The essay is satire. Swift the writ

The essay is satire. Swift the writer doesn't mean it seriously. He is writing in the voice of reasonable, but uncompassionate speaker. He is poking fun at politicians and economists who offer simple solutions to complex problems.

The modest proposal is to eat the children of the poor to solve the issues of overpopulation, malnutrition and poverty

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรียงความมีการเสียดสี Swift ผู้เขียนไม่ร้าย อย่างจริงจัง เขาจะเขียนในเสียงของเหมาะสม แต่ลำโพง uncompassionate เขาเป็น poking สนุกที่นักการเมืองและนักเศรษฐศาสตร์ที่เสนอวิธีแก้ไขปัญหาที่ซับซ้อนอย่าง ข้อเสนอการเจียมเนื้อเจียมตัวจะกินเด็กยากจนเพื่อแก้ปัญหาของ overpopulation ขาดสารอาหาร และความยากจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรียงความเป็นถ้อยคำ สวิฟท์นักเขียนไม่ได้หมายความว่ามันอย่างจริงจัง เขาจะเขียนในเสียงของที่เหมาะสม แต่ลำโพง uncompassionate เขาเป็นคนที่สนุกกับนักการเมืองและนักเศรษฐศาสตร์ที่นำเสนอโซลูชั่นที่ง่ายเพื่อให้ปัญหาที่ซับซ้อน. เจียมเนื้อเจียมตัวข้อเสนอคือการกินเด็กของคนยากจนในการแก้ปัญหาของการล่าการขาดสารอาหารและความยากจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรียงความเป็นเสียดสี สวิฟต์นักเขียนไม่ได้หมายความว่ามันอย่างจริงจัง เขาเขียนในเสียงที่เหมาะสม แต่ uncompassionate ลำโพง เขาล้อนักการเมืองและนักเศรษฐศาสตร์ที่เสนอโซลูชั่นที่ง่ายสำหรับปัญหาที่ซับซ้อน

ข้อเสนอเจียมเนื้อเจียมตัวคือกินเด็กยากจนเพื่อแก้ไขปัญหาทุพโภชนาการและความยากจนมีคนมากไป