1. Risk FactorsIn order to diminish

1. Risk Factors
In order to diminish suicide among people with schizophrenia, researchers have frequently
focused on risk factors. This involves identifying which patients are most at risk for suicide,
so as to more effectively implement appropriate interventions.
Risk factors include the presence of previous attempts, greater lethality of attempts,
hopelessness, psychotic symptoms and fewer provisions for being rescued.[12,14–22] In
addition, individuals with highly severe illness – as evidenced by an early age of onset, long
duration of index hospitalization, frequent hospitalizations and relapses, and the use of high
doses of antipsychotic medications – also are at elevated suicide risk.[8,17,19,21,23,24] In
addition, social support strongly mediates levels of suicidal behaviours.[15,22,24,25]
Coexisting depressive symptoms in general have also been established as an important risk
factor.[8,12,15,16,19,20,24,26]
The majority of suicides for patients with schizophrenia occur within the first 10 years after
illness onset,[22,25,27] and 50% occur within the first 2 years.[20] Not only are patients at
higher risk in the years directly following their initial diagnosis, but they are also more
likely to commit suicide within the first few weeks or months after a hospital discharge.
[16,24,28] For example, in one series, 80% of patients with schizophrenia who committed
suicide did so while in the hospital or within 6 months of discharge.[18] This relationship
between hospital discharge and suicidality may be the result of a ‘postpsychotic depression’.
[24,29–31] Often in this scenario, it is believed that people with schizophrenia whose
symptoms improve while in the hospital consequently gain a better awareness of their life
circumstance, and experience a corresponding increase in despair, which then appears to
increase the risk for suicide on discharge from hospital. If this occurs, increased monitoring
with diligent clinical care from clinicians is needed.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. ปัจจัยความเสี่ยง
ในการที่จะลดการฆ่าตัวตายในหมู่คนที่มีอาการจิตเภทนักวิจัยได้บ่อย
มุ่งเน้นไปที่ปัจจัยเสี่ยง เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการระบุว่าผู้ป่วยมีความเสี่ยงมากที่สุดสำหรับการฆ่าตัวตาย
เพื่อให้เป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นใช้การแทรกแซงที่เหมาะสม.
ปัจจัยเสี่ยงรวมถึงการปรากฏตัวของความพยายามก่อนหน้านี้ตายมากขึ้นของความพยายาม,
ความสิ้นหวังอาการโรคจิตและบทบัญญัติน้อยลงสำหรับการช่วยเหลือ. [12,14 -22] ใน
นอกจากนี้บุคคลที่มีอาการป่วยรุนแรงสูง - เป็นหลักฐานโดยในวัยเด็กที่เริ่มมีอาการนาน
ระยะเวลาของการรักษาในโรงพยาบาลดัชนีรักษาในโรงพยาบาลบ่อยและอาการกำเริบและการใช้สูง
ปริมาณของยารักษาโรคจิต - นอกจากนี้ยังมีความเสี่ยงฆ่าตัวตายสูง [. 8,17,19,21,23,24] ใน
นอกจากนี้การสนับสนุนทางสังคมขอไกล่เกลี่ยระดับของพฤติกรรมการฆ่าตัวตาย. [15,22,24,25]
ร่วมด้วยอาการซึมเศร้าโดยทั่วไปยังได้รับการยอมรับว่าเป็นความเสี่ยงที่สำคัญ
ปัจจัย. [8 , 12,15,16,19,20,24,26]
ส่วนใหญ่ของการฆ่าตัวตายสำหรับผู้ป่วยที่มีอาการจิตเภทเกิดขึ้นภายใน 10 ปีแรกหลังจากที่
เริ่มมีอาการเจ็บป่วย [22,25,27] และ 50% เกิดขึ้นภายใน 2 ปีแรก [20] ไม่เพียง แต่เป็นผู้ป่วยที่มี
ความเสี่ยงที่สูงขึ้นในปีที่ผ่านมาโดยตรงต่อไปนี้การวินิจฉัยเบื้องต้นของพวกเขา แต่พวกเขายังมี
แนวโน้มที่จะฆ่าตัวตายภายในไม่กี่สัปดาห์หรือเป็นเดือนแรกหลังจากออกจากโรงพยาบาลได้.
[16,24,28] ตัวอย่างเช่น ในหนึ่งชุด 80% ของผู้ป่วยจิตเภทที่ฆ่า
ตัวตายได้ดังนั้นในขณะที่อยู่ในโรงพยาบาลหรือภายใน 6 เดือนของการปล่อย. [18] ความสัมพันธ์นี้
ระหว่างออกจากโรงพยาบาลและ Suicidality อาจจะเป็นผลของ 'โรคซึมเศร้า postpsychotic' ได้.
[24 29-31] มักจะอยู่ในสถานการณ์นี้ก็เป็นที่เชื่อว่าคนที่มีอาการจิตเภทที่มี
อาการดีขึ้นในขณะที่อยู่ในโรงพยาบาลจึงได้รับการรับรู้ที่ดีของชีวิตของพวกเขา
สถานการณ์และประสบการณ์เพิ่มขึ้นสอดคล้องกันในความสิ้นหวังที่แล้วดูเหมือนจะ
เพิ่มความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย ในการออกจากโรงพยาบาล หากเกิดกรณีนี้การตรวจสอบที่เพิ่มขึ้น
กับการดูแลทางคลินิกขยันจากแพทย์เป็นสิ่งจำเป็น