HistoryThe Founding of ASEANOn 8 Au

History
The Founding of ASEAN

On 8 August 1967, five leaders - the Foreign Ministers of Indonesia, Malaysia, the Philippines, Singapore and Thailand - sat down together in the main hall of the Department of Foreign Affairs building in Bangkok, Thailand and signed a document. By virtue of that document, the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) was born. The five Foreign Ministers who signed it - Adam Malik of Indonesia, Narciso R. Ramos of the Philippines, Tun Abdul Razak of Malaysia, S. Rajaratnam of Singapore, and Thanat Khoman of Thailand - would subsequently be hailed as the Founding Fathers of probably the most successful inter-governmental organization in the developing world today. And the document that they signed would be known as the ASEAN Declaration.

It was a short, simply-worded document containing just five articles. It declared the establishment of an Association for Regional Cooperation among the Countries of Southeast Asia to be known as the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) and spelled out the aims and purposes of that Association. These aims and purposes were about cooperation in the economic, social, cultural, technical, educational and other fields, and in the promotion of regional peace and stability through abiding respect for justice and the rule of law and adherence to the principles of the United Nations Charter. It stipulated that the Association would be open for participation by all States in the Southeast Asian region subscribing to its aims, principles and purposes. It proclaimed ASEAN as representing "the collective will of the nations of Southeast Asia to bind themselves together in friendship and cooperation and, through joint efforts and sacrifices, secure for their peoples and for posterity the blessings of peace, freedom and prosperity."

It was while Thailand was brokering reconciliation among Indonesia, the Philippines and Malaysia over certain disputes that it dawned on the four countries that the moment for regional cooperation had come or the future of the region would remain uncertain. Recalls one of the two surviving protagonists of that historic process, Thanat Khoman of Thailand: "At the banquet marking the reconciliation between the three disputants, I broached the idea of forming another organization for regional cooperation with Adam Malik. Malik agreed without hesitation but asked for time to talk with his government and also to normalize relations with Malaysia now that the confrontation was over. Meanwhile, the Thai Foreign Office prepared a draft charter of the new institution. Within a few months, everything was ready. I therefore invited the two former members of the Association for Southeast Asia (ASA), Malaysia and the Philippines, and Indonesia, a key member, to a meeting in Bangkok. In addition, Singapore sent S. Rajaratnam, then Foreign Minister, to see me about joining the new set-up. Although the new organization was planned to comprise only the ASA members plus Indonesia, Singapore's request was favorably considered."

And so in early August 1967, the five Foreign Ministers spent four days in the relative isolation of a beach resort in Bang Saen, a coastal town less than a hundred kilometers southeast of Bangkok. There they negotiated over that document in a decidedly informal manner which they would later delight in describing as "sports-shirt diplomacy." Yet it was by no means an easy process: each man brought into the deliberations a historical and political perspective that had no resemblance to that of any of the others. But with goodwill and good humor, as often as they huddled at the negotiating table, they finessed their way through their differences as they lined up their shots on the golf course and traded wisecracks on one another's game, a style of deliberation which would eventually become the ASEAN ministerial tradition.

Now, with the rigors of negotiations and the informalities of Bang Saen behind them, with their signatures neatly attached to the ASEAN Declaration, also known as the Bangkok Declaration, it was time for some formalities. The first to speak was the Philippine Secretary of Foreign Affairs, Narciso Ramos, a one-time journalist and long-time legislator who had given up a chance to be Speaker of the Philippine Congress to serve as one of his country's first diplomats. He was then 66 years old and his only son, the future President Fidel V. Ramos, was serving with the Philippine Civic Action Group in embattled Vietnam. He recalled the tediousness of the negotiations that preceded the signing of the Declaration that "truly taxed the goodwill, the imagination, the patience and understanding of the five participating Ministers." That ASEAN was established at all in spite of these difficulties, he said, meant that its foundations had been solidly laid. And he impressed it on the audience of diplomats, officials and media people who had witnessed the signing ceremony that a great sense of urgency had prompted the Ministers to go through all that trouble. He spoke darkly of the forces that were arrayed against the survival of the countries of Southeast Asia in those uncertain and critical times.

"The fragmented economies of Southeast Asia," he said, "(with) each country pursuing its own limited objectives and dissipating its meager resources in the overlapping or even conflicting endeavors of sister states carry the seeds of weakness in their incapacity for growth and their self-perpetuating dependence on the advanced, industrial nations. ASEAN, therefore, could marshal the still untapped potentials of this rich region through more substantial united action."

When it was his turn to speak, Adam Malik, Presidium Minister for Political Affairs and Minister for Foreign Affairs of Indonesia, recalled that about a year before, in Bangkok, at the conclusion of the peace talks between Indonesia and Malaysia, he had explored the idea of an organization such as ASEAN with his Malaysian and Thai counterparts. One of the "angry young men" in his country's struggle for independence two decades earlier, Adam Malik was then 50 years old and one of a Presidium of five led by then General Soeharto that was steering Indonesia from the verge of economic and political chaos. He was the Presidium's point man in Indonesia's efforts to mend fences with its neighbors in the wake of an unfortunate policy of confrontation. During the past year, he said, the Ministers had all worked together toward the realization of the ASEAN idea, "making haste slowly, in order to build a new association for regional cooperation."

Adam Malik went on to describe Indonesia's vision of a Southeast Asia developing into "a region which can stand on its own feet, strong enough to defend itself against any negative influence from outside the region." Such a vision, he stressed, was not wishful thinking, if the countries of the region effectively cooperated with each other, considering their combined natural resources and manpower. He referred to differences of outlook among the member countries, but those differences, he said, would be overcome through a maximum of goodwill and understanding, faith and realism. Hard work, patience and perseverance, he added, would also be necessary.

The countries of Southeast Asia should also be willing to take responsibility for whatever happens to them, according to Tun Abdul Razak, the Deputy Prime Minister of Malaysia, who spoke next. In his speech, he conjured a vision of an ASEAN that would include all the countries of Southeast Asia. Tun Abdul Razak was then concurrently his country's Minister of Defence and Minister of National Development. It was a time when national survival was the overriding thrust of Malaysia's relations with other nations and so as Minister of Defence, he was in charge of his country's foreign affairs. He stressed that the countries of the region should recognize that unless they assumed their common responsibility to shape their own destiny and to prevent external intervention and interference, Southeast Asia would remain fraught with danger and tension. And unless they took decisive and collective action to prevent the eruption of intra-regional conflicts, the nations of Southeast Asia would remain susceptible to manipulation, one against another.

"We the nations and peoples of Southeast Asia," Tun Abdul Razak said, "must get together and form by ourselves a new perspective and a new framework for our region. It is important that individually and jointly we should create a deep awareness that we cannot survive for long as independent but isolated peoples unless we also think and act together and unless we prove by deeds that we belong to a family of Southeast Asian nations bound together by ties of friendship and goodwill and imbued with our own ideals and aspirations and determined to shape our own destiny". He added that, "with the establishment of ASEAN, we have taken a firm and a bold step on that road".

For his part, S. Rajaratnam, a former Minister of Culture of multi-cultural Singapore who, at that time, served as its first Foreign Minister, noted that two decades of nationalist fervor had not fulfilled the expectations of the people of Southeast Asia for better living standards. If ASEAN would succeed, he said, then its members would have to marry national thinking with regional thinking.

"We must now think at two levels," Rajaratnam said. "We must think not only of our national interests but posit them against regional interests: that is a new way of thinking about our problems. And these are two different things and sometimes they can conflict. Secondly, we must also accept the fact, if we are really serious about it, that regional existence means painful adjustments to those practices and thinking in our respective countries. We must make these painful and difficult adjustments. If we are not going to do that, then regionalism remains a utopia."

S. Rajaratnam expre

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติศาสตร์การก่อตั้งอาเซียนที่8 สิงหาคม 1967 ห้าผู้นำ - รัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศของอินโดนีเซีย, มาเลเซีย, ฟิลิปปินส์, สิงคโปร์และไทย - นั่งลงด้วยกันในห้องโถงใหญ่ของกระทรวงการต่างประเทศอาคารในกรุงเทพฯและลงนามเอกสาร . อาศัยอำนาจตามความเอกสารที่สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (อาเซียน) เกิด ห้ารัฐมนตรีต่างประเทศที่ลงนามในมัน - อดัมมาลิกอินโดนีเซีย Narciso อาร์รามอสแห่งฟิลิปปินส์, อับดุลราซัค Tun มาเลเซีย S. Rajaratnam ของสิงคโปร์และถนัดคอมันตร์แห่งประเทศไทย - ต่อมาจะได้รับการยกย่องว่าเป็นบิดาแห่งอาจจะเป็น ที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดขององค์กรระหว่างรัฐบาลในประเทศกำลังพัฒนาในวันนี้ และเอกสารที่พวกเขาเซ็นสัญญาจะเป็นที่รู้จักในฐานะปฏิญญาอาเซียนว่าด้วย. มันเป็นระยะสั้นเพียงแค่คำ-เอกสารที่มีเพียงห้าบทความ มันประกาศจัดตั้งสมาคมความร่วมมือในภูมิภาคในกลุ่มประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นที่รู้จักในสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (อาเซียน) และสะกดออกมามีจุดมุ่งหมายและวัตถุประสงค์ของสมาคมที่ จุดมุ่งหมายเหล่านี้และวัตถุประสงค์เป็นเกี่ยวกับความร่วมมือในทางเศรษฐกิจสังคมวัฒนธรรมทางด้านเทคนิคสาขาการศึกษาและอื่น ๆ และในการส่งเสริมสันติภาพและเสถียรภาพในภูมิภาคผ่านการปฏิบัติเคารพความยุติธรรมและกฎของกฎหมายและยึดมั่นในหลักการของสหประชาชาติที่ กฎบัตร มันระบุว่าสมาคมจะเปิดให้บริการสำหรับการมีส่วนร่วมจากทุกประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้สมัครรับเป้าหมายหลักการและวัตถุประสงค์ มันประกาศอาเซียนเป็นคิดเป็น "พระประสงค์ของกลุ่มประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในการผูกตัวเองเข้าด้วยกันในมิตรภาพและความร่วมมือและผ่านความพยายามร่วมกันและการเสียสละที่มีความปลอดภัยสำหรับประชาชนของพวกเขาและสำหรับลูกหลานสันติภาพเสรีภาพและความเจริญรุ่งเรือง." มันเป็น ในขณะที่ประเทศไทยมีความสมานฉันท์ในหมู่สภาวการณ์อินโดนีเซียฟิลิปปินส์และมาเลเซียมากกว่าข้อพิพาทบางอย่างที่มัน dawned กับสี่ประเทศว่าช่วงเวลาที่ให้ความร่วมมือในระดับภูมิภาคได้มาหรือในอนาคตของภูมิภาคจะยังคงมีความไม่แน่นอน จำได้ว่าหนึ่งในสองตัวละครเอกหญิงว่ากระบวนการประวัติศาสตร์ถนัดคอมันตร์แห่งประเทศไทย "ในการทำเครื่องหมายที่จัดเลี้ยงคืนดีกันระหว่างสามคู่กรณีที่ฉันทาบทามความคิดของการสร้างองค์กรอื่นที่ให้ความร่วมมือในระดับภูมิภาคกับอดัมมาลิกมาลิกที่ตกลงกันไว้โดยไม่ลังเล แต่ถาม. สำหรับเวลาที่จะพูดคุยกับรัฐบาลของเขาและยังปรับความสัมพันธ์กับประเทศมาเลเซียในขณะนี้ว่าการเผชิญหน้าได้มากกว่า. ในขณะที่กระทรวงต่างประเทศของไทยจัดทำกฎบัตรร่างของสถาบันการศึกษาใหม่. ภายในไม่กี่เดือนทุกอย่างก็พร้อม. ฉันจึงเชิญทั้งสอง อดีตสมาชิกของสมาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (ASA), มาเลเซียและฟิลิปปินส์และอินโดนีเซียเป็นสมาชิกคนสำคัญในการประชุมในกรุงเทพฯ. นอกจากนี้สิงคโปร์ส่ง S. Rajaratnam แล้วรัฐมนตรีต่างประเทศเพื่อที่จะเห็นฉันเกี่ยวกับการเข้าร่วมใหม่ การตั้งค่า. แม้ว่าองค์กรใหม่ได้วางแผนที่จะประกอบด้วยเฉพาะสมาชิกเอเอสเอบวกอินโดนีเซียคำขอของสิงคโปร์ได้รับการพิจารณาในเกณฑ์ดี. "และในช่วงต้นเดือนสิงหาคม1967 ห้ารัฐมนตรีต่างประเทศใช้เวลาสี่วันในการแยกความสัมพันธ์ของรีสอร์ทชายหาดบาง เชียงแสนเป็นเมืองชายฝั่งทะเลที่น้อยกว่าหนึ่งร้อยกิโลเมตรทางตะวันออกเฉียงใต้ของกรุงเทพฯ ที่นั่นพวกเขาเจรจามากกว่าเอกสารที่ในลักษณะที่ไม่เป็นทางการเด็ดที่พวกเขาจะมีความสุขต่อมาในการอธิบายว่าเป็น "ทูตกีฬายืด." แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นกระบวนการที่ง่าย: แต่ละคนนำเข้ามาในกรรมาธิการมุมมองทางประวัติศาสตร์และการเมืองที่มีความคล้ายคลึงกับที่ของคนอื่น ๆ ไม่มี แต่ด้วยความปรารถนาดีและมีอารมณ์ขันที่ดีได้บ่อยเท่าที่พวกเขา huddled ที่โต๊ะเจรจาที่พวกเขาละม่อมทางของพวกเขาผ่านความแตกต่างของพวกเขาขณะที่พวกเขาเรียงรายขึ้นภาพของพวกเขาในสนามกอล์ฟและมีการซื้อขาย wisecracks อีกคนหนึ่งเป็นเกมรูปแบบของการพิจารณาซึ่งในที่สุดก็จะกลายเป็น ประเพณีรัฐมนตรีอาเซียน. ขณะนี้มีความโหดร้ายของการเจรจาต่อรองและ informalities ของบางแสนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาที่มีลายเซ็นของพวกเขาติดอยู่อย่างเรียบร้อยเพื่อปฏิญญาอาเซียนยังเป็นที่รู้จักกรุงเทพประกาศมันเป็นเวลาสำหรับพิธีการบางอย่าง เป็นครั้งแรกที่จะพูดคือฟิลิปปินส์รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ Narciso รามอส, นักข่าวเพียงครั้งเดียวและราษฎรเป็นเวลานานที่ได้รับค่าโอกาสที่จะเป็นลำโพงของฟิลิปปินส์สภาคองเกรสเพื่อทำหน้าที่เป็นหนึ่งในนักการทูตครั้งแรกของประเทศของเขา แล้วเขาก็ 66 ปีและบุตรชายคนเดียวของเขาในอนาคตประธานาธิบดีฟิเดลรามอสโวลต์ได้รับการให้บริการกับฟิลิปปินส์กลุ่มซีวิคแอคชั่นในการรบเวียดนาม เขาจำได้น่าเบื่อของการเจรจาที่เกิดขึ้นก่อนการลงนามในปฏิญญาว่า "เก็บภาษีอย่างแท้จริงค่าความนิยมที่จินตนาการความอดทนและความเข้าใจในห้ารัฐมนตรีที่เข้าร่วมโครงการ." ที่อาเซียนก่อตั้งขึ้นเลยทั้งๆที่มีปัญหาเหล่านี้เขากล่าวว่าหมายความว่าฐานรากได้รับการวางอย่างสมบูรณ์ และเขาก็สร้างความประทับใจให้กับผู้ชมของนักการทูต, เจ้าหน้าที่และผู้คนสื่อที่ได้ร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีลงนามที่ความรู้สึกที่ดีของการเร่งด่วนได้รับแจ้งรัฐมนตรีที่จะไปผ่านทุกปัญหาที่ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวดของกองกำลังที่ได้รับการรบกับความอยู่รอดของประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในช่วงเวลาที่ไม่แน่นอนและที่สำคัญ. "เศรษฐกิจการแยกส่วนของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้" เขากล่าวว่า "(กับ) แต่ละประเทศใฝ่หาวัตถุประสงค์ที่ จำกัด ของตัวเองและจะสลายไป ขาดแคลนทรัพยากรในความพยายามที่ทับซ้อนกันหรือแม้กระทั่งความขัดแย้งของรัฐที่น้องสาวดำเนินเมล็ดพันธุ์ของความอ่อนแอในความสามารถของพวกเขาสำหรับการเจริญเติบโตและการพึ่งพาความยืนยาวของพวกเขาในขั้นสูงประเทศอุตสาหกรรม. อาเซียนจึงสามารถผนึกศักยภาพที่ไม่ได้ใช้ยังภูมิภาคที่อุดมไปด้วยนี้ ผ่านการกระทำมากขึ้นยู. "เมื่อได้มีการเปิดของเขาที่จะพูดมาลิกอดัมกรรมการรัฐมนตรีฝ่ายการเมืองและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศอินโดนีเซียจำได้ว่าเกี่ยวกับปีก่อนในกรุงเทพฯที่ข้อสรุปของการเจรจาสันติภาพระหว่างอินโดนีเซียและมาเลเซียที่เขาได้สำรวจความคิดขององค์กรเช่นอาเซียนกับคู่ของมาเลเซียและไทยของเขา หนึ่งใน "ชายหนุ่มโกรธ" ในการต่อสู้ของประเทศของเขาให้เป็นอิสระสองทศวรรษที่ผ่านมาก่อนหน้านี้อดัมมาลิกตอนนั้นอายุ 50 ปีและเป็นหนึ่งในคณะกรรมการบริหารของห้าที่นำโดยนายพล Soeharto ที่พวงมาลัยอินโดนีเซียจากปากเหวของความวุ่นวายทางเศรษฐกิจและทางการเมือง เขาเป็นคนที่จุดของรัฐสภาในความพยายามของอินโดนีเซียในการซ่อมรั้วกับประเทศเพื่อนบ้านในการปลุกของนโยบายที่โชคร้ายของการเผชิญหน้า ในช่วงปีที่ผ่านมาเขากล่าวว่ารัฐมนตรีว่าการกระทรวงได้ทั้งหมดทำงานร่วมกันเพื่อก่อให้เกิดการคิดอาเซียน "ทำให้รีบเร่งอย่างช้า ๆ เพื่อที่จะสร้างความสัมพันธ์ใหม่ที่ให้ความร่วมมือในระดับภูมิภาค." มาลิกอดัมไปในการอธิบายถึงวิสัยทัศน์ของอินโดนีเซียของตะวันออกเฉียงใต้ เอเชียพัฒนาเป็น "ภาคที่สามารถยืนอยู่บนเท้าของตัวเองแข็งแรงพอที่จะปกป้องตัวเองจากอิทธิพลเชิงลบใด ๆ จากภายนอกภูมิภาค." วิสัยทัศน์ดังกล่าวเขาเน้นไม่ได้คิดปรารถนาถ้าประเทศของภูมิภาคได้อย่างมีประสิทธิภาพให้ความร่วมมือกับแต่ละอื่น ๆ พิจารณารวมทรัพยากรธรรมชาติและกำลังคนของพวกเขา เขาพูดถึงความแตกต่างของมุมมองในหมู่ประเทศสมาชิก แต่แตกต่างเหล่านั้นเขากล่าวว่าจะต้องเอาชนะผ่านสูงสุดของค่าความนิยมและความเข้าใจความเชื่อและความสมจริง การทำงานอย่างหนักความอดทนและความเพียรที่เขาเข้ามาก็จะเป็นสิ่งที่จำเป็น. ประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นอกจากนี้ยังควรจะยินดีที่จะรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขาตาม Tun Abdul Razak รองนายกรัฐมนตรีของมาเลเซียที่พูดต่อไป ในคำพูดของเขาเขาเสกวิสัยทัศน์ของอาเซียนที่จะรวมทุกประเทศของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ Tun Abdul Razak แล้วก็เห็นพ้องกันว่าการกระทรวงของประเทศของเขากลาโหมและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการพัฒนาแห่งชาติ มันเป็นช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่รอดของชาติเป็นแรงผลักดันที่สำคัญของความสัมพันธ์ของมาเลเซียกับประเทศอื่น ๆ และเพื่อให้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมที่เขาอยู่ในความดูแลของกระทรวงการต่างประเทศของประเทศของเขา เขาเน้นว่าประเทศในภูมิภาคควรตระหนักว่าจนกว่าพวกเขาจะรับผิดชอบร่วมกันในการสร้างรูปร่างชะตากรรมของตัวเองและเพื่อป้องกันการแทรกแซงจากภายนอกและการรบกวนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะยังคงเต็มไปด้วยอันตรายและความตึงเครียด และถ้าพวกเขาดำเนินการอย่างเด็ดขาดและส่วนรวมเพื่อป้องกันการปะทุของความขัดแย้งภายในภูมิภาคที่ประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะยังคงเป็นความเสี่ยงที่จะจัดการอย่างใดอย่างหนึ่งกับอีก. "เราประเทศและประชาชนของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้" Tun Abdul Razak กล่าวว่า " จะต้องได้รับร่วมกันและรูปแบบด้วยตัวเองมุมมองใหม่และกรอบการทำงานใหม่สำหรับภูมิภาคของเรา. มันเป็นสิ่งสำคัญที่เป็นรายบุคคลและร่วมกันเราควรจะสร้างการรับรู้ลึกว่าเราไม่สามารถอยู่รอดได้สำหรับผู้คนตราบใดที่เป็นอิสระ แต่แยกถ้าเรายังคิดและการกระทำร่วมกันและ ถ้าเราพิสูจน์โดยการกระทำที่เราอยู่ในครอบครัวของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประเทศที่ผูกพันกันด้วยความสัมพันธ์ของมิตรภาพและความปรารถนาดีและตื้นตันใจกับอุดมคติของเราเองและแรงบันดาลใจและความมุ่งมั่นในการสร้างรูปร่างโชคชะตาของเราเอง " เขาเสริมว่า "ด้วยการจัดตั้งอาเซียนเรามีการดำเนินการ บริษัท และขั้นตอนที่เป็นตัวหนาบนท้องถนนว่า". สำหรับบทบาทของเขา S. Rajaratnam อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงวัฒนธรรมของสิงคโปร์หลากหลายทางวัฒนธรรมที่ในเวลานั้นทำหน้าที่ เป็นครั้งแรกของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศตั้งข้อสังเกตว่าสองทศวรรษของความร้อนชาติได้ไม่ได้ปฏิบัติตามความคาดหวังของผู้คนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้สำหรับมาตรฐานการดำรงชีวิตที่ดีขึ้น หากอาเซียนจะประสบความสำเร็จเขากล่าวว่าจากนั้นสมาชิกจะมีความคิดที่จะแต่งงานกับชาติที่มีความคิดในระดับภูมิภาค. "ขณะนี้เราต้องคิดในสองระดับ" Rajaratnam กล่าวว่า "เราจะต้องคิดว่าไม่เพียง แต่ผลประโยชน์ของชาติของเรา แต่วางตัวพวกเขากับผลประโยชน์ของภูมิภาคนั่นคือวิธีการใหม่ของการคิดเกี่ยวกับปัญหาของเราและเหล่านี้เป็นสองสิ่งที่แตกต่างกันและบางครั้งพวกเขาสามารถมีความขัดแย้งประการที่สองเราต้องยอมรับความจริงถ้า.. เราจริงๆร้ายแรงเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าการดำรงอยู่ในภูมิภาคหมายถึงความเจ็บปวดที่จะปรับเปลี่ยนการปฏิบัติเหล่านั้นและคิดในแต่ละประเทศของเรา. เราต้องทำการปรับเปลี่ยนเหล่านี้เจ็บปวดและยาก. ถ้าเราจะไม่ได้ไปทำอย่างนั้นแล้วยังคงเป็นภูมิภาคยูโทเปีย. "เอส Rajaratnam Expre

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติการก่อตั้งอาเซียน

เมื่อวันที่ 8 สิงหาคม 2510 5 ผู้นำ - รัฐมนตรีต่างประเทศของอินโดนีเซีย มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ และ ไทย - นั่งด้วยกันอยู่ในห้องโถงหลักของกระทรวงการต่างประเทศอาคารในกรุงเทพมหานคร และเซ็นเอกสาร โดยอาศัยเอกสารที่สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ( อาเซียน ) เกิดห้ารัฐมนตรีต่างประเทศที่ลงนามมัน - อดัมมาลิกแห่งอินโดนีเซีย , นาร์ อาร์ รามอสแห่งฟิลิปปินส์ ตุน อับดุล ราซัคแห่งมาเลเซีย , S . Rajaratnam ของสิงคโปร์ และ thanat khoman แห่งประเทศไทย - ต่อมาได้รับยกย่องว่าเป็นผู้ก่อตั้งอาจจะประสบความสำเร็จมากที่สุดระหว่างองค์กรภาครัฐในการพัฒนาโลกวันนี้และเอกสารที่ลงนามพวกเขาจะเป็นที่รู้จักกันเป็นปฏิญญาอาเซียน

มันสั้นเพียง worded เอกสารที่มีแค่ 5 บทความ มันมีการประกาศการจัดตั้งสมาคมความร่วมมือในภูมิภาคในกลุ่มประเทศเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ เป็นที่รู้จักกันเป็นสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ( อาเซียน ) และสะกดออกมีจุดมุ่งหมายและวัตถุประสงค์ของสมาคมที่มีจุดมุ่งหมายและวัตถุประสงค์เหล่านี้ถูกเกี่ยวกับความร่วมมือด้าน เศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม เทคนิคการศึกษาและสาขาอื่น ๆและในการส่งเสริมสันติภาพและเสถียรภาพในภูมิภาค โดยการเคารพความยุติธรรมและกฎของกฎหมายและยึดมั่นในหลักการแห่งกฎบัตรสหประชาชาติ