's work produced few echoes before it was translated into French in 1973 and English in 1978, and even then historians only assimilated it piecemeal; French historians followed Elias's lead in studying civility and court society in the seventeenth century but focused largely on the social dimension of his analysis, and psychohistorians ignored Elias altogether. Most scholars overlooked the issues raised by Elias's long-term narrative of the civilizing process as a whole.Antagonism ของนักประวัติศาสตร์กับวิธีการทางจิตวิทยาก็ไม่เกิดขึ้นแต่เพียงผู้เดียวจากความกังวลของพวกเขาแข่งขันเกี่ยวกับ anachronism นอกจากนี้มันยังมาจากการคัดค้านทางการเมืองกับบทสรุปของฟิลด์เป็นจิตวิทยาฝูงชน สารตั้งต้นสำคัญของจิตวิทยาสังคมเหตุการณ์ แม้ว่าจะไม่การศึกษาสังคมศาสตร์ จิตวิทยาฝูงชนใช้อิทธิพลวรรณคดี สังคมศาสตร์ และประวัติศาสตร์มากที่สุดของศตวรรษ และยังคงเพลิดเพลินกับเพรสทีจมากเป็นที่ยี่สิบ ผู้ประกอบการที่รู้จักกันดีของประเภท Gustave Le Bon นักวิชาการอิสระการเชื่อมต่อหลายเพื่อชนชั้นนำทางการเมืองในประเทศฝรั่งเศสได้ หนังสือของเขาฝูงชน (ก่อนเผยแพร่ในฝรั่งเศสในปีค.ศ. 1895 เพื่อ) วาดงานสืบสวนฝรั่งเศส และอิตาลีหลายลักษณะโดยรวม เลบอนโต้เถียงว่า บุคคลในฝูงชน suffers แบบสะกดจิตที่สมองอัมพาต และเขาสูญเสีย willpower สมาชิกของฝูงชน "ทอด rungs หลายบนบันไดของอารยธรรม" และกลายเป็นเหมือน "สิ่งมีชีวิตเป็นของน้อยรูปแบบของวิวัฒนาการ ซึ่งเขากำหนดเป็นผู้หญิง คนป่าเหล่านั้น และ children.17 เลอบอนเชื่อว่า จิตวิทยาฝูงชนอธิบายที่"pathologies"ของสังคมสมัยใหม่เช่นแรงงานนัดหยุดงานจลาจล และสังคมนิยมโดยเฉพาะอย่างยิ่งLe Bon had drawn in particular on the histories of Hippolyte Taine, an influential writer who described the crowds in the French Revolution of 1789 as savage and primitive, drunken, enraged, lustful, and bloodthirsty. Women marched at the front, Taine recounted, while criminals and vagrants whipped the crowd to a frenzy of alcoholic debauchery, culminating at times in cannibalism: “in every city [after July 14, 1789], magistrates are at the mercy of a band of savages, often a band of cannibals.”18 Taine objected to the democratizing and equalizing tendencies that had developed in France first in the Revolution of 1789 and then again after 1870 because he believed that even the most law-abiding citizen turned into a “grinning, bloodthirsty, lustful baboon” when he joined a crowd. In other words, Taine believed that democracy led to degeneration. The writings of Taine, Le Bon, and the other crowd psychologists established a link between historical psychology and right-wing politics. Although Le Bon enjoyed influence beyond right-wing circles – Freud relied on Le Bon's work when writing his Group Psychology and the Analysis of the Ego (1921) – the crowd psychologists' support for racist, anti-feminist, and anti-socialist positions made them especially attractive to the extreme right. Mussolini claimed to have read Le Bon's book several times, for instance, and Hitler may well have used it as a source for Mein

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หากจิตวิทยาประวัติศาสตร์ได้ละเลยโดยทั่วไปประวัติศาสตร์ได้กลับมาช่วย แม้ว่าไซโคให้ประวัติศาสตร์จิตวิทยาชื่อที่ไม่ดีในหมู่นักประวัติศาสตร์นับครั้งไม่ถ้วนที่ไม่ได้นำบนงอต้านทางจิตวิทยาที่โดดเด่นแล้วมากของวิชาชีพประวัติศาสตร์ก่อนที่จะเสนอราคาที่ไซโคทำในฐานะที่เป็นเครื่องมือใหม่สำหรับการวิจัยทางประวัติศาสตร์ ก่อนที่ 1945 วิญญาณบึกบึนไม่กี่หวังว่าจะเป็นระบบรวมจิตวิทยา - แต่ไม่จำเป็นต้องจิต - ข้อมูลเชิงลึกในการวิจัยทางประวัติศาสตร์ เรื่องราวของความล้มเหลวในการดึงดูดผู้ติดตามที่เป็นบทเรียน หนึ่งในผู้เสนอมีอิทธิพลมากที่สุดของการทำงานร่วมกันระหว่างนักประวัติศาสตร์และนักจิตวิทยาเป็นประวัติศาสตร์ฝรั่งเศส Lucien Febvre ที่กับมาร์คโบลชก่อตั้งขึ้นในปี 1929 วารสารประวัติศาสตร์ฝรั่งเศสแอนนาเล d'histoire Economique และสังคม (จากปี 1946 แอนนาเล: เศรษฐกิจSociétésอารยธรรมและหลัง ปี 1994 แอนนาเล: histoire, Sociales วิทยาศาสตร์) รูปโรงเรียนแอนนาเลปฏิบัติของประวัติศาสตร์ทั่วทุกมุมโลก Febvre เรียกจิตวิทยาประวัติศาสตร์อย่างแท้จริงหนึ่งที่หลีกเลี่ยงยุคสมัยของการฉายภาพความคิดทางจิตวิทยาร่วมสมัยบนที่ผ่านมา แต่ยังตระหนักถึงความจำเป็นที่จะเข้าใจ "อุปกรณ์จิต" ของผู้คนในประวัติศาสตร์ เขากระตุ้นให้นักประวัติศาสตร์และนักจิตวิทยาที่จะทำงานร่วมกันในแฟชั่นอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Febvre สนับสนุนการศึกษาของความรู้สึกที่ว่ามีของอารมณ์และการแสดงออกของพวกเขาซึ่งเขาคิดว่าเป็นทั้งรายบุคคลและสังคมในธรรมชาติ Febvre อธิบายข้อผิดพลาดหลายรอประวัติศาสตร์ของความรู้สึก แต่ยังยืนยันว่าไม่ได้ "จะไม่มีประวัติศาสตร์จริงที่เป็นไปได้." 12 เขาแนะนำประวัติศาสตร์เพื่อนของเขาในการตรวจสอบประวัติความเป็นมาของความรักประวัติศาสตร์ของการเสียชีวิตและประวัติของความโหดร้าย.
Febvre ส่อเค้าแทบจะไม่ได้ที่หนึ่งในประเด็นสำคัญที่จะต้องเผชิญจิตวิทยาใด ๆ ในประวัติศาสตร์เมื่อเขาชี้ให้เห็นว่าประวัติศาสตร์เปิดเผยว่า "ละครเรื่องยาวดึงออก": ". การปราบปรามอย่างค่อยเป็นค่อยไปของกิจกรรมทางอารมณ์ผ่านกิจกรรมทางปัญญา" 13 ไม่จิตวิทยาประวัติศาสตร์ต้องสมัครเป็นสมาชิก การเล่าเรื่องการพัฒนา (ในกรณีนี้การปราบปรามของอารมณ์ความรู้สึกในความโปรดปรานของชีวิตทางปัญญา) Febvre ไม่ซับซ้อนในการเรียกร้องของเขาที่ความรู้สึกและพฤติกรรมตามโค้งซึ่งมองเห็นได้ตลอดประวัติศาสตร์ของมนุษย์และในบางครั้งเขาก็ดูเหมือนจะประกวดความคิดที่ดี เมื่อเขาเขียนเรียงความของเขาในช่วงปีแรกของสงครามโลกครั้งที่สองหลังจากความพ่ายแพ้ของฝรั่งเศสเยอรมนีที่เขาเรียกว่าลับการกลับมาของความรู้สึกดั้งเดิมและการคืนชีพของลัทธิดั้งเดิมหมายความว่ากิจกรรมทางปัญญาไม่เคยประสบความสำเร็จในการถือครองการแสดงออกทางอารมณ์ ในการตรวจสอบ.
เพียงทศวรรษที่ผ่านมาก่อนที่จะตีพิมพ์ Febvre การทดลองของเขาในเรื่อง "ความรู้สึกและประวัติศาสตร์" (1941), ฟรอยด์ได้เป็นที่ถกเถียงกันในอารยธรรมและ Discontents อารยธรรมที่มีความก้าวหน้าผ่านการปราบปรามของสัญชาตญาณโดยความสูงความรู้สึก-indi vidual ของความผิด ฟรอยด์จึงมีการเชื่อมโยงอย่างชัดเจนของแต่ละบุคคลการพัฒนามนุษย์ด้วยล่วงหน้าของอารยธรรมรวม; เช่นเดียวกับการเรียนรู้ของแต่ละบุคคลในครอบครัวที่จะระงับสัญชาตญาณก้าวร้าวและแรงกระตุ้นทางเพศพรั่งพรูดังนั้นอารยธรรมเกินไปพยายามที่จะเชื่องความรุนแรงอยู่ในความสัมพันธ์ของมนุษย์และเบนเข็มเข้าสู่สัญชาตญาณต่ำต้อยทางปัญญาทางวิทยาศาสตร์และความสำเร็จทางศิลปะ แต่น่าเสียดายที่แม้จะมีบางส่วนคล้ายคลึงกันระหว่างพื้นผิวของเขาและข้อโต้แย้งของฟรอยด์, Febvre กล่าวว่าไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับฟรอยด์ในการทดลองของเขา Febvre เอาท่าทางที่เป็นมิตรต่อจิตอย่างต่อเนื่องตลอดทั้ง career.14
เขาร์เบิร์ตอีเลียสนักสังคมวิทยาชาวเยอรมันเขียนถูกเนรเทศในช่วงทศวรรษที่1930 ทำให้ความพยายามอย่างจริงจังเป็นครั้งแรกที่จะรวมข้อมูลเชิงลึกของฟรอยด์กับผู้ที่มีมุมมองทางสังคมวิทยาและประวัติศาสตร์ ในกระบวนการเจริญ (1939) อีเลียสสร้างแรงบันดาลใจในการกรอกอย่างมีนัยสำคัญทางจิตวิทยาและสังคมวิทยาของการพัฒนาของอารยธรรมตะวันตก เขาตรวจสอบประวัติของมารยาทในการที่จะแสดงให้เห็นว่าตัวเองตัวเองมีประวัติที่ อีเลียสยืนยันว่าความคิดของบุคคลที่อยู่ในตัวเอง - ตัวเองกับผนังที่มองไม่เห็นแยกออกจากคนอื่น ๆ - มีการพัฒนาเพียงค่อยๆตั้งแต่ศตวรรษที่สิบสี่ เมื่อเวลาผ่านไปการควบคุมตนเองเพิ่มขึ้นตามเกณฑ์ของความอัปยศลดลง คนเริ่มที่จะใช้ผ้าเช็ดหน้ามากกว่าเป่าจมูกของพวกเขาไปอยู่ในมือของพวกเขา คายรับประทานอาหารจากชามทั่วไปและนอนหลับอยู่บนเตียงกับคนแปลกหน้ากลายเป็นที่น่าขยะแขยงหรืออย่างน้อยก็ไม่เป็นที่พอใจ ระเบิดที่มีความรุนแรงของอารมณ์ความรู้สึกและพฤติกรรมก้าวร้าวกลายเป็นสังคมที่ยอมรับไม่ได้ การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในลักษณะเป็นตัวชี้วัดที่พื้นผิวของการเปลี่ยนแปลงพื้นฐานในตัวเอง พวกเขาทั้งหมดส่งสัญญาณการถือกำเนิดของบุคคลที่ล้อมรอบตัวเองที่มีขอบเขตจะต้องได้รับการเคารพในการปฏิสัมพันธ์ทางสังคม ในท้ายบทใหม่ในปี 1968 อีเลียสยืนยันว่าเขาตั้งใจที่จะแสดงให้เห็นการเชื่อมต่อระยะยาวระหว่างการควบคุมการส่งผลกระทบต่อประชาชนในและความแตกต่างที่เพิ่มขึ้นและการรวมกลุ่มของโครงสร้างทางสังคม (บางครั้งเรียกว่าทันสมัย) ในแง่ไม่แตกต่างจากผู้ที่เสียงก้อง Febvre เขายืนยันว่าอารมณ์การควบคุมตนเองนำไปสู่การเพิ่มขีดความสามารถในการปลดตัวเองในความคิดและดังนั้นจึงเป็นไปได้ของความรู้ทางวิทยาศาสตร์และการเรียนรู้ของ nature.15
เล่าเรื่องการพัฒนาอีเลียเอายุคกลางเป็นของตน จุดของการเดินทางและภาพช่วงเวลาที่เป็นจริงของเด็ก ๆ ในการแสดงออกทางอารมณ์ เขาอธิบายรหัสยุคกลางของพฤติกรรมเป็นที่เรียบง่ายและไร้เดียงสา คนในเวลาระบายอารมณ์ของพวกเขามากขึ้นและรุนแรงโดยตรงและมีความแตกต่างจึงน้อยลงทางด้านจิตใจและความซับซ้อนในความคิดของพวกเขาเกี่ยวกับการดำเนิน แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่ใน exulted ปล้น, การต่อสู้และการล่าสัตว์ นักรบเอาความสุขในการทำร้ายนักโทษ ความกตัญญูที่รุนแรงความรู้สึกรุนแรงของความผิดระเบิดอย่างฉับพลันของความสุขและความสนุกสนานชอบโอ้อวดสงครามและความชื่นชอบสำหรับความโหดร้ายไปจับมือกันในแง่สิ่งที่อีเลียสอย่างชัดเจน "หน่อมแน้ม" สำนวนและรูปแบบของการ behavior.16 อาจจะเป็นที่คาดว่าไม่ประวัติศาสตร์ทั้งหมด ในยุคกลางเห็นด้วยกับสมบัติเชิงลบเหล่านี้ ภาพดูถูกของอีเลียสเปิดเผยข้อเสียของจิตวิทยาประวัติศาสตร์พัฒนา: ความพยายามที่จะอธิบายรายละเอียดในแบบคู่ขนานระหว่างบุคคลและกว้างขึ้นการพัฒนาทางวัฒนธรรมหรือสังคมเป็นกำลังใจให้นักวิชาการที่จะจัดครั้งก่อนหน้านี้เป็นเด็ก, หน่อมแน้มหรือที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ.
ประวัติศาสตร์ไม่กี่ใส่ใจกับความท้าทายที่วางไว้โดย Febvre ฟรอยด์หรืออีเลียส Febvre ตัวเองไม่ได้เริ่มดำเนินการในชนิดของประวัติศาสตร์ทางจิตวิทยาเขาแนะนำและโรงเรียนแอนนาเลที่เขาเป็นแรงบันดาลใจหันแทนกับ "ประวัติศาสตร์ของ mentalities" ซึ่งใช้ทฤษฎีทางจิตวิทยาไม่เฉพาะหรือวิธีการและยังคงถูกคุมขังส่วนใหญ่จะศึกษาความเชื่อที่ใส่ใจและ อคติ ประวัติศาสตร์ฝรั่งเศสไม่ทำตามนำของ Febvre โดยการตรวจสอบประวัติความเป็นมาของการเสียชีวิตเช่น แต่พวกเขามุ่งเน้นเป็นส่วนใหญ่ในการตายเป็นประสบการณ์ทางสังคม การทำงานของอีเลียสที่ผลิตก้องไม่กี่ก่อนที่จะถูกแปลเป็นภาษาฝรั่งเศสในปี 1973 และภาษาอังกฤษในปี 1978 และได้แล้วประวัติศาสตร์หลอมรวมเพียง แต่มันทีละน้อย; ประวัติศาสตร์ฝรั่งเศสตามที่นำของอีเลียสสุภาพในการศึกษาและสังคมของศาลในศตวรรษที่สิบเจ็ด แต่ส่วนใหญ่จะมุ่งเน้นไปที่มิติทางสังคมของการวิเคราะห์ของเขาและ psychohistorians ละเว้นอีเลียสทั้งหมด นักวิชาการส่วนใหญ่มองข้ามปัญหาที่เกิดขึ้นโดยอีเลียสของการเล่าเรื่องในระยะยาวของกระบวนการเสริมสร้างรวม.
การเป็นปรปักษ์กันประวัติศาสตร์ 'กับวิธีการทางจิตวิทยาไม่ได้เกิดขึ้น แต่เพียงผู้เดียวจากความกังวลเกี่ยวกับความสมเหตุสมผลของพวกเขายุคสมัย มันมาจากการคัดค้านทางการเมืองของตนไปสู่ข้อสรุปของสนามที่เรียกว่าจิตวิทยาฝูงชนซึ่งเป็นสารตั้งต้นที่สำคัญของจิตวิทยาสังคมปัจจุบัน แม้ว่าจะไม่ได้เป็นวิทยาศาสตร์ที่นักวิชาการทางสังคมจิตวิทยาฝูงชนใช้อิทธิพลที่ดีในวรรณกรรมสังคมศาสตร์และประวัติศาสตร์ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าและยังคงเพลิดเพลินไปกับศักดิ์ศรีมากได้ดีในที่ยี่สิบ ผู้ประกอบการที่รู้จักกันดีที่สุดของประเภทคือกุสตาฟเลอบอน, นักวิชาการอิสระที่มีการเชื่อมต่อมากกับชนชั้นสูงทางการเมืองในประเทศฝรั่งเศส หนังสือของเขาที่ฝูงชน (ตีพิมพ์ครั้งแรกในฝรั่งเศสในปี 1895) เข้ามาในการทำงานของนักวิจัยฝรั่งเศสและอิตาลีหลายพฤติกรรมของมวล Le Bon ที่ถกเถียงกันอยู่ว่าบุคคลในฝูงชนได้รับความทุกข์ชนิดของการสะกดจิตในการที่สมองของเขาเป็นอัมพาตและเขาสูญเสียจิตตานุภาพ สมาชิกของฝูงชน "ลงมาหลายขั้นบันไดของอารยธรรม" และกลายเป็นเหมือน "สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในรูปแบบที่ด้อยกว่าของวิวัฒนาการ" ซึ่งเขากำหนดให้เป็นผู้หญิงคนป่าและ children.17 Le Bon เชื่อจิตวิทยาฝูงชนที่อธิบาย "โรค "ของสังคมสมัยใหม่เช่นการนัดหยุดงานของคนงานและการจลาจลและโดยเฉพาะอย่างยิ่งสังคมนิยม.
Le Bon ได้วาดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประวัติศาสตร์ของ Hippolyte Taine ที่เป็นนักเขียนที่มีอิทธิพลที่อธิบายฝูงชนในการปฏิวัติฝรั่งเศส 1789 เป็นดุร้ายและดั้งเดิมเมาโกรธ ตัณหาและกระหายเลือด ผู้หญิงเดินที่ด้านหน้า Taine เล่าให้ฟังในขณะที่อาชญากรและเร่ร่อนวิปปิ้งฝูงชนที่จะตื่นเต้นของมึนเมาแอลกอฮอล์สูงสุดในช่วงเวลาในการกินกัน "ในทุกเมือง [หลังจากที่ 14 กรกฎาคม 1789] ผู้พิพากษาอยู่ที่ความเมตตาของวงดนตรีของที่ ป่ามักจะเป็นวงดนตรีของมนุษย์. "18 Taine ค้านกับประชาธิปไตยและแนวโน้มอีควอไลที่มีการพัฒนาในประเทศฝรั่งเศสเป็นครั้งแรกในการปฏิวัติ 1789 และจากนั้นอีกครั้งหลังจากที่ 1870 เพราะเขาเชื่อว่าแม้ประชาชนปฏิบัติตามกฎหมายมากที่สุดกลายเป็น" ยิ้ม , กระหายเลือดลิงบาบูนตัณหา "ตอนที่เขาเข้าฝูงชน ในคำอื่น ๆ Taine เชื่อว่าประชาธิปไตยจะนำไปสู่ความเสื่อม เขียนของ Taine, Le Bon และนักจิตวิทยาฝูงชนอื่น ๆ ที่จัดตั้งขึ้นเชื่อมโยงระหว่างจิตวิทยาประวัติศาสตร์และการเมืองขวาปีก แม้ว่า Le Bon ความสุขอิทธิพลเกินวงการปีกขวา - ฟรอยด์เชื่อมั่นในการทำงาน Le Bon เมื่อเขียนจิตวิทยากลุ่มของเขาและการวิเคราะห์ของอาตมา (1921) - การสนับสนุนนักจิตวิทยาฝูงชนสำหรับชนชั้นต่อต้านสตรีและตำแหน่งต่อต้านสังคมนิยมทำ พวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่น่าสนใจไปทางขวามาก Mussolini อ้างว่าได้อ่านหนังสือ Le Bon ของหลายต่อหลายครั้งเช่นฮิตเลอร์และดีอาจได้ใช้มันเป็นแหล่งข้อมูลสำหรับ Mein

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ถ้าจิตวิทยาได้โดยทั่วไปไม่สนใจประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์ได้เอาคืนบ้าง ถึงแม้ว่าอนาคตประวัติศาสตร์ให้ประวัติศาสตร์จิตไม่ดีชื่อในหมู่นักประวัติศาสตร์ของ missteps ไม่ได้พาป้องจิตงอแล้วลักษณะของวิชาชีพทางประวัติศาสตร์ก่อนอนาคตประวัติศาสตร์ได้ประมูลเป็นเครื่องมือใหม่สำหรับการวิจัยทางประวัติศาสตร์ก่อนไม่กี่ Hardy วิญญาณหวังอย่างเป็นระบบ รวมจิต–แม้ว่าไม่จำเป็นต้องจิต–ข้อมูลเชิงลึกในการวิจัยทางประวัติศาสตร์ เรื่องราวของความล้มเหลวของพวกเขาที่จะดึงดูด followers คือผล หนึ่งในผู้เสนอที่มีอิทธิพลมากที่สุดของความร่วมมือระหว่างนักประวัติศาสตร์และนักจิตวิทยาเป็นนักประวัติศาสตร์ลุเซียง แฟบเวรอ ฝรั่งเศส ,กับ Marc Bloch ซึ่งก่อตั้งขึ้นในปี 1929 ฝรั่งเศสประวัติศาสตร์วารสารประชุมพงศาวดาร d'histoire é conomique และสังคม ( จาก 1946 , ประชุมพงศาวดาร : ) conomies soci é t é s , อารยธรรมและหลังจากปี 1994 , ประชุมพงศาวดาร : ตัด sociales , วิทยาศาสตร์ ) การบันทึกเหตุการณ์ประจำปีโรงเรียนรูปร่างการปฏิบัติของนักประวัติศาสตร์ทั่วโลก febvre เรียกจิตวิทยาประวัติศาสตร์อย่างแท้จริงหนึ่งที่หลีกเลี่ยงใกล้ฉายช่องจิตวิทยาร่วมสมัยของติดกับอดีต แต่ที่จำต้องเข้าใจ " อุปกรณ์ " จิตของบุคคลในประวัติศาสตร์ เขากระตุ้นให้นักประวัติศาสตร์และนักจิตวิทยาที่จะร่วมมือในทางแฟชั่น โดยเฉพาะ febvre สนับสนุนการศึกษาความรู้สึก นั่นคือ อารมณ์ และการแสดงออกของพวกเขาซึ่งเขาถือว่าเป็นทั้งบุคคลและสังคมในธรรมชาติ febvre อธิบายหลายข้อผิดพลาดรอนักประวัติศาสตร์ของความรู้สึก แต่ยืนยันว่าไม่มี " จะไม่มีประวัติที่แท้จริงเป็นไปได้ . " เขาแนะนำเพื่อนนักประวัติศาสตร์ศึกษาประวัติความเป็นมาของความรัก , ประวัติศาสตร์ของความตาย และประวัติความเป็นมาของความโหดร้าย
febvre แทบ hinted ที่หนึ่งในประเด็นหลักที่ต้องเผชิญกับประวัติศาสตร์จิตวิทยา เมื่อเขาพบว่าประวัติศาสตร์แสดงให้เห็น " ลากยาวจากละคร " " ค่อยๆปราบปรามกิจกรรมทางอารมณ์ผ่านกิจกรรมทางปัญญา . " นี่จิตวิทยาประวัติศาสตร์ต้องสมัครสมาชิกเพื่อเล่าเรื่องพัฒนาการ ( ในกรณีนี้การปราบปรามทางอารมณ์ในความโปรดปรานของชีวิต ทรัพย์สินทางปัญญา )febvre ไม่ซับซ้อนในการเรียกร้องไปสู่ความรู้สึกและพฤติกรรมตามบอกอาร์ค ตลอดประวัติศาสตร์ของมนุษย์ และในบางครั้งเขาดูเหมือนจะประกวดความคิดมาก เมื่อเขาเขียนเรียงความของเขาในช่วงปีแรกๆของสงครามโลกครั้งที่สองหลังจากความพ่ายแพ้ของฝรั่งเศส โดยเยอรมนี เขาเรียกกำกวมกับผลตอบแทนของความรู้สึกแบบดั้งเดิมและการฟื้นฟู ลัทธิดั้งเดิม