ONCE upon a time, a thousand years

ONCE upon a time, a thousand years before Columbus discovered America, and when Rome was still the greatest city in the world, there lived a brave and beautiful youth whose name was Arthur. His home was in England, near London; and he lived with the good knight Sir Hector, whom he always called father.
They dwelt in a great square castle of gray stone, with a round tower at each corner. It was built about a courtyard, and was surrounded by a moat, across which was a drawbridge that could be raised or lowered. When it was raised the castle was practically a little island and very hard for enemies to attack.
[12] On one side of the moat was a large wood, and here Arthur spent a great deal of his time. He liked to lie under the trees and gaze up at the blue of the sky. All about him old oaks stood like giant guardians watching sturdily over the soil where they had grown for centuries. Arthur could look between the trunks and see rabbits and squirrels whisking about. Sometimes a herd of brown deer with shy dark eyes would pass, holding their graceful heads high in the air; sometimes a flock of pheasants with brilliant plumage rose from the bushes. Again there was no sound except the tapping of a bright-crested woodpecker, and no motion but the fluttering of leaves and the trembling of violets half buried in green moss.

[Illustration]

ALL ABOUT HIM OLD OAKS STOOD LIKE GIANT GUARDIANS

At times, when it was dim and silent in the wood, Arthur would hear bursts of merry laughter, the tinkling of bells, and the jingling of spurs. Then he would know that knights and ladies were riding down the road which ran beside the trees. Soon the knights would appear on horses, brown, black, and white, with gaily [13] ornamented saddles, and bridles from which hung silver bells. Often the saddles were made of ivory or ebony, set with rubies or emeralds. The knights wore helmets laced with slender gold chains, and coats of mail made of tiny links of steel, so fine and light that all together hardly weighed more than a coat of cloth. Usually the legs of the knights were sheathed in steel armor; and their spurs were steel, or even gold. The ladies sat on horses with long trappings of silk, purple, white, or scarlet, with ornamented saddles and swinging bells. The robes of the ladies were very beautiful, being made of velvet or silk trimmed with ermine. Arthur liked to watch them, flashing by; crimson, and gold, and blue, and rose-colored. Better still, he liked to see the pretty happy faces of the ladies, and hear their gay voices. In those troublous times, however, the roads were so insecure that such companies did not often pass.
Sometimes the knights and ladies came to visit Sir Hector. Then Arthur would hurry from the forest to the castle. Sir Hector would stand on the lowered [14] drawbridge to greet his guests, and would lead them, with many expressions of pleasure, into the courtyard. Then he would take a huge hammer hanging from a post, and beat with it on a table which stood in a corner of the courtyard. Immediately from all parts of the castle the squires and servants would come running to take the horses of the knights and ladies. Sir Hector's wife and daughters would then appear, and with their own hands remove the armor of the knights. They would offer them golden basis of water, and towels for washing, and after that put velvet mantles upon their shoulders. Then the guests would be brought to the supper table.
But Arthur did not spend all his time dreaming in the woods or gazing at knights and ladies. For many hours of the day he practiced feats of arms in the courtyard. It was the custom in England to train boys of noble birth to be knights. As soon as they were old enough they were taught to ride. Later on, they lived much among the ladies and maidens, learning gentle manners. Under the [15] care of the knights, they learned to hunt, to carry a lance properly, and to use the sword; and having gained this skill, they were made squires if they had shown themselves to be of good character.
The, day by day, the squires practiced at the quintain. This was an upright post, on the top of which turned a crosspiece, having on one end a broad board, and on the other a bag of sand. The object was to ride up at a full gallop, strike the board with a long lance, and get away without being hit by the sand bag.
Besides this, the squires had services to do for the knights, in order that they might learn to be useful in as many ways as possible, and to be always humble. For instance, they took care of the armor of the knights, carried letters and messages for them, accompanied them at joustings and tournaments, being ready with extra weapons or assistance; and in the castle they helped to serve the guests at table. After months of such service, they went through a beautiful ceremony and were made knights. In the country round about, Arthur, of all the squires, [16] was the most famous for his skill in the use of the lance and the sword, for his keenness in the hunt, and for his courtesy to all people.
Now, at this time there was no ruler in England. The powerful Uther of Wales, who had governed England, was dead, and all the strong lords of the country were struggling to be king in his place. This gave rise to a great deal of quarreling and bloodshed.
There was in the land a wise magician named Merlin. He was so old that his beard was as white as snow, but his eyes were as clear as a little child's. He was very sorry to see all the fighting that was going on, because he feared that it would do serious harm to the kingdom.
In those days the great and good men who ruled in the church had power almost equal to that of the monarch. The kings and the great lords listened to their advice, and gave them much land, and money for themselves and for the poor. So Merlin went to the Archbishop of Canterbury, the churchman who in all England was the most beloved, and said: [17] "Sir, it is my advice that you send to all the great lords of the realm and bid them come to London by Christmas to choose a king."
The archbishop did as Merlin advised, and at Christmas all the great lords came to London. The largest church in the city stood not far from the north bank of the Thames. A churchyard surrounded it, filled with yew trees, the trunks of which were knotted with age. The powerful lords rode up in their clanking armor to the gate, where they dismounted, and giving their horses into the care of their squires, reverently entered the church.
There were so many of them that they quite filled the nave and side-aisles of the building. The good archbishop, from where he stood in the chancel, looked down on them all. Just behind him was the altar covered with a cloth of crimson and gold, and surmounted by a golden crucifix and ten burning candles. In front of him, kneeling under the gray arches which spanned the church, were the greatest men in the kingdom. He looked at their stern bronzed faces, their [18] heavy beards, their broad shoulders, and their glittering armor, and prayed God to make the best man in the land king.
Then began the service. At the close of the first prayer some of the knights looked out of the window, and there in the churchyard they saw a great square stone. In the middle of it was an anvil of steel a foot high, and fixed therein was a beautiful sword. On the sword was some writing set in with gold which said:
"Whosoever pulls this sword out of this stone and anvil is the real king of all England."
The knights who read this told the archbishop, but he said:
"I command you all to keep within the church and still pray to God. No man is to touch the sword until all the prayers are said."
After the service was over, the lords went into the churchyard. They each pulled at the sword, but none could stir it.
"The king is not here," said the archbishop, "but God will make him known. Meantime, let ten good knights keep watch over this sword."
[19] The knights were soon chosen, and then the archbishop said that on a fixed day every man in the kingdom should try to pull the sword out of the anvil. He ordered that on New Year's day all the people should be brought together for a great tournament to be held on the south bank of the Thames, near London bridge. After a few days spent in jousting among the knights, each man should make the trial to find out whether or not he was to be king.
The brave youth Arthur did not know of the contest that was to be made for the sword. Sir Hector told him that he was to go to a tournament, but he did not tell him the reason for holding the tournament. So Arthur rode to London with Sir Hector; and Sir Kay, who was Sir Hector's oldest son, was with them.
Sir Hector and Sir Kay went soberly in front. They were tall, stalwart men and rode black horses, their dark figures making shadows on the light snow that had fallen. Arthur, riding behind them, felt exhilarated by the crisp winter air which caused the blood to dance in his [20] veins. Sometimes he stood up in his saddle and flicked with his sword the dead leaves on the oaks. Again he made his horse crush the thin crust of ice that had formed in tiny pools on the road. He was so happy in the thought of the tournament he was to see, that he could have sung for joy.
The road was not very wide, for few carts passed upon it, but it had been well worn by riders. Sometimes it wound through a bit of thick woods; again it rose up over a gently rolling hill. From the hilltops the riders could see London far in the distance. It looked at first like a gray haze; then, as the three came nearer, the buildings, large and small, grew plain to the sight. The castles and huts, barns and sheds, smithies, shops and mills, stood out in the keen sunlight. A high wall surrounded them, while on one side flowed the river Thames.
After they had entered the city, and had passed the churchyard, and had almost reached London bridge, Sir Kay discovered that he had left his sword at hom

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาลครั้งหนึ่ง พันปีก่อนที่โคลัมบัสค้นพบอเมริกา และเมื่อโรมยังเป็นเมืองยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก มีอาศัยเยาวชนกล้า และสวยงามที่มีชื่อได้อาเธอร์ บ้านของเขาอยู่ในอังกฤษ ใกล้ลอนดอน และเขาอาศัยอยู่กับอัศวินดีนางที่รัก ที่เขาเรียกว่าพ่อเสมอพวกเขาอาศัยอยู่ในพื้นที่ดีของหินสีเทา กับทาวเวอร์กลมที่มุมแต่ละมุม มันถูกสร้างขึ้นเกี่ยวกับการให้ และถูกล้อมรอบ ด้วยคูเมือง ผ่านไปสะพานชักที่อาจเพิ่มขึ้น หรือลดลง เมื่อมันขึ้น ปราสาทถูกจริงเกาะน้อย และยากมากสำหรับศัตรูที่จะโจมตี[12] บนด้านหนึ่งของคูเมืองเป็นไม้ขนาดใหญ่ และนี่อาร์เธอร์ใช้เวลามาก เขาชอบนอนใต้ต้นไม้ และมองค่าที่สีฟ้าของท้องฟ้า เกี่ยวกับเขา โอ๊คอายุยืนเช่นยักษ์ผู้ปกครองชม sturdily ดินที่พวกเขาได้ปลูกมานานหลายศตวรรษ อาร์เธอร์สามารถดูระหว่างกางเกง และเห็นกระต่ายและกระรอก whisking เกี่ยวกับ บางครั้งฝูงกวางสีน้ำตาลกับดำตาอายจะผ่าน จับหัวความสง่างามสูงในอากาศ บางครั้งฝูง pheasants กับ plumage ใสกุหลาบจากพุ่มไม้ อีก มีไม่มีเสียงยกเว้นแตะสดใสใหญ่หงอนเหลืองนกหัว ขวาน และไม่เคลื่อนไหวแต่ fluttering ใบไม้และตะลึงงัน violets ครึ่งฝังใน moss สีเขียว[ภาพประกอบ]เกี่ยวกับเขา โอ๊คอายุยืนเช่นยักษ์ผู้ใหญ่ครั้ง เมื่อมืด และเงียบในไม้ อาร์เธอร์จะได้ยินเสียงระเบิดหัวเราะร่าเริง tinkling ระฆัง และ jingling ของเดือย แล้ว เขาจะรู้ว่า อัศวินและฝ่ายถูกขี่บนถนนที่วิ่งอยู่ข้างต้นไม้ เร็ว ๆ นี้ อัศวินจะปรากฏ บนม้า น้ำตาล ดำ ขาว กับ gaily [13] saddles ประดา และ bridles ที่แขวนระฆังเงิน Saddles มักจะถูกทำงาช้างหรือไม้มะเกลือ ด้วยทับทิมหรือฟไฟร์มรกต อัศวินสวม helmets laced กับโซ่ทองสเลนเดอร์ และจดหมายของเสื้อทำลิงค์เหล็ก ดังนั้นดี และแสงเล็ก ๆ ที่แทบทั้งหมดเข้าด้วยกันน้ำหนัก มากกว่าเสื้อผ้า มักจะถูกหุ้มขาของอัศวินเกราะเหล็ก และมีเดือยของเหล็ก หรือแม้กระทั่งทอง สาว ๆ นั่งบนม้ากับสุขนานไหม สีม่วง สีขาว หรือ แดง ประดา saddles และระฆังที่ควง เสื้อคลุมของสุภาพสตรีมีความสวยงามมาก ผ้ากำมะหยี่หรือผ้าไหมที่ตัดกับสัตว์คล้ายแมว อาร์เธอร์ชอบดูพวกเขา กระพริบ ด้วย สีเลือด หมู ทอง และสีน้ำเงิน และ rose-colored ด้วย ยังคงดีขึ้น เขาชอบดูหน้าของสุภาพสตรีรักมีความสุข และได้ยินเสียงของเกย์ ในเวลาที่ troublous อย่างไร ตามถนนได้ไม่ปลอดภัยเพื่อให้บริษัทดังกล่าวไม่มักจะผ่านบางครั้งม้าและผู้หญิงมาชมนางที่รัก แล้ว อาร์เธอร์จะรีบจะไปปราสาท นางรักยืนบนสะพานชัก [14] ลดลงเพื่อทักทายแขกของเขา และจะนำพวกเขา กับนิพจน์หลายแห่งความสุข เป็นคอร์ตยาร์ด แล้ว เขาจะใช้ค้อนขนาดใหญ่แขวนจากโพสต์ และชนะด้วยบนโต๊ะที่ยืนอยู่ในมุมของสวน ทันทีจากทุกส่วนของปราสาท squires และข้าราชการจะมาทำงานจะใช้ม้าม้าและผู้หญิง นางรักภรรยาและลูกสาวจะปรากฏ แล้ว ด้วยมือของตนเองเอาเกราะของอัศวิน พวกเขาจะเสนอพื้นฐานทองน้ำ และผ้าขนหนู สำหรับซักผ้า และหลัง จากที่ใส่กำมะหยี่ mantles เมื่อไหล่ของพวกเขา แล้ว จะนำแขกไปยังตารางว่างแต่อาเธอร์ไม่ไม่เวลาทั้งหมดของเขาฝันในป่า หรือพร้อมที่อัศวินและสุภาพสตรี หลายชั่วโมงของวันเขาฝึกฝน feats ของแผ่นดินในลาน เองในอังกฤษเพื่อฝึกเด็กผู้ชายเกิดในตระกูลสูงเป็น อัศวินได้ เป็นพวกเก่า พอที่พวกเขาถูกสอนให้นั่ง ในภายหลัง พวกเขาอาศัยอยู่มากในหมู่ผู้หญิงและเมเดน เรียนรู้มารยาทที่นุ่มนวล ภายใต้การ [15] ดูแลอัศวิน พวกเขาเรียนรู้ล่า ยกทวนถูกต้อง และใช้ดาบ และมีได้รับทักษะนี้ พวกเขาทำ squires ถ้าพวกเขาได้แสดงตัวเป็นอัชฌาสัยที่ วัน squires การฝึกฝนที่จะ quintain นี้เป็นลงเป็นทรงยืน บนที่เปิด crosspiece แบบ มีหนึ่งกระดานกว้าง และอื่น ๆ ถุงทราย วัตถุคือการ ขี่ขึ้นที่ควบม้าเต็ม กระดานที่ มีทวนยาว และได้รับไปโดยไม่ต้องถูกตีโดยถุงทรายนอกจากนี้ squires ที่มีบริการทำให้อัศวิน เพื่อให้พวกเขาอาจเรียน เพื่อเป็นประโยชน์ในหลายวิธีที่เป็นไปได้ และสามารถพึงพอใจ ตัวอย่าง เอาให้ดูแลของเกราะของอัศวิน ทำตัวอักษรและข้อความสำหรับพวกเขา พร้อมพวกเขาใน joustings และแข่งขัน กำลังพร้อมอาวุธเสริมหรือช่วยเหลือ และในปราสาท ช่วยบริการแขกที่ตาราง หลังจากเดือนของบริการดังกล่าว พวกเขาได้ผ่านพิธีที่สวยงาม และทำม้า ในประเทศที่เกี่ยวกับ อาร์เธอร์ ของ squires ทั้งหมด กลม [16] ที่มีชื่อเสียง สำหรับทักษะของเขาในการใช้แลนซ์และดาบ สำหรับ keenness ของเขาในการล่าสัตว์ และหน้าของเขาทุกคนเดี๋ยวนี้ ขณะนี้ มีไม่มีไม้บรรทัดในอังกฤษ มีประสิทธิภาพ Uther ของเวลส์ ที่ได้ไปอังกฤษ ตาย และลอร์ดที่แข็งแกร่งทั้งหมดของประเทศได้ดิ้นรนเป็น กษัตริย์ในของเขา นี้ให้ทะเลาะและเสียเลือดเนื้อมากขึ้นมีขึ้นในแผ่นดิน magician ฉลาดที่ชื่อเมอร์ลิน เขามีอายุมากว่า เคราของเขาสีขาวที่หิมะ แต่ตาของเขาได้ชัดเจนว่าเป็นเด็กน้อย เขาเสียใจมากที่เห็นทุกการรบที่เกิดขึ้น เพราะเขากลัวว่า มันจะทำอันตรายร้ายแรงกับราชอาณาจักรใน คนดี และดีที่ปกครองในคริสตจักรมีอำนาจเกือบจะเท่ากับทุกข์ กษัตริย์และขุนนางดีฟังคำแนะนำของพวกเขา และให้พวกเขามาก บ้านและที่ดินเงิน สำหรับตัวเอง และคนจน ดังนั้นเมอร์ลินไปอาร์ชบิชอปแห่งของแคนเทอบิวรี่ churchman เจ้าในอังกฤษทั้งหมดรักมากที่สุด กล่าวว่า: [17] "รัก มันเป็นของฉันแนะนำว่า คุณส่งขุนนางที่ดีทั้งหมดของขอบเขต และประมูลได้มาลอนดอน โดยคริสต์มาสเลือกกษัตริย์"อาร์ชบิชอปแห่งไม่ได้เป็นคำแนะนำของเมอร์ลิน และช่วงคริสต์มาส ลอร์ดดีทั้งหมดมาสู่ลอนดอน คริสตจักรที่ใหญ่ที่สุดในเมืองที่อยู่ไม่ไกลจากฝั่งเหนือเทมส์ Churchyard ล้อมรอบมัน เต็มไป ด้วยต้นไม้โฮบาร์ต กางเกงที่ถูกผูกปมอายุ ขุนนางมีประสิทธิภาพกำลังค่าเกราะของพวกเขา clanking ไปประตู ที่พวกเขาดัง และ reverently ให้ม้าของพวกเขาในการดูแลของ squires ใส่คริสตจักรมีจำนวนมากดังนั้นของพวกเขาว่า พวกเขาค่อนข้างเต็มไปบูชาและเก็บด้านข้างของอาคาร ดีอาร์ชบิชอปแห่ง จากที่เขายืนอยู่ในบริเวณคริสต์ศาสนพิธี มองลงไปในนั้นทั้งหมด หลังเขา แท่นบูชาครอบคลุม ด้วยผ้าสีเลือดหมูและทอง ก surmounted crucifix ทองและเทียนเขียน 10 หน้าเขา นั่งใต้อาร์เชสสีเทาซึ่งขยายคริสตจักร ถูกผู้ชายมากที่สุดในราชอาณาจักร เขามองหน้าตรง ๆ เล็กเหลือบ เบียดหนักของพวกเขา [18] ไหล่กว้างของพวกเขา และเกราะของพวกเขาดวง และอธิษฐานพระเจ้าต้องการคนดีที่สุดในแผ่นดินกษัตริย์จากนั้น เริ่มบริการ ที่ปิดการละหมาดแรกของอัศวินมองออกจากหน้าต่าง และมีใน churchyard เห็นหินขนาดใหญ่ ในนั้นมีทั่งเหล็กมีเท้าสูง และถาวร therein เป็นดาบที่สวยงาม บนดาบถูกเขียนบางตั้ง ด้วยทองคำซึ่งกล่าวว่า:"ผู้ทรงดึงดาบนี้หินนี้และทั่งเป็นจริงกษัตริย์ของอังกฤษทั้งหมด"อัศวินที่อ่านนี้บอกอาร์ชบิชอปแห่ง แต่เขากล่าวว่า:"ฉันสั่งคุณทั้งหมดภายในคริสตจักร และยัง อธิษฐานกับพระเจ้า คนไม่ได้สัมผัสดาบจนมีกล่าวคำอธิษฐานทั้งหมด"หลังจากที่ได้บริการ ลอร์ดเดินเข้าไปใน churchyard พวกเขาแต่ละดึงที่ดาบ แต่ไม่ได้ผัด"กษัตริย์ไม่ใช่ที่นี่ กล่าวว่า อาร์ชบิชอปแห่ง "แต่พระเจ้าจะให้เขารู้จักการ ขณะเดียวกัน ทำให้อัศวินดีสิบให้ดูมากกว่าดาบนี้"[19] อัศวินเร็ว ๆ นี้ที่ถูกเลือก แล้ว อาร์ชบิชอปแห่งนี้กล่าวว่า ในวันถาวร ทุกคนในราชอาณาจักรควรพยายามดึงดาบจากการเผา เขาสั่งว่า ในวันขึ้นปีใหม่ ทุกคนควรสามารถนำมาร่วมกันสำหรับการแข่งขันที่ดีที่จะจัดขึ้นบนฝั่งใต้ของเทมส์ ใกล้กับลอนดอนบริดจ์ หลังจากสองสามวันใช้ jousting ระหว่างอัศวิน แต่ละคนควรทำการทดลองเพื่อค้นหาหรือไม่เขาเป็น กษัตริย์เยาวชนกล้าอาเธอร์ไม่ทราบของการประกวดที่จะทำสำหรับดาบ นางรักบอกที่จะไปแข่งขันกับ แต่เขาก็ไม่บอกเหตุผลการแข่งขัน ดังนั้น อาเธอร์หนีไปลอนดอนกับนางรัก และเซอร์เคย์ ผู้เป็นลูกชายของนางที่รัก เป็นกับพวกเขานางรักและรักเคย์ไป soberly หน้า พวกเขาถูกคนสูง stalwart และขี่ม้าสีดำ ตัวเลขสีดำทำเงาบนหิมะแสงที่ลดลงได้ อาร์เธอร์ เบื้องหลัง ขี่รู้สึก exhilarated โดยอากาศหนาวคมซึ่งเกิดจากเลือดไปเต้นในหลอดเลือดดำของเขา [20] บางครั้งเขาลุกขึ้นยืนในอานของเขา และ flicked กับดาบใบไม้ตายบนโอ๊ค อีก เขาทำม้าของเขาสนใจเปลือกบาง ๆ ของน้ำแข็งที่ได้เกิดขึ้นในสระเล็ก ๆ บนถนน เขามีความสุขมากในความคิดของการแข่งขันที่จะดู ที่เขาสามารถมีสูงสำหรับความสุขถนนไม่ได้กว้างมาก สำหรับรถสองสามผ่านไปเมื่อมัน แต่มันก็ได้ดีสวมใส่ โดยผู้ขับขี่ บางครั้งมันแผลผ่านความหนาไม้ อีก มันลุกขึ้นเหนือเขากลิ้งเบา ๆ จากฮิลล์ท็อปใน ผู้ขับขี่สามารถเห็นลอนดอนในระยะห่างไกล มันดูในตอนแรกเช่นเมฆหมอกเป็นสีเทา แล้ว เป็นสามมาเอื้อม อาคาร ขนาดใหญ่ และขนาด เล็ก โตธรรมดาจะ ปราสาทและฮัท บาร์นส์ และ sheds สมิธีส์ ร้านค้า และโรงงาน ผลิต ยืนออกแสงแดดความกระตือรือร้น กำแพงสูงล้อมรอบพวกเขา ในขณะที่ด้านหนึ่งเกิดขึ้นแม่น้ำเทมส์หลังจากที่ได้ป้อนเมือง และได้ผ่านการ churchyard และมีเกือบถึงสะพานลอนดอน เคย์เซอร์ค้นพบว่า เขาได้ทิ้งดาบที่หอม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กาลครั้งหนึ่งพันปีก่อนที่โคลัมบัสค้นพบทวีปอเมริกาและเมื่อโรมยังคงเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดในโลกที่อาศัยอยู่ที่นั่นเยาวชนกล้าหาญและความสวยงามที่มีชื่อเป็นอาร์เธอร์ บ้านของเขาอยู่ในประเทศอังกฤษที่อยู่ใกล้ลอนดอน; และเขาอาศัยอยู่กับอัศวินที่ดีเซอร์เฮคเตอร์ซึ่งเขามักจะเรียกว่าพ่อ.
พวกเขาอาศัยอยู่ในปราสาทตารางที่ดีของหินสีเทาที่มีรอบหอคอยแต่ละมุม มันถูกสร้างขึ้นเกี่ยวกับคอร์ทยาร์ดและถูกล้อมรอบด้วยคูน้ำข้ามซึ่งเป็นสะพานที่อาจจะขึ้นหรือลง เมื่อมันถูกยกปราสาทเป็นจริงเป็นเกาะเล็ก ๆ น้อย ๆ และยากมากสำหรับศัตรูที่จะโจมตี.
[12] ในอีกด้านหนึ่งของคูเมืองเป็นไม้ขนาดใหญ่และอาร์เธอร์ที่นี่ใช้เวลามากของเวลาของเขา เขาชอบที่จะอยู่ภายใต้ต้นไม้และจ้องมองขึ้นที่สีฟ้าของท้องฟ้า ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาโอ๊กเก่าผู้ปกครองยืนเหมือนยักษ์ที่ดูแข็งแรงกว่าดินที่พวกเขาได้เติบโตขึ้นมานานหลายศตวรรษ อาร์เธอร์จะมีลักษณะระหว่างลำต้นและดูกระต่ายและกระรอกตีเกี่ยวกับ บางครั้งฝูงกวางสีน้ำตาลกับดวงตาสีเข้มขี้อายจะผ่านถือหัวสง่างามของพวกเขาสูงในอากาศ; บางครั้งฝูงไก่ฟ้าที่มีขนนกที่ยอดเยี่ยมขึ้นมาจากพุ่มไม้ อีกครั้งมีการยกเว้นไม่มีเสียงเคาะของนกหัวขวานสดใสหงอนและไม่มีการเคลื่อนไหว แต่กระพือของใบและสั่นของสีม่วงฝังครึ่งในมอสสีเขียว. [ภาพประกอบ] ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา OLD OAKS ยืน LIKE GIANT ผู้ปกครองในบางครั้งเมื่อ มันเป็นสลัวและเงียบในไม้, อาร์เธอร์จะได้ยินเสียงระเบิดเสียงหัวเราะร่าเริง, ทำให้เกิดเสียงติ้งของระฆังและ Jingling ของสเปอร์ส จากนั้นเขาก็จะรู้ว่าอัศวินและผู้หญิงได้ขี่ไปตามถนนที่วิ่งอยู่ข้างต้นไม้ อัศวินเร็ว ๆ นี้จะปรากฏบนม้า, สีน้ำตาล, สีดำและสีขาวกับเบิกบานใจ [13] ประดับอานม้าและบังเหียนจากที่แขวนระฆังเงิน บ่อยครั้งที่อานม้าที่ทำจากงาช้างหรือไม้มะเกลือ, ชุดทับทิมหรือมรกต สวมหมวกกันน็อกอัศวินเจือด้วยโซ่ทองเรียวและเสื้อเกราะที่ทำจากการเชื่อมโยงเล็ก ๆ ของเหล็กเพื่อปรับและแสงที่ทั้งหมดเข้าด้วยกันแทบจะไม่ชั่งน้ำหนักมากกว่าเสื้อผ้า โดยปกติขาของอัศวินที่ถูกห่อหุ้มเกราะเหล็ก และสเปอร์สของพวกเขาเหล็กหรือแม้กระทั่งทองคำ ผู้หญิงนั่งอยู่บนม้าที่มีเครื่องประดับยาวผ้าไหม, สีม่วง, สีขาวหรือสีแดงเข้มกับอานม้าประดับและแกว่งระฆัง เสื้อคลุมของผู้หญิงสวยมากถูกทำจากผ้ากำมะหยี่หรือผ้าไหมตัดกับแมวน้ำ อาร์เธอร์ชอบที่จะดูพวกเขากระพริบโดย; สีแดงเข้มและสีทองและสีฟ้าและสีกุหลาบ ยังดีกว่าที่เขาชอบที่จะเห็นใบหน้ามีความสุขสวยของผู้หญิงและได้ยินเสียงของพวกเขาเป็นเกย์ ในช่วงเวลา troublous เหล่านั้น แต่ถนนจึงไม่ปลอดภัยว่า บริษัท ดังกล่าวไม่ได้มักจะผ่าน. บางครั้งอัศวินและผู้หญิงมาเยี่ยมเซอร์เฮคเตอร์ จากนั้นอาร์เธอร์จะรีบจากป่าไปยังปราสาท เซอร์เฮคเตอร์จะยืนอยู่บนลดลง [14] สะพานไปทักทายแขกของเขาและจะนำพวกเขาด้วยการแสดงออกของความสุขจำนวนมากลงไปในคอร์ทยาร์ด จากนั้นเขาก็จะใช้ค้อนขนาดใหญ่ห้อยลงมาจากโพสต์และตีกับมันบนโต๊ะซึ่งยืนอยู่ในมุมของคอร์ทยาร์ด ทันทีจากทุกส่วนของปราสาทสไควร์และคนรับใช้จะมาทำงานที่จะใช้ม้าของอัศวินและผู้หญิง ภรรยาของเซอร์เฮคเตอร์และลูกสาวก็จะปรากฏขึ้นและด้วยมือของตัวเองเอาเกราะของอัศวิน พวกเขาจะให้พวกเขามีพื้นฐานทองของน้ำและผ้าขนหนูสำหรับซักผ้าและหลังจากนั้นใส่ผ้ายกดอกกำมะหยี่บนไหล่ของพวกเขา จากนั้นผู้เข้าพักจะได้รับมาถึงโต๊ะอาหารมื้อเย็น. อาร์เธอร์ แต่ไม่ได้ใช้เวลาทั้งหมดของเขาฝันในป่าหรือจ้องที่อัศวินและผู้หญิง สำหรับหลายชั่วโมงของวันที่เขาได้รับการฝึกฝนอวดแขนในลาน มันเป็นที่กำหนดเองในประเทศอังกฤษในการฝึกอบรมของเด็กชายกำเนิดสูงส่งที่จะเป็นอัศวิน เร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาโตพอที่พวกเขาได้รับการสอนที่จะนั่ง ต่อมาเมื่อพวกเขาอาศัยอยู่มากในหมู่ผู้หญิงและสาวเรียนรู้มารยาทที่อ่อนโยน ภายใต้ [15] การดูแลของอัศวินที่พวกเขาเรียนรู้ที่จะล่าเพื่อดำเนินหอกอย่างถูกต้องและใช้ดาบ และมีทักษะที่ได้รับนี้พวกเขาได้ทำสไควร์ถ้าพวกเขาได้แสดงให้เห็นว่าตัวเองจะเป็นตัวละครที่ดี. วันโดยวันสไควร์ได้รับการฝึกฝนที่ Quintain นี่คือการโพสต์ตรงด้านบนของซึ่งกลายคานที่มีปลายด้านหนึ่งเป็นคณะกรรมการในวงกว้างและกระเป๋าอื่น ๆ ของทราย วัตถุคือการขี่ขึ้นที่ควบเต็มตีคณะกรรมการที่มีหอกยาวและได้รับไปโดยไม่ถูกตีด้วยถุงทราย. นอกจากนี้สไควร์มีบริการที่ต้องทำสำหรับอัศวินในลำดับที่พวกเขาอาจจะเรียนรู้ที่จะ จะมีประโยชน์ในหลาย ๆ วิธีที่เป็นไปได้และจะต้องมีเสมออ่อนน้อมถ่อมตน ตัวอย่างเช่นพวกเขาเอาดูแลของชุดเกราะของอัศวินดำเนินตัวอักษรและข้อความสำหรับพวกเขามาพร้อมกับพวกเขาที่ joustings และการแข่งขันพร้อมด้วยอาวุธพิเศษหรือความช่วยเหลือ; และในปราสาทที่พวกเขาช่วยในการให้บริการแขกที่โต๊ะ หลังจากเดือนของการให้บริการดังกล่าวก็เดินผ่านพิธีที่สวยงามและได้ทำอัศวิน ในรอบประเทศเกี่ยวกับอาร์เธอร์ของสไควร์ทั้งหมด [16] เป็นที่มีชื่อเสียงมากที่สุดสำหรับความสามารถของเขาในการใช้หอกและดาบของเขาสำหรับความกระตือรือร้นในการล่าสัตว์และมารยาทของเขาทุกคน. ตอนนี้ ในเวลานี้มีผู้ปกครองในอังกฤษไม่มี อูเธอร์ที่มีประสิทธิภาพของเวลส์ที่ได้ปกครองอังกฤษตายและขุนนางที่แข็งแกร่งของประเทศที่ได้รับการดิ้นรนที่จะเป็นกษัตริย์ในสถานที่ของเขา นี้ก่อให้เกิดการจัดการที่ดีของการนองเลือดและทะเลาะกัน. มีอยู่ในดินแดนที่ชาญฉลาดนักมายากลชื่อเมอร์ลิน เขาจึงเก่าที่เคราของเขาคือเป็นสีขาวเหมือนหิมะ แต่ตาของเขาก็เป็นที่ชัดเจนเป็นเด็กเล็ก ๆ ของ เขารู้สึกเสียใจมากที่จะเห็นการต่อสู้ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเพราะเขากลัวว่ามันจะทำอันตรายอย่างร้ายแรงต่อราชอาณาจักร. ในวันนั้นคนที่ดีและผู้ปกครองที่ดีในโบสถ์มีอำนาจเกือบเท่ากับว่าพระมหากษัตริย์ พระมหากษัตริย์และขุนนางที่ดีฟังคำแนะนำของพวกเขาและให้พวกเขามีที่ดินมากและเงินสำหรับตัวเองและสำหรับคนยากจน ดังนั้นเมอร์ลินไปที่อาร์คบิชอปแห่งแคนเทอ, นักบวชที่อยู่ในประเทศอังกฤษทุกอย่างเป็นที่รักมากที่สุดและพูดว่า: [17] "เซอร์มันเป็นคำแนะนำของฉันที่คุณส่งไปยังทุกขุนนางที่ดีของดินแดนและการเสนอราคาพวกเขามาถึงลอนดอน โดยคริสมาสต์ที่จะเลือกพระมหากษัตริย์. " อาร์คบิชอปทำตามที่ได้รับคำแนะนำเมอร์ลินและในวันคริสต์มาสทั้งหมดขุนนางที่ดีมาถึงลอนดอน โบสถ์ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองยืนอยู่ไม่ไกลจากฝั่งเหนือของแม่น้ำเทมส์ สุสานที่ล้อมรอบมันเต็มไปด้วยต้นไม้ต้นยูลำต้นที่ถูกผูกปมกับอายุ ขุนนางที่มีประสิทธิภาพขึ้นขี่ม้าในชุดเกราะของพวกเขาส่งเสียงลากโซ่ไปยังประตูที่พวกเขาลงจากหลังม้าและให้ม้าของพวกเขาในการดูแลของสไควร์ของพวกเขาเคารพเข้าโบสถ์. มีจำนวนมากดังนั้นของพวกเขาว่าพวกเขาเต็มไปค่อนข้างโบสถ์และด้านข้างของทางเดิน อาคาร อาร์คบิชอปที่ดีจากที่เขายืนอยู่ในพลับพลาที่มองลงไปในพวกเขาทั้งหมด เพียงแค่อยู่ข้างหลังเขาถูกแท่นปกคลุมด้วยผ้าสีแดงเข้มและสีทองและกอปรด้วยไม้กางเขนสีทองและสิบเทียนเผาไหม้ ในด้านหน้าของเขาคุกเข่าภายใต้โค้งสีเทาซึ่งทอดคริสตจักรได้เป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอาณาจักร เขามองไปที่ใบหน้าของพวกเขาผิวคล้ำท้ายของพวกเขา [18] เคราหนักไหล่กว้างของพวกเขาและเกราะระยิบระยับของพวกเขาและอธิษฐานพระเจ้าที่จะทำให้คนที่ดีที่สุดในแผ่นดินพระมหากษัตริย์. จากนั้นเริ่มให้บริการ ที่ใกล้ชิดของการสวดมนต์ครั้งแรกบางส่วนของอัศวินมองออกไปนอกหน้าต่างและมีอยู่ในสุสานที่พวกเขาเห็นหินตารางที่ดี ในช่วงกลางของมันเป็นทั่งเหล็กฟุตสูงและคงที่อยู่ในนั้นเป็นดาบที่สวยงาม ในดาบก็เขียนบางส่วนที่ตั้งอยู่ในทองที่กล่าวว่า: ". ผู้ใดดึงดาบออกจากหินทั่งนี้และเป็นกษัตริย์ที่แท้จริงของทุกประเทศอังกฤษ" อัศวินที่อ่านหนังสือเล่มนี้บอกว่าอาร์คบิชอป แต่เขากล่าวว่า: "ข้าพเจ้าได้บัญชาท่าน ทั้งหมดเพื่อให้ภายในคริสตจักรและยังคงอธิษฐานต่อพระเจ้า. ไม่มีใครคือการสัมผัสดาบจนสวดมนต์ทั้งหมดที่มีการกล่าวว่า. " บริการหลังการได้มากกว่าเจ้านายเดินเข้าไปในสุสาน พวกเขาแต่ละคนดึงดาบ แต่ไม่มีใครสามารถคนนั้น. "พระมหากษัตริย์ไม่ได้ที่นี่" กล่าวว่าอาร์คบิชอป "แต่พระเจ้าจะทำให้เขาเป็นที่รู้จักกัน. ในขณะที่ปล่อยให้สิบอัศวินที่ดีให้ดูมากกว่าดาบนี้." [19] อัศวินได้รับการแต่งตั้งในเร็ว ๆ นี้และจากนั้นอาร์คบิชอปกล่าวว่าในวันที่คงที่คนที่อยู่ในราชอาณาจักรทุกคนควรพยายามที่จะดึงดาบออกจากทั่ง เขาสั่งว่าในวันปีใหม่ที่ทุกคนควรจะนำมารวมกันสำหรับการแข่งขันที่ดีในการที่จะจัดขึ้นบนฝั่งทางตอนใต้ของแม่น้ำเทมส์ใกล้กับสะพานลอนดอน หลังจากไม่กี่วันที่ใช้ในการแข่งขันในหมู่อัศวินแต่ละคนควรจะทำให้การพิจารณาคดีที่จะหาหรือไม่ว่าเขาจะเป็นกษัตริย์. เยาวชนกล้าอาร์เธอร์ไม่ทราบของการประกวดที่ได้รับที่จะทำสำหรับดาบ เซอร์เฮคเตอร์บอกเขาว่าเขาจะไปทัวร์นาเมนต์ แต่เขาไม่ได้บอกเขามีเหตุผลสำหรับการถือครองการแข่งขัน ดังนั้นอาร์เธอร์ขี่ม้าไปลอนดอนกับเซอร์เฮคเตอร์; และเซอร์เคย์ผู้เป็นบุตรชายคนโตของเซอร์เฮคเตอร์เป็นกับพวกเขา. เซอร์เฮคเตอร์และเซอร์เคย์ไปเคร่งขรึมในด้านหน้า พวกเขามีความสูงชายกำยำและขี่ม้าดำตัวเลขมืดของพวกเขาทำให้เงาบนหิมะที่ตกลง อาร์เธอร์, ขี่อยู่เบื้องหลังพวกเขารู้สึกเบิกบานโดยอากาศในช่วงฤดูหนาวที่คมชัดซึ่งเกิดจากเลือดไปเต้นในของเขา [20] เส้นเลือด บางครั้งเขาลุกขึ้นยืนในอานเขาและสะบัดด้วยดาบของเขาตายใบบนต้นโอ๊ก อีกครั้งที่เขาทำม้าของเขาบดเปลือกบางของน้ำแข็งที่ก่อตัวขึ้นในสระว่ายน้ำเล็ก ๆ บนท้องถนน เขาเป็นคนที่มีความสุขมากในความคิดของการแข่งขันเขาก็จะเห็นว่าเขาจะได้ร้องด้วยความดีใจ. ถนนไม่ได้กว้างมากสำหรับรถผ่านไม่กี่เมื่อมัน แต่มันได้รับการสวมใส่อย่างดีจากผู้ขับขี่ บางครั้งก็ผ่านแผลบิตของป่าหนา; อีกครั้งก็ลุกขึ้นมาเป็นเนินเขากลิ้งเบา ๆ อายาจากผู้ขับขี่จะได้เห็นลอนดอนในระยะทางไกล มันดูตอนแรกเหมือนหมอกควันสีเทา; แล้วขณะที่ทั้งสามเข้ามาใกล้อาคารที่มีขนาดใหญ่และขนาดเล็กเติบโตธรรมดาที่จะเห็น ปราสาทและกระท่อมโรงนาและเพิงโรงตีเหล็กร้านค้าและโรงงานออกมายืนในแสงแดดกระตือรือร้น กำแพงสูงล้อมรอบพวกเขาในขณะที่อีกด้านหนึ่งไหลแม่น้ำเทมส์. หลังจากที่พวกเขาเข้ามาในเมืองและได้ผ่านสุสานและได้ถึงเกือบสะพานลอนดอนเซอร์เคย์พบว่าเขาได้ทิ้งดาบของเขาที่หอม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เมื่อพันปีก่อนโคลัมบัสค้นพบอเมริกา และเมื่อโรมเป็นเมืองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก มี อยู่ เยาวชนผู้กล้าหาญและสวยงามที่มีชื่ออาเธอร์ บ้านเขาอยู่อังกฤษ ลอนดอน และเขาอาศัยอยู่กับคนดีท่านอัศวินเฮกเตอร์ ซึ่งเขามักจะเรียกว่าพ่อ .
พวกเขาอาศัยอยู่ในปราสาทสี่เหลี่ยมที่ดีของหินเทา กับรอบหอคอยที่แต่ละมุมมันถูกสร้างขึ้น เรื่องสนาม และถูกล้อมรอบด้วยคูเมืองซึ่งเป็นสะพานข้ามที่อาจจะเพิ่มขึ้นหรือลดลง เมื่อมันถูกยกปราสาทแทบจะเกาะน้อยและยากมากสำหรับศัตรูที่จะโจมตี
[ 12 ] บนด้านหนึ่งของคูเมือง เป็นไม้ขนาดใหญ่ และที่นี่อาเธอร์ใช้เวลาจัดการที่ดีของเวลาของเขา เขาชอบนอนใต้ต้นไม้ มองสีฟ้าของท้องฟ้าทั้งหมดเกี่ยวกับเขาเก่าโอ๊คยืนเหมือนผู้ปกครองดูมั่นคงกว่าดินที่พวกเขาได้พัฒนามานานหลายศตวรรษ อาร์เธอร์อาจดูระหว่างลำต้นและเห็นกระต่าย และกระรอก นำเกี่ยวกับ บางครั้งเป็นฝูงกวางที่บราวน์อายตามืดจะผ่าน , ถือหัวที่สง่างามของพวกเขาสูงในอากาศ บางครั้งฝูงไก่ฟ้าด้วยสุดยอดขนขึ้นมาจากพุ่มไม้อีกครั้ง ไม่มีเสียง ยกเว้นแตะที่สดใสและนกหัวขวาน และไม่มีการเคลื่อนไหวแต่กระพือของใบไม้ และการสั่นของสีม่วงครึ่งฝังอยู่ในมอสส์สีเขียวภาพประกอบ

[ ]

เรื่องมันเก่าโอ๊คยืนเหมือนผู้ปกครอง

เวลามันมืดและเงียบในไม้ อาเธอร์ จะได้ยินเสียงระเบิดของเมอร์รี่ เสียงหัวเราะ เสียงของระฆังและ . ของ สเปอร์สแล้วเขาจะทราบว่า อัศวินและสตรีขี่ลงถนนที่วิ่งอยู่ข้างๆต้นไม้ ในไม่ช้าอัศวินจะปรากฏบนม้า สีน้ำตาล สีดำ และสีขาว กับอย่างร่าเริง [ 13 ] ประดับอานและบังเหียนจากที่แขวน ระฆังเงิน มักจะทำจากงาช้างไม้มะเกลืออานม้าหรือตั้ง กับ ทับทิม หรือมรกต อัศวินสวมหมวกนิรภัย laced กับโซ่ทองผอมและเสื้อทางไปรษณีย์ทำให้การเชื่อมโยงเล็กเหล็ก เพื่อปรับแสงที่ทุกคนแทบจะหนักกว่าเสื้อผ้า ปกติขาของอัศวิน Sheathed ในชุดเกราะเหล็ก และ สเปอร์ส คือ เหล็ก หรือแม้กระทั่งทอง ผู้หญิงนั่งอยู่บนม้ากับเครื่องประดับของผ้าไหม สีม่วง สีขาว หรือสีแดง มีประดับอานและแกว่งระฆัง ชุดของสาวๆสวยมากการทำจากกำมะหยี่ หรือผ้าไหมตัดกับ Hatch . อาเธอร์ ชอบดู มัน กระพริบ โดย แดง และทอง และ สีฟ้า และสีกุหลาบ . ยังดีกว่า เขาชอบที่จะเห็นใบหน้ามีความสุขสวยของสาวๆ และได้ยินเสียงของเกย์ . ในบางครั้ง troublous เหล่านั้น อย่างไรก็ตาม ถนนกลัวว่าบริษัทดังกล่าวไม่ได้มักจะผ่าน
บางครั้งอัศวินและสตรีมาเยี่ยมท่านเฮคเตอร์อาเธอร์จะรีบออกจากป่าไปยังปราสาท ท่านเฮคเตอร์จะยืนอยู่บนลดลง [ 14 ] สะพานเพื่อทักทายแขกของเขา และทำให้พวกเขา มีการแสดงออกมากของความสุขเข้าไปในลาน แล้วเขาจะเอาค้อนขนาดใหญ่ที่แขวนจากไปรษณีย์ และชนะกับมันบนโต๊ะซึ่งยืนอยู่ในมุมของลานได้ทันทีจากทุกส่วนของปราสาทควเรส และข้าราชการต้องวิ่งมาเอาม้าของอัศวินและสตรี ภรรยาและลูกสาวของ เซอร์ เฮคเตอร์จะปรากฏ และด้วยมือของพวกเขาเองลบเกราะของอัศวิน พวกเขาจะให้พวกเขามีพื้นฐานทองของน้ำและผ้าขนหนู สำหรับซักผ้า และหลังจากที่ใส่กำมะหยี่อับอายขายหน้าบนไหล่ของพวกเขาแล้วแขกจะมาถึงอาหารค่ำตาราง .
แต่อาเธอร์ไม่ได้ใช้เวลาทั้งหมดของเขาฝันในป่าหรือจ้องมองอัศวินและสตรี หลายชั่วโมงของวันเขาฝึก feats ของแขนในลาน มันเป็นประเพณีในอังกฤษเพื่อฝึกเด็กที่เกิดในตระกูลสูง เป็นอัศวิน ทันทีที่พวกเขาโตพอ พวกเขาถูกสอนให้ขี่ ในภายหลัง