Currently, major deficiencies exist

Currently, major deficiencies exist in undergraduate nursing education for end-of-life care. Nursing students report feeling anxious and unprepared to be with patients who are dying. A Palliative Care Companion program that allows undergraduate nursing students to volunteer to spend time with patients at the end of life provides a unique educational opportunity to enhance students' knowledge and attitudes toward palliative care. In addition, the program offers a service to patients and families by providing a nonmedicai, caring human presence to patients who may be alone, lonely, or bored. In accordance with tenets of Experiential Learning Theory, a Palliative Care Companion program was developed and revised using feedback from initial participants and facilitators. Data collected during the first two semesters indicated increased knowledge of palliative care, improved attitudes about care at the end of life, and fewer concerns about providing nursing care to dying patients, when participating students were compared to their undergraduate peers.

Millions of Americans die each year, and the majority of deaths occur in hospitals, medical centers, or skilled care facilities where nurses provide the majority of care. As the population of the United States ages, nurses will be required to provide palliative care for an increasing number of patients. For example, the anticipated increase in the number of people diagnosed with cancer will result in cancer death rates doubling from 1.3 million in 2000 to 2.6 million in 2050 (Edwards et al., 2002).

Of all members of the multidisciplinary health care team, nurses spend the most time in direct care activities with dying patients and their family members. Nurses are largely involved in managing the physical, psychological, emotional, and spiritual symptoms experienced by patients at the end of life and by their families throughout the death and, occasionally, bereavement. They are central figures in advocating for interventions that minimize burden and distress and enhance the quality of life for their patients who are terminally ill. Given these extremely important responsibilities, new nurses must be adequately prepared to provide sensitive, quality care for patients at the end of life.

LITERATURE REVIEW

Lack of professional education has been identified as a major barrier to providing quality palliative care to patients (Marra, 2000). End-of-life education in undergraduate nursing programs is minimal and does not adequately prepare new nurses to provide high-quality palliative care (White, Coyne, & Patel, 2001). Practicing nurses and nurse managers agree that new nurses need more preparation in palliative care (Ellerton & Curran-Smith, 2000). A survey of 206 baccalaureate programs indicated that 99% offered some type of education about death, dying, and bereavement; however, only 16% indicated their curriculum included content specifically focusing on palliative care (Coolican, Stark, Doka, & Corr, 1994). A more recent review of major nursing textbooks revealed that only 2% of the overall content and 1.4% of chapters were related to end-of-life nursing care, despite the growing body of palliative care knowledge (Ferrell, Virani, & Grant, 1999).

The majority of nursing students are young adults who have been sheltered from discussions about dying and death because society treats the subject as taboo. Paradoxically, upon entering nursing school, these same young adults are suddenly expected to acknowledge and cope with death, and to sensitively provide the assistance and support dying patients and their families need. Student nurses describe their needs as including more education and support in coping with death in the hospital environment, communicating with dying patients and their family members, and coping with their own feelings toward death (Irvine, 1993).

Knowledge, Attitudes, and Concerns of Nurses and Nursing Students

Researchers have described the perceptions of health care providers toward the work they do in caring for patients at the end of life. In a survey of 117 nurses at a veterans hospital with a palliative care program, 48% felt satisfied or fulfilled when caring for a patient who is terminally ill, and 50% reported that it added to their personal growth; however, 36% "often or always" felt discouraged in caring for patients who were terminally ill (Rinzel, Askew, & Godbole, 1992). In addition, students' knowledge levels were lower than desired, with less than 45% of respondents correctly answering a majority of questions related to pain and symptom management. Similarly, lower than desired knowledge scores were reported among 455 Australian nurses surveyed using the Palliative Care Quiz for Nurses (Proctor, Grealish, Coates, & Sears, 2000).

Frömmelt (1991) reported that 76% of the practicing nurses surveyed were unhappy with the education they had previously received on the subjects of death and dying. Nurses have reported emotional distress and feelings of powerlessness related to talking to patients about dying and coping with patients' suffering (Georges & Grypdonck, 2002). In a survey of 750 practicing nurses, the most frequently reported competency they wished they had learned in nursing school was "how to talk to patients and families about dying" (White et al., 2001). The minimal training available at the basic level leads to students feeling worried, anxious, and unqualified to care for dying patients (Boyle & Carter, 1998). As a result, graduates lack the knowledge necessary to provide high-quality endof-life care in practice.

Effects of Palliative Care Education

A number of studies have supported the value of educational programs in improving both knowledge and attitudes toward palliative care. Programs tested have included didactic and role play programs, didactic content ranging from 50 hours to 13 days, clinical experiences lasting from 7 to 10 days, case studies, and role modeling. Student outcomes included more positive attitudes toward care of dying patients and their families, increased knowledge, and greater confidence (Arber, 2001; Frömmelt, 1991; Kenny, 2001; Linder, Biais, Enders, Melberg, & Meyers, 1999).

Irvine (1993) indicated that experiential approaches are preferred for teaching about death and dying. Salient learning experiences, such as nurses' personal experiences with the death of a family member, friend, or companion, have been suggested as having a stronger effect than didactic coursework (Thompson, 1985). Recently, the American Association of Colleges of Nursing and the City of Hope National Medical Center (2000) developed an endof-life curriculum for undergraduate nursing programs with recommendations for integrating the content into existing coursework. While this didactic content is an improvement, experiential learning opportunities in which students spend time with dying patients and their families are also necessary.

CONCEPTUAL FRAMEWORK

It has long been recognized that direct experience with dying patients is related to nurses' attitudes toward palliative care, empathetic response, and personal anxiety regarding death (Thompson, 1985). While didactic methods focus on imparting specific information, experiential methods allow students to focus on their personal thoughts and feelings related to the content (Spall & Johnson, 1997). Experiential learning theory emphasizes the basic tenet that knowledge results when one grasps and transforms experience (KoIb, Boyatzis, & Mainemelis, 2000). According to this philosophy, students are active participants, learning through action and reflection.

According to Rogers and Freiberg (1994), principles of experiential learning theory include the following:

* Learning occurs when the subject matter is relevant to personal interests.

* Learning is facilitated when external threats are at a minimum.

* Self-initiated learning is the most lasting and pervasive.

The human experience of being with people at the end of life provides students with an opportunity to reflect on current and past understanding of death and build new knowledge based on this unique encounter. Experiential training with patients at the end of life may allow students to gain a greater personal understanding of the death experience and enhance their confidence about being with dying patients and their families.

Degner, Gow, and Thompson (1991) identified seven critical nursing behaviors in caring for patients who are dying, including maintaining a sense of calm and family involvement during the death scene, providing comfort, responding to anger with respect and empathy, enhancing personal growth, supporting colleagues, enhancing patients' quality of life while they are dying, and responding to the family. The majority of these behaviors can be fostered in a companion program without direct provision of nursing care. Providing opportunities for nursing students iß be with dying patients may help them master a sense of calm, learn to be comfortable during a distressing time, and interact respectfully with the patient and family, while providing simple comfort measures and nonmedical human interaction. As nursing students learn to implement these behaviors in their companion interactions, their feelings of helplessness and anxiety related to not being able to "do something" to save the patient may be resolved.

THE PALLIATIVE CARE COMPANION PROGRAM

Development

The Palliative Care Companion program was developed through a collaborative effort between College of Nursing faculty and the Palliative Care Coordinator (an advanced practice nurse) on a clinical palliative care consult service. The program was initially designed to meet two goals: to provide companionship and comfort to patients at the end of life who have no family present or limited family availability, and to provide an experiential learning opportunity in end-of-life care, which may allay nursing students' fears and concerns r

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทรงสำคัญอยู่ในระดับปริญญาตรีพยาบาลศึกษาดูแลจุดสิ้นสุดของชีวิต พยาบาลรายงานนักเรียนรู้สึกกังวล และเกิดกับผู้ป่วยที่จะตาย โปรแกรม Palliative ดูแลเพื่อนที่ช่วยให้นักศึกษาพยาบาลระดับปริญญาตรีเพื่อเป็นอาสาสมัครจะใช้เวลากับผู้ป่วยในบั้นปลายของชีวิต ให้โอกาสทางการศึกษาเพื่อเสริมสร้างการเรียนรู้และเจตคติบรรเทา นอกจากนี้ โปรแกรมบริการผู้ป่วยและครอบครัว โดยให้ nonmedicai เป็น ดูแลสถานะบุคคลให้แก่ผู้ป่วยซึ่งอาจเป็นคนเดียว โดดเดี่ยว หรือเบื่อ ตาม tenets ของทฤษฎีการเรียนรู้ผ่าน โปรแกรม Palliative ดูแลเพื่อนได้รับการพัฒนา และปรับปรุงโดยใช้ผลป้อนกลับจากผู้เริ่มต้นเรียนและเบา ๆ ข้อมูลที่เก็บรวบรวมระหว่างเทอม 2 ระบุความรู้เพิ่มขึ้นบรรเทา ทัศนคติที่ดีเกี่ยวกับการดูแลที่สุดท้ายของชีวิต และความกังวลน้อยลงเกี่ยวกับการให้บริการพยาบาลผู้ป่วยตาย เมื่อนักศึกษาเข้าร่วมได้เมื่อเทียบกับเพื่อนปริญญาตรีของล้านของชาวอเมริกันตาย ปีละ และส่วนใหญ่เสียชีวิตที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล พยาบาล หรือสิ่งอำนวยความสะดวกดูแลที่มีทักษะที่พยาบาลให้ส่วนใหญ่ของ ตามอายุประชากรของสหรัฐอเมริกา พยาบาลจะต้องเพิ่มจำนวนผู้ป่วยให้บรรเทา ตัวอย่าง เพิ่มขึ้นคาดว่าในจำนวนคนที่วินิจฉัยโรคมะเร็งจะเกิดในอัตราตายของโรคมะเร็งจะจาก 1.3 ล้านใน 2000 กับ 2.6 ล้านใน 2050 (เอ็ดเวิร์ดและ al., 2002)สมาชิกทั้งหมดของทีมดูแลสุขภาพ multidisciplinary พยาบาลใช้เวลามากที่สุดในกิจกรรมดูแลโดยตรงกับการตาย ผู้ป่วยและครอบครัวของพวกเขา พยาบาลส่วนใหญ่เกี่ยวข้องในการจัดการทางกายภาพ จิตใจ อารมณ์ และประสบการณ์ โดยผู้ป่วยที่สิ้นสุดของชีวิต และครอบครัวของพวกเขาตายและ บางครั้ง bereavement อาการทางจิตวิญญาณได้ พวกเขาเป็นตัวเลขกลางใน advocating สำหรับมาตรการที่ลดภาระและความทุกข์ และเพิ่มคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยที่มีพฤติกรรมป่วย กำหนดความรับผิดชอบเหล่านี้สำคัญมาก พยาบาลใหม่ต้องได้เตรียมไว้อย่างเพียงพอให้ลับ คุณภาพการดูแลผู้ป่วยในบั้นปลายของชีวิตการทบทวนวรรณกรรมขาดการศึกษามืออาชีพมีการระบุว่าเป็นอุปสรรคที่สำคัญต่อคุณภาพบรรเทาให้ผู้ป่วย (Marra, 2000) สิ้นสุดของชีวิตการศึกษาในโปรแกรมปริญญาตรีพยาบาลมีน้อย และไม่เพียงพอเตรียมพยาบาลใหม่ให้คุณภาพบรรเทา (สีขาว Coyne, & Patel, 2001) ฝึกซ้อมพยาบาลและพยาบาลผู้จัดการเห็นว่า พยาบาลใหม่จำเป็นต้องจัดเตรียมเพิ่มเติมในการรักษาบรรเทา (Ellerton & Curran-สมิธ 2000) สำรวจโปรแกรม baccalaureate 206 ระบุว่า 99% นำเสนอบางชนิดการศึกษา เกี่ยวกับความตาย ตาย bereavement อย่างไรก็ตาม เพียง 16% ที่ระบุเนื้อหาของหลักสูตรรวมเฉพาะเน้นบรรเทา (Coolican สตาร์ Doka และ คอรร์ 1994) ตรวจทานล่าสุดของตำราหลักพยาบาลเปิดเผยว่า เพียง 2% ของเนื้อหาโดยรวมและ 1.4% ของบทที่เกี่ยวข้องกับจุดสิ้นสุดของชีวิตพยาบาล แม้มีร่างกายเจริญเติบโตความรู้บรรเทา (Ferrell, Virani และเงินช่วย เหลือ 1999)ส่วนใหญ่ของนักศึกษาพยาบาลเป็นผู้ใหญ่ที่มีการกำบังจากการสนทนาเกี่ยวกับการตายและการตายเนื่องจากสังคมปฏิบัติต่อเรื่องเป็นคำต้องห้าม Paradoxically พอเข้าโรงเรียนพยาบาล ผู้ใหญ่เหล่านี้เดียวกันก็ต้องยอมรับ และรับมือกับความตาย และ sensitively ให้ความช่วยเหลือ และสนับสนุนผู้ป่วยตายและครอบครัวต้องการ นักเรียนพยาบาลอธิบายความเป็นรวมทั้งศึกษาเพิ่มเติม และสนับสนุนในการเผชิญกับความตายในสภาพแวดล้อมในโรงพยาบาล การสื่อสารกับการตาย ผู้ป่วยและครอบครัวของพวกเขา และการเผชิญกับความรู้สึกของตนเองไปสู่ความตาย (เออร์วิน 1993)ความรู้ ทัศนคติ และความกังวลของนักศึกษาพยาบาลและพยาบาลนักวิจัยได้อธิบายภาพลักษณ์ของผู้ให้บริการสุขภาพต่อการทำงานที่ทำในการดูแลผู้ป่วยในบั้นปลายของชีวิต ในการสำรวจพยาบาล 117 โรงพยาบาลทหารผ่านศึกกับโปรแกรมบรรเทา สักหลาด 48% ความพึงพอใจ หรือตอบสนองการดูแลสำหรับผู้ป่วยที่มีพฤติกรรมป่วย และ 50% รายงานว่า มันเพิ่มการเติบโตส่วนบุคคลของตน อย่างไรก็ตาม 36% "บ่อย หรือเสมอ" รู้สึกท้อในการดูแลผู้ป่วยที่มีพฤติกรรมป่วย (Rinzel, Askew, & Godbole, 1992) นอกจากนี้ ระดับความรู้ของนักเรียนได้ต่ำกว่าที่ระบุ น้อยกว่า 45% ของผู้ตอบที่ถูกต้องตอบคำถามส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการจัดการอาการปวดและอาการ ในทำนองเดียวกัน ต่ำกว่าคะแนนความรู้ต้องมีรายงานระหว่าง 455 พยาบาลออสเตรเลียสำรวจโดยใช้แบบ Palliative ดูแลแบบทดสอบสำหรับพยาบาล (Proctor, Grealish, Coates และ Sears, 2000)Frömmelt (1991) รายงานว่า 76% ของพยาบาลซ้อมที่สำรวจมีความสุขกับการศึกษาก่อนหน้านี้พวกเขาได้รับในเรื่องของความตายและการตาย พยาบาลได้รายงานความทุกข์ทางอารมณ์และความรู้สึกของ powerlessness ที่เกี่ยวข้องกับการพูดคุยกับผู้ป่วยเกี่ยวกับการตาย และการเผชิญกับผู้ป่วยทุกข์ทรมาน (จอร์จ & Grypdonck, 2002) ในการสำรวจของ 750 ฝึกพยาบาล บ่อยที่สุดรายงานความสามารถที่พวกเขาปรารถนาจะได้เรียนรู้ในโรงเรียนพยาบาลเป็น "วิธีการพูดคุยกับผู้ป่วยและครอบครัวเกี่ยวกับการตาย" (สีขาวและ al., 2001) น้อยฝึกว่างระดับพื้นฐานนำไปสู่นักเรียนรู้สึกกังวล กังวล และเงื่อนไขดูแลผู้ป่วยตาย (บอยล์และคาร์เตอร์ 1998) ดัง บัณฑิตขาดความรู้จำเป็นเพื่อให้การดูแลคุณภาพชีวิต endof ในทางปฏิบัติผลการศึกษาการรักษาบรรเทาจำนวนของการศึกษาได้สนับสนุนค่าศึกษาโปรแกรมในการปรับปรุงความรู้และเจตคติบรรเทา โปรแกรมทดสอบรวมพลวัต และโปรแกรมการเล่นบทบาท พลวัตเนื้อหาตั้งแต่ 50 ชั่วโมงวัน 13 คลินิกประสบการณ์ยาวนาน 7 ถึง 10 วัน กรณีศึกษา และแบบจำลองบทบาท นักศึกษาผลรวมบวกเพิ่มเจตคติดูแลตาย ผู้ป่วย และครอบครัว ความรู้เพิ่มขึ้น และความมั่นใจมากขึ้น (Arber, 2001 Frömmelt, 1991 เคนนี 2001 Linder, Biais สาขา Melberg และ Meyers, 1999)เออร์วิน (1993) ระบุผ่านวิธีการสอนเกี่ยวกับความตาย และการตาย เด่นประสบการณ์การเรียนรู้ เช่นประสบการณ์ส่วนบุคคลของพยาบาลกับการตายของสมาชิกในครอบครัว เพื่อน หรือสหาย มีการแนะนำว่า มีลักษณะพิเศษมีความแข็งแกร่งกว่าสอนพลวัต (ทอมป์สัน 1985) ล่าสุด ที่อเมริกันสมาคมของวิทยาลัยของพยาบาลและของความหวังแห่งชาติแพทย์เมือง (2000) พัฒนาหลักสูตรชีวิต endof การพยาบาลระดับปริญญาตรีโปรแกรม ด้วยคำแนะนำในการรวมเนื้อหาเป็นการสอนที่มีอยู่ ในขณะนี้เนื้อหาพลวัตเป็นการปรับปรุง โอกาสการเรียนรู้ผ่านที่นักศึกษาใช้เวลากับการตาย ผู้ป่วยและครอบครัวทั้งยังเป็นการกรอบแนวคิดมันได้รับการยอมรับว่า ประสบการณ์ตรง มีผู้ป่วยตายเกี่ยวข้องกับพยาบาลเจตคติบรรเทา ตอบ empathetic และความกังวลส่วนตัวเกี่ยวกับความตาย (ทอมป์สัน 1985) ในขณะที่วิธีการพลวัตเน้น imparting ข้อมูลเฉพาะ วิธีผ่านให้นักเรียนเพื่อเน้นความรู้สึกและความคิดส่วนตัวของพวกเขาที่เกี่ยวข้องกับเนื้อหา (Spall & Johnson, 1997) ทฤษฎีการเรียนรู้ผ่านเน้นทฤษฎีพื้นฐานที่รู้ผลเมื่อ grasps และเปลี่ยนประสบการณ์ (KoIb, Boyatzis, & Mainemelis, 2000) ตามปรัชญานี้ นักเรียนได้ร่วมใช้งาน การเรียนรู้ผ่านการกระทำและสะท้อนAccording to Rogers and Freiberg (1994), principles of experiential learning theory include the following:* Learning occurs when the subject matter is relevant to personal interests.* Learning is facilitated when external threats are at a minimum.* Self-initiated learning is the most lasting and pervasive.The human experience of being with people at the end of life provides students with an opportunity to reflect on current and past understanding of death and build new knowledge based on this unique encounter. Experiential training with patients at the end of life may allow students to gain a greater personal understanding of the death experience and enhance their confidence about being with dying patients and their families.Degner, Gow, and Thompson (1991) identified seven critical nursing behaviors in caring for patients who are dying, including maintaining a sense of calm and family involvement during the death scene, providing comfort, responding to anger with respect and empathy, enhancing personal growth, supporting colleagues, enhancing patients' quality of life while they are dying, and responding to the family. The majority of these behaviors can be fostered in a companion program without direct provision of nursing care. Providing opportunities for nursing students iß be with dying patients may help them master a sense of calm, learn to be comfortable during a distressing time, and interact respectfully with the patient and family, while providing simple comfort measures and nonmedical human interaction. As nursing students learn to implement these behaviors in their companion interactions, their feelings of helplessness and anxiety related to not being able to "do something" to save the patient may be resolved.THE PALLIATIVE CARE COMPANION PROGRAMDevelopmentThe Palliative Care Companion program was developed through a collaborative effort between College of Nursing faculty and the Palliative Care Coordinator (an advanced practice nurse) on a clinical palliative care consult service. The program was initially designed to meet two goals: to provide companionship and comfort to patients at the end of life who have no family present or limited family availability, and to provide an experiential learning opportunity in end-of-life care, which may allay nursing students' fears and concerns r

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปัจจุบันข้อบกพร่องที่สำคัญที่มีอยู่ในการศึกษาพยาบาลระดับปริญญาตรีสำหรับการดูแลปลายของชีวิต นักศึกษาพยาบาลรายงานความรู้สึกกังวลและไม่ได้เตรียมตัวที่จะอยู่กับผู้ป่วยที่กำลังจะตาย โปรแกรมการดูแลแบบประคับประคอง Companion ที่ช่วยให้นักศึกษาพยาบาลระดับปริญญาตรีจะเป็นอาสาสมัครที่จะใช้เวลากับผู้ป่วยในตอนท้ายของชีวิตที่มีโอกาสทางการศึกษาที่ไม่ซ้ำกันในการเสริมสร้างความรู้ของนักเรียนและทัศนคติที่มีต่อการดูแลแบบประคับประคอง นอกจากนี้โปรแกรมที่มีให้บริการแก่ผู้ป่วยและครอบครัวโดยการให้ nonmedicai ดูแลมนุษย์ให้กับผู้ป่วยที่อาจจะอยู่คนเดียวเหงาหรือเบื่อ ตามหลักการของทฤษฎีการเรียนรู้ประสบการณ์ซึ่งเป็นโปรแกรมการดูแลแบบประคับประคอง Companion ได้รับการพัฒนาและปรับปรุงการใช้ข้อเสนอแนะจากผู้เข้าร่วมเริ่มต้นและการอำนวยความสะดวก ข้อมูลที่เก็บรวบรวมในช่วงแรกของสองภาคการศึกษาชี้ให้เห็นเพิ่มขึ้นความรู้เกี่ยวกับการดูแลแบบประคับประคองทัศนคติที่ดีขึ้นเกี่ยวกับการดูแลในตอนท้ายของชีวิตและความกังวลน้อยลงเกี่ยวกับการให้การดูแลรักษาพยาบาลให้กับผู้ป่วยที่กำลังจะตายเมื่อนักเรียนที่เข้าร่วมถูกเมื่อเทียบกับเพื่อนของพวกเขาในระดับปริญญาตรี. ล้านของชาวอเมริกันตายในแต่ละ ปีและส่วนใหญ่ของการเสียชีวิตที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลศูนย์การแพทย์หรือสิ่งอำนวยความสะดวกดูแลที่มีทักษะที่พยาบาลให้ส่วนใหญ่ของการดูแล ในขณะที่ประชากรของทุกเพศทุกวัยสหรัฐอเมริกาพยาบาลจะต้องให้การดูแลแบบประคับประคองสำหรับจำนวนที่เพิ่มขึ้นของผู้ป่วย ยกตัวอย่างเช่นที่คาดว่าจะเพิ่มขึ้นในจำนวนของคนที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งจะส่งผลให้อัตราการตายจากโรคมะเร็งเป็นสองเท่า 1.3 ล้านใน 2000-2600000 ในปี 2050 (เอ็ดเวิร์ด et al., 2002). ของสมาชิกทุกคนในทีมสหสาขาวิชาชีพในการดูแลสุขภาพ, พยาบาลใช้เวลามากที่สุดในกิจกรรมการดูแลโดยตรงกับผู้ป่วยที่กำลังจะตายและสมาชิกในครอบครัวของพวกเขา พยาบาลส่วนใหญ่จะมีส่วนร่วมในการบริหารร่างกายจิตใจอารมณ์และจิตวิญญาณอาการประสบการณ์โดยผู้ป่วยในตอนท้ายของชีวิตและครอบครัวของพวกเขาตลอดการตายและบางครั้งการปลิดชีพ พวกเขาเป็นตัวเลขที่สำคัญในการเรียกร้องให้การแทรกแซงที่ลดภาระและความทุกข์และเพิ่มคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยของพวกเขาที่กำลังป่วยหนัก ได้รับความรับผิดชอบเหล่านี้สิ่งสำคัญอย่างยิ่งพยาบาลใหม่จะต้องเตรียมอย่างเพียงพอที่จะให้มีความละเอียดอ่อนดูแลที่มีคุณภาพสำหรับผู้ป่วยในตอนท้ายของชีวิต. ทบทวนวรรณกรรมขาดการศึกษามืออาชีพที่ได้รับการระบุว่าเป็นอุปสรรคสำคัญที่จะให้บริการที่มีคุณภาพการดูแลแบบประคับประคองให้กับผู้ป่วย (Marra 2000 ) ในตอนท้ายของชีวิตการศึกษาในโปรแกรมการพยาบาลระดับปริญญาตรีมีน้อยและไม่เพียงพอเตรียมพยาบาลใหม่เพื่อให้มีคุณภาพสูงการดูแลแบบประคับประคอง (สีขาว, คอยน์และเทล, 2001) พยาบาลการฝึกและผู้จัดการพยาบาลยอมรับว่าพยาบาลใหม่ต้องเตรียมความพร้อมมากขึ้นในการดูแลแบบประคับประคอง (Ellerton และเคอร์แรสมิ ธ , 2000) สำรวจความคิดเห็นของ 206 โปรแกรมบัณฑิตชี้ให้เห็นว่า 99% ที่นำเสนอประเภทของการศึกษาบางอย่างเกี่ยวกับความตายที่กำลังจะตายและเสีย; แต่เพียง 16% ระบุหลักสูตรของพวกเขารวมถึงเนื้อหาโดยเฉพาะมุ่งเน้นไปที่การดูแลแบบประคับประคอง (Coolican ทั้งสิ้น Doka และ Corr, 1994) รีวิวล่าสุดตำราการพยาบาลที่สำคัญพบว่ามีเพียง 2% ของเนื้อหาโดยรวมและ 1.4% ของบทที่เกี่ยวข้องกับการสิ้นสุดของชีวิตการดูแลรักษาพยาบาลแม้จะมีร่างกายเจริญเติบโตของความรู้การดูแลแบบประคับประคอง (เฟอร์เรลล์ Virani และแกรนท์ 1999 ). ส่วนใหญ่ของนักศึกษาพยาบาลที่มีคนหนุ่มสาวที่ได้รับการปกป้องจากการอภิปรายเกี่ยวกับการตายและความตายเพราะสังคมถือว่าเป็นเรื่องต้องห้าม ขัดแย้งเมื่อเข้าโรงเรียนพยาบาลผู้ใหญ่วัยหนุ่มสาวเหล่านี้เดียวกันก็คาดว่าจะได้รับทราบและรับมือกับความตายและละม่อมให้ความช่วยเหลือและสนับสนุนผู้ป่วยที่กำลังจะตายและครอบครัวของพวกเขาต้อง นักศึกษาพยาบาลอธิบายความต้องการของพวกเขาเป็นมากขึ้นรวมทั้งการศึกษาและการสนับสนุนในการรับมือกับความตายที่โรงพยาบาลในสภาพแวดล้อมการสื่อสารกับผู้ป่วยที่กำลังจะตายและสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาและการรับมือกับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อการตาย (เออร์, 1993). ความรู้ทัศนคติและความกังวลของ พยาบาลและการพยาบาลนักเรียนนักวิจัยได้อธิบายการรับรู้ของผู้ให้บริการดูแลสุขภาพที่มีต่อการทำงานของพวกเขาทำในการดูแลผู้ป่วยในบั้นปลายของชีวิต ในการสำรวจจาก 117 พยาบาลที่โรงพยาบาลทหารผ่านศึกที่มีโปรแกรมการดูแลแบบประคับประคอง 48% รู้สึกพอใจหรือการเติมเต็มเมื่อการดูแลผู้ป่วยที่เป็นป่วยหนักและ 50% รายงานว่ามันเพิ่มการเจริญเติบโตส่วนบุคคลของพวกเขา แต่ 36% "บ่อยหรือเสมอ" รู้สึกท้อแท้ในการดูแลผู้ป่วยที่ป่วยหนัก (Rinzel, คอนและ Godbole, 1992) นอกจากนี้นักเรียนระดับความรู้ที่มีค่าต่ำกว่าที่ต้องการมีน้อยกว่า 45% ของผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่ได้อย่างถูกต้องตอบคำถามที่เกี่ยวข้องกับความเจ็บปวดและการจัดการกับอาการ ในทำนองเดียวกันต่ำกว่าคะแนนที่ต้องการความรู้ที่ได้รับรายงานในหมู่ 455 พยาบาลออสเตรเลียสำรวจโดยใช้แบบทดสอบการดูแลแบบประคับประคองสำหรับพยาบาล (พรอคเตอร์ Grealish โคตส์และเซียร์, 2000). Frömmelt (1991) รายงานว่า 76% ของพยาบาลฝึกสำรวจมีความสุขกับ การศึกษาที่พวกเขาได้รับก่อนหน้านี้ในเรื่องของความตายและการตาย พยาบาลได้มีการรายงานความทุกข์ทางอารมณ์และความรู้สึกของการไร้อำนาจที่เกี่ยวข้องกับการพูดคุยกับผู้ป่วยเกี่ยวกับการตายและการรับมือกับความทุกข์ทรมานของผู้ป่วย (จอร์ชและ Grypdonck, 2002) ในการสำรวจ 750 พยาบาลการฝึกความสามารถมากที่สุดรายงานบ่อยครั้งที่พวกเขาปรารถนาที่พวกเขาได้เรียนรู้ในโรงเรียนพยาบาลคือ "วิธีการที่จะพูดคุยกับผู้ป่วยและครอบครัวเกี่ยวกับการตาย" (สีขาว et al., 2001) ฝึกอบรมน้อยที่สุดที่มีอยู่ในระดับพื้นฐานนำไปสู่นักเรียนรู้สึกห่วงกังวลและไม่เหมาะสมในการดูแลผู้ป่วยที่กำลังจะตาย (บอยล์และคาร์เตอร์ 1998) เป็นผลให้ผู้จบการศึกษาขาดความรู้ที่จำเป็นเพื่อให้มีคุณภาพสูงการดูแล endof ชีวิตในการปฏิบัติ. ผลของการดูแลแบบประคับประคองการศึกษาจำนวนของการศึกษาได้รับการสนับสนุนค่าของโปรแกรมการศึกษาในการพัฒนาทั้งความรู้และทัศนคติที่มีต่อการดูแลแบบประคับประคอง โปรแกรมการทดสอบได้รวมการสอนและบทบาทโปรแกรมเล่นเนื้อหาเกี่ยวกับการสอนตั้งแต่ 50 ชั่วโมงถึง 13 วัน, ประสบการณ์ทางคลินิกเป็นเวลานาน 7-10 วัน, กรณีศึกษาและการสร้างแบบจำลองบทบาท ผลงานของนักเรียนรวมถึงทัศนคติที่ดีต่อการดูแลผู้ป่วยที่กำลังจะตายและครอบครัวของพวกเขามีความรู้เพิ่มขึ้นและความเชื่อมั่นมากขึ้น (Arber 2001; Frömmelt 1991; เคนนี 2001 ลินเดอ, Biais, เอ็นเดอร์ Melberg และเมเยอร์ส, 1999). เออร์ ( 1993) ชี้ให้เห็นว่าวิธีการประสบการณ์เป็นที่ต้องการสำหรับการเรียนการสอนเกี่ยวกับความตายและตาย ประสบการณ์การเรียนรู้ที่สำคัญเช่นพยาบาลประสบการณ์ส่วนตัวกับการตายของสมาชิกในครอบครัวเพื่อนหรือสหายได้รับการแนะนำว่ามีผลมากยิ่งขึ้นกว่าการเรียนการสอนการสอน (ธ อมป์สัน, 1985) เมื่อเร็ว ๆ นี้สมาคมอเมริกันของวิทยาลัยพยาบาลและเมืองแห่งความหวังแห่งชาติที่ศูนย์การแพทย์ (2000) การพัฒนาหลักสูตร endof ชีวิตสำหรับโปรแกรมการพยาบาลระดับปริญญาตรีที่มีคำแนะนำสำหรับการบูรณาการเนื้อหาลงในหลักสูตรที่มีอยู่ ในขณะที่เนื้อหาการสอนนี้คือการปรับปรุงโอกาสในการเรียนรู้จากประสบการณ์ที่นักเรียนใช้เวลากับผู้ป่วยที่กำลังจะตายและครอบครัวของพวกเขานอกจากนี้ยังมีความจำเป็น. กรอบแนวคิดมันได้รับการยอมรับว่าประสบการณ์ตรงกับผู้ป่วยที่กำลังจะตายมีความสัมพันธ์กับทัศนคติของพยาบาลที่มีต่อการดูแลแบบประคับประคอง, ความเห็นอกเห็นใจ การตอบสนองและความวิตกกังวลเกี่ยวกับการเสียชีวิตส่วนบุคคล (ธ อมป์สัน, 1985) ในขณะที่วิธีการสอนมุ่งเน้นไปที่การให้ข้อมูลเฉพาะวิธีการประสบการณ์ช่วยให้นักเรียนที่จะมุ่งเน้นความคิดส่วนบุคคลของพวกเขาและความรู้สึกที่เกี่ยวข้องกับเนื้อหา (สปอลล์และจอห์นสัน, 1997) ทฤษฎีการเรียนรู้จากประสบการณ์ที่เน้นทฤษฎีพื้นฐานความรู้ที่ส่งผลให้เมื่อหนึ่งคว้าและแปลงประสบการณ์ (KoIb, Boyatzis และ Mainemelis, 2000) . ตามปรัชญานี้นักเรียนมีส่วนร่วมในการเรียนรู้ผ่านการกระทำและการสะท้อนตามที่โรเจอร์สและ Freiberg (1994) หลักการของทฤษฎีการเรียนรู้จากประสบการณ์รวมถึงต่อไปนี้: * การเรียนรู้เกิดขึ้นเมื่อเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ส่วนบุคคล. * การเรียนรู้เป็น การอำนวยความสะดวกเมื่อภัยคุกคามจากภายนอกเป็นอย่างน้อย. * การเรียนรู้เริ่มต้นด้วยตนเองยาวนานที่สุดและแพร่หลาย. ประสบการณ์ของมนุษย์ของการได้อยู่กับคนที่อยู่ในวาระสุดท้ายของชีวิตให้นักเรียนมีโอกาสที่จะสะท้อนให้เห็นถึงความเข้าใจในปัจจุบันและในอดีตที่ผ่านมาของการเสียชีวิตและสร้างใหม่ ความรู้ที่อยู่บนพื้นฐานของการเผชิญหน้าที่ไม่ซ้ำกัน การฝึกอบรมประสบการณ์กับผู้ป่วยในตอนท้ายของชีวิตอาจจะอนุญาตให้นักเรียนที่จะได้รับความเข้าใจส่วนบุคคลมากขึ้นจากประสบการณ์ของการเสียชีวิตและเพิ่มความเชื่อมั่นของพวกเขาเกี่ยวกับการตายกับผู้ป่วยและครอบครัวของพวกเขา. Degner โกว์และทอมป์สัน (1991) ระบุเจ็ดพฤติกรรมการพยาบาลที่สำคัญในการ การดูแลผู้ป่วยที่กำลังจะตายรวมทั้งการรักษาความรู้สึกของความสงบและการมีส่วนร่วมของครอบครัวในช่วงที่เกิดเหตุให้ความสะดวกสบายตอบสนองต่อความโกรธด้วยความเคารพและเอาใจใส่การเสริมสร้างความเจริญเติบโตส่วนบุคคลที่ให้การสนับสนุนเพื่อนร่วมงานการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยในขณะที่พวกเขากำลังจะตาย และตอบสนองต่อครอบครัว ส่วนใหญ่ของพฤติกรรมเหล่านี้จะสามารถส่งเสริมในโปรแกรมสหายโดยไม่ต้องจัดหาโดยตรงของการดูแลรักษาพยาบาล เปิดโอกาสให้นักศึกษาพยาบาลสถานีอวกาศนานาชาติจะอยู่กับผู้ป่วยที่กำลังจะตายอาจจะช่วยให้พวกเขาต้นแบบความสงบเรียนรู้ที่จะมีความสะดวกสบายในช่วงเวลาที่มีความสุขและมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ป่วยกราบและครอบครัวในขณะที่ให้ความสะดวกสบายมาตรการที่เรียบง่ายและปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์ nonmedical ในฐานะที่เป็นนักศึกษาพยาบาลได้เรียนรู้ที่จะใช้พฤติกรรมเหล่านี้ในการติดต่อสหายของพวกเขาความรู้สึกของพวกเขาทำอะไรไม่ถูกและความวิตกกังวลที่เกี่ยวข้องกับการไม่สามารถที่จะ "ทำอะไร" ที่จะบันทึกผู้ป่วยอาจได้รับการแก้ไข. การดูแลแบบประคับประคอง COMPANION โปรแกรมการพัฒนาโปรแกรมการดูแลแบบประคับประคอง Companion ได้รับการพัฒนา ผ่านความพยายามร่วมกันระหว่างอาจารย์วิทยาลัยพยาบาลและการประสานงานการดูแลแบบประคับประคอง (พยาบาลปฏิบัติขั้นสูง) ในการดูแลแบบประคับประคองทางคลินิกให้คำปรึกษาบริการ โปรแกรมที่ถูกออกแบบมาเพื่อตอบสนองสองเป้าหมาย: เพื่อให้มิตรภาพและความสะดวกสบายให้แก่ผู้ป่วยในตอนท้ายของชีวิตที่มีครอบครัวในปัจจุบันหรือ จำกัด ครอบครัวและเพื่อให้มีโอกาสเรียนรู้จากประสบการณ์ในการดูแลปลายของชีวิตซึ่งอาจบรรเทาความ ความกลัวของนักศึกษาพยาบาลและความกังวล r

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปัจจุบัน แต่อยู่ในระดับปริญญาตรีสาขาการศึกษาพยาบาล เพื่อการดูแลปลายของชีวิต . นักศึกษาพยาบาลรายงานความรู้สึกกังวลและเตรียมตัวให้กับผู้ป่วยที่กำลังจะตายทุเลาการดูแลสหายเป็นโปรแกรมที่ช่วยให้นักเรียนนักศึกษาพยาบาลอาสาเพื่อใช้เวลากับผู้ป่วยระยะสุดท้ายให้โอกาสทางการศึกษาพิเศษเพื่อเพิ่มความรู้ของนักเรียน และเจตคติต่อการดูแลผู้ป่วยแบบประคับประคอง . นอกจากนี้โปรแกรมที่ให้บริการกับผู้ป่วยและครอบครัว โดยให้ nonmedicai ดูแลมนุษย์ตนเพื่อผู้ป่วยที่อาจต้องอยู่คนเดียวเหงา หรือเบื่อ ตามหลักทฤษฎี การเรียนรู้จากประสบการณ์ การทุเลาการดูแลสหายโปรแกรมถูกพัฒนาและปรับปรุงการใช้ความคิดเห็นจากผู้เข้าร่วมครั้งแรก และอำนวยความสะดวก เก็บรวบรวมข้อมูลในระหว่างสองเทอมแรก พบความรู้ที่เพิ่มขึ้นของการดูแลผู้ป่วยแบบประคับประคอง ทำให้ทัศนคติเกี่ยวกับการดูแลปลายของชีวิตและความกังวลน้อยลงเกี่ยวกับการให้การพยาบาลผู้ป่วยใกล้ตาย เมื่อนักเรียนที่เข้าร่วมถูกเมื่อเทียบกับเพื่อนนักศึกษาของพวกเขา .

ล้านคนอเมริกันตายในแต่ละปี และส่วนใหญ่ของการเสียชีวิตเกิดขึ้นในโรงพยาบาล แพทย์ หรือผู้เชี่ยวชาญการดูแลเครื่องที่พยาบาลให้ส่วนใหญ่ของการดูแล ในฐานะที่เป็นประชากรของสหรัฐอเมริกา วัยพยาบาลจะต้องให้การดูแลแบบประคับประคองสำหรับการเพิ่มจำนวนของผู้ป่วย ตัวอย่างเช่น คาดว่าจะเพิ่มจำนวนของคนที่ได้รับการวินิจฉัย ว่าเป็นมะเร็ง จะส่งผลให้อัตราการเสียชีวิตจากโรคมะเร็งเพิ่ม 1.3 ล้านในปี 2000 2.6 ล้านบาทในปี 2050 ( Edwards et al . , 2002 ) .

ของสมาชิกทั้งหมดของทีมสุขภาพสหสาขาวิชาพยาบาลที่ใช้เวลามากที่สุดในกิจกรรมการดูแลผู้ป่วยโดยตรง กับตาย และสมาชิกในครอบครัวของพวกเขา พยาบาลส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับการจัดการทางร่างกาย จิตใจ อารมณ์ และอาการทางจิตที่มีประสบการณ์โดยผู้ป่วยระยะสุดท้ายและครอบครัวตลอดทั้งความตาย และ บางครั้งเหตุการณ์ .พวกเขามีตัวเลขกลางในการ สนับสนุนมาตรการลดภาระและความทุกข์ และเพิ่มคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยที่ป่วยระยะสุดท้าย . ระบุความรับผิดชอบที่สำคัญมากนี้ พยาบาลใหม่ต้องเตรียมไว้อย่างเพียงพอ เพื่อให้มีคุณภาพการดูแลผู้ป่วยที่ส่วนท้ายของชีวิต


ทบทวนวรรณกรรมไม่มีการศึกษา ถูกระบุว่าเป็นอุปสรรคสำคัญที่จะให้การดูแลผู้ป่วยที่มีคุณภาพเพื่อผู้ป่วย ( เซ็นโซ มาร์รา , 2543 ) จบการศึกษาชีวิตในโปรแกรมนักศึกษาพยาบาลมีน้อยและไม่เพียงพอเตรียมพยาบาลใหม่เพื่อให้ทุเลาการดูแลที่มีคุณภาพสูง ( สีขาว , 000 & Patel , 2001 )การฝึกวิชาชีพและผู้จัดการพยาบาลเห็นว่าพยาบาลใหม่ต้องเตรียมตัวมากขึ้นในการดูแลผู้ป่วยแบบประคับประคอง ( ellerton &เคอร์แรน สมิธ , 2000 ) การสำรวจ 206 บัณฑิตโปรแกรมพบว่า 99% เสนอบางประเภทของการศึกษาเกี่ยวกับความตาย , ตาย , และเหตุการณ์ อย่างไรก็ตาม เพียง 16 % พบว่าหลักสูตรของพวกเขารวมเนื้อหาโดยเน้นการดูแลแบบประคับประคอง ( coolican สตาร์ค โดก้า& RR , , ,1994 ) รีวิวล่าสุดของตำราการพยาบาลสาขาพบว่า เพียงร้อยละ 2 ของปริมาณโดยรวม และ 1.4% ของบทที่เกี่ยวข้องกับการดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย ทั้งๆ ที่การเติบโตของร่างกาย ความรู้การดูแลแบบประคับประคอง ( แฟร์ริล virani &แกรนท์ , ,

, 1999 )