8 aa files 58 aa files 58 9and plan

8 aa files 58 aa files 58 9
and planners.In their Patio and Pavilion project
once functional objects – bicycle wheels,tools,
various forms ofrubbish – are scattered around,
beneath and above a simple shack-like pavilion,
itself made of worn planks of discarded wood.
The architectural historianReyner Banham
wrote ofthe installation that‘one could not help
feeling thatthis particular garden shed with its
rusted bicycle wheels, battered trumpet and
other homely junk, had been excavated after an
atomic holocaust’.Itis as if debris had rained
from the sky; an inundation of what Sarah
WilliamsGoldhagen has described as ‘gritty,
dirty, grainy and rough’ materials that photographer
Nigel Henderson similarly captured in his
series of collages composed of photographs of
debris,forming a new image of urban subjectivity.
The Smithsons’ own commitmentto debris as
late-modern nature continued in their controversial
housing projectforRobin HoodGardens,
where the remnants ofthe demolished houses
that previously occupied the site were formed
into the terra-firma (or even infirma) of a new type
of collective landscape.Ratherthan remove not
only the image of debris from the city but also its
physical manifestation,the Smithsons investin
debris a centralrole in modern urbanisation. The
categorisation oftheir work, often labelled postwar
architecture, may in this way be understood
with a new literalism.
Unlike the British experience, in which debris
marked the horrific sacrifices of an ultimately
victorious nation,forthe citizens ofthe defeated
Japanese state debris lacked any suggestion
ofirony. During the Second World War over
1,000,000 Japanese soldiers and civilians were
killed; in one evening alone 167,171 buildings
were destroyed during the fire-bombing of
Tokyo, and the nuclear attack on Hiroshima
and Nagasaki killed over 200,000 people and
introduced a new frightening language of megatonnages
and radioactive fallout.In the immediate
wake ofthis destruction,the Japanese
architectKenzo Tange, one ofthe founders of
the Metabolist architecture group, wrote one
ofthe more evocative reactions to the horrific,
ruinous and debris-littered state ofJapanese
cities.Comparing the ‘desolate spectacle’ ofthe
destruction of Tokyo to cities in England and
Germany, he wrote ‘here there were not even the
mountains ofrubble ofGerman towns’. The
wooden structures of Tokyo produced a different
type of debris – they ‘had gone up in flames and
smoke, leaving the ground covered with black
dust and spent embers’. He continued, ‘For acres
and acres the prospect was one of a grey desert,
where every now and then one came across broken
crockery, strange green stones (the remains
of bottles that had turned molten because ofthe
heat), misshapen sheets of corrugated iron which
had barely been covered by some flowering
climberthat had managed to germinate between
one bombing and the next’. Here Tange contrasts
the nature of debris – ‘the grey desert’ – with the
more naturalistic nature – the plantthat climbs
out ofthis landscape. But debris and the climbing
shoot should be understood as part of one
and the same phenomenon – an image that
returns Tange’s postwar concept of debris back
to LeRoy’s earliestimages ofrubble-strewn landscapes.
Debris suddenly produces the conditions
for a new type of nature – a grey ground which
nurtures the most weed-like of verdure.
Tange and other members ofthe Metabolist
group went on to negotiate the seeming impossibility
ofreconstruction after such all-consuming
destruction. Many ofthe resulting projects feature
buildings which operate on a new ground,
floating above the debris-ridden city, or even
forsaking the ground altogether and migrating
to water. Arata Isozaki, however, one ofthe
youngest members ofthis group, offered a less
heroic engagement with the image and effect of
debris-laden worlds. His 1968 project, Hiroshima
Blast Site: ElectricCity, contains images oftwo
ambiguous architecturalforms rising from the
destruction of Hiroshima. The structures oscillate
between appearing to be a product ofthe
same disasterthat befell its surroundings and
a new type of building specifically builtto relate
to this post-apocalyptic world. Here, as in the
Smithsons’ work, we see an architecture of debris
used to re-imagine the relationship between
reconstruction – both materially and discursively
– and the matterfrom which a reconstruction
might be staged.
We mightthink of debris as an under-theorised
category within more recent architectural
culture, simply because the late-modern world
has not witnessed a single condensed period of
global warfare; butthis is notthe case. Several
compelling contemporary examinations of
debris interrogate the architectural imagery of
destruction, warfare and geologicaltransformations
introduced first by LeRoy and Viollet-leDuc.
While some current day designers, such as
Lebbeus Woods, continue the experimental
‘rebuilding’ efforts of postwar projects, other
recent architects explore completely

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

8 aa แฟ้ม 58 aa แฟ้ม 58 9และการวางแผน ในโครงการของลานและศาลาวัตถุทำงานเมื่อล้อจักรยาน เครื่องมือต่าง ๆ แบบฟอร์ม ofrubbish – มีกระจายอยู่ทั่วใต้ และ เหนือ ศาลาเพิงเหมือนง่ายตัวเองทำจากไม้สวมใส่ไม้ทิ้งสถาปัตยกรรม historianReyner Banhamเขียนการติดตั้ง that'one จะช่วยให้ความรู้สึก thatthis เฉพาะโรงสวนกับมันล้อจักรยานเกลียว ทรัมเป็ตที่ทารุณ และขยะอื่น ๆ อบอุ่น มีการขุดหลังจากราวอะตอม ' Itis เป็นถ้ามีการเต้นรำเศษจากฟ้า การ inundation ของ Sarah อะไรWilliamsGoldhagen ได้อธิบายว่า ' ทรายสกปรก มัว และหยาบ ' วัสดุที่ช่างภาพNigel Henderson จับในเขาในทำนองเดียวกันชุดประกอบด้วยภาพตัดปะเศษ การขึ้นรูปแบบใหม่ของเมือง subjectivityเศษ commitmentto ของ Smithsons เป็นธรรมชาติสายทันสมัยในการถกเถียงบ้าน projectforRobin HoodGardensซึ่งเศษของบ้านทำลายที่เคยครอบครองการก่อตัวเทอร์รา firma (หรือแม้แต่ infirma) ชนิดใหม่ของภูมิทัศน์ที่รวม Ratherthan เอาไม่เฉพาะภาพของเศษจากเมือง แต่ยังเป็นmanifestation ทางกายภาพ Smithsons investinเศษที่ centralrole ในสมัยของ การการทำงานของ categorisation oftheir มักจะระบุว่าสมัยหลังสงครามสถาปัตยกรรม อาจด้วยวิธีนี้เข้าใจกับ literalism ใหม่ซึ่งแตกต่างจากประสบการณ์อังกฤษ ในเศษที่marked the horrific sacrifices of an ultimatelyvictorious nation,forthe citizens ofthe defeatedJapanese state debris lacked any suggestionofirony. During the Second World War over1,000,000 Japanese soldiers and civilians werekilled; in one evening alone 167,171 buildingswere destroyed during the fire-bombing ofTokyo, and the nuclear attack on Hiroshimaand Nagasaki killed over 200,000 people andintroduced a new frightening language of megatonnagesand radioactive fallout.In the immediatewake ofthis destruction,the JapanesearchitectKenzo Tange, one ofthe founders ofthe Metabolist architecture group, wrote oneofthe more evocative reactions to the horrific,ruinous and debris-littered state ofJapanesecities.Comparing the ‘desolate spectacle’ ofthedestruction of Tokyo to cities in England andGermany, he wrote ‘here there were not even themountains ofrubble ofGerman towns’. Thewooden structures of Tokyo produced a differenttype of debris – they ‘had gone up in flames andsmoke, leaving the ground covered with blackdust and spent embers’. He continued, ‘For acresand acres the prospect was one of a grey desert,where every now and then one came across brokencrockery, strange green stones (the remainsof bottles that had turned molten because oftheheat), misshapen sheets of corrugated iron whichhad barely been covered by some floweringclimberthat had managed to germinate betweenone bombing and the next’. Here Tange contrasts
the nature of debris – ‘the grey desert’ – with the
more naturalistic nature – the plantthat climbs
out ofthis landscape. But debris and the climbing
shoot should be understood as part of one
and the same phenomenon – an image that
returns Tange’s postwar concept of debris back
to LeRoy’s earliestimages ofrubble-strewn landscapes.
Debris suddenly produces the conditions
for a new type of nature – a grey ground which
nurtures the most weed-like of verdure.
Tange and other members ofthe Metabolist
group went on to negotiate the seeming impossibility
ofreconstruction after such all-consuming
destruction. Many ofthe resulting projects feature
buildings which operate on a new ground,
floating above the debris-ridden city, or even
forsaking the ground altogether and migrating
to water. Arata Isozaki, however, one ofthe
youngest members ofthis group, offered a less
heroic engagement with the image and effect of
debris-laden worlds. His 1968 project, Hiroshima
Blast Site: ElectricCity, contains images oftwo
ambiguous architecturalforms rising from the
destruction of Hiroshima. The structures oscillate
between appearing to be a product ofthe
same disasterthat befell its surroundings and
a new type of building specifically builtto relate
to this post-apocalyptic world. Here, as in the
Smithsons’ work, we see an architecture of debris
used to re-imagine the relationship between
reconstruction – both materially and discursively
– and the matterfrom which a reconstruction
might be staged.
We mightthink of debris as an under-theorised
category within more recent architectural
culture, simply because the late-modern world
has not witnessed a single condensed period of
global warfare; butthis is notthe case. Several
compelling contemporary examinations of
debris interrogate the architectural imagery of
destruction, warfare and geologicaltransformations
introduced first by LeRoy and Viollet-leDuc.
While some current day designers, such as
Lebbeus Woods, continue the experimental
‘rebuilding’ efforts of postwar projects, other
recent architects explore completely

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

8 AA ไฟล์ 58 ไฟล์ AA 58 9
และ planners.In Patio และพาวิลเลี่ยนของพวกเขาโครงการ
วัตถุทำงานครั้งเดียว - ล้อจักรยานเครื่องมือ
รูปแบบต่างๆ ofrubbish - จะกระจายอยู่รอบ,
ใต้และเหนือศาลากระท่อมเหมือนที่เรียบง่าย
ของตัวเองที่ทำจากไม้กระดานสวมใส่ของ ทิ้งไม้.
สถาปัตยกรรม historianReyner Banham
เขียน ofthe that'one การติดตั้งไม่สามารถช่วย
รู้สึก thatthis สวนโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลั่งกับ
ล้อจักรยานสนิมทรัมเป็ตซึ้งและ
ขยะอื่น ๆ ที่อบอุ่นได้ถูกขุดขึ้นมาหลังจากที่
อะตอม holocaust'.Itis เช่นถ้าฝนตกเศษได้
จาก ท้องฟ้า; เนื่องจากเกิดอุทกภัยในสิ่งที่ซาร่าห์
WilliamsGoldhagen ได้อธิบายว่า 'ผมหงอก
สกปรกเหมือนเม็ดเล็กและหยาบ' วัสดุที่ช่างภาพ
ไนเจลเดอร์สันในทำนองเดียวกันบันทึกในของเขา
ชุดของภาพตัดปะประกอบด้วยรูปถ่ายของ
เศษสร้างภาพใหม่ของส่วนตัวเมือง.
Smithsons 'เศษ commitmentto เอง เป็น
ธรรมชาติของปลายที่ทันสมัยอย่างต่อเนื่องในความขัดแย้งของพวกเขา
ที่อยู่อาศัย projectforRobin HoodGardens,
ที่เศษ ofthe บ้านพังยับเยิน
ที่ก่อนหน้านี้ครอบครองเว็บไซต์ที่กำลังก่อตัวขึ้น
ลงในผืนดิน (หรือแม้กระทั่ง infirma) ของรูปแบบใหม่
ของการรวมเอา landscape.Ratherthan ไม่
เพียงภาพ ของเศษซากจากเมืองของตน แต่ยัง
ปรากฏกายที่ Smithsons investin
เศษ centralrole ในปัจจุบันกลายเป็นเมือง
หมวดหมู่ oftheir การทำงานมักจะมีป้ายกำกับสงคราม
สถาปัตยกรรมอาจในลักษณะนี้จะต้องทำความเข้าใจ
กับตัวบทใหม่.
ซึ่งแตกต่างจากประสบการณ์ของอังกฤษซึ่งในเศษ
ทำเครื่องหมายเสียสละที่น่ากลัวของในท้ายที่สุด
ประเทศชัยชนะวงพลเมือง ofthe แพ้
เศษรัฐญี่ปุ่นขาดข้อเสนอแนะใด
ofirony . ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองมากกว่า
1,000,000 ทหารญี่ปุ่นและพลเรือนถูก
ฆ่าตาย; ในเย็นวันหนึ่งเพียงอย่างเดียว 167,171 อาคาร
ถูกทำลายในช่วงไฟทิ้งระเบิดของ
โตเกียวและการโจมตีนิวเคลียร์ฮิโรชิมา
และนางาซากิถูกฆ่าตายมากกว่า 200,000 คนและ
นำมาเป็นภาษาที่น่ากลัวใหม่ megatonnages
และกัมมันตรังสี fallout.In ทันที
ปลุก ofthis ทำลายญี่ปุ่น
architectKenzo Tange หนึ่ง ofthe ผู้ก่อตั้งของ
กลุ่มสถาปัตยกรรม Metabolist เขียนหนึ่ง
ofthe ปฏิกิริยาอารมณ์มากขึ้นในการที่น่ากลัว
รัฐล่มจมและเศษขยะเกลื่อน-ofJapanese
cities.Comparing ของปรากฏการณ์ที่รกร้าง 'ofthe
การล่มสลายของกรุงโตเกียวไปยังเมืองในอังกฤษและ
เยอรมนีเขาเขียน' ที่นี่มีไม่แม้แต่
ภูเขา ofrubble เมือง ofGerman '
โครงสร้างไม้ของกรุงโตเกียวผลิตที่แตกต่างกัน
ชนิดของเศษ - พวกเขา 'ได้ขึ้นไปในเปลวไฟและ
ควันออกจากพื้นดินที่ปกคลุมด้วยสีดำ
ฝุ่นและใช้เวลาคุ' เขายังคง 'สำหรับไร่
และไร่โอกาสเป็นหนึ่งในทะเลทรายสีเทา
ที่ทุกขณะนี้แล้วใครมาเสียทั่ว
ถ้วยชามหินสีเขียวแปลก (ซาก
ของขวดที่มีการเปิดหลอมละลายเพราะ ofthe
ความร้อน) แผ่นผิดรูปของสังกะสีลูกฟูก ซึ่ง
แทบจะไม่ได้รับการคุ้มครองโดยบางดอก
climberthat มีการจัดการที่จะงอกระหว่าง
หนึ่งระเบิดและต่อไป ' นี่ Tange ขัดแย้ง
ลักษณะของเศษ - 'ทะเลทรายสีเทา' - กับ
ธรรมชาติธรรมชาติมากขึ้น - plantthat ปีน
ออก ofthis ภูมิทัศน์ แต่เศษและปีนเขา
ยิงควรจะเข้าใจว่าเป็นส่วนหนึ่งของหนึ่ง
และปรากฏการณ์เดียวกัน - ภาพที่
ส่งกลับแนวคิดหลัง Tange ของเศษกลับ
. เพื่อ earliestimages เลอรอยภูมิทัศน์ ofrubble เกลื่อน
เศษกึกผลิตเงื่อนไข
สำหรับชนิดใหม่ของธรรมชาติ - สีเทา พื้นดินซึ่ง
บำรุงวัชพืชเหมือนของสด. มากที่สุด
Tange และสมาชิกคนอื่น ๆ ofthe Metabolist
กลุ่มไปในการเจรจาต่อรองเป็นไปไม่ได้ที่เห็น
ofreconstruction หลังจากนั้นทุกคนนาน
ทำลาย หลายโครงการ ofthe ส่งผลให้มี
อาคารที่ทำงานบนพื้นใหม่,
ลอยอยู่เหนือเมืองเศษสลัดหรือแม้กระทั่ง
ละทิ้งพื้นดินทั้งหมดและโยกย้าย
ไปในน้ำ Arata Isozaki แต่หนึ่ง ofthe
สมาชิกที่อายุน้อยที่สุด ofthis กลุ่มที่นำเสนอน้อย
สู้รบอย่างกล้าหาญกับภาพและผลกระทบของ
โลกเศษภาระ โครงการ 1968 ของเขาฮิโรชิมา
ระเบิดเว็บไซต์: ElectricCity, มีภาพ oftwo
architecturalforms คลุมเครือที่เพิ่มขึ้นจาก
การทำลายของฮิโรชิมา โครงสร้างกวัดแกว่ง
ระหว่างที่ปรากฏจะเป็นผลิตภัณฑ์ ofthe
disasterthat เดียวกันเกิดขึ้นกับสภาพแวดล้อมและ
ชนิดใหม่ของอาคารโดยเฉพาะ builtto เกี่ยวข้อง
กับโลกนี้โพสต์สันทราย นี่เช่นเดียวกับใน
การทำงาน Smithsons 'เราจะเห็นสถาปัตยกรรมของเศษ
ใช้อีกครั้งจินตนาการความสัมพันธ์ระหว่าง
การฟื้นฟู - ทั้งสาระสำคัญและ discursively
- และ matterfrom ซึ่งการฟื้นฟู
. อาจจะมีการจัดฉาก
เรา mightthink ของเศษเป็นภายใต้มหาเศรษฐี
หมวดหมู่ ภายในสถาปัตยกรรมล่าสุด
วัฒนธรรมเพียงเพราะโลกปลายสมัยใหม่
ยังไม่ได้เห็นช่วงเวลาแบบย่อเดียวของ
สงครามระดับโลก; butthis เป็นกรณี notthe หลาย
การตรวจสอบร่วมสมัยที่น่าสนใจของ
เศษสอบปากคำภาพสถาปัตยกรรมของ
การทำลายสงครามและ geologicaltransformations
ครั้งแรกโดยเลอรอยและวิโอเลต์-Leduc.
ในขณะที่บางออกแบบวันปัจจุบันเช่น
Lebbeus วูดส์ยังคงทดลอง
'ซ่อมสร้าง' ความพยายามของโครงการสงครามอื่น ๆ
สถาปนิกที่ผ่านมา สำรวจสมบูรณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

8 ไฟล์ AA AA ไฟล์ 58 58 9และนักวางแผน ในลานของพวกเขาและศาลา โครงการเมื่อการทำงานวัตถุ–ล้อจักรยาน , เครื่องมือรูปแบบต่าง ๆ ofrubbish –มีกระจายอยู่รอบๆใต้และเหนือเป็นเพิงง่ายๆ เช่น ศาลาตัวเองทำของใส่แผ่นทิ้งไม้การ banham historianreyner สถาปัตยกรรมเขียนโดย that'one ติดตั้งไม่สามารถช่วยรู้สึก thatthis เฉพาะสวนหลั่งด้วยสนิมล้อจักรยาน , ซึ้งและแตรขยะบ้านๆ อื่น ๆ , ได้ขุดพบตามความหายนะ ' อะตอม ซึ่งถ้าเป็นเศษได้ฝนจากท้องฟ้า มีท่วมว่า ซาร่าwilliamsgoldhagen ทรายได้อธิบายเป็น ' ,สกปรก , หยาบและขรุขระ ' วัสดุที่ช่างภาพไนเจล เฮนเดอร์สัน ซึ่งถูกจับในของเขาชุดของภาพตัดปะภาพประกอบด้วยเศษ เป็นภาพลักษณ์ใหม่ของเมืองวิชา .การ smithsons เองเศษความผูกใจมั่นต่อการเป็นธรรมชาติสายที่ทันสมัยอย่างต่อเนื่องในการโต้เถียงprojectforrobin hoodgardens ที่อยู่อาศัย ,ที่ส่วนที่เหลือของรื้อถอนบ้านที่เคยครอบครองเว็บไซต์ที่ถูกสร้างขึ้นลงในดินแข็ง ( หรือแม้แต่ infirma ) ชนิดใหม่ของส่วนรวมมากกว่าลบไม่ใช่แนวนอนเฉพาะภาพเศษซากจากเมือง แต่ยังของsmithsons investin อาการทางกายภาพเศษหนึ่ง centralrole ในกลายเป็นเมืองที่ทันสมัย ที่categorisation ในงานมักจะติดป้าย ภายหลังสงครามสถาปัตยกรรม อาจในลักษณะนี้จะเข้าใจกับตามตัวอักษรใหม่ซึ่งแตกต่างจากประสบการณ์ ชาวอังกฤษ ซึ่งในซากเครื่องหมายของการเสียสละที่น่ากลัวที่สุดชัยชนะสำหรับพลเมืองของประเทศแพ้เศษรัฐญี่ปุ่นไม่มีข้อเสนอแนะใดๆofirony . ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 มากกว่า1000000 ญี่ปุ่นทหารและพลเรือนคือฆ่า ในเย็นวันหนึ่ง คนเดียว 167171 อาคารถูกทำลายในไฟไหม้ระเบิดโตเกียว และการโจมตีด้วยนิวเคลียร์ที่ฮิโรชิมาเมืองนางาซากิของประเทศญี่ปุ่นและฆ่ามากกว่า 200000 คนแนะนำภาษาใหม่ที่น่ากลัวของ megatonnagesผลกระทบและกัมมันตภาพรังสี ในทันทีปลุกทำลายใน , ญี่ปุ่นarchitectkenzo ทังเกะ หนึ่งในผู้ก่อตั้งของของกลุ่มสถาปัตยกรรมเมตาโบลิส เขียนหนึ่งของปฏิกิริยานี้จะน่ากลัว ,ย่อยยับ และเศษที่ทิ้งกระจุยกระจายรัฐญี่ปุ่นเมือง เปรียบเทียบ ' ปรากฏการณ์ ' รกร้างของการทำลายของโตเกียวไปเมืองในอังกฤษเยอรมัน เขาเขียนว่า ' ที่นี่มีแม้แต่ภูเขา ofrubble ofgerman เมือง ' ที่โครงสร้างไม้ของโตเกียวผลิตต่าง ๆชนิดของเศษซากและพวกเขาได้หายไปในเปลวเพลิง และควันออกจากพื้นดินที่ปกคลุมด้วยสีดำฝุ่นและใช้ถ่านไฟ ' เขากล่าวต่อว่า สำหรับไร่พื้นที่ลูกค้าเป็นหนึ่งในทะเลทรายสีเทาที่ทุกขณะนี้แล้วหนึ่งมาข้ามเสียเครื่องถ้วยชาม , หินประหลาดสีเขียว ( ยังคงของขวดที่ได้กลายเป็นของเหลว เพราะว่าความร้อน ) , เสียรูปแผ่นลูกฟูกเหล็กซึ่งก็แทบจะถูกปกคลุมไปด้วยดอกclimberthat ได้จัดการไว้ระหว่างหนึ่งระเบิดและต่อไป ' ที่นี่ ทังเงะความแตกต่างลักษณะของเศษซากและ ' ทะเลทราย ' สีเทา - กับดเพิ่มเติมและปีนขึ้น plantthat ธรรมชาติออกในแนวนอน แต่เศษและปีนเขายิงควรจะเข้าใจเป็นส่วนหนึ่งของหนึ่งและปรากฏการณ์–ภาพที่เหมือนกันผลตอบแทน ทังเงะเป็นแนวคิดของเศษซากหลังสงครามกับลีรอยเป็น earliestimages ofrubble เรี่ยราย ทัศนียภาพเศษก็สร้างเงื่อนไขเป็นชนิดใหม่ของธรรมชาติและพื้นที่สีเทาบำรุงที่สุดวัชพืชเหมือนผัก .ทังเงะและสมาชิกคนอื่น ๆของเมตาโบลิสกลุ่มที่ไปเจรจา เป็นไปไม่ได้ที่ofreconstruction หลังจากทั้งหมดเช่นนานการทำลาย ของโครงการซึ่งมีหลายอาคารที่ใช้งานบนพื้นใหม่ลอยอยู่เหนือซากขี่ในเมือง หรือแม้แต่จากพื้นดินทั้งหมด และโยกย้ายน้ำ ราตะ โซซากิ , อย่างไรก็ตาม , ของสมาชิกที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่ม ให้น้อยลงเด็ดหมั้นกับภาพและผลของเศษ หนักโลก โครงการของเขา 1968 , ฮิโรชิมาเว็บไซต์ระเบิด : electriccity ประกอบด้วย 2 ภาพคลุมเครือ architecturalforms เพิ่มขึ้นจากการทำลายของฮิโรชิม่า โครงสร้างที่แกว่งไปมาระหว่างที่ปรากฏเป็นผลิตภัณฑ์ของเดียวกัน disasterthat ตกทอดสู่สภาพแวดล้อมและเป็นชนิดใหม่ของอาคารโดยเฉพาะ builtto เกี่ยวข้องสำหรับโพสต์นี้ทำลายล้างโลก ที่นี่ เป็น ในsmithsons ' งาน เราเห็นสถาปัตยกรรมของเศษเคยเป็นจินตนาการความสัมพันธ์ระหว่างฟื้นฟูฯ ทั้งยาก และไล่ทัน- และ matterfrom ที่บูรณะอาจจะแสดงเรา mightthink เศษเป็นภายใต้ theorisedประเภท ภายในล่าสุด สถาปัตยกรรมวัฒนธรรม เพราะโลกสมัยใหม่สายไม่เคยเห็นแบบเดียวระยะเวลาโลกสงคราม ; butthis เป็นคดีความคดี หลาย ๆสำหรับการสอบของร่วมสมัยการสอบสวนของซากสถาปัตยกรรมgeologicaltransformations สงครามและทำลายเปิดตัวครั้งแรกโดย เลอรอย และ viollet Leduc .ในขณะที่บางนักออกแบบ วันปัจจุบัน เช่นlebbeus ป่ายังคงทดลอง' สร้างใหม่ ' ความพยายามของ