You sighed and stretched. Another h

You sighed and stretched. Another hard day at school. You couldn't wait until it ended. You and Yukimura would walk around the snowy meadows and you would talk about anything.

When the last bell rang, you all but ran outside and, being the clumsy person you were, slipped on the last step. You braced yourself for the snow in your face, but instead someone grabbed your collar from behind and pulled you up again.

"You're so clumsy.." You heard a deep sigh and you chuckled.

"I'm sorry, Hyouga-kun." He let go of your collar and you spun around. "Can we go now?"

"I promised, didn't I?" He smiled slightly at your happy reaction.

"Yippy!" You jumped up and down happily. Yukimura rolled his eyes and grabbed your arm, pulling you towards the exit of the school grounds.

"Come on." He muttered while you chuckled some more.

"Easy, easy, Yuki-chan. I'll try to be less hyper. Can we please slow down?" You asked as Yukimura pulled you along in a brisk pace. He blinked slightly and stopped, turning towards you with a surprised expression on his face.

"What did you call me?"

"Eh? Oh!" You slapped your hands in front of your mouth. Your bad habit of shortening people's names and add chan was getting out of hand.

"I-I'm sorry! It just slipped out.. I.. Just.. Forget I said it, okay?" You blushed a little and looked towards the ground in shame.

"Let's move on." You quickly followed him, but he did walk slower.
After walking in silence for some time, you started to get bored and pouted a little.

"Hyouga-kun, are we even going anywhere?"

"Is that necessary? I thought you always wanted to walk and then talk my ears off." Yukimura had said that more coldly than he had intended. You stared indignantly toward him for a second before glaring.

"Well, if you see it that way, I don't see the use of walking together." And with that you turned around and ran off.

"Ah! Wait!" He reached after you, but you wouldn't stop. Yukimura let out a frustrated sigh.

"Stupid, stupid! Why am I doing so mean to the one friend I have here?" And he marched towards the way you vanished.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คุณถอนหายใจ และยืด อีกวันที่โรงเรียน คุณไม่สามารถรอจนกว่าจะสิ้นสุด และยูคิมูระจะเดินไปรอบ ๆ โดวส์หิมะ และคุณจะพูดอะไรเมื่อเบลล่ารัง คุณก็วิ่งนอก แล้ว เป็นคนป้ำ ๆ ได้ เล็ดรอดในขั้นตอนสุดท้าย คุณค้ำยันตัวเองสำหรับหิมะในใบหน้าของคุณ แต่แทนที่คนคว้าคอของคุณจากด้านหลัง และดึงคุณขึ้นอีก"คุณป้ำ ๆ ดังนั้น..." คุณได้ยินล่องลึก และคุณเบา ๆ"ผมเสียใจ Hyouga kun" เขาปล่อยคอของคุณ และคุณปั่นรอบ "สามารถเราไปเดี๋ยวนี้หรือไม่""ผมสัญญา ไม่ฉัน" เขายิ้มเล็กน้อยที่ปฏิกิริยาของคุณมีความสุข"Yippy" คุณไปขึ้นและลงอย่างมีความสุข ยูคิมูระสะสมตา และคว้าแขน ดึงคุณทางออกของโรงเรียน"มา" เขา muttered ในขณะที่คุณเบา ๆ บางมาก"ง่าย ง่าย ยูกิจัง ฉันจะพยายามจะไฮเปอร์น้อย สามารถเราขอให้ช้าลง" คุณขอเป็นยูคิมูระดึงคุณตามในจังหวะแรง เขาคันนั้นกะพริบเล็กน้อย และ หยุด การเลี้ยวไปทางคุณ มีนิพจน์ประหลาดใจบนใบหน้าของเขา"อะไรเรียกฉัน""เอ๊ะ โอ้" คุณ slapped มือหน้าปากของคุณ คุณนิสัยเสียของคนชื่อเนยขาว และเพิ่มจันทร์มีการออกของมือ"ฉัน-ขอ เพียงเล็ดรอดออกมา... I. การเพียง... ลืมฉันกล่าว ล่ะ" คุณขวยเขินเล็กน้อย และมองไปยังพื้นดินในความอัปยศ"ลองไป" คุณได้อย่างรวดเร็วตามเขา แต่เขาไม่ได้เดินช้าลงAfter walking in silence for some time, you started to get bored and pouted a little."Hyouga-kun, are we even going anywhere?""Is that necessary? I thought you always wanted to walk and then talk my ears off." Yukimura had said that more coldly than he had intended. You stared indignantly toward him for a second before glaring."Well, if you see it that way, I don't see the use of walking together." And with that you turned around and ran off."Ah! Wait!" He reached after you, but you wouldn't stop. Yukimura let out a frustrated sigh."Stupid, stupid! Why am I doing so mean to the one friend I have here?" And he marched towards the way you vanished.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอถอนหายใจและยืด อีกวันที่ยากที่โรงเรียน คุณไม่สามารถรอจนกว่าจะจบ คุณกับยูคิมูระจะเดินไปรอบ ๆทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยหิมะและคุณจะคุยเรื่องอะไร สุดท้าย

เมื่อระฆังดังขึ้น คุณทั้งหมด แต่วิ่งออกไป และ คุณเป็นคนซุ่มซ่ามไปในขั้นตอนสุดท้าย นายพยุงตัวเองให้หิมะในใบหน้าของคุณแต่คนที่จับคอเสื้อจากด้านหลังและดึงคุณขึ้นอีก

" เธอนี่ซุ่มซ่าม . . . . . . . " เธอได้ยินเสียงถอนหายใจและคุณหัวเราะ

" ขอโทษนะ hyouga คุง " เขาปล่อยคอเสื้อและคุณปั่นรอบ . " เราจะไปกันได้รึยัง ? "

" ผมสัญญา " ? รวม slightly he at reaction องค์ประกอบ your . เก็บกวาดเก็บกวาด " yippy ! " เธอกระโดดขึ้นลงอย่างมีความสุข ยูคิมูระรีดตาของเขา และจับแขนของคุณดึงคุณไปสู่ทางออกของโรงเรียน

" มา " เขาพึมพำในขณะที่คุณหัวเราะบ้าง

" ใจเย็นๆ ยูกิจัง ผมจะลองเป็นไฮเปอร์ น้อยลง เราช้าลงหน่อยได้มั้ย ? " เธอถามขณะที่ยูกิดึงคุณไป ในจังหวะที่เร็ว เขากระพริบตาเล็กน้อย และหยุด หันมาทางเธอด้วยความประหลาดใจการแสดงออกบนใบหน้าของเขา . . . . . .

" แกเรียกฉันว่าอะไรนะ ? "

" เอ๋ ? โอ้ !" เธอตบมือของคุณในด้านหน้าของปากของคุณ ของคุณนิสัยที่ไม่ดีเช่น ชื่อคน และเพิ่มชานได้รับการออกจากมือ

" ฉัน ฉันขอโทษ ! มันหลุดปากออกมา . . . . . . . ฉัน . . . แค่ . . . . . . . ลืมที่ฉันพูดมัน โอเค ? เธอหน้าแดงเล็กน้อย และมองไปยังพื้นดินในความอับอาย

" ไปกันเถอะ " เธอรีบตามเขาไป แต่เขาก็เดินช้าลง
หลังจากเดินเงียบๆ มานานแล้ว