The What system is itself subdivide

The What system is itself subdivided into a Form system, which uses both color and luminance to define the shape of objects, and a lower resolution Color system that defines the colors of surfaces.
It is not immediately obvious, first, why the task of vision should be subdivided, and, second, why, given the subdivision of tasks, the two subsystems should differ in color, acuity, speed, and contrast sensitivity. There are two explanations for this situation, both of which have to do with evolution.
The first addresses the mechanism of how evolution goes about changing a system. The Where system in humans and other primates is similar to the entire visual system of lower mammals. Lower mammals are much less sensitive to color than we are, and they are not able to scrutinize objects and accurately discriminate them on the basis of visual attributes. Instead they are sensitive to things that move, because things that move-either prey or predator-are likely to be important. Also, since the primitive visual system must have been used for navigating through a three-dimensional environment, it must have been able to process depth information and distinguish objects from the background. As the more complicated primate visual system evolved, the original system was maintained, probably because it was simpler to overlay color vision and object recognition onto the existing system than it would have been to incorporate the two. The What system is a primate add-on.
The second level of explanation for the segregation of our visual system is that it is more efficient to carry information about-and make calculations about-an object’s appearance (its shape and color) separately from information about its position and trajectory. The different subdivisions can then be optimized for the different kinds of information processing they need to do. The brain needs to connect cells carrying the same kind of information in order to process this information, and it is more efficient to make connections between nearby cells than to wire together ones that are anatomically segregated.
Engineers in high-definition TV (HDTV) development and in computer graphics and animation arrived at similar design strategies eons after they evolved in our visual system: the engineers have devised highly efficient ways of transmitting images to avoid having to constantly redefine every pixel in an image. One method is to redefine only those pixels that change (just as our Where system does). A more sophisticated algorithm is to define an object’s shape and color independently from its position and trajectory-echoing the subdivisions of our visual system.
Of the differences between the What and the Where system, we will focus mostly on the difference in the way they use color. The Where system is colorblind-it sees in shades of gray-whereas the What system is color selective. By “color selective” I mean two things: first, that cells in the Color subdivision of the What system actually code the color of surfaces. Second, the cells in the Form subdivision of the What system can use color differences to detect borders, without caring about which colors define those borders.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระบบอะไรคือสิ่งที่ตัวเองแบ่งเป็นระบบแบบฟอร์มซึ่งใช้ทั้งสีและความสว่างในการกำหนดรูปร่างของวัตถุและความละเอียดต่ำกว่าระบบสีที่กำหนดสีของพื้นผิว.
มันไม่ได้เป็นที่เห็นได้ชัดในทันทีแรกทำไมงานของวิสัยทัศน์ ควรจะแบ่งและสองทำไมได้รับจัดสรรของงานทั้งสองระบบย่อยควรจะแตกต่างกันในสี, ความรุนแรง, ความเร็วและความไวความคมชัด มีสองคำอธิบายสำหรับสถานการณ์นี้ซึ่งทั้งสองจะทำอย่างไรกับวิวัฒนาการ.
ที่อยู่แรกกลไกของการวิวัฒนาการไปเกี่ยวกับการเปลี่ยนระบบ ระบบที่ไหนในมนุษย์และบิชอพอื่น ๆ ที่มีลักษณะคล้ายกับระบบการมองเห็นทั้งเลี้ยงลูกด้วยนมที่ต่ำกว่า เลี้ยงลูกด้วยนมที่ลดลงมีมากน้อยไวต่อสีกว่าที่เราและพวกเขาจะไม่สามารถกลั่นกรองวัตถุและถูกต้องพวกเขาเห็นความแตกต่างบนพื้นฐานของคุณลักษณะภาพ แต่พวกเขามีความไวต่อสิ่งที่ย้ายเพราะสิ่งที่ย้ายทั้งเหยื่อหรือล่ามีแนวโน้มที่จะมีความสำคัญ นอกจากนี้ตั้งแต่ระบบภาพแบบดั้งเดิมจะต้องถูกนำมาใช้สำหรับการนำผ่านสภาพแวดล้อมสามมิตินั้นจะต้องได้รับสามารถในการประมวลผลข้อมูลเชิงลึกและการแยกแยะวัตถุจากพื้นหลัง เป็นระบบที่มีความซับซ้อนมากขึ้นเจ้าคณะภาพพัฒนาระบบเดิมก็ยังคงอาจจะเป็นเพราะมันเป็นง่ายที่จะแสดงข้อมูลการมองเห็นสีและวัตถุที่ได้รับการยอมรับเข้าสู่ระบบที่มีอยู่กว่ามันจะได้รับที่จะรวมทั้งสอง ระบบอะไรคือสิ่งที่เจ้าคณะ add-on.
ระดับที่สองของคำอธิบายสำหรับการแยกจากกันของระบบการมองเห็นของเราก็คือว่ามันมีประสิทธิภาพมากขึ้นในการดำเนินการข้อมูลเกี่ยวกับและทำให้การคำนวณเกี่ยวกับลักษณะของวัตถุ (รูปร่างและสีของมัน) แยกต่างหากจากข้อมูล เกี่ยวกับตำแหน่งและวิถีของมัน เขตการปกครองที่แตกต่างกันนั้นจะสามารถปรับให้เหมาะสมกับชนิดที่แตกต่างกันของการประมวลผลข้อมูลที่พวกเขาต้องทำ สมองต้องการเชื่อมต่อเซลล์แบกชนิดเดียวกันของข้อมูลเพื่อประมวลผลข้อมูลนี้และมันจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นเพื่อให้การเชื่อมต่อระหว่างเซลล์ที่ใกล้เคียงกว่าที่จะสายด้วยกันคนที่ได้มีการแบ่งแยกทางกายภาพ.
วิศวกรในทีวีความละเอียดสูง (HDTV) การพัฒนา และคอมพิวเตอร์กราฟิกและภาพเคลื่อนไหวมาถึงกลยุทธ์การออกแบบที่คล้ายกันมหายุคหลังจากที่พวกเขาพัฒนาในระบบการมองเห็นของเรา: วิศวกรได้วางแผนวิธีการที่มีประสิทธิภาพสูงของการส่งภาพเพื่อหลีกเลี่ยงการอย่างต่อเนื่องกำหนดพิกเซลทุกคนในภาพ วิธีหนึ่งคือการกำหนดเท่านั้นพิกเซลที่เปลี่ยน (เช่นเดียวกับระบบที่เราไม่) อัลกอริทึมที่ซับซ้อนมากขึ้นคือการกำหนดรูปทรงของวัตถุและสีเป็นอิสระจากตำแหน่งและวิถี-สะท้อนเขตการปกครองของระบบการมองเห็นของเรา.
ของความแตกต่างระหว่างสิ่งที่และระบบในกรณีที่เราจะเน้นส่วนใหญ่ในความแตกต่างในวิธีที่พวกเขาใช้ สี ระบบอยู่ที่ไหนบอดสีมันเห็นในเฉดสีเทาในขณะที่ระบบอะไรคือสิ่งที่สีที่เลือก โดย "เลือกสี" ผมหมายความว่าสองสิ่งแรกที่เซลล์ในการแบ่งสีของระบบอะไรจริงรหัสสีของพื้นผิว ประการที่สองเซลล์ในการแบ่งรูปแบบของระบบสิ่งที่สามารถใช้ความแตกต่างของสีที่จะตรวจสอบพรมแดนโดยไม่ต้องดูแลเกี่ยวกับสีที่กำหนดเขตแดนนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ่งที่ระบบเป็น ตัวแบ่งเป็นระบบรูปแบบซึ่งใช้ทั้งสีและความสว่างเพื่อกำหนดรูปร่างของวัตถุ และลดความละเอียดสีระบบที่กำหนดสีของพื้นผิว .
มันไม่ชัดเจนทันที ทำไมงานของวิสัยทัศน์ที่ควรจะแบ่งออก และ สอง ทำไม ได้รับจัดสรรของงานสองระบบควรจะแตกต่างกันในสี , เสียง , ความเร็ว ,และความไวของความคมชัด มีคำอธิบายสำหรับเหตุการณ์นี้ ซึ่งทั้งสองจะต้องวิวัฒนาการ .
แรกที่อยู่กลไกของวิวัฒนาการไปเกี่ยวกับเปลี่ยนระบบ ซึ่งระบบของมนุษย์และสัตว์อื่น ๆ คล้ายกับระบบการมองเห็นทั้งหมดของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่ลดลง สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมลดน้อยมากไวต่อสี มากกว่าเราและพวกเขาจะไม่สามารถที่จะตรวจสอบวัตถุและถูกต้องแบ่งแยกได้ตามลักษณะภาพ แต่พวกเขามีความไวต่อสิ่งต่างๆ ที่ย้ายเพราะเรื่องย้ายทั้งเหยื่อหรือผู้ล่ามักจะเป็นสำคัญ นอกจากนี้ เนื่องจากระบบการมองเห็นแบบดั้งเดิมต้องถูกใช้เพื่อนำทางผ่านสภาพแวดล้อมสามมิติมันต้องสามารถประมวลผลข้อมูลความลึก และแยกแยะวัตถุจากพื้นหลัง เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่ซับซ้อนมากขึ้นและระบบการพัฒนา ระบบยังคงเดิม คงเป็นเพราะมันง่ายที่จะซ้อนทับสีวิสัยทัศน์และการรับรู้วัตถุลงในระบบที่มีอยู่กว่าที่มันจะได้รับการรวมสอง สิ่งที่ระบบเป็นเจ้าคณะ
add-onระดับที่สองของการแยกของระบบการมองเห็นของเราคือ ว่า มันมีประสิทธิภาพมากขึ้นเพื่อนำข้อมูลเกี่ยวกับ และทำให้การคำนวณเกี่ยวกับของวัตถุลักษณะ ( รูปร่างและสี ) แยกต่างหากจากข้อมูลเกี่ยวกับตำแหน่งและการเคลื่อนที่ของ การแบ่งที่แตกต่างกันก็สามารถปรับให้เหมาะสมกับชนิดของข้อมูลที่พวกเขาต้องการที่จะทำสมองต้องการที่จะเชื่อมต่อกับเซลล์ขนชนิดเดียวกันของข้อมูลเพื่อให้กระบวนการของข้อมูลนี้และมันมีประสิทธิภาพมากขึ้นเพื่อให้การเชื่อมต่อระหว่างเซลล์ใกล้เคียงกว่าลวดด้วยกันที่แยก
anatomically .วิศวกรในทีวีความละเอียดสูง ( HDTV ) การพัฒนาและคอมพิวเตอร์กราฟิกและภาพเคลื่อนไหว มาถึงยุคกลยุทธ์การออกแบบที่คล้ายกันหลังจากที่พวกเขาพัฒนาในระบบการมองเห็นของเรา วิศวกรมี devised วิธีการที่มีประสิทธิภาพสูงของการส่งภาพเพื่อหลีกเลี่ยงการมีอย่างต่อเนื่อง redefine ทุกพิกเซลในภาพ . วิธีหนึ่งคือการกำหนดเฉพาะพิกเซลที่เปลี่ยน ( เช่นเดียวกับที่ระบบไม่ได้ )ขั้นตอนวิธีที่ซับซ้อนมากขึ้น คือนิยามของวัตถุรูปร่างและสีโดยอิสระจากตำแหน่งและวิถีสะท้อนเขตการปกครองของระบบการมองเห็นของเรา .
ของความแตกต่างระหว่างสิ่งที่และที่ระบบ เราจะมุ่งเน้นส่วนใหญ่บนความแตกต่างในวิธีที่พวกเขาใช้สี ซึ่งระบบจะบอดสีมันเห็นในเฉดสีเทา ส่วนที่เป็นระบบ สี เลือก" เลือกสี " หมายถึงสองสิ่ง : แรกที่เซลล์ในสีย่อยของสิ่งที่ระบบจริงรหัสสีของพื้นผิว สองเซลล์ในรูปแบบย่อยของสิ่งที่ระบบสามารถใช้ความแตกต่างของสีเพื่อตรวจสอบขอบเขต โดยไม่ห่วงสีที่กำหนดกรอบเหล่านั้น