Kampong Ayer is believed to have be

Kampong Ayer is believed to have been inhabited for several centuries. There are several historical records, particularly foreign sources, which reported the existence of 'water settlements' on the Brunei River. The most well known is arguably the account by Antonio Pigafetta, an Italian explorer, on his visit to Brunei as part of the Magellan fleet in 1521,[5] in which he described the settlement asentirely built in salt water... It contains twenty-five thousand hearths (families). The houses are all constructed of wood and built up from the ground on tall pillars.— Antonio Pigafetta, European Sources for the History of the Sultanate of Brunei in the Sixteenth Century, p. 11There is a possibility that the stilt settlement might not have always been where it is today, that Kampong Ayer might have undergone relocation throughout history. Olivier van Noort, a Dutch, on his stay in Brunei from December 1600 to January 1601, described the houses (of the nobles) asmade of wood, and built on such light piles that when there is a storm or some other untoward event these houses can be removed from one side of the river to the other.— Olivier van Noort, European Sources for the History of the Sultanate of Brunei in the Sixteenth Century, p. 96The stilt settlement of what we know today as Kampong Ayer had always been the primary settlement area of the de facto capital of the Bruneian Empire for centuries.[6] However, the role also extended into the time from the arrival, and subsequent imperial presence of the British even until the early 20th century. It was only during the Residential period that a programme which encouraged the Kampong Ayer residents to resettle on land began to be introduced, although it was initially unsuccessful but eventually took off, resulting in significant reduction to its population. Nevertheless, substantial number of residents still remain to live on water. Kampong Ayer also survived bombardments during World War II.[7]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Kampong Ayer เชื่อว่าจะได้รับการอาศัยอยู่นานหลายร้อยปี มีบันทึกทางประวัติศาสตร์หลายแห่งโดยเฉพาะอย่างยิ่งแหล่งต่างประเทศซึ่งรายงานการดำรงอยู่ของ 'การตั้งถิ่นฐานของน้ำในแม่น้ำบรูไนมี ที่รู้จักกันดีที่สุดคือเนื้อหาที่บัญชีโดยอันโตนิโอกาเฟต, นักสำรวจชาวอิตาลีในการไปเยือนบรูไนเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพเรือมาเจลลันใน 1521 ที่ [5] ซึ่งเขาอธิบายการตั้งถิ่นฐานเป็น

สร้างขึ้นทั้งหมดในน้ำทะเล ... มันมี สองหมื่นห้าพันเตาผิง (ครอบครัว) บ้านที่สร้างจากไม้ทั้งหมดและสร้างขึ้นมาจากพื้นดินบนเสาสูง

- อันโตนิโอกาเฟตแหล่งที่มาของยุโรปสำหรับประวัติศาสตร์ของรัฐสุลต่านของบรูไนในศตวรรษที่สิบหกพี 11
มีความเป็นไปได้ว่าการตั้งถิ่นฐานเสาอาจจะไม่ได้รับเสมอที่เป็นอยู่ในปัจจุบันคือว่า Kampong Ayer อาจจะมีการย้ายถิ่นฐานระดับการตลอดประวัติศาสตร์ โอลิวิเยร์ฟานนอ ร์ต , ดัตช์, กับการเข้าพักของเขาในบรูไนตั้งแต่เดือนธันวาคม 1600 มกราคม 1601 อธิบายบ้าน (ของขุนนาง) ในฐานะ

ที่ทำจากไม้และสร้างขึ้นบนกองไฟดังกล่าวว่าเมื่อมีพายุหรือบางเหตุการณ์ร้ายแรงอื่น ๆ เหล่านี้ บ้านสามารถลบออกจากด้านใดด้านหนึ่งของแม่น้ำไปที่อื่น ๆ

- โอลิวิเยร์ฟานนอ ร์ต แหล่งที่มาของยุโรปสำหรับประวัติศาสตร์ของรัฐสุลต่านของบรูไนในศตวรรษที่สิบหกพี 96
การตั้งถิ่นฐานเสาของสิ่งที่เรารู้ว่าวันนี้เป็น Kampong Ayer ได้เสมอพื้นที่นิคมหลักของเมืองหลวงพฤตินัยของจักรวรรดิบรูไนมานานหลายศตวรรษ. [6] อย่างไรก็ตามบทบาทยังยื่นออกไปในเวลาจากเดินทางมาถึงและการปรากฏตัวของจักรพรรดิที่ตามมาของอังกฤษจนถึงศตวรรษที่ 20 ต้น มันเป็นเพียงช่วงระยะเวลาที่อยู่อาศัยที่ว่าโปรแกรมที่สนับสนุนให้ผู้อยู่อาศัย Kampong Ayer จะอพยพบนที่ดินเริ่มที่จะได้รับการแนะนำแม้ว่ามันจะไม่ประสบความสำเร็จในขั้นต้น แต่ในที่สุดก็เอาออกผลในการลดความสำคัญกับจำนวนประชากรของมัน อย่างไรก็ตามจำนวนมากของผู้อยู่อาศัยยังคงที่จะมีชีวิตอยู่ในน้ำ Kampong Ayer ยังรอดชีวิต bombardments ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง. [7]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราเชื่อว่ามีการอาศัยอยู่หลายศตวรรษ มีบันทึกทางประวัติศาสตร์หลายแห่งโดยเฉพาะอย่างยิ่งแหล่งต่างประเทศซึ่งรายงานการดำรงอยู่ของน้ำในแม่น้ำบรูไน ที่รู้จักกันดีที่สุดคือเนื้อหาบัญชีโดย Antonio Pigafetta, นักสำรวจอิตาลี, ในการเยี่ยมชมของเขาไปบรูไนเป็นส่วนหนึ่งของกองเรือแมกเกลแลนใน 1521, [5] ซึ่งเขาอธิบายการตั้งถิ่นฐานเป็น

ที่สร้างขึ้นโดยสิ้นเชิงในน้ำเกลือ มันมี๒๕๐๐๐ฟัง (ครอบครัว). บ้านที่ถูกสร้างขึ้นทั้งหมดของไม้และมีการขึ้นมาจากพื้นดินบนเสาสูง

-อันโตนิโอ Pigafetta, แหล่งที่มาของยุโรปสำหรับประวัติศาสตร์ของสุลต่านบรูไนในศตวรรษที่สิบหก, p. 11
มีความเป็นไปได้ที่การตั้งถิ่นฐานที่เสาอาจจะไม่ได้เป็นเสมอที่มันเป็นวันนี้, ว่ากำปงที่อาจจะได้รับการโยกย้ายตลอดประวัติศาสตร์. คุณสามารถเข้าพักในบรูไนตั้งแต่เดือนธันวาคม๑๖๐๐ถึงมกราคม๑๖๐๑ได้อธิบายบ้าน (ของขุนนาง) เป็น

ทำจากไม้และสร้างขึ้นบนกองแสงดังกล่าวเมื่อมีพายุหรือบางเหตุการณ์อื่นๆที่ไม่ได้เข้ามาในบ้านเหล่านี้สามารถนำออกจากด้านหนึ่งของแม่น้ำไปยังอีก

-สถานที่จัดงานในยุโรปสำหรับประวัติศาสตร์ของสุลต่านบรูไนในศตวรรษที่สิบหก, p. ๙๖
การตั้งถิ่นฐานของสิ่งที่เรารู้ในวันนี้เป็น Kampong Ayer ได้รับเสมอพื้นที่การตั้งถิ่นฐานของเมืองหลวงของจักรวรรดิบรูไนมานานหลายศตวรรษ อย่างไรก็ตามบทบาทยังขยายออกไปในช่วงเวลาจากการมาถึงและการปรากฏตัวของราชอาณาจักรอังกฤษแม้จนถึงช่วงต้นศตวรรษที่20 มันเป็นเพียงในช่วงระยะเวลาที่อยู่อาศัยที่โปรแกรมที่สนับสนุนผู้ที่อาศัยอยู่ในกัมปงมีการตั้งถิ่นฐานบนที่ดินเริ่มที่จะได้รับการแนะนำ, แม้ว่ามันจะประสบความสำเร็จในตอนแรกแต่ในที่สุดก็เอาออก, ส่งผลให้การลดลงอย่างมีนัยสำคัญต่อประชากร. อย่างไรก็ตามจำนวนของผู้อยู่อาศัยยังคงยังคงมีอยู่ในน้ำ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง 7

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นความคิดที่ว่ากำแพงเพชรแอร์ได้อาศัยอยู่มานานหลายศตวรรษ มีบันทึกประวัติศาสตร์โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากแหล่งต่างประเทศรายงานการตั้งถิ่นฐานน้ำในแม่น้ำบรูไน ที่รู้จักกันดีที่สุดคือรายละเอียดของนักสำรวจชาวอิตาลีอันโตนิโอพิกาเฟลต้าในระหว่างการเข้าชมของเขาไปยังบรูไนเป็นส่วนหนึ่งของมาเจลลันกองเรือรบใน 1521 ปี
มันถูกสร้างขึ้นในน้ำเกลือ มันมีเตาผิงสองหมื่นห้าพัน บ้านเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นจากไม้และเสาสูงจากพื้นดิน
สำหรับเหตุผลบางอย่าง
มีความเป็นไปได้ว่าการตั้งถิ่นฐานบนเสาอาจจะไม่ได้เป็นสถานที่ที่วันนี้และตลอดประวัติศาสตร์กัมป์แอร์อาจจะผ่านการย้ายอีกครั้ง โอลิเวียร์แวนนอร์ทดัตช์อธิบายบ้านเป็นเดือนระหว่างการเข้าพักของเขาในบรูไน
มันถูกสร้างขึ้นจากไม้เช่นกองแสงที่สามารถย้ายจากด้านหนึ่งของแม่น้ำเมื่อพายุหรือสิ่งไม่ดีอื่นๆเกิดขึ้น
สำหรับเหตุผลบางอย่าง
การตั้งถิ่นฐานของเสาที่เรารู้จักกันในวันนี้เป็นเวลาหลายศตวรรษได้รับการตั้งถิ่นฐานหลักในความเป็นจริงของเมืองหลวงของจักรวรรดิบรูไนอย่างไรก็ตามบทบาทนี้ได้รับการต่อเนื่องจนถึงอังกฤษมาถึงบรูไนและต่อมาจักรวรรดิอยู่แม้ในช่วงต้นศตวรรษที่ยี่สิบ มันเป็นเพียงในช่วงชีวิตที่โครงการเริ่มต้นเพื่อส่งเสริมให้ผู้อยู่อาศัยที่อาศัยอยู่ในแผ่นดินของกัมป์เมเยอร์ที่จะตั้งถิ่นฐานใหม่แม้ว่าจะไม่ได้เริ่มต้นที่ประสบความสำเร็ อย่างไรก็ตามยังคงมีประชากรจำนวนมากที่อาศัยอยู่ในน้ำ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองกัมป์เมเยอร์ยังรอดชีวิตจากการทิ้งระเบิด