Snow White too, awoke. She walked a

Snow White too, awoke. She walked along it, hopefully. On she walked till she came to a clearing. There stood a strange cottage, with a tiny door, tiny windows and a tiny chimney pot. Everything about the cottage was much tinier than it ought to be. Snow White pushed the door open.

"l wonder who lives here?" she said to herself, peeping round the kitchen. "What tiny plates! And spoons! There must be seven of them, the table's laid for seven people." Upstairs was a bedroom with seven neat little beds. Going back to the kitchen, Snow White had an idea.

"I'll make them something to eat. When they come home, they'll be glad to find a meal ready." Towards dusk, seven tiny men marched homewards singing. But when they opened the door, to their surprise they found a bowl of hot steaming soup on the table, and the whole house spick and span. Upstairs was Snow White, fast asleep on one of the beds. The chief dwarf prodded her gently.

"Who are you?" he asked. Snow White told them her sad story, and tears sprang to the dwarfs' eyes. Then one of them said, as he noisily blew his nose:

"Stay here with us!"

"Hooray! Hooray!" they cheered, dancing joyfully round the little girl. The dwarfs said to Snow White:

"You can live here and tend to the house while we're down the mine. Don't worry about your stepmother leaving you in the forest. We love you and we'll take care of you!" Snow White gratefully accepted their hospitality, and next morning the dwarfs set off for work. But they warned Snow White not to open the door to strangers.

Meanwhile, the servant had returned to the castle, with the heart of a roe deer. He gave it to the cruel stepmother, telling her it belonged to Snow White, so that he could claim the reward. Highly pleased, the stepmother turned again to the magic mirror. But her hopes were dashed, for the mirror replied: "The loveliest in the land is still Snow White, who lives in the seven dwarfs' cottage, down in the forest." The stepmother was beside herself with rage.

"She must die! She must die!" she screamed. Disguising herself as an old peasant woman, she put a poisoned apple with the others in her basket. Then, taking the quickest way into the forest, she crossed the swamp at the edge of the trees. She reached the bank unseen, just as Snow White stood waving goodbye to the seven dwarfs on their way to the mine.

Snow White was in the kitchen when she heard the sound at the door: KNOCK! KNOCK!

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หิมะขาวเกินไปตื่นขึ้นมา เธอเดินตามมันหวังว่า เมื่อวันที่เธอเดินจนเธอมาถึงที่โล่ง มีกระท่อมแปลกยืนมีประตูเล็ก ๆ หน้าต่างขนาดเล็กและหม้อปล่องไฟเล็ก ๆ ทุกอย่างเกี่ยวกับกระท่อมได้มาก tinier กว่าที่มันควรจะเป็น Snow White ผลักประตูเปิด. "L สงสัยว่าผู้ที่อาศัยอยู่ที่นี่?" เธอบอกกับตัวเองแอบรอบครัว "สิ่งที่แผ่นเล็ก ๆ ! และช้อน! ต้องมีเจ็ดของพวกเขา, ของตารางที่วางไว้เป็นเวลาเจ็ดคน." ชั้นบนเป็นห้องนอนที่มีเจ็ดห้องนอนเล็ก ๆ น้อย ๆ เรียบร้อย จะกลับไปที่ห้องครัวหิมะขาวมีความคิด. "ฉันจะทำให้พวกเขามีบางสิ่งบางอย่างที่จะกิน. เมื่อพวกเขามาที่บ้านพวกเขาจะดีใจที่จะได้พบกับอาหารสำเร็จรูป." ต่อพลบค่ำเจ็ดคนเล็ก ๆ เดินกลับไปบ้านร้องเพลง แต่เมื่อพวกเขาเปิดประตูที่แปลกใจของพวกเขาพวกเขาพบว่าชามซุปนึ่งร้อนบนโต๊ะและ spick บ้านทั้งหมดและช่วง ชั้นบนเป็นสีขาวเหมือนหิมะ, หลับไปอย่างรวดเร็วบนหนึ่งเตียง หัวหน้าแคระแหย่เธอเบา. "คุณเป็นใคร?" เขาถาม. หิมะขาวบอกพวกเขาว่าเรื่องที่น่าเศร้าของเธอและน้ำตาผุดตาดาวแคระ ' จากนั้นหนึ่งในพวกเขากล่าวว่าในขณะที่เขาดังพัดจมูกของเขา: "อยู่ที่นี่กับเรา!" "ไชโยไชโย"! พวกเขาเชียร์เต้นรำอย่างสนุกสนานตลอดทั้งสาวน้อย ดาวแคระพูดกับ Snow White: "คุณสามารถอาศัยอยู่ที่นี่และมีแนวโน้มที่บ้านในขณะที่เรากำลังลงเหมืองที่ไม่ต้องกังวลกับแม่เลี้ยงของคุณออกจากคุณในป่าเรารักคุณและเราจะดูแลคุณ..! " หิมะขาวสุดซึ้งได้รับการยอมรับการต้อนรับของพวกเขาและในเช้าวันรุ่งดาวแคระตั้งปิดสำหรับการทำงาน แต่พวกเขาเตือนหิมะขาวที่จะไม่เปิดประตูให้คนแปลกหน้า. ในขณะที่คนรับใช้ได้กลับไปยังปราสาทที่มีหัวใจของกวางไข่ปลา เขามอบมันให้กับแม่เลี้ยงใจร้ายบอกเธอมันเป็นหิมะสีขาว, เพื่อที่เขาจะเรียกร้องรางวัล ยินดีที่สูงแม่เลี้ยงเปิดอีกครั้งเพื่อกระจกวิเศษ แต่ความหวังของเธอถูกประสำหรับกระจกตอบ: ". ผู้หญิงที่น่ารักในแผ่นดินยังคงเป็นสีขาวเหมือนหิมะที่อาศัยอยู่ในกระท่อมคนแคระทั้งเจ็ด" ลงในป่า " แม่เลี้ยงข้างตัวเองด้วยความโกรธ. "เธอจะต้องตาย! เธอจะต้องตาย!" เธอกรีดร้อง ปลอมตัวเป็นหญิงชาวนาเก่าเธอใส่แอปเปิ้ลอาบยาพิษกับคนอื่น ๆ ในตะกร้าของเธอ แล้วเอาวิธีที่เร็วที่สุดเข้าไปในป่าเธอข้ามหนองน้ำที่ขอบของต้นไม้ เธอเดินมาถึงธนาคารที่มองไม่เห็นเช่นเดียวกับหิมะขาวยืนโบกมือลาคนแคระทั้งเจ็ดในทางของพวกเขาไปยังเหมือง. สีขาวเหมือนหิมะในห้องครัวเมื่อเธอได้ยินเสียงที่ประตู: เคาะ! เคาะ!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หิมะสีขาวก็ตื่นขึ้น . เธอเดินตามมัน หวังว่า เธอเดินจนมาถึงการล้าง . มียืนกระท่อมแปลก มีประตูเล็ก หน้าต่างเล็ก ๆและหม้อลมเล็ก ทุกอย่างเกี่ยวกับกระท่อมมากเล็กจิ๋วกว่าที่ควรจะเป็น หิมะขาวผลักประตูให้เปิด" ผมสงสัยว่าใครอยู่ที่นี่ ? เธอพูดกับตัวเอง มองรอบห้องครัว " . อะไรเล็ก ๆจาน ช้อน ! ต้องมีเจ็ดของพวกเขา , โต๊ะวางของเจ็ดคน " ข้างบนมีห้องนอนที่มีเตียงเล็กน้อยเจ็ดเรียบร้อย กลับไปที่ห้องครัว หิมะขาว มีความคิด" ผมจะให้อะไรกิน เมื่อพวกเขากลับมา พวกเขาก็ยินดีที่จะหาอาหารพร้อม . " ต่อค่ำ เจ็ดเล็กชาย marched บ้านร้องเพลง แต่เมื่อเขาเปิดประตู ต้องแปลกใจ ที่พวกเขาพบชามร้อนนึ่งซุปบนโต๊ะหมด บ้านสะอาดมาก . ข้างบนเป็นสีขาวหิมะ หลับไปอย่างรวดเร็วหนึ่งของเตียง หัวหน้าคนแคระแหย่เธอเบา ๆ" นายเป็นใคร ? " เขาถาม หิมะขาวบอกพวกเขาเศร้าของเธอ และน้ำตาลุกดาวแคระ " ตา แล้วหนึ่งของพวกเขากล่าวว่าเขาเหลี่ยมจัดเป่าจมูกของเขา" อยู่กับเราที่นี่ !" เย้ ! ! ! ! ฮูเร้ ! " พวกเขาพากันเต้นรำอย่างสนุกสนาน รอบเด็ก คนแคระว่าหิมะขาว" คุณสามารถอาศัยอยู่ที่นี่และมักจะบ้านขณะที่เราลงเหมือง อย่ากังวลเกี่ยวกับแม่เลี้ยงออกจากคุณในป่า เรารักคุณและเราจะดูแลคุณ ! " หิมะขาวสุดซึ้งยอมรับการบริการของพวกเขาและเช้าวันรุ่งขึ้นคนแคระถอดชุดทำงาน แต่พวกเขาเตือนหิมะขาวไม่เปิดประตูให้คนแปลกหน้าในขณะที่ลูกจ้างได้กลับไปยังปราสาทกับหัวใจของยองกวาง . เขาให้มันกับแม่เลี้ยงใจร้าย , บอกเธอมันเป็นหิมะสีขาว เพื่อให้เขาสามารถเรียกร้องรางวัล อย่างยินดี , แม่เลี้ยงเปิดอีกครั้งกับกระจกวิเศษ แต่ความหวังของเธอถูกพุ่งชน เพราะกระจกตอบว่า : " วัฒิศาสตร์ในแผ่นดินยังคงเป็นหิมะสีขาวที่อาศัยอยู่ในกระท่อมของคนแคระทั้งเจ็ด ลงในป่า " แม่เลี้ยงอยู่ข้างตัวเองด้วยความโกรธ" เธอก็จะตาย ! เธอจะตาย ! " เธอร้องลั่น ปลอมตัวเองเป็นหญิงชาวนาเก่าที่เธอใส่แอปเปิ้ลกับผู้อื่นในตะกร้าของเธอ แล้วใช้วิธีที่เร็วที่สุดในป่าเธอข้ามบึงที่ขอบของต้นไม้ เธอถึงธนาคารที่มองไม่เห็นเหมือนกับหิมะขาวยืนโบกมือลากับคนแคระทั้งเจ็ด ในทางของพวกเขาไปยังเหมืองหิมะสีขาวอยู่ในครัว เมื่อเธอได้ยินเสียงเคาะที่ประตู ! เคาะ !