following low-volume high-intensity

following low-volume high-intensity interval training in patients with type2 diabetes(Little et al., 2011)
Individuals with type 2 diabetes a reduced maximal oxygen consumption (VO2max) compared with non-diabetic individuals even in the absence often accompanying cardiovascular disease (Regensteinner et al.,1995). VO2max is not only a critical indictor of functional capacity but also an important predictor of insulin-stimulated glucose disposal rate (seibaek et al.,2003). In the present study , even though both exercise training groups increased VO2max, the magnitude of improvement was significantly greater in the INT group than in the CON group. Additionally, changes in HbAlc were significantly associated with the corresponding changes in maximal oxygen consumption in the present study. Our present results are consistent with the previous studies showing superior benefits of interval training in patients with coronary artery disease (Rognmo et al.,2004) and in the patients with coronary artery bypass surgery (Moholdt et al.,2009) and extend this notion to type2 diabetes. Thus, interval exercise training appears to be an effective strategy to improve aerobic

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต่อไปนี้ในปริมาณต่ำความเข้มสูงการฝึกอบรมช่วงเวลาในผู้ป่วยที่เป็นโรคเบาหวาน type2 (เล็ก ๆ น้อย ๆ และคณะ. 2011)
บุคคลที่มีโรคเบาหวานชนิดที่ 2 การบริโภคลดลงสูงสุดออกซิเจน (VO2max) เมื่อเทียบกับบุคคลที่ไม่ได้เป็นเบาหวานแม้มักจะมาพร้อมกับโรคหัวใจและหลอดเลือด (regensteinner et al,., 1995)VO2max ไม่ได้เป็นเพียง indictor ที่สำคัญของความสามารถในการทำงาน แต่ยังบ่งชี้ที่สำคัญของอัตราการกำจัดกลูโคสอินซูลินกระตุ้น (seibaek et al,., 2003) ในการศึกษาครั้งนี้ถึงแม้ว่าทั้งสองกลุ่มการฝึกอบรมการออกกำลังกายเพิ่มขึ้น VO2max ขนาดของการปรับปรุงอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นในกลุ่ม int กว่าในกลุ่มต่อต้าน นอกจากนี้การเปลี่ยนแปลงในก่อนการออกกำลังกายมีความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญกับการเปลี่ยนแปลงที่สอดคล้องกันในการใช้ออกซิเจนสูงสุดในการศึกษาปัจจุบัน ผลในปัจจุบันของเรามีความสอดคล้องกับการศึกษาก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นถึงผลประโยชน์ที่เหนือกว่าของการฝึกอบรมช่วงเวลาในผู้ป่วยที่มีโรคหลอดเลือดหัวใจ (rognmo และคณะ. 2004) และในผู้ป่วยที่มีการผ่าตัดบายพาสหลอดเลือดหัวใจ (moholdt et al,.2009) และขยายความคิดนี้ไปสู่​​โรคเบาหวาน type2 ดังนั้นการฝึกอบรมการออกกำลังกายช่วงเวลาที่ดูเหมือนจะเป็นกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพในการปรับปรุงแอโรบิก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต่อปริมาณความเข้มสูงช่วงฝึกในผู้ป่วยที่มีโรคเบาหวานรุ่น 2 (ลิตเติ้ล et al., 2011)
บุคคลที่ มีโรคเบาหวานชนิดที่ 2 ที่ปริมาณออกซิเจนลดลงสูงสุด (VO2max) เปรียบเทียบกับบุคคลที่ไม่ใช่โรคเบาหวานแม้ในการขาดงานมักจะมาพร้อมกับโรคหัวใจและหลอดเลือด (Regensteinner และ al., 1995) VO2max จะไม่ indictor ที่สำคัญกำลังทำงาน แต่จำนวนประตูที่สำคัญอัตราการกำจัดถูกกระตุ้นอินซูลินกลูโคส (seibaek et al., 2003) ในการศึกษาปัจจุบัน ถึงแม้ว่าทั้งสองกลุ่มฝึกออกกำลังกายเพิ่ม VO2max ขนาดของการปรับปรุงได้มากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในกลุ่ม INT มากกว่าในกลุ่มคอน นอกจากนี้ เปลี่ยนแปลงใน HbAlc เกี่ยวข้องอย่างมากกับการเปลี่ยนแปลงสอดคล้องในการใช้ออกซิเจนสูงสุดในการศึกษาปัจจุบัน ผลลัพธ์ปัจจุบันของเราสอดคล้องกับการศึกษาก่อนหน้านี้แสดงประโยชน์เหนือกว่าการฝึกช่วงในผู้ป่วยที่มีโรคหลอดเลือดหัวใจ (Rognmo et al., 2004) และในผู้ป่วยที่มีหลอดเลือดหัวใจผ่าตัดบายพาส (Moholdt et al.,2009) และขยายแนวคิดนี้รุ่น 2 โรคเบาหวาน ดังนั้น ช่วงออกกำลังกายฝึกดูเหมือนจะ เป็นกลยุทธ์มีประสิทธิภาพเพื่อปรับปรุงการเต้นแอโรบิก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต่อไปนี้ต่ำ - ระดับเสียงความเข้มสูงช่วงเวลาการฝึกซ้อมในผู้ป่วยที่มี ประเภท 2 เป็นเบาหวาน(น้อย et al ., 2011 )
ผู้ใช้บริการแบบเฉพาะรายพร้อมด้วยเบาหวาน ประเภท ที่ 2 ที่ลดลงสูงสุดออกซิเจนการใช้พลังงาน( VO 2 สูงสุด( MAX ))เมื่อเทียบกับไม่ใช่ - ผู้ใช้บริการแบบเฉพาะรายด้วยโรคเบาหวานแม้ในที่ที่ไม่มักมาพร้อมกับอุปกรณ์บริหารหลอดเลือดหัวใจโรค( regensteinner et al . , 1995 )สูงสุด( MAX ) VO 2 ไม่ใช่เฉพาะ indictor ที่สำคัญที่มีความจุเต็มไปด้วยประโยชน์ใช้สอยแต่ยังมีความสำคัญกว่าตัวของอัตราการกำจัดกลูโคสอินซูลิน - กระตุ้น( seibaek et al . 2003 ) ในการศึกษาในปัจจุบันแม้ว่ากลุ่มการฝึกอบรมการใช้สิทธิเพิ่มขึ้นสูงสุดทั้ง VO 2 ความสำคัญของการพัฒนาก็จะมีมากขึ้นในกลุ่มสนามบินนานาชาติมากกว่าการไปเป็นกลุ่ม Con นอกเหนือจากนี้การเปลี่ยนแปลงใน hbalc อยู่อย่างมีนัยสำคัญที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงที่สอดคล้องกันในการใช้ออกซิเจนสูงสุดในการศึกษาในปัจจุบัน ผลการค้นหาในปัจจุบันของเราจะมีความต่อเนื่องกับการศึกษาก่อนหน้าที่แสดงสิทธิประโยชน์เหนือกว่าของการฝึกอบรมช่วงเวลาในผู้ป่วยที่มีโรคเกี่ยวกับหลอดเลือด( rognmo et al . 2004 )และในผู้ป่วยที่มีการผ่าตัดบายพาสเส้นเลือดหัวใจตีบ( moholdt et al .2009 )และขยายแนวคิดนี้จะเป็นเบาหวาน ประเภท 2 ดังนั้นการฝึกซ้อมออกกำลังกายช่วงเวลาจะปรากฏขึ้นเพื่อเป็นกลยุทธ์ที่ได้ผลดีในการปรับปรุงแอโรบิก