snail pecked out of its shell and t

snail pecked out of its shell and trying to squirm back. But the peace of the room had gone. She was trying conscio to revive it, trying to let go into the dark creative trance (or whatever it was) that she had found there. It was no use she craved for it, she was as ill as a suddenly deprived ad Several times she returned to the room, to look for hers there, but instead she found the unnamed spirit of restlessness, a pricking fevered hunger for movement, an irritable self-con- sciousness that made her brain feel as if it had coloured lights going on and off inside it. Instead of the soft dark that had been air, were now waiting for her demons that made her dash blindly about, muttering words of hate; she was impelling herself from point to point like a moth dashing itself against a windowpane, sliding to the bottom, fluttering off on broken wings, then crashing into the invisible barrier again. And again and again. Soon she was exhausted, and she told Fred that for a while she would not be needing the room, she was going on holiday. Home she went, to the big white house by the river The middle of a weekday, and she felt guilty at returning to her own home when not expected. She stood unseen, looking in at the kitchen window. Mrs. Parkes, wearing a discarded foral overall of Susan's, was stooping to slide something into the oven Sophie, arms folded, was leaning her back against a cupboard and laughing at some joke made by a girl not seen before by Susan a dark foreign girl, Sophie's visitor. In an armchair Molly, one of the twins, lay curled, sucking her thumb and watching the grownups. She must have some sickness, to be kept from school. The child's listless face, the dark circles under her eyes, hurt Susan Molly was looking at the three grownups working and talking in exactly the same way Susan looked at the four through the kitchen window: she was remote, shut off from them. But then, just as Susan imagined herself going in, picking up the little girl, and sitting in an armchair with her, stroking her probably heated forehead, Sophie did just that: she had been standing on one leg, the other knee flexed, its foot set against the wall. Now she let her foot in its ribbon-tied red shoe slide down the wall, stood solid on two feet, clapping her hands be- fore and behind her, and sang a couple of lines in German, so that the child lifted her heavy eyes at her and began to smile

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หอยทาก pecked จากเปลือก และพยายามกลับมาขยุกขยิก แต่ความสงบของห้องหายไปไหน เธอพยายาม conscio ฟื้นฟู พยายามที่จะให้เข้าไปมึนงงความคิดสร้างสรรค์เข้ม (หรือสิ่ง) ที่เธอได้พบมีการ มันก็ใช้ไม่กระตุก เธอเป็นป่วยเป็นโฆษณาที่สภาพอนาถก็หลายครั้งก็กลับมาห้องพัก หาเธอมี แต่แทน ที่เธอพบจิตวิญญาณของความร้อนรน สะกิดที่ชื่อ fevered ความหิวสำหรับการเคลื่อนไหว การแปรปรวนตั้ง-con-sciousness ที่ทำให้สมองของเธอรู้สึกว่ามันมีสี ไฟไปเปิด และปิดภายใน แทนที่เคยอากาศ ถูก...นุ่มตอนนี้รอเธอปีศาจที่ทำให้เธอรีบสุ่มสี่สุ่มห้าเกี่ยวกับ muttering คำ เกลียด เธอคือ impelling จุดเช่นผีเสื้อห้าวเองกับ windowpane เลื่อนไปด้านล่าง กระพือปิดบนปีกหัก แล้วกระแทกกำแพงล่องหนอีกตัวเอง และอีกครั้ง และอีกครั้ง เร็ว ๆ นี้ เธอหมด และเธอบอกเฟร็ดที่ ครู่เธอจะไม่ต้องห้อง เธอกำลังในวันหยุด บ้านเธอ ไป บ้านสีขาวขนาดใหญ่ริมแม่น้ำกลางวัน และเธอรู้สึกผิดที่กลับไปบ้านของเธอเองเมื่อไม่คาดหวัง เธอยืนมองไม่เห็น มองในที่หน้าต่างห้องครัว นางคส์ สวมใส่โดยรวมแบบ foral ทิ้งของของซูซาน ถูก stooping ไปยังภาพนิ่งบางสิ่งลงในเตาโซฟี แขนพับ พิงหลังของเธอมีตู้ และหัวเราะที่บางเรื่องตลกที่ทำ โดยผู้หญิงไม่เห็นมาก่อน โดยซูซานผู้หญิงต่างประเทศมืด ผู้เข้าชมของโซฟี ในเก้าอี้มอลลี่ ฝาแฝด อย่างใดอย่างหนึ่งวางม้วนงอ ดูดหัวแม่มือ และดูการสังสรรค์ เธอต้องมีโรคบางอย่าง ที่จะเก็บจากโรงเรียน ใบหน้าของเด็ก listless คล้ำใต้ดวงตาของเธอ เจ็บซูซานมอลลี่กำลังมองผู้ใหญ่สามทำงาน และพูดตรงแบบเดียวกับซูซานมองผ่านหน้าต่างห้องครัวสี่: เธอเป็นระยะไกล ปิดจากพวกเขา แต่แล้ว เช่นเดียวกับซูซานจินตนาการตัวเองไปใน หยิบสาวน้อย และนั่งอยู่ในเก้าอี้กับเธอ ลูบเธอคงอุ่นหน้าผาก โซฟีไม่เพียงแค่นั้น: เธอได้รับการยืนบนขาข้างหนึ่ง อื่น ๆ เข่าเกร็ง เท้าของมันกับผนัง ตอนนี้เธอให้ เท้าของเธอในภาพนิ่งการผูกริบบิ้นสีแดงรองเท้าลงผนัง ยืนแข็ง บนสอง เท้า ปรบมือข้างหน้าให้มือของเธอ และเธอ และร้องสองบรรทัดในเยอรมัน เพื่อให้เด็กยกขึ้นดวงตาของเธอหนักที่เธอ และเริ่มที่จะยิ้ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หอยทากจิกออกจากเปลือกและพยายามที่จะดิ้นกลับ แต่ความสงบสุขของห้องพักที่ได้หายไป เธอพยายามที่จะรื้อฟื้น conscio มันพยายามที่จะปล่อยให้ไปลงในภวังค์ความคิดสร้างสรรค์ที่มืด (หรือสิ่งที่มันเป็น) ว่าเธอได้พบว่ามี มันคือการใช้เธอโหยหามันไม่มีเธอก​​็เป็นป่วยเป็นโฆษณาที่ถูกลิดรอนจู่ ๆ หลายครั้งที่เธอกลับไปที่ห้องเพื่อมองหาเธอมี แต่เธอพบจิตวิญญาณที่ไม่มีชื่อของร้อนรนเป็น pricking หิวเร่าร้อนสำหรับการเคลื่อนไหวที่ sciousness ตนเองอย่างต่อหงุดหงิดที่ทำให้สมองของเธอรู้สึกราวกับว่ามันได้ไฟสีที่เกิดขึ้นและปิดภายในนั้น แทนที่จะเป็นสีเข้มอ่อนที่ได้รับอากาศตอนนี้รอให้ปีศาจของเธอที่ทำให้เธอรีบสุ่มสี่สุ่มห้าเกี่ยวกับพึมพำคำพูดของความเกลียดชัง; เธอได้รับการผลักดันตัวเองจากจุดจุดเหมือนห้าวมอดตัวเองกับกระจกหน้าต่างเลื่อนไปที่ด้านล่างกระพือออกบนปีกที่หักแล้วบุกเข้ามาในกำแพงที่มองไม่เห็นอีกครั้ง และอีกครั้งและอีกครั้ง ในไม่ช้าเธอได้หมดและเธอบอกว่าเฟร็ดในขณะที่เธอจะไม่ถูกต้องในห้องที่เธอได้รับไปในวันหยุด บ้านเธอก็เดินไปที่บ้านสีขาวขนาดใหญ่ริมแม่น้ำตรงกลางของวันธรรมดาและเธอรู้สึกผิดที่จะกลับไปที่บ้านของเธอเองเมื่อไม่ได้คาดหวัง ที่มองไม่เห็นเธอยืนมองที่หน้าต่างห้องครัว นางปาร์กส์ที่สวมใส่โดยรวม Foral ทิ้งของซูซานได้รับการก้มเพื่อเลื่อนบางสิ่งบางอย่างเข้าไปในเตาอบโซฟีแขนพับพิงของเธอกลับมากับตู้และหัวเราะที่ตลกบางอย่างที่ทำโดยหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนโดยซูซานสาวชาวต่างชาติที่มืด ผู้เข้าชมของโซฟี ในเก้าอี้มอลลี่ซึ่งเป็นหนึ่งในฝาแฝดวางม้วนดูดนิ้วหัวแม่มือของเธอและดูผู้ใหญ่ เธอต้องมีความเจ็บป่วยบางอย่างจะถูกเก็บไว้จากโรงเรียน ใบหน้าชีวิตชีวาของเด็ก, ความหมองคล้ำใต้ตาของเธอทำร้ายซูซานมอลลี่ถูกมองที่สามผู้ใหญ่ทำงานและพูดคุยในทางเดียวกันว่าซูซานมองที่สี่ผ่านหน้าต่างห้องครัว: เธอถูกระยะไกลปิดจากพวกเขา แต่แล้วเช่นเดียวกับซูซานคิดตัวเองไปในยกขึ้นสาวน้อยและนั่งอยู่ในเก้าอี้กับเธอลูบเธอหน้าผากอาจอุ่น, โซฟีไม่เพียงแค่นั้นเธอได้รับการยืนอยู่บนขาข้างหนึ่งเข่าอื่น ๆ เกร็งของมัน ตั้งเท้ากับผนัง ตอนนี้เธอปล่อยให้เท้าของเธอในภาพนิ่งรองเท้าริบบิ้นสีแดงผูกลงผนังยืนที่มั่นคงในสองเท้าตบมือมือของเธอก่อนกรและด้านหลังของเธอและร้องเพลงคู่สายในเยอรมันเพื่อให้เด็กเงยหน้าขึ้นหนักของเธอ ที่เธอและเริ่มที่จะยิ้ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หอยทากจิกออกมาจากเปลือกและพยายามบิดตัวกลับ แต่ความสงบสุขของห้องได้หายไปแล้ว เธอพยายาม conscio ฟื้นฟูมัน พยายามที่จะปล่อยเข้าสู่ภวังค์สร้างสรรค์มืด ( หรืออะไรก็ตาม ) ที่เธอได้พบที่นั่น มันก็เปล่าประโยชน์ เธอต้องการมัน เธอว่า ผมเป็นก็เปลื้องลงประกาศหลายครั้ง เธอกลับไปที่ห้องเพื่อตามหาเธอที่นั่น แต่เธอพบวิญญาณที่ไม่มีชื่อของความร้อนรน , pricking เร่าร้อนกระหายเคลื่อนไหว , โรคตนเองคอน - sciousness ทำให้สมองรู้สึกราวกับว่ามันมี แสงสีจะเปิด และปิดอยู่ แทนที่จะนุ่มสีเข้มที่ถูกอากาศ ตอนนี้รอปีศาจของเธอ ทำให้เธอรีบหลับหูหลับตาเกี่ยวกับพึมพำคำที่เกลียด เธอ impelling ตัวเองจากจุดไปยังจุดเช่นผีเสื้อกลางคืนที่มีชีวิตชีวาตัวเองกับกระจกหน้าต่างบานเลื่อนไปด้านล่าง , กระพือจากปีกที่หัก แล้วกระแทกสิ่งกีดขวางมองไม่เห็นอีก และอีกครั้ง และอีกครั้ง อีกไม่นาน เธอเหนื่อย เธอบอกเฟร็ดน่ะ เธอจะไม่ใช้ห้อง เธอจะไปในวันหยุด บ้านเธอ , บ้านสีขาวขนาดใหญ่ริมฝั่งแม่น้ำ ช่วงวันธรรมดา เธอรู้สึกผิดที่กลับไปที่บ้านของเธอเอง เมื่อไม่คาดหวัง เธอยืนอยู่นี่ มองที่หน้าต่างห้องครัว คุณนายปาร์กส์ ใส่แล้ว foral โดยรวมของซูซาน มันก้มลงเลื่อนบางสิ่งบางอย่างในเตาอบ โซฟี แขนพับ มีพิงหลังของเธอกับตู้และหัวเราะที่ตลกที่ทำโดยผู้หญิงที่ไม่เคยเห็นมาก่อนโดย Susan มืดต่างชาติผู้หญิง , โซฟีผู้เข้าเยี่ยมชม ในเก้าอี้มอลลี่ หนึ่งในฝาแฝด นอนคุดคู้ ดูดนิ้วหัวแม่มือของเธอ และดูผู้ใหญ่นะ เธอต้องป่วย ต้องเก็บจากโรงเรียน ใบหน้าง่วงเหงาหาวนอนของเด็ก , รอยคล้ำใต้ตาของเธอทำร้ายซูซานมอลลี่มองสามผู้ใหญ่ทำงานและพูดคุยกันในแบบเดียวกับที่ซูซานมองสี่ทางหน้าต่างห้องครัว : เธอระยะไกล ปิดจากพวกเขา แต่แล้ว เช่นเดียวกับซูซานคิดตัวเองเข้าไปรับเด็กน้อย และนั่งในเก้าอี้กับเธอ เธอคงอุ่นลูบหน้าผาก โซฟี ไม่เพียงแค่นั้น เธอได้ยืนขาเดียว เข่างอเท้า อื่น ๆ , การตั้งกับผนัง ตอนนี้เธอให้เท้าของเธอในริบบิ้นผูกรองเท้าสีแดงเลื่อนลงผนังทึบบนสองเท้ายืนตบมือ - ทั้งหน้าและหลังของเธอและร้องเพลงคู่ของเส้นในเยอรมัน ให้เด็กยกสายตาหนักของเธอที่เธอ และเริ่มที่จะยิ้ม