The breeding success of remainingbi

The breeding success of remaining
birds in Southeast Asia appears
to be low ( Timmins & Ou Ratanak
2001). Uncontrolled hunting has led
to wholesale population collapses of
wild ungulates in this region (Srikosamatara
& Suteethorn 1995; Duckworth
et al
.
1999; Hilton-Taylor 2000)
that, together with changes in husbandry
of domestic stock (Cambodian
Wetland Team 2001), have resulted
in a huge reduction in the
carrion available for vultures. It
seems likely that food supplies are
no longer predictable enough to allow
regular breeding. Persecution of
vultures when they are gorged on
carcasses and at nests may also have
played a role ( Thewlis et al
.
1998).
Persecution may be at a level that
makes birds shy enough to be affected
by incidental disturbance (authors’
unpublished data), and, given
the high human density across much
of the region, this factor should not
be underestimated. Habitat loss, except
insofar as it has contributed to
ungulate declines, can be discounted
as anything other than a local threat
( Thewlis et al
.
1998 ). The role of
agrochemicals remains unclear;
there is no persuasive indication that
they can explain region-wide losses
in Southeast Asia, although they
may have caused local declines (Cheke
1972).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความสำเร็จการเพาะพันธุ์เหลืออยู่นกในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ปรากฏจะต่ำ (Timmins & สตาร์ Ou2001) นำทางล่าสัตว์การยุบขายส่งประชากรของungulates ป่าในภูมิภาคนี้ (Srikosamataraและ Suteethorn 1995 Duckworthet al.ปี 1999 Hilton-Taylor 2000)ที่ ร่วมกับการเปลี่ยนแปลงในการเลี้ยงตลาดภายในประเทศ (กัมพูชาเวทแลนด์ทีม 2001), มีผลในการลดขนาดใหญ่ในการcarrion สำหรับแร้ง มันดูเหมือนว่าโอกาสอาหารให้ไม่ทายพอที่จะอนุญาตให้การผสมพันธุ์ปกติ ประหัตประหารของแร้งเมื่อพวกเขาจะ gorged บนซาก และที่รังอาจมีบทบาท (Thewlis et al.ปี 1998)กลั่นแกล้งอาจจะในระดับที่ทำให้นกที่ขี้อายพอที่จะได้รับผลกระทบโดยรบกวนเสีย (ผู้เขียน'ยกเลิกประกาศข้อมูล), และ กำหนดความหนาแน่นสูงมนุษย์ทั่วมากภูมิภาค ปัจจัยนี้ไม่ควรสามารถ underestimated การสูญเสียถิ่นที่อยู่อาศัย ยกเว้นทำภาพธนบัตรได้มีส่วนในการสามารถลดภาวะ ungulateเป็นใช่ภัยคุกคามภายใน(Thewlis et al.1998) . บทบาทของกสูบยังคงไม่ชัดเจนมีข้อบ่งชี้ไม่โน้มน้าวใจที่พวกเขาสามารถอธิบายได้ว่า ขาดทุนทั่วประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แม้ว่าพวกเขาอาจมีสาเหตุจากภายในลดลง (Chekeปี 1972)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสำเร็จของการปรับปรุงพันธุ์ที่เหลือ
นกในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ปรากฏ
จะต่ำ (มินและ Ou Ratanak
2001) การล่าสัตว์ที่ไม่สามารถควบคุมได้นำไปสู่
​​การล่มสลายของประชากรขายส่งของ
กีบป่าในภูมิภาคนี้ (Srikosamatara
& Suteethorn 1995; Duckworth
, et al
.
1999; ฮิลตันเทย์เลอร์ 2000)
ที่ร่วมกับการเปลี่ยนแปลงในการเลี้ยง
ของสต็อกในประเทศ (กัมพูชา
พื้นที่ชุ่มน้ำทีม 2001) มีผล
ในการลดขนาดใหญ่ใน
ซากใช้ได้สำหรับแร้ง มัน
ดูเหมือนว่าเสบียงอาหารมี
ไม่สามารถคาดเดาได้มากพอที่จะช่วยให้
การปรับปรุงพันธุ์ปกติ ประหัตประหารของ
แร้งเมื่อพวกเขาถูก gorged บน
ซากและในรังอาจมี
บทบาท (Thewlis, et al
.
1998).
การประหัตประหารอาจจะอยู่ในระดับที่
ทำให้ขี้อายมากพอที่จะได้รับผลกระทบ
จากความวุ่นวายที่เกิดขึ้น (ผู้เขียน
ข้อมูลที่ไม่ถูกเผยแพร่) และได้รับ
ความหนาแน่นสูงของมนุษย์ข้าม
ของภูมิภาคปัจจัยนี้ไม่ควร
จะประมาท การสูญเสียถิ่นยกเว้น
ตราบเท่าที่มันจะได้มีส่วนร่วมในการ
ลดลงของสัตว์กีบสามารถลด
เป็นอะไรอื่นนอกจากเป็นภัยคุกคามท้องถิ่น
(Thewlis, et al
.
1998) บทบาทของ
สารเคมียังคงไม่ชัดเจน;
ไม่มีข้อบ่งชี้การโน้มน้าวใจว่า
พวกเขาสามารถอธิบายการสูญเสียทั่วภูมิภาค
เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ถึงแม้ว่าพวกเขา
อาจมีสาเหตุมาจากการลดลงของท้องถิ่น (Cheke
1972)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พันธุ์ความสำเร็จของที่เหลือนกในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ปรากฏจะต่ำ ( Timmins & OU ระตานาค2001 ) ที่ไม่สามารถควบคุมได้ ทำให้การล่าสัตว์การล่มสลายของประชากร ขายส่งพันธะเคมี ( srikosamatara ป่าในภูมิภาคนี้& suteethorn 1995 ; ดักเวิร์ธและอัล.2542 ; Hilton 2000 ) เทย์เลอร์ที่พร้อมกับการเปลี่ยนแปลงในไร่นาของตลาดหุ้นในประเทศ ( เขมรระบบทีม 2544 ) มีผลในการลดขนาดใหญ่ในสิ่งที่น่ารังเกียจของพวกแร้ง มันน่าจะเป็นที่วัสดุและอาหารไม่เพียงพอที่จะอนุญาตให้ทายพันธุ์ปกติ การประหัตประหารของแร้งเมื่อพวกเขา gorged บนซากและรังอาจยังมีบทบาท et al ( ธิวลิส.1998 )การประหัตประหารอาจอยู่ในระดับที่ทำให้นกขี้อายพอ ที่จะได้รับผลกระทบโดยการรบกวนโดยบังเอิญ ( ของผู้เขียนข้อมูลประกาศ ) และให้ความหนาแน่นสูงมากในมนุษย์ของภูมิภาค ปัจจัยนี้ไม่ควรประมาท การสูญเสียถิ่นที่อยู่อาศัย นอกจากตราบเท่าที่มันมีส่วนสัตว์ที่มีกีบเท้าลดลง สามารถลดมากไปกว่าการคุกคามท้องถิ่น( ทิวลิส et al ,.1998 ) บทบาทของสารเคมียังคงไม่ชัดเจน ;ไม่มีข้อบ่งชี้ที่ประทับพวกเขาสามารถอธิบายพื้นที่กว้าง ขาดทุนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แม้ จะอาจทำให้ลดลงท้องถิ่น ( ชิก1972 )