ทุกอย่างมันคือความผิดของฉัน. ฉันอยากจะขอโทษและขอโอกาสอีกสักครั้งแต่มันคงสายเกินไป เพราะว่าเขาคงหมดรักฉันแล้ว.
แต่ไม่รู้ทำไมฉันยังคงรอและรักเขาเหมือนเดิม และความรักนี้ไม่เคยลดลงหรือจางหายไป. ฉันไม่สามารถลืมเขาได้จริงๆ ทุกๆวันที่ผ่านไปมันช่างทรมานกับการอยู่โดยไม่มีเขา. ฉันได้แต่นั่งทบทวน,นั่งดูรูปภาพเก่าของเรา. ฉันยังเก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้ให้ฉันไว้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงสิ่งของเล็กๆก็ตาม. ทุกสถานที่ที่เราไปด้วยกันและเมื่อฉันไปมันอีกครั้งโดยไม่มีเขา. ฉันรู้สึกกำลังยืนอยู่บนโลกที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน. ไม่รู้เขากำลังคิดอะไรอยู่ หรือกำลังทำอะไรอยู่ เขาคงมีชีวิตใหม่ที่ดีแล้ว หลายครั้งที่มีใครบางคนบอกให้ฉันลืมเขาและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ไม่รู้สิ ใครไม่เป็นเหมือนฉันเขาไม่มีทางรู้ ว่าฉันรู้สึกอย่างไร มันช่างเจ็บปวดและทุกข์ทรมานการจะลืมใครสักคนที่เรารักมากๆแม้จะต้องตายไปด้วยกันฉันก็จะทำ. ไม่มีคำบรรยายเกินไปกว่าคำว่า "รัก" ฉันยังคงรักเธอเหมือนเดิม. ฉันยังรอเธอกลับมาไม่ว่าจะนานสักแค่ไหนฉันก็จะรอ ถึงแม้ใครหลายๆคนจะมองว่าฉันโง่ แต่ฉันก็ยอมโง่เพราะว่าฉันได้ให้รักแท้ที่ฉันมีให้แก่เขา ฉันไม่เคยอายที่จะบอกใครว่าเธอคือแฟนของฉัน ไม่เคยอายที่เรามีอายุห่างกัน ไม่เคยอายที่จะเดินข้างๆกัน และท้ายที่สุดฉันอยากบอกว่าฉันให้อภัยคุณเสมอ คุณคือหนึ่งกำลังใจที่ฉันมีและใช้มันก้าวเดินต่อไป ฉันคงมอบความรักให้ใครอีกไม่ได้ เพราะมันไม่มีเหลือให้ใครอีกต่อไปฉันให้คุณไปหมดแล้ว นิยายความรักจากคนโง่ที่ไม่เคยลืมรักแท้ คงต้องอยู่คนเดียวต่อไปจนกว่าจะจากโลกนี้ไป