The set of threats and the gravity

The set of threats and the gravity of each threat to Gaur differs greatly between south and central India, and Southeast Asia; China and most of northeast India are more similar to Southeast Asia in this respect (Farshid Ahrestani pers. comm. 2008), and are so treated in the following discussion.

In Indochina, Myanmar, and northeast India, hunting is the major problem, compounded by loss of suitable habitat: large tracts of suitable habitat hold few or no Guar. Ongoing habitat degradation and conversion is continually reducing the potential population, should hunting be brought under control (Duckworth et al. 1999; Duckworth and Hedges 1998; Timmins and Ou 2001; Choudhury 2002; Steinmetz 2004; Than Zaw pers. comm. 2006; R.J Timmins pers. comm. 2008; Farshid Ahrestani pers. comm. 2008). Hunting is often for meat and a variety of methods is used (Choudhury 2002). There is also a flourishing international trade in Gaur parts, both horns (decorative) and internal organs (for medicinal purposes). Given the small size of the remaining Southeast Asian subpopulations and the number of trophies found for sale in Cambodia, Lao PDR, Thailand, and Myanmar during essentially opportunistic surveys, trade is clearly a major threat (Srikosamatara et al. 1992; Baird 1993; Srikosamatara and Suteethorn 1994, 1995; Martin and Phipps 1996; Srifa La-Ong et al. 1997; Duckworth et al. 1999). The most important population in Cambodia is scattered through a forest landscape that encompasses four provinces (Mondulkiri, Kratie, Stung Treng and Ratanakiri) and five conservation areas (Lomphat Wildlife Sanctuary, Phnom Prich Wildlife Sanctuary, Siema Biodiversity Conservation Area, Mondulkiri Protection Forest (including the Srepok Wilderness area) and Phnom Nam Lyr Wildlife Sanctuary). Hunting is still rife in much of this area, and forest fragmentation is rapidly accelerating with human population immigration, infrastructural developments (especially roads), commercial agricultural expansion, economic land speculation and mineral extraction. However, although perhaps less than 20% of this area is well protected from the aforementioned threats and protected area management is only close to effective in two areas, the most significant constraint to the area’s Gaur is the long-term uncertainty of continuation of effective conservation management of the Srepok Wilderness Area and Siema Biodiversity Conservation Area. Although conservation efforts for Gaur and many other species are, in both these areas, extremely encouraging, both face an uncertain future with the possibility of degazettement of conservation status of parts of them, the possible loss of adequate external funding necessary to maintain high standards of management, the possible loss of political support necessary to uphold high protection standards and the uncertainties of maintaining a motivated well trained staff. Almost throughout Southeast Asia, protected areas are not yet stalling declines in mammals with commercial value, such as Gaur. Areas with stabilized populations (in addition to the two Cambodian areas, perhaps only a few areas in Thailand (see Population) and Cat Tien National Park in Viet Nam) are exceptional (R. Steimetz pers. comm. 2008; R.J. Timmins pers. comm. 2008).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชุดของภัยคุกคามและแรงโน้มถ่วงของแต่ละภัยคุกคาม Gaur แตกต่างกันมากระหว่างใต้ และอินเดียกลาง และ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จีนและอินเดียตะวันออกเฉียงเหนือส่วนใหญ่มากคล้ายกับทวีปในนี้ (Farshid Ahrestani อาทิสื่อ 2008), และดังนั้นถือว่าในการสนทนาต่อไปนี้ในอินโดจีน พม่า และอินเดียตะวันออกเฉียงเหนือ การล่าสัตว์เป็นปัญหาสำคัญ ด้วยการสูญเสียถิ่นที่อยู่เหมาะสม: รามิดขนาดใหญ่ของการอยู่อาศัยที่เหมาะสมน้อย หรือไม่มีสร้างอยู่อาศัย Guar. Ongoing ค้างไว้แปลงอยู่อย่างต่อเนื่องลดประชากรเป็นไปได้ ควรล่าสัตว์จะนำภายใต้การควบคุม (Duckworth et al. 1999 Duckworth และประเมินค่าเฮดจ์ 1998 Timmins และ Ou 2001 Choudhury 2002 Steinmetz 2004 กว่าสื่ออาทิซอว์ 2006 การสื่อสารอาทิ R.J Timmins 2008 Farshid Ahrestani อาทิสื่อ 2008) ล่าสัตว์มักจะเป็นในเนื้อสัตว์ และใช้หลายวิธี (Choudhury 2002) มีการค้าระหว่างประเทศเฟื่องฟูใน Gaur แตรทั้ง (ตกแต่ง) และอวัยวะภายใน (ประสงค์ยา) กำหนดขนาดเล็ก subpopulations เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่เหลือและจำนวนถ้วยที่พบขายในกัมพูชา ลาว ไทย พม่า และระหว่างหลักยกสำรวจ ค้าอย่างชัดเจนภัยคุกคาม (Srikosamatara et al. 1992 Baird 1993 Srikosamatara และ Suteethorn 1994, 1995 มาร์ตินและ Phipps 1996 ศรีฟ้าลาอ๋อง et al. 1997 Duckworth et al. 1999) ประชากรที่สำคัญที่สุดในกัมพูชาจะกระจายผ่านแนวป่าที่ครอบคลุม 4 จังหวัด (Mondulkiri กระแจะ Treng มา และรัตนคีรี) และพื้นที่อนุรักษ์ที่ 5 (Lomphat พันธุ์สัตว์ป่า พันธุ์สัตว์ป่าพนม Prich พื้นที่อนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ Siema, Mondulkiri ป้องกันป่า (รวมถึงพื้นที่ถิ่นทุรกันดาร Srepok) และ พันธุ์สัตว์ป่าพนมน้ำ Lyr) ล่าสัตว์ยัง rife มากในบริเวณนี้ และการกระจายตัวของป่ากำลังเร่งขึ้นอย่างรวดเร็วกับประชากรมนุษย์ตรวจคนเข้าเมือง รัฐมนตรีพัฒนา (โดยเฉพาะอย่างยิ่งถนน), ขยายธุรกิจเกษตร เศรษฐกิจที่ดินเก็งกำไร และการสกัดแร่ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าอาจจะน้อยกว่า 20% ของพื้นที่นี้ดีป้องกันจากภัยคุกคามดังกล่าว และจัดการตั้งเป็นเท่ามีประสิทธิภาพในสองพื้นที่ ข้อจำกัดที่สำคัญการ Gaur อันได้ความไม่แน่นอนระยะยาวของความต่อเนื่องของการจัดการอนุรักษ์มีประสิทธิภาพ Srepok พื้นที่ป่าและพื้นที่อนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ Siema แม้ว่าความพยายามอนุรักษ์ Gaur และหลายชนิดอื่น ๆ ในทั้งสองพื้นที่เหล่านี้ นิมิตมาก ทั้งหน้าอนาคตไม่แน่นอนกับ degazettement สถานะอนุรักษ์ส่วนหนึ่งของพวกเขา การขาดทุนของพอภายนอกจำเป็นต้องรักษามาตรฐานการจัดการ การขาดทุนต้องดำรงมาตรฐานสูงป้องกันสนับสนุนทางการเมืองและความไม่แน่นอนของการรักษาพนักงานเป็นอย่างดีเป็นแรงจูงใจที่อาจเกิดขึ้น เกือบทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พื้นที่ป้องกันจะไม่ได้ถ่วงในการเลี้ยงลูกด้วยนมมีมูลค่าการค้า เช่น Gaur พื้นที่ที่ มีประชากรเสถียร (นอกพื้นที่กัมพูชาสอง อาจเป็นเพียงบางพื้นที่ในประเทศไทย (ดูประชากร) และ อุทยานแห่งชาติเทียนแมวในเวียดนาม) เป็นพิเศษ (R. Steimetz อาทิสื่อ 2008 R.J. Timmins อาทิสื่อ 2008)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชุดของภัยคุกคามและความรุนแรงของภัยคุกคามต่อกระทิงแต่ละแตกต่างอย่างมากระหว่างทางทิศใต้และภาคกลางของอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ประเทศจีนและส่วนใหญ่ของภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดียมีมากขึ้นคล้ายกับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในแง่นี้ (Farshid Ahrestani pers. Comm. 2008) และได้รับการปฏิบัติในการอภิปรายต่อไป. ในอินโดจีนพม่าและภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดีย, การล่าสัตว์เป็นปัญหาที่สำคัญประกอบ จากการสูญเสียถิ่นที่อยู่อาศัยที่เหมาะสม: ขุดเจาะขนาดใหญ่ของที่อยู่อาศัยที่เหมาะสมถือกระทิงน้อยหรือไม่มี การย่อยสลายที่อยู่อาศัยอย่างต่อเนื่องและการแปลงอย่างต่อเนื่องลดประชากรที่มีศักยภาพการล่าสัตว์ควรจะนำมาภายใต้การควบคุม (Duckworth et al, 1999;. Duckworth และพุ่มไม้ 1998; มินและ Ou 2001; Choudhury 2002; Steinmetz 2004;.. กว่า Zaw pers สื่อสาร 2006 RJ . มินส pers สื่อสาร 2008;.. Farshid Ahrestani pers สื่อสาร 2008). ล่าสัตว์มักจะเป็นเนื้อและความหลากหลายของวิธีการที่จะใช้ (Choudhury 2002) นอกจากนี้ยังมีการค้าระหว่างประเทศที่เจริญรุ่งเรืองในส่วนกระทิงทั้งแตร (ตกแต่ง) และอวัยวะภายใน (เพื่อการรักษาโรค) ได้รับขนาดที่เล็กของประชากรที่เหลืออยู่ในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และจำนวนที่พบถ้วยรางวัลสำหรับขายในกัมพูชาลาวไทยและพม่าในช่วงการสำรวจหลักฉวยโอกาสทางการค้าอย่างชัดเจนภัยคุกคามที่สำคัญ (Srikosamatara et al, 1992;. บาร์ด 1993; Srikosamatara และ Suteethorn ปี 1994, 1995; มาร์ตินและฟิบส์ 1996; ศรีฟ้า La-Ong et al, 1997;.. Duckworth et al, 1999) ประชากรที่สำคัญที่สุดในประเทศกัมพูชาจะกระจายผ่านภูมิทัศน์ป่าที่ครอบคลุมสี่จังหวัด (Mondulkiri, กระแจะ, Stung Treng และรัตนคีรี) และห้าพื้นที่อนุรักษ์ (Lomphat รักษาพันธุ์สัตว์ป่าพนม Prich รักษาพันธุ์สัตว์ป่า Siema ความหลากหลายทางชีวภาพในพื้นที่อนุรักษ์ Mondulkiri พิทักษ์ป่า (รวมถึง Srepok พื้นที่รกร้างว่างเปล่า) และกรุงน้ำ LYR รักษาพันธุ์สัตว์ป่า) การล่าสัตว์ก็ยังคงอุดมไปมากในพื้นที่นี้และการกระจายตัวของป่าอย่างรวดเร็วเร่งตรวจคนเข้าเมืองที่มีประชากรมนุษย์, การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน (โดยเฉพาะถนน) การขยายตัวในเชิงพาณิชย์การเกษตรการเก็งกำไรที่ดินทางเศรษฐกิจและการสกัดแร่ อย่างไรก็ตามแม้ว่าบางทีอาจจะน้อยกว่า 20% ของพื้นที่นี้ได้รับการคุ้มครองอย่างดีจากภัยคุกคามดังกล่าวข้างต้นและการจัดการพื้นที่คุ้มครองเป็นเพียงใกล้กับประสิทธิภาพในสองพื้นที่ จำกัด อย่างมีนัยสำคัญมากที่สุดในการกระทิงของพื้นที่ที่มีความไม่แน่นอนในระยะยาวของความต่อเนื่องของการอนุรักษ์ที่มีประสิทธิภาพ การบริหารจัดการของ Srepok พื้นที่รกร้างและ Siema เขตอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ แม้ว่าความพยายามอนุรักษ์กระทิงและพันธุ์อื่น ๆ อีกมากมายทั้งในพื้นที่เหล่านี้ให้กำลังใจอย่างมากทั้งต้องเผชิญกับอนาคตที่ไม่แน่นอนกับความเป็นไปของ degazettement สถานะของการอนุรักษ์บางส่วนของพวกเขาเป็นไปได้ของการสูญเสียเงินทุนจากภายนอกเพียงพอที่จำเป็นเพื่อรักษามาตรฐานระดับสูงของ การจัดการการสูญเสียเป็นไปได้ของการสนับสนุนทางการเมืองที่จำเป็นในการรักษามาตรฐานการป้องกันสูงและความไม่แน่นอนของการรักษาแรงจูงใจพนักงานได้รับการฝึกฝนเป็นอย่างดี เกือบทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้พื้นที่คุ้มครองยังไม่ได้ถ่วงลดลงในการเลี้ยงลูกด้วยนมที่มีมูลค่าการค้าเช่นกระทิง พื้นที่ที่มีประชากรที่มีความเสถียร (นอกเหนือจากสองพื้นที่กัมพูชาอาจจะมีเพียงไม่กี่พื้นที่ในประเทศไทย (ดูประชากร) และแมวอุทยานแห่งชาติเทียนในเวียดนาม) เป็นพิเศษ (ร Steimetz pers สื่อสาร 2008;... อาร์เจมินส pers สื่อสาร . 2008)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชุดของภัยคุกคาม และแรงโน้มถ่วงของแต่ละภัยกระทิงแตกต่างอย่างมากระหว่างภาคใต้และภาคกลางของอินเดีย และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จีน และส่วนใหญ่ของภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดียมีมากขึ้นคล้ายกับเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในส่วนนี้ ( farshid ahrestani ได้ที่ . ติดต่อ 2008 ) , และดังนั้นการรักษาในการสนทนาต่อไปนี้

ในอินโดจีน พม่า และอินเดียภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ล่าสัตว์ เป็นปัญหาหลักประกอบกับการสูญเสียที่เหมาะสมที่อยู่อาศัย : ขนาดใหญ่ผืนเหมาะอยู่อาศัยถือน้อยหรือไม่กัว . ความเสื่อมโทรมของสิ่งแวดล้อมอย่างต่อเนื่องและการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องการลดประชากรที่มีศักยภาพควรล่าถูกนำภายใต้การควบคุม ดักเวิร์ธ et al . 2542 ; ดัคเวิร์ธและพุ่มไม้ 1998 ; Timmins และ OU 2001 Choudhury 2002 ; Steinmetz 2004 ; กว่าซอได้ที่ . ติดต่อ 2006 ; R . J Timmins ได้ที่ . ติดต่อ 2008 ;farshid ahrestani ได้ที่ . ติดต่อ 2008 ) การล่าสัตว์มักเนื้อและความหลากหลายของวิธีการที่ใช้ ( Choudhury 2002 ) มีความรุ่งเรืองทางการค้าระหว่างประเทศในส่วนกระทิง ทั้งแตร ( ตกแต่ง ) และอวัยวะภายใน ( สมุนไพร ) ให้ขนาดของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่เหลือสองจำนวนถ้วยรางวัล พบขายในกัมพูชา ลาว ไทยและพม่าเป็นหลักในการสำรวจโอกาสการค้าอย่างชัดเจนที่คุกคามหลัก ( srikosamatara et al . 1992 1993 ; 18 ; srikosamatara และ suteethorn 1994 , 1995 ; มาร์ติน ฟิปส์ 1996 ; ศรีฟ้า La Ong et al . 1997 ; ดักเวิร์ธ et al . 1999 ) ประชากรที่สำคัญที่สุดในกัมพูชาคือการกระจายผ่านป่าภูมิทัศน์ที่ครอบคลุม 4 จังหวัด ( Mondulkiri , Kratie ,Stung Treng Ratanakiri ) และห้า ( lomphat พื้นที่อนุรักษ์สัตว์ป่าเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าพนม prich พื้นที่อนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ siema ป่าคุ้มครองที่ ( รวมทั้ง srepok พื้นที่ป่า ) - นัม เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า lyr ) การล่ายังคงอุดมมากในพื้นที่นี้ และการกระจายตัวของป่าอย่างรวดเร็วเร่งด้วยการอพยพประชากรมนุษย์การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานโดยเฉพาะถนน ) , การขยายการเกษตรเชิงพาณิชย์ เก็งกำไรที่ดินเศรษฐกิจและการสกัดแร่ อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ถึง 20 % ของพื้นที่นี้ได้รับการป้องกันจากภัยคุกคามดังกล่าว และบริหารพื้นที่อนุรักษ์เพียงใกล้เคียงกับประสิทธิภาพใน 2 พื้นที่ปัญหาที่สำคัญที่สุดของพื้นที่กระทิงคือความไม่แน่นอนในระยะยาวต่อเนื่องของประสิทธิภาพการจัดการของ srepok อนุรักษ์พื้นที่ป่าและพื้นที่อนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ siema . แม้ว่าความพยายามอนุรักษ์กระทิง และชนิดอื่น ๆ ในพื้นที่ทั้งสองนี้มาก นิมิตทั้งใบหน้าอนาคตไม่แน่นอนกับความเป็นไปได้ของ degazettement สถานภาพการอนุรักษ์ของชิ้นส่วนของพวกเขา การสูญเสียที่เป็นไปได้ของเงินทุน จากภายนอกที่จำเป็นเพียงพอที่จะรักษามาตรฐานระดับสูงของการจัดการ การสูญเสียที่เป็นไปได้ของการสนับสนุนทางการเมืองที่จำเป็นเพื่อรักษามาตรฐานการคุ้มครองและความไม่แน่นอนของการกระตุ้นด้วยการฝึกอบรมพนักงาน เกือบทั่วทั้งภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้การป้องกันพื้นที่ไม่ได้ถ่วงลดลงในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่มีมูลค่าเชิงพาณิชย์ เช่น กระทิง . พื้นที่ที่มีความเสถียรประชากร ( นอกจากสองพื้นที่กัมพูชา อาจจะมีแค่บางพื้นที่ในประเทศไทย ( ดูจำนวนประชากร ) และอุทยานแห่งชาติก๊าตเตียนในเวียดนาม ) พิเศษ ( R . steimetz ได้ที่ . ติดต่อ 2008 ; นางแบบ Timmins ได้ที่ . ติดต่อ 2008 )