In its critical reception, A Subtle

In its critical reception, A Subtlety appears to be one of Walker’s least controversial works. I’m sure it outrages Walker’s longtime critics, including Betye Saar, but nearly everything I’ve read about the installation understands its anti-racist claims to be fairly straightforward, and few claim that it, as Howardena Pindell has said, “caters to white fantasies of black bestiality.”[3] Instead of blaming Walker for irresponsibly reanimating minstrel-like stereotypes, writers overwhelmingly condemn audience members for having the wrong response to the work.

A notable exception is Nicholas Powers, who places the responsibility for audiences’ racist reactions to the work at the feet of Walker and Creative Time. He distinguishes between his own viewing experience, grounded in a collective “historical vision” that makes it impossible for black viewers not to see the centuries of suffering carried in the piece, and that of many white visitors to the exhibit, who, protected by the ignorance that is one of many privileges bestowed by white supremacy, could do things like photograph their children “smiling next to a slave boy.”[4] Powers argues that Walker should have curated the piece in a way that would clearly indicate the history it memorializes, one characterized by slavery, rape, and violence, in order to control audience reactions and prevent callous misreadings.

Yet as Saidiya Hartman has argued, spectacles of violence against black people have always provoked a range of responses. Even the most gruesome depictions of slavery, designed to convince audiences of its horror, risk making dehumanizing violence more familiar and acceptable.[5] As Elizabeth Alexander puts it, “Black bodies in pain for public consumption have been an American national spectacle for centuries.”[6] Given our collective history of racial spectacle, I can’t imagine what Walker or Creative Time could do to enforce the correct emotional response to the work, and I’m cynical enough to suspect that the more reverential gaze Walker’s work receives in museums is a product of the aesthetic disposition, rather than an ethical engagement with the suffering she depicts.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในการรับสัญญาณที่สำคัญ โน้ต A ปรากฏเป็นของ Walker งานถกเถียงอย่างน้อยอย่างใดอย่างหนึ่ง ผมว่า มัน outrages ของ Walker นักวิจารณ์เสพ รวมซาร์ Betye แต่เกือบทุกอย่างที่ฉันได้อ่านเกี่ยวกับการติดตั้งเข้าใจเรียกร้องต่อต้านเรื่องของมันจะค่อนข้างตรงไปตรงมา เรียกร้องไม่กี่ที่มัน Howardena Pindell ได้กล่าว "สำคัญกับจินตนาการสีขาวของดำบรรยายภาพ" [3] แทนการโทษวอล์คเกอร์สำหรับมาลอย ๆ reanimating minstrel เหมือนเหมา เขียนแบบแอคทีฟประณามสมาชิกกลุ่มเป้าหมายมีการตอบสนองการทำงานไม่ถูกต้องมีข้อยกเว้นที่โดดเด่นคือ อำนาจ นิโคลัส ที่สถานรับผิดชอบสำหรับการทำงานปฏิกิริยาแบ่งแยกเชื้อชาติของผู้ชมที่เท้าของวอล์คเกอร์และเวลาที่สร้างสรรค์ เขาแยกแยะประสบการณ์การรับชมเอง เหตุผลในการรวม"ประวัติศาสตร์" ที่ทำให้มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผู้ชมที่ดำไม่ดูศตวรรษของทุกข์ดำเนินในชิ้น และหลายขาวผู้เข้าชมนิทรรศการ ที่ ป้องกัน โดยไม่รู้ที่เป็นหนึ่งในสิทธิประโยชน์พระราชทานมไหศวรรย์ขาว สามารถทำสิ่งต่าง ๆ เช่นภาพเด็ก "ยิ้มแย้มถัดจากเด็กทาส" [4] อำนาจระบุว่า วอล์คเกอร์ควรมี curated ชิ้นในลักษณะที่จะระบุอย่างชัดเจนประวัติ memorializes หนึ่งลักษณะทาส ข่มขืน และความ รุนแรง เพื่อควบคุมปฏิกิริยาของผู้ชม และป้องกัน misreadings ไม่รู้สึกยัง เป็น Saidiya Hartman ได้โต้เถียง แว่นตาใช้ความรุนแรงกับคนมีเสมอเคืองช่วงของการตอบสนอง แม้ภาพสุดสยดสยองทาส การออกแบบมาเพื่อโน้มน้าวให้กลุ่มเป้าหมายของความสยองขวัญ ความเสี่ยงทำให้ความรุนแรง dehumanizing คุ้นเคย และยอมรับมากขึ้น [5] เป็นเอลิซาเบธอเล็กซานเดอร์ทำให้มัน "ดำของร่างกายในความเจ็บปวดสำหรับปริมาณการใช้ที่สาธารณะได้มีปรากฏการณ์ชาติอเมริกันศตวรรษนี้" [6] ให้เราประวัติศาสตร์เชื้อชาติปรากฏการณ์ ช๊อปปิ่ง Walker หรือสร้างสรรค์เวลาใดสามารถทำการบังคับใช้การตอบสนองทางอารมณ์ถูกต้องเพื่อการทำงาน และผมดูถูกสงสัยว่า สายตา reverential มากขึ้นได้รับการทำงานของ Walker ในพิพิธภัณฑ์เป็นผลิตภัณฑ์ของการจัดการความงาม แทนการหมั้นจริยธรรมกับความทุกข์ เธอแสดงให้เห็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในการต้อนรับแขกสำคัญที่เป็นความละเอียดอ่อนที่ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งในผลงานการโต้เถียงอย่างน้อยวอล์คเกอร์ ฉันแน่ใจว่ามันเฮงซวยวอล์คเกอร์นักวิจารณ์มานานรวมทั้ง Betye ซาร์ แต่เกือบทุกอย่างที่ฉันได้อ่านเกี่ยวกับการติดตั้งมีความเข้าใจในการเรียกร้องต่อต้านการเหยียดสีผิวให้เป็นธรรมตรงไปตรงมาและเรียกร้องไม่กี่ที่มันเป็น Howardena Pindell ได้กล่าวว่า "เป้าหมายหลักเพื่อ จินตนาการสีขาวของสัตว์ป่าสีดำ. "[3] แทนที่จะโทษวอล์คเกอร์ลอยๆ reanimating แบบแผนนักร้องเหมือนนักเขียนโด่งประณามผู้ชมที่มีการตอบสนองที่ไม่ถูกต้องในการทำงาน.

เด่นเป็นพิเศษคือนิโคลัสพลังที่วางความรับผิดชอบสำหรับผู้ชม ปฏิกิริยาชนชั้นในการทำงานที่เท้าของวอล์คเกอร์และเวลาสร้างสรรค์ เขาแตกต่างระหว่างประสบการณ์การรับชมของตัวเองมีเหตุผลในกลุ่ม "วิสัยทัศน์ประวัติศาสตร์" ที่ทำให้มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผู้ชมดำไม่เห็นมานานหลายศตวรรษของความทุกข์ทรมานดำเนินการในชิ้นและที่ของผู้เข้าชมสีขาวจำนวนมากที่จะจัดแสดงที่ได้รับการคุ้มครองโดย ไม่รู้ว่าเป็นหนึ่งในสิทธิพิเศษอีกมากมายโดยมอบให้สีขาวสุดสามารถทำสิ่งต่างๆเช่นการถ่ายภาพเด็กของพวกเขา "ยิ้มติดกับเด็กทาส." [4] พลังระบุว่าวอล์คเกอร์ควรจะได้รับการดูแลจัดการชิ้นส่วนในทางที่จะแสดงให้เห็นประวัติศาสตร์ค่ะ memorializes หนึ่งที่โดดเด่นด้วยการเป็นทาสข่มขืนและความรุนแรงเพื่อควบคุมปฏิกิริยาของผู้ชมและป้องกันไม่ให้ misreadings ใจแข็ง.

แต่เป็น Saidiya ฮาร์ทแมนได้แย้งแว่นตาความรุนแรงกับคนผิวดำได้ยั่วช่วงของการตอบสนองเสมอ แม้ที่เด่นชัดน่ากลัวที่สุดของการเป็นทาสได้รับการออกแบบที่จะโน้มน้าวให้ผู้ชมของหนังสยองขวัญของความเสี่ยงที่ทำให้เกิดความรุนแรงทวนที่คุ้นเคยมากขึ้นและเป็นที่ยอมรับ. [5] ลิซาเบ ธ อเล็กซานเดทำให้มัน "ร่างสีดำอยู่ในความเจ็บปวดสำหรับการบริโภคของประชาชนได้รับการปรากฏการณ์แห่งชาติอเมริกันมานานหลายศตวรรษ." [6] ป.ร. ให้ประวัติศาสตร์โดยรวมของเราของปรากฏการณ์ทางเชื้อชาติฉันไม่สามารถจินตนาการสิ่งที่วอล์คเกอร์หรือความคิดสร้างสรรค์สามารถทำเวลาในการบังคับใช้ แก้ไขการตอบสนองทางอารมณ์ในการทำงานและฉันเหยียดหยามมากพอที่จะสงสัยว่าจ้องมองด้วยความเคารพมากขึ้นการทำงานของวอล์คเกอร์ได้รับในพิพิธภัณฑ์เป็นผลิตภัณฑ์ของอารมณ์ความงามมากกว่าการมีส่วนร่วมทางจริยธรรมกับความทุกข์ทรมานที่เธอแสดงให้เห็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการต้อนรับ ความละเอียดอ่อนที่ดูเหมือนจะเป็นหนึ่งใน วอล์คเกอร์ อย่างน้อยที่สุดการทํางาน ฉันแน่ใจว่ามันเฮงซวยวอล์กเกอร์มานาน นักวิจารณ์ รวมทั้งเบตี้ ซาร์ แต่เกือบทุกอย่างที่ฉันได้อ่านเกี่ยวกับการติดตั้งเข้าใจของมันต่อต้านเหยียดผิวอ้างว่าเป็นตรงไปตรงมาเป็นธรรมและไม่อ้างว่าเป็น โฮวาร์ดีนา พินเดลได้กล่าวว่า " เล่นกับจินตนาการของป่าเถื่อน ขาวดำ " [ 3 ] แทนที่จะโทษวอล์คเกอร์สำหรับลอย reanimating นักร้องชอบภาพลักษณ์นักเขียนนำโด่งประณามสมาชิกผู้ชมมีการตอบสนองผิดปกติต่อการทำงานข้อยกเว้นที่เด่นคือ นิโคลัส อำนาจ ผู้ที่รับผิดชอบสำหรับผู้ชมชนชั้นปฏิกิริยาการทำงานที่เท้าเวลาเดิน และสร้างสรรค์ เขาแตกต่างระหว่างดูประสบการณ์ของเขาเอง ถูกกักบริเวณในกลุ่มประวัติศาสตร์ " วิสัยทัศน์ " ที่ทำให้มันเป็นไปไม่ได้สำหรับดำผู้ชมไม่เห็นศตวรรษของทุกข์ดำเนินการในส่วนของผู้เข้าชม และขาวมากมายจัดแสดง ที่ ป้องกัน ด้วยไม่รู้ว่าเป็นหนึ่งในหลายสิทธิพิเศษมอบให้โดยมไหศวรรย์สีขาว สามารถทำ เรื่องรูปถ่ายของเด็ก " ยิ้มข้างๆ ทาสบอย " [ 4 ] พลังแย้งว่า วอล์คเกอร์ควรจะ curated ชิ้นส่วนในทางที่ชัดเจนจะแสดงประวัติ memorializes หนึ่งลักษณะทาส ข่มขืน และความรุนแรง เพื่อที่จะควบคุมปฏิกิริยาของผู้ชม และป้องกันไม่ให้ใจดำ misreadings .ยังเป็น saidiya ฮาร์ทแมนได้เสนอ แว่นของความรุนแรงต่อผู้คนได้เสมอทำให้ช่วงของการตอบสนอง แม้แต่ที่น่าสยดสยองที่สุดวิถีทาส ที่ออกแบบมาเพื่อโน้มน้าวให้ผู้ชมของความน่ากลัวของมัน ทำให้ทวนความรุนแรงที่คุ้นเคยมากขึ้น และยอมรับ [ 5 ] เป็นอลิซาเบธ อเล็กซานเดอร์ ใส่มัน " ดำ ร่างกายเจ็บปวดสำหรับการบริโภคของประชาชนจะเป็นปรากฏการณ์แห่งชาติอเมริกันศตวรรษ . " [ 6 ] จากประวัติของเรารวมของปรากฏการณ์ทางเชื้อชาติ , ฉัน นึกไม่ออกว่า วอล์คเกอร์ หรือเวลาที่สร้างสรรค์ทำในการบังคับใช้ที่ถูกต้องการตอบสนองทางอารมณ์กับงาน และฉันกำลังเหยียดหยามพอที่จะสงสัยว่าทำงานโดยแสดงความเคารพนับถือมากขึ้น สายตาของวอล์กเกอร์ได้รับในพิพิธภัณฑ์ เป็นผลิตภัณฑ์ ของการจัดการด้าน มากกว่าจริยธรรมหมั้นกับทุกข์ที่เธอแสดงให้เห็น .