In 1961 the ‘Agroville’ scheme was

In 1961 the ‘Agroville’ scheme was transformed into ‘strategic hamlets’ (ap chien luoc). This was an initiative suggested to Diem by American advisors and developed largely by the CIA. The ‘strategic hamlets’ were to be a network of self-sustaining communities, able to withstand communist infiltration and attack. Peasants would be moved into these large rural settlements, compensated for this relocation and given plots of land. Each ‘strategic hamlet’ would be provided with a defendable perimeter, small arms and militia training; it would be outfitted with a radio or telephone connection, so it could make contact with the government, ARVN and nearby hamlets. But like the ‘Agrovilles’, the ‘strategic hamlets’ program failed, mainly because it was poorly implemented. Despite a barrage of CIA-produced propaganda, most peasants did not wish to relocate. Much of the money set aside for compensation ended up in the pockets of corrupt government officials – including Diem’s own family – rather than with the peasants. By late 1963 the South Vietnamese government claimed to have completed 8,600 ‘strategic hamlets’ – but a subsequent American investigation found that four-fifths of these were incomplete. American funding dried up and the program soon faded away. Many ‘strategic hamlets’ were abandoned, stripped of whatever was useful and left to rot.

Despite its corruption and failures elsewhere, the Diem government did make some progress in industrialising the economy. South Vietnam’s status as a developing nation, in recovery from war and colonialism, received extensive media coverage in the West. Because of this, there were several Western companies willing to assist Saigon with trade and investment. In 1957 Diem announced a five-year economic plan and called for foreign loans and domestic investment. Those who invested in the economy, particularly export industries, were promised government guarantees and concessions, such as lower tax rates and land rents. Local companies were subsidised and locally produced goods were protected with tariffs. Meanwhile, the government and its agencies imported much-needed equipment: factory and farm machinery, motor vehicles and raw materials such as steel and ore. South Vietnam’s agricultural sector also recovered: rice production exploded from 70,000 tons per annum (1955) to 340,000 tons (1960). Predictably, Diem’s main trading partner during this period was the United States. Between 1954 and 1960 the US government pumped around $US1.2 billion into South Vietnam, about three-quarters of which was used to expand and bolster the military. Washington also offered incentives to American companies who traded with South Vietnam.

- See more at: http://alphahistory.com/vietnam/south-vietnam/#sthash.IxYxhBXi.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใน 1961 ชุดรูปแบบ 'Agroville' ถูกเปลี่ยนเป็น 'แฮมเล็ตส์กลยุทธ์' (ap เจียน luoc) นี้เป็นความคิดริเริ่มแนะนำให้เบี้ย โดยปรึกษาอเมริกัน และพัฒนาเป็นส่วนใหญ่ โดย CIA 'แฮมเล็ตส์กลยุทธ์' เป็น เครือข่ายของชุมชนได้ด้วยตนเอง สามารถทนต่อการแทรกซึมของคอมมิวนิสต์และโจมตีได้ ชาวนาจะถูกย้ายไปจับคู่ชนบทเหล่านี้มีขนาดใหญ่ ชดเชยนี้ย้าย และให้ผืนแผ่นดิน แต่ละ 'กลยุทธ์แฮมเล็ท' จะมีขอบเขต defendable อาวุธขนาดเล็ก และการฝึก อบรมอาสา มันจะถูกติดตั้ง ด้วยการเชื่อมต่อวิทยุหรือโทรศัพท์ ดังนั้นมันสามารถทำให้ติดต่อ กับ รัฐบาล ARVN และใกล้เคียง กับแฮมเล็ตส์ แต่เหมือน 'Agrovilles' 'แฮมเล็ตส์กลยุทธ์' โปรแกรมล้ม เหลว ส่วนใหญ่เนื่องจากมันถูกนำมาใช้งาน แม้ มีเขื่อนกั้นน้ำของ CIA ผลิตโฆษณาชวนเชื่อ ชาวนาส่วนใหญ่ไม่อยากย้าย ของเงินที่ตั้งค่าไว้สำหรับค่าตอบแทนสิ้นสุดในกระเป๋า ของเจ้าหน้าที่ของรัฐเสียหาย –รวมทั้งครอบครัวของเบี้ย – แทน กับชาวนา โดย 1963 ปลายรัฐบาลเวียดนามใต้อ้างว่า เสร็จ 8,600 'กลยุทธ์แฮมเล็ตส์' – แต่การสอบสวนอเมริกันต่อมาพบว่า 4-fifths นี้ได้สมบูรณ์ ทุนอเมริกันเหือดแห้งและโปรแกรมเร็ว ๆ นี้ทันจางหาย หลาย 'กลยุทธ์แฮมเล็ตส์' ได้ถูกละทิ้ง เปลื้องสิ่งมีประโยชน์ และซ้ายเน่าแม้ มีความเสียหายและความล้มเหลวอื่น ๆ รัฐบาลเบี้ยไม่ได้ความคืบหน้าบางใน industrialising เศรษฐกิจ เวียดนามใต้สถานะเป็นประเทศกำลังพัฒนา ในการฟื้นตัวจากสงครามและลัทธิ รับความครอบคลุมกว้างขวางสื่อตะวันตก ด้วยเหตุนี้ มีบริษัทที่ตะวันตกหลายเกินไปไซ่ง่อน ด้วยการค้าและการลงทุน ทั้ง เบี้ยประกาศแผนเศรษฐกิจห้าปี และเรียกเงินกู้ต่างประเทศและการลงทุนในประเทศ ผู้ที่ลงทุนในเศรษฐกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอุตสาหกรรมส่งออก มีสัญญาสัมปทาน เช่นอัตราภาษีต่ำกว่าและค่าเช่าที่ดินและค้ำประกันของรัฐบาล บริษัทในท้องถิ่นได้ subsidised และสินค้าที่ผลิตภายในถูกป้องกัน ด้วยภาษีศุลกากร ในขณะเดียวกัน รัฐบาลและตัวแทนนำเข้าอุปกรณ์ที่ต้องการมาก: เครื่องจักรโรงงานและฟาร์ม คัน และวัตถุดิบเช่นเหล็กและแร่ ภาคเกษตรของเวียดนามใต้ยัง กู้คืน: ข้าวผลิตขยายจาก 70000 ตันต่อปี (1955) กับ 340,000 ตัน (1960) ฉาย คู่ค้าหลักของวันในช่วงเวลานี้สหรัฐอเมริกา ระหว่าง 1954 และ 1960 รัฐบาลสหรัฐอเมริกาสูบรอบ $US1.2 พันล้านในเวียดนามใต้ เกี่ยวกับ three-quarters ที่ใช้ในการขยาย และส่งเสริมกองทัพ วอชิงตันเสนอแรงจูงใจให้บริษัทอเมริกันที่ซื้อขายกับเวียดนามใต้ยัง-ดูเพิ่มเติมได้ที่: http://alphahistory.com/vietnam/south-vietnam/#sthash.IxYxhBXi.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในปี 1961 ' agroville ' รูปแบบ ' ' กลายเป็นชุมชนเชิงกลยุทธ์ ( AP เจียน luoc ) นี้เป็นความคิดริเริ่ม ( เดียมโดยที่ปรึกษาอเมริกันและการพัฒนาส่วนใหญ่โดย CIA ' ' ยุทธศาสตร์ชุมชน เป็นเครือข่ายของตนเองที่ชุมชนสามารถทนต่อการแทรกซึมของคอมมิวนิสต์ และโจมตี ชาวนาจะถูกย้ายเข้าไปในชนบทเหล่านี้ขนาดใหญ่คู่การชดเชยการย้ายนี้และระบุแปลงที่ดิน แต่ละยุทธศาสตร์หมู่บ้าน ' ให้มีรอบแก้ตัว แขนเล็ก และอาสาสมัคร การฝึกอบรม มันเป็น outfitted กับวิทยุหรือโทรศัพท์ เพื่อให้มันสามารถติดต่อกับรัฐบาล กองทัพแห่งสาธารณรัฐเวียดนามและชุมชนใกล้เคียง แต่ชอบ ' agrovilles ' โปรแกรม ' ยุทธศาสตร์ชุมชน ' ล้มเหลวส่วนใหญ่เป็นเพราะมันไม่ใช้ แม้จะมีเขื่อนของซีไอเอผลิตโฆษณาชวนเชื่อ ชาวนาส่วนใหญ่ไม่ได้ต้องการย้ายที่ มากของเงินที่จะชดเชย สิ้นสุดในกระเป๋าของการทุจริตข้าราชการ ( ซึ่งวันครอบครัว–มากกว่ากับชาวบ้าน โดยปลายปี 2506 รัฐบาลเวียตนามใต้อ้างว่าเสร็จ 8600 ' ' ยุทธศาสตร์ชุมชน–แต่สืบสวนอเมริกันที่ตามมาพบว่าสี่ห้าเหล่านี้ไม่สมบูรณ์ ทุนอเมริกันแห้งขึ้นและโปรแกรมแล้วจางหาย ' ยุทธศาสตร์ชุมชนหลาย ' ถูกทิ้ง ถอดจากสิ่งที่เป็นประโยชน์และซ้ายเน่า

แม้จะมีการทุจริตและล้มเหลวในที่อื่น รัฐบาลว่าทำคืบหน้าใน industrialising เศรษฐกิจตอนใต้ของเวียดนาม สถานะเป็นประเทศที่พัฒนาในการฟื้นตัวจากสงคราม และการล่าอาณานิคม การได้รับความคุ้มครองสื่อที่กว้างขวางในตะวันตก เพราะมันมีบริษัทตะวันตกหลายยินดีที่จะให้ความช่วยเหลือไซ่ง่อนกับการค้าและการลงทุน ในปี 1957 วันประกาศแผนเศรษฐกิจ 5 ปี และเรียกเงินจากต่างประเทศ และการลงทุนในประเทศ ผู้ที่ลงทุนในเศรษฐกิจโดยเฉพาะอย่างยิ่งการส่งออกอุตสาหกรรม มีสัญญารับประกันของรัฐบาล และสัมปทาน เช่น ลดภาษี และอัตราค่าเช่าที่ดิน บริษัท ท้องถิ่นเป็นเงินอุดหนุน สินค้าที่ผลิตในประเทศและถูกป้องกันด้วยภาษีศุลกากร ขณะเดียวกัน รัฐบาลและหน่วยงานที่นำเข้าอุปกรณ์และเครื่องจักรฟาร์ม หรือว่าโรงงานยานยนต์ และวัตถุดิบ เช่น สินแร่เหล็ก และภาคเกษตรกรรมของเวียดนามก็หาย : การผลิตข้าวระเบิดออกมาจาก 70 , 000 ตันต่อปี ( 1955 ) 340 ตัน ( 1960 ) คาดการณ์ , วันของคู่ค้าหลักในช่วงเวลานี้ คือ สหรัฐอเมริกา ระหว่าง พ.ศ. 2497 และ 2502 รัฐบาลเราสูบประมาณ $ us1.2 พันล้านในเวียดนามตอนใต้ ประมาณ สามในสี่ ซึ่งถูกใช้เพื่อขยายและหนุนทหารวอชิงตันยังเสนอสิ่งจูงใจให้กับบริษัทอเมริกันที่ซื้อขายกับเวียดนามใต้ .

ดูเพิ่มเติมได้ที่ : http : / / alphahistory . com / เวียดนาม / Vietnam / # sthash.ixyxhbxi.dpuf ใต้