Randy Truby, comptroller of the Int

Randy Truby, comptroller of the International Desalination Association, says that advances in manufacturing processes have allowed 450 sq ft of membrane to be crammed into each cartridge, compared with 300 sq ft when they first came on the market. But treating seawater still requires pressure of about 80 bar, 40 times more than car tyres. That is why treating seawater is more energy-intensive than brackish or waste water, which require less force.
The location of a seawater desalination plant also makes a difference, Truby adds: while the salt content of water off the coast of California is about 34,000 parts per million, the figure in the Middle East is more like 40,000.

No alternative
Saudi Arabia is the country that relies most on desalination – mostly of seawater. The US is in second place. It uses mainly brackish and waste water although later this year it will open one of the world’s largest seawater desalination plants in Carlsbad, San Diego.

Truby says: “In many places there is no alternative – certainly the Middle East and places like Singapore, the Canary Islands and the Caribbean have to look to the sea. Those that have a choice, like Europe and the US, China, Japan, will try conservation and re-use and brackish treatment and use [seawater] desalination as a way to top-up and provide some drought-proofing.”
Desalination remains about twice as expensive as treating rainwater or waste water, at about $3 (£1.95) per cubic metre, but the economics depend on a number of variables, explains Professor Raphael Semiat of Technion, the Israel Institute of Technology, in Haifa.
He says 3.5 kilowatt hours (kWh) of electricity are needed to desalinate 1 cubic metre of seawater – 1.3kWh to pump seawater to the plant and 2.2kWh for the reverse osmosis process.

Pumping a cubic metre of fresh water distances of more than 200km requires more energy than desalinating the same amount of seawater, according to Semiat. In addition, many plants produce the bulk of their water at night when there is less demand for electricity, and thus utilise power that would otherwise go to waste.
Philip Davies, reader in mechanical engineering and design at Aston University in Birmingham, argues that desalination is not an expensive way of producing drinking water.

He adds: “The trouble is most distribution systems don’t allow us to distinguish between drinking water or water used for sanitation. It’s also very difficult to put differential costing on water to reflect merits of its use, because at the end of the day you’ve got to make water affordable to everybody. There are much cheaper ways to economise on water than desalination … we should be re-using water for sanitation or irrigation.”

Davies points out that reverse osmosis is not ideal for developing countries because the maintenance of the membranes required to keep them running effectively is more problematic in a country like India.

Most desalination on the subcontinent is of brackish water that contains high levels of impurities, meaning the membranes can easily become clogged: “They are just filters and they get blocked up like anything else unless you have the right sort of pre-treatment.”

The expense of operating a desalination plant is another issue in developing countries. While NGOs can provide seed funding, they are less able to cover running costs.

One solution could be a micro-enterprise project Davies has been involved with near Jodhpur in India. As well as producing desalinated water, it generates incomes from farmers who pay to have their seeds pressed to produce castor oil, and provides refrigeration for ripening bananas.

There is also a growing effort to reduce the environmental impact of desalinating brackish water. The salt recovery rate is typically about 50%, meaning that the waste salty brine is often injected back into the ground in places such as India and Pakistan.

Saltwater greenhouses
Such a strategy is not sustainable because it increases the salinity of soil or rivers further downstream. Davies says increasing the amount of salt being removed to between 70% and 90% solves that problem, but requires more energy – although he has devised a system of solar power to keep usage to a minimum.
The academic is also involved in a project in Somaliland, which faces the twin challenges of rapid population growth and limited water resources. It is one area using seawater greenhouses, which produce water for irrigation by pumping seawater into the greenhouse and piping it over honeycomb cardboard pads that provide a large area for evaporative cooling.

According to Charlie Paton, who founded Seawater Greenhouse Ltd two decades ago, a seawater greenhouse cools the air by up to 15 degrees and increases humidity to as much as 90% even in some of the world’s most arid places. Davies says they can reduce the amount of water needed to produce a kilogram of produce from hundreds to tens of litres.
Researchers continue to seek to improve the technology behind reverse osmosis. Adel Sharif, professor of water engineering and process innovation at the University of Surrey, co-developed a new form of desalination called manipulated osmosis in 2003.
He says the technique helps to remove impurities such as limescale before the reverse osmosis process, which reduces the amount of energy needed by as much as 30%, as well as increasing the lifespan of the membranes and reducing maintenance costs.


Making rain: can technology drought-proof the Caribbean?
Read more
The first plant using manipulated osmosis began operating in Gibraltar in March 2009. A second opened in Oman later that year, and another opened in 2010. The company founded by Sharif to commercialise the technology, Modern Water, is listed on the AIM stock market in London, but he admits it has struggled to win contracts and may end up being bought by a larger desalination player.

Many desalination companies are eyeing China, which has just 7% of the world’s freshwater but a fifth of its population. About 400 cities face serious water shortages and Beijing aims to quadruple its seawater desalination capacity to 3.6bn litres a day by 2020.


Is solar-powered desalination answer to water independence for California?
Read more
Even London now has a seawater desalination plant. The city and the southeast of England is a “water-stressed area”, says Simon Earl, head of water production for Thames Water. However, the plant is not routinely used and is there “in case of severe drought”, like the one that occurred in 2011 and 2012 after two dry winters.
Surprisingly, there is no wastewater recycling in London, although Earl says building that capacity – or a new reservoir or pumping water from other parts of Britain – are options for coping with rising demand.

As the world’s population continues to rise, the pressure on water resources are only going to increase. It is yet to be seen whether technological advances will be able to meet the demand.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แรนดี้ Truby, ผู้ชำระบัญชีของสมาคมแปรระหว่างประเทศกล่าวว่าความก้าวหน้าในกระบวนการผลิตที่ได้รับอนุญาตให้ 450 ตารางฟุตของเมมเบรนที่จะยัดเข้าไปในแต่ละตลับเมื่อเทียบกับ 300 ตารางฟุตเมื่อพวกแรกที่เข้ามาในตลาด แต่การรักษาน้ำทะเลยังคงต้องมีความดันประมาณ 80 บาร์ 40 ครั้งกว่ายางรถ นั่นคือเหตุผลที่การรักษาน้ำทะเลมากขึ้นพลังงานสูงกว่าน้ำกร่อยหรือของเสียที่ต้องใช้แรงน้อยลง.
สถานที่ตั้งของน้ำทะเล desalination โรงงานการให้นอกจากนี้ยังทำให้ความแตกต่าง Truby เพิ่ม: ในขณะที่ปริมาณเกลือน้ำนอกชายฝั่งของรัฐแคลิฟอร์เนียเป็นเรื่องเกี่ยวกับ 34,000 ส่วนต่อล้านรูปในตะวันออกกลางเป็นเหมือน 40,000. ไม่มีทางเลือกที่ประเทศซาอุดิอารเบียเป็นประเทศที่อาศัยอยู่มากที่สุดในกลั่นน้ำทะเล - ส่วนใหญ่ของน้ำทะเล สหรัฐอยู่ในสถานที่ที่สอง . จะใช้ส่วนใหญ่เป็นน้ำกร่อยและน้ำเสียถึงแม้ว่าในปีนี้จะเปิดอย่างใดอย่างหนึ่งของน้ำทะเลที่ใหญ่ที่สุดในโลกของพืชกลั่นน้ำทะเลในคาร์ลสที่ซานดิเอโกTruby พูดว่า: "ในหลาย ๆ สถานที่ที่ไม่มีทางเลือก - แน่นอนตะวันออกกลางและสถานที่เช่นสิงคโปร์, หมู่เกาะคานารีและแคริบเบียนต้องมองไปในทะเล ผู้ที่มีทางเลือกเช่นยุโรปและสหรัฐอเมริกา, จีน, ญี่ปุ่น, จะพยายามอนุรักษ์และการกลับมาใช้และการรักษากร่อยและใช้ [ทะเล] กลั่นน้ำทะเลเป็นวิธีที่จะเติมและให้บางแล้งการตรวจสอบได้. "แปรยังคงเกี่ยวกับสองเท่าของราคาแพงเป็นรักษาน้ำฝนหรือน้ำเสียที่ประมาณ $ 3 (£ 1.95) ต่อลูกบาศก์เมตร แต่เศรษฐกิจขึ้นอยู่กับจำนวนของตัวแปรอธิบายศาสตราจารย์ราฟาเอล Semiat ของ Technion อิสราเอลสถาบันเทคโนโลยีในไฮฟา. เขาบอกว่า 3.5 กิโลวัตต์ชั่วโมง (kWh) ของการผลิตไฟฟ้าที่จำเป็นในการเกลือ 1 ลูกบาศก์เมตรของน้ำทะเล -. 1.3kWh ที่จะปั๊มน้ำทะเลไปยังโรงงานและ 2.2kWh กระบวนการออสโมซิกลับสูบน้ำลูกบาศก์เมตรระยะทางที่น้ำจืดกว่า200km ต้องใช้พลังงานมากกว่า desalinating จำนวนเดียวกันของน้ำทะเลตาม Semiat นอกจากนี้ยังมีพืชหลายชนิดผลิตเป็นกลุ่มของน้ำของพวกเขาในเวลากลางคืนเมื่อมีความต้องการน้อยลงสำหรับการผลิตไฟฟ้าและทำให้ใช้พลังงานที่อาจจะไปเสีย. ฟิลิปเดวีส์, ผู้อ่านในสาขาวิศวกรรมเครื่องกลและการออกแบบที่มหาวิทยาลัยแอสตันเบอร์มิงแฮมระบุว่ากลั่นน้ำทะเล ไม่ได้เป็นวิธีที่แพงในการผลิตน้ำดื่ม. เขาเพิ่ม: "ปัญหาคือระบบการกระจายส่วนใหญ่ไม่ได้ช่วยให้เราสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างน้ำดื่มหรือน้ำที่ใช้สำหรับการสุขาภิบาล นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องยากมากที่จะนำความแตกต่างต้นทุนในน้ำที่จะสะท้อนให้เห็นถึงประโยชน์ของการใช้งานเพราะในตอนท้ายของวันที่คุณได้มีการให้น้ำที่เหมาะสมกับทุกคน มีวิธีการที่ถูกกว่ามากที่จะประหยัดในน้ำกว่ากลั่นน้ำทะเล ... เราควรจะได้รับอีกครั้งโดยใช้น้ำเพื่อสุขอนามัยหรือการชลประทาน. "เดวีส์ชี้ให้เห็นว่าการ Reverse Osmosis ไม่เหมาะสำหรับประเทศที่กำลังพัฒนาเพราะการบำรุงรักษาของเยื่อที่จำเป็นที่จะให้ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ . มีปัญหามากขึ้นในประเทศเช่นอินเดียกลั่นน้ำทะเลมากที่สุดในทวีปเป็นน้ำกร่อยที่มีระดับสูงของสิ่งสกปรกหมายถึงเยื่อสามารถกลายเป็นอุดตัน: "พวกเขาเป็นเพียงตัวกรองและพวกเขาได้ถูกบล็อกขึ้นเช่นสิ่งอื่นจนกว่าคุณจะมีสิทธิ การเรียงลำดับของการรักษาก่อน. "ค่าใช้จ่ายในการดำเนินงานโรงกลั่นน้ำทะเลเป็นปัญหาในประเทศกำลังพัฒนาอื่น ขณะที่เอ็นจีโอสามารถให้การสนับสนุนเงินทุนเมล็ดพวกเขาจะไม่สามารถที่จะครอบคลุมค่าใช้จ่าย. แก้ปัญหาหนึ่งอาจจะเป็นโครงการระดับองค์กรขนาดเล็กเดวีส์ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่อยู่ใกล้โช ธ ปุระในอินเดีย เช่นเดียวกับการผลิตน้ำ desalinated จะสร้างรายได้จากเกษตรกรที่จ่ายให้มีเมล็ดกดในการผลิตน้ำมันละหุ่งและให้ทำความเย็นสำหรับสุกกล้วย. นอกจากนี้ยังมีความพยายามที่เพิ่มขึ้นเพื่อลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมของ desalinating น้ำกร่อย อัตราการกู้คืนเกลือเป็นปกติประมาณ 50% ซึ่งหมายความว่าการฉีดมักจะเสียน้ำเกลือเค็มกลับเข้ามาในพื้นดินในสถานที่เช่นอินเดียและปากีสถาน. เรือนน้ำเค็มกลยุทธ์ดังกล่าวไม่ยั่งยืนเพราะมันจะเพิ่มความเค็มของดินหรือแม่น้ำล่องต่อไป. เดวีส์กล่าวว่าการเพิ่มปริมาณของเกลือจะถูกลบออกไประหว่าง 70% และ 90% แก้ปัญหาที่ แต่ต้องใช้พลังงานมากขึ้น - แม้ว่าเขาจะมีการวางแผนระบบไฟฟ้าพลังงานแสงอาทิตย์เพื่อให้การใช้งานให้น้อยที่สุด. นักวิชาการมีส่วนร่วมในโครงการใน โซมาลิแลนด์ซึ่งหันหน้าคู่กับความท้าทายของการเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วของประชากรและทรัพยากรน้ำ จำกัด มันเป็นหนึ่งในพื้นที่โดยใช้เรือนน้ำทะเลซึ่งผลิตน้ำเพื่อการชลประทานโดยการสูบน้ำทะเลเข้าไปในเรือนกระจกและท่อมันมากกว่าแผ่นกระดาษรังผึ้งที่มีพื้นที่ขนาดใหญ่สำหรับระบายความร้อนระเหย. ตามที่ชาร์ลีปาตันผู้ก่อตั้ง จำกัด เรือนกระจกน้ำทะเลสองทศวรรษที่ผ่านมา เรือนกระจกน้ำทะเลเย็นอากาศได้ถึง 15 องศาและเพิ่มความชื้นให้มากที่สุดเท่า 90% แม้ในบางส่วนของสถานที่แห้งแล้งที่สุดในโลก เดวีส์กล่าวว่าพวกเขาสามารถลดปริมาณน้ำที่จำเป็นในการผลิตกิโลกรัมของผลิตผลจากร้อยนับลิตร. นักวิจัยยังคงพยายามที่จะปรับปรุงเทคโนโลยีที่อยู่เบื้องหลังการ Reverse Osmosis อาเดลมูฮัมหมัดศาสตราจารย์ด้านวิศวกรรมน้ำและนวัตกรรมกระบวนการที่มหาวิทยาลัยเซอร์เรย์ร่วมการพัฒนารูปแบบใหม่ของการกลั่นน้ำทะเลที่เรียกว่าออสโมซิควบคุมในปี 2003 เขาบอกว่าเทคนิคที่จะช่วยให้เอาสิ่งสกปรกเช่น limescale ก่อนที่กระบวนการการ Reverse Osmosis ซึ่งจะช่วยลด ปริมาณของพลังงานที่จำเป็นโดยเท่าที่ 30% เช่นเดียวกับการเพิ่มอายุการใช้งานของเยื่อและลดค่าใช้จ่ายในการบำรุงรักษา. ทำฝน: เทคโนโลยีสามารถแล้งหลักฐานแคริบเบียนอ่านเพิ่มเติมโรงงานแรกที่ใช้ออสโมซิจัดการเริ่มดำเนินงานในยิบรอลตามีนาคม2009 เปิดที่สองในประเทศโอมานในปีต่อมาและอีกเปิดในปี 2010 บริษัท ฯ ได้ก่อตั้งขึ้นโดยมูฮัมหมัดเพื่อเป็นการค้าเทคโนโลยีสมัยใหม่น้ำเป็น บริษัท จดทะเบียนในตลาด AIM หุ้นในลอนดอน แต่เขายอมรับว่ามันมีความพยายามที่จะชนะสัญญาและ อาจจะจบลงด้วยการถูกซื้อโดยผู้เล่นกลั่นน้ำทะเลที่มีขนาดใหญ่. บริษัท กลั่นน้ำทะเลหลายคนกำลังจับตามองประเทศจีนซึ่งมีเพียง 7% ของน้ำจืดของโลก แต่ในห้าของประชากรของมัน เกี่ยวกับ 400 เมืองต้องเผชิญกับการขาดแคลนน้ำอย่างรุนแรงและปักกิ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อสี่เท่ากลั่นน้ำทะเลของความสามารถในการ 3.6bn ลิตรต่อวันในปี 2020 คือคำตอบแปรพลังงานแสงอาทิตย์เป็นอิสระน้ำแคลิฟอร์เนียอ่านเพิ่มเติมแม้ลอนดอนตอนนี้มีน้ำทะเลdesalination โรงงาน เมืองและทิศตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศอังกฤษคือ "พื้นที่น้ำเครียด" ไซมอนเอิร์ลหัวของการผลิตน้ำน้ำเทมส์กล่าวว่า . แต่พืชที่ไม่ได้ใช้เป็นประจำและมี "ในกรณีของภัยแล้งที่รุนแรง" เช่นเดียวที่เกิดขึ้นในปี 2011 และ 2012 หลังจากที่ทั้งสองฤดูหนาวแห้งน่าแปลกที่ไม่มีการรีไซเคิลน้ำเสียในลอนดอนแม้ว่าเอิร์ลกล่าวว่าการสร้างความสามารถในการที่- หรืออ่างเก็บน้ำใหม่หรือสูบน้ำจากส่วนอื่น ๆ ของสหราชอาณาจักร - ตัวเลือกสำหรับการรับมือกับความต้องการที่เพิ่มขึ้น. ในฐานะที่เป็นประชากรโลกที่ยังคงเพิ่มขึ้นความดันในแหล่งน้ำที่มีเพียงจะเพิ่มขึ้น มันยังจะเห็นว่าความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีจะสามารถที่จะตอบสนองความต้องการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แรนดี้ truby บัญชีของสมาคม Desalination นานาชาติ กล่าวว่า ความก้าวหน้าในกระบวนการผลิตที่ได้รับอนุญาตให้ 450 ตารางฟุตของเมมเบรนจะหนาตาเป็นตลับหมึกแต่ละเมื่อเทียบกับ 300 ตารางฟุต เมื่อพวกเขาเริ่มเข้ามาในตลาด แต่น้ำทะเลยังคงต้องรักษาความดัน 80 บาร์ , 40 ครั้ง มากกว่ายางรถยนต์นั่นคือเหตุผลที่การรักษาเป็นพลังงานมากขึ้นเข้มกว่าน้ำทะเลกร่อยหรือน้ำเสีย ซึ่งต้องใช้แรงน้อยกว่า .
ที่ตั้งของน้ำทะเล Desalination โรงงานยังสร้างความแตกต่าง truby เพิ่ม : ในขณะที่ปริมาณเกลือในน้ำนอกชายฝั่งของแคลิฟอร์เนียประมาณ 34 , 000 ส่วนต่อล้าน ตัวเลขในตะวันออกกลางมากกว่า 40 ,


ไม่มีทางเลือกซาอุดิอาระเบียเป็นประเทศที่อาศัยส่วนใหญ่ในแต่ละวันและส่วนใหญ่ของน้ำทะเล เราอยู่ในสถานที่ที่สอง มันจะใช้ส่วนใหญ่กร่อยและน้ำทิ้งถึงแม้ว่าปลายปีนี้จะเปิดหนึ่งของโลกที่ใหญ่ที่สุดของชนิดพืชในคาร์ลสแบด , San Diego .

truby กล่าวว่า " ในหลาย ๆไม่มีทางเลือก–แน่นอนตะวันออกกลางและสถานที่ เช่น สิงคโปร์หมู่เกาะคะเนรีและแคริบเบียนต้องมองไปที่ทะเล ผู้ที่ได้รับเลือก เช่น ยุโรป และ อเมริกา จีน ญี่ปุ่น พยายามจะอนุรักษ์และการใช้ และการรักษา น้ำกร่อย และน้ำทะเล ใช้ [ ] กลอกลูกตาเป็นวิธีด้านบน และมีความแห้งแล้งพิสูจน์อักษร "
กลอกลูกตายังคงเกี่ยวกับสองเท่าของราคาแพงเป็นรักษาน้ำฝน หรือน้ำทิ้ง ที่เกี่ยวกับ $ 3 ( ลดลงจาก 1.95 ) ต่อลูกบาศก์เมตรแต่เศรษฐศาสตร์ขึ้นอยู่กับจำนวนของตัวแปรอธิบายถึงศาสตราจารย์ราฟาเอล Semiat ของ technion , อิสราเอลสถาบันเทคโนโลยีใน Haifa .
เขาบอกว่ากิโลวัตต์ 3.5 ชั่วโมง ( kWh ) ของไฟฟ้าที่จำเป็นในการแยกเกลือออก 1 ลูกบาศก์เมตรของน้ำทะเลและน้ำทะเล 1.3kwh ปั๊มไปยังโรงงานและ 2.2kwh สำหรับการ Reverse Osmosis กระบวนการ .

สูบน้ำลูกบาศก์เมตรของน้ำระยะทางมากกว่า 200 กิโลเมตร ต้องใช้พลังงานมากกว่า desalinating จำนวนเดียวกันของน้ำทะเลตาม Semiat . นอกจากนี้ พืชหลายชนิดผลิตขนาดใหญ่ของน้ำของพวกเขาในเวลากลางคืนเมื่อมีความต้องการไฟฟ้าน้อย จึงใช้พลังนั้นจะเป็นอย่างอื่นไปเสีย
ฟิลิป เดวีส์อ่านในวิศวกรรมเครื่องกลและการออกแบบมหาวิทยาลัยแอสตันเบอร์มิงแฮม แย้งว่า ท้องอืดไม่ได้เป็นวิธีที่แพงในการผลิตน้ำดื่ม

เขาเพิ่ม : " ปัญหาคือ ระบบการกระจายส่วนใหญ่ไม่อนุญาตให้เราสามารถแยกแยะความแตกต่างระหว่างน้ำดื่ม หรือน้ำใช้ สุขาภิบาล มันก็ยากที่จะใส่ค่าต้นทุนในน้ำสะท้อนให้เห็นถึงประโยชน์ของการใช้เพราะในตอนท้ายของวัน คุณต้องทำให้น้ำราคาไม่แพงกับทุกคน มันเป็นวิธีที่ถูกกว่ามากที่จะประหยัดการใช้น้ำได้มากกว่าที่ผ่าน . . . . . . . เราควรจะใช้น้ำสะอาดอีกครั้งสำหรับ "

หรือชลประทานเดวี่ ชี้ว่า การ Reverse Osmosis ไม่เหมาะสำหรับการพัฒนาประเทศ เพราะการรักษาเยื่อต้องให้ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ มีปัญหามากในประเทศเช่นอินเดีย

ส่วนใหญ่ผ่านบนคาบสมุทรของน้ำกร่อยที่มีระดับสูงของสิ่งสกปรก , ความหมายเยื่อสามารถกลายเป็นอุดตัน :" พวกเขาเป็นเพียงตัวกรองและพวกเขาได้รับการอุดตันเหมือนอะไรถ้าคุณมีการจัดเรียงของการรักษาก่อน "

ค่าใช้จ่ายในการปฏิบัติผ่านพืชเป็นอีกปัญหาหนึ่งในการพัฒนาประเทศ ในขณะที่องค์กรสามารถจัดหาเงินทุนเมล็ด , พวกเขาจะสามารถที่จะครอบคลุมค่าใช้จ่ายน้อย

โซลูชั่นหนึ่งอาจเป็นไมโครองค์กรโครงการเดวีส์ได้รับเกี่ยวข้องกับใกล้ Jodhpur ในประเทศอินเดียเช่นเดียวกับการผลิต desalinated น้ำ มันสร้างรายได้จากเกษตรกรที่ จ่าย มีเมล็ดของพวกเขากดเพื่อผลิตน้ำมันละหุ่งและให้ความเย็นสำหรับสุกกล้วย

ยังมีการพยายามลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมของ desalinating น้ำกร่อย . เกลืออัตราการกู้คืนโดยทั่วไปจะประมาณ 50 %หมายความว่าของเสียเค็มน้ำเค็มมักจะฉีดกลับเข้าไปในพื้นดินในสถานที่เช่น อินเดีย และปากีสถาน เรือนกระจก

หลดกลยุทธ์ดังกล่าวไม่ยั่งยืน เพราะมันเพิ่มความเค็มของดินหรือแม่น้ำเพิ่มเติมต่อไปในอนาคต เดวีส์กล่าวว่า การเพิ่มปริมาณของเกลือที่ถูกเอาออกระหว่าง 70% และ 90% แก้ปัญหานั้นแต่ต้องใช้พลังงานมากขึ้น และแม้ว่าเขาได้วางแผนระบบพลังงานแสงอาทิตย์เพื่อให้ใช้ให้น้อยที่สุด
วิชาการยังมีส่วนเกี่ยวข้องในโครงการในโซมาลีแลนด์ที่ใบหน้าท้าทายคู่ของการเติบโตของประชากรอย่างรวดเร็วและทรัพยากรน้ำจำกัด มันเป็นหนึ่งในพื้นที่ที่ใช้น้ำทะเลเรือน ,ซึ่งผลิตน้ำเพื่อการชลประทานโดยการสูบน้ำเข้าไปในเรือนกระจกและท่อผ่านรังผึ้งกระดาษแผ่นนั้นให้พื้นที่ขนาดใหญ่สำหรับการทำความเย็นแบบระเหย .

ตามชาร์ลี Paton , ผู้ก่อตั้งเรือนกระจกน้ำทะเลกัด สองทศวรรษที่ผ่านมา , น้ำทะเลเรือนกระจกเย็นอากาศได้ถึง 15 องศา และเพิ่มความชื้นให้มากเท่าที่ 90 % ด้วยซ้ำ ในบางสถานที่ที่แห้งแล้งที่สุดในโลกเดวีส์กล่าวว่า พวกเขาสามารถลดปริมาณของน้ำที่จำเป็นเพื่อผลิตเป็นกิโลกรัมผลิตจากหลายร้อยหลายหมื่นลิตร
นักวิจัยยังคงพยายามที่จะปรับปรุงเทคโนโลยีที่อยู่เบื้องหลัง Osmosis ย้อนกลับ เดล ชารีฟ ศาสตราจารย์ด้านวิศวกรรมน้ำและนวัตกรรมกระบวนการที่ University of Surrey , ร่วมพัฒนารูปแบบใหม่ของการเรียกใช้ผ่าน Osmosis
ใน 2003เขาบอกว่า เทคนิค ช่วยขจัดสิ่งสกปรก เช่น limescale ก่อนการ Reverse Osmosis กระบวนการ ซึ่งจะช่วยลดปริมาณของพลังงานที่จำเป็นโดยเท่า 30% เช่นเดียวกับการเพิ่มอายุการใช้งานของเยื่อ และการลดต้นทุนการบำรุงรักษา


ทำให้ฝน : เทคโนโลยีภัยแล้งหลักฐานแคริบเบียน ?

อ่านเพิ่มเติมโรงงานแรกที่ใช้จัดการ Osmosis เริ่มปฏิบัติการในกิบในเดือนมีนาคม 2552 สองเปิดในโอมานในภายหลังว่าปี , และ อื่น เปิดใน 2010 บริษัท ก่อตั้งขึ้นโดย ชารีฟ เพื่อทำเป็นธุรกิจเทคโนโลยีที่ทันสมัย , น้ำ , อยู่ในเป้าหมายหุ้นในตลาดลอนดอน แต่เขายอมรับมันได้ต่อสู้เพื่อชนะสัญญาและอาจท้ายถูกซื้อโดยผู้เล่นดาหน้าขนาดใหญ่ .

บริษัท ท้องอืดมากเล็งจีน ซึ่งมีเพียงร้อยละ 7 ของโลกที่น้ำจืด แต่หนึ่งในห้าของประชากร ประมาณ 400 เมืองประสบปัญหาขาดแคลนน้ำอย่างรุนแรงและปักกิ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อสี่ของน้ำทะเล Desalination ความจุลิตร 3.6bn วันโดย 2020 .

พลังงานแสงอาทิตย์ผ่านตอบน้ำอิสระแคลิฟอร์เนีย

อ่านเพิ่มเติมถึงลอนดอนแล้วมีน้ำทะเล Desalination โรงงาน เมืองและภูมิภาคของประเทศอังกฤษเป็น " น้ำเน้นพื้นที่ " กล่าวว่า ไซมอน เอิร์ล หัวของการผลิตน้ำเทมส์ น้ำ อย่างไรก็ตาม โรงงานไม่ใช้เป็นประจำ และมี " ในกรณีภัยแล้ง " รุนแรง เหมือนที่เกิดขึ้นในปี 2011 และ 2012 หลังจากสองแห้งหนาว
อย่างแปลกใจ ไม่มีน้ำเสีย การรีไซเคิล ในลอนดอนแม้ว่าเอิร์ลบอกว่าตึกความจุ–หรืออ่างเก็บน้ำใหม่ หรือใช้เครื่องสูบน้ำจากส่วนอื่น ๆของสหราชอาณาจักรและมีตัวเลือกเพื่อรับมือกับความต้องการที่เพิ่มขึ้น

เป็นประชากรของโลกยังคงเพิ่มขึ้น ความดันในทรัพยากรน้ำจะเพิ่มขึ้น มันก็ยังไม่ได้เห็นว่า ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีจะสามารถตอบสนองความต้องการ