- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The Nightingale and the Rose'She sa
The Nightingale and the Rose
'She said that she would dance with me if I brought her red roses,' cried the young Student; 'but in all my garden there is no red rose.'
From her nest in the holm-oak tree the Nightingale heard him, and she looked out through the leaves, and wondered.
'No red rose in all my garden!' he cried, and his beautiful eyes filled with tears. 'Ah, on what little things does happiness depend! I have read all that the wise men have written, and all the secrets of philosophy are mine, yet for want of a red rose is my life made wretched.'
'Here at last is a true lover,' said the Nightingale. 'Night after night have I sung of him, though I knew him not: night after night have I told his story to the stars, and now I see him. His hair is dark as the hyacinth-blossom, and his lips are red as the rose of his desire; but passion has made his lace like pale Ivory, and sorrow has set her seal upon his brow.'
'The Prince gives a ball to-morrow night,' murmured the young Student, 'and my love will be of the company. If I bring her a red rose she will dance with me till dawn. If I bring her a red rose, I shall hold her in my arms, and she will lean her head upon my shoulder, and her hand will be clasped in mine. But there is no red rose in my garden, so I shall sit lonely, and she will pass me by. She will have no heed of me, and my heart will break.'
'Here indeed is the true lover,' said the Nightingale. 'What I sing of he suffers: what is joy to me, to him is pain. Surely Love is a wonderful thing. It is more precious than emeralds, and dearer than fine opals. Pearls and pomegranates cannot buy it, nor is it set forth in the market-place. it may not be purchased of the merchants, 'or can it be weighed out in the balance for gold.'
< 2 >
'The musicians will sit in their gallery,' said the young Student, 'and play upon their stringed instruments, and my love will dance to the sound of the harp and the violin. She will dance so lightly that her feet will not touch the floor, and the courtiers in their gay dresses will throng round her. But with me she will not dance, for I have no red rose to give her;' and he flung himself down on the grass, and buried his face in his hands, and wept.
'Why is he weeping?' asked a little Green Lizard, as he ran past him with his tail in the air.
'Why, indeed?' said a Butterfly, who was fluttering about after a sunbeam.
'Why, indeed?' whispered a Daisy to his neighbour, in a soft, low voice.
'He is weeping for a red rose,' said the Nightingale.
'For a red rose!' they cried; 'how very ridiculous!' and the little Lizard, who was something of a cynic, laughed outright.
But the Nightingale understood the secret of the Student's sorrow, and she sat silent in the oak-tree, and thought about the mystery of Love.
Suddenly she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She passed through the grove like a shadow, and like a shadow she sailed across the garden.
In the centre of the grass-plot was standing a beautiful Rose-tree, and when she saw it, she flew over to it, and lit upon a spray.
'Give me a red rose,' she cried, 'and I will sing you my sweetest song.'
But the Tree shook its head.
'My roses are white,' it answered; 'as white as the foam of the sea, and whiter than the snow upon the mountain. But go to my brother who grows round the old sun-dial, and perhaps he will give you what you want.'
< 3 >
So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing round the old sun-dial.
'Give me a red rose,' she cried, 'and I will sing you my sweetest song.'
But the Tree shook its head.
'My roses are yellow,' it answered; 'as yellow as the hair of the mermaiden who sits upon an amber throne, and yellower than the daffodil that blooms in the meadow before the mower comes with his scythe. But go to my brother who grows beneath the Student's window, and perhaps he will give you what you want.'
So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing beneath the Student's window.
'Give me a red rose,' she cried, 'and I will sing you my sweetest song.'
But the Tree shook its head.
'My roses are red,' it answered, 'as red as the feet of the dove, and redder than the great fans of coral that wave and wave in the ocean-cavern. But the winter has chilled my veins, and the frost has nipped my buds, and the storm has broken my branches, and I shall have no roses at all this year.'
'One red rose is all I want,' cried the Nightingale, 'only one red rose! Is there no way by which I can get it?'
'There is a way,' answered the Tree; 'but it is so terrible that I dare not tell it to you.'
'Tell it to me,' said the Nightingale, 'I am not afraid.'
'If you want a red rose,' said the Tree, 'you must build it out of music by moonlight, and stain it with your own heart's-blood. You must sing to me with your breast against a thorn. All night long you must sing to me, and the thorn must pierce your heart, and your life-blood must flow into my veins, and become mine.'
< 4 >
'Death is a great price to pay for a red rose,' cried the Nightingale, 'and Life is very dear to all. It is pleasant to sit in the green wood, and to watch the Sun in his chariot of gold, and the Moon in her chariot of pearl. Sweet is the scent of the hawthorn, and sweet are the bluebells that hide in the valley, and the heather that blows on the hill. Yet Love is better than Life, and what is the heart of a bird compared to the heart of a man?'
So she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She swept over the garden like a shadow, and like a shadow she sailed through the grove.
The young Student was still lying on the grass, where she had left him, and the tears were not yet dry in his beautiful eyes.
'Be happy,' cried the Nightingale, 'be happy; you shall have your red rose. I will build it out of music by moonlight, and stain it with my own heart's-blood. All that I ask of you in return is that you will be a true lover, for Love is wiser than Philosophy, though she is wise, and mightier than Power, though he is mighty. Flame-coloured are his wings, and coloured like flame is his body. His lips are sweet as honey, and his breath is like frankincense.'
The Student looked up from the grass, and listened, but he could not understand what the Nightingale was saying to him, for he only knew the things that are written down in books.
But the Oak-tree understood, and felt sad, for he was very fond of the little Nightingale who had built her nest in his branches.
'Sing me one last song,' he whispered; 'I shall feel very lonely when you are gone.'
So the Nightingale sang to the Oak-tree, and her voice was like water bubbling from a silver jar.
< 5 >
When she had finished her song the Student got lip, and pulled a note-book and a lead-pencil out of his pocket.
'She has form,' he said to himself, as he walked away through the grove - 'that cannot be denied to her; but has she got feeling? I am afraid not. In fact, she is like most artists; she is all style, without any sincerity. She would not sacrifice herself for others. She thinks merely of music, and everybody knows that the arts are selfish. Still, it must be admitted that she has some beautiful notes in her voice. What a pity it is that they do not mean anything, or do any practical good.' And he went into his room, and lay down on his little pallet-bed, and began to think of his love; and, after a time, he fell asleep.
And when the Moon shone in the heavens the Nightingale flew to the Rose-tree, and set her breast against the thorn. All night long she sang with her breast against the thorn, and the cold crystal Moon leaned down and listened. All night long she sang, and the thorn went deeper and deeper into her breast, and her life-blood ebbed away from her.
She sang first of the birth of love in the heart of a boy and a girl. And on the topmost spray of the Rose-tree there blossomed a marvellous rose, petal following petal, as song followed song. Yale was it, at first, as the mist that hangs over the river - pale as the feet of the morning, and silver as the wings of the dawn. As the shadow of a rose in a mirror of silver, as the shadow of a rose in a water-pool, so was the rose that blossomed on the topmost spray of the Tree.
But the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. 'Press closer, little Nightingale,' cried the Tree, 'or the Day will come before the rose is finished.'
So the Nightingale pressed closer against the thorn, and louder and louder grew her song, for she sang of the birth of passion in the soul of a man and a maid.
< 6 >
And a delicate flush of pink came into the leaves of the rose, like the flush in the face of the bridegroom when he kisses the lips of the bride. But the thorn had not yet reached her heart, so the rose's heart remained white, for only a Nightingale's heart's-blood can crimson the heart of a rose.
And the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. 'Press closer, little Nightingale,' cried the Tree, 'or the Day will come before the rose is finished.'
So the Nightingale pressed closer against the thorn, and the thorn touched her heart, and a fierce pang of pain shot through her. Bitter, bitter was the pain, and wilder and wilder grew her song, for she sang of the Love that is perfected by Death, of the Love that dies not in the tomb.
And the marvellous rose became crimson, like the rose of the eastern sky. Crimson was the girdle of petals, and crimson as a ruby was the heart.
But the Nightingale's voice grew fainter, and her little wings began to beat, and a film came over her eyes. Fainter and fainter grew her song, and she felt something choking her in her throat.
'She said that she would dance with me if I brought her red roses,' cried the young Student; 'but in all my garden there is no red rose.'
From her nest in the holm-oak tree the Nightingale heard him, and she looked out through the leaves, and wondered.
'No red rose in all my garden!' he cried, and his beautiful eyes filled with tears. 'Ah, on what little things does happiness depend! I have read all that the wise men have written, and all the secrets of philosophy are mine, yet for want of a red rose is my life made wretched.'
'Here at last is a true lover,' said the Nightingale. 'Night after night have I sung of him, though I knew him not: night after night have I told his story to the stars, and now I see him. His hair is dark as the hyacinth-blossom, and his lips are red as the rose of his desire; but passion has made his lace like pale Ivory, and sorrow has set her seal upon his brow.'
'The Prince gives a ball to-morrow night,' murmured the young Student, 'and my love will be of the company. If I bring her a red rose she will dance with me till dawn. If I bring her a red rose, I shall hold her in my arms, and she will lean her head upon my shoulder, and her hand will be clasped in mine. But there is no red rose in my garden, so I shall sit lonely, and she will pass me by. She will have no heed of me, and my heart will break.'
'Here indeed is the true lover,' said the Nightingale. 'What I sing of he suffers: what is joy to me, to him is pain. Surely Love is a wonderful thing. It is more precious than emeralds, and dearer than fine opals. Pearls and pomegranates cannot buy it, nor is it set forth in the market-place. it may not be purchased of the merchants, 'or can it be weighed out in the balance for gold.'
< 2 >
'The musicians will sit in their gallery,' said the young Student, 'and play upon their stringed instruments, and my love will dance to the sound of the harp and the violin. She will dance so lightly that her feet will not touch the floor, and the courtiers in their gay dresses will throng round her. But with me she will not dance, for I have no red rose to give her;' and he flung himself down on the grass, and buried his face in his hands, and wept.
'Why is he weeping?' asked a little Green Lizard, as he ran past him with his tail in the air.
'Why, indeed?' said a Butterfly, who was fluttering about after a sunbeam.
'Why, indeed?' whispered a Daisy to his neighbour, in a soft, low voice.
'He is weeping for a red rose,' said the Nightingale.
'For a red rose!' they cried; 'how very ridiculous!' and the little Lizard, who was something of a cynic, laughed outright.
But the Nightingale understood the secret of the Student's sorrow, and she sat silent in the oak-tree, and thought about the mystery of Love.
Suddenly she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She passed through the grove like a shadow, and like a shadow she sailed across the garden.
In the centre of the grass-plot was standing a beautiful Rose-tree, and when she saw it, she flew over to it, and lit upon a spray.
'Give me a red rose,' she cried, 'and I will sing you my sweetest song.'
But the Tree shook its head.
'My roses are white,' it answered; 'as white as the foam of the sea, and whiter than the snow upon the mountain. But go to my brother who grows round the old sun-dial, and perhaps he will give you what you want.'
< 3 >
So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing round the old sun-dial.
'Give me a red rose,' she cried, 'and I will sing you my sweetest song.'
But the Tree shook its head.
'My roses are yellow,' it answered; 'as yellow as the hair of the mermaiden who sits upon an amber throne, and yellower than the daffodil that blooms in the meadow before the mower comes with his scythe. But go to my brother who grows beneath the Student's window, and perhaps he will give you what you want.'
So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing beneath the Student's window.
'Give me a red rose,' she cried, 'and I will sing you my sweetest song.'
But the Tree shook its head.
'My roses are red,' it answered, 'as red as the feet of the dove, and redder than the great fans of coral that wave and wave in the ocean-cavern. But the winter has chilled my veins, and the frost has nipped my buds, and the storm has broken my branches, and I shall have no roses at all this year.'
'One red rose is all I want,' cried the Nightingale, 'only one red rose! Is there no way by which I can get it?'
'There is a way,' answered the Tree; 'but it is so terrible that I dare not tell it to you.'
'Tell it to me,' said the Nightingale, 'I am not afraid.'
'If you want a red rose,' said the Tree, 'you must build it out of music by moonlight, and stain it with your own heart's-blood. You must sing to me with your breast against a thorn. All night long you must sing to me, and the thorn must pierce your heart, and your life-blood must flow into my veins, and become mine.'
< 4 >
'Death is a great price to pay for a red rose,' cried the Nightingale, 'and Life is very dear to all. It is pleasant to sit in the green wood, and to watch the Sun in his chariot of gold, and the Moon in her chariot of pearl. Sweet is the scent of the hawthorn, and sweet are the bluebells that hide in the valley, and the heather that blows on the hill. Yet Love is better than Life, and what is the heart of a bird compared to the heart of a man?'
So she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She swept over the garden like a shadow, and like a shadow she sailed through the grove.
The young Student was still lying on the grass, where she had left him, and the tears were not yet dry in his beautiful eyes.
'Be happy,' cried the Nightingale, 'be happy; you shall have your red rose. I will build it out of music by moonlight, and stain it with my own heart's-blood. All that I ask of you in return is that you will be a true lover, for Love is wiser than Philosophy, though she is wise, and mightier than Power, though he is mighty. Flame-coloured are his wings, and coloured like flame is his body. His lips are sweet as honey, and his breath is like frankincense.'
The Student looked up from the grass, and listened, but he could not understand what the Nightingale was saying to him, for he only knew the things that are written down in books.
But the Oak-tree understood, and felt sad, for he was very fond of the little Nightingale who had built her nest in his branches.
'Sing me one last song,' he whispered; 'I shall feel very lonely when you are gone.'
So the Nightingale sang to the Oak-tree, and her voice was like water bubbling from a silver jar.
< 5 >
When she had finished her song the Student got lip, and pulled a note-book and a lead-pencil out of his pocket.
'She has form,' he said to himself, as he walked away through the grove - 'that cannot be denied to her; but has she got feeling? I am afraid not. In fact, she is like most artists; she is all style, without any sincerity. She would not sacrifice herself for others. She thinks merely of music, and everybody knows that the arts are selfish. Still, it must be admitted that she has some beautiful notes in her voice. What a pity it is that they do not mean anything, or do any practical good.' And he went into his room, and lay down on his little pallet-bed, and began to think of his love; and, after a time, he fell asleep.
And when the Moon shone in the heavens the Nightingale flew to the Rose-tree, and set her breast against the thorn. All night long she sang with her breast against the thorn, and the cold crystal Moon leaned down and listened. All night long she sang, and the thorn went deeper and deeper into her breast, and her life-blood ebbed away from her.
She sang first of the birth of love in the heart of a boy and a girl. And on the topmost spray of the Rose-tree there blossomed a marvellous rose, petal following petal, as song followed song. Yale was it, at first, as the mist that hangs over the river - pale as the feet of the morning, and silver as the wings of the dawn. As the shadow of a rose in a mirror of silver, as the shadow of a rose in a water-pool, so was the rose that blossomed on the topmost spray of the Tree.
But the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. 'Press closer, little Nightingale,' cried the Tree, 'or the Day will come before the rose is finished.'
So the Nightingale pressed closer against the thorn, and louder and louder grew her song, for she sang of the birth of passion in the soul of a man and a maid.
< 6 >
And a delicate flush of pink came into the leaves of the rose, like the flush in the face of the bridegroom when he kisses the lips of the bride. But the thorn had not yet reached her heart, so the rose's heart remained white, for only a Nightingale's heart's-blood can crimson the heart of a rose.
And the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. 'Press closer, little Nightingale,' cried the Tree, 'or the Day will come before the rose is finished.'
So the Nightingale pressed closer against the thorn, and the thorn touched her heart, and a fierce pang of pain shot through her. Bitter, bitter was the pain, and wilder and wilder grew her song, for she sang of the Love that is perfected by Death, of the Love that dies not in the tomb.
And the marvellous rose became crimson, like the rose of the eastern sky. Crimson was the girdle of petals, and crimson as a ruby was the heart.
But the Nightingale's voice grew fainter, and her little wings began to beat, and a film came over her eyes. Fainter and fainter grew her song, and she felt something choking her in her throat.
0/5000
ไนติงเกลและดอกกุหลาบ'เธอบอกว่า เธอจะเต้นรำกับฉันถ้าฉันนำหัวใจของเธอ ร้องนักเรียนสาว 'แต่ในสวนทั้งหมด มีกุหลาบสีแดงไม่' จากรังของเธอต้น holm oak ไนติงเกลที่ยิน และเธอมองออกผ่านใบไม้ และสงสัยว่า เขาก็ร้อง 'ไม่แดงกุหลาบในสวนของฉัน ' และตาสวยงามเต็มไป ด้วยน้ำตา ' Ah สิ่งใดน้อยสุขขึ้นอยู่ ได้อ่านที่คนฉลาดเขียน และความลับทั้งหมดของปรัชญามีเหมือง ยังต้องสีแดงกุหลาบเป็นชีวิตทำ wretched ' 'ที่นี่ในที่สุดเป็นคนรักจริง กล่าวว่า ไนติงเกล ' คืนได้ผมสูง เขาว่าผมรู้จักเขาไม่: คืนฉันบอกเรื่องของเขากับดวงดาว และตอนนี้ เห็นเขา ผมของเขาสีเข้มเป็นดอกไฮยาซินธ์ และริมฝีปากของเขามีสีแดงเป็นดอกกุหลาบของเขาปรารถนา แต่รักได้ลูกไม้ของเขาเช่นงาช้างซีด และความเสียใจได้กำหนดตราของเธอตามคิ้วของเขา.' 'เจ้าชายให้คืนกับเหล่าลูก murmured นักเรียนสาว, ' และความรักของฉันจะเป็นของบริษัท ถ้าผมนำดอกกุหลาบสีแดงของเธอ เธอจะเต้นรำกับฉันจนถึงเช้า ถ้าผมนำเธอสีแดงกุหลาบ ฉันจะเก็บเธอในอ้อมแขนของฉัน เธอจะเอนศีรษะของเธอเมื่อไหล่ของฉัน และมือของเธอที่จะ clasped ในเหมือง แต่ไม่แดงกุหลาบในสวนของฉัน ดังนั้นฉันจะนั่งเหงา และเธอจะผ่านผม เธอจะไม่สามารถของฉัน และจะทำลายหัวใจของฉัน.' 'ที่นี่แน่นอนเป็นคนรักจริง กล่าวว่า ไนติงเกล ' สิ่งที่ผมร้องเพลงของเขา suffers: อะไรคือความต้องการของฉัน เขามีความเจ็บปวด ก็ ความรักเป็นสิ่งยอดเยี่ยม ก็มีค่ามาก กว่าฟไฟร์มรกต และ dearer opals ดี ไข่มุกและทับทิมไม่สามารถซื้อได้ หรือจะได้กำหนดไว้ในตลาด ไม่อาจจะซื้อของร้านค้า 'ขึ้นสามารถจะสามารถหนักออกในดุลทอง'< 2 > 'ที่นักดนตรีจะนั่งในที่เก็บของ กล่าวว่า นักศึกษาสาว, ' เล่นตามเครื่องมือของพวกเขา stringed และความรักของฉันจะเต้นรำเสียงฮาร์ปและไวโอลิน เธอจะเต้นดังเบา ๆ ที่เท้าของเธอจะสัมผัสพื้น และ courtiers ในชุดของเกย์จะห้อมรอบเธอ แต่ กับฉันเธอจะไม่เต้น สำหรับฉันมีไม่ดอกกุหลาบสีแดงให้เธอ เขาส่วนใหญ่ตัวเองลงบนหญ้า ฝังใบหน้าของเขาในมือของเขา และร้องไห้ 'ทำไมต้องเป็นเขาร้องไห้ "ถามจิ้งจกเขียวเล็กน้อย เป็นเขาวิ่งผ่านเขา ด้วยหางของเขาในอากาศ ' ทำไม จริงหรือไม่ ' กล่าวว่า ผีเสื้อ ที่ fluttering เกี่ยวกับหลังจากซันบีม ' ทำไม แน่นอน?' เกมส์เดซี่กับเพื่อนบ้านของเขา ในเสียงต่ำ อ่อน 'เขาจะร้องไห้สำหรับสีแดงกุหลาบ กล่าวว่า ไนติงเกล 'สำหรับสีแดงดอกกุหลาบ ' พวกเขาร้อง 'ไรมากไร้สาระ ' และจิ้งจกน้อย เจ้าของเป็น cynic หัวเราะทันที แต่ไนติงเกลที่เข้าใจความลับของความเสียใจ และเธอนั่งเงียบในต้นโอ๊ค และความคิดเกี่ยวกับความลึกลับของความรัก ทันใดนั้นเธอแผ่ปีกของเธอสีน้ำตาลสำหรับเที่ยวบิน และเพิ่มสูงขึ้นไปในอากาศ เธอผ่านโกรฟเช่นเงา และเช่นเงา เธอแล่นข้ามสวน ในแปลงหญ้ายืนต้นกุหลาบสวยงาม และเมื่อเธอเห็นนั้น เธอบินผ่านไป และสว่างตามกิ่ง 'ให้ผมดอกกุหลาบสีแดง เธอร้อง 'แล้วฉันจะร้องเพลงของฉันหวาน' แต่ต้นไม้สั่นเครือใหญ่ 'กุหลาบของฉันเป็นสีขาว มันตอบ ' ขาวเป็นโฟมของทะเล และขึ้นขาวขึ้นกว่าหิมะตามภูเขา แต่ไปที่น้องที่เติบโตขึ้นรอบเก่าซันโทรศัพท์ และอาจจะให้คุณสิ่งที่คุณต้องการ '< 3 > ดังนั้น ไนติงเกลบินผ่านไปกุหลาบต้นไม้ที่โตรอบอาทิตย์สายเก่า 'ให้ผมดอกกุหลาบสีแดง เธอร้อง 'แล้วฉันจะร้องเพลงของฉันหวาน' แต่ต้นไม้สั่นเครือใหญ่ 'กุหลาบของฉันมีสีเหลือง มันตอบ ' เป็นสีเหลืองเป็นผมของ mermaiden ที่ตั้งอยู่บนบัลลังก์มีสีเหลืองอำพัน และ yellower กว่า daffodil ที่บลูมส์ในโดว์ก่อนเครื่องตัดหญ้าที่มาพร้อมกับเคียวด้ามยาวของเขา แต่ไปที่น้องที่เติบโตภายใต้หน้าต่างของนักเรียน และอาจจะให้คุณสิ่งที่คุณต้องการ ' ดังนั้น ไนติงเกลบินผ่านไปกุหลาบต้นไม้ที่โตใต้หน้าต่างของนักเรียน 'ให้ผมดอกกุหลาบสีแดง เธอร้อง 'แล้วฉันจะร้องเพลงของฉันหวาน' แต่ต้นไม้สั่นเครือใหญ่ 'กุหลาบของฉันเป็นสีแดง มันตอบ, ' เป็นสีแดงเป็นเท้าของนกพิราบ redder กว่าแฟน ๆ ดีของปะการังที่คลื่น และคลื่นในทะเลอุโมงค์ แต่ฤดูหนาวมีอาหารเส้นเลือดของฉัน และน้ำแข็งมี nipped ฉันอาหาร พายุได้แตกสาขาของฉัน และฉันมีกุหลาบไม่เลยปีนี้ ' "กุหลาบสีแดงหนึ่งคือทั้งหมดต้อง ร้องไนติงเกล, ' กุหลาบแดงที่เดียวเท่านั้น ไม่มีทางที่ฉันจะได้รับมันหรือไม่ ' 'มีวิธี ตอบต้น 'แต่ก็น่ากลัวว่า ผมกล้าบอกว่า คุณ' 'บอกมันให้ฉัน กล่าวว่า ไนติงเกล 'ฉันไม่กลัว' ต้น กล่าวว่า 'ถ้าคุณดอกกุหลาบสีแดง ' คุณต้องสร้างจากเพลง โดยแสงจันทร์ และติดกับเลือดในห้องหัวใจของคุณเอง คุณต้องร้องให้ฉันกับเต้านมของคุณกับมีหนามใหญ่ ตลอดทั้งคืนคุณต้องร้องให้ฉัน และหนามใหญ่ต้องเจาะใจ และ life-blood ของคุณต้องไหลเข้าสู่หลอดเลือดดำของฉัน เป็นฉัน.'< 4 > 'ตายเป็นราคาสำหรับการจ่ายค่าดอกกุหลาบสีแดง ร้องไนติงเกล, ' และชีวิตรักมากทั้งหมด น่านั่งไม้สีเขียว และนาฬิกาแดดในรถรบของเขาทอง และดวงจันทร์ในราชเพิร์ลของเธอได้ หวานเป็นกลิ่นฮอว์ธอร์น และหวานใจ bluebells ที่ซ่อนตัวในหุบเขา เฮที่พัดบนเนินเขา แต่ความรักจะดีกว่าชีวิต และแห่งนกเทียบกับหัวใจของมนุษย์คืออะไร? " ดังนั้นเธอแผ่ปีกของเธอสีน้ำตาลสำหรับเที่ยวบิน และเพิ่มสูงขึ้นไปในอากาศ เธอกวาดผ่านสวนเช่นเงา และเช่นเงา เธอแล่นผ่านผลไม้ นักศึกษาหนุ่มยังคงนอนอยู่บนหญ้า ที่เธอได้ทิ้งเขา และน้ำตาไม่ได้แห้งในตาสวยงาม 'มีความสุข ร้องไนติงเกล, ' มีความสุข คุณจะได้กุหลาบแดงของคุณ ฉันจะสร้างจากเพลง โดยแสงจันทร์ และติดกับเลือดในห้องหัวใจของตัวเอง ที่ผมถามคุณกลับได้ว่า คุณจะเป็นคนรักจริง รักเป็น wiser กว่าปรัชญา แม้ว่าเธอจะฉลาด และ mightier กว่าพลังงาน แม้ว่าเขาจะยิ่งใหญ่ เปลวไฟสีมีปีก และสีเหมือนเปลวไฟคือ ร่างกายของเขา ริมฝีปากของเขามีหวานเป็นน้ำผึ้ง และลมหายใจของเขาเช่นกำยาน ' นักเรียนหาจากให้หญ้า และฟัง แต่เขาไม่สามารถเข้าใจอะไรไนติงเกลได้กล่าวถึงเขา สำหรับเขารู้ว่าสิ่งที่เขียนลงในหนังสือเท่านั้น แต่ต้นโอ๊คเข้าใจ และรู้สึกเศร้า สำหรับเขารักของไนติงเกลน้อยที่มีสร้างรังของเธอในสาขาของเขา 'ร้องฉันเพลงสุดท้าย เขากระซิบ 'ฉันจะรู้สึกโดดเดี่ยวมากเมื่อคุณหาย' ดังนั้น ไนติงเกลสังให้ต้นโอ๊ค และเสียงของเธอเป็นเหมือนน้ำที่พัทยาจากกระปุกเงิน< 5 > เมื่อเธอมีเพลงของเธอ นักเรียนมี lip และทำลายสมุดบันทึกและดินสอลูกค้าเป้าหมายออกจากกระเป๋าของเขา 'เธอมีฟอร์ม เขากล่าวว่า ตนเอง ขณะที่เขาเดินไปผ่านโกรฟ - ' ที่ไม่สามารถปฏิเสธเธอ แต่ได้มีความรู้สึกที่เธอ ฉันกลัวไม่ ในความเป็นจริง เธอเป็นเหมือนศิลปินส่วนใหญ่ เธอมีสไตล์ ไม่ มีความจริงใจใด ๆ เธอจะไม่เสียสละตัวเองเพื่อผู้อื่น เธอคิดเพียงของเพลง และทุกคนรู้ว่า ศิลปะเห็นแก่ตัว ยังคง จะต้องยอมรับว่า เธอมีบางบันทึกที่สวยงามในเสียงของเธอ อะไรสงสารจึงว่า ไม่หมายถึง อะไร หรือทำความดีปฏิบัติ " เขาเดินเข้าไปในห้องพัก วางลงบนแท่นวางสินค้าเตียงเล็กน้อย และเริ่มที่จะคิดว่า ความรักของเขา ก หลังเวลา เขาตกหลับ และเมื่อดวงจันทร์ shone ในฟากฟ้า ไนติงเกลบินไปต้นกุหลาบ และตั้งค่านมกับหนามใหญ่ ตลอดคืนเธอร้องกับเต้านมของเธอทอร์น และคริสตัลเย็นดวงจันทร์เองลง และฟัง ตลอดคืนเธอ สัง และหนามใหญ่ไปลึก และลึกเข้าไปในเต้านมของเธอ และ life-blood ของเธอลดทำจากเธอ เธอร้องแรกเกิดความรักในหัวใจของเด็กผู้ชายและผู้หญิง และในสเปรย์อยู่ด้านบนสุดของต้นกุหลาบ มีดอกกลีบดอกไม้กุหลาบ มกราคมตามกลีบดอกไม้ เป็นเพลงตามเพลง เยลได้ ครั้งแรก เป็นหมอกที่ค้างเป็นปีกของรุ่งอรุณเหนือแม่น้ำ - ซีดเป็นเท้าของตอนเช้า และเงิน เป็นเงาของโรสในกระจกเงิน เป็นเงาของดอกกุหลาบในน้ำสระว่ายน้ำ ดังนั้นมีกุหลาบซึ่งดอกในสเปรย์อยู่ด้านบนสุดของแผนภูมิ แต่ต้นร้องให้ไนติงเกลกดใกล้กับหนามใหญ่ ต้นร้อง 'กดใกล้ชิด น้อยไนติงเกล 'หรือวันจะมาก่อนที่โรสจะเสร็จ' ดังนั้นไนติงเกลใกล้ชิดกับหนามใหญ่ที่กด และดังขึ้น และดังขึ้นโตเพลงของเธอ สำหรับเธอสังเกิดของความรักในจิตใจของคนและแม่บ้าน< 6 > และล้างละเอียดอ่อนสีชมพูมาเป็นใบของดอกกุหลาบ เช่นล้างหน้าบ่าวเมื่อเขาจูบริมฝีปากของเจ้าสาว แต่หนามใหญ่ที่ได้ยังไม่ถึงหัวใจของเธอ ดังนั้นหัวใจของกุหลาบยังคงขาว สำหรับเท่าไนติงเกลเป็น เลือดของหัวใจสามารถ crimson ของดอกกุหลาบ และแผนภูมิการไนติงเกลให้ใกล้ชิดกับหนามใหญ่กด ต้นร้อง 'กดใกล้ชิด น้อยไนติงเกล 'หรือวันจะมาก่อนที่โรสจะเสร็จ' ดังนั้น ไนติงเกลที่กดใกล้กับทอร์น และหนามใหญ่ที่สัมผัสใจของเธอ และปางดุร้ายของอาการปวดถ่ายผ่านเธอ ขม ขมปวด และ wilder และ wilder โตเพลงของเธอ สำหรับเธอสร้างความรักที่ perfected แบบ โดยความตาย ความรักที่ตายในสุสานไม่ และกุหลาบมกราคมกลายเป็นสีแดงเข้ม เช่นกุหลาบของฟ้าตะวันออก คริมสันเปรี้ยวของกลีบ และสีแดงเข้มเป็นรูไม่ แต่เสียงของไนติงเกลเติบโตหวังที่รำไร ปีกเล็กน้อยของเธอเริ่มจะชนะ และฟิล์มมาผ่านดวงตาของเธอ หวังที่รำไรและหวังที่รำไรโตเพลงของเธอ และเธอรู้สึกสิ่ง choking เธอในลำคอของเธอ
การแปล กรุณารอสักครู่..
The Nightingale and the Rose
'She said that she would dance with me if I brought her red roses,' cried the young Student; 'but in all my garden there is no red rose.'
From her nest in the holm-oak tree the Nightingale heard him, and she looked out through the leaves, and wondered.
'No red rose in all my garden!' he cried, and his beautiful eyes filled with tears. 'Ah, on what little things does happiness depend! I have read all that the wise men have written, and all the secrets of philosophy are mine, yet for want of a red rose is my life made wretched.'
'Here at last is a true lover,' said the Nightingale. 'Night after night have I sung of him, though I knew him not: night after night have I told his story to the stars, and now I see him. His hair is dark as the hyacinth-blossom, and his lips are red as the rose of his desire; but passion has made his lace like pale Ivory, and sorrow has set her seal upon his brow.'
'The Prince gives a ball to-morrow night,' murmured the young Student, 'and my love will be of the company. If I bring her a red rose she will dance with me till dawn. If I bring her a red rose, I shall hold her in my arms, and she will lean her head upon my shoulder, and her hand will be clasped in mine. But there is no red rose in my garden, so I shall sit lonely, and she will pass me by. She will have no heed of me, and my heart will break.'
'Here indeed is the true lover,' said the Nightingale. 'What I sing of he suffers: what is joy to me, to him is pain. Surely Love is a wonderful thing. It is more precious than emeralds, and dearer than fine opals. Pearls and pomegranates cannot buy it, nor is it set forth in the market-place. it may not be purchased of the merchants, 'or can it be weighed out in the balance for gold.'
< 2 >
'The musicians will sit in their gallery,' said the young Student, 'and play upon their stringed instruments, and my love will dance to the sound of the harp and the violin. She will dance so lightly that her feet will not touch the floor, and the courtiers in their gay dresses will throng round her. But with me she will not dance, for I have no red rose to give her;' and he flung himself down on the grass, and buried his face in his hands, and wept.
'Why is he weeping?' asked a little Green Lizard, as he ran past him with his tail in the air.
'Why, indeed?' said a Butterfly, who was fluttering about after a sunbeam.
'Why, indeed?' whispered a Daisy to his neighbour, in a soft, low voice.
'He is weeping for a red rose,' said the Nightingale.
'For a red rose!' they cried; 'how very ridiculous!' and the little Lizard, who was something of a cynic, laughed outright.
But the Nightingale understood the secret of the Student's sorrow, and she sat silent in the oak-tree, and thought about the mystery of Love.
Suddenly she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She passed through the grove like a shadow, and like a shadow she sailed across the garden.
In the centre of the grass-plot was standing a beautiful Rose-tree, and when she saw it, she flew over to it, and lit upon a spray.
'Give me a red rose,' she cried, 'and I will sing you my sweetest song.'
But the Tree shook its head.
'My roses are white,' it answered; 'as white as the foam of the sea, and whiter than the snow upon the mountain. But go to my brother who grows round the old sun-dial, and perhaps he will give you what you want.'
< 3 >
So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing round the old sun-dial.
'Give me a red rose,' she cried, 'and I will sing you my sweetest song.'
But the Tree shook its head.
'My roses are yellow,' it answered; 'as yellow as the hair of the mermaiden who sits upon an amber throne, and yellower than the daffodil that blooms in the meadow before the mower comes with his scythe. But go to my brother who grows beneath the Student's window, and perhaps he will give you what you want.'
So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing beneath the Student's window.
'Give me a red rose,' she cried, 'and I will sing you my sweetest song.'
But the Tree shook its head.
'My roses are red,' it answered, 'as red as the feet of the dove, and redder than the great fans of coral that wave and wave in the ocean-cavern. But the winter has chilled my veins, and the frost has nipped my buds, and the storm has broken my branches, and I shall have no roses at all this year.'
'One red rose is all I want,' cried the Nightingale, 'only one red rose! Is there no way by which I can get it?'
'There is a way,' answered the Tree; 'but it is so terrible that I dare not tell it to you.'
'Tell it to me,' said the Nightingale, 'I am not afraid.'
'If you want a red rose,' said the Tree, 'you must build it out of music by moonlight, and stain it with your own heart's-blood. You must sing to me with your breast against a thorn. All night long you must sing to me, and the thorn must pierce your heart, and your life-blood must flow into my veins, and become mine.'
< 4 >
'Death is a great price to pay for a red rose,' cried the Nightingale, 'and Life is very dear to all. It is pleasant to sit in the green wood, and to watch the Sun in his chariot of gold, and the Moon in her chariot of pearl. Sweet is the scent of the hawthorn, and sweet are the bluebells that hide in the valley, and the heather that blows on the hill. Yet Love is better than Life, and what is the heart of a bird compared to the heart of a man?'
So she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She swept over the garden like a shadow, and like a shadow she sailed through the grove.
The young Student was still lying on the grass, where she had left him, and the tears were not yet dry in his beautiful eyes.
'Be happy,' cried the Nightingale, 'be happy; you shall have your red rose. I will build it out of music by moonlight, and stain it with my own heart's-blood. All that I ask of you in return is that you will be a true lover, for Love is wiser than Philosophy, though she is wise, and mightier than Power, though he is mighty. Flame-coloured are his wings, and coloured like flame is his body. His lips are sweet as honey, and his breath is like frankincense.'
The Student looked up from the grass, and listened, but he could not understand what the Nightingale was saying to him, for he only knew the things that are written down in books.
But the Oak-tree understood, and felt sad, for he was very fond of the little Nightingale who had built her nest in his branches.
'Sing me one last song,' he whispered; 'I shall feel very lonely when you are gone.'
So the Nightingale sang to the Oak-tree, and her voice was like water bubbling from a silver jar.
< 5 >
When she had finished her song the Student got lip, and pulled a note-book and a lead-pencil out of his pocket.
'She has form,' he said to himself, as he walked away through the grove - 'that cannot be denied to her; but has she got feeling? I am afraid not. In fact, she is like most artists; she is all style, without any sincerity. She would not sacrifice herself for others. She thinks merely of music, and everybody knows that the arts are selfish. Still, it must be admitted that she has some beautiful notes in her voice. What a pity it is that they do not mean anything, or do any practical good.' And he went into his room, and lay down on his little pallet-bed, and began to think of his love; and, after a time, he fell asleep.
And when the Moon shone in the heavens the Nightingale flew to the Rose-tree, and set her breast against the thorn. All night long she sang with her breast against the thorn, and the cold crystal Moon leaned down and listened. All night long she sang, and the thorn went deeper and deeper into her breast, and her life-blood ebbed away from her.
She sang first of the birth of love in the heart of a boy and a girl. And on the topmost spray of the Rose-tree there blossomed a marvellous rose, petal following petal, as song followed song. Yale was it, at first, as the mist that hangs over the river - pale as the feet of the morning, and silver as the wings of the dawn. As the shadow of a rose in a mirror of silver, as the shadow of a rose in a water-pool, so was the rose that blossomed on the topmost spray of the Tree.
But the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. 'Press closer, little Nightingale,' cried the Tree, 'or the Day will come before the rose is finished.'
So the Nightingale pressed closer against the thorn, and louder and louder grew her song, for she sang of the birth of passion in the soul of a man and a maid.
< 6 >
And a delicate flush of pink came into the leaves of the rose, like the flush in the face of the bridegroom when he kisses the lips of the bride. But the thorn had not yet reached her heart, so the rose's heart remained white, for only a Nightingale's heart's-blood can crimson the heart of a rose.
And the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. 'Press closer, little Nightingale,' cried the Tree, 'or the Day will come before the rose is finished.'
So the Nightingale pressed closer against the thorn, and the thorn touched her heart, and a fierce pang of pain shot through her. Bitter, bitter was the pain, and wilder and wilder grew her song, for she sang of the Love that is perfected by Death, of the Love that dies not in the tomb.
And the marvellous rose became crimson, like the rose of the eastern sky. Crimson was the girdle of petals, and crimson as a ruby was the heart.
But the Nightingale's voice grew fainter, and her little wings began to beat, and a film came over her eyes. Fainter and fainter grew her song, and she felt something choking her in her throat.
'She said that she would dance with me if I brought her red roses,' cried the young Student; 'but in all my garden there is no red rose.'
From her nest in the holm-oak tree the Nightingale heard him, and she looked out through the leaves, and wondered.
'No red rose in all my garden!' he cried, and his beautiful eyes filled with tears. 'Ah, on what little things does happiness depend! I have read all that the wise men have written, and all the secrets of philosophy are mine, yet for want of a red rose is my life made wretched.'
'Here at last is a true lover,' said the Nightingale. 'Night after night have I sung of him, though I knew him not: night after night have I told his story to the stars, and now I see him. His hair is dark as the hyacinth-blossom, and his lips are red as the rose of his desire; but passion has made his lace like pale Ivory, and sorrow has set her seal upon his brow.'
'The Prince gives a ball to-morrow night,' murmured the young Student, 'and my love will be of the company. If I bring her a red rose she will dance with me till dawn. If I bring her a red rose, I shall hold her in my arms, and she will lean her head upon my shoulder, and her hand will be clasped in mine. But there is no red rose in my garden, so I shall sit lonely, and she will pass me by. She will have no heed of me, and my heart will break.'
'Here indeed is the true lover,' said the Nightingale. 'What I sing of he suffers: what is joy to me, to him is pain. Surely Love is a wonderful thing. It is more precious than emeralds, and dearer than fine opals. Pearls and pomegranates cannot buy it, nor is it set forth in the market-place. it may not be purchased of the merchants, 'or can it be weighed out in the balance for gold.'
< 2 >
'The musicians will sit in their gallery,' said the young Student, 'and play upon their stringed instruments, and my love will dance to the sound of the harp and the violin. She will dance so lightly that her feet will not touch the floor, and the courtiers in their gay dresses will throng round her. But with me she will not dance, for I have no red rose to give her;' and he flung himself down on the grass, and buried his face in his hands, and wept.
'Why is he weeping?' asked a little Green Lizard, as he ran past him with his tail in the air.
'Why, indeed?' said a Butterfly, who was fluttering about after a sunbeam.
'Why, indeed?' whispered a Daisy to his neighbour, in a soft, low voice.
'He is weeping for a red rose,' said the Nightingale.
'For a red rose!' they cried; 'how very ridiculous!' and the little Lizard, who was something of a cynic, laughed outright.
But the Nightingale understood the secret of the Student's sorrow, and she sat silent in the oak-tree, and thought about the mystery of Love.
Suddenly she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She passed through the grove like a shadow, and like a shadow she sailed across the garden.
In the centre of the grass-plot was standing a beautiful Rose-tree, and when she saw it, she flew over to it, and lit upon a spray.
'Give me a red rose,' she cried, 'and I will sing you my sweetest song.'
But the Tree shook its head.
'My roses are white,' it answered; 'as white as the foam of the sea, and whiter than the snow upon the mountain. But go to my brother who grows round the old sun-dial, and perhaps he will give you what you want.'
< 3 >
So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing round the old sun-dial.
'Give me a red rose,' she cried, 'and I will sing you my sweetest song.'
But the Tree shook its head.
'My roses are yellow,' it answered; 'as yellow as the hair of the mermaiden who sits upon an amber throne, and yellower than the daffodil that blooms in the meadow before the mower comes with his scythe. But go to my brother who grows beneath the Student's window, and perhaps he will give you what you want.'
So the Nightingale flew over to the Rose-tree that was growing beneath the Student's window.
'Give me a red rose,' she cried, 'and I will sing you my sweetest song.'
But the Tree shook its head.
'My roses are red,' it answered, 'as red as the feet of the dove, and redder than the great fans of coral that wave and wave in the ocean-cavern. But the winter has chilled my veins, and the frost has nipped my buds, and the storm has broken my branches, and I shall have no roses at all this year.'
'One red rose is all I want,' cried the Nightingale, 'only one red rose! Is there no way by which I can get it?'
'There is a way,' answered the Tree; 'but it is so terrible that I dare not tell it to you.'
'Tell it to me,' said the Nightingale, 'I am not afraid.'
'If you want a red rose,' said the Tree, 'you must build it out of music by moonlight, and stain it with your own heart's-blood. You must sing to me with your breast against a thorn. All night long you must sing to me, and the thorn must pierce your heart, and your life-blood must flow into my veins, and become mine.'
< 4 >
'Death is a great price to pay for a red rose,' cried the Nightingale, 'and Life is very dear to all. It is pleasant to sit in the green wood, and to watch the Sun in his chariot of gold, and the Moon in her chariot of pearl. Sweet is the scent of the hawthorn, and sweet are the bluebells that hide in the valley, and the heather that blows on the hill. Yet Love is better than Life, and what is the heart of a bird compared to the heart of a man?'
So she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She swept over the garden like a shadow, and like a shadow she sailed through the grove.
The young Student was still lying on the grass, where she had left him, and the tears were not yet dry in his beautiful eyes.
'Be happy,' cried the Nightingale, 'be happy; you shall have your red rose. I will build it out of music by moonlight, and stain it with my own heart's-blood. All that I ask of you in return is that you will be a true lover, for Love is wiser than Philosophy, though she is wise, and mightier than Power, though he is mighty. Flame-coloured are his wings, and coloured like flame is his body. His lips are sweet as honey, and his breath is like frankincense.'
The Student looked up from the grass, and listened, but he could not understand what the Nightingale was saying to him, for he only knew the things that are written down in books.
But the Oak-tree understood, and felt sad, for he was very fond of the little Nightingale who had built her nest in his branches.
'Sing me one last song,' he whispered; 'I shall feel very lonely when you are gone.'
So the Nightingale sang to the Oak-tree, and her voice was like water bubbling from a silver jar.
< 5 >
When she had finished her song the Student got lip, and pulled a note-book and a lead-pencil out of his pocket.
'She has form,' he said to himself, as he walked away through the grove - 'that cannot be denied to her; but has she got feeling? I am afraid not. In fact, she is like most artists; she is all style, without any sincerity. She would not sacrifice herself for others. She thinks merely of music, and everybody knows that the arts are selfish. Still, it must be admitted that she has some beautiful notes in her voice. What a pity it is that they do not mean anything, or do any practical good.' And he went into his room, and lay down on his little pallet-bed, and began to think of his love; and, after a time, he fell asleep.
And when the Moon shone in the heavens the Nightingale flew to the Rose-tree, and set her breast against the thorn. All night long she sang with her breast against the thorn, and the cold crystal Moon leaned down and listened. All night long she sang, and the thorn went deeper and deeper into her breast, and her life-blood ebbed away from her.
She sang first of the birth of love in the heart of a boy and a girl. And on the topmost spray of the Rose-tree there blossomed a marvellous rose, petal following petal, as song followed song. Yale was it, at first, as the mist that hangs over the river - pale as the feet of the morning, and silver as the wings of the dawn. As the shadow of a rose in a mirror of silver, as the shadow of a rose in a water-pool, so was the rose that blossomed on the topmost spray of the Tree.
But the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. 'Press closer, little Nightingale,' cried the Tree, 'or the Day will come before the rose is finished.'
So the Nightingale pressed closer against the thorn, and louder and louder grew her song, for she sang of the birth of passion in the soul of a man and a maid.
< 6 >
And a delicate flush of pink came into the leaves of the rose, like the flush in the face of the bridegroom when he kisses the lips of the bride. But the thorn had not yet reached her heart, so the rose's heart remained white, for only a Nightingale's heart's-blood can crimson the heart of a rose.
And the Tree cried to the Nightingale to press closer against the thorn. 'Press closer, little Nightingale,' cried the Tree, 'or the Day will come before the rose is finished.'
So the Nightingale pressed closer against the thorn, and the thorn touched her heart, and a fierce pang of pain shot through her. Bitter, bitter was the pain, and wilder and wilder grew her song, for she sang of the Love that is perfected by Death, of the Love that dies not in the tomb.
And the marvellous rose became crimson, like the rose of the eastern sky. Crimson was the girdle of petals, and crimson as a ruby was the heart.
But the Nightingale's voice grew fainter, and her little wings began to beat, and a film came over her eyes. Fainter and fainter grew her song, and she felt something choking her in her throat.
การแปล กรุณารอสักครู่..
นกไนติงเกลและกุหลาบ
เธอกล่าวว่าเธอจะเต้นรำกับฉันถ้าฉันเอาดอกกุหลาบสีแดงของเธอ ' นักศึกษาสาว ' แต่ทุกสวนของฉันไม่มีดอกกุหลาบสีแดง . . .
จากรังของเธอในเกาะต้นโอ๊กนกไนติงเกลได้ยินเขา และ เธอมองออกไปผ่านใบไม้และ สงสัย
' ไม่แดงกุหลาบทุกสวนของฉัน ! เขาร้อง และดวงตาคู่สวยของเขาที่เต็มไปด้วยน้ำตา . . . อ่าในสิ่งที่สิ่งเล็ก ๆน้อย ๆมีความสุข ! ฉันได้อ่านทั้งหมดที่นักปราชญ์ได้เขียนและความลับทั้งหมดของปรัชญาของฉัน แต่อยากได้ดอกกุหลาบสีแดงก็คือชีวิตของฉันให้อนาถ '
' ในที่สุด เป็นคนรักจริง ๆ ' ' นกไนติงเกล หลังจากคืนนั้น ผมได้ซองของเขา แม้ว่าผมไม่ได้รู้จักพระองค์ หลังจากคืนนั้น ผมได้บอกเรื่องราวของเขากับดาว และตอนนี้ผมเห็นเขาผมของเขาเป็นสีเข้มเป็นดอกผักตบชวา และริมฝีปากเป็นสีแดงเหมือนดอกกุหลาบแห่งความปรารถนาของเขา แต่ความรัก ทำให้เขาเหมือนงาช้างลูกไม้อ่อนและความเศร้าโศกมีตราประทับบนหน้าผากของเขา . '
' เจ้าชายให้ลูกพรุ่งนี้กลางคืน ' บ่นนักเรียนหนุ่ม ' และความรักของผมเป็นของบริษัท ถ้าฉันเอาดอกกุหลาบสีแดงที่เธอจะเต้นรำกับฉันจนถึงเช้า ถ้าฉันเอาดอกกุหลาบสีแดง I shall hold her in my arms, and she will lean her head upon my shoulder, and her hand will be clasped in mine. But there is no red rose in my garden, so I shall sit lonely, and she will pass me by. She will have no heed of me, and my heart will break.'
'Here indeed is the true lover,' said the Nightingale. ' What I sing of he suffers: what is joy to me, to him is pain. Surely Love is a wonderful thing. It is more precious than emeralds, and dearer than fine opals. Pearls and pomegranates cannot buy it, nor is it set forth in the market-place. it may not be purchased of the merchants, 'or can it be weighed out in the balance for gold.'
< 2 >
'The musicians will sit in their gallery,' said the young Student, 'and play upon their stringed instruments,และความรักของผมจะเต้นกับเสียงของฮาร์พและไวโอลิน เธอจะเต้นเบาๆที่เท้าของเธอจะไม่สัมผัสพื้น และข้าราชบริพารในเกย์ชุดที่จะจับกลุ่มรอบเธอ แต่กับฉัน เธอจะไม่เต้น สำหรับผมไม่มีดอกกุหลาบสีแดงให้เธอ ' และเขาโยนตัวเองลงบนหญ้า และฝังใบหน้าของเขาในมือของเขาและร้องไห้
' ทำไมเขาถึงร้องไห้ ? ถามจิ้งจกเขียวน้อยขณะที่เขาวิ่งผ่านเขา กับหางของเขาในอากาศ
' ' จริงด้วย ทำไม บอกว่าเป็นผีเสื้อที่ถูกกระพือเรื่องหลังเงา
' ' จริงด้วย ทำไม กระซิบเดซี่กับเพื่อนบ้านของเขาในนุ่มเสียงเบาๆ
' เขาร้องไห้ให้ดอกกุหลาบสีแดง ' นกไนติงเกล
' กุหลาบแดง ' ! เขาร้องว่า ' ' ตลก ! และสัตว์เลื้อยคลานเล็กๆที่ถูกบางสิ่งบางอย่างของนักปรัชญา หัวเราะทันที
แต่นกไนติงเกลเข้าใจความลับของความเศร้าโศกของนักเรียน เธอนั่งเงียบในต้นโอ๊ก และคิดว่าเกี่ยวกับความลึกลับของความรัก
อยู่ๆเธอก็กางปีกสีน้ำตาลของเธอสำหรับการบิน และเพิ่มสูงขึ้นไปในอากาศ เธอเดินผ่านป่าเหมือนเงา เหมือนเป็นเงาเธอแล่นผ่านสวน
ในศูนย์ของหญ้าแปลงยืนอยู่กุหลาบที่สวยงามต้นไม้และเมื่อเธอเห็น เธอบินไปมันและไฟเมื่อฉีด
' มอบดอกกุหลาบสีแดง เธอร้องไห้ และจะร้องเพลงหวานของฉัน . '
แต่ต้นไม้ส่ายหัว
' กุหลาบของฉันเป็นสีขาว ' ตอบ ' ขาวอย่างโฟมของทะเล และขาวกว่าหิมะบนภูเขา แต่ไปถึงพี่ชายที่เติบโตรอบต่ออาทิตย์ และบางทีเขาอาจจะให้คุณสิ่งที่คุณต้องการ . ' >
< 3ดังนั้นนกไนติงเกลบินไปที่ต้นกุหลาบที่ปลูกรอบหน้าปัดอาทิตย์
' มอบดอกกุหลาบสีแดง เธอร้องไห้ และจะร้องเพลงหวานของฉัน . '
แต่ต้นไม้ส่ายหัว
' กุหลาบของฉันเป็นสีเหลือง ' ตอบ ' เป็นสีเหลือง เป็นเส้นผมของ mermaiden ผู้ประทับบนบัลลังก์และสีเหลืองอำพัน , yellower กว่าดอกไม้ที่เบ่งบานในทุ่งหญ้าก่อนที่เครื่องตัดหญ้า มาพร้อมกับเคียวของเขาแต่ไปถึงพี่ชายที่เติบโตอยู่ใต้หน้าต่างของนักเรียน และบางทีเขาอาจจะให้คุณสิ่งที่คุณต้องการ . '
งั้นนกไนติงเกลบินไปที่ต้นกุหลาบที่กำลังเติบโตใต้นักเรียนต่าง
' มอบดอกกุหลาบสีแดง เธอร้องไห้ และจะร้องเพลง หวานของฉัน . '
แต่ต้นไม้ส่ายหัว
' กุหลาบของฉันเป็นสีแดง ' ตอบ ' เป็นสีแดงเป็นเท้าของนกพิราบ and redder than the great fans of coral that wave and wave in the ocean-cavern. But the winter has chilled my veins, and the frost has nipped my buds, and the storm has broken my branches, and I shall have no roses at all this year.'
'One red rose is all I want,' cried the Nightingale, 'only one red rose! Is there no way by which I can get it?'
'There is a way,' answered the Tree; 'but it is so terrible that I dare not tell it to you.'
'Tell it to me,' said the Nightingale, 'I am not afraid.'
'If you want a red rose,' said the Tree, 'you must build it out of music by moonlight, and stain it with your own heart's-blood. You must sing to me with your breast against a thorn. All night long you must sing to me, and the thorn must pierce your heart,เลือดและชีวิตของคุณจะต้องไหลเข้าไปในตัวผม และเป็นของฉัน '
< 4 >
' ตายคือราคาที่ดีที่จะจ่ายสำหรับดอกกุหลาบสีแดง เสียงร้องของนกไนติงเกล ' และชีวิตที่รักมากทั้งหมด มันน่านั่งในป่าเขียวและดู Sun ราชรถทองคำ ดวงจันทร์ในรถของเธอของไข่มุก หวานเป็นกลิ่นของฮอร์และหวานเป็นบลูเบลที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขา and the heather that blows on the hill. Yet Love is better than Life, and what is the heart of a bird compared to the heart of a man?'
So she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She swept over the garden like a shadow, and like a shadow she sailed through the grove.
The young Student was still lying on the grass, where she had left him,และน้ำตาไม่แห้งเลยในดวงตาคู่สวยของเขา . . . . . .
' มีความสุข ' นกไนติงเกล ' มีความสุข คุณก็จะได้ดอกกุหลาบสีแดง ผมจะสร้างมันออกมาจากเพลง ท่ามกลางแสงจันทร์ และคราบมันกับ 's-blood หัวใจของฉันเอง ทั้งหมดที่ผมถามคุณกลับว่า คุณเป็นคนรักจริง รักจะฉลาดกว่าปรัชญา แต่เธอฉลาด และแข็งแรงกว่า อำนาจ แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ Flame-coloured are his wings, and coloured like flame is his body. His lips are sweet as honey, and his breath is like frankincense.'
The Student looked up from the grass, and listened, but he could not understand what the Nightingale was saying to him, for he only knew the things that are written down in books.
But the Oak-tree understood, and felt sad,เพราะเขารักมากของนกไนติงเกลที่สร้างรังของเธอในสาขาของเขา
' ร้องเป็นเพลงสุดท้าย ' เขากระซิบ ' ฉันจะรู้สึกเหงามากเมื่อคุณหายไป '
งั้นนกไนติงเกลร้องโอ๊กต้นไม้และเสียงของเธอเหมือนน้ำ bubbling จากขวดโหล เงิน
< 5 >
เมื่อเธอจบเพลงเลย นักเรียนได้รับปากและดึงหนังสือโน้ตและไส้ดินสอออกมาจากกระเป๋าของเขา
' เธอมีรูปแบบ ' เขาพูดกับตัวเอง ในขณะที่เขาเดินผ่านป่าละเมาะ - ' ที่ไม่สามารถปฏิเสธเธอได้ แต่เธอได้ยังไง ? ฉันไม่กลัวหรอก ในความเป็นจริง เธอเหมือนเป็นศิลปินมากที่สุด เธอเป็นทุกสไตล์ ไม่มีความจริงใจ เธอจะไม่เสียสละตัวเองเพื่อผู้อื่น เธอคิดว่าแค่ดนตรี และทุกคนก็รู้ว่า ศิลปะคือการเห็นแก่ตัว ยังคงก็ต้องยอมรับว่าเธอมีบางอย่างสวยงามโน้ตในเสียงของเธอ น่าเสียดายที่เป็นที่พวกเขาไม่ได้หมายถึงอะไร หรือประโยชน์ใด ๆที่ดี และเขาได้เข้าไปในห้อง และนอนลงบนเตียง พาเลท เล็ก ๆน้อย ๆของเขาและเริ่มที่จะคิดว่าความรักของเขา และหลังจากเวลาเขาหลับ
และเมื่อพระจันทร์ส่องแสงในท้องฟ้าที่นกไนติงเกลบินกับต้นกุหลาบและตั้งเต้าของเธอกับหนาม All night long she sang with her breast against the thorn, and the cold crystal Moon leaned down and listened. All night long she sang, and the thorn went deeper and deeper into her breast, and her life-blood ebbed away from her.
She sang first of the birth of love in the heart of a boy and a girl. And on the topmost spray of the Rose-tree there blossomed a marvellous rose,กลีบกลีบดอกต่อไปนี้เป็นเพลงตามเพลง เยลมัน แรกๆ เป็นหมอกที่ปกคลุมแม่น้ำ - ซีดเหมือนเท้าเช้า และสีเงินเป็นปีกแห่งรุ่งอรุณ เป็นเงาในกระจกของกุหลาบสีเงินเป็นเงาของกุหลาบในน้ำสระว่ายน้ำดังนั้นคือกุหลาบที่เบ่งบานในสเปรย์สุดยอด
ของต้นไม้แต่ต้นไม้กับนกไนติงเกลร้องกดใกล้ชิดกับหนาม” กดใกล้ๆ น้อยไนติงเกล ' ต้นไม้ ' หรือ วันนั้นจะมาถึงก่อนที่กุหลาบเสร็จแล้ว '
งั้นนกไนติงเกลกดใกล้ชิดกับหนามและดังขึ้น ดังขึ้นมาจากเพลงเธอ เธอร้องเพลงวันเกิดของกิเลสในจิตใจของมนุษย์ และเป็นแม่บ้าน
< 6 >
และล้างที่ละเอียดอ่อนของสีชมพูมาใบของกุหลาบ เหมือนล้างในหน้าของเจ้าบ่าวเมื่อเขาจูบริมฝีปากของเจ้าสาว แต่หนามได้ยังไม่ถึงหัวใจเธอ ดังนั้น กุหลาบ หัวใจ ยังคงขาว เท่านั้น หัวใจของนกไนติงเกล 's-blood สามารถเป็นหัวใจของโรส
และต้นไม้กับนกไนติงเกลร้องกดใกล้ชิดกับหนาม” กดใกล้ๆน้อยไนติงเกล ' ต้นไม้ ' หรือ วันนั้นจะมาถึงก่อนที่กุหลาบเสร็จแล้ว '
งั้นนกไนติงเกลกดใกล้ชิดกับหนาม และหนามได้สัมผัสหัวใจของเธอ และดุร้าย เมื่อยิงผ่านความเจ็บปวดของเธอ ขม , ขมขื่นคือความเจ็บปวด และป่าและป่าเติบโต เพลง เธอ เธอร้องเพลงของความรักที่สมบูรณ์โดยความตายแห่งรัก ที่ตายในสุสาน .
และมหัศจรรย์ โรส เป็นสีแดงเข้ม เหมือนกุหลาบฟ้าตะวันออก สีแดงเข้มถูกผ้าคาดเอวของกลีบดอก และสีแดงเข้ม เป็นทับทิม คือหัวใจ
แต่เสียงของนกไนติงเกลที่เติบโตนั้น และปีกเล็ก ๆน้อย ๆของเธอเริ่มที่จะชนะ และภาพยนตร์มาจ้องตาเธอ นั้นนั้นเติบโตและเพลงของเธอ และเธอรู้สึกสำลักเธอ
ในลำคอของเธอ
เธอกล่าวว่าเธอจะเต้นรำกับฉันถ้าฉันเอาดอกกุหลาบสีแดงของเธอ ' นักศึกษาสาว ' แต่ทุกสวนของฉันไม่มีดอกกุหลาบสีแดง . . .
จากรังของเธอในเกาะต้นโอ๊กนกไนติงเกลได้ยินเขา และ เธอมองออกไปผ่านใบไม้และ สงสัย
' ไม่แดงกุหลาบทุกสวนของฉัน ! เขาร้อง และดวงตาคู่สวยของเขาที่เต็มไปด้วยน้ำตา . . . อ่าในสิ่งที่สิ่งเล็ก ๆน้อย ๆมีความสุข ! ฉันได้อ่านทั้งหมดที่นักปราชญ์ได้เขียนและความลับทั้งหมดของปรัชญาของฉัน แต่อยากได้ดอกกุหลาบสีแดงก็คือชีวิตของฉันให้อนาถ '
' ในที่สุด เป็นคนรักจริง ๆ ' ' นกไนติงเกล หลังจากคืนนั้น ผมได้ซองของเขา แม้ว่าผมไม่ได้รู้จักพระองค์ หลังจากคืนนั้น ผมได้บอกเรื่องราวของเขากับดาว และตอนนี้ผมเห็นเขาผมของเขาเป็นสีเข้มเป็นดอกผักตบชวา และริมฝีปากเป็นสีแดงเหมือนดอกกุหลาบแห่งความปรารถนาของเขา แต่ความรัก ทำให้เขาเหมือนงาช้างลูกไม้อ่อนและความเศร้าโศกมีตราประทับบนหน้าผากของเขา . '
' เจ้าชายให้ลูกพรุ่งนี้กลางคืน ' บ่นนักเรียนหนุ่ม ' และความรักของผมเป็นของบริษัท ถ้าฉันเอาดอกกุหลาบสีแดงที่เธอจะเต้นรำกับฉันจนถึงเช้า ถ้าฉันเอาดอกกุหลาบสีแดง I shall hold her in my arms, and she will lean her head upon my shoulder, and her hand will be clasped in mine. But there is no red rose in my garden, so I shall sit lonely, and she will pass me by. She will have no heed of me, and my heart will break.'
'Here indeed is the true lover,' said the Nightingale. ' What I sing of he suffers: what is joy to me, to him is pain. Surely Love is a wonderful thing. It is more precious than emeralds, and dearer than fine opals. Pearls and pomegranates cannot buy it, nor is it set forth in the market-place. it may not be purchased of the merchants, 'or can it be weighed out in the balance for gold.'
< 2 >
'The musicians will sit in their gallery,' said the young Student, 'and play upon their stringed instruments,และความรักของผมจะเต้นกับเสียงของฮาร์พและไวโอลิน เธอจะเต้นเบาๆที่เท้าของเธอจะไม่สัมผัสพื้น และข้าราชบริพารในเกย์ชุดที่จะจับกลุ่มรอบเธอ แต่กับฉัน เธอจะไม่เต้น สำหรับผมไม่มีดอกกุหลาบสีแดงให้เธอ ' และเขาโยนตัวเองลงบนหญ้า และฝังใบหน้าของเขาในมือของเขาและร้องไห้
' ทำไมเขาถึงร้องไห้ ? ถามจิ้งจกเขียวน้อยขณะที่เขาวิ่งผ่านเขา กับหางของเขาในอากาศ
' ' จริงด้วย ทำไม บอกว่าเป็นผีเสื้อที่ถูกกระพือเรื่องหลังเงา
' ' จริงด้วย ทำไม กระซิบเดซี่กับเพื่อนบ้านของเขาในนุ่มเสียงเบาๆ
' เขาร้องไห้ให้ดอกกุหลาบสีแดง ' นกไนติงเกล
' กุหลาบแดง ' ! เขาร้องว่า ' ' ตลก ! และสัตว์เลื้อยคลานเล็กๆที่ถูกบางสิ่งบางอย่างของนักปรัชญา หัวเราะทันที
แต่นกไนติงเกลเข้าใจความลับของความเศร้าโศกของนักเรียน เธอนั่งเงียบในต้นโอ๊ก และคิดว่าเกี่ยวกับความลึกลับของความรัก
อยู่ๆเธอก็กางปีกสีน้ำตาลของเธอสำหรับการบิน และเพิ่มสูงขึ้นไปในอากาศ เธอเดินผ่านป่าเหมือนเงา เหมือนเป็นเงาเธอแล่นผ่านสวน
ในศูนย์ของหญ้าแปลงยืนอยู่กุหลาบที่สวยงามต้นไม้และเมื่อเธอเห็น เธอบินไปมันและไฟเมื่อฉีด
' มอบดอกกุหลาบสีแดง เธอร้องไห้ และจะร้องเพลงหวานของฉัน . '
แต่ต้นไม้ส่ายหัว
' กุหลาบของฉันเป็นสีขาว ' ตอบ ' ขาวอย่างโฟมของทะเล และขาวกว่าหิมะบนภูเขา แต่ไปถึงพี่ชายที่เติบโตรอบต่ออาทิตย์ และบางทีเขาอาจจะให้คุณสิ่งที่คุณต้องการ . ' >
< 3ดังนั้นนกไนติงเกลบินไปที่ต้นกุหลาบที่ปลูกรอบหน้าปัดอาทิตย์
' มอบดอกกุหลาบสีแดง เธอร้องไห้ และจะร้องเพลงหวานของฉัน . '
แต่ต้นไม้ส่ายหัว
' กุหลาบของฉันเป็นสีเหลือง ' ตอบ ' เป็นสีเหลือง เป็นเส้นผมของ mermaiden ผู้ประทับบนบัลลังก์และสีเหลืองอำพัน , yellower กว่าดอกไม้ที่เบ่งบานในทุ่งหญ้าก่อนที่เครื่องตัดหญ้า มาพร้อมกับเคียวของเขาแต่ไปถึงพี่ชายที่เติบโตอยู่ใต้หน้าต่างของนักเรียน และบางทีเขาอาจจะให้คุณสิ่งที่คุณต้องการ . '
งั้นนกไนติงเกลบินไปที่ต้นกุหลาบที่กำลังเติบโตใต้นักเรียนต่าง
' มอบดอกกุหลาบสีแดง เธอร้องไห้ และจะร้องเพลง หวานของฉัน . '
แต่ต้นไม้ส่ายหัว
' กุหลาบของฉันเป็นสีแดง ' ตอบ ' เป็นสีแดงเป็นเท้าของนกพิราบ and redder than the great fans of coral that wave and wave in the ocean-cavern. But the winter has chilled my veins, and the frost has nipped my buds, and the storm has broken my branches, and I shall have no roses at all this year.'
'One red rose is all I want,' cried the Nightingale, 'only one red rose! Is there no way by which I can get it?'
'There is a way,' answered the Tree; 'but it is so terrible that I dare not tell it to you.'
'Tell it to me,' said the Nightingale, 'I am not afraid.'
'If you want a red rose,' said the Tree, 'you must build it out of music by moonlight, and stain it with your own heart's-blood. You must sing to me with your breast against a thorn. All night long you must sing to me, and the thorn must pierce your heart,เลือดและชีวิตของคุณจะต้องไหลเข้าไปในตัวผม และเป็นของฉัน '
< 4 >
' ตายคือราคาที่ดีที่จะจ่ายสำหรับดอกกุหลาบสีแดง เสียงร้องของนกไนติงเกล ' และชีวิตที่รักมากทั้งหมด มันน่านั่งในป่าเขียวและดู Sun ราชรถทองคำ ดวงจันทร์ในรถของเธอของไข่มุก หวานเป็นกลิ่นของฮอร์และหวานเป็นบลูเบลที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขา and the heather that blows on the hill. Yet Love is better than Life, and what is the heart of a bird compared to the heart of a man?'
So she spread her brown wings for flight, and soared into the air. She swept over the garden like a shadow, and like a shadow she sailed through the grove.
The young Student was still lying on the grass, where she had left him,และน้ำตาไม่แห้งเลยในดวงตาคู่สวยของเขา . . . . . .
' มีความสุข ' นกไนติงเกล ' มีความสุข คุณก็จะได้ดอกกุหลาบสีแดง ผมจะสร้างมันออกมาจากเพลง ท่ามกลางแสงจันทร์ และคราบมันกับ 's-blood หัวใจของฉันเอง ทั้งหมดที่ผมถามคุณกลับว่า คุณเป็นคนรักจริง รักจะฉลาดกว่าปรัชญา แต่เธอฉลาด และแข็งแรงกว่า อำนาจ แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ Flame-coloured are his wings, and coloured like flame is his body. His lips are sweet as honey, and his breath is like frankincense.'
The Student looked up from the grass, and listened, but he could not understand what the Nightingale was saying to him, for he only knew the things that are written down in books.
But the Oak-tree understood, and felt sad,เพราะเขารักมากของนกไนติงเกลที่สร้างรังของเธอในสาขาของเขา
' ร้องเป็นเพลงสุดท้าย ' เขากระซิบ ' ฉันจะรู้สึกเหงามากเมื่อคุณหายไป '
งั้นนกไนติงเกลร้องโอ๊กต้นไม้และเสียงของเธอเหมือนน้ำ bubbling จากขวดโหล เงิน
< 5 >
เมื่อเธอจบเพลงเลย นักเรียนได้รับปากและดึงหนังสือโน้ตและไส้ดินสอออกมาจากกระเป๋าของเขา
' เธอมีรูปแบบ ' เขาพูดกับตัวเอง ในขณะที่เขาเดินผ่านป่าละเมาะ - ' ที่ไม่สามารถปฏิเสธเธอได้ แต่เธอได้ยังไง ? ฉันไม่กลัวหรอก ในความเป็นจริง เธอเหมือนเป็นศิลปินมากที่สุด เธอเป็นทุกสไตล์ ไม่มีความจริงใจ เธอจะไม่เสียสละตัวเองเพื่อผู้อื่น เธอคิดว่าแค่ดนตรี และทุกคนก็รู้ว่า ศิลปะคือการเห็นแก่ตัว ยังคงก็ต้องยอมรับว่าเธอมีบางอย่างสวยงามโน้ตในเสียงของเธอ น่าเสียดายที่เป็นที่พวกเขาไม่ได้หมายถึงอะไร หรือประโยชน์ใด ๆที่ดี และเขาได้เข้าไปในห้อง และนอนลงบนเตียง พาเลท เล็ก ๆน้อย ๆของเขาและเริ่มที่จะคิดว่าความรักของเขา และหลังจากเวลาเขาหลับ
และเมื่อพระจันทร์ส่องแสงในท้องฟ้าที่นกไนติงเกลบินกับต้นกุหลาบและตั้งเต้าของเธอกับหนาม All night long she sang with her breast against the thorn, and the cold crystal Moon leaned down and listened. All night long she sang, and the thorn went deeper and deeper into her breast, and her life-blood ebbed away from her.
She sang first of the birth of love in the heart of a boy and a girl. And on the topmost spray of the Rose-tree there blossomed a marvellous rose,กลีบกลีบดอกต่อไปนี้เป็นเพลงตามเพลง เยลมัน แรกๆ เป็นหมอกที่ปกคลุมแม่น้ำ - ซีดเหมือนเท้าเช้า และสีเงินเป็นปีกแห่งรุ่งอรุณ เป็นเงาในกระจกของกุหลาบสีเงินเป็นเงาของกุหลาบในน้ำสระว่ายน้ำดังนั้นคือกุหลาบที่เบ่งบานในสเปรย์สุดยอด
ของต้นไม้แต่ต้นไม้กับนกไนติงเกลร้องกดใกล้ชิดกับหนาม” กดใกล้ๆ น้อยไนติงเกล ' ต้นไม้ ' หรือ วันนั้นจะมาถึงก่อนที่กุหลาบเสร็จแล้ว '
งั้นนกไนติงเกลกดใกล้ชิดกับหนามและดังขึ้น ดังขึ้นมาจากเพลงเธอ เธอร้องเพลงวันเกิดของกิเลสในจิตใจของมนุษย์ และเป็นแม่บ้าน
< 6 >
และล้างที่ละเอียดอ่อนของสีชมพูมาใบของกุหลาบ เหมือนล้างในหน้าของเจ้าบ่าวเมื่อเขาจูบริมฝีปากของเจ้าสาว แต่หนามได้ยังไม่ถึงหัวใจเธอ ดังนั้น กุหลาบ หัวใจ ยังคงขาว เท่านั้น หัวใจของนกไนติงเกล 's-blood สามารถเป็นหัวใจของโรส
และต้นไม้กับนกไนติงเกลร้องกดใกล้ชิดกับหนาม” กดใกล้ๆน้อยไนติงเกล ' ต้นไม้ ' หรือ วันนั้นจะมาถึงก่อนที่กุหลาบเสร็จแล้ว '
งั้นนกไนติงเกลกดใกล้ชิดกับหนาม และหนามได้สัมผัสหัวใจของเธอ และดุร้าย เมื่อยิงผ่านความเจ็บปวดของเธอ ขม , ขมขื่นคือความเจ็บปวด และป่าและป่าเติบโต เพลง เธอ เธอร้องเพลงของความรักที่สมบูรณ์โดยความตายแห่งรัก ที่ตายในสุสาน .
และมหัศจรรย์ โรส เป็นสีแดงเข้ม เหมือนกุหลาบฟ้าตะวันออก สีแดงเข้มถูกผ้าคาดเอวของกลีบดอก และสีแดงเข้ม เป็นทับทิม คือหัวใจ
แต่เสียงของนกไนติงเกลที่เติบโตนั้น และปีกเล็ก ๆน้อย ๆของเธอเริ่มที่จะชนะ และภาพยนตร์มาจ้องตาเธอ นั้นนั้นเติบโตและเพลงของเธอ และเธอรู้สึกสำลักเธอ
ในลำคอของเธอ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- คุณขี้เหล้า
- คุณได้ซื้ออะไรบ้าง
- ตรวจเลือด
- The reclining Buddha The first universit
- ความรักคือการห่วงใย
- ความรักของฉันนั้นยิ่งใหญ่
- that Is Good dear
- You are in a good mood.
- can English they speak?
- aggravatebewilderconfounddepress
- โชคดี
- หวังว่าเธอจะออกมากับเพื่อนของเธอ
- To apply remotely sensed data and GIS fo
- คุณน่าจะตัดผมสั่นในฤดูร้อน มันจะดีกว่า
- มันดีและทนที่สุดใช่หรือไม่
- คุณไปทำการบ้านหรอ
- คุณต้องให้ฉันช่วยอะไรหรือเปล่า
- ฝ่ายโครงการ
- Recreation Committee
- ฉันจะสอนภาษาไทยให้คุณ
- ผู้วิจัยจึงมีข้อเสนอแนะโดยให้แก้ไขเพิ่มเ
- ส่วนใหญ่รูปอยู่ในไอแพด
- bakal
- คณะ
