However, it is important to stress

However, it is important to stress that there is a significant difference
between the calculated intakes and the final uptake levels
that depend on the mineral bioavailability. Particularly, if bioavailability
of the minerals is addressed, the calculated intake data may
appear overestimated. In terms of human nutrition, bioavailability
can be defined as the amount of nutrient in a meal that is absorbable
and utilisable by the organism. The bioavailability of nutrients
is a complex phenomenon which depends on many factors, such as
the form of the nutrient in the diet, its solubility, type of diet,
absorption mechanism and host nutrient status. Many studies have
reported the absorption of different elements from the diet. For instance,
it has been estimated that the Fe absorption (from different
diets) is approximately 15% (EVM, 2003) but some studies suggest
that the Fe absorption is not more than 2–5% from cereal-based
diets (Krishnaswamy, 2003). Zn absorption has been found to
range from 10% to 40% (Abdulla & Chmielnicka, 1990, EVM,
2003). Thirty percent absorption of Cu is implied from the available
data (Abdulla & Chmielnicka, 1990). Stewart, Griffits, Thomson,
and Robinson (1978) showed, in a human absorption study, that
the bioavailabilities of two Se forms, selenite and selenomethionen,
when administered with food, were rather efficient, at around
80%. Animal studies have revealed that Se is more bioavailable
from plant forms than from animal feedstuffs (Bügel, Sandström,
Larsen, & Skibsted, 2002), with bioavailability ranging from 60%

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรก็ตาม มันเป็นสิ่งสำคัญความเครียดว่า มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างภาคคำนวณและระดับสุดท้ายดูดซึมที่ขึ้นอยู่กับการดูดซึมแร่ธาตุ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าดูดซึมแร่ธาตุเป็นการแก้ไขได้ คำนวณปริมาณข้อมูลอาจนการขึ้น ในแง่ของโภชนาการ การดูดซึมสามารถกำหนดเป็นปริมาณสารอาหารในอาหารที่ดูดซึมและ utilisable โดยสิ่งมีชีวิต การดูดซึมของสารอาหารเป็นปรากฏการณ์ซับซ้อนซึ่งขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย เช่นรูปแบบของสารอาหารในอาหาร ละลาย ชนิดของอาหารกลไกการดูดซึมและโฮสต์สารสถานะ มีการศึกษาจำนวนมากรายงานการดูดซึมขององค์ประกอบต่าง ๆ จากอาหาร เช่นประมาณที่การดูดซึมของ Fe (จากที่อื่นอาหาร) คือประมาณ 15% (EVM, 2003) แต่บางการศึกษาแนะนำการดูดซึมของ Fe ว่าไม่เกิน 2-5% จากธัญพืชตามอาหาร (Krishnaswamy, 2003) ได้พบว่าการดูดซึมของ Znตั้งแต่ 10% ถึง 40% (อับดิลลาฮ & Chmielnicka, 1990, EVM2003) . ดูดซึมร้อยละสามสิบของ Cu เป็นนัยจากการมีข้อมูล (อับดิลลาฮและ Chmielnicka, 1990) สจ๊วต Griffits ทอมสันและโรบินสัน (1978) แสดงให้เห็นว่า ในการศึกษาการดูดซึมของมนุษย์ ที่bioavailabilities สองรูปแบบ Se, selenite และ selenomethionenเมื่อยากับอาหาร ได้ค่อนข้างมีประสิทธิภาพ ที่ใกล้เคียง80% ศึกษาสัตว์ได้เปิดเผยว่า Se มี bioavailable มากขึ้นจากพืชฟอร์มมากกว่าจากสัตว์ feedstuffs (Bügel, Sandströmเสน & Skibsted, 2002), พร้อมดูดซึมตั้งแต่ 60%

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่ก็เป็นสิ่งสำคัญที่จะเน้นว่ามีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญ
ระหว่างการบริโภคคำนวณและระดับการดูดซึมสุดท้าย
ที่ขึ้นอยู่กับการดูดซึมแร่ธาตุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าการดูดซึม
ของแร่ธาตุเป็น addressed ข้อมูลปริมาณการคำนวณอาจ
ปรากฏเกินไป ในแง่ของโภชนาการของมนุษย์, การดูดซึม
สามารถกำหนดเป็นปริมาณของสารอาหารในอาหารที่มีการดูดซึม
และ utilisable โดยสิ่งมีชีวิต ดูดซึมของสารอาหารที่
เป็นปรากฏการณ์ที่ซับซ้อนซึ่งขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่างเช่น
รูปแบบของสารอาหารในอาหาร, การละลายของประเภทของอาหาร
กลไกการดูดซึมสารอาหารและสถานะเจ้าภาพ การศึกษาหลายแห่งได้
รายงานการดูดซึมขององค์ประกอบที่แตกต่างจากอาหาร ยกตัวอย่างเช่น
มันมีการประเมินว่าการดูดซึมเฟ (จากที่แตกต่างกัน
อาหาร) จะอยู่ที่ประมาณ 15% (EVM, 2003) แต่การศึกษาบางคนแนะนำ
ว่าการดูดซึมเฟไม่เกิน 2-5% จากธัญพืชตาม
อาหาร (Krishnaswamy 2003 ) การดูดซึมธาตุสังกะสีได้รับพบว่า
ช่วงจาก 10% เป็น 40% (อับดุลลา & Chmielnicka 1990 EVM,
2003) การดูดซึมร้อยละสามสิบของ Cu บอกเป็นนัย ๆ จากที่มีอยู่
ข้อมูล (อับดุลลา & Chmielnicka, 1990) สจ๊วต Griffits, ทอมสัน
และโรบินสัน (1978) แสดงให้เห็นว่าในการศึกษาการดูดซึมของมนุษย์ที่
bioavailabilities สองรูปแบบ Se, ยิบและ selenomethionen ที่
เมื่อผู้กับอาหารมีประสิทธิภาพมากกว่าที่ประมาณ
80% การศึกษาในสัตว์ได้เปิดเผยว่า SE เป็น bioavailable มากขึ้น
จากรูปแบบโรงงานกว่าจากสัตว์สัตว์ (Bügel, Sandström,
เสน & Skibsted, 2002) ที่มีการดูดซึมตั้งแต่ 60%

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างไรก็ตาม , มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะความเครียดที่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างการคำนวณการบริโภคและระดับการใช้สุดท้ายที่ขึ้นอยู่กับแร่ชีวปริมาณออกฤทธิ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าโอของแร่ธาตุที่ถูก addressed , คำนวณปริมาณข้อมูลอาจปรากฏสิ่งที่ไม่จริง ในแง่ของการโภชนาการมนุษย์สามารถกำหนดเป็นปริมาณของสารอาหารในอาหารที่ดูดซึมและเป็นผู้ใช้ประโยชน์จากชีวิต การดูดซึมของสารอาหารเป็นปรากฏการณ์ที่ซับซ้อน ซึ่งขึ้นอยู่กับหลายปัจจัย เช่นรูปแบบของสารอาหารในอาหาร , ค่า , ประเภทของอาหารกลไกการดูดซึมและสถานะธาตุอาหารโฮสต์ มีการศึกษาวิจัยรายงานการดูดซึมธาตุต่างๆ จากอาหาร สำหรับอินสแตนซ์มีการประเมินว่าเฟการดูดซึม ( จากที่แตกต่างกันอาหาร ) อยู่ที่ประมาณ 15% ( EVM , 2003 ) แต่บางการศึกษาแนะนำที่เฟการดูดซึมไม่เกิน 2 - 5 % จากธัญพืชจากอาหาร ( กฤษณะสวามี , 2003 ) การดูดซึมสังกะสีถูกพบช่วงจาก 10% เป็น 40% ( Abdulla & chmielnicka EVM , 2533 , ,2003 ) สามสิบเปอร์เซ็นต์การดูดซึมของทองแดงเป็นนัยจากใช้ได้ข้อมูล ( Abdulla & chmielnicka , 2533 ) สจ๊วต griffits ทอมสันและ โรบินสัน ( 1978 ) พบในการศึกษาการดูดซึมของมนุษย์ว่าการ bioavailabilities สองรูปแบบ และ selenomethionen ซีลีไนท์เซ , ,เมื่อจัดการกับอาหารค่อนข้างมีประสิทธิภาพ ในรอบ80% การศึกษาสัตว์ได้พบว่า เซ ใน เพิ่มเติมจากรูปแบบของพืชอาหารสัตว์มากกว่าจากสัตว์ ( B üเจล sandstr ö mลาร์เซน แอนด์ skibsted , 2002 ) , กับการดูดซึมได้ตั้งแต่ 60 เปอร์เซ็นต์