Alan woke to the soft tapping of ra

Alan woke to the soft tapping of raindrops on the bedroom window. It was still dark and his mind was groggy with sleep. He lay on the right of the double bed, his side, against the wall - habit not necessity. Not anymore. He reached out to the empty side of the bed, only cold sheets and a fluffed pillow, where she had lain. His hand recoiled, hard fact callously rejecting memories of love and warmth. Debra was gone now. Gone forever. He would only see her in photographs, camcorder memories, and in restless dreams that left his pillow wet with tears, and his heart empty.

It was a month since the cancer had taken her. It had had taken her young -- only forty-eight -- in turn his friend, lover, fiancé, wife, mother of his -- their -- child. Some part of him was comforted in the knowledge that the time they'd had together in their lives was precious, and he had been lucky to have her. But another part, the bitter voice in his head, screamed at the unfairness of it - that such a beautiful loving woman be taken so young, while others -- criminals, druggies, rapists, paedophiles - the dregs of society - seemed to live to ripe old ages. Only the good die young -- wasn't that how it went?

He turned to face the wall, tried to turn away from painful memories, the gutting sense of loss. He wanted to sleep again for that was the only refuge from the pain, if only a temporary one. Waking to an empty house was hell. It no longer felt like home, rather a prison where he tormented himself with ghosts of memories played out over and over in his grieving mind.

Only this weekend, it was not empty. Beth, his -- no, 'their' daughter had come to stay. She'd left her husband with her kids, Jack and Amy, back at Milton Keynes, and come up to London to stay at her old family home. She was worried about him, and although he had tried to fob her off, tell her he was fine, the waver in his voice betrayed him, and she had insisted. She was staying in her old room, where she had grown up, only now it was the guest room as Debra had designated it.

He had to admit, he was glad really, Beth's imminent visit had galvanised him to tidy up the house, focus on cleaning for a whole day -- a semblance of normality.

Beth had been a rock though out the whole period, spending much of her time with her mum as the cancer increased and Debra weakened. When the time came Beth had arranged the funeral service -- throwing herself into busy role of organiser -- perhaps that was her coping mechanism. Alan felt it should have been him taking the lead, but the loss of Debra was more devastating and complete than he could have imagined. Even though he knew it was coming, when she went, emaciated and defeated by the disease it was as though Alan had died too.

Alan closed his eyes. Let his mind drift back into the fog of sleep. The rain beat a gentle tattoo on the window pain that was somehow comforting, a reminder that life went on. The world outside still turned.

Then, an awareness of movement by the bed. Alan kept his eyes shut, suspecting it was a dream, then he felt a depression on the other side of the mattress, heard the duvet pulled back the sound of someone getting in.

'Debra?' he mumbled, his senses confused . 'It's just me, dad,' Beth's voice sounded, gentle, calming.

Alan said nothing.

'I couldn't get back to sleep - the rain . . .'

'I know,' he mumbled.

'You okay?' she asked, lying next to him.

Silence.

'I mean, with me here?'

'Of course,' he said, feeling the pull of sleep lessen.

'I mean in bed,' she said, awkwardness in her voice.

'I know. It's okay, Beth.'

She cuddled up to him, her breath warm on the back of his neck, the warmth of her body seeping through their night clothes, heating his back. It was almost as if it were Debra. He sighed.

Beth put an arm around his chest, and squeezed a hug. 'It's been a while since I got into this bed,' Beth remarked lightly.

'You were never out of it when you were little.' Alan replied, feeling warm with the sudden memory.

'Me, you, mum and teddy,' she said, dreamily.

'And you always in the middle,' Alan said, remembering how she would break up Alan and Debra's embrace, and thrust herself in the warm gap she created.

'All kids go in the middle. Jack and Amy always do.'

'How are they taking it?'

'Kids are pretty tough at five and three, they ask after Nana a lot, but I tell them she's up in heaven keeping watch over us all, they seem pretty content with that.'

Alan smiled at the notion, and wished he believed in heaven, in an afterlife. Such comfort belief must bring. He was aware suddenly that he had an erection. It was nothing to do with Beth, just one of those involuntary muscular reactions men got in the mornings. Morning glory, Debra had playfully called it. Awkward, but it would go down on its own soon enough.

'How are you coping, dad?' Beth asked, her fingers idly playing with his chest hair through a gap in his buttoned pyjama top.

Alan sighed, 'I'm . . . I'm trying, but it is hard - so bloody hard. I can't stop thinking about your mum, and in that state I can't do anything, and I know in order to be able to function -- to go on, I need to start thinking about other things -- going back to work, seeing friends, but I feel like I'm betraying her memory if I start to let that go.'

'Oh dad, you're not. She wouldn't want you to suffer like this,' Beth said, and he knew that she was right.

'I know, it's just I don't know how to cope now she's gone.'

Beth was quiet for while, her fingers idly stoking his chest. She'd popped a button for greater access. His erection had still not gone down, and he wondered if he should ask her to stop, or perhaps guide her hand away. But he did neither, for needed her touch more.

'You know,' Beth said. 'Mum's not gone. Not really gone.'

'What do you mean?' he asked, puzzled.

'Remember when I was about eight or nine, and I asked you about God and heaven and stuff, and you told me you didn't believe in all that?'

'Ye-es,' Alan said, unsure where she was going with this.

'Well, remember I asked you about what happens when we die, and you said in a way we live on, but not as some ghost-like spirit in heaven, but we live on in people's memories and through our children?'

He turned onto his back, his face to her. He could just make out her features in the grey dawn light that brightened the curtains and infiltrated the room.

She kept her hand resting on his chest.

'I remember. So?'

'Well, in a way doesn't mum live on through me, and in Jack and Amy?'

'I suppose,' he said, touched by her efforts to penetrate the darkness in his mind. He looked at his daughter who so resembled her mother around about the time they'd started dating. His hand touched Beth's soft blonde hair, and he inhaled her scent. God, she even smelt like her mother. If he closed his eyes it could be her. Alive again, and by him in bed where she belonged. He tried to push the tempting illusion from his mind.

'I think . . .' Beth began, then tutted in sudden irritation. 'Sorry, dad, insect bite on my ankle, bloody thing gets itchy.' She moved her hand to scratch the offending itch, but in so doing, happened to brush against her father's erection.

'Dad! Have you got a boner?' she laughed, seemingly shocked.

'Sorry,' he said, embarrassed, trying to shift away but not really being able to because of the wall. 'It's not you, it's just a . . .'

'I know,' Beth laughed. 'Morning glory.' She giggled again, embarrassed for her father.

It was Alan's turn to be shocked. 'How did you hear of that term?'

She scratched her itch, then returned her hand to his chest. 'Didn't you think mum and me ever talked?' she teased.

'Yes, but not about . . . not about . . .'

'Dad,' she chided, as if telling him off for treating her like a kid. 'Mothers and daughters do talk you know, or how would I know what to expect on my wedding night -- or in the morning after for that matter?'

Alan gave in to his daughters teasing, acknowledging a father's naivety with laughter. That teasing sense of humour - she was so like her mother. They both laughed, and the sound was a soothing balm on his emotional wound.

'That's the first time you've laughed since . . .' Beth left the words hanging, unsure how long it had been. 'Well, too long anyway.'

'I'm so lucky to have you,' he said, suddenly overcome with the sensation of intense love for his daughter. He hugged her, and she kissed his shoulder, her hand popping another button, this time near to his stomach.

He sensed a line was being approached. On the other side of that line was taboo - what should never be.

Beth's hand on under his pyjama top stroked his chest.

For a long moment neither father nor daughter spoke, and in that moment something passed between them. Alan looking into his daughter's eyes realised she too knew they were close to line that should not be crossed between a father and daughter. Still her hand moved - soft on his chest, comforting, but now also stimulating. In the gloom of the bedroom, he sensed in her eyes she was waiting for a response - that her touch was a proposition. That more could happen.

He took a deep breath. 'Beth . . .' he began.

'Dad,' she cut him short, anticipating his disapproval. 'It's okay, dad. Really it's okay,' she said, her voice barely a whisper, but Alan detected a tremor of nervousness in her words.

Outside the patter of morning rain on the window continued. Beth undid the remaining buttons, and pushed back the pyjama flaps exposing his chest to her touch.

'Beth . . .' he said, his tone firm now.

She moved her head closer to his, her eyes wide and large this close to him. She had her mother's eyes. 'Mum said, I was to look after you, dad. She said I wasn't to let you grow into a lonely old widower, rattling about the house on your own.'

'Yes, but she didn't mean . . .'

'Sometimes it takes more than words.'

Alan opened his mouth t

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อลันตื่นไปแตะเบาของฝนบนหน้าต่างห้องนอน ก็ยังคงมืด และจิตใจของเขาถูก groggy กับป เขาวางทางด้านขวาของเตียง ด้านข้างของเขา กำแพง - นิสัยไม่จำเป็น ไม่อีกต่อไป เขาถึงออกว่างข้างเตียง หมอน fluffed ซึ่งเธอมีน้ำพุและแผ่นเย็นเท่านั้น มือของเขา recoiled ความจริงยากแย่งปฏิเสธความทรงจำของความรักและความอบอุ่น นโปเลียนถูกหายไปทันที ไปตลอด เขาจะเฉพาะเห็นเธอ ในภาพ ถ่าย กล้องวีดีโอความทรงจำ และ ในความฝันเหมาะที่เหลือเขาหมอนเปียก ด้วยน้ำตา หัวใจว่างเปล่า

มันเป็นเดือนเนื่องจากมะเร็งได้นำเธอ มันเคยมีมาของเธอยัง -เพียงสี่สิบ - แปด - ในเปิดเขาเพื่อน คนรัก fiancé ภรรยา แม่ของเด็ก - ตัว- บางส่วนของเขาถูก comforted ในความรู้ที่มีค่าเวลาพวกเขาเคยมีร่วมกันในชีวิตของพวกเขา และเคยโชคดีที่มีเธอ แต่ส่วนอื่น เสียงขมในหัวของเขา กรีดร้องที่ unfairness มัน - ว่า กล่าวสวยงามรักผู้หญิงควรอ่อนมาก ขณะที่คนอื่น - อาชญากร druggies, rapists paedophiles - dregs สังคม - ประจักษ์ให้สุกอายุเก่า เดียวดีตายหนุ่ม - ไม่ได้จะไป?

เขาก็หันไปหน้าผนัง พยายามที่จะออกจากความทรงจำที่เจ็บปวด ความสูญเสีย gutting เขาต้องการอีกครั้งสำหรับที่ถูกหลบเท่านั้นจากความเจ็บปวด ถ้าเพียงหนึ่งชั่วคราว ปลุกบ้านว่างเปล่าเป็นนรก มันไม่รู้สึกเหมือนอยู่กับบ้าน แต่ คุกที่เขาทรมานตัวเองไม่ มีความทรงจำเล่นออกซ้ำ ๆ ซาก ๆ ในเขา grieving ใจ

เท่านี้วันหยุด ไม่ว่าง เบธ เขา - ไม่มี 'ของ' ลูกสาวมาพัก เธอจะทิ้งสามีกับเธอ แจ็คและมี มิลดันเคย์เนส และมาถึงลอนดอนพักที่ครอบครัวเดิมบ้าน เธอเป็นห่วงเขามาก และแม้ว่าเขาพยายาม fob ของเธอออก บอกเธอกำลังดี พลิ้วไหวในเสียงของเขาทรยศต่อเขา และเธอได้ยืนยัน เธอได้อยู่ในห้องของเธอเก่า ที่เธอได้เติบโตขึ้น ตอนนี้ก็พักนโปเลียนมีกำหนดมัน

เขาต้องยอมรับว่า เขาได้ดีใจจริง ๆ ชมของชาวพายุฝนฟ้าคะนองมี galvanised เขาตอนขึ้นบ้าน เน้นทำความสะอาดทั้งวัน - semblance ของ normality

เบธได้ก้อนหินแม้ว่าช่วงทั้งหมด ใช้จ่ายมากเวลาเธอสี่มุมเป็นมะเร็งเพิ่มขึ้นและนโปเลียนของเธอลดลง เมื่อเวลามา เบธได้จัดพิธีศพบริการ -โยนตัวเองในบทบาทของสมในว่าง - บางทีที่เธอเผชิญกับกลไก อลันรู้สึกว่า ควรจะได้รับเขารับลูกค้าเป้าหมาย แต่การสูญเสียของนโปเลียนถูกทำลายล้าง และสมบูรณ์มากกว่าเขาสามารถจินตนาการมากขึ้น แม้ว่าเขารู้ มา เมื่อเธอไป ผอม และพ่ายแพ้โรคก็เหมือนอลันเสียชีวิตไป

อลันปิดตา ให้จิตใจของเขาดริฟท์กลับเข้าไปในหมอกของป สายฝนชนะสักอ่อนโยนบนความเจ็บปวดของหน้าต่างที่ถูกพบอย่างใด เตือนชีวิตนั้นไป โลกภายนอกยังเกลียด

แล้ว การรับรู้ของการเคลื่อนไหวโดยนอน อลันเก็บตาปิด suspecting ก็ฝัน แล้วเขารู้สึกซึมเศร้าอีกด้านของฟูก ยินผ้านวมที่พับเสียงคนรับค่ะ

'นโปเลียน ' ที่เขา mumbled ความรู้สึกของเขาสับสน ' มันเป็นเพียงฉัน พ่อ เสียงของเบธแต่เพียงแห่ง อ่อนโยน ชื่น

อลันกล่าวว่า อะไร

' สับสนกลับไปนอน - ฝน... ได้ ' เขา

'ฉันรู้ว่า mumbled.

'คุณไร ' เธอถาม นอนอยู่เขาได้

เงียบได้

'ผมหมายถึง กับฉันที่นี่ '

'แน่นอน เขากล่าวว่า รู้สึกดึงของลดได้

'ผมหมายถึงเตียง เธอกล่าวว่า awkwardness ในเสียงของเธอได้

' ฉันรู้ได้ ก็เอาล่ะ เบธ '

เธอนอนกอดขึ้นเขา ลมหายใจของเธออบอุ่นบนด้านหลังของคอของเขา ความอบอุ่นของร่างกายของเธอ seeping ผ่านผ้าคืนของพวกเขา ความร้อนเขา เกือบถูกว่า นั้นนโปเลียน เขาถอนหายใจ

เบธคล้องแขนหน้าอกของเขา และคั้นฮักเป็นการ 'จะได้รับในขณะที่ตั้งแต่ฉันมีเตียงนี้ เบธกล่าวเบา ๆ

'คุณได้ไม่หมดมันก็น้อย' อลันตอบกลับ รู้สึกอบอุ่นกับหน่วยความจำอย่างฉับพลัน

"ฉัน คุณ มัม และตุ๊กตา เธอกล่าวว่า dreamily

' และคุณเสมอกลาง อลันกล่าว จดจำวิธีเธอต้องทำลายค่าของนโปเลียนและอลันโอบกอด และกระตุกตัวเองในช่องว่างของความอบอุ่นที่เธอสร้าง

' เด็กทั้งหมดไปตรงกลาง แจ็คและมีเสมอไม่ '

'วิธีพวกเขานำ'

' เด็กจะยากสวยที่ห้าและสาม พวกเขาถามหลังจากนานามาก แต่ฉันว่า เธออยู่ในสวรรค์ให้ดูเราทั้งหมด พวกเขาดูเหมือนสวยเนื้อหากับการ '

อลันยิ้มที่ความ และเขาเชื่อว่าสวรรค์ ใน afterlife ที่ปรารถนา ความเชื่อดังกล่าวจึงต้องนำมา เขาได้ทราบทันทีว่า เขามีอารมณ์ มันเป็นอะไรกับเบธ หนึ่งคนเหล่านั้นตอบสนองต่อกล้ามเนื้อทำได้ใน  นโปเลียนก็เล่นเรียกว่าการ เชื่องช้า แต่มันจะลงไปบนตัวเองเร็ว ๆ นี้พอ

'ว่าคุณเผชิญ พ่อ " ถามชาว นิ้วมือเธอเล่นเปล่า ๆ ผมหน้าอกของเขาผ่านช่องว่างในด้านชุด buttoned นอนเขา

อลันถอนหายใจ, ' ฉัน... ฉันพยายาม แต่ก็ยาก - ยากเลือดดังนั้น ฉันไม่สามารถหยุดคิดเกี่ยวกับสี่มุมของคุณ และในสถานะที่ ผมไม่ทำอะไร และทราบเพื่อให้สามารถทำงาน - ไป ต้องเริ่มต้นคิดเกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ - กลับไปทำงาน เห็นเพื่อน แต่ฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังแจ้งเบาะแสเรื่องหน่วยความจำของเธอถ้าฉันเริ่มให้ไปนั้น '

' โอ้ พ่อ คุณไม่ เธอจะไม่ต้องทนทรมานเช่นนี้ เบธกล่าวว่า และเขารู้ว่า เธออยู่ขวา

' ฉันรู้ว่า มันเป็นเพียงฉันไม่รู้วิธีการรับมือเธอได้ไป '

เบธเงียบในขณะ นิ้วมือเธอเปล่า ๆ stoking หน้าอกของเขา เธอมี popped ปุ่มสำหรับเข้าถึงมากขึ้น ก่อสร้างของเขาก็ยังคงไม่หายไปลง และเขาสงสัยว่า ถ้า เขาควรถามเธอไปหยุด หรืออาจจะแนะนำมือของเธอไป แต่เขาไม่ใช่ สำหรับจำเธอสัมผัสยิ่งขึ้น

'คุณรู้จัก เบธกล่าวว่า ' สี่มุมของหายไปไม่ ไม่ได้จริง ๆ ไป '

"ไม่คุณหมายถึงอะไร" เขาถาม พิศวง

' จำได้ประมาณแปดหรือเก้า และถามคุณเกี่ยวกับพระเจ้า และสวรรค์ สิ่ง และคุณบอกคุณไม่ได้เชื่อทั้งหมดนั้น? "

'เย-es อลันกล่าว แน่ใจที่เธอกำลังนี้

'ดี จำฉันขอให้คุณเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเราตาย คุณว่า วิธีเราอาศัยอยู่ใน แต่ไม่ เป็นวิญญาณผีเหมือนบางสวรรค์ แต่เราชีวิตอยู่ ในความทรงจำของผู้คน และเด็ก ๆ '

เขาเปิดบนหลังของเขา ของเขาใบหน้าเธอ เพียงเขาสามารถทำให้ออกคุณลักษณะของเธอในแสงรุ่งอรุณสีเทาที่ brightened ม่าน และห้องพักถูกแทรกซึม

เธอเก็บมือของเธอวางบนหน้าอกของเขา

' ฉันจำ ดังนั้น? "

'ดี แบบไม่มัมสดบน ผ่านฉัน และแจ็คและมี '

"ฉันคิดว่า เขากล่าวว่า สัมผัส โดยเธอพยายามเจาะความมืดในจิตใจของเขา เขามองลูกสาวของเขาที่ดัง คล้ายกับแม่ของเธอเกี่ยวกับเวลาพวกเขาได้เริ่มต้นออกเดท มือของเขาสัมผัสเส้นผมสีบลอนด์อ่อนของเบธ และเขาช่วยในกลิ่นของเธอ พระเจ้า เธอได้หลอมเหลวเช่นแม่ของเธอ ถ้าเขาปิดตาของเขาเป็นของเธอ มีชีวิตอีกครั้ง และเขาในเตียงที่เธออยู่ เขาพยายามผลักดันดึงดูดภาพลวงจากจิตใจของเขา

' คิด... กัน ' เบธเริ่ม tutted แล้วในระคายเคืองอย่างฉับพลัน 'ขออภัย พ่อ แมลงกัดบนข้อเท้าของฉัน สิ่งเลือดคันได้รับการ' เธอย้ายมือของเธอขีด itch รุกราน แต่ทำ เกิดอะไรขึ้นกับ แปรงกับพ่อของเธอลุกขึ้น

' พ่อ คุณมีความผิดพลาด? "เธอหัวเราะ ดูเหมือนตกใจ

'ขออภัย เขากล่าวว่า อับอาย พยายามที่จะเปลี่ยนไปแต่จริง ๆ ไม่ถูกต้องเนื่องจากผนัง ' มันไม่ใช่คุณ ก็มี... การ '

'ฉันรู้ว่า เบธหัวเราะ 'มอร์นิ่งกลอรี่' เธอกระดี๊กระด๊าไปอีก อับอายสำหรับพ่อของเธอ

ก็เปิดของอลันจะตกใจกลัว 'คุณทราบของคำว่า'

เธอ itch ของเธอที่มีรอยขีดข่วน นั้นกลับมือของเธอกับหน้าอกของเขา "คุณไม่คิด mum และฉันเคยพูด" เธอ teased

' ใช่ แต่ไม่เกี่ยวกับ...ไม่เกี่ยวกับ... การ '

'พ่อ เธอได้ติเตียน ถ้าบอกเขาปิดสำหรับการพาเช่นเด็ก ' แม่และลูกสาวพูดคุยคุณทราบ หรือจะฉันรู้สิ่งที่คาดหวัง ในคืน วันแต่งงานของฉัน — หรือ ในตอนเช้าหลังจากสำหรับเรื่องที่?'

อลันให้ในกับลูกสาวล้อเล่น จิตของพ่อ naivety กับเสียงหัวเราะ ความรู้สึกที่ teasing ของอารมณ์ขัน - เธอดังเช่นแม่ของเธอ พวกเขาทั้งสองหัวเราะ และเสียงเป็นบาล์มผ่อนคลายบนเขาอารมณ์แผล

' เป็นครั้งแรกที่คุณได้หัวเราะตั้งแต่... การ ' เบธซ้ายคำลอย แน่ใจระยะที่จะได้รับ 'ดี มากเกินไปหรือนาน'

'ฉันโชคให้คุณ เขากล่าวว่า ก็เอาชนะความรู้สึกของความรักที่รุนแรงสำหรับลูกสาวของเขา เขา hugged เธอ และเธอรั้งไหล่เขา มือของเธออีกปุ่ม popping ขณะนี้ใกล้ท้องเขา

เขาทรงถูกทาบทามบรรทัด ในด้านอื่น ๆ ของบรรทัดที่มีคำต้องห้าม - อะไรไม่ควรเป็นการ

แบบขีดลงในมือของชาวบนภายใต้ชุดนอนบนเขาหน้าอกของเขา

ช่วงยาวทั้งพ่อและลูกสาวไม่พูด และ ในขณะที่สิ่งที่ผ่านไประหว่างพวกเขา อลันที่มองเข้าไปในดวงตาของลูกสาวของเขาเองก็ยังคิดเธอเกินไปรู้พวกใกล้บรรทัดที่ควรข้ามระหว่างพ่อและลูกสาวไม่ ยัง มือของเธอย้าย - นุ่มบนหน้าอกของเขา เก่า แต่ตอนนี้ ยังกระตุ้น ในหยีของห้องนอน เขาทรงตาเธอเธอถูกรอการตอบสนอง - ว่า สัมผัสของเธอเป็นข้อเสนอที่ ที่เพิ่มเติมอาจเกิดขึ้นได้

เขาได้หายใจลึก ๆ ได้ ' ชาว . การ ' เขาเริ่ม

'พ่อ เธอตัดเขาสั้น สนองความผิดหวังของเขา ' ก็เอาล่ะ พ่อ จริง ๆ ก็ไม่เป็นไร เธอกล่าว ว่า เสียงของเธอแทบไม่มี whisper แต่อลันพบสั่นของ nervousness คำของเธอ

นอกลายฝนเช้าบนหน้าต่างอย่างต่อเนื่อง เบธทำปุ่มที่เหลือ และผลักดันกลับ flaps ชุดนอนเปิดเผยหน้าอกของเขาเพื่อสัมผัสเธอ

' เบธ... การ ' เขากล่าว ของเขาเสียงของบริษัทนี้

เธอย้ายหัวของเธอเข้าไป เธอตากว้างขวาง และใหญ่ซึ่งใกล้กับเขา เธอมีสายตาของแม่ของเธอ ' กล่าวว่า มัม ผมจะดูแลคุณ พ่อ เธอกล่าวว่า ฉันไม่ได้ให้คุณเติบโตเป็นการโดดเดี่ยวเก่า widower แสนยานุภาพเกี่ยวกับบ้านของคุณเอง '

' ใช่ แต่เธอไม่ได้หมายความว่า ... การ '

'บางครั้งอาจใช้คำมากกว่าการ'

อลันเปิด t ปากของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อลันตื่นไปอ่อนแตะของหยดน้ำฝนที่หน้าต่างห้องนอน มันมืด และจิตใจของเขากำลังมึนงงกับการนอนหลับ เขานอนบนด้านขวาของเตียง คู่ข้างๆกำแพง - นิสัยที่ไม่จำเป็น ไม่อีกต่อไปแล้ว เขาเอื้อมมือออกไปด้านข้างที่ว่างของเตียง แต่แผ่นเย็นและฟูหมอนที่เธอเคยนอน ความหนาในมือของเขา ,ยากจริงอยากที่จะปฏิเสธความทรงจำแห่งความรักและความอบอุ่น เด็บบร้า หายไปแล้ว หายไปตลอดกาล เขาจะเห็นเธอในรูป กล้องบันทึกภาพความทรงจำและความฝันกระสับกระส่ายเหลือหมอนของเขาเปียกไปด้วยน้ำตาและหัวใจที่ว่างเปล่าของเขา

มันเป็นเดือนเพราะเป็นโรคมะเร็งที่ถ่ายเธอ มันต้องเอาหนุ่ม . . . แค่ 48 -- ในการเปิดของเขา เพื่อน แฟน ภรรยา คู่หมั้น . . . , ,แม่ของเขา . . . . . . . เด็ก บางส่วนของเขาได้หนุนในความรู้ที่พวกเขาต้องการมีเวลาร่วมกันในชีวิตมีค่า และเขาก็โชคดีที่ได้เธอไป แต่อีกส่วนหนึ่ง เสียงขมในหัวของเขากรีดร้องที่ไม่ยุติธรรมเลย - เช่นความรักที่สวยงามผู้หญิงถ่ายเด็กมาก ในขณะที่คนอื่น ๆ -- อาชญากรค้ายา นักข่มขืนpaedophiles - ขยะสังคม - ดูเหมือนจะอยู่ที่สุกแก่วัย แต่คนดีตายหนุ่ม . . . ไม่ได้เป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง ?

เขาหันไปมองหน้ากำแพง พยายามหันหนีจากความทรงจำที่เจ็บปวด การคว้านท้อง ความรู้สึกของการสูญเสีย เขาอยากจะนอนอีกที่ลี้ภัยจากความเจ็บปวด ถ้าแค่ชั่วคราวเท่านั้น ปลุกบ้านที่ว่างเปล่า เป็นนรก มันไม่เหมือนบ้านแทนที่จะเป็นคุกที่เขาถูกทรมานตัวเองกับผีของความทรงจำออกมาเล่นซ้ำไปซ้ำมาในจิตใจเศร้าโศกของเขา

แค่สุดสัปดาห์นี้ มันไม่ได้ว่างเปล่า เบธ . . . ไม่ ' ลูกสาว ' มาอยู่ เธอจะทิ้งสามีกับลูกๆ ของเธอ แจ็ค และ เอมี่ กลับมาที่ Milton Keynes และมาถึงลอนดอน อยู่ที่ครอบครัวที่บ้านเก่าของเธอ เธอกังวลเกี่ยวกับเขาและถึงแม้ว่าเขาพยายามจะโกงเธอ บอกเธอว่าเขาไม่เป็นไร หวั่นไหวในเสียงของเขาทรยศเขาและเธอได้ยืนยัน เธออยู่ในห้องเก่าของเธอ ที่เธอได้เติบโตขึ้น แต่ตอนนี้มันเป็น ห้องพัก เป็น เด็บบร้า มีเขตมัน

เขาก็ยอมรับ เขาดีใจจริงๆ เบธาเยี่ยมชมมี Galvanised เขาทำความสะอาดบ้านเน้นทำความสะอาดทั้งวัน . . . รูปร่างหน้าตาของปกติ

เบธได้หินแม้ออกทั้งระยะเวลาการใช้จ่ายมากของเวลาของเธอกับแม่ของเธอ เป็นมะเร็งเพิ่มขึ้น และ เด็บบร้า บอด เมื่อเวลามาถึงเบธได้จัดพิธีศพ -- โยนตัวเองเข้าไปยุ่งในบทบาทของผู้จัด บางทีที่เธอแมวขโมย อลันรู้สึกว่ามันควรจะเป็นเขาเอาตะกั่วแต่การสูญเสียของเด็บบร้า ยิ่งแรง และสมบูรณ์กว่าที่เขาคิดไว้ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่ามันมา เมื่อเธอจะไป ผอมแห้ง และแพ้จากโรคราวกับว่าอลันได้ตายไปด้วย

อลันปิดตาของเขา ให้จิตใจของเขาล่องลอยกลับเข้าไปในหมอกของการนอนหลับ ฝนกระหน่ำสักอ่อนโยนบนหน้าต่างความเจ็บปวดที่ยังอบอุ่น เตือนว่า ชีวิตต้องดำเนินต่อโลกภายนอกยังเปิด

แล้วความตระหนักของการเคลื่อนไหวโดยเตียง อลันเก็บตาปิด สงสัยมันเป็นความฝัน เขารู้สึกหดหู่ในด้านอื่น ๆของที่นอน ได้ยินเสียงใครบางคนดึงผ้านวมเข้ามา

' ) ? เขาพึมพำ เขารู้สึกสับสน . . . มันแค่ฉัน พ่อ " เสียงของเบธฟังดูนุ่มนวล สงบ .



อลันบอกว่าไม่มีอะไร' ฉันไม่ได้กลับไปนอน - ฝน . . . . . . . '

' รู้ ' เขาพึมพำ

โอเคไหม ? เธอถามว่า นอนอยู่ข้างๆ เขา

เงียบ

' ฉันหมายถึงฉันที่นี่ ?

' แน่นอน ' เขาพูดรู้สึกดึงปร้า

' ฉันหมายถึงในเตียง , ' เธอกล่าวว่า ความอึดอัดในเสียงของเธอ

' ฉันรู้ ไม่เป็นไร เบท "

เธอกอดกับเขา ลมหายใจอุ่นๆที่ต้นคอด้านหลังความอบอุ่นของร่างกายของเธอซึมผ่านเสื้อผ้าของพวกเขา , ความร้อนที่ด้านหลังของเขา มันเกือบจะเป็นถ้าเป็นเด็บบร้า เขาถอนหายใจ

เบทใส่แขน รอบอก และบีบให้กอด . นานแล้วนะที่ผมได้เข้าไปในเตียง ' เบทเปรยเบาๆ

' คุณไม่เคยออกมาตอนเด็กๆ " อลันตอบ รู้สึกอบอุ่นกับความทรงจำทันที

' ฉัน คุณ แม่ และเท็ดดี้ ' เธอพูดอย่างเพ้อฝัน

' และคุณเสมอกลาง " อลันพูด จำได้ว่าเธอจะเลิกอลันและเด็บบร้า กอด และผลักดันตัวเองในช่องว่างอันอบอุ่นที่เธอสร้างขึ้น

' เด็กทั้งหมดไปในกลาง แจ็คและเอมี่ทำเสมอ "

' วิธีการที่พวกเขาทำ ?

' เด็กยากที่ห้าและสาม พวกเขาขอหลังจากที่นานะมาก แต่ผมบอกพวกเขาว่าเธออยู่บนสวรรค์เฝ้าดูพวกเราอยู่พวกเขาดูเหมือนจะพอใจว่า '

อลันยิ้มให้ความคิด และปรารถนาให้เขาเชื่อในสวรรค์ มีชีวิตหลังความตาย เช่น ความสะดวกสบาย ความเชื่อต้องนำ เขารู้สึกตัวขึ้นมาว่า เขามีการแข็งตัว มันไม่เกี่ยวกับเบธ หนึ่งในผู้ชายมีกล้ามมีปฏิกิริยาต่างๆในตอนเช้า ผักบุ้ง , Debra ได้อย่างสนุกสนานเรียกมัน กระอักกระอ่วนแต่มันจะไปของมันเองในไม่ช้า

' เธอรับมือกับพ่อ ? เบธถาม นิ้วเธอเล่นเล่นกับหน้าอกของเขา ผมผ่านช่องว่างในชุดนอนของเขา buttoned ด้านบน

อลันถอนหายใจ ' ฉัน . . . . . . . . ฉันพยายามแล้ว แต่มันยาก - เลือดอย่างหนัก ฉันไม่สามารถหยุดคิดเรื่องแม่ของเธอ และสภาพที่ผมไม่สามารถทำอะไรได้ และผมรู้ว่าเพื่อที่จะสามารถทำงาน -- ไปฉันต้องการที่จะเริ่มคิดเกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ -- จะกลับไปทำงาน เห็นเพื่อน ๆ แต่ผมรู้สึกเหมือนทรยศ ความทรงจำของเธอถ้าฉันเริ่มที่จะปล่อยให้ไป "

" โอ้ พ่อ ไม่ เธอไม่ต้องการให้คุณประสบแบบนี้ ' เบธพูด และเขาก็รู้ว่าเธอนะ

" ผมรู้ แต่ผมไม่รู้วิธีการรับมือเธอไปแล้ว "

เบธเงียบในขณะที่นิ้วของเธออย่างเกียจคร้านเร่งหน้าอกของเขาเธอจะตอกปุ่มสำหรับการเข้าถึงมากขึ้น อารมณ์ของเขายังไม่หายไป และสงสัยว่าเขาควรจะบอกให้เธอหยุด หรือบางที นำมือของเธอไป แต่มิได้ เพราะต้องการสัมผัสมากขึ้น

' คุณรู้ว่า ' ' เบธกล่าว แม่ไม่ได้หายตัวไป ไม่ไปจริงๆ นะ

' ' คุณหมายถึงอะไร ? ' เขาถาม งง

' จำเมื่อฉันถูกเกี่ยวกับแปดหรือเก้า ฉันถามคุณเกี่ยวกับเรื่องพระเจ้า สวรรค์ และสิ่งและคุณบอกผมว่า คุณไม่ได้เชื่อทั้งหมดที่ ?

' ท่าน ES ' อลัน กล่าวว่า ไม่แน่ใจว่าไปไหนด้วย

' แต่จำที่ฉันถามคุณเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเราตายและคุณกล่าวว่าในทางที่เราอยู่ แต่ไม่ได้เป็นผีเป็นวิญญาณบนสวรรค์ แต่เราอยู่ในความทรงจำของผู้คน และผ่าน เด็กของเรา ?

เขาหันลงบนหลังของเขา ใบหน้าของเขากับเธอเค้าก็ทำออกมาลักษณะของเธอในแสงที่สว่างรุ่งอรุณสีเทา ผ้าม่านและแฝงตัวเข้าไปในห้อง

เธอเก็บมือของเธอซบบนอกของเขา

' ผมจำได้ ดังนั้น ?

' แต่ในทางไม่แม่มีชีวิตอยู่ผ่านทางฉัน และ แจ็ค และ เอมี่ ?

' ฉันคิดว่า ' เขากล่าวว่า ประทับใจความพยายามของเธอที่จะเจาะ ความมืดในจิตใจของเขาเขามองดูลูกสาวซึ่งก็คล้ายกับแม่ของเธอรอบ ๆเกี่ยวกับเวลาที่พวกเขาจะเริ่มเดทกัน มือของเขาแตะเบธผมสีบลอนด์อ่อน เขาสูดดมกลิ่นของเธอ พระเจ้า เธอมีกลิ่นเหมือนแม่ของเธอ ถ้าเขาหลับตา มันอาจเป็นเธอ มีชีวิตอีกครั้ง โดยเขาในเตียงที่เธออยู่ เขาพยายามที่จะผลักดันภาพลวงตาล่อใจจากจิตใจของเขา . . . . . .

' ฉันคิด . . . . . . . ' เบท เริ่มแล้ว tutted กะทันหันระคายเคือง . ขอโทษ , พ่อ , แมลงกัดข้อเท้าเลือดที่ได้รับซะอีก เธอย้ายมือของเธอเพื่อเริ่มต้นการรุกราน คัน แต่ในเรื่องที่เกิดขึ้นกับแปรงกับลุกของพ่อ

" พ่อ ! คุณมีสิ่งนั้น ? เธอหัวเราะ ดูเหมือนตกใจ

' ขอโทษ ' เขาบอกว่า อาย พยายามที่จะเปลี่ยนไป แต่จริงๆ แล้วไม่ได้เพราะผนัง’ ไม่ใช่คุณมันก็แค่ . . . . . . . . '

' รู้แล้ว ' ' เบทหัวเราะ ผักบุ้ง เธอหัวเราะคิกคักอีก อายแทนพ่อ

มันคืออลันหันไปตกใจ . . . แล้วคุณได้ยินคำว่า ?

เธอเกาคันของเธอแล้วกลับมือของเธอหน้าอก’ คุณไม่คิดว่า แม่ และผมเคยพูด ? เธอล้อ

' ครับ แต่ไม่ได้เกี่ยวกับ . . . . . . . ไม่ได้เกี่ยวกับ พ่อ . . . . . . . '

' ' เธอดุ ,ถ้าบอกเค้าไปทำกับเธอเหมือนเป็นเด็ก . . . มารดาและบุตรสาวพูดหรือว่าฉันจะรู้ว่าสิ่งที่คาดหวังในคืนวันแต่งงาน หรือในตอนเช้า หลังจากเรื่องนั้น ?

อลันให้บุตรสาวของเขาหยอกล้อ acknowledging ความซื่อตรงของพ่อกับเสียงหัวเราะ ที่ล้ออารมณ์ขัน - เธอช่างเหมือนแม่ของเธอ ทั้งคู่หัวเราะและเสียงได้ยาหม่องผ่อนคลายบนบาดแผลทางอารมณ์

' นี่เป็นครั้งแรกที่คุณได้หัวเราะอีก . . . . . . . ' เบธออกจากคำลอย ไม่รู้นานเท่าไรก็ได้ . . . อืม ยาวเกินไปล่ะ '

' ฉันโชคดีที่มีเธอ ' เขาพูดก็เอาชนะกับความรู้สึกของความรักที่รุนแรงสำหรับลูกสาวของเขา เขากอดเธอ เธอจูบไหล่ของเขา มือของเธอบีบปุ่มอื่นเวลานี้ใกล้ท้อง

เขารู้สึกเส้นถูกเข้าหา ในด้านอื่น ๆของบรรทัดที่เป็นข้อห้ามที่ไม่ควร

เบธมือใต้ชุดนอนด้านบนลูบหน้าอก

นานๆเดี๋ยวบิดาหรือลูกสาวพูด และในช่วงเวลาที่บางอย่างผ่านระหว่างพวกเขาอลันมองเข้าไปในดวงตาของลูกสาวของเขาตระหนักถึงเธอด้วยรู้ว่าพวกเขาสนิทกับเส้นที่ไม่ควรข้ามระหว่างพ่อกับลูกสาว ยังมือของเธอย้าย - อ่อนบนหน้าอกของเขา อบอุ่น แต่ตอนนี้ก็สนุกดี ในความสลัวของห้อง เขารู้สึกในสายตาของเธอ เธอกำลังรอคำตอบว่าสัมผัสของเธอเป็นข้อเสนอ ที่อาจจะเกิดขึ้น

เขาสูดหายใจลึกๆ . . . เบธ .' เขาเริ่ม

' พ่อ ' เธอตัดเขาสั้น คาดญี่ปุ่นเค้า ไม่เป็นไร พ่อ มันก็โอเคนะ ' เธอพูด เสียงเธอแทบจะเป็นเสียงกระซิบ แต่อลัน ตรวจพบการสั่นของความกังวลใจในคำพูดของเธอ

นอกจากตอนเช้าฝนตกบนหน้าต่างต่อไป เบททำลายปุ่มที่เหลือ และผลักดันให้กลับชุดนอนอวัยวะเพศหญิงเปิดเผยหน้าอกเขาแตะต้องเธอ

' เบท . . . . . . . ' เขากล่าวว่าน้ำเสียงของเขาหนักแน่นแล้ว

เธอย้ายหัวเธอใกล้ชิดกับเขา สายตาของเธอกว้างและใหญ่ขนาดนี้เพื่อเขา เธอมีสายตาของแม่เธอ . . . แม่บอกว่า ผมต้องดูแลพ่อ เธอบอกว่าฉันไม่ได้ให้คุณเติบโตเป็นพ่อม่ายชราผู้โดดเดี่ยว , แสนยานุภาพเกี่ยวกับบ้านของคุณเองค่ะ

' แต่เธอก็ไม่ได้หมายความอย่างนั้น . . . . . . . '

' บางครั้งก็ต้องใช้เวลามากกว่าคำ '

อลันเปิดปากที