nouye and colleagues and Rubin and

nouye and colleagues and Rubin and colleagues reviewed the effectiveness of the HELP program by looking at how HELP influenced risk factors and delirium.

In these studies, the HELP program met its main goal of maintaining physical and cognitive function in geriatric patients.

HELP resulted in a lower incidence of delirium, a lower number of total days with delirium, and a lower number of episodes of delirium.

HELP also had a positive effect on the presence of risk factors in patients.

When HELP patients were reassessed after 5 days of hospitalization or at discharge (whichever occurred first),
they were found to have less cognitive impairment,
less sleep deprivation and less use of sedative drugs,
less immobility,
more vision and hearing corrected patients,
and less dehydration.

These findings showed positive trends; however, only the findings for cognitive impairment and sleep deprivation and use of sedative drugs were statistically significant.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

nouye และเพื่อนร่วมงาน และ Rubin และเพื่อนร่วมงานทานประสิทธิผลของวิธีใช้โปรแกรม โดยค้นหาวิธีช่วยเหลือที่มีผลต่อปัจจัยเสี่ยงและ delirium ในการศึกษาเหล่านี้ วิธีใช้โปรแกรมตรงตามเป้าหมายหลักของฟังก์ชันที่มีอยู่จริง และรับรู้ในผู้ป่วยที่ geriatric ช่วยให้เกิดล่าง delirium ลดจำนวนวันรวมกับ delirium และลดจำนวนตอนของ delirium ความช่วยเหลือยังมีผลดีต่อของปัจจัยเสี่ยงในผู้ป่วย เมื่อผู้ป่วยช่วยเหลือถูก reassessed หลังวันที่ 5 ของโรงพยาบาล หรือ ที่จำหน่าย (แล้วเกิดก่อน), พวกเขาพบว่ามีการด้อยค่ารับรู้น้อย ภาวะขาดการนอนหลับน้อยลงและน้อยกว่าใช้ยา sedative ที่พบน้อย วิสัยทัศน์และฟังเพิ่มเติมแก้ไขผู้ป่วย และคายน้ำน้อย ผลการวิจัยนี้แสดงให้เห็นว่าแนวโน้มบวก อย่างไรก็ตาม เท่านั้นที่พบในผลและโหมดสลีมารับรู้และการใช้ยา sedative ขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

nouye และเพื่อนร่วมงานและเพื่อนร่วมงานของรูบินและการทบทวนประสิทธิผลของโปรแกรมช่วยเหลือโดยการมองหาวิธีการช่วยเหลือที่ได้รับอิทธิพลปัจจัยความเสี่ยงและความเพ้อ. ในการศึกษาเหล่านี้โปรแกรมช่วยเหลือได้พบกับเป้าหมายหลักของฟังก์ชั่นของการรักษาทางกายภาพและความรู้ความเข้าใจในผู้ป่วยสูงอายุ. ผลในการช่วยเหลือ อัตราการเกิดที่ลดลงของเพ้อเป็นจำนวนที่ต่ำกว่าของวันรวมกับเพ้อและจำนวนที่ลดลงของเอพเพ้อ. ช่วยยังมีผลกระทบในเชิงบวกต่อการปรากฏตัวของปัจจัยเสี่ยงในผู้ป่วย. เมื่อผู้ป่วยได้รับการช่วยเหลือคล้อยหลังวันที่ 5 ของการรักษาในโรงพยาบาลหรือที่ ปล่อย (แล้วแต่จำนวนใดจะเกิดขึ้นเป็นครั้งแรก) พวกเขาถูกพบว่ามีความบกพร่องทางสติปัญญาน้อยกีดกันการนอนหลับน้อยลงและใช้น้อยของยาเสพติดยากล่อมประสาทเคลื่อนน้อยวิสัยทัศน์มากขึ้นและผู้ป่วยที่ได้รับการแก้ไขการได้ยินและการคายน้ำน้อย. การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่าแนวโน้มในเชิงบวก; แต่เพียงการค้นพบองค์ความรู้การด้อยค่าและกีดกันการนอนหลับและการใช้ยาเสพติดยากล่อมประสาทอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

nouye และเพื่อนร่วมงานและรูบินและเพื่อนร่วมงานตรวจสอบประสิทธิผลของโปรแกรมช่วยดูวิธีการช่วยให้มีอิทธิพลต่อปัจจัยเสี่ยงและเพ้อ

ในการศึกษาเหล่านี้โปรแกรมช่วยเจอของการรักษาทางกายภาพและทางปัญญา เป้าหมายหลักของการทำงานในผู้ป่วยสูงอายุ .

ช่วยส่งผลในการลดอุบัติการณ์ของภาวะเพ้อ หมายเลขล่างของวันรวมกับการเพ้อ ,และเลขล่างตอนเพ้อ

ช่วยยังมีผลต่อการมีปัจจัยเสี่ยงของผู้ป่วย เมื่อผู้ป่วยช่วยได้

reassessed หลังจาก 5 วันของการรักษา หรือการใดเกิดขึ้นก่อน )
พวกเขาพบมีการรับรู้น้อยกว่ากระบวนการ
น้อยกว่า sleep deprivation และใช้งานน้อย ของยา sedative , การตรึง

น้อยวิสัยทัศน์มากขึ้นและการได้ยินและแก้ไขผู้ป่วย

ขาดน้อยกว่า ผลการวิจัยเหล่านี้แสดงแนวโน้มเป็นบวก แต่ เพียง ใช้สำหรับสมองเสื่อม และการอดนอนและการใช้ยานอนหลับ ยาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ