The True-Life Horror That Inspired

The True-Life Horror That Inspired Moby-Dick

In July of 1852, a 32-year-old novelist named Herman Melville had high hopes for his new novel, Moby-Dick; or, The Whale, despite the book’s mixed reviews and tepid sales. That month he took a steamer to Nantucket for his first visit to the Massachusetts island, home port of his novel’s mythic protagonist, Captain Ahab, and his ship, the Pequod. Like a tourist, Melville met local dignitaries, dined out and took in the sights of the village he had previously only imagined.

And on his last day on Nantucket he met the broken-down 60-year-old man who had captained the Essex, the ship that had been attacked and sunk by a sperm whale in an 1820 incident that had inspired Melville’s novel. Captain George Pollard Jr. was just 29 years old when the Essex went down, and he survived and returned to Nantucket to captain a second whaling ship, Two Brothers. But when that ship wrecked on a coral reef two years later, the captain was marked as unlucky at sea—a “Jonah”—and no owner would trust a ship to him again. Pollard lived out his remaining years on land, as the village night watchman.

Melville had written about Pollard briefly in Moby-Dick, and only with regard to the whale sinking his ship. During his visit, Melville later wrote, the two merely “exchanged some words.” But Melville knew Pollard’s ordeal at sea did not end with the sinking of the Essex, and he was not about to evoke the horrific memories that the captain surely carried with him. “To the islanders he was a nobody,” Melville wrote, “to me, the most impressive man, tho’ wholly unassuming, even humble—that I ever encountered.”

Pollard had told the full story to fellow captains over a dinner shortly after his rescue from the Essex ordeal, and to a missionary named George Bennet. To Bennet, the tale was like a confession. Certainly, it was grim: 92 days and sleepless nights at sea in a leaking boat with no food, his surviving crew going mad beneath the unforgiving sun, eventual cannibalism and the harrowing fate of two teenage boys, including Pollard’s first cousin, Owen Coffin. “But I can tell you no more—my head is on fire at the recollection,” Pollard told the missionary. “I hardly know what I say.”

The trouble for Essex began, as Melville knew, on August 14, 1819, just two days after it left Nantucket on a whaling voyage that was supposed to last two and a half years. The 87-foot-long ship was hit by a squall that destroyed its topgallant sail and nearly sank it. Still, Pollard continued, making it to Cape Horn five weeks later. But the 20-man crew found the waters off South America nearly fished out, so they decided to sail for distant whaling grounds in the South Pacific, far from any shores.

To restock, the Essex anchored at Charles Island in the Galapagos, where the crew collected sixty 100-pound tortoises. As a prank, one of the crew set a fire, which, in the dry season, quickly spread. Pollard’s men barely escaped, having to run through flames, and a day after they set sail, they could still see smoke from the burning island. Pollard was furious, and swore vengeance on whoever set the fire. Many years later Charles Island was still a blackened wasteland, and the fire was believed to have caused the extinction of both the Floreana Tortoise and the Floreana Mockingbird.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สยองขวัญเวทีที่แรงบันดาลใจจากโมบิดิกในเดือน 1852 กรกฎาคม คนเขียนอายุ 32 ปีเป็นชื่อ Herman Melville ได้หวังสูงในนวนิยายของเขาใหม่ โมบิดิก ขึ้น ปลาวาฬ แม้ มีหนังสือของผสมรีวิวและขาย tepid เดือนเขาเอานึ่งเป็นการเมโมเรีเขาเที่ยวแรกไปเกาะแมสซาชูเซตส์ นวนิยายของเขา mythic เอก กัปตันพระองค์ บ้านท่าเรือและเรือของเขา Pequod เช่นนักท่องเที่ยว Melville พบสาแหรกท้องถิ่น ร้านออก และเอาในสถานที่ท่องเที่ยวของหมู่บ้านที่ก่อนหน้านี้มีเพียงจินตนาการและในวันสุดท้ายของเขาในเมโมเรี เขาพบตใบ 60 ปีคนมี captained ห้อง เรือที่มาโจมตี และจม โดยวาฬสเปิร์มในเหตุการณ์ 1820 ที่ได้แรงบันดาลใจจากนวนิยายของ Melville กัปตันจอร์จ Pollard จูเนียร์มีเพียง 29 ปีห้องไปลง และเขารอดชีวิต และกลับไปเมโมเรีกับกัปตันเรือ whaling สอง สองพี่น้อง แต่เมื่อที่จัดส่ง wrecked บนปะการังสองปีต่อมา กัปตันถูกทำเครื่องหมายเป็นไปในท้องทะเล — "โยนาห์" — และไม่มีเจ้าของจะเชื่อถือเรือกับเขาอีก Pollard อาศัยออกปีที่เหลือของเขาบนแผ่นดิน เป็น watchman คืนหมู่บ้านMelville had written about Pollard briefly in Moby-Dick, and only with regard to the whale sinking his ship. During his visit, Melville later wrote, the two merely “exchanged some words.” But Melville knew Pollard’s ordeal at sea did not end with the sinking of the Essex, and he was not about to evoke the horrific memories that the captain surely carried with him. “To the islanders he was a nobody,” Melville wrote, “to me, the most impressive man, tho’ wholly unassuming, even humble—that I ever encountered.”Pollard had told the full story to fellow captains over a dinner shortly after his rescue from the Essex ordeal, and to a missionary named George Bennet. To Bennet, the tale was like a confession. Certainly, it was grim: 92 days and sleepless nights at sea in a leaking boat with no food, his surviving crew going mad beneath the unforgiving sun, eventual cannibalism and the harrowing fate of two teenage boys, including Pollard’s first cousin, Owen Coffin. “But I can tell you no more—my head is on fire at the recollection,” Pollard told the missionary. “I hardly know what I say.”The trouble for Essex began, as Melville knew, on August 14, 1819, just two days after it left Nantucket on a whaling voyage that was supposed to last two and a half years. The 87-foot-long ship was hit by a squall that destroyed its topgallant sail and nearly sank it. Still, Pollard continued, making it to Cape Horn five weeks later. But the 20-man crew found the waters off South America nearly fished out, so they decided to sail for distant whaling grounds in the South Pacific, far from any shores.To restock, the Essex anchored at Charles Island in the Galapagos, where the crew collected sixty 100-pound tortoises. As a prank, one of the crew set a fire, which, in the dry season, quickly spread. Pollard’s men barely escaped, having to run through flames, and a day after they set sail, they could still see smoke from the burning island. Pollard was furious, and swore vengeance on whoever set the fire. Many years later Charles Island was still a blackened wasteland, and the fire was believed to have caused the extinction of both the Floreana Tortoise and the Floreana Mockingbird.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฝันทรูไลฟ์ที่ได้แรงบันดาลใจโมบี้ดิ๊กในเดือนกรกฎาคมของปี 1852 นักประพันธ์ 32 ปีชื่อเฮอร์แมนเมลวิลล์มีความหวังสูงสำหรับนวนิยายเรื่องใหม่ของเขาโมบี้ดิ๊ก; หรือปลาวาฬแม้จะมีหนังสือความคิดเห็นที่หลากหลายและการขายอุ่น เดือนที่เขาเอาไปนึ่ง Nantucket สำหรับการเยี่ยมชมครั้งแรกของเขาไปยังเกาะแมสซาชูเซต, บ้านท่าของตัวเอกเทพนิยายนิยายของกัปตันอาหับและเรือของเขา Pequod เช่นเดียวกับที่ท่องเที่ยวเมลวิลล์ได้พบกับบุคคลสำคัญในท้องถิ่น dined ออกมาและเอาในสถานที่ท่องเที่ยวของหมู่บ้านที่เขาเคยคิดเพียง. และในวันสุดท้ายของเขาใน Nantucket เขาได้พบกับหักลงชาย 60 ปีที่ได้รุ่นไลท์เวทเอสเซ็กซ์, เรือที่ได้รับการโจมตีและจมอยู่กับปลาวาฬสเปิร์ในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 1820 ที่ได้แรงบันดาลใจจากนวนิยายเมลวิลล์ กัปตันจอร์จพอลลาร์จูเนียร์เป็นเพียง 29 ปีเมื่อเอสเซ็กซ์ลงไปและเขารอดชีวิตมาได้และกลับไป Nantucket กัปตันเรือล่าปลาวาฬที่สองสองพี่น้อง แต่เมื่อเรือที่อับปางในแนวปะการังสองปีต่อมากัปตันที่ถูกทำเครื่องหมายว่าเป็นโชคร้ายที่น้ำทะเลเป็น "โจนาห์" และอื่นไม่มีเจ้าของจะเชื่อถือเรือกับเขาอีกครั้ง พอลลาร์อาศัยอยู่ออกปีที่เหลือของเขาในที่ดินเป็นหมู่บ้านยามกลางคืน. เมลวิลล์ได้เขียนเกี่ยวกับพอลลาร์สั้น ๆ ในโมบี้ดิ๊กและมีเพียงในเรื่องเกี่ยวกับวาฬที่มีการจมเรือของเขา ในระหว่างการเยือนของเขาเมลวิลล์เขียนทั้งสองเพียง "การแลกเปลี่ยนคำบางคำ." แต่เมลวิลล์รู้ว่าความเจ็บปวดของพอลลาร์ในทะเลไม่ได้จบลงด้วยการจมของเอสเซ็กซ์และเขาก็ไม่ได้เกี่ยวกับการทำให้เกิดความทรงจำที่น่ากลัวที่กัปตันก็ดำเนินการกับ เขา "เพื่อให้ชาวเกาะเขาก็ไม่มีใครว่า" เมลวิลล์เขียน "ให้ฉันคนที่น่าประทับใจมากที่สุด tho 'ถ่อมตัวทั้งหมดแม้อ่อนน้อมถ่อมตนที่ฉันเคยพบ." พอลลาร์ได้บอกเรื่องเต็มกับนายเพื่อนมากกว่าอาหารค่ำหลังจากนั้นไม่นาน การช่วยเหลือของเขาจากการทดสอบเอสเซ็กซ์และมิชชันนารีชื่อจอร์จเบนเนต เพื่อเบนเนตเรื่องเป็นเหมือนคำสารภาพ แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องที่น่ากลัว: 92 วันและคืนนอนไม่หลับในทะเลในเรือรั่วไหลที่ไม่มีอาหารลูกเรือที่รอดตายของเขาจะบ้าใต้ดวงอาทิตย์ไม่ยอมให้อภัยกินกันในที่สุดและชะตากรรมที่บาดใจของสองเด็กวัยรุ่นรวมทั้งลูกพี่ลูกน้องของพอลลาร์, โลงศพโอเว่น "แต่ผมสามารถบอกคุณไม่มีหัวมากขึ้นของฉันอยู่บนไฟที่ความทรงจำที่" พอลลาร์บอกว่ามิชชันนารี "ฉันแทบจะไม่ทราบว่าสิ่งที่ผมพูด." ปัญหาสำหรับเอสเซ็กซ์เริ่มเป็นเมลวิลล์รู้ว่าเมื่อวันที่ 14 สิงหาคม 1819 เพียงสองวันหลังจากที่มันทิ้ง Nantucket ในการเดินทางล่าปลาวาฬที่ควรจะมีอายุการใช้งานสองปีครึ่ง 87 ฟุตยาวเรือถูกตีโดยพายุที่ทำลาย topgallant แล่นของมันและเกือบจมมัน ยังคงพอลลาร์ยังคงทำให้มันเป็นไปเคปฮอร์นห้าสัปดาห์ต่อมา แต่ลูกเรือ 20 คนพบน่านน้ำนอกทวีปอเมริกาใต้เกือบตกปลาออกมาเพื่อให้พวกเขาตัดสินใจที่จะเดินทางไปบริเวณปลาวาฬที่ห่างไกลในแปซิฟิกใต้ไกลจากชายฝั่งใด ๆ . เพื่อสต็อก, เอสเซ็กซ์จอดทอดสมออยู่ที่ชาร์ลส์เกาะกาลาปาโกสที่ ลูกเรือที่เก็บรวบรวมหกสิบเต่า 100 ปอนด์ ในฐานะที่เล่นพิเรนซึ่งเป็นหนึ่งในทีมงานจุดไฟเผาซึ่งในฤดูแล้งแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ชายพอลลาร์แทบจะไม่หนีต้องวิ่งผ่านเปลวไฟและในวันหลังจากที่พวกเขาตั้งค่าเรือพวกเขายังคงสามารถมองเห็นควันจากการเผาไหม้เกาะ พอลลาร์โกรธและสาบานว่าจะแก้แค้นใครก็ตามที่ตั้งไฟ หลายปีต่อมาชาร์ลส์ไอส์แลนด์ยังคงเป็นความสูญเปล่าดำคล้ำและไฟก็เชื่อว่าจะก่อให้เกิดการสูญเสียได้ทั้ง Floreana เต่าและ Floreana กระเต็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความจริงชีวิตสยองขวัญที่แรงบันดาลใจจากโมบี้ ดิ๊ก

ในเดือนกรกฎาคม 1 , 852 , 32 ปี นักเขียนที่ชื่อ เฮอร์แมน เมลวิลล์มีความหวังสูงสำหรับนวนิยายใหม่ของเขา , โมบี้ ดิ๊ก หรือ ปลาวาฬ แม้หนังสือวิจารณ์และอุ่นผสมขาย เดือนที่เขาเอาไป นึ่งไปแนนทัคเก็ตสำหรับการเยี่ยมชมครั้งแรกของเขาไปยังเกาะ Massachusetts , พอร์ตที่บ้านของเขาเป็นนวนิยายเทพนิยายตัวเอก กัปตันอาหับ และเรือ pequod ของเขาชอบท่องเที่ยว , เราพบสถานที่หนึ่ง , ออกและเอาในสถานที่ท่องเที่ยวของหมู่บ้านที่เขาเคยแค่คิด . . .

และในวันสุดท้ายของเขาในแนนทัคเก็ตที่เขาพบเสีย 60 ปีขึ้นไป ชายผู้ที่ใช้เอสเซ็กซ์ เรือที่ถูกโจมตีและจมโดยวาฬสเปิร์มใน 1820 เหตุการณ์ที่เมลวิลล์เป็นนวนิยายยอดเยี่ยม กัปตันจอร์จพอลลาร์ดจูเนียร์เพิ่งอายุ 29 ปีเมื่อเซ็กซ์ลงไป และเขารอดชีวิตมาได้ และกลับมาที่แนนทัคเก็ตกับกัปตันที่สองเรือล่าวาฬ พี่น้องสองคน แต่เมื่อเรืออับปางบนแนวปะการัง สองปีต่อมา กัปตันถูกทำเครื่องหมายเป็นโชคร้ายที่ sea-a " โยนาห์ " - และไม่มีเจ้าของ จะเชื่อเรือ กับเขาอีก พอลลาร์ดอยู่ปีของเขาที่เหลืออยู่ในแผ่นดิน เป็นหมู่บ้านยามกลางคืน

เราได้เขียนเกี่ยวกับ พอลลาร์ดสั้นๆในโมบี้ดิ๊ก และเพียงเกี่ยวกับวาฬจมเรือของเขา ในระหว่างการเยี่ยมชมของเขา เมลวิลล์ ต่อมาเขียนสองเพียง " กันบ้าง แต่เรารู้ว่า พอลลาร์ดของการทรมานในทะเลไม่ได้จบด้วยการจมของเซ็กซ์ และเขาก็ไม่ได้ให้ระลึกถึงความทรงจำที่น่ากลัวว่า กัปตันต้องนำกับเขา" ชาวเกาะเขาไม่มีใคร " เมลวิลล์เขียน สำหรับผม ผู้ชายที่น่าประทับใจที่สุด , tho ' ทั้งหมดถ่อมตัว , ต่ำต้อย ที่ผมเคยเจอ . . . "

พอลลาร์ด ได้บอกเรื่องราวทั้งหมดกับเพื่อนนายทหารกว่าเย็นหลังจากช่วยชีวิตเขาจากการทรมานเอสเซ็กซ์และมิชชันนารี ชื่อ จอร์จ เบนเน็ต เบ็นเน็ต , เรื่องเหมือนเป็นคำสารภาพ แน่นอน มันน่ากลัว :92 วันและคืนนอนไม่หลับในทะเลเมื่อเรือรั่วไม่มีอาหารของเขา ลูกเรือ surviving บ้าภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ไม่น่าให้อภัย และข่าวสุดท้ายบาดใจชะตากรรมของเด็กชายวัยรุ่นสองคน รวมทั้งญาติของพอลลาร์ดก่อน โอเว่นโลงศพ " แต่ผมสามารถบอกคุณได้ไม่มีหัวไฟในความทรงจำ " พอลลาร์ดบอกมิชชันนารี " ผมไม่ค่อยรู้อะไร ผมบอกว่า "

ปัญหาสำหรับ Essex เริ่มที่เรารู้เกี่ยวกับสิงหาคม 14 , 819 , เพียงสองวันหลังจากที่ไปแนนทัคเก็ตบนปลาวาฬการเดินทางที่ควรจะนาน 2 ปีครึ่ง ที่ 87 ฟุตยาวเรือโดนพายุที่ทำลายของ topgallant เรือเกือบจมแล้ว แต่พอลลาร์ดอย่างต่อเนื่องทำให้แหลมเขาห้าสัปดาห์ต่อมาแต่ 20 คน ลูกเรือ พบว่าน้ำจากอเมริกาใต้เกือบหยิบออกมา จึงตัดสินใจที่จะไปไกลในแปซิฟิกใต้ ) บริเวณ ไกลจากชายฝั่งใด ๆ .

สต็อกสินค้า , เอสเซกซ์ยึดได้ที่ชาร์ลส์ในเกาะกาลาปากอส ซึ่งลูกเรือรวบรวม 60 100 ปอนด์ เต่า เหมือนเล่นตลก หนึ่งในลูกเรือชุดไฟ ซึ่งในฤดูแห้งได้อย่างรวดเร็วกระจายพอลลาร์ดคนหลบหนี ต้องวิ่งผ่านเปลวไฟ วันหลังจากที่พวกเขาออกเดินทาง พวกเขาก็ยังเห็นควันจากการเผาไหม้ของเกาะ พอลลาร์ดโกรธและสาบานว่าจะแก้แค้นกับใคร ชุดไฟ หลายปีต่อมาชาร์ลส์เกาะยังดำคล้ำสูญเปล่า และไฟถูกเชื่อว่ามีสาเหตุการสูญพันธุ์ของทั้งฟลอเรียนาเต่าและนกตัวนั้น ฟลอเรียนา .