Erikson (1963) saw personality as a

Erikson (1963) saw personality as a lifelong developmental process. His theory, based as it
is on the epigenetic principle, identifies eight separate stages of development spanning from
birth (basic trust versus mistrust) to an age commencing at about 65 years (ego integrity
versus despair). Although life span stage theories per se are not without their critics, and
researchers have disputed the notion that development is always unidirectional, see for
example Whitbourne, Zuschlag, Elliot, and Waterman (1992), each of Erikson’s stages is
reported as having its own time of ascendancy. It is believed to result from interplay of
biological pressures within the individual, along with expectations from that person’s
environment, both social and cultural. At each stage, there is potential for crisis and conflict
because of a ‘‘radical change in perspective’’ toward the end of its time for ascendancy
(Erikson, 1980, p. 57). In brief, successful resolution of the eighth stage takes place when the
individual can accept what has gone before as inevitable and satisfying, and can also accept
without fear that death will occur probably in the not too distant future. This will result in ego
integrity. If a person feels that his or her life has been a failure, and that it is too late to start in
a new direction, then he or she will be filled with despair (Erikson, 1963).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Erikson (1963) เห็นบุคลิกภาพเป็นกระบวนการพัฒนาตลอดชีวิต เขาสร้างทฤษฎี มันเป็นหลักการ epigenetic ระบุขั้นตอนแยกต่างหากแปดของครอบคลุมพัฒนาจากให้อายุเป็นต้นไปเวลาประมาณ 65 ปี (สมบูรณ์อัตตากำเนิด (ความเชื่อถือพื้นฐานเทียบกับ mistrust)เมื่อเทียบกับความสิ้นหวัง) แม้ว่าช่วงชีวิตขั้นทฤษฎีนักจะไม่ โดยนักวิจารณ์ของพวกเขา และนักวิจัยได้มีข้อโต้แย้งความคิดที่ว่า พัฒนาเป็นทิศทางเดียวเสมอ ดูตัวอย่าง Whitbourne, Zuschlag เอลเลียต และฝีพาย (1992), แต่ละขั้นของ Erikson เป็นรายงานว่า มีเวลาของตัวเองขึ้นครองตำแหน่ง เชื่อว่าเป็นผลมาจากอิทธิพลของแรงกดดันทางชีวภาพภายในแต่ละบุคคล พร้อมกับความคาดหวังจากบุคคลนั้นสิ่งแวดล้อม ด้านสังคม และวัฒนธรรม ในแต่ละขั้นตอน มีโอกาสที่วิกฤตและความขัดแย้งเพราะ ''รุนแรงเปลี่ยนแปลงมุมมอง '' ไปทางส่วนท้ายของเวลาของการขึ้นครองตำแหน่ง(Erikson, 1980, p. 57) ในระยะแปดละเอียดสั้น ๆ ประสบความสำเร็จ จะเกิดขึ้นเมื่อการสามารถยอมรับอะไรได้ไปก่อนเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยง และความพึงพอใจ และยังยอมรับโดยไม่ต้องกลัวว่า ความตายจะเกิดขึ้นในอนาคตไม่ไกลเกินไปอาจจะ จะเป็นผลในอัตตาความซื่อสัตย์ ถ้าบุคคลรู้สึกว่า ชีวิตของเขา หรือเธอได้รับความล้มเหลว และที่มันจะสายเกินไปในการ เริ่มต้นทิศทางใหม่ แล้วเขา หรือเธอจะเต็มไป ด้วยความสิ้นหวัง (Erikson, 1963)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อีริคสัน (1963) เห็นบุคลิกภาพเป็นกระบวนการพัฒนาการเรียนรู้ตลอดชีวิต ทฤษฎีของเขาตามที่มัน
อยู่บนหลักการ epigenetic ระบุแปดขั้นตอนของการพัฒนาที่แยกต่างหากทอดจาก
เกิด (ความไว้วางใจขั้นพื้นฐานเมื่อเทียบกับความไม่ไว้วางใจ) เพื่อเริ่มอายุประมาณ 65 ปี (ซื่อสัตย์อาตมา
เมื่อเทียบกับสิ้นหวัง) แม้ว่าช่วงชีวิตทฤษฎีขั้นตอนต่อ se ไม่ได้โดยไม่ต้องวิจารณ์ของพวกเขาและ
นักวิจัยได้โต้แย้งความคิดว่าการพัฒนาอยู่เสมอทิศทางเดียวดู
ตัวอย่าง Whitbourne, Zuschlag, เอลเลียตและฝีพาย (1992) ซึ่งแต่ละขั้นตอนอีริคสันถูก
รายงานว่ามีของตัวเอง เวลาของการวาสนา มันเชื่อว่าจะเป็นผลมาจากการมี
แรงกดดันทางชีวภาพภายในของแต่ละบุคคลพร้อมกับความคาดหวังจากคนที่
สภาพแวดล้อมทั้งทางสังคมและวัฒนธรรม ในแต่ละขั้นตอนมีศักยภาพสำหรับวิกฤตและความขัดแย้ง
เพราะ '' การเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงในมุมมองของ '' ต่อท้ายของเวลาสำหรับอำนาจวาสนา
(อีริคสัน, 1980, น. 57) ในช่วงสั้น ๆ ที่ประสบความสำเร็จมีความละเอียดของขั้นตอนที่แปดจะเกิดขึ้นเมื่อ
บุคคลสามารถยอมรับสิ่งที่ได้ไปก่อนที่จะหลีกเลี่ยงไม่ได้และความพึงพอใจและยังสามารถรับ
โดยไม่ต้องกลัวว่าการตายจะเกิดขึ้นอาจจะเป็นในอนาคตที่ไม่ไกลเกินไป ซึ่งจะส่งผลในอัตตา
สมบูรณ์ ถ้าคนที่รู้สึกว่าชีวิตของเขาหรือเธอได้รับความล้มเหลวและการที่มันจะสายเกินไปที่จะเริ่มต้นใน
ทิศทางใหม่แล้วเขาหรือเธอจะเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง (อีริคสัน, 1963)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อีริคสัน ( 1963 ) เห็นบุคลิกภาพเป็นตลอดชีวิต พัฒนากระบวนการ ทฤษฎีของเขา ตามมันเป็นหลักการ Epigenetic ระบุแปดขั้นตอนของการพัฒนาที่ทอดจากแยกกำเนิด ( เชื่อพื้นฐานเมื่อเทียบกับความหวาดระแวง ) อายุเริ่มที่ประมาณ 65 ปี ( อัตตาความสมบูรณ์เมื่อเทียบกับความสิ้นหวัง ) แม้ว่าเวทีช่วงชีวิตทฤษฎีต่อ se ไม่ได้ไม่มีนักวิจารณ์ของพวกเขา และนักวิจัยได้โต้แย้งความคิดที่พัฒนาอยู่เสมอในทิศทางเดียว ดูสำหรับตัวอย่าง whitbourne zuschlag , เอลเลียต และวอเตอร์แมน ( 1992 ) , แต่ละของอีริคสันเป็นขั้นตอนคือรายงานว่าได้มีเวลาของตัวเองของตำแหน่ง . เชื่อกันว่าผลจากทางของแรงกดดันทางชีวภาพภายในบุคคล พร้อมกับความคาดหวังจากคนผู้นั้นสภาพแวดล้อม ทั้งทางสังคม และ วัฒนธรรม ในแต่ละขั้นตอน มีศักยภาพสำหรับวิกฤตและความขัดแย้งเพราะ " "radical เปลี่ยนในมุมมอง " " ในช่วงท้ายของเวลาสูญเสีย( ริคสัน , 1980 , หน้า 57 ) ในช่วงสั้น ๆ , ความของเวทีที่แปดจะเกิดขึ้นเมื่อบุคคลสามารถยอมรับสิ่งที่ได้ไปก่อนเป็น inevitable และพึงพอใจ และสามารถยอมรับไม่กลัวความตายที่จะเกิดขึ้นอาจจะในอนาคตไม่ไกลเกินไป นี้จะส่งผลให้อาตมาความสมบูรณ์ของ ถ้าคนรู้สึกว่าชีวิตของเขา หรือเธอได้ล้มเหลว และว่ามันเป็นสายเกินไปที่จะเริ่มต้นในทิศทางใหม่ แล้วเขาหรือเธอจะเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ( อีริคสัน , 1963 )