- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
One dollar and eighty-seven cents.
One dollar and eighty-seven cents. That was all. And sixty cents of it was in pennies. Pennies saved one and two at a time by bulldozing the grocer and the vegetable man and the butcher until one's cheeks burned with the silent imputation of parsimony that such close dealing implied. Three times Della counted it. One dollar and eighty- seven cents. And the next day would be Christmas.
There was clearly nothing to do but flop down on the shabby little couch and howl. So Della did it. Which instigates the moral reflection that life is made up of sobs, sniffles, and smiles, with sniffles predominating.
While the mistress of the home is gradually subsiding from the first stage to the second, take a look at the home. A furnished flat at $8 per week. It did not exactly beggar description, but it certainly had that word on the lookout for the mendicancy squad.
In the vestibule below was a letter-box into which no letter would go, and an electric button from which no mortal finger could coax a ring. Also appertaining thereunto was a card bearing the name "Mr. James Dillingham Young."
The "Dillingham" had been flung to the breeze during a former period of prosperity when its possessor was being paid $30 per week. Now, when the income was shrunk to $20, though, they were thinking seriously of contracting to a modest and unassuming D. But whenever Mr. James Dillingham Young came home and reached his flat above he was called "Jim" and greatly hugged by Mrs. James Dillingham Young, already introduced to you as Della. Which is all very good.
Della finished her cry and attended to her cheeks with the powder rag. She stood by the window and looked out dully at a gray cat walking a gray fence in a gray backyard. Tomorrow would be Christmas Day, and she had only $1.87 with which to buy Jim a present. She had been saving every penny she could for months, with this result. Twenty dollars a week doesn't go far. Expenses had been greater than she had calculated. They always are. Only $1.87 to buy a present for Jim. Her Jim. Many a happy hour she had spent planning for something nice for him. Something fine and rare and sterling--something just a little bit near to being worthy of the honor of being owned by Jim.
There was a pier-glass between the windows of the room. Perhaps you have seen a pierglass in an $8 flat. A very thin and very agile person may, by observing his reflection in a rapid sequence of longitudinal strips, obtain a fairly accurate conception of his looks. Della, being slender, had mastered the art.
Suddenly she whirled from the window and stood before the glass. Her eyes were shining brilliantly, but her face had lost its color within twenty seconds. Rapidly she pulled down her hair and let it fall to its full length.
Now, there were two possessions of the James Dillingham Youngs in which they both took a mighty pride. One was Jim's gold watch that had been his father's and his grandfather's. The other was Della's hair. Had the queen of Sheba lived in the flat across the airshaft, Della would have let her hair hang out the window some day to dry just to depreciate Her Majesty's jewels and gifts. Had King Solomon been the janitor, with all his treasures piled up in the basement, Jim would have pulled out his watch every time he passed, just to see him pluck at his beard from envy.
So now Della's beautiful hair fell about her rippling and shining like a cascade of brown waters. It reached below her knee and made itself almost a garment for her. And then she did it up again nervously and quickly. Once she faltered for a minute and stood still while a tear or two splashed on the worn red carpet.
On went her old brown jacket; on went her old brown hat. With a whirl of skirts and with the brilliant sparkle still in her eyes, she fluttered out the door and down the stairs to the street.
Where she stopped the sign read: "Mne. Sofronie. Hair Goods of All Kinds." One flight up Della ran, and collected herself, panting. Madame, large, too white, chilly, hardly looked the "Sofronie."
"Will you buy my hair?" asked Della.
"I buy hair," said Madame. "Take yer hat off and let's have a sight at the looks of it."
Down rippled the brown cascade.
"Twenty dollars," said Madame, lifting the mass with a practised hand.
"Give it to me quick," said Della.
Oh, and the next two hours tripped by on rosy wings. Forget the hashed metaphor. She was ransacking the stores for Jim's present.
She found it at last. It surely had been made for Jim and no one else. There was no other like it in any of the stores, and she had turned all of them inside out. It was a platinum fob chain simple and chaste in design, properly proclaiming its value by substance alone and not by meretricious ornamentation--as all good things should do. It was even worthy of The Watch. As soon as she saw it she knew that it must be Jim's. It was like him. Quietness and value--the description applied to both. Twenty-one dollars they took from her for it, and she hurried home with the 87 cents. With that chain on his watch Jim might be properly anxious about the time in any company. Grand as the watch was, he sometimes looked at it on the sly on account of the old leather strap that he used in place of a chain.
When Della reached home her intoxication gave way a little to prudence and reason. She got out her curling irons and lighted the gas and went to work repairing the ravages made by generosity added to love. Which is always a tremendous task, dear friends--a mammoth task.
Within forty minutes her head was covered with tiny, close-lying curls that made her look wonderfully like a truant schoolboy. She looked at her reflection in the mirror long, carefully, and critically.
"If Jim doesn't kill me," she said to herself, "before he takes a second look at me, he'll say I look like a Coney Island chorus girl. But what could I do--oh! what could I do with a dollar and eighty- seven cents?"
At 7 o'clock the coffee was made and the frying-pan was on the back of the stove hot and ready to cook the chops.
Jim was never late. Della doubled the fob chain in her hand and sat on the corner of the table near the door that he always entered. Then she heard his step on the stair away down on the first flight, and she turned white for just a moment. She had a habit for saying little silent prayer about the simplest everyday things, and now she whispered: "Please God, make him think I am still pretty."
The door opened and Jim stepped in and closed it. He looked thin and very serious. Poor fellow, he was only twenty-two--and to be burdened with a family! He needed a new overcoat and he was without gloves.
Jim stopped inside the door, as immovable as a setter at the scent of quail. His eyes were fixed upon Della, and there was an expression in them that she could not read, and it terrified her. It was not anger, nor surprise, nor disapproval, nor horror, nor any of the sentiments that she had been prepared for. He simply stared at her fixedly with that peculiar expression on his face.
Della wriggled off the table and went for him.
"Jim, darling," she cried, "don't look at me that way. I had my hair cut off and sold because I couldn't have lived through Christmas without giving you a present. It'll grow out again--you won't mind, will you? I just had to do it. My hair grows awfully fast. Say `Merry Christmas!' Jim, and let's be happy. You don't know what a nice-- what a beautiful, nice gift I've got for you."
"You've cut off your hair?" asked Jim, laboriously, as if he had not arrived at that patent fact yet even after the hardest mental labor.
"Cut it off and sold it," said Della. "Don't you like me just as well, anyhow? I'm me without my hair, ain't I?"
Jim looked about the room curiously.
"You say your hair is gone?" he said, with an air almost of idiocy.
"You needn't look for it," said Della. "It's sold, I tell you--sold and gone, too. It's Christmas Eve, boy. Be good to me, for it went for you. Maybe the hairs of my head were numbered," she went on with sudden serious sweetness, "but nobody could ever count my love for you. Shall I put the chops on, Jim?"
Out of his trance Jim seemed quickly to wake. He enfolded his Della. For ten seconds let us regard with discreet scrutiny some inconsequential object in the other direction. Eight dollars a week or a million a year--what is the difference? A mathematician or a wit would give you the wrong answer. The magi brought valuable gifts, but that was not among them. This dark assertion will be illuminated later on.
Jim drew a package from his overcoat pocket and threw it upon the table.
"Don't make any mistake, Dell," he said, "about me. I don't think there's anything in the way of a haircut or a shave or a shampoo that could make me like my girl any less. But if you'll unwrap that package you may see why you had me going a while at first."
White fingers and nimble tore at the string and paper. And then an ecstatic scream of joy; and then, alas! a quick feminine change to hysterical tears and wails, necessitating the immediate employment of all the comforting powers of the lord of the flat.
For there lay The Combs--the set of combs, side and back, that Della had worshipped long in a Broadway window. Beautiful combs, pure tortoise shell, with jewelled rims--just the shade to wear in the beautiful vanished hair. They were expensive combs, she knew, and her heart had simply craved and yearned over them without the least hope of possession. And now, they were hers, but the tresses that should have adorned the coveted adornments were gone.
But she hugged them to her bosom, and at length she was able to look up with dim eyes and a smile and say: "My hair grows so fast, Jim!"
And them Della leaped up like a little singed cat and cried, "Oh, oh!"
Jim had not yet seen his beautiful present. She held it out to him eagerly upon her open palm. The dull precious metal seemed to flash with a reflection of her bright and a
There was clearly nothing to do but flop down on the shabby little couch and howl. So Della did it. Which instigates the moral reflection that life is made up of sobs, sniffles, and smiles, with sniffles predominating.
While the mistress of the home is gradually subsiding from the first stage to the second, take a look at the home. A furnished flat at $8 per week. It did not exactly beggar description, but it certainly had that word on the lookout for the mendicancy squad.
In the vestibule below was a letter-box into which no letter would go, and an electric button from which no mortal finger could coax a ring. Also appertaining thereunto was a card bearing the name "Mr. James Dillingham Young."
The "Dillingham" had been flung to the breeze during a former period of prosperity when its possessor was being paid $30 per week. Now, when the income was shrunk to $20, though, they were thinking seriously of contracting to a modest and unassuming D. But whenever Mr. James Dillingham Young came home and reached his flat above he was called "Jim" and greatly hugged by Mrs. James Dillingham Young, already introduced to you as Della. Which is all very good.
Della finished her cry and attended to her cheeks with the powder rag. She stood by the window and looked out dully at a gray cat walking a gray fence in a gray backyard. Tomorrow would be Christmas Day, and she had only $1.87 with which to buy Jim a present. She had been saving every penny she could for months, with this result. Twenty dollars a week doesn't go far. Expenses had been greater than she had calculated. They always are. Only $1.87 to buy a present for Jim. Her Jim. Many a happy hour she had spent planning for something nice for him. Something fine and rare and sterling--something just a little bit near to being worthy of the honor of being owned by Jim.
There was a pier-glass between the windows of the room. Perhaps you have seen a pierglass in an $8 flat. A very thin and very agile person may, by observing his reflection in a rapid sequence of longitudinal strips, obtain a fairly accurate conception of his looks. Della, being slender, had mastered the art.
Suddenly she whirled from the window and stood before the glass. Her eyes were shining brilliantly, but her face had lost its color within twenty seconds. Rapidly she pulled down her hair and let it fall to its full length.
Now, there were two possessions of the James Dillingham Youngs in which they both took a mighty pride. One was Jim's gold watch that had been his father's and his grandfather's. The other was Della's hair. Had the queen of Sheba lived in the flat across the airshaft, Della would have let her hair hang out the window some day to dry just to depreciate Her Majesty's jewels and gifts. Had King Solomon been the janitor, with all his treasures piled up in the basement, Jim would have pulled out his watch every time he passed, just to see him pluck at his beard from envy.
So now Della's beautiful hair fell about her rippling and shining like a cascade of brown waters. It reached below her knee and made itself almost a garment for her. And then she did it up again nervously and quickly. Once she faltered for a minute and stood still while a tear or two splashed on the worn red carpet.
On went her old brown jacket; on went her old brown hat. With a whirl of skirts and with the brilliant sparkle still in her eyes, she fluttered out the door and down the stairs to the street.
Where she stopped the sign read: "Mne. Sofronie. Hair Goods of All Kinds." One flight up Della ran, and collected herself, panting. Madame, large, too white, chilly, hardly looked the "Sofronie."
"Will you buy my hair?" asked Della.
"I buy hair," said Madame. "Take yer hat off and let's have a sight at the looks of it."
Down rippled the brown cascade.
"Twenty dollars," said Madame, lifting the mass with a practised hand.
"Give it to me quick," said Della.
Oh, and the next two hours tripped by on rosy wings. Forget the hashed metaphor. She was ransacking the stores for Jim's present.
She found it at last. It surely had been made for Jim and no one else. There was no other like it in any of the stores, and she had turned all of them inside out. It was a platinum fob chain simple and chaste in design, properly proclaiming its value by substance alone and not by meretricious ornamentation--as all good things should do. It was even worthy of The Watch. As soon as she saw it she knew that it must be Jim's. It was like him. Quietness and value--the description applied to both. Twenty-one dollars they took from her for it, and she hurried home with the 87 cents. With that chain on his watch Jim might be properly anxious about the time in any company. Grand as the watch was, he sometimes looked at it on the sly on account of the old leather strap that he used in place of a chain.
When Della reached home her intoxication gave way a little to prudence and reason. She got out her curling irons and lighted the gas and went to work repairing the ravages made by generosity added to love. Which is always a tremendous task, dear friends--a mammoth task.
Within forty minutes her head was covered with tiny, close-lying curls that made her look wonderfully like a truant schoolboy. She looked at her reflection in the mirror long, carefully, and critically.
"If Jim doesn't kill me," she said to herself, "before he takes a second look at me, he'll say I look like a Coney Island chorus girl. But what could I do--oh! what could I do with a dollar and eighty- seven cents?"
At 7 o'clock the coffee was made and the frying-pan was on the back of the stove hot and ready to cook the chops.
Jim was never late. Della doubled the fob chain in her hand and sat on the corner of the table near the door that he always entered. Then she heard his step on the stair away down on the first flight, and she turned white for just a moment. She had a habit for saying little silent prayer about the simplest everyday things, and now she whispered: "Please God, make him think I am still pretty."
The door opened and Jim stepped in and closed it. He looked thin and very serious. Poor fellow, he was only twenty-two--and to be burdened with a family! He needed a new overcoat and he was without gloves.
Jim stopped inside the door, as immovable as a setter at the scent of quail. His eyes were fixed upon Della, and there was an expression in them that she could not read, and it terrified her. It was not anger, nor surprise, nor disapproval, nor horror, nor any of the sentiments that she had been prepared for. He simply stared at her fixedly with that peculiar expression on his face.
Della wriggled off the table and went for him.
"Jim, darling," she cried, "don't look at me that way. I had my hair cut off and sold because I couldn't have lived through Christmas without giving you a present. It'll grow out again--you won't mind, will you? I just had to do it. My hair grows awfully fast. Say `Merry Christmas!' Jim, and let's be happy. You don't know what a nice-- what a beautiful, nice gift I've got for you."
"You've cut off your hair?" asked Jim, laboriously, as if he had not arrived at that patent fact yet even after the hardest mental labor.
"Cut it off and sold it," said Della. "Don't you like me just as well, anyhow? I'm me without my hair, ain't I?"
Jim looked about the room curiously.
"You say your hair is gone?" he said, with an air almost of idiocy.
"You needn't look for it," said Della. "It's sold, I tell you--sold and gone, too. It's Christmas Eve, boy. Be good to me, for it went for you. Maybe the hairs of my head were numbered," she went on with sudden serious sweetness, "but nobody could ever count my love for you. Shall I put the chops on, Jim?"
Out of his trance Jim seemed quickly to wake. He enfolded his Della. For ten seconds let us regard with discreet scrutiny some inconsequential object in the other direction. Eight dollars a week or a million a year--what is the difference? A mathematician or a wit would give you the wrong answer. The magi brought valuable gifts, but that was not among them. This dark assertion will be illuminated later on.
Jim drew a package from his overcoat pocket and threw it upon the table.
"Don't make any mistake, Dell," he said, "about me. I don't think there's anything in the way of a haircut or a shave or a shampoo that could make me like my girl any less. But if you'll unwrap that package you may see why you had me going a while at first."
White fingers and nimble tore at the string and paper. And then an ecstatic scream of joy; and then, alas! a quick feminine change to hysterical tears and wails, necessitating the immediate employment of all the comforting powers of the lord of the flat.
For there lay The Combs--the set of combs, side and back, that Della had worshipped long in a Broadway window. Beautiful combs, pure tortoise shell, with jewelled rims--just the shade to wear in the beautiful vanished hair. They were expensive combs, she knew, and her heart had simply craved and yearned over them without the least hope of possession. And now, they were hers, but the tresses that should have adorned the coveted adornments were gone.
But she hugged them to her bosom, and at length she was able to look up with dim eyes and a smile and say: "My hair grows so fast, Jim!"
And them Della leaped up like a little singed cat and cried, "Oh, oh!"
Jim had not yet seen his beautiful present. She held it out to him eagerly upon her open palm. The dull precious metal seemed to flash with a reflection of her bright and a
0/5000
หนึ่งดอลลาร์ และเอ้ 7 เซนต์ ที่ได้ทั้งหมด และหกสิบเซนต์ของมันอยู่ใน pennies Pennies บันทึกหนึ่งและสองครั้ง โดย bulldozing ชำและมนุษย์ผัก และเขียงจนแก้มของเขียน ด้วย imputation เงียบของ parsimony เช่นปิดจัดการโดยนัย เดลลาสามครั้งนับว่า หนึ่งดอลลาร์ และเอ้ 7 เซนต์ และในวันถัดไปจะเป็นวันคริสต์มาสมีได้ชัดเจนไม่มีอะไรจะทำ แต่ชาติลงบนโซฟาน้อย shabby และ howl ดังนั้น เดลลาไม่ได้ ซึ่ง instigates สะท้อนคุณธรรมที่ชีวิตถูกสร้างขึ้น sobs, sniffles และรอย ยิ้ม มี sniffles predominatingในขณะที่เล็กในบ้านจะค่อย ๆ subsiding จากขั้นแรกไปที่สอง มาดูที่บ้าน A ตกแต่งแบนที่ $8 ต่อสัปดาห์ มันไม่ได้ไม่ว่าขอทานอธิบาย ได้อย่างแน่นอนมีคำนั้นในระวังสำหรับทีม mendicancyใน vestibule ด้านล่างเป็นตัวอักษรเป็นกล่องที่จดหมายไม่ต้องไป และปุ่มแบบไฟฟ้าซึ่งนิ้วมือมนุษย์ไม่สามารถ coax แหวน Appertaining thereunto เป็นบัตรที่เรืองชื่อ "นาย James Dillingham Young""Dillingham" ได้แล้วส่วนใหญ่ไปสายลมช่วงเดิมของความเจริญรุ่งเรืองเมื่อ possessor ของถูกถูกจ่าย $30 ต่อสัปดาห์ ตอนนี้ เมื่อรายได้ถูก shrunk ให้ $20 แม้ว่า พวกเขาได้คิดอย่างจริงจังของสัญญากับ D. เจียมเนื้อเจียมตัว และน่า แต่เมื่อนาย James Dillingham หนุ่มสาวมาบ้าน และเดิน เขาแบนข้างบนเขาเรียกว่า "จิม" และ hugged โดยนาง James Dillingham Young แล้วแนะนำให้คุณเดลลาเป็นอย่างมาก ซึ่งเป็นอย่างดีเดลลาเสร็จเธอร้องไห้ และกับแก้มของเธอด้วยผ้าขี้ริ้วผง เธอยืนอยู่ที่หน้าต่าง และมองหา dully แมวสีเทาเดินรั้วสีเทาในบ้านสีเทา พรุ่งนี้จะเป็นวันคริสต์มาส และเธอมีเพียง $1.87 ซึ่งซื้อจิมขวัญ เธอได้รับบันทึกทุกสตางค์ที่เธอสามารถเดือน ด้วยผลนี้ ดอลลาร์ 20 สัปดาห์ไม่ไปไกล ค่าใช้จ่ายได้มากกว่าเธอมีคำนวณ พวกเขามักจะ เพียง $1.87 ซื้อขวัญสำหรับจิม จิมของเธอ หลายแบบมากเธอใช้เวลาวางแผนสำหรับสิ่งที่ดีสำหรับเขา สิ่งที่ดี และหายาก และ สเตอร์ลิง - สิ่งเพียงเล็กน้อยใกล้เป็นเกียรติของการเป็นเจ้าของจิมน่ามีท่าเรือแก้วระหว่างหน้าต่างของห้องพัก บางทีคุณได้เห็น pierglass ในราคา $8 แบน ตัวบางมาก และคล่องตัวมากอาจ โดยการสังเกตของเขาสะท้อนตามลำดับอย่างรวดเร็วของแถบระยะยาว ได้รับแนวความคิดของเขามีลักษณะถูกต้องเป็นธรรม เดลลา ถูก สเลนเดอร์ได้เข้าใจศิลปะทันใดนั้นเธอ whirled จากหน้าต่าง และยืนอยู่ก่อนแก้ว ตาของเธอถูกมันเก่ง แต่ใบหน้าของเธอได้หายไปสีภายในยี่สิบวินาที อย่างรวดเร็วเธอดึงลงผมของเธอ และปล่อยให้มันตกอยู่ในความยาวเต็มตอนนี้ มีทรัพย์สินสองของ Youngs Dillingham James ที่ซึ่งพวกเขาทั้งสองเอาความภาคภูมิใจอันยิ่งใหญ่ คนดูทองของจิมที่ได้พ่อและปู่ของเขา อีกคนผมของเดลลา มีราชินีของเชอบาอยู่ในแบนที่ผ่านการ airshaft เดลลาจะมีให้ผมแขวนที่หน้าต่างได้บางวันแห้งเพียงเพื่อคิดค่าเสื่อมราคาของพระบรมรัตนากรและของขวัญ กษัตริย์โซโลมอนได้ janitor มีสมบัติเขาคั่งชั้นใต้ดิน จิมจะได้ดึงดูของเขาทุกครั้งที่เขาผ่านไป เพียงเพื่อดูเขาเด็ดที่เคราของเขาจาก envyตอนนี้ ผมสวยของเดลลาตกเกี่ยวกับเธอ rippling และส่องแสงเช่นแก่งน้ำสีน้ำตาล ถึงใต้หัวเข่าของเธอ และทำเองเกือบภูษาสำหรับเธอ แล้ว เธอไม่ได้มันขึ้นอีกคน และรวดเร็ว เมื่อเธอพูดตะกุกตะกักในประเดี๋ยวเดียว และยืนในขณะที่น้ำตายังคง หรือสอง splashed บนพรมสีแดงสวมใส่ไปในเสื้อของเธอสีน้ำตาลเก่า บนไปหมวกสีน้ำตาลเก่า วนของกระโปรง และประกายสดใสในดวงตาของเธอ เธอ fluttered ประตู และ ลงบันไดไปถนนที่เธอหยุดหมายอ่าน: "Mne Sofronie ผมสินค้าทุกชนิด" เที่ยวบินอัพเดลลาวิ่ง และรวบรวมตัวเอง panting มาดาม ใหญ่ มากเกินไปขาว หนาว แทบไม่มอง "Sofronie""จะซื้อผม" ถามเดลลา"ซื้อผม กล่าวว่า มาดาม "ถอดหมวก yer และลองได้เห็นลักษณะของมัน"ลง rippled ซ้อนสีน้ำตาล"ยี่สิบดอลลาร์ มาดาม ยกมวลกับมือ practised กล่าว"ให้ผมด่วน กล่าวว่า เดลลาโอ้ และถัดไปสองชั่วโมง tripped โดยบนปีกโรซี่ ลืมเทียบ hashed เธอถูก ransacking ร้านค้าสำหรับปัจจุบันจิมเธอพบมันในที่สุด มันย่อมมีการทำจิมและไม่มีใคร มีไม่อื่นเช่นในร้านค้าใด ๆ และเธอมีเปิดทั้งหมดภายในออก มันเป็นลูกโซ่ fob แพลทินัมอย่าง และต้องบริสุทธิ์ในการออกแบบ ถูกปิดค่า โดยสารเพียงอย่างเดียว และไม่ โอบ meretricious - เป็นสิ่งดีควรทำอย่างไร ก็ยังน่าดู ทันทีที่เธอเห็น เธอรู้ว่า มันต้องเป็นของจิม มันเป็นเหมือนเขา ความเงียบและคำอธิบายใช้ทั้งมูลค่า เมืองทองธานีดอลลาร์พวกเขาเอาจากเธอมัน และเธอรีบหน้าแรกพร้อมเซ็นต์ 87 กับโซ่ที่เขาเฝ้า จิมอาจกังวลเกี่ยวกับเวลาในบริษัทอย่างถูกต้อง แกรนด์เป็นนาฬิกา เขาบางครั้งมองมันใน sly ในบัญชีสายหนังเก่าที่เขาใช้ลูกโซ่เมื่อเดลลาถึงบ้าน intoxication เธอให้ทางน้อยรอบคอบและเหตุผล เธอได้ออกเตารีดดัดผมของเธอ และไฟส่องสว่างก๊าซ และไปทำงานซ่อม ravages โดยเพิ่มความรักความเอื้ออาทร ซึ่งงานจะมหาศาล เพื่อนรัก - งานมหึมาภายใน 110 หัวของเธอถูกปกคลุม ด้วยหยิกเล็ก ๆ โกหกปิดที่ทำเธอเยี่ยมยอดเหมือน truant schoolboy เธอมองที่เธอสะท้อนในกระจกยาว รอบคอบ และเหลือ"ถ้าจิมไม่ฆ่าฉัน เธอกล่าวว่า เพื่อตัวเอง "ก่อนที่เขาจะมองที่สองที่ฉัน เขาจะบอกว่า ฉันเหมือนสาวคอรัส Coney เกาะ แต่ว่าฉันสามารถ ทำ - โอ้ ไม่ไร ด้วยเป็นดอลลาร์และเซนต์เซเว่นเอ้"ที่ 7 โมง ทำกาแฟ และจระเข้อยู่บนด้านหลังของเตาร้อน และพร้อมที่จะปรุงอาหารสับจิมไม่ล่าช้า เดลลาสองเท่าโซ่ fob ในมือของเธอ และนั่งที่มุมของตารางใกล้ประตูที่จะป้อน แล้ว เธอได้ยินเขาขั้นบนบันไดไปลงในเที่ยวบินแรก และเธอเปิดสีขาวเพียงครู่ เธอมีนิสัยในการกล่าวคำอธิษฐานเงียบน้อยเกี่ยวกับทุกสิ่งที่ง่ายที่สุด และตอนนี้ เธอกระซิบ: "โปรดพระ ทำให้เขาคิดว่าฉันยังสวย"เปิดประตู และก้าวในจิม และปิด เขาดูบาง และร้ายแรงมาก คนยากจน เป็นเพียงยี่สิบสอง - และจะเป็นภาระกับครอบครัว เขาจำเป็นต้องใช้ชุดเสื้อกันใหม่ และเขาไม่ มีถุงมือจิมหยุดภายในประตู ทั่วไปที่ตัวเซ็ตที่กลิ่นของกระทา ตาของเขาก็คงตามเดลลา และมีนิพจน์ในนั้นที่เธอไม่อ่าน และมันหมดเธอ ไม่ โกรธ ไม่แปลก ใจ หรือความผิด หวัง หรือสยองขวัญ หรือใด ๆ รู้สึกที่เธอได้ถูกเตรียมไว้สำหรับการ เขาก็จ้องไปที่เธอ fixedly กับนิพจน์ที่แปลกหน้าเดลลา wriggled ปิดตาราง และไปสำหรับเขา"จิม ดาร์ลิ่ง เธอร้อง "อย่าดูฉันวิธีการ ผมผมตัด และขาย เพราะผมไม่ได้อาศัยผ่านคริสต์มาสก็เป็นปัจจุบัน มันจะเติบโตออก--คุณจะไม่สนใจ จะคุณ เพียงผมจะทำ ผมเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วชะมัด กล่าวว่า 'สุขสันต์วันคริสต์มาส' จิม และเรามีความสุข คุณไม่ทราบสิ่งดี - สิ่งสวยงาม ดีของขวัญได้สำหรับคุณ ""คุณได้ตัดเส้นผมของคุณ" ถามจิม laboriously ว่าเขามาถึง ที่ข้อเท็จจริงที่สิทธิบัตร ได้แม้หลัง จากแรงจิต hardest"ตัดออก และขาย," กล่าวว่า เดลลา "ไม่ต้องฉันเพียงด้วย เลย ฉันฉันไม่ มีผม ain't ฉัน"จิมมองเกี่ยวกับ curiously"คุณว่า ผมของคุณเสียหายหรือไม่" เขากล่าวว่า มีอากาศของ idiocy เกือบ"คุณไม่จำเป็นต้องค้นหา กล่าวว่า เดลลา "มันขาย ฉันบอกคุณ - ขาย และหาย ไป เกินไป มันเป็นวันคริสมาสต์ เด็ก จะดีกับฉัน สำหรับจะไปหา บางทีเส้นผมศีรษะของฉันถูกเลข เธอไปกับความหวานหอมอย่างรุนแรงฉับพลัน "แต่ไม่มีใครไม่เคยนับรักคุณ จะฉันใส่สับ จิม"จากความมึนงงของ จิมประจักษ์อย่างรวดเร็วปลุก เขา enfolded ของเขาเดลลา 10 วินาทีให้เราพิจารณา ด้วย scrutiny รอบคอบบางวัตถุขึ้นเป็นในทิศทางอื่น เหรียญ แปดสัปดาห์หรือล้านปี - ความแตกต่างคืออะไร เป็นนักคณิตศาสตร์หรือปัญญาจะให้คำตอบไม่ถูกต้อง โหราจารย์นำของขวัญที่มีคุณค่า แต่ที่ไม่ได้อยู่ในหมู่พวกเขา จะอร่ามยืนยันนี้มืดในภายหลังจิมวาดแพคเกจจากกระเป๋าของเขาชุดเสื้อกัน และโยนตามตาราง"อย่าทำผิดใด ๆ Dell เขากล่าวว่า "เกี่ยวกับฉัน ผมไม่คิดว่า ไม่มีอะไรที่ทางตัดผม หรือโกน หรือแชมพูที่ทำให้ฉันเหมือนฉันสาวน้อยใด ๆ แต่ถ้าคุณจะไม่ตัดแพคเกจที่ คุณอาจเห็นทำไมคุณมีฉันไปในขณะที่"นิ้วสีขาวและว่องไวต่อสายและกระดาษ แล้วการกรี๊ดสุขสันต์ยินดี จาก นั้น อนิจจา เปลี่ยนผู้หญิงที่ด่วน hysterical น้ำตาและ wails, necessitating การจ้างพบอำนาจของพระเจ้าของการแบนทันทีสำหรับวางรวงผึ้ง - ชุด ของรวงผึ้ง ด้าน หลัง มีเดลลาที่มีบูชายาวในหน้าต่างบรอดเวย์ รวงผึ้งสวยงาม บริสุทธิ์เต่าเปลือก กับขอบล้อ jewelled - เพียงสีผ้าถุงผม vanished สวยงาม พวกรวงผึ้งแพง รู้ และหัวใจของเธอมีเพียง craved และ yearned เหล่านั้นไม่ มีความหวังน้อยที่สุดของครอบครอง และตอนนี้ พวกเธอ แต่ tresses ที่ควรมีประดับเฟอร์นิเจอร์ชั้นยอดโลภก็หายไปแต่เธอ hugged เพื่อสนิทของเธอ และยาว เธอสามารถหาตามัวด้วยรอยยิ้ม และพูดว่า: "ผมเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว จิม"และพวกเขาเดลลา leaped ค่าเหมือนน้อย singed แมว และ ร้อง, " Oh โอ้! "จิมได้ไม่เห็นปัจจุบันของเขาสวยงามได้ เธอถือมันออกเขากระหายเมื่อปาล์มเธอเปิด โลหะที่หมองคล้ำดูเหมือน แฟลชกับภาพสะท้อนของเธอสว่างและ
การแปล กรุณารอสักครู่..
One dollar and eighty-seven cents. That was all. And sixty cents of it was in pennies. Pennies saved one and two at a time by bulldozing the grocer and the vegetable man and the butcher until one's cheeks burned with the silent imputation of parsimony that such close dealing implied. Three times Della counted it. One dollar and eighty- seven cents. And the next day would be Christmas.
There was clearly nothing to do but flop down on the shabby little couch and howl. So Della did it. Which instigates the moral reflection that life is made up of sobs, sniffles, and smiles, with sniffles predominating.
While the mistress of the home is gradually subsiding from the first stage to the second, take a look at the home. A furnished flat at $8 per week. It did not exactly beggar description, but it certainly had that word on the lookout for the mendicancy squad.
In the vestibule below was a letter-box into which no letter would go, and an electric button from which no mortal finger could coax a ring. Also appertaining thereunto was a card bearing the name "Mr. James Dillingham Young."
The "Dillingham" had been flung to the breeze during a former period of prosperity when its possessor was being paid $30 per week. Now, when the income was shrunk to $20, though, they were thinking seriously of contracting to a modest and unassuming D. But whenever Mr. James Dillingham Young came home and reached his flat above he was called "Jim" and greatly hugged by Mrs. James Dillingham Young, already introduced to you as Della. Which is all very good.
Della finished her cry and attended to her cheeks with the powder rag. She stood by the window and looked out dully at a gray cat walking a gray fence in a gray backyard. Tomorrow would be Christmas Day, and she had only $1.87 with which to buy Jim a present. She had been saving every penny she could for months, with this result. Twenty dollars a week doesn't go far. Expenses had been greater than she had calculated. They always are. Only $1.87 to buy a present for Jim. Her Jim. Many a happy hour she had spent planning for something nice for him. Something fine and rare and sterling--something just a little bit near to being worthy of the honor of being owned by Jim.
There was a pier-glass between the windows of the room. Perhaps you have seen a pierglass in an $8 flat. A very thin and very agile person may, by observing his reflection in a rapid sequence of longitudinal strips, obtain a fairly accurate conception of his looks. Della, being slender, had mastered the art.
Suddenly she whirled from the window and stood before the glass. Her eyes were shining brilliantly, but her face had lost its color within twenty seconds. Rapidly she pulled down her hair and let it fall to its full length.
Now, there were two possessions of the James Dillingham Youngs in which they both took a mighty pride. One was Jim's gold watch that had been his father's and his grandfather's. The other was Della's hair. Had the queen of Sheba lived in the flat across the airshaft, Della would have let her hair hang out the window some day to dry just to depreciate Her Majesty's jewels and gifts. Had King Solomon been the janitor, with all his treasures piled up in the basement, Jim would have pulled out his watch every time he passed, just to see him pluck at his beard from envy.
So now Della's beautiful hair fell about her rippling and shining like a cascade of brown waters. It reached below her knee and made itself almost a garment for her. And then she did it up again nervously and quickly. Once she faltered for a minute and stood still while a tear or two splashed on the worn red carpet.
On went her old brown jacket; on went her old brown hat. With a whirl of skirts and with the brilliant sparkle still in her eyes, she fluttered out the door and down the stairs to the street.
Where she stopped the sign read: "Mne. Sofronie. Hair Goods of All Kinds." One flight up Della ran, and collected herself, panting. Madame, large, too white, chilly, hardly looked the "Sofronie."
"Will you buy my hair?" asked Della.
"I buy hair," said Madame. "Take yer hat off and let's have a sight at the looks of it."
Down rippled the brown cascade.
"Twenty dollars," said Madame, lifting the mass with a practised hand.
"Give it to me quick," said Della.
Oh, and the next two hours tripped by on rosy wings. Forget the hashed metaphor. She was ransacking the stores for Jim's present.
She found it at last. It surely had been made for Jim and no one else. There was no other like it in any of the stores, and she had turned all of them inside out. It was a platinum fob chain simple and chaste in design, properly proclaiming its value by substance alone and not by meretricious ornamentation--as all good things should do. It was even worthy of The Watch. As soon as she saw it she knew that it must be Jim's. It was like him. Quietness and value--the description applied to both. Twenty-one dollars they took from her for it, and she hurried home with the 87 cents. With that chain on his watch Jim might be properly anxious about the time in any company. Grand as the watch was, he sometimes looked at it on the sly on account of the old leather strap that he used in place of a chain.
When Della reached home her intoxication gave way a little to prudence and reason. She got out her curling irons and lighted the gas and went to work repairing the ravages made by generosity added to love. Which is always a tremendous task, dear friends--a mammoth task.
Within forty minutes her head was covered with tiny, close-lying curls that made her look wonderfully like a truant schoolboy. She looked at her reflection in the mirror long, carefully, and critically.
"If Jim doesn't kill me," she said to herself, "before he takes a second look at me, he'll say I look like a Coney Island chorus girl. But what could I do--oh! what could I do with a dollar and eighty- seven cents?"
At 7 o'clock the coffee was made and the frying-pan was on the back of the stove hot and ready to cook the chops.
Jim was never late. Della doubled the fob chain in her hand and sat on the corner of the table near the door that he always entered. Then she heard his step on the stair away down on the first flight, and she turned white for just a moment. She had a habit for saying little silent prayer about the simplest everyday things, and now she whispered: "Please God, make him think I am still pretty."
The door opened and Jim stepped in and closed it. He looked thin and very serious. Poor fellow, he was only twenty-two--and to be burdened with a family! He needed a new overcoat and he was without gloves.
Jim stopped inside the door, as immovable as a setter at the scent of quail. His eyes were fixed upon Della, and there was an expression in them that she could not read, and it terrified her. It was not anger, nor surprise, nor disapproval, nor horror, nor any of the sentiments that she had been prepared for. He simply stared at her fixedly with that peculiar expression on his face.
Della wriggled off the table and went for him.
"Jim, darling," she cried, "don't look at me that way. I had my hair cut off and sold because I couldn't have lived through Christmas without giving you a present. It'll grow out again--you won't mind, will you? I just had to do it. My hair grows awfully fast. Say `Merry Christmas!' Jim, and let's be happy. You don't know what a nice-- what a beautiful, nice gift I've got for you."
"You've cut off your hair?" asked Jim, laboriously, as if he had not arrived at that patent fact yet even after the hardest mental labor.
"Cut it off and sold it," said Della. "Don't you like me just as well, anyhow? I'm me without my hair, ain't I?"
Jim looked about the room curiously.
"You say your hair is gone?" he said, with an air almost of idiocy.
"You needn't look for it," said Della. "It's sold, I tell you--sold and gone, too. It's Christmas Eve, boy. Be good to me, for it went for you. Maybe the hairs of my head were numbered," she went on with sudden serious sweetness, "but nobody could ever count my love for you. Shall I put the chops on, Jim?"
Out of his trance Jim seemed quickly to wake. He enfolded his Della. For ten seconds let us regard with discreet scrutiny some inconsequential object in the other direction. Eight dollars a week or a million a year--what is the difference? A mathematician or a wit would give you the wrong answer. The magi brought valuable gifts, but that was not among them. This dark assertion will be illuminated later on.
Jim drew a package from his overcoat pocket and threw it upon the table.
"Don't make any mistake, Dell," he said, "about me. I don't think there's anything in the way of a haircut or a shave or a shampoo that could make me like my girl any less. But if you'll unwrap that package you may see why you had me going a while at first."
White fingers and nimble tore at the string and paper. And then an ecstatic scream of joy; and then, alas! a quick feminine change to hysterical tears and wails, necessitating the immediate employment of all the comforting powers of the lord of the flat.
For there lay The Combs--the set of combs, side and back, that Della had worshipped long in a Broadway window. Beautiful combs, pure tortoise shell, with jewelled rims--just the shade to wear in the beautiful vanished hair. They were expensive combs, she knew, and her heart had simply craved and yearned over them without the least hope of possession. And now, they were hers, but the tresses that should have adorned the coveted adornments were gone.
But she hugged them to her bosom, and at length she was able to look up with dim eyes and a smile and say: "My hair grows so fast, Jim!"
And them Della leaped up like a little singed cat and cried, "Oh, oh!"
Jim had not yet seen his beautiful present. She held it out to him eagerly upon her open palm. The dull precious metal seemed to flash with a reflection of her bright and a
There was clearly nothing to do but flop down on the shabby little couch and howl. So Della did it. Which instigates the moral reflection that life is made up of sobs, sniffles, and smiles, with sniffles predominating.
While the mistress of the home is gradually subsiding from the first stage to the second, take a look at the home. A furnished flat at $8 per week. It did not exactly beggar description, but it certainly had that word on the lookout for the mendicancy squad.
In the vestibule below was a letter-box into which no letter would go, and an electric button from which no mortal finger could coax a ring. Also appertaining thereunto was a card bearing the name "Mr. James Dillingham Young."
The "Dillingham" had been flung to the breeze during a former period of prosperity when its possessor was being paid $30 per week. Now, when the income was shrunk to $20, though, they were thinking seriously of contracting to a modest and unassuming D. But whenever Mr. James Dillingham Young came home and reached his flat above he was called "Jim" and greatly hugged by Mrs. James Dillingham Young, already introduced to you as Della. Which is all very good.
Della finished her cry and attended to her cheeks with the powder rag. She stood by the window and looked out dully at a gray cat walking a gray fence in a gray backyard. Tomorrow would be Christmas Day, and she had only $1.87 with which to buy Jim a present. She had been saving every penny she could for months, with this result. Twenty dollars a week doesn't go far. Expenses had been greater than she had calculated. They always are. Only $1.87 to buy a present for Jim. Her Jim. Many a happy hour she had spent planning for something nice for him. Something fine and rare and sterling--something just a little bit near to being worthy of the honor of being owned by Jim.
There was a pier-glass between the windows of the room. Perhaps you have seen a pierglass in an $8 flat. A very thin and very agile person may, by observing his reflection in a rapid sequence of longitudinal strips, obtain a fairly accurate conception of his looks. Della, being slender, had mastered the art.
Suddenly she whirled from the window and stood before the glass. Her eyes were shining brilliantly, but her face had lost its color within twenty seconds. Rapidly she pulled down her hair and let it fall to its full length.
Now, there were two possessions of the James Dillingham Youngs in which they both took a mighty pride. One was Jim's gold watch that had been his father's and his grandfather's. The other was Della's hair. Had the queen of Sheba lived in the flat across the airshaft, Della would have let her hair hang out the window some day to dry just to depreciate Her Majesty's jewels and gifts. Had King Solomon been the janitor, with all his treasures piled up in the basement, Jim would have pulled out his watch every time he passed, just to see him pluck at his beard from envy.
So now Della's beautiful hair fell about her rippling and shining like a cascade of brown waters. It reached below her knee and made itself almost a garment for her. And then she did it up again nervously and quickly. Once she faltered for a minute and stood still while a tear or two splashed on the worn red carpet.
On went her old brown jacket; on went her old brown hat. With a whirl of skirts and with the brilliant sparkle still in her eyes, she fluttered out the door and down the stairs to the street.
Where she stopped the sign read: "Mne. Sofronie. Hair Goods of All Kinds." One flight up Della ran, and collected herself, panting. Madame, large, too white, chilly, hardly looked the "Sofronie."
"Will you buy my hair?" asked Della.
"I buy hair," said Madame. "Take yer hat off and let's have a sight at the looks of it."
Down rippled the brown cascade.
"Twenty dollars," said Madame, lifting the mass with a practised hand.
"Give it to me quick," said Della.
Oh, and the next two hours tripped by on rosy wings. Forget the hashed metaphor. She was ransacking the stores for Jim's present.
She found it at last. It surely had been made for Jim and no one else. There was no other like it in any of the stores, and she had turned all of them inside out. It was a platinum fob chain simple and chaste in design, properly proclaiming its value by substance alone and not by meretricious ornamentation--as all good things should do. It was even worthy of The Watch. As soon as she saw it she knew that it must be Jim's. It was like him. Quietness and value--the description applied to both. Twenty-one dollars they took from her for it, and she hurried home with the 87 cents. With that chain on his watch Jim might be properly anxious about the time in any company. Grand as the watch was, he sometimes looked at it on the sly on account of the old leather strap that he used in place of a chain.
When Della reached home her intoxication gave way a little to prudence and reason. She got out her curling irons and lighted the gas and went to work repairing the ravages made by generosity added to love. Which is always a tremendous task, dear friends--a mammoth task.
Within forty minutes her head was covered with tiny, close-lying curls that made her look wonderfully like a truant schoolboy. She looked at her reflection in the mirror long, carefully, and critically.
"If Jim doesn't kill me," she said to herself, "before he takes a second look at me, he'll say I look like a Coney Island chorus girl. But what could I do--oh! what could I do with a dollar and eighty- seven cents?"
At 7 o'clock the coffee was made and the frying-pan was on the back of the stove hot and ready to cook the chops.
Jim was never late. Della doubled the fob chain in her hand and sat on the corner of the table near the door that he always entered. Then she heard his step on the stair away down on the first flight, and she turned white for just a moment. She had a habit for saying little silent prayer about the simplest everyday things, and now she whispered: "Please God, make him think I am still pretty."
The door opened and Jim stepped in and closed it. He looked thin and very serious. Poor fellow, he was only twenty-two--and to be burdened with a family! He needed a new overcoat and he was without gloves.
Jim stopped inside the door, as immovable as a setter at the scent of quail. His eyes were fixed upon Della, and there was an expression in them that she could not read, and it terrified her. It was not anger, nor surprise, nor disapproval, nor horror, nor any of the sentiments that she had been prepared for. He simply stared at her fixedly with that peculiar expression on his face.
Della wriggled off the table and went for him.
"Jim, darling," she cried, "don't look at me that way. I had my hair cut off and sold because I couldn't have lived through Christmas without giving you a present. It'll grow out again--you won't mind, will you? I just had to do it. My hair grows awfully fast. Say `Merry Christmas!' Jim, and let's be happy. You don't know what a nice-- what a beautiful, nice gift I've got for you."
"You've cut off your hair?" asked Jim, laboriously, as if he had not arrived at that patent fact yet even after the hardest mental labor.
"Cut it off and sold it," said Della. "Don't you like me just as well, anyhow? I'm me without my hair, ain't I?"
Jim looked about the room curiously.
"You say your hair is gone?" he said, with an air almost of idiocy.
"You needn't look for it," said Della. "It's sold, I tell you--sold and gone, too. It's Christmas Eve, boy. Be good to me, for it went for you. Maybe the hairs of my head were numbered," she went on with sudden serious sweetness, "but nobody could ever count my love for you. Shall I put the chops on, Jim?"
Out of his trance Jim seemed quickly to wake. He enfolded his Della. For ten seconds let us regard with discreet scrutiny some inconsequential object in the other direction. Eight dollars a week or a million a year--what is the difference? A mathematician or a wit would give you the wrong answer. The magi brought valuable gifts, but that was not among them. This dark assertion will be illuminated later on.
Jim drew a package from his overcoat pocket and threw it upon the table.
"Don't make any mistake, Dell," he said, "about me. I don't think there's anything in the way of a haircut or a shave or a shampoo that could make me like my girl any less. But if you'll unwrap that package you may see why you had me going a while at first."
White fingers and nimble tore at the string and paper. And then an ecstatic scream of joy; and then, alas! a quick feminine change to hysterical tears and wails, necessitating the immediate employment of all the comforting powers of the lord of the flat.
For there lay The Combs--the set of combs, side and back, that Della had worshipped long in a Broadway window. Beautiful combs, pure tortoise shell, with jewelled rims--just the shade to wear in the beautiful vanished hair. They were expensive combs, she knew, and her heart had simply craved and yearned over them without the least hope of possession. And now, they were hers, but the tresses that should have adorned the coveted adornments were gone.
But she hugged them to her bosom, and at length she was able to look up with dim eyes and a smile and say: "My hair grows so fast, Jim!"
And them Della leaped up like a little singed cat and cried, "Oh, oh!"
Jim had not yet seen his beautiful present. She held it out to him eagerly upon her open palm. The dull precious metal seemed to flash with a reflection of her bright and a
การแปล กรุณารอสักครู่..
หนึ่งดอลลาร์ และ 87 เซนต์ นั่นคือทั้งหมด หกสิบเซนต์มันอยู่ในเหรียญ เหรียญปลอดภัยหนึ่งและสองที่ เวลา โดย bulldozing คนขายของชำและผักและเนื้อจนเป็นแก้มเผากับใส่ความเงียบของตระหนี่เช่นปิดการซื้อขายโดยนัย สามครั้ง เดลลา นับมัน หนึ่งดอลลาร์ ( - เจ็ดเซ็นต์ และในวันถัดไปจะเป็นคริสต์มาส
มันชัดเจนไม่ได้ แต่ล้มลงบนที่นอนโทรมเล็กน้อย และเสียงหอน ดังนั้น เดลล่าทำ ซึ่ง instigates การสะท้อนชีวิตทางศีลธรรมที่ถูกสร้างขึ้นจากการร่ำไห้สะอึกสะอื้น สะอื้น และรอยยิ้ม กับ predominating จัง
ส่วนคุณผู้หญิงของบ้านจะค่อย ๆ ลดลงจากเวทีแรก ที่สอง ไปดูที่บ้าน ตกแต่งแฟลตที่ 8 $ ต่อสัปดาห์มันไม่เหมือนขอทานคําอธิบาย แต่มันก็มีคำนี้ในระวังสำหรับคนขอทานทีม
ในด้นล่างคือ กล่องจดหมายเข้า จดหมายที่ไม่ต้องไป และปุ่มไฟฟ้า ซึ่งไม่มีมนุษย์นิ้วสามารถเกลี้ยกล่อมให้แหวน ยัง appertaining ทรงมีการ์ดชื่อ " แบริ่ง เจมส์ ดิลลิงแฮมยอง "
" ดิลลิงแฮม " ถูกเหวี่ยงให้สายลมในช่วงเวลาอดีตของความเจริญรุ่งเรืองเมื่อผู้ครอบครองถูกจ่าย $ 30 ต่อสัปดาห์ ตอนนี้ เมื่อรายได้หดไป $ 20 , แม้ว่า พวกเขาคิดอย่างจริงจังของสัญญาที่จะเจียมเนื้อเจียมตัวและนอบน้อมดี แต่เมื่อใดก็ตามที่คุณเจมส์ ดิลลิงแฮมยองกลับถึงแฟลตข้างบนเขาถูกเรียกว่า " จิม " และยิ่งกอดคุณนายเจมส์ ดิลลิงแฮมยอง แล้ว แนะนำให้คุณเป็นเดลลา . ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีมาก . . . . . .
เดลลา เสร็จแล้วเธอร้องไห้และเข้าร่วมกับเธอ แก้มกับแป้ง ผ้าขี้ริ้ว เธอยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปที่รั้ว เดินเร็วแมวสีเทาสีเทาในสนามหลังบ้านของสีเทา พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันคริสต์มาส เธอมีเพียง $ 1.87 ที่จะซื้อจิม ขวัญ เธอได้รับการบันทึกทุกเพนนี เธออาจเป็นเดือนกับผลนี้ ยี่สิบดอลลาร์สัปดาห์ไม่ไปไกล ค่าใช้จ่ายมีมากขึ้นกว่าที่เธอเคยคำนวณไว้ พวกเขาเป็นอย่างนั้นเสมอ เพียง $ 1.87 เพื่อซื้อของขวัญให้จิม นางจิม หลายชั่วโมงของความสุขที่เธอได้ใช้เวลาวางแผนทำอะไรดีๆ ให้เขา สิ่งที่ดีและหายากและเงินสเตอร์ลิง -- บางสิ่งบางอย่างเพียงเล็กน้อยใกล้จะคู่ควรกับเกียรติของการเป็นเจ้าของโดยจิม
มีท่าเรือกระจกระหว่างหน้าต่างของห้อง บางทีคุณอาจจะได้เห็น pierglass ใน $ 8 แบน เป็นคนผอมและว่องไวมากคนอาจจะโดยการสังเกตการสะท้อนของเขาในลำดับอย่างรวดเร็วของแถบตามยาว ได้รับความคิดที่ถูกต้องเป็นธรรมของหน้าตา เดลลาถูกเรียวมีมาสเตอร์ศิลปะ
อยู่ๆเธอก็ Whirled จากหน้าต่างและยืนอยู่หน้ากระจก
มันชัดเจนไม่ได้ แต่ล้มลงบนที่นอนโทรมเล็กน้อย และเสียงหอน ดังนั้น เดลล่าทำ ซึ่ง instigates การสะท้อนชีวิตทางศีลธรรมที่ถูกสร้างขึ้นจากการร่ำไห้สะอึกสะอื้น สะอื้น และรอยยิ้ม กับ predominating จัง
ส่วนคุณผู้หญิงของบ้านจะค่อย ๆ ลดลงจากเวทีแรก ที่สอง ไปดูที่บ้าน ตกแต่งแฟลตที่ 8 $ ต่อสัปดาห์มันไม่เหมือนขอทานคําอธิบาย แต่มันก็มีคำนี้ในระวังสำหรับคนขอทานทีม
ในด้นล่างคือ กล่องจดหมายเข้า จดหมายที่ไม่ต้องไป และปุ่มไฟฟ้า ซึ่งไม่มีมนุษย์นิ้วสามารถเกลี้ยกล่อมให้แหวน ยัง appertaining ทรงมีการ์ดชื่อ " แบริ่ง เจมส์ ดิลลิงแฮมยอง "
" ดิลลิงแฮม " ถูกเหวี่ยงให้สายลมในช่วงเวลาอดีตของความเจริญรุ่งเรืองเมื่อผู้ครอบครองถูกจ่าย $ 30 ต่อสัปดาห์ ตอนนี้ เมื่อรายได้หดไป $ 20 , แม้ว่า พวกเขาคิดอย่างจริงจังของสัญญาที่จะเจียมเนื้อเจียมตัวและนอบน้อมดี แต่เมื่อใดก็ตามที่คุณเจมส์ ดิลลิงแฮมยองกลับถึงแฟลตข้างบนเขาถูกเรียกว่า " จิม " และยิ่งกอดคุณนายเจมส์ ดิลลิงแฮมยอง แล้ว แนะนำให้คุณเป็นเดลลา . ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีมาก . . . . . .
เดลลา เสร็จแล้วเธอร้องไห้และเข้าร่วมกับเธอ แก้มกับแป้ง ผ้าขี้ริ้ว เธอยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปที่รั้ว เดินเร็วแมวสีเทาสีเทาในสนามหลังบ้านของสีเทา พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันคริสต์มาส เธอมีเพียง $ 1.87 ที่จะซื้อจิม ขวัญ เธอได้รับการบันทึกทุกเพนนี เธออาจเป็นเดือนกับผลนี้ ยี่สิบดอลลาร์สัปดาห์ไม่ไปไกล ค่าใช้จ่ายมีมากขึ้นกว่าที่เธอเคยคำนวณไว้ พวกเขาเป็นอย่างนั้นเสมอ เพียง $ 1.87 เพื่อซื้อของขวัญให้จิม นางจิม หลายชั่วโมงของความสุขที่เธอได้ใช้เวลาวางแผนทำอะไรดีๆ ให้เขา สิ่งที่ดีและหายากและเงินสเตอร์ลิง -- บางสิ่งบางอย่างเพียงเล็กน้อยใกล้จะคู่ควรกับเกียรติของการเป็นเจ้าของโดยจิม
มีท่าเรือกระจกระหว่างหน้าต่างของห้อง บางทีคุณอาจจะได้เห็น pierglass ใน $ 8 แบน เป็นคนผอมและว่องไวมากคนอาจจะโดยการสังเกตการสะท้อนของเขาในลำดับอย่างรวดเร็วของแถบตามยาว ได้รับความคิดที่ถูกต้องเป็นธรรมของหน้าตา เดลลาถูกเรียวมีมาสเตอร์ศิลปะ
อยู่ๆเธอก็ Whirled จากหน้าต่างและยืนอยู่หน้ากระจก
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- But neither ordered nor received them. C
- Being
- คุณเข้ามาในชีวิตฉันเพื่อต้องการที่จะหลอก
- do you see me with indifferenc
- ฉันคิดถึงคุณนะ นี่จะเป็นข้อความสุดท้ายที
- Bee-collected pollen consists mainly of
- reinforce to widen to listen to a
- ฉันรักคุนมากแต่ฉันคงดีไม่พอ
- got my Samsung, I pad expensive, my hand
- คุณได้ทำหน้าที่อย่างดีเยี่ยม
- The king presided over graduation ceremo
- ฉันรักคุนมากแต่ฉันคงดีไม่พอ
- The scientists studying her are convince
- เป็นความดี
- เย็บคาง 5 เข็ม
- do you see me with innerdifferenc
- หล่อเข้ม
- ฉันหิว
- ฉันต้องการเงิน
- Health-care directives allow you to leav
- I thought you would sleep :-o
- What else????
- ริมฝีปากบนของเธอสวยมาก
- so you been up to much the past few days
