Dramatic as it was, the experience

Dramatic as it was, the experience didn't solve Nielsen's personal problems. (This is, after all, a true story. Fiction might have ended differently.) But it did give the former emergency-room doctor the perspective that comes to those who have taken a long, hard look into the abyss.

Ice Bound is a family story. Or rather the story of one family being torn apart by emotional abuse and infidelity, while another pulls together to deal with a serious illness in its ranks.

It's also a cancer survivor's story, with all the medical minutiae and soul-searching that suggests.

Most of all, though, Ice Bound is the story of ordinary people doing extraordinary things under some of the most difficult conditions on the planet.

Nielsen first came to the world's attention in the summer of 1999, when she performed a biopsy on herself (using ice as her only anesthetic) and discovered that she was suffering from an aggressive form of breast cancer.

The situation was certainly dramatic. Nielsen was the only doctor within 600 miles, trapped on the ice in the middle of the polar winter with little in the way of advanced medical supplies. Her sole link with the outside world came through e-mail, and that worked only when a communication satellite passed over the Pole.

Despite Nielsen's request that publicity be avoided, her employer, a subcontractor to the National Science Foundation, was overwhelmed by media interest in the "South Pole doctor." Although NSF didn't release her name, reporters quickly filled in the blanks from information that was released.

Nielsen's family and friends were soon fielding a barrage of interview requests back in the United States. Her ex-husband, with whom she had gone through a bitter divorce, told reporters that Nielsen was a bad mother who had abandoned her children and was probably making up the whole thing to get attention.

Meanwhile, at the bottom of the world, Nielsen's odds didn't look particularly good. Under the best of circumstances, women with her type and stage of breast cancer have a 50/50 chance of survival. And the Amundsen-Scott South Pole Station hardly provided the best of circumstances.

In temperatures cold enough to coagulate jet fuel, 41 people were living and working in perpetual exterior darkness under a polar dome designed to house a staff of 17. As the medic, it was Nielsen's job to keep the scientists and on-site construction crew healthy until fresh personnel and supplies would arrive with the coming of the Antarctic spring.

As Nielsen's cancer progressed, though, the doctor increasingly became the patient. Because it was too cold at that point to land an airplane at the Pole, the NSF arranged to have cancer-fighting drugs and other medical supplies airdropped.

To a large degree, Nielsen treated herself after that, while continuing to care for other "Polies" with injuries. She did, though, have plenty of help administering her weekly chemotherapy sessions.

Following directions from a stateside oncologist, a welder and a maintenance man on the base learned to administer the IVs. A heavy-equipment mechanic mixed the potentially deadly drugs and monitored the IV drips. Others at the station videotaped the sessions and worked to keep the communications lines open so doctors 9,000 miles away could give advice if something went wrong.

By the time an Air National Guard LC-130 made the coldest-ever landing at the Pole, with temperatures hovering around 60 degrees below zero, on Oct. 16, Nielsen had to be carried to the plane. Once she was in America, the NSF slipped her past waiting reporters and she was taken directly to Indiana University Hospital. There she had a lumpectomy (later, she was forced to have a full mastectomy) and more chemotherapy.

Behind her on the Pole, she left the closest friends she had ever made, a group she rightly calls modern-day heroes.

Unfortunately, Ice Bound, Nielsen's account of the ordeal, has a rushed and almost amateur quality to it. It reads in places like it's the product of a vanity publisher.

The good doctor isn't always a sympathetic character, either, leaving her old life in shambles and heading to the Pole while her father was seemingly on his deathbed. Even now, more than 15 months after Nielsen's emergency evacuation from the Pole, she hasn't been able to arrange a reunion with her three teenage children.

But taken as a whole, Ice Bound is a worthwhile read. The details of life at the fringes of human development are fascinating, and the stages of anger, depression and anguish Nielsen passes through ring true, even to a reader who hasn't faced a terminal illness or been estranged from loved ones.

At one point, Nielsen writes that Antarctica is a "blank slate on which you could write your soul." In Ice Bound, Nielsen bares her soul -- warts, frostbite and all.

Ice Bound is a family story. Or rather the story of one family being torn apart by emotional abuse and infidelity, while another pulls together to deal with a serious illness in its ranks.

It's also a cancer survivor's story, with all the medical minutiae and soul-searching that suggests.

Most of all, though, Ice Bound is the story of ordinary people doing extraordinary things under some of the most difficult conditions on the planet.

Nielsen first came to the world's attention in the summer of 1999, when she performed a biopsy on herself (using ice as her only anesthetic) and discovered that she was suffering from an aggressive form of breast cancer.

The situation was certainly dramatic. Nielsen was the only doctor within 600 miles, trapped on the ice in the middle of the polar winter with little in the way of advanced medical supplies. Her sole link with the outside world came through e-mail, and that worked only when a communication satellite passed over the Pole.

Despite Nielsen's request that publicity be avoided, her employer, a subcontractor to the National Science Foundation, was overwhelmed by media interest in the "South Pole doctor." Although NSF didn't release her name, reporters quickly filled in the blanks from information that was released.

Nielsen's family and friends were soon fielding a barrage of interview requests back in the United States. Her ex-husband, with whom she had gone through a bitter divorce, told reporters that Nielsen was a bad mother who had abandoned her children and was probably making up the whole thing to get attention.

Meanwhile, at the bottom of the world, Nielsen's odds didn't look particularly good. Under the best of circumstances, women with her type and stage of breast cancer have a 50/50 chance of survival. And the Amundsen-Scott South Pole Station hardly provided the best of circumstances.

In temperatures cold enough to coagulate jet fuel, 41 people were living and working in perpetual exterior darkness under a polar dome designed to house a staff of 17. As the medic, it was Nielsen's job to keep the scientists and on-site construction crew healthy until fresh personnel and supplies would arrive with the coming of the Antarctic spring.

As Nielsen's cancer progressed, though, the doctor increasingly became the patient. Because it was too cold at that point to land an airplane at the Pole, the NSF arranged to have cancer-fighting drugs and other medical supplies airdropped.

To a large degree, Nielsen treated herself after that, while continuing to care for other "Polies" with injuries. She did, though, have plenty of help administering her weekly chemotherapy sessions.

Following directions from a stateside oncologist, a welder and a maintenance man on the base learned to administer the IVs. A heavy-equipment mechanic mixed the potentially deadly drugs and monitored the IV drips. Others at the station videotaped the sessions and worked to keep the communications lines open so doctors 9,000 miles away could give advice if something went wrong.

By the time an Air National Guard LC-130 made the coldest-ever landing at the Pole, with temperatures hovering around 60 degrees below zero, on Oct. 16, Nielsen had to be carried to the plane. Once she was in America, the NSF slipped her past waiting reporters and she was taken directly to Indiana University Hospital. There she had a lumpectomy (later, she was forced to have a full mastectomy) and more chemotherapy.

Behind her on the Pole, she left the closest friends she had ever made, a group she rightly calls modern-day heroes.

Unfortunately, Ice Bound, Nielsen's account of the ordeal, has a rushed and almost amateur quality to it. It reads in places like it's the product of a vanity publisher.

The good doctor isn't always a sympathetic character, either, leaving her old life in shambles and heading to the Pole while her father was seemingly on his deathbed. Even now, more than 15 months after Nielsen's emergency evacuation from the Pole, she hasn't been able to arrange a reunion with her three teenage children.

But taken as a whole, Ice Bound is a worthwhile read. The details of life at the fringes of human development are fascinating, and the stages of anger, depression and anguish Nielsen passes through ring true, even to a reader who hasn't faced a terminal illness or been estranged from loved ones.

At one point, Nielsen writes that Antarctica is a "blank slate on which you could write your soul." In Ice Bound, Nielsen bares her soul -- warts, frostbite and all.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Dramatic as it was, the experience didn't solve Nielsen's personal problems. (This is, after all, a true story. Fiction might have ended differently.) But it did give the former emergency-room doctor the perspective that comes to those who have taken a long, hard look into the abyss.Ice Bound is a family story. Or rather the story of one family being torn apart by emotional abuse and infidelity, while another pulls together to deal with a serious illness in its ranks.It's also a cancer survivor's story, with all the medical minutiae and soul-searching that suggests.Most of all, though, Ice Bound is the story of ordinary people doing extraordinary things under some of the most difficult conditions on the planet.Nielsen first came to the world's attention in the summer of 1999, when she performed a biopsy on herself (using ice as her only anesthetic) and discovered that she was suffering from an aggressive form of breast cancer.The situation was certainly dramatic. Nielsen was the only doctor within 600 miles, trapped on the ice in the middle of the polar winter with little in the way of advanced medical supplies. Her sole link with the outside world came through e-mail, and that worked only when a communication satellite passed over the Pole.Despite Nielsen's request that publicity be avoided, her employer, a subcontractor to the National Science Foundation, was overwhelmed by media interest in the "South Pole doctor." Although NSF didn't release her name, reporters quickly filled in the blanks from information that was released.Nielsen's family and friends were soon fielding a barrage of interview requests back in the United States. Her ex-husband, with whom she had gone through a bitter divorce, told reporters that Nielsen was a bad mother who had abandoned her children and was probably making up the whole thing to get attention.Meanwhile, at the bottom of the world, Nielsen's odds didn't look particularly good. Under the best of circumstances, women with her type and stage of breast cancer have a 50/50 chance of survival. And the Amundsen-Scott South Pole Station hardly provided the best of circumstances.In temperatures cold enough to coagulate jet fuel, 41 people were living and working in perpetual exterior darkness under a polar dome designed to house a staff of 17. As the medic, it was Nielsen's job to keep the scientists and on-site construction crew healthy until fresh personnel and supplies would arrive with the coming of the Antarctic spring.As Nielsen's cancer progressed, though, the doctor increasingly became the patient. Because it was too cold at that point to land an airplane at the Pole, the NSF arranged to have cancer-fighting drugs and other medical supplies airdropped.To a large degree, Nielsen treated herself after that, while continuing to care for other "Polies" with injuries. She did, though, have plenty of help administering her weekly chemotherapy sessions.Following directions from a stateside oncologist, a welder and a maintenance man on the base learned to administer the IVs. A heavy-equipment mechanic mixed the potentially deadly drugs and monitored the IV drips. Others at the station videotaped the sessions and worked to keep the communications lines open so doctors 9,000 miles away could give advice if something went wrong.By the time an Air National Guard LC-130 made the coldest-ever landing at the Pole, with temperatures hovering around 60 degrees below zero, on Oct. 16, Nielsen had to be carried to the plane. Once she was in America, the NSF slipped her past waiting reporters and she was taken directly to Indiana University Hospital. There she had a lumpectomy (later, she was forced to have a full mastectomy) and more chemotherapy.Behind her on the Pole, she left the closest friends she had ever made, a group she rightly calls modern-day heroes.Unfortunately, Ice Bound, Nielsen's account of the ordeal, has a rushed and almost amateur quality to it. It reads in places like it's the product of a vanity publisher.The good doctor isn't always a sympathetic character, either, leaving her old life in shambles and heading to the Pole while her father was seemingly on his deathbed. Even now, more than 15 months after Nielsen's emergency evacuation from the Pole, she hasn't been able to arrange a reunion with her three teenage children.But taken as a whole, Ice Bound is a worthwhile read. The details of life at the fringes of human development are fascinating, and the stages of anger, depression and anguish Nielsen passes through ring true, even to a reader who hasn't faced a terminal illness or been estranged from loved ones.At one point, Nielsen writes that Antarctica is a "blank slate on which you could write your soul." In Ice Bound, Nielsen bares her soul -- warts, frostbite and all.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ละครที่มันเป็นประสบการณ์ไม่ได้แก้ปัญหาส่วนตัวของนีลเซ่น (นี่คือหลังจากทั้งหมดเป็นเรื่องจริง. นิยายอาจจะสิ้นสุดวันที่แตกต่างกัน.) แต่มันไม่ให้อดีตแพทย์ฉุกเฉินห้องมุมมองที่มาพร้อมกับผู้ที่มีการดำเนินการที่มีความยาวดูยากในนรก. น้ำแข็งที่ถูกผูกไว้เป็น เรื่องครอบครัว หรือมากกว่าเรื่องราวของครอบครัวหนึ่งที่ถูกฉีกออกจากการล่วงละเมิดทางอารมณ์และความไม่ซื่อสัตย์ในขณะที่อีกดึงกันที่จะจัดการกับการเจ็บป่วยที่รุนแรงในการจัดอันดับของ. นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องมะเร็งด้วยทุกข้อปลีกย่อยทางการแพทย์และการค้นหาจิตวิญญาณที่แสดงให้เห็น. ส่วนใหญ่ ของทั้งหมด แต่น้ำแข็งที่ถูกผูกไว้เป็นเรื่องของคนธรรมดาทำสิ่งที่พิเศษภายใต้บางส่วนของเงื่อนไขที่ยากที่สุดในโลก. นีลเซ่นแรกที่เข้ามาให้ความสนใจของโลกในช่วงฤดูร้อนของปี 1999 เมื่อเธอแสดงการตรวจชิ้นเนื้อในตัวเอง (โดยใช้น้ำแข็ง เธอเป็นเพียงยาชา) และพบว่าเธอกำลังทุกข์ทรมานจากการลุกลามของมะเร็งเต้านม. สถานการณ์เป็นอย่างมากแน่นอน นีลเส็นเป็นแพทย์เฉพาะภายใน 600 ไมล์ติดอยู่บนน้ำแข็งในช่วงกลางของฤดูหนาวขั้วโลกที่มีน้อยในทางของวัสดุทางการแพทย์ที่ทันสมัย การเชื่อมโยง แต่เพียงผู้เดียวของเธอกับโลกภายนอกผ่านเข้ามาทาง E-mail และที่ทำงานเฉพาะเมื่อมีการสื่อสารผ่านดาวเทียมผ่านขั้วโลก. แม้จะมีการร้องขอของนีลเซ่นที่ประชาสัมพันธ์หลีกเลี่ยงนายจ้างของเธอเป็นผู้รับเหมาช่วงให้กับมูลนิธิวิทยาศาสตร์แห่งชาติกำลังถูกครอบงำโดยความสนใจของสื่อมวลชน ใน "ขั้วโลกใต้แพทย์." แม้ว่า NSF ไม่ปล่อยชื่อของเธอผู้สื่อข่าวเต็มไปอย่างรวดเร็วในช่องว่างจากข้อมูลที่ได้รับการปล่อยตัว. นีลเซ่นครอบครัวและเพื่อน ๆ ในไม่ช้าก็ฟีลดิงเขื่อนกั้นน้ำของการขอสัมภาษณ์กลับในประเทศสหรัฐอเมริกา อดีตสามีของเธอซึ่งเธอได้ผ่านการหย่าร้างขมบอกกับผู้สื่อข่าวว่านีลเส็นเป็นแม่ที่เลวที่ทิ้งลูก ๆ ของเธอและก็อาจจะทำให้สิ่งที่ทั้งได้รับความสนใจ. ในขณะเดียวกันที่ด้านล่างของโลกของนีลเซ่น อัตราต่อรองไม่ได้ดูดีโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ภายใต้สถานการณ์ที่ดีที่สุดของผู้หญิงที่มีชนิดและระยะของโรคมะเร็งเต้านมของเธอมีโอกาสที่ 50/50 ของการอยู่รอด และ Amundsen-Scott ใต้สถานีขั้วโลกแทบจะไม่ให้ที่ดีที่สุดของสถานการณ์. ในอุณหภูมิที่เย็นพอที่จะจับเป็นก้อนน้ำมันเครื่องบิน 41 คนที่อาศัยและทำงานอยู่ในความมืดตลอดภายนอกภายใต้โดมขั้วโลกออกแบบมาเพื่อบ้านของพนักงาน 17 ในฐานะที่เป็นแพทย์ที่ มันเป็นงานของนีลเซ่นเพื่อให้นักวิทยาศาสตร์และในสถานที่ก่อสร้างลูกเรือมีสุขภาพดีจนบุคลากรสดและวัสดุสิ้นเปลืองจะประสบความสำเร็จกับการมาถึงของฤดูใบไม้ผลิแอนตาร์กติก. ในฐานะที่เป็นโรคมะเร็งของนีลเซ่นก้าวหน้าแม้ว่าแพทย์มากขึ้นกลายเป็นผู้ป่วย เพราะมันเป็นเย็นเกินไปที่จุดที่จะลงจอดเครื่องบินที่เสามาตรฐาน NSF จัดให้มียาเสพติดต้านมะเร็งและวัสดุทางการแพทย์อื่น ๆ airdropped. ในระดับขนาดใหญ่, นีลเซ่นได้รับการรักษาตัวเองหลังจากนั้นขณะที่ต่อเนื่องในการดูแลอื่น ๆ "Polies "ที่มีอาการบาดเจ็บ เธอไม่ แต่มีความอุดมสมบูรณ์ของความช่วยเหลือการบริหารการประชุมประจำสัปดาห์ของเธอเคมีบำบัด. ทำตามคำแนะนำจากเนื้องอก stateside, ช่างเชื่อมและการบำรุงรักษาคนบนฐานเรียนรู้ที่จะจัดการบริการ IVS หนักอุปกรณ์ช่างผสมยาเสพติดร้ายแรงอาจเกิดขึ้นและตรวจสอบหยดที่สี่ อื่น ๆ ที่สถานีวีดิโอการประชุมและทำงานเพื่อให้สายการสื่อสารที่เปิดกว้างเพื่อให้แพทย์ 9,000 ห่างออกไปอาจจะให้คำแนะนำหากสิ่งที่ผิดพลาดไป. ตามเวลาที่อากาศแห่งชาติยาม LC-130 ทำที่หนาวเย็นที่เคยลงจอดที่ขั้วโลกมีอุณหภูมิ โฉบรอบ 60 องศาด้านล่างเป็นศูนย์วันที่ 16 ต.ค. นีลเซ่นจะต้องมีการดำเนินการไปยังเครื่องบิน เมื่อเธออยู่ในอเมริกา NSF เล็ดรอดผ่านมาของเธอรอผู้สื่อข่าวและเธอก็ถูกนำไปยังโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยอินดีแอนา มีเธอมี lumpectomy (ต่อมาเธอถูกบังคับให้ต้องมีการผ่าตัดเต้านมเต็ม) และเคมีบำบัดมากขึ้น. ด้านหลังของเธอบนเสาเธอออกจากเพื่อนสนิทที่เธอเคยทำกลุ่มเธอถูกต้องเรียกวีรบุรุษวันที่ทันสมัย. แต่น่าเสียดายที่น้ำแข็ง ผูกบัญชีของนีลเซ่นของการทดสอบที่มีคุณภาพและวิ่งมือสมัครเล่นเกือบไป มันอ่านในสถานที่เช่นมันเป็นผลิตภัณฑ์จากสำนักพิมพ์โต๊ะเครื่องแป้งได้. แพทย์ที่ดีจะไม่เสมอตัวละครขี้สงสารทั้งทิ้งชีวิตเก่าของเธอในโรงฆ่าสัตว์และมุ่งหน้าไปยังขั้วโลกในขณะที่พ่อของเธอดูเหมือนจะสวรรคต แม้ตอนนี้มากกว่า 15 เดือนหลังจากการอพยพฉุกเฉินของนีลเซ่นจากเสาที่เธอยังไม่ได้รับสามารถที่จะจัดให้มีการชุมนุมที่มีสามเด็กวัยรุ่นของเธอ. แต่นำมาเป็นทั้งน้ำแข็งที่ถูกผูกไว้เป็นอ่านที่คุ้มค่า รายละเอียดของชีวิตที่ขอบของการพัฒนามนุษย์ที่มีความน่าสนใจและขั้นตอนของความโกรธและความซึมเศร้าและความปวดร้าวนีลเซ่นผ่านแหวนจริงแม้กระทั่งการอ่านที่ยังไม่ได้เผชิญหน้ากับความป่วยไข้หรือรับเหินห่างจากคนที่รัก. เมื่อถึงจุดหนึ่ง นีลเซ่นเขียนว่าทวีปแอนตาร์กติกาเป็น "ชนวนว่างเปล่าที่คุณสามารถเขียนจิตวิญญาณของคุณ." อยู่ในน้ำแข็ง Bound นีลเซ่นปราชัยจิตวิญญาณของเธอ - หูดแอบแฝงและทุก

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.