The first versions of MS-DOS gave a

The first versions of MS-DOS gave all available memory to the resident application program, but that proved insufficient because the simple contiguous memory allocation scheme didn’t allow application programs to dynamically allocate and deallocate memory blocks.

With Version 2.0, MS-DOS began supporting dynamic allocation, modification, and release of main memory blocks by application programs.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รุ่นแรกของ MS-DOS ให้หน่วยความจำทั้งหมดไปยังโปรแกรมประยุกต์ที่มีถิ่นที่อยู่ แต่ที่พิสูจน์แล้วว่าไม่เพียงพอเนื่องจากแผนงานการจัดสรรหน่วยความจำง่ายไม่อนุญาตให้โปรแกรมประยุกต์เพื่อจัดสรร และ deallocate หน่วยความจำแบบไดนามิกบล็อก รุ่น 2.0, MS-DOS เริ่มสนับสนุนการปันส่วนแบบไดนามิก แก้ไข และการเปิดตัวของบล็อกหน่วยความจำหลัก โดยโปรแกรมประยุกต์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รุ่นแรกของ MS-DOS ให้หน่วยความจำที่มีอยู่ทั้งหมดไปยังโปรแกรมประยุกต์ที่มีถิ่นที่อยู่ แต่ที่พิสูจน์แล้วว่าไม่เพียงพอเพราะโครงการจัดสรรหน่วยความจำที่อยู่ติดกันง่ายไม่อนุญาตให้โปรแกรมประยุกต์ใช้ในการจัดสรรแบบไดนามิกและบล็อกหน่วยความจำ DEALLOCATE.

ด้วยรุ่น 2.0 MS-DOS เริ่ม สนับสนุนการจัดสรรแบบไดนามิกการปรับเปลี่ยนและการเปิดตัวของบล็อกหน่วยความจำหลักโดยโปรแกรมแอพลิเคชัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รุ่นแรกของโปรแกรมที่ให้ความทรงจำทั้งหมดใช้ได้กับโปรแกรมถิ่นที่อยู่ แต่ที่พิสูจน์แล้วว่าไม่เพียงพอ เพราะความง่าย ติดโครงการจัดสรรไม่อนุญาตให้โปรแกรมประยุกต์เพื่อการจัดสรรแบบไดนามิก และ deallocate บล็อกหน่วยความจำกับรุ่น 2.0 , โปรแกรมสนับสนุนการจัดสรรแบบไดนามิกเริ่มปรับเปลี่ยน และเผยแพร่ของบล็อกหน่วยความจำหลักโดยโปรแกรมประยุกต์