Arnaldo Pomodoro was born in 1926,

Arnaldo Pomodoro was born in 1926, in Morciano, Emilia Romagna, Italy. From the mid-1940s until 1957 he served as a consultant for the restoration of public buildings in Pesaro, while studying stage design and working as a goldsmith. In 1954 Pomodoro moved to Milan, where he met artists such as Enrico Baj, Sergio Dangelo, Lucio Fontana, and others. His work was first exhibited that year at the Galleria Numero in Florence and at the Galleria Montenapoleone in Milan. In 1955 his sculpture was shown for the first time at the Galleria del Naviglio in Milan.

Pomodoro visited New York in 1956 and traveled around Europe in 1958. While in Paris in 1959 he met Alberto Giacometti and Georges Mathieu, before returning to the United States where he organized exhibitions of contemporary Italian art at the Bolles Gallery in New York and San Francisco. In New York the following year Pomodoro met Louise Nevelson and David Smith. He helped found the Continuità group in Italy in 1961–62. The sculptor traveled to Brazil on the occasion of his participation in the 1963 São Paulo Bienal, where he was awarded the International Sculpture Prize. A solo show of his work was included in the Venice Biennale of 1964. In 1965 he was given the first of many solo exhibitions at the Marlborough galleries in New York and Rome.

The artist taught at Stanford University in 1966. In 1967 Pomodoro was represented in the Italian Pavilion at Expo ’67 in Montreal, and he received a prize at the Carnegie International in Pittsburgh. In 1968 he taught at the University of California at Berkeley; in 1970 he returned to Berkeley to attend the opening of an exhibition of his work that originated there and later traveled in the United States. During the late 1960s and early 1970s he executed commissions for outdoor sculpture in Darmstadt, New York, and Milan. In 1975 a Pomodoro retrospective was sponsored by the Municipality of Milan at the Rotonda della Besana.

Since the mid-1970s, Pomodoro has continued to gain renown for his unique engagement with fundamental geometric shapes, notably the column, cube, pyramid, sphere, and disc. His massive architectonic forms suggest a continual process of self-destruction and regeneration. His work has been the subject of numerous exhibitions at major museums, including Musée d’Art Moderne de la Ville in Paris (1976), University Art Museum at University of California in Berkeley (1981), Columbus Museum of Art (1984), Hakone Open Air Museum in Kanagawa (1994), Centre of Arts in Cairo (1997), and Palazzo Magnani in Reggio Emilia (2005). In 1988 Pomodoro was invited to create a one-room installation for the Venice Biennale. He is perhaps best known for his outdoor public installations and their dramatic alteration of familiar vistas, including the Urbino Cemetery (1975), Amalienborg Square in Copenhagen (1982–83), Belvedere Fortress in Florence (1984), Cortile della Pigna in Vatican City (1989–90), United Nations Plaza in New York (1996) and Palais-Royal in Paris (2002). Pomodoro has lived a simultaneous career as a set designer for productions such as Aeschylus’ Oresteia at Teatro Massimo in Palermo (1983), Gluck’s Alceste in Genoa (1987), Ahmed Shawqi’s Passion of Cleopatra in Gibellina (1989), Eugene O’Neill’s Plays of the Sea in Rome (1996), and Puccini’s Madame Butterfly in Torre del Lago (2004), among others. The Fondazione Arnaldo Pomodoro, founded in 1995, for which Pomodoro serves as director, has been dedicated to the exhibition and funding of artists for over a decade. Pomodoro lives and works in Milan.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Arnaldo Pomodoro เป็นครั้งแรกใน 1926 ใน Morciano เอมิเลีย-โรมานยา ประเทศอิตาลี จากกลางทศวรรษ 1940 โดยจนถึง 1957 เขาทำหน้าที่เป็นปรึกษาเพื่อการฟื้นฟูอาคารสาธารณะใน Pesaro เรียนออกแบบขั้นตอน และทำงานเป็นช่างทองเป็น ใน 1954 Pomodoro ย้ายไปมิลาน ที่เขาได้พบศิลปินเช่น Baj สอร์ทส์ Sergio Dangelo ฟอนทา นาอาหาร และอื่น ๆ งานของเขาก่อนถูกจัดแสดงปี Numero แกลเลอเรียในฟลอเรนซ์ และ ที่ Montenapoleone แกลเลอเรียในมิลาน ใน 1955 ประติมากรรมของเขาที่แสดงเป็นครั้งแรกที่ Naviglio เดลแกลเลอเรียในมิลานPomodoro ชมนิวยอร์กในปี 1956 และเดินทางทั่วยุโรปใน 1958 ในขณะที่ในปารีสใน 1959 เขาพบ Alberto Giacometti และจอร์จ Mathieu ก่อนเดินทางกลับสหรัฐอเมริกาซึ่งเขาจัดนิทรรศการศิลปะอิตาเลียนที่เก็บ Bolles ในนิวยอร์กและ San Francisco ในนิวยอร์ก ปีต่อ Pomodoro พบหลุยส์ Nevelson และ David Smith เขาช่วยพบกลุ่ม Continuità ในอิตาลีใน 1961-62 ประติมากรที่เดินทางไปบราซิลโอกาสมีส่วนร่วมของเขาใน Bienal ของเซาเปาลู 1963 ซึ่งเขาได้รับรางวัลรางวัลประติมากรรมนานาชาติ การแสดงเดี่ยวผลงานของเขาถูกรวมอยู่ใน Biennale เวนิสของ 1964 ในปี 1965 เขาได้รับครั้งแรกของนิทรรศการแสดงผลงานเดี่ยวหลายที่หอมาร์ลโบโรในนิวยอร์กและโรมศิลปินสอนที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดใน 1966 ในค.ศ. 1967 Pomodoro ถูกแสดงในพาวิลเลี่ยนอิตาเลียนเอ็กซ์โป ' 67 ในมอนทรีออล และเขาได้รับรางวัลคาร์เนกีเนในพิตส์เบิร์ก ในค.ศ. 1968 เขาสอนที่มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์ ในปี 1970 ที่เขากลับไปเบิร์กลีย์เข้าร่วมเปิดนิทรรศการผลงานของเขาที่มีต้นกำเนิด และเดินทางในสหรัฐอเมริกาในภายหลัง ในช่วงปลายปี 1960 และต้นทศวรรษ 1970 เขาดำเนินค่าคอมมิชชั่นสำหรับประติมากรรมกลางแจ้งในดาร์มส นิวยอร์ก มิลาน ในปี 1975 Pomodoro ที่คาดถูกสนับสนุน โดยเทศบาลนครมิลานที่ Besana เดลลาเซย์โรทอนดาSince the mid-1970s, Pomodoro has continued to gain renown for his unique engagement with fundamental geometric shapes, notably the column, cube, pyramid, sphere, and disc. His massive architectonic forms suggest a continual process of self-destruction and regeneration. His work has been the subject of numerous exhibitions at major museums, including Musée d’Art Moderne de la Ville in Paris (1976), University Art Museum at University of California in Berkeley (1981), Columbus Museum of Art (1984), Hakone Open Air Museum in Kanagawa (1994), Centre of Arts in Cairo (1997), and Palazzo Magnani in Reggio Emilia (2005). In 1988 Pomodoro was invited to create a one-room installation for the Venice Biennale. He is perhaps best known for his outdoor public installations and their dramatic alteration of familiar vistas, including the Urbino Cemetery (1975), Amalienborg Square in Copenhagen (1982–83), Belvedere Fortress in Florence (1984), Cortile della Pigna in Vatican City (1989–90), United Nations Plaza in New York (1996) and Palais-Royal in Paris (2002). Pomodoro has lived a simultaneous career as a set designer for productions such as Aeschylus’ Oresteia at Teatro Massimo in Palermo (1983), Gluck’s Alceste in Genoa (1987), Ahmed Shawqi’s Passion of Cleopatra in Gibellina (1989), Eugene O’Neill’s Plays of the Sea in Rome (1996), and Puccini’s Madame Butterfly in Torre del Lago (2004), among others. The Fondazione Arnaldo Pomodoro, founded in 1995, for which Pomodoro serves as director, has been dedicated to the exhibition and funding of artists for over a decade. Pomodoro lives and works in Milan.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Arnaldo Pomodoro เกิดในปี 1926 ใน Morciano, Emilia Romagna, อิตาลี จากช่วงกลางปี ​​1940 จนถึง 1957 เขาทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาสำหรับการฟื้นฟูอาคารสาธารณะใน Pesaro ระหว่างการศึกษาขั้นตอนการออกแบบและการทำงานเป็นช่างทอง ในปี 1954 Pomodoro ย้ายไปมิลานซึ่งเขาได้พบศิลปินเช่น Enrico Baj เซอร์จิโอ Dangelo, Lucio ตานาและอื่น ๆ ผลงานของเขาได้รับการจัดแสดงเป็นครั้งแรกในปีนั้นที่ Galleria Numero ฟลอเรนซ์และในแกลเลอเรีย Montenapoleone ในมิลาน ในปี 1955 รูปปั้นของเขาถูกนำมาแสดงเป็นครั้งแรกที่แกลเลอเรียเดล Naviglio ในมิลาน. Pomodoro เข้าเยี่ยมชมนิวยอร์กในปี 1956 และเดินทางไปทั่วยุโรปในปี 1958 ในขณะที่ในกรุงปารีสในปี 1959 เขาได้พบกับอัลติและจอร์ Mathieu ก่อนที่จะกลับไปยังประเทศสหรัฐอเมริกา ที่เขาจัดแสดงผลงานศิลปะร่วมสมัยอิตาเลียนที่ Bolles แกลลอรี่ในนิวยอร์กและซานฟรานซิ ใน New York ในปีต่อไป Pomodoro พบหลุยส์ Nevelson และเดวิดสมิ ธ เขาช่วยให้พบกลุ่มContinuitàในอิตาลีใน 1961-62 ประติมากรเดินทางไปยังบราซิลในโอกาสการมีส่วนร่วมของเขาใน 1,963 เซาเปาโล Bienal ที่เขาได้รับรางวัลประติมากรรมนานาชาติ แสดงเดี่ยวของงานของเขาถูกรวมอยู่ในเวนิซ Biennale ของปี 1964 ในปี 1965 เขาได้รับครั้งแรกของการแสดงผลงานเดี่ยวจำนวนมากในแกลเลอรี่มาร์ลโบโรห์ในนิวยอร์กและกรุงโรม. ศิลปินสอนที่ Stanford University ในปี 1966 ในปี 1967 เป็นตัวแทน Pomodoro พาวิลเลี่ยนในอิตาลี Expo '67 ในมอนทรีออและเขาได้รับรางวัลที่คาร์เนกีนานาชาติพิตส์เบิร์ก ในปี 1968 เขาสอนที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์; ในปี 1970 เขากลับไปที่เบิร์กลีย์ที่จะเข้าร่วมการเปิดนิทรรศการผลงานของเขาที่เกิดขึ้นและต่อมามีการเดินทางในประเทศสหรัฐอเมริกา ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1960 และต้นปี 1970 เขาดำเนินการค่าคอมมิชชั่นสำหรับประติมากรรมกลางแจ้งใน Darmstadt นิวยอร์กและมิลาน ในปี 1975 Pomodoro ย้อนหลังได้รับการสนับสนุนจากเทศบาลเมืองมิลานที่ Rotonda della Besana. นับตั้งแต่กลางทศวรรษ 1970 Pomodoro ได้อย่างต่อเนื่องที่จะได้รับชื่อเสียงสำหรับการสู้รบที่ไม่ซ้ำกันของเขากับรูปทรงเรขาคณิตพื้นฐานสะดุดตาคอลัมน์ก้อนพีระมิดทรงกลมและ แผ่นดิสก์ รูปแบบสถาปัตยกรรมของเขาใหญ่แนะนำให้เป็นกระบวนการที่ต่อเนื่องของการทำลายตนเองและการฟื้นฟู ผลงานของเขาได้รับเรื่องของการจัดนิทรรศการจำนวนมากในพิพิธภัณฑ์ที่สำคัญรวมทั้งพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่เดอลาวิลล์ในกรุงปารีส (1976) มหาวิทยาลัยพิพิธภัณฑ์ศิลปะที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียในเบิร์กลีย์ (1981), โคลัมบัสพิพิธภัณฑ์ศิลปะ (1984), ฮาโกเนะ พิพิธภัณฑ์กลางแจ้งในคานากาว่า (1994), ศูนย์ศิลปะในกรุงไคโร (1997) และ Palazzo Magnani ใน Reggio Emilia (2005) ในปี 1988 Pomodoro ได้รับเชิญให้สร้างการติดตั้งห้องหนึ่งสำหรับเวนิซ Biennale เขาอาจจะเป็นที่รู้จักกันดีสำหรับการติดตั้งสาธารณะกลางแจ้งและการเปลี่ยนแปลงที่น่าทึ่งของพวกเขาทิวทัศน์คุ้นเคยรวมทั้งสุสานเออร์บิโน (1975) Amalienborg สแควร์ในโคเปนเฮเกน (1982-1983), Belvedere ป้อมในฟลอเรนซ์ (1984) Cortile della Pigna ในนครวาติกัน (1989-1990) แห่งสหประชาชาติพลาซ่าในนิวยอร์ก (1996) และ Palais-Royal ในกรุงปารีส (2002) Pomodoro ได้อาศัยอยู่อาชีพพร้อมกันเป็นนักออกแบบชุดสำหรับการผลิตเช่นอีส 'Oresteia ที่ Teatro Massimo ในปาแลร์โม (1983) กลุค Alceste ในเจนัว (1987) ความรักของอาเหม็ด Shawqi ของคลีโอพัตราใน Gibellina (1989), เล่นยูจีนโอนีล ของทะเลในกรุงโรม (1996) และปุชชินีมาดามบัตเตอร์ฟลายใน Torre del Lago (2004) กลุ่มอื่น ๆ Fondazione นัลโด้ Pomodoro ก่อตั้งขึ้นในปี 1995 ซึ่ง Pomodoro ทำหน้าที่เป็นผู้อำนวยการได้รับการทุ่มเทให้กับการจัดแสดงนิทรรศการและการระดมทุนของศิลปินที่มีมานานกว่าทศวรรษ Pomodoro อาศัยและทำงานในมิลาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Arnaldo Pomodoro เกิดในปี 1926 ใน morciano Emilia Romagna , อิตาลี จาก mid-1940s จนกว่า 1957 เขาทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาสำหรับบูรณะอาคารสาธารณะในเปซาโร , ในขณะที่เรียนการออกแบบเวทีและทำงานเป็นช่างทอง ใน 1954 pomodoro ย้ายไปมิลาน ซึ่งเขาได้พบศิลปิน เช่น ริโก baj Sergio แดนเจอโล้ลูซิฟอน , และอื่น ๆงานของเขาเป็นครั้งแรกที่จัดแสดงในปีนั้นที่ใกล้ numero ในฟลอเรนซ์และ Galleria montenapoleone ในมิลาน ในปี 1955 ประติมากรรมของเขาถูกแสดงเป็นครั้งแรกที่ Galleria del นาวีลีโอในมิลาน

pomodoro เยือนนิวยอร์กในปี 1956 และเดินทางไปทั่วยุโรปใน 1958 ในขณะที่ในปารีสในปี 1959 เขาได้พบกับ อัลแบร์โต จิ โคเมตติ และมาติเยอ จอร์จ ,ก่อนที่จะกลับไปยังประเทศสหรัฐอเมริกาที่ซึ่งเขาจัดนิทรรศการศิลปะอิตาเลียนร่วมสมัยในโบลส์ แกลเลอรี่ในนิวยอร์คและซานฟรานซิสโก ในนิวยอร์กในปีต่อไปโพโมโดโรเจอ หลุยส์ เนเวลสัน และเดวิด สมิธ เขาช่วยพบ continuit ล่าสุดกลุ่มในอิตาลีในปี 1961 – 62 ช่างแกะสลักจะเดินทางไปบราซิล ในโอกาสของการมีส่วนร่วมของเขาในเซาเปาลู bienal 1963 ,ซึ่งเขาได้รับรางวัลรางวัลประติมากรรมนานาชาติ เดี่ยวโชว์ผลงานของเขาถูกรวมอยู่ใน Venice Biennale 1964 . ในปี 1965 เขาได้รับครั้งแรกของการแสดงผลงานเดี่ยวหลายที่ของหอศิลป์ในนิวยอร์กและโรม

ศิลปินสอนที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ดใน 1966 . ในปี 1967 pomodoro ถูกแสดงในศาลาอิตาลีที่ Expo ' 67 ในมอนทรีออลและเขาได้รับรางวัลนานาชาติที่ Carnegie ในพิตต์สเบิร์ก ในปี 1968 เขาสอนที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์ ; ในปี 1970 เขากลับไปลอนดอนเพื่อเข้าร่วมพิธีเปิดนิทรรศการผลงานของเขา มาจากที่นั่น และต่อมาได้เดินทางในสหรัฐอเมริกา ในช่วงปลายทศวรรษ 1960 และต้นทศวรรษที่ 1970 เขาประหารค่าคอมมิชชั่นสำหรับประติมากรรมกลางแจ้งใน ดาร์มชตัท นิวยอร์ก และมิลานใน 1975 เป็น pomodoro ย้อนหลังสนับสนุนโดยเทศบาลของมิลานที่เดลลา Rotonda besana

ตั้งแต่ 1970 , pomodoro ยังได้รับชื่อเสียงสำหรับการหมั้นของเขาไม่เหมือนใคร ด้วยรูปทรงเรขาคณิตพื้นฐาน โดยเฉพาะคอลัมน์ , ลูกบาศก์ , พีระมิด , ทรงกลม และแผ่นดิสก์ รูปแบบของเขาใหญ่ architectonic แนะนำการอย่างต่อเนื่องของการทำลายตนเองและการฟื้นฟู .งานของเขาได้รับเรื่องของหลายนิทรรศการที่พิพิธภัณฑ์ ที่สำคัญ ได้แก่ พิพิธภัณฑ์ออร์ดาร์ เดอ ลา วิลล์ ร้านอาหารใน ปารีส ( 1976 ) , มหาวิทยาลัยพิพิธภัณฑ์ศิลปะที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์ ( 1981 ) , โคลัมบัสพิพิธภัณฑ์ศิลปะ ( 1984 ) , ฮาโกเนะพิพิธภัณฑ์เปิดอากาศในคานากาว่า ( 1994 ) , ศูนย์ศิลปะในไคโร ( 1997 ) และ Palazzo มองเห็นใน Reggio Emilia ( 2005 )