ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อแม่ใช้คำพูดเปรียบเทียบเรากับคนอื่น
เช่นว่า ทำไมเธอเรียนไม่เก่งเหมือนกับคนอื่น
หรือ ทำไมเรียนไม่ฉลาด
เรารับคำพูดไม่ดีตั้งแต่เด็ก หรือ
เราทำเรื่องตลกแล้วโดนเพื่อนล้อ
เราเริ่มขาดความไม่มั่นใจหล่ะ
ทำให้ตัวเองไม่มีความภูมิใจ
ครอบครัวความคาดหวังเรียนดีขี้น
แต่สุดท้ายเราทำไม่ได้
พอมีหลายเรื่องเข้ามา ทำให้สระสมจนทำให้เราขาดความมั่นใจ
เมื่อโตขึ้นอีกก็เจอกับความคิดที่ว่า สวยสู้เพื่อนไม่ได้ รวยสู้เพื่อนไม่ได้ ทำไมฉันดำจัง เตี้ยด้วย ทุกคนมักจะไม่ชอบสิ่งที่ตัวเองเป็นอยุ่
ตอนนี้ฉันอยากมีคำถามมาถามเพื่อนในห้อง ชอบตรงใหนและไม่ชอบตรงไหน
ฉันก็มีความคิดแบบนั้นเหมือนกัน รู้สึกอิจฉาคนที่ดูดี สวย แล้วถามว่าทำไมเราไม่เป็นแบบนั้นบ้าง แต่ก็เป็นความคิดพวกนี้เหมือนกันที่ทำให้ฉันขาดความมั่นใจในตนเอง ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่แต่จะพยายามปรับตัวให้ดีขี้นโดยการ
1.หยุดคิดสิ่งลบกับตังเองเพราะทำให้ยิ่งหมดพลัง
2. อย่ากลัวที่จะเริ่มต้นใหม่เพราะความกลัวเป็นการปิดกั้นศักยภาพและความสำเร็จ
3.หยุดฟังคำพูดลบของคนอื่น เช่น เธอไม่เก่ง ใช่สิฉันเป็นแบบนั้นหล่ะ ฉันมันโง่
4.ห้ามคิดวกวนเรื่องไม่ดีซ้ำซาก
5.Please take action
ห้ามดูถูกตัวเอง ย้อนกลับดูตัวเองถึงเรื่องที่ทำให้เราเจ็บปวด คิดดูว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้เราเสียใจแล้วเปลี่ยนความคิด เปลี่ยนมุมใหม่คิดด้วยความเข้าใจ เช่น ตอนเด็กฉันโดนคุณครูติเตียน คิดสาเหตุว่าเขาทำเพราะอะไร เพราะเขาเป็นห่วงเรา เพราะคำพูดไม่ดีบางที่ก็เปลี่ยนเป็นแรงผลักดันให้เราก็ได้ คิดว่าเราได้อะไรจากเหตุการนั้น ให้อภัยตัวเองในทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต เช่น ฉันลืมบทพูดตอนที่พรีเซนหน้า หรือ ฉันได้เกรด0 เมื่อตอนเรียน ปี2 ตอนนั้นเศร้ามาก แต่ก็มีเพื่อนคนนึงพูดกับฉันว่า เฮ้ย เรื่องเล็กน่าได้เกรดศูนไม่ได้หมายว่าชีวิตเราจะล้มเหลวสักหน่อย แกมองดูสิ โลกนี้มีกี่หมื่นพันชีวิตไม่ใช่แกคนเดียวสักหน่อยที่เสียใจหรือทำเรื่องผิดพลาด เรามันแค่ฝุ่นละอองเล็กๆมากๆของโลกใบนี้ เพราะงั้นมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ถ้าเราจะทำผิดพลาดบ้างใช้มั้ยหล่ะ เหมือนคำพูดที่ว่าคนที่ไม่ทำอะไรผิดคือคนที่ไม่ทำอะไรเลย ให้อภัยตัวเอง เชื่อในตัวเองว่าฉันทำได้ พยายามฝึกฝน แล้วสำเร็จไปด้วยกันน่ะค่ะ