The increase in ionic strength as a

The increase in ionic strength as a consequence of salinisation can also disrupt chemical equilibria between dissolved and particulate phases, either through changes to ion activity co-efficients or through salt ions blocking mineral surface adsorption sites (Chang 1977; Stumm and Morgan 1996). The activity co-efficient of phosphate decreases with increasing salinity, suggesting that phosphate should be more soluble in saline systems than in freshwater systems. Surface chemistry may also be disrupted with increasing salinity as cations present in salt compete with other ions for adsorption sites on particle surfaces. For example, Seitzinger et al . (1991) have shown that the concentration of exchangeab le ammonium in freshwater sediments is significantly greater than in marine sediments. They attributed this difference to cations out-competing ammonium ions for adsorption sites on the sediment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพิ่มความแรงของ ionic เป็นเวร salinisation ยังสามารถรบกวน equilibria เคมีระหว่างส่วนยุบ และฝุ่นระยะ ผ่านการเปลี่ยนแปลงกิจกรรมไอออน co-efficients หรือ ผ่านประจุเกลือแร่บล็อกผิวดูดซับไซต์ (ช้าง 1977 Stumm และมอร์แกน 1996) กิจกรรมบริษัทประสิทธิภาพของฟอสเฟตลดลงกับเพิ่มเค็ม แนะนำว่า ฟอสเฟตควรจะละลายมากขึ้นในระบบ saline กว่าในระบบน้ำจืด เคมีพื้นผิวนอกจากนี้ยังอาจสามารถระหว่างสองวัน มีเพิ่มเค็มมีเกลือเป็นของหายากแข่งขันกับประจุอื่น ๆ เที่ยวดูดซับบนพื้นผิวของอนุภาค ตัวอย่าง Seitzinger et al (1991) ได้แสดงให้เห็นว่าความเข้มข้นของแอมโมเนียเลอ exchangeab ในตะกอนน้ำจืดอย่างมีนัยสำคัญมากกว่าในตะกอนทะเล พวกเขาเกิดจากความแตกต่างนี้เพื่อเข้าแข่งขันกันแอมโมเนียสำหรับไซต์การดูดซับบนตะกอนเป็นของหายาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเพิ่มขึ้นของความแข็งแรงของอิออนเป็นผลมาจาก salinisation ยังสามารถทำลายสมดุลทางเคมีระหว่างขั้นตอนการละลายและอนุภาคทั้งผ่านการเปลี่ยนแปลงกิจกรรมไอออนร่วม efficients หรือผ่านไอออนเกลือการปิดกั้นเว็บไซต์ที่พื้นผิวดูดซับแร่ (ช้าง 1977; Stumm และมอร์แกน 1996) กิจกรรมร่วมที่มีประสิทธิภาพของฟอสเฟตลดลงด้วยการเพิ่มความเค็มบอกฟอสเฟตที่ควรจะเป็นมากขึ้นละลายในระบบน้ำเกลือกว่าในระบบน้ำจืด เคมีพื้นผิวนอกจากนี้ยังอาจจะหยุดชะงักด้วยความเค็มที่เพิ่มขึ้นเป็นไพเพอร์อยู่ในเกลือแข่งขันกับไอออนอื่น ๆ สำหรับเว็บไซต์ที่ดูดซับบนพื้นผิวของอนุภาค ยกตัวอย่างเช่น Seitzinger et al, (1991) แสดงให้เห็นว่ามีความเข้มข้นของแอมโมเนียมเลอ exchangeab ตะกอนในน้ำจืดอย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นกว่าในตะกอนทะเล พวกเขาประกอบความแตกต่างนี้จะไพเพอร์ออกจากการแข่งขันแอมโมเนียมไอออนสำหรับเว็บไซต์ในการดูดซับตะกอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพิ่มความแรงของไอออนเป็นผลของ salinisation สามารถรบกวนสมดุลเคมีละลายและระยะระหว่างอนุภาคทั้งสองผ่านการเปลี่ยนแปลงกิจกรรมของไอออน CO efficients หรือผ่านเกลือแร่ดูดซับไอออนการปิดกั้นเว็บไซต์พื้นผิว ( Chang 1977 ; stumm และมอร์แกน 1996 ) กิจกรรมร่วมที่มีประสิทธิภาพลดฟอสเฟตเพิ่มความเค็มแนะนำว่าควรละลายฟอสเฟตในระบบน้ำเกลือกว่าในระบบน้ำจืด . เคมีพื้นผิวอาจจะหยุดชะงักกับการเพิ่มความเค็มเป็นแคตไอออนที่มีอยู่ในเกลือแข่งขันกับอื่น ๆสำหรับเว็บไซต์การดูดซับบนพื้นผิวของอนุภาค ตัวอย่างเช่น seitzinger et al .( 1991 ) พบว่า ความเข้มข้นของ exchangeab เลอแอมโมเนียในตะกอนน้ำจืดสูงกว่าในดินตะกอนทะเล มันเกิดจาก ความแตกต่างนี้ ทำให้การแข่งขันแอมโมเนียมไอออนออกสำหรับเว็บไซต์การดูดซับในดินตะกอน