1.1 Fiscal decentralisation and pro

1.1 Fiscal decentralisation and property tax
Even enthusiastic exponents of fiscal decentralisation agree that not all taxes are suitable for
local government. Taxes affecting the government’s stabilisation functions, such as trade
tariffs and VAT, should remain centralised, as they are cyclical and local governments
require stable revenue inflows for core services (Smoke 2001; Fjeldstad 2001, 2006). On the
other hand, decentralising distributive taxes such as corporate income tax could result in the
departure of the wealthy and influx of the poor into certain areas, exacerbating regional
inequalities (Bahl 1999; Smoke 2001; Fjeldstad 2001). A range of other taxes are, however,
considered suitable for local administration. This includes distributive ones applied to
immobile assets, minimising the problem of assets being shifted between localities
(Musgrave 2000; Smoke 2001; Bahl and Bird 2008; Fjeldstad and Heggstad 2011). Land and
property are the ultimate immobile assets (Fjeldstad 2006; Di John 2011). Various other
forms of tax, including local business taxes, are also thought appropriate for decentralising
(Bahl 1999; Fjeldstad 2006; Bahl and Bird 2008).
In reality, many sources of local revenue are not actually taxes at all, but various forms of
fees. These can include everything from fees for advertising billboards and parking, to
payments for local security services, planning applications and other administrative services,
as well as fines for an array of urban offences. Unlike these sources of government revenue,
taxes are not linked to the ‘provision or promise of any specific good or service in return for
payment’ (Lieberman 2002: 91). Taxes are thus usually considered to be qualitatively
different from fees, playing broader roles that feed into accountability, state-building and
social contracts (Bräutigam et al. 2008; Moore 2004, 2008; Von Stein [1885] 1964). Local
authorities in developing countries are often highly dependent on fees, but generally seek to
increase the ratio of local taxes to local fees over time. Regardless of the balance between
the two, most local authorities, even under conditions of substantial fiscal decentralisation,
are usually highly dependent on transfers from central government.
A further and relatively neglected question relates to which sorts of tax are most suitable for
decentralising to urban vis-à-vis rural local authorities. Bahl (1999) acknowledges the two
require different systems, but focuses primarily on the greater capability of urban
governments to raise taxes, rather than the vastly greater mandates for service delivery
delegated to them. Awareness that city governments are often severely underfunded despite
their comparatively lucrative tax base, has, however, been growing (Devas 2003; Fjeldstad
2006; Monkam and Moore 2015). Many local authorities employ a pot-pourri of overcomplicated
revenue instruments to address this (Brosio 2000), often with perverse
consequences (Smoke 2001), but the most critical sources of urban revenue are usually
property taxes and business/trading licences, in addition to large numbers of the kinds of
fees described above (Fjeldstad 2006; Fjeldstad and Heggstad 2011).
The scattergun approach to local taxation prevalent in the developing world reflects an
assumption that no single source of local taxation holds the potential to raise much money.
This is understandable with regard to rural areas and the small towns that characterised
much of Africa until relatively recently, which commonly hold limited potential for local
revenue generation. In major cities, however, real property or real estate – defined as an
area of land that has been legally delineated and improved or altered through human effort,
including through the construction of buildings – is a central feature of capital accumulation.
In such areas there is great potential to generate the majority of local income through taxing
this in a way that is also progressive and redistributive. Indeed, consensus has recently
grown that urban property tax is not only among the most underutilised, but potentially the
most progressive, forms of taxation in less developed countries (Fjeldstad 2006; Di John
2011; Fjeldstad and Heggstad 2011; Jibao and Prichard 2013; Monkam and Moore 2015).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1.1 เงิน decentralisation และภาษีทรัพย์สินเลขชี้กำลังกระตือรือร้นแม้ของเงิน decentralisation ตกลงว่า ภาษีทั้งหมดไม่เหมาะสำหรับรัฐบาลท้องถิ่น ภาษีที่มีผลต่อฟังก์ชันป้องกันภาพสั่นไหวของรัฐบาล เช่นการค้าภาษีศุลกากรและ VAT ควรยังคงอยู่ส่วนกลาง พวกเขาจะเป็นวงกลม และส่วนท้องต้องมีกระแสรายได้ที่มั่นคงสำหรับบริการหลัก (ควัน 2001 Fjeldstad 2001, 2006) ในการมืออื่น ๆ decentralising แจกแจงภาษีเช่นภาษีเงินได้นิติบุคคลอาจมีผลให้การออกเดินทางของพวกเศรษฐี และไหลบ่าเข้ามาของคนยากจนในบางพื้นที่ รุนแรงขึ้นในภูมิภาคไม่เท่าเทียมกัน (Bahl 1999 ควัน 2001 ทาง Fjeldstad ที่ 2001) ภาษีอื่น ๆ มากมายมี อย่างไรก็ตามถือว่าเหมาะสมสำหรับการจัดการท้องถิ่น ซึ่งรวมถึงการแจกแจงที่ใช้กับอดีตกาลสินทรัพย์ ลดปัญหาสินทรัพย์ที่ถูกเลื่อนไประหว่างท้องถิ่น(มัสเกรฟ 2000 ควัน 2001 Bahl และนก 2008 Fjeldstad และ Heggstad 2554) ที่ดิน และคุณสมบัติมีสินทรัพย์อดีตกาลสุดยอด (Fjeldstad 2006 จอห์น Di 2011) ต่าง ๆ อื่น ๆแบบฟอร์มภาษี รวมภาษีท้องถิ่น ยังมีความคิดที่เหมาะสมสำหรับ decentralising(Bahl 1999 Fjeldstad 2006 Bahl และนก 2551)ในความเป็นจริง หลายแหล่งของรายได้ที่ท้องถิ่นไม่จริงภาษีเลย แต่รูปแบบต่าง ๆค่าธรรมเนียม เหล่านี้สามารถรวมทุกอย่างจากค่าธรรมเนียมสำหรับป้ายโฆษณาและที่จอดรถ การการชำระเงินสำหรับแอปพลิเคชันและบริการดูแล วางแผน บริการรักษาความปลอดภัยท้องถิ่นเช่นเดียวกับค่าปรับสำหรับอาร์เรย์ของเมืองกระทำ ซึ่งแตกต่างจากแหล่งเหล่านี้ของรายได้รัฐบาลภาษีไม่เชื่อมโยงกับการ ' สำรองหรือสัญญาของเฉพาะใด ๆ หรือบริการ return สำหรับการชำระเงิน ' (ลี 2002:91) ภาษีจึงมักจะถือว่ามีคุณภาพแตกต่างจากค่าธรรมเนียม การเล่นบทบาทที่กว้างขึ้นซึ่งเป็นความรับผิดชอบ อาคารรัฐ และสัญญาสังคม (Bräutigam et al. 2008 มัวร์ 2004, 2008 ฟอนสไตน์ [1885] 1964) ในท้องถิ่นหน่วยงานในประเทศกำลังพัฒนามักสูงขึ้นกับค่า แต่โดยทั่วไปพยายามเพิ่มอัตราส่วนของภาษีท้องถิ่นค่าธรรมเนียมภายในเวลา โดยไม่คำนึงถึงสมดุลระหว่างสอง สุดหน่วยงานท้องถิ่น แม้ภายใต้เงื่อนไขการพบเงิน decentralisationมักสูงขึ้นกับโอนจากรัฐบาลกลางคำถามเพิ่มเติม และถูกละเลยค่อนข้างเกี่ยวข้องกับภาษีประเภทใดเหมาะสมสุดสำหรับdecentralising เมืองพิพาท-vis-ชนบทเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น Bahl (1999) รับทราบทั้งสองต้องใช้ระบบที่แตกต่าง เน้นหลักความสามารถมากขึ้นในการเมืองรัฐบาลจะเพิ่มภาษี มากกว่าบริการส่งเอกสารมากขึ้นอย่างมากมายมอบหมายให้ การรับรู้ที่รุนแรงมักจะมี underfunded รัฐบาลเมืองแม้มีของฐานภาษีที่ค่อนข้างร่ำรวย มี อย่างไรก็ตาม การเจริญเติบโต (Devas 2003 Fjeldstad2006 Monkam และมัวร์ 2015) หลายหน่วยงานท้องถิ่นจ้างที่หอมของ overcomplicatedrevenue instruments to address this (Brosio 2000), often with perverseconsequences (Smoke 2001), but the most critical sources of urban revenue are usuallyproperty taxes and business/trading licences, in addition to large numbers of the kinds offees described above (Fjeldstad 2006; Fjeldstad and Heggstad 2011).The scattergun approach to local taxation prevalent in the developing world reflects anassumption that no single source of local taxation holds the potential to raise much money.This is understandable with regard to rural areas and the small towns that characterisedmuch of Africa until relatively recently, which commonly hold limited potential for localrevenue generation. In major cities, however, real property or real estate – defined as anarea of land that has been legally delineated and improved or altered through human effort,including through the construction of buildings – is a central feature of capital accumulation.In such areas there is great potential to generate the majority of local income through taxingthis in a way that is also progressive and redistributive. Indeed, consensus has recentlygrown that urban property tax is not only among the most underutilised, but potentially themost progressive, forms of taxation in less developed countries (Fjeldstad 2006; Di John2011; Fjeldstad and Heggstad 2011; Jibao and Prichard 2013; Monkam and Moore 2015).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.1 การกระจายอำนาจและภาษีทรัพย์สินการคลัง
แม้เลขชี้กำลังกระตือรือร้นของการกระจายอำนาจทางการคลังยอมรับว่าไม่ได้ภาษีทั้งหมดมีความเหมาะสมสำหรับ
รัฐบาลท้องถิ่น ภาษีที่มีผลกระทบต่อฟังก์ชั่นการรักษาเสถียรภาพของรัฐบาลเช่นการค้า
และภาษีศุลกากรภาษีมูลค่าเพิ่มจะยังคงรวมศูนย์ที่พวกเขาเป็นวัฏจักรและรัฐบาลท้องถิ่น
ต้องมีการไหลเข้าของเงินรายได้ที่มั่นคงสำหรับบริการหลัก (สูบบุหรี่ 2001 Fjeldstad 2001 2006) บน
มืออื่น ๆ กระจายภาษีการจำหน่ายเช่นภาษีเงินได้นิติบุคคลจะส่งผลใน
การเดินทางของความมั่งคั่งและการไหลเข้าของคนยากจนลงในบางพื้นที่ระดับภูมิภาครุนแรง
ความไม่เท่าเทียมกัน (Bahl 1999; สูบบุหรี่ 2001 Fjeldstad 2001) ช่วงของภาษีอื่น ๆ มี แต่
การพิจารณาความเหมาะสมในการบริหารงานท้องถิ่น ซึ่งรวมถึงคนที่นำไปใช้กับการจำหน่าย
สินทรัพย์เคลื่อนที่ลดปัญหาที่เกิดขึ้นของสินทรัพย์ถูกย้ายระหว่างเมือง
(เกรฟส์ 2000 สูบบุหรี่ 2001 Bahl และนก 2008 Fjeldstad และ Heggstad 2011) ที่ดินและ
อสังหาริมทรัพย์เป็นสินทรัพย์ที่สามารถเคลื่อนที่ได้ดีที่สุด (Fjeldstad 2006 Di จอห์น 2011) อื่น ๆ อีกมากมาย
ในรูปแบบของภาษีรวมถึงภาษีธุรกิจในท้องถิ่นมีความคิดที่ยังเหมาะสมสำหรับการกระจาย
. (Bahl 1999; Fjeldstad 2006; Bahl และนก 2008)
ในความเป็นจริงหลายแหล่งที่มาของรายได้ในประเทศจะไม่จริงภาษีเลย แต่รูปแบบต่างๆของ
ค่าธรรมเนียม . เหล่านี้สามารถรวมทุกอย่างจากค่าใช้จ่ายสำหรับป้ายโฆษณาและที่จอดรถเพื่อ
การชำระเงินสำหรับการให้บริการรักษาความปลอดภัยท้องถิ่น, การประยุกต์ใช้การวางแผนและการบริการบริหารอื่น ๆ
เช่นเดียวกับค่าปรับสำหรับอาร์เรย์ของการกระทำผิดของเมืองในยุค ซึ่งแตกต่างจากแหล่งข้อมูลเหล่านี้ของรัฐบาลมีรายได้,
ภาษีจะไม่เชื่อมโยงกับ 'การให้หรือสัญญาของดีใด ๆ ที่เฉพาะเจาะจงหรือบริการในการตอบแทนสำหรับ
การชำระเงิน "(ลีเบอร์แมน 2002: 91) ภาษีจึงมักจะถือว่าเป็นคุณภาพ
ที่แตกต่างจากค่าธรรมเนียมการเล่นบทบาทที่กว้างขึ้นที่ป้อนเข้าสู่ความรับผิดชอบของรัฐที่สร้างและ
สัญญาประชาคม (Bräutigam et al, 2008. มัวร์ 2004 2008 ฟอนสไตน์ [1885] 1964) ท้องถิ่น
หน่วยงานในประเทศที่กำลังพัฒนามักจะสูงขึ้นอยู่กับค่าใช้จ่าย แต่โดยทั่วไปแล้วพยายามที่จะ
เพิ่มอัตราส่วนของภาษีท้องถิ่นค่าธรรมเนียมท้องถิ่นเมื่อเวลาผ่านไป โดยไม่คำนึงถึงความสมดุลระหว่าง
สองหน่วยงานในท้องถิ่นมากที่สุดแม้ภายใต้เงื่อนไขของการกระจายอำนาจทางการคลังที่สำคัญ
มักจะสูงขึ้นอยู่กับการถ่ายโอนจากรัฐบาลกลาง.
คำถามต่อไปและค่อนข้างละเลยที่เกี่ยวข้องกับการที่ประเภทของภาษีที่มีความเหมาะสมมากที่สุดสำหรับการ
กระจายไปยังเมือง Vis -A-Vis เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นชนบท Bahl (1999) รับทราบทั้งสอง
ต้องมีระบบที่แตกต่างกัน แต่เน้นหลักในความสามารถที่มากขึ้นของเมือง
รัฐบาลจะขึ้นภาษีมากกว่าเอกสารอย่างมากมายมากขึ้นสำหรับการส่งมอบบริการ
ที่ได้รับมอบหมายให้กับพวกเขา การรับรู้ว่ารัฐบาลเมืองมักจะมีงบประมาณอย่างรุนแรงแม้จะมี
ฐานภาษีของพวกเขาร่ำรวยเปรียบเทียบได้ แต่การเติบโต (อมร 2003 Fjeldstad
2006 Monkam และมัวร์ 2015) หน่วยงานท้องถิ่นหลายจ้างหม้อ Pourri ของ overcomplicated
ตราสารรายได้ที่อยู่นี้ (Brosio 2000) มักจะมีขี้อ้อน
ผลกระทบ (สูบบุหรี่ 2001) แต่แหล่งที่สำคัญที่สุดของรายได้ในเมืองมักจะมี
ภาษีทรัพย์สินและใบอนุญาตประกอบธุรกิจ / การซื้อขายที่นอกเหนือไปจาก จำนวนชนิดของ
ค่าธรรมเนียมที่อธิบายข้างต้น. (Fjeldstad 2006 Fjeldstad และ Heggstad 2011)
วิธีการ scattergun เพื่อการจัดเก็บภาษีท้องถิ่นที่แพร่หลายในประเทศกำลังพัฒนาสะท้อนให้เห็นถึง
. สมมติฐานที่ว่าไม่มีแหล่งเดียวของการเก็บภาษีท้องถิ่นถือศักยภาพที่จะเพิ่มเงินให้มาก
นี้เป็น เข้าใจในเรื่องเกี่ยวกับพื้นที่ชนบทและเมืองเล็ก ๆ ที่มีลักษณะที่มี
มากของทวีปแอฟริกาจนค่อนข้างเร็ว ๆ นี้ซึ่งปกติจะมีศักยภาพที่ จำกัด สำหรับในท้องถิ่น
สร้างรายได้ ในเมืองใหญ่ แต่ทรัพย์สินที่แท้จริงหรืออสังหาริมทรัพย์ - กำหนดให้เป็น
พื้นที่ของที่ดินที่ได้รับการเบี่ยงถูกต้องตามกฎหมายและมีการปรับปรุงหรือเปลี่ยนแปลงผ่านความพยายามของมนุษย์
รวมทั้งผ่านการก่อสร้างอาคาร - เป็นคุณลักษณะที่สำคัญของการสะสมทุน.
ในพื้นที่ดังกล่าวมี มีศักยภาพที่ดีในการสร้างรายได้ส่วนใหญ่ของท้องถิ่นผ่านการเก็บภาษี
นี้ในทางที่ยังเป็นความก้าวหน้าและ redistributive แท้จริงฉันทามติได้เมื่อเร็ว ๆ นี้
การเติบโตที่ภาษีทรัพย์สินในเมืองไม่ได้เป็นเพียงในหมู่ underutilized มากที่สุด แต่ที่อาจ
มีความก้าวหน้ามากที่สุดในรูปแบบของการจัดเก็บภาษีในประเทศที่พัฒนาน้อยกว่า (Fjeldstad 2006 Di จอห์น
ปี 2011 Fjeldstad และ Heggstad 2011 Jibao และพริชาร์ 2013; Monkam และมัวร์ 2015)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1.1 ภาษีทรัพย์สินและการคลัง Decentralisationแม้แต่ กระตือรือร้น ผู้สนับสนุนงบประมาณ Decentralisation ยอมรับว่าไม่ทั้งหมดจะเหมาะสำหรับภาษีรัฐบาลท้องถิ่น ภาษีที่ส่งผลต่อเสถียรภาพการทำงานของรัฐบาล เช่นการค้าภาษีศุลกากรและภาษีมูลค่าเพิ่มควรจะอยู่ส่วนกลางเช่นที่พวกเขาหมุนเวียนและรัฐบาลท้องถิ่นต้องใช้กระแสรายได้ที่มั่นคงสำหรับบริการหลัก ( ควัน 2001 fjeldstad 2001 , 2006 ) บนมืออื่น ๆ , decentralising ภาษีการกระจาย เช่น ภาษีเงินได้นิติบุคคล อาจส่งผลในการเดินทางของคนร่ำรวยและการไหลเข้าของคนจนในบางพื้นที่ ขอบเขตระดับภูมิภาคอสมการ ( บัล 1999 ; ควัน 2001 fjeldstad 2001 ) ช่วงของภาษีอื่น ๆ อย่างไรก็ตามการพิจารณาที่เหมาะสมสำหรับการบริหารงานท้องถิ่น นี้รวมถึงการกระจายที่ใช้สินทรัพย์ที่ไม่ไหวติง ลดปัญหาของสินทรัพย์การเปลี่ยนระหว่างพื้นที่( มัสเกรฟ 2000 ; ควัน 2001 ; บัล และนก 2008 ; และ fjeldstad heggstad 2011 ) และที่ดินคุณสมบัติเป็น ultimate ซึ่งทรัพย์สิน ( fjeldstad 2006 ; di จอห์น 2011 ) ต่าง ๆรูปแบบของภาษีรวมถึงภาษีธุรกิจท้องถิ่น ยังมีความคิดที่เหมาะสมสำหรับ decentralising( บัล 1999 ; fjeldstad 2006 ; บัล และนก 2008 )ในความเป็นจริง , แหล่งที่มาของรายได้ภาษีท้องถิ่น ไม่ได้ถูกทั้งหมด แต่รูปแบบต่างๆค่าธรรมเนียม เหล่านี้สามารถรวมทุกอย่างจากค่าธรรมเนียมสำหรับป้ายโฆษณา และที่จอดรถ ,การชำระเงินสำหรับการบริการการรักษาความปลอดภัยท้องถิ่น , การวางแผนงานและบริหารการบริการอื่น ๆรวมทั้งค่าปรับสำหรับอาร์เรย์ของเมืองความผิด ซึ่งแตกต่างจาก เหล่านี้ แหล่งที่มาของรายได้ของรัฐบาลภาษีจะไม่เชื่อมโยงกับการใด ๆที่เฉพาะเจาะจงหรือสัญญาของสินค้าหรือการบริการในคืนการชําระเงิน " ( ลีเบอร์แมน 2002 : 91 ) ภาษีจึงมีการพิจารณามักจะเป็นเชิงคุณภาพแตกต่างจากค่าเล่นถูกป้อนเข้าสู่บทบาทที่รับผิดชอบ , รัฐอาคารสัญญาทางสังคม ( BR และ utigam et al . 2008 ; มัวร์ 2004 , 2008 ; Von Stein [ 1 ] 1964 ) ท้องถิ่นเจ้าหน้าที่ในประเทศกำลังพัฒนามักจะสูงขึ้นในค่าใช้จ่าย แต่โดยทั่วไปพยายามที่จะเพิ่มสัดส่วนของภาษีท้องถิ่นค่าธรรมเนียมท้องถิ่นตลอดเวลา โดยไม่คำนึงถึงความสมดุลระหว่างสองหน่วยงานท้องถิ่นที่สุด ภายใต้เงื่อนไขของ Decentralisation การคลังมากมักจะสูงขึ้นในการถ่ายโอนจากส่วนกลางของรัฐบาลต่อไปและค่อนข้างละเลยคำถามที่เกี่ยวข้องกับประเภทของภาษีที่เหมาะสมที่สุดสำหรับdecentralising เมือง Vis Vis - ล่าสุด - ชนบทท้องถิ่น . บัล ( 1999 ) ยอมรับ สองต้องใช้ระบบที่แตกต่างกัน แต่เน้นหลักในเมืองมากขึ้นรัฐบาลจะขึ้นภาษี มากกว่าขึ้นอย่างมากมาย บริการจัดส่งเอกสารสำหรับมอบหมายให้พวกเขา รับรู้ว่า รัฐบาลเมืองมักจะรุนแรง underfunded ทั้งๆฐานภาษี ใกล้เคียงที่ร่ำรวยได้ อย่างไรก็ตาม การเติบโตแบบ fjeldstad ( 2003 ;2006 ; และ monkam มัวร์ 2015 ) เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นหลายคนใช้หม้อ pourri ของ overcomplicatedรายได้ใช้ที่อยู่นี้ ( brosio 2000 ) , มักจะมี ขี้อ้อนผลควัน 2001 ) แต่แหล่งที่สำคัญที่สุดของรายได้ของเมืองมักจะภาษีทรัพย์สินและใบอนุญาตธุรกิจ / ค้าขาย นอกจากตัวเลขขนาดใหญ่ของชนิดค่าธรรมเนียมที่อธิบายข้างต้น ( fjeldstad 2006 ; fjeldstad และ heggstad 2011 )การ scattergun แนวทางภาษีท้องถิ่นที่แพร่หลายในประเทศกำลังพัฒนาทั่วโลกสะท้อนสมมติว่าไม่มีแหล่งเดียวของภาษีท้องถิ่นมีศักยภาพที่จะเพิ่มเงินเท่าไหร่นี่คือเข้าใจเกี่ยวกับชนบทและเมืองเล็ก ๆที่ลักษณะมากของแอฟริกาจนกว่าจะค่อนข้างเร็ว ๆ นี้ ซึ่งโดยทั่วไปถือศักยภาพท้องถิ่น จำกัดสร้างรายได้ ในเมืองหลัก อย่างไรก็ตาม สังหาริมทรัพย์หรืออสังหาริมทรัพย์ เช่นการจำกัดพื้นที่ของที่ดินที่ถูก delineated และการปรับปรุงหรือเปลี่ยนแปลงกฎหมาย ผ่านความพยายามของมนุษย์รวมทั้งการก่อสร้างและอาคารเป็นคุณลักษณะกลางของการสะสมทุนในพื้นที่ดังกล่าวมีศักยภาพในการสร้างส่วนใหญ่ของรายได้ภาษีท้องถิ่นผ่านนี้ในทางที่ยังก้าวหน้าและ redistributive . แน่นอน รับเมื่อเร็ว ๆ นี้โตที่ภาษีทรัพย์สินในเมืองไม่เพียง แต่ในหมู่ขาย underutilised มากที่สุด แต่อาจที่ก้าวหน้ามากที่สุด รูปแบบของการเก็บภาษีในประเทศที่พัฒนาน้อยกว่า ( fjeldstad 2006 ; ดิ จอห์น2011 ; fjeldstad และ heggstad 2011 ; jibao และพริเชิร์ด 2013 ; และ monkam มัวร์ 2015 )