The proportion of older people writ

The proportion of older people writing suicide notes in this
sample is in the upper end of a range of 12.4–47.3% found in
similar late-life suicide studies (Bennett and Collins, 2001; Cattell
and Jolley, 1995; Copeland, 1987; Kaplan et al., 2012; Karch, 2011;
Osuna et al., 1997; Quan and Arboleda-Florez, 1999; Salib et al.,
2005; Shields et al., 2006; Snowdon and Baume, 2002). In terms of
demographics, the mean age of our suicide note writers was 77.5
years and they were born in the 1920s and 1930s and grew up as
young adults through the 1940s and 1950s. This relatively high
proportion, and with our finding that Caucasians were more likely
to leave a suicide note, may be partly explained by the common
social practice of letter writing during an era when New Zealanders
had little access to telephones. Overseas telephone calls
became possible from the 1930s in New Zealand and it was not
until 1959 when a telecommunications ‘motorway’ was established
for long distance calls (Newman, 2008). Many people who
lived in farming communities and rural areas of New Zealand
wrote letters to their families and friends in other parts of the
country, their home country in the UK (mainly) and those who
were serving in World War II and the Korean War.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สัดส่วนของการเขียนหมายเหตุฆ่าตัวตายในคนสูงอายุตัวอย่างด้านบนในช่วง 12.4-47.3% พบในฆ่าตัวตายปลายชีวิตคล้ายศึกษา (เบนเนตและคอลลินส์ 2001 Cattellและ Jolley, 1995 Copeland, 1987 Kaplan et al., 2012 ใช้ 2011Osuna et al., 1997 ควนและ Arboleda-Florez, 1999 Salib et al.,2005 โล่และ al., 2006 มาร์ก Baume, 2002) ในแง่ของข้อมูลประชากร อายุเฉลี่ยของผู้เขียนหมายเหตุฆ่าตัวตายของเราเป็น 77.5ปีและพวกเขาเกิดในปี 1920 และ 1930s และเติบโตเป็นช่วงทศวรรษ 1950 และทศวรรษ 1940 โดยผู้ใหญ่ นี้ค่อนข้างสูงสัดส่วน และค้นหาของเราว่า Caucasians ถูกยิ่งหมายเหตุฆ่าตัวตาย ไปอาจบางส่วนอธิบาย โดยทั่วไปจดหมายที่เขียนในยุคสังคมปฏิบัติเมื่อใหม่ซึ้งถึงโทรศัพท์เล็กน้อยได้ โทรศัพท์ต่างประเทศเป็นไปได้จากช่วงทศวรรษ 1930 ในนิวซีแลนด์ และไม่จนกระทั่งเมื่อ 1959 โทรคมนาคม 'เวย์' ก่อตั้งขึ้นสำหรับโทรศัพท์ทางไกล (นิวแมน 2008) หลายคนที่อาศัยอยู่ในชุมชนและชนบทของนิวซีแลนด์ในการทำฟาร์มเขียนจดหมายถึงครอบครัวและเพื่อนในส่วนอื่น ๆ ของการประเทศ ของประเทศสหราชอาณาจักร (ส่วนใหญ่) และผู้ที่มีให้บริการในสงครามโลกครั้งที่สองและสงครามเกาหลี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สัดส่วนของคนที่มีอายุมากกว่าการเขียนบันทึกการฆ่าตัวตายในครั้งนี้กลุ่มตัวอย่างที่อยู่ในปลายบนของช่วง 12.4-47.3% พบในช่วงปลายชีวิตการศึกษาการฆ่าตัวตายที่คล้ายกัน(เบนเน็ตต์และคอลลิน 2001 Cattell และ Jolley, 1995; โคปแลนด์ 1987; Kaplan et al, 2012;. Karch 2011; Osuna, et al, 1997;. Quan และ Arboleda-Florez 1999; Salib, et al. 2005; โล่ et al, 2006;. และสโนว์ดอน Baume, 2002) The proportion of older people writing suicide notes in this
sample is in the upper end of a range of 12.4–47.3% found in
similar late-life suicide studies (Bennett and Collins, 2001; Cattell
and Jolley, 1995; Copeland, 1987; Kaplan et al., 2012; Karch, 2011;
Osuna et al., 1997; Quan and Arboleda-Florez, 1999; Salib et al.,
2005; Shields et al., 2006; Snowdon and Baume, 2002). In terms of
demographics, the mean age of our suicide note writers was 77.5
years and they were born in the 1920s and 1930s and grew up as
young adults through the 1940s and 1950s. This relatively high
proportion, and with our finding that Caucasians were more likely
to leave a suicide note, may be partly explained by the common
social practice of letter writing during an era when New Zealanders
had little access to telephones. Overseas telephone calls
became possible from the 1930s in New Zealand and it was not
until 1959 when a telecommunications ‘motorway’ was established
for long distance calls (Newman, 2008). Many people who
lived in farming communities and rural areas of New Zealand
wrote letters to their families and friends in other parts of the
country, their home country in the UK (mainly) and those who
were serving in World War II and the Korean War.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สัดส่วนของผู้สูงอายุเขียนจดหมายลาตาย ในตัวอย่างนี้
อยู่ที่ปลายบนของช่วงของจำนวน 47.3 % ซึ่งพบใน
คล้ายกันชีวิตฆ่าตัวตาย Studies ( เบนเน็ตต์ คอลลินส์ , 2001 ; แคทเทล
แล้วจอลลีย์ , 1995 ; Copeland , 1987 ; Kaplan et al . , 2012 ; คาร์ก , 2011 ;
โอซูนา et al . , 1997 ; เฉวียนและ arboleda florez , 1999 ;
salib et al . , 2005 ; โล่ et al . , 2006 ; สโนว์ดอน และ โบม , 2002 ) ในแง่ของ
ประชากร อายุเฉลี่ยของผู้เขียนจดหมายลาตาย ของเราขึ้น
ปีและพวกเขาเกิดในปี ค.ศ. 1920 และ 1930 และเติบโตเป็นผู้ใหญ่ผ่าน
1940 1950 และ สัดส่วนค่อนข้างสูง
นี้และการค้นหาของเราที่ได้รับมีมากกว่า
จะทิ้งจดหมายลาตายไว้ อาจอธิบายได้บางส่วนโดย การปฏิบัติทางสังคมทั่วไป
การเขียนจดหมายในยุคเมื่อ Zealanders ใหม่
มีเพียงเล็กน้อย การเข้าถึงโทรศัพท์ โทรศัพท์ต่างประเทศโทร
ก็เป็นไปได้ จากช่วงทศวรรษที่ 1930 ในนิวซีแลนด์ และมันไม่ได้จนกว่าปี 1959 เมื่อโทรคมนาคม

' มอเตอร์เวย์ ' ก่อตั้งขึ้นสำหรับการโทรทางไกล ( นิวแมน , 2008 ) หลายคนที่อาศัยอยู่ในชุมชนเกษตร
และชนบทของนิวซีแลนด์
เขียนจดหมายถึงครอบครัวของพวกเขาและเพื่อน ๆ ในส่วนอื่น ๆของ
ประเทศประเทศบ้านเกิดของพวกเขาใน UK ( ส่วนใหญ่ ) และผู้ที่เคยรับใช้
ในสงครามโลกครั้งที่สองและสงครามเกาหลี