- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
When one loves one's Art no service
When one loves one's Art no service seems too hard.
That is our premise. This story shall draw a conclusion from it, and
show at the same time that the premise is incorrect. That will be a
new thing in logic, and a feat in story-telling somewhat older than
the great wall of China.
Joe Larrabee came out of the post-oak flats of the Middle West
pulsing with a genius for pictorial art. At six he drew a picture
of the town pump with a prominent citizen passing it hastily. This
effort was framed and hung in the drug store window by the side of
the ear of corn with an uneven number of rows. At twenty he left for
New York with a flowing necktie and a capital tied up somewhat
closer.
Delia Caruthers did things in six octaves so promisingly in a pine-
tree village in the South that her relatives chipped in enough in her
chip hat for her to go "North" and "finish." They could not see her
f--, but that is our story.
Joe and Delia met in an atelier where a number of art and music
students had gathered to discuss chiaroscuro, Wagner, music,
Rembrandt's works, pictures, Waldteufel, wall paper, Chopin and
Oolong.
Joe and Delia became enamoured one of the other, or each of the
other, as you please, and in a short time were married--for (see
above), when one loves one's Art no service seems too hard.
Mr. and Mrs. Larrabee began housekeeping in a flat. It was a
lonesome flat--something like the A sharp way down at the left-hand
end of the keyboard. And they were happy; for they had their Art,
and they had each other. And my advice to the rich young man would
be--sell all thou hast, and give it to the poor--janitor for the
privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat-dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true
happiness. If a home is happy it cannot fit too close--let the
dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to
a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand
to an upright piano; let the four walls come together, if they will,
so you and your Delia are between. But if home be the other kind,
let it be wide and long--enter you at the Golden Gate, hang your hat
on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister--you know his
fame. His fees are high; his lessons are light--his high-lights have
brought him renown. Delia was studying under Rosenstock--you know
his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every--
but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined.
Joe was to become capable very soon of turning out pictures that old
gentlemen with thin side-whiskers and thick pocketbooks would sandbag
one another in his studio for the privilege of buying. Delia was to
become familiar and then contemptuous with Music, so that when she
saw the orchestra seats and boxes unsold she could have sore throat
and lobster in a private dining-room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat--
the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and
fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions--ambitions
interwoven each with the other's or else inconsiderable--the mutual
help and inspiration; and--overlook my artlessness--stuffed olives
and cheese sandwiches at 11 p.m.
But after a while Art flagged. It sometimes does, even if some
switchman doesn't flag it. Everything going out and nothing coming
in, as the vulgarians say. Money was lacking to pay Mr. Magister and
Herr Rosenstock their prices. When one loves one's Art no service
seems too hard. So, Delia said she must give music lessons to keep
the chafing dish bubbling.
For two or three days she went out canvassing for pupils. One
evening she came home elated.
"Joe, dear," she said, gleefully, "I've a pupil. And, oh, the
loveliest people! General--General A. B. Pinkney's daughter--on
Seventy-first street. Such a splendid house, Joe--you ought to see
the front door! Byzantine I think you would call it. And inside!
Oh, Joe, I never saw anything like it before.
"My pupil is his daughter Clementina. I dearly love her already.
She's a delicate thing-dresses always in white; and the sweetest,
simplest manners! Only eighteen years old. I'm to give three
lessons a week; and, just think, Joe! $5 a lesson. I don't mind it
a bit; for when I get two or three more pupils I can resume my
lessons with Herr Rosenstock. Now, smooth out that wrinkle between
your brows, dear, and let's have a nice supper."
"That's all right for you, Dele," said Joe, attacking a can of peas
with a carving knife and a hatchet, "but how about me? Do you think
I'm going to let you hustle for wages while I philander in the
regions of high art? Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess
I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is
not as if I had quit my music and gone to work at something else.
While I teach I learn. I am always with my music. And we can live
as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of
leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable
dish. "But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But
you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said
Joe. "And Tinkle gave me permission to hang two of them in his
window. I may sell one if the right kind of a moneyed idiot sees
them."
"I'm sure you will," said Delia, sweetly. "And now let's be thankful
for Gen. Pinkney and this veal roast."
During all of the next week the Larrabees had an early breakfast.
Joe was enthusiastic about some morning-effect sketches he was doing
in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled,
praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It
was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly
tossed three five-dollar bills on the 8x10 (inches) centre table of
the 8x10 (feet) flat parlour.
Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm
afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same
things so often. And then she always dresses entirely in white, and
that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man!
I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with
Clementina at the piano--he is a widower, you know--and stands there
pulling his white goatee. 'And how are the semiquavers and the
demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing-room, Joe!
And those Astrakhan rug portieres. And Clementina has such a funny
little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really
am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen.
Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a
five, a two and a one--all legal tender notes--and laid them beside
Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he
announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a
woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's
window and thought it was a windmill at first, he was game, though,
and bought it anyhow. He ordered another--an oil sketch of the
Lackawanna freight depot--to take back with him. Music lessons! Oh,
I guess Art is still in it."
"I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to
win, dear. Thirty-three dollars! We never had so much to spend
before. We'll have oysters to-night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. "Were is the olive
fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his
$18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of
dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a
shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed,
but not very joyously.
Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her
lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the
afternoon. The General was there. You should have seen him run for
the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the
house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous.
In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot,
over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was
so sorry! But Gen. Pinkney!--Joe, that old man nearly went
distracted. He rushed downstairs and sent somebody--they said the
furnace man or somebody in the basement--out to a drug store for some
oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at
some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did
you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot
to-day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape
and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your
hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron--I mean
the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen
Gen. Pinkney, Joe, when--"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch,
sat beside her and put his arm acr
That is our premise. This story shall draw a conclusion from it, and
show at the same time that the premise is incorrect. That will be a
new thing in logic, and a feat in story-telling somewhat older than
the great wall of China.
Joe Larrabee came out of the post-oak flats of the Middle West
pulsing with a genius for pictorial art. At six he drew a picture
of the town pump with a prominent citizen passing it hastily. This
effort was framed and hung in the drug store window by the side of
the ear of corn with an uneven number of rows. At twenty he left for
New York with a flowing necktie and a capital tied up somewhat
closer.
Delia Caruthers did things in six octaves so promisingly in a pine-
tree village in the South that her relatives chipped in enough in her
chip hat for her to go "North" and "finish." They could not see her
f--, but that is our story.
Joe and Delia met in an atelier where a number of art and music
students had gathered to discuss chiaroscuro, Wagner, music,
Rembrandt's works, pictures, Waldteufel, wall paper, Chopin and
Oolong.
Joe and Delia became enamoured one of the other, or each of the
other, as you please, and in a short time were married--for (see
above), when one loves one's Art no service seems too hard.
Mr. and Mrs. Larrabee began housekeeping in a flat. It was a
lonesome flat--something like the A sharp way down at the left-hand
end of the keyboard. And they were happy; for they had their Art,
and they had each other. And my advice to the rich young man would
be--sell all thou hast, and give it to the poor--janitor for the
privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat-dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true
happiness. If a home is happy it cannot fit too close--let the
dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to
a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand
to an upright piano; let the four walls come together, if they will,
so you and your Delia are between. But if home be the other kind,
let it be wide and long--enter you at the Golden Gate, hang your hat
on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister--you know his
fame. His fees are high; his lessons are light--his high-lights have
brought him renown. Delia was studying under Rosenstock--you know
his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every--
but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined.
Joe was to become capable very soon of turning out pictures that old
gentlemen with thin side-whiskers and thick pocketbooks would sandbag
one another in his studio for the privilege of buying. Delia was to
become familiar and then contemptuous with Music, so that when she
saw the orchestra seats and boxes unsold she could have sore throat
and lobster in a private dining-room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat--
the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and
fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions--ambitions
interwoven each with the other's or else inconsiderable--the mutual
help and inspiration; and--overlook my artlessness--stuffed olives
and cheese sandwiches at 11 p.m.
But after a while Art flagged. It sometimes does, even if some
switchman doesn't flag it. Everything going out and nothing coming
in, as the vulgarians say. Money was lacking to pay Mr. Magister and
Herr Rosenstock their prices. When one loves one's Art no service
seems too hard. So, Delia said she must give music lessons to keep
the chafing dish bubbling.
For two or three days she went out canvassing for pupils. One
evening she came home elated.
"Joe, dear," she said, gleefully, "I've a pupil. And, oh, the
loveliest people! General--General A. B. Pinkney's daughter--on
Seventy-first street. Such a splendid house, Joe--you ought to see
the front door! Byzantine I think you would call it. And inside!
Oh, Joe, I never saw anything like it before.
"My pupil is his daughter Clementina. I dearly love her already.
She's a delicate thing-dresses always in white; and the sweetest,
simplest manners! Only eighteen years old. I'm to give three
lessons a week; and, just think, Joe! $5 a lesson. I don't mind it
a bit; for when I get two or three more pupils I can resume my
lessons with Herr Rosenstock. Now, smooth out that wrinkle between
your brows, dear, and let's have a nice supper."
"That's all right for you, Dele," said Joe, attacking a can of peas
with a carving knife and a hatchet, "but how about me? Do you think
I'm going to let you hustle for wages while I philander in the
regions of high art? Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess
I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is
not as if I had quit my music and gone to work at something else.
While I teach I learn. I am always with my music. And we can live
as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of
leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable
dish. "But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But
you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said
Joe. "And Tinkle gave me permission to hang two of them in his
window. I may sell one if the right kind of a moneyed idiot sees
them."
"I'm sure you will," said Delia, sweetly. "And now let's be thankful
for Gen. Pinkney and this veal roast."
During all of the next week the Larrabees had an early breakfast.
Joe was enthusiastic about some morning-effect sketches he was doing
in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled,
praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It
was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly
tossed three five-dollar bills on the 8x10 (inches) centre table of
the 8x10 (feet) flat parlour.
Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm
afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same
things so often. And then she always dresses entirely in white, and
that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man!
I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with
Clementina at the piano--he is a widower, you know--and stands there
pulling his white goatee. 'And how are the semiquavers and the
demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing-room, Joe!
And those Astrakhan rug portieres. And Clementina has such a funny
little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really
am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen.
Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a
five, a two and a one--all legal tender notes--and laid them beside
Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he
announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a
woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's
window and thought it was a windmill at first, he was game, though,
and bought it anyhow. He ordered another--an oil sketch of the
Lackawanna freight depot--to take back with him. Music lessons! Oh,
I guess Art is still in it."
"I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to
win, dear. Thirty-three dollars! We never had so much to spend
before. We'll have oysters to-night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. "Were is the olive
fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his
$18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of
dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a
shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed,
but not very joyously.
Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her
lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the
afternoon. The General was there. You should have seen him run for
the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the
house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous.
In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot,
over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was
so sorry! But Gen. Pinkney!--Joe, that old man nearly went
distracted. He rushed downstairs and sent somebody--they said the
furnace man or somebody in the basement--out to a drug store for some
oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at
some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did
you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot
to-day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape
and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your
hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron--I mean
the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen
Gen. Pinkney, Joe, when--"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch,
sat beside her and put his arm acr
0/5000
เมื่อเรารักศิลปะของ บริการไม่น่ายากเกินไป นั่นคือหลักฐานของเรา เรื่องนี้จะวาดสรุปจาก และ แสดงในเวลาเดียวกันว่า หลักฐานไม่ถูกต้อง ที่จะเป็น สิ่งใหม่ในตรรกะ และความสำเร็จอย่างหนึ่งในการเล่าค่อนข้างเก่ากว่า ดีกำแพงเมืองจีน Joe Larrabee มาจากแฟลตโอ๊คหลังตะวันตกกลาง pulsing ด้วยอัจฉริยะสำหรับศิลปะ ที่หก เขาวาดรูป ปั๊มเมืองกับพลเมืองโดดเด่นผ่านมันรีบ นี้ กรอบ และแขวนในหน้าต่างร้านค้ายาเสพติด โดยทางด้านของความพยายาม หูของข้าวโพดมีจำนวนแถวที่ไม่สม่ำเสมอ ที่ยี่สิบ เขาซ้ายสำหรับ นิวยอร์กกับเนคไทไหลทุนติดค่อนข้าง ใกล้ชิด Delia Caruthers ได้ใน 6 octaves promisingly ดังนั้นในการสน รีวิลเลจในภาคใต้ที่ญาติของเธอบิ่นในพอเธอ หมวกชิเธอไป "เหนือ" และ "ทำ" พวกเขาไม่สามารถเห็นเธอ f- แต่เป็นเรื่องของเรา โจและ Delia พบใน atelier การศิลปะและดนตรี นักเรียนรวบรวมเพื่อหารือเกี่ยวกับ chiaroscuro วากเนอร์ เพลง งานของแรมบรังด์ รูปภาพ Waldteufel กระดาษติดผนัง โชแปง และ Oolong โจและ Delia เป็น หนึ่ง enamoured อื่น ๆ หรือแต่ละ อื่น ๆ คุณกรุณา และ ในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่แต่ง - สำหรับ (ดู ด้านบน), เมื่อเรารักศิลปะของ บริการไม่น่ายากเกินไป นายและนาง Larrabee เริ่มทำความสะอาดในแบน มันเป็นการ แบนจผู้เดียวดาย - สิ่งชอบแบบคม A ลงในแบบด้านซ้ายมือ จุดสิ้นสุดของแป้นพิมพ์ และพวกเขามีความสุข สำหรับพวกเขานักศิลปะ และพวกเขากัน และจะแนะนำฉันกับเศรษฐีหนุ่ม -สามารถขาย ทุกพระองค์เพราะ ให้ยากจน - janitor สำหรับการ สิทธิ์การใช้งานทั้งแบนกับศิลปะของคุณและของ Delia ชาวแบนจะ indorse dictum ฉันว่า ทั้งคู่เป็นจริงเท่านั้น ความสุข ถ้าบ้านมีความสุขมันไม่พอดีเกินไปปิด - การ แต่งตัวยุบ และกลายเป็น โต๊ะบิลเลียด ปล่อยให้หิ้งหัน เครื่องพาย escritoire การ bedchamber อะไหล่ washstand จะมีตรงเปียโน ให้กำแพงสี่มาร่วมกัน ถ้าพวกเขาจะ เพื่อคุณและคุณ Delia อยู่ระหว่าง แต่ถ้าภายในบ้าน ชนิดอื่น ๆ ปล่อยให้มันเป็นกว้างยาว - ป้อนคุณที่ประตูทอง แขวนหมวกของคุณ บน Hatteras คุณแหลมแหลมฮอร์นและไปออก โดยแลบราดอร์ โจถูกวาดภาพในคลาสของ Magister ดี - คุณรู้เขา ชื่อเสียง ค่าธรรมเนียมของเขาจะสูง บทเรียนของเขามีไฟ - ไฟสูงของเขาได้ เขานำชื่อเสียง คุณ Delia ภายใต้ Rosenstock - เรียนรู้ ชื่อของเขาเป็น disturber คีย์เปียโน พวกเขามีความสุขเถอะตราบใดที่เงินของพวกเขากินเวลา ดังนั้นทุก - แต่ฉันจะไม่ประเทียด จุดมุ่งหมายของพวกเขาชัดเจน และกำหนด โจได้กลายเป็นความสามารถในเร็ว ๆ นี้เปิดออกภาพที่เก่า ท่าน side-whiskers บางและหนา pocketbooks จะ sandbag กันในสตูดิโอของเขาสำหรับสิทธิ์การซื้อ Delia ได้ กลายเป็นความคุ้นเคยแล้วดูถูกเพลง เพื่อว่าเมื่อเธอ เห็นที่นั่งของวงออร์เคสตราและกล่องที่ไม่ได้ขายสต็อกเธออาจมีเจ็บคอ กุ้งในห้องส่วนตัวรับประทานอาหาร- และปฏิเสธไปบนเวที แต่ดีที่สุด ในความคิดของฉัน ชีวิตบ้านในเล็กแบน ซัก voluble อีกเลยหลังจากการศึกษา เย็นสบาย และ อาหารเช้าสด แสง แลกเปลี่ยนของความทะเยอทะยาน - ความทะเยอทะยาน กรองด้วยอีกเป็น inconsiderable หรืออื่น ๆ - และการ วิธีใช้และแรงบันดาลใจ และ - การมองเห็นของฉัน artlessness - มะกอกยัดไส้ และชีสแซนด์วิชที่ 11 น. แต่หลังจากที่ในขณะที่ศิลปะตั้งค่าสถานะ บางครั้งไม่ แม้แต่ถ้าบาง switchman ไม่ตั้งค่าสถานะนี้ ทุกอย่างออกไปและไม่มีอะไรมา ใน เป็น vulgarians พูด เงินขาดเพื่อชำระนาย Magister และ Herr Rosenstock ราคาของพวกเขา เมื่อ รักของศิลปะไม่ ดูเหมือนยากเกินไป ดังนั้น Delia กล่าวว่า เธอต้องให้บทเพลงเพื่อให้ จาน chafing ที่พัทยา วันที่สอง หรือสาม ที่เธอไปออก canvassing สำหรับนักเรียน หนึ่ง ตอนเย็นเธอมาบ้านร่าเริง "โจ เรียน, " เธอกล่าวว่า ความยินดี "ผมเป็นนักเรียนที่ และ โอ้ loveliest คน ทั่วไป — ทั่วไป A. B. Pinkney ของลูกสาว - บน ถนนเจ็ดครั้งแรก เช่นสวยงามบ้าน โจ - คุณควรจะดู ประตูหน้า ไบแซนไทน์ผมคิดว่า คุณจะโทร และภายใน โอ้ โจ ฉันไม่เคยเห็นอะไรมาก่อนเช่นกัน "นักเรียนของฉันเป็นลูกสาวของเขา Clementina ลองรักเธอแล้ว เธอมีความละเอียดอ่อนสิ่งชุดเสมอในขาว และ หวาน มารยาทที่ง่ายที่สุด เพียงสิบแปดปี ผมให้สาม บทเรียนต่อสัปดาห์ และ เพียง คิด โจ $5 เป็นบทเรียน ฉันไม่สนใจ บิต ในเมื่อได้รับนักเรียนเพิ่มเติมสอง หรือสาม ผมสามารถกลับมาของฉัน เรียนกับ Herr Rosenstock ตอนนี้ เรียบออกริ้วรอยนั้นระหว่าง ผู้ชมของคุณ รัก และลองมีซุปเปอร์ที่ดี " "ที่ถูกสำหรับคุณ Dele กล่าวว่า โจ โจมตีสามารถของถั่ว มีดแกะสลักและ hatchet "แต่วิธีการเกี่ยวกับฉันหรือไม่ คุณคิดว่า ฉันจะให้คุณ hustle สำหรับค่าจ้างในขณะที่ฉัน philander ในการ ภูมิภาคสูงศิลปะ ไม่ตามกระดูก Benvenuto Cellini ฉันเดาเอา ผมสามารถขายเอกสาร หรือวาง cobblestones และนำมาเป็นเงินดอลลาร์หรือสองได้ " Delia มา และแขวนเกี่ยวกับคอของเขา "โจ รัก คุณได้โง่ คุณต้องเก็บในที่การศึกษา มันเป็น ไม่ว่าฉันได้ออกจากเพลงของฉัน และไปทำงานอย่างอื่น ในขณะที่สอนให้ฉันเรียนรู้ ฉันมักจะ มีเพลงของฉัน และเราสามารถมีชีวิตอยู่ ได้อย่างมีความสุขเป็น millionaires บน $15 ต่อสัปดาห์ คุณจะคิดว่า ปล่อยนาย Magister " "ทั้งหมดขวา กล่าวว่า โจ การเข้าถึงสำหรับผักปลาสีน้ำเงิน จาน "แต่ฉันเกลียดการนำบทเรียนนี้ มันไม่ใช่ศิลปะ แต่ คุณเป็นทรัมพ์และรักที่จะทำ" "เมื่อเรารักศิลปะของ บริการไม่น่ายากเกินไป กล่าวว่า Delia "Magister ยกย่องฟ้าในร่างที่ทำในสวนสาธารณะ กล่าวว่า โจ "และ Tinkle ให้ฉันเพื่อแขวนสองของพวกเขาในเขา หน้าต่าง ผมอาจขายหนึ่งถ้าเห็นชนิดของคนบ้าที่ร่ำรวย พวกเขา " "ผมมั่นใจว่า คุณจะ กล่าวว่า Delia เพราะ "ตอนนี้เราต้องขอบคุณ Pinkney ทั่วไปและลูกวัวย่างนี้" ในช่วงของสัปดาห์ถัดไป Larrabees ที่มีอาหารเช้าเป็นต้น โจมีความกระตือรือร้นเกี่ยวกับร่างบางเช้าผลที่เขาทำ ในเซ็นทรัลปาร์ค และ Delia บรรจุเขาปิด breakfasted, coddled ยกย่อง และรั้งที่ 7 โมง ศิลปะเป็นตัวเล็กฉลาด มัน มี 7 ส่วนใหญ่เวลาโมงเมื่อเขากลับในตอนเย็น เมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ Delia ภูมิใจเพราะแต่อ่อนกำลัง ประสบความสำเร็จ เพราะสามห้าดอลลาร์ตั๋ว 8 x 10 (นิ้ว) ของศูนย์ 8 x 10 (เท้า) แบนร้านเสริม บางครั้ง เธอกล่าวว่า เหมือนงาน "Clementina พยายามฉัน ฉัน กลัวเธอไม่ฝึกฝนเพียงพอ และฉันได้บอกเธอเหมือนกัน กิจกรรมบ่อย แล้ว เธอเสมอชุดทั้งหมดในสีขาว และ ที่ได้รับน่าเบื่อ แต่ทั่วไป Pinkney คนรักยิ่ง ฉันต้องการคุณสามารถรู้เขา โจ เขาเข้ามาในบางครั้งเมื่อฉันด้วย Clementina ที่เปียโน - เขาคือ widower คุณรู้ว่า - และหมายถึงมี ดึง goatee เขาขาว ' และวิธีการ semiquavers และ demisemiquavers ความก้าวหน้าหรือไม่ ' มักจะถาม "ฉันต้องการคุณสามารถดู wainscoting ในนั้นวาดห้อง โจ และที่ Astrakhan พรม portieres และ Clementina มีตลก ไอเล็กน้อย ฉันหวังว่า เธอจะแข็งแกร่งกว่าเธอดู โอ้ ฉันจริง ๆ เป็นการแนบเธอ เธออยู่สูง bred และอ่อนโยนดังนั้น Gen พี่ชายของ Pinkney ได้เมื่อรัฐมนตรีโบลิเวีย" แล้ว โจ กับอากาศ Monte Cristo วาดมาสิบ การ five, a two and a one--all legal tender notes--and laid them beside Delia's earnings. "Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he announced overwhelmingly. "Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!" "All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's window and thought it was a windmill at first, he was game, though, and bought it anyhow. He ordered another--an oil sketch of the Lackawanna freight depot--to take back with him. Music lessons! Oh, I guess Art is still in it." "I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to win, dear. Thirty-three dollars! We never had so much to spend before. We'll have oysters to-night." "And filet mignon with champignons," said Joe. "Were is the olive fork?" On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his $18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of dark paint from his hands. Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a shapeless bundle of wraps and bandages. "How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed, but not very joyously. Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the afternoon. The General was there. You should have seen him run for the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous.
In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot,
over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was
so sorry! But Gen. Pinkney!--Joe, that old man nearly went
distracted. He rushed downstairs and sent somebody--they said the
furnace man or somebody in the basement--out to a drug store for some
oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at
some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did
you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot
to-day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape
and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your
hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron--I mean
the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen
Gen. Pinkney, Joe, when--"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch,
sat beside her and put his arm acr
In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot,
over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was
so sorry! But Gen. Pinkney!--Joe, that old man nearly went
distracted. He rushed downstairs and sent somebody--they said the
furnace man or somebody in the basement--out to a drug store for some
oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at
some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did
you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot
to-day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape
and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your
hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron--I mean
the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen
Gen. Pinkney, Joe, when--"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch,
sat beside her and put his arm acr
การแปล กรุณารอสักครู่..
When one loves one's Art no service seems too hard.
That is our premise. This story shall draw a conclusion from it, and
show at the same time that the premise is incorrect. That will be a
new thing in logic, and a feat in story-telling somewhat older than
the great wall of China.
Joe Larrabee came out of the post-oak flats of the Middle West
pulsing with a genius for pictorial art. At six he drew a picture
of the town pump with a prominent citizen passing it hastily. This
effort was framed and hung in the drug store window by the side of
the ear of corn with an uneven number of rows. At twenty he left for
New York with a flowing necktie and a capital tied up somewhat
closer.
Delia Caruthers did things in six octaves so promisingly in a pine-
tree village in the South that her relatives chipped in enough in her
chip hat for her to go "North" and "finish." They could not see her
f--, but that is our story.
Joe and Delia met in an atelier where a number of art and music
students had gathered to discuss chiaroscuro, Wagner, music,
Rembrandt's works, pictures, Waldteufel, wall paper, Chopin and
Oolong.
Joe and Delia became enamoured one of the other, or each of the
other, as you please, and in a short time were married--for (see
above), when one loves one's Art no service seems too hard.
Mr. and Mrs. Larrabee began housekeeping in a flat. It was a
lonesome flat--something like the A sharp way down at the left-hand
end of the keyboard. And they were happy; for they had their Art,
and they had each other. And my advice to the rich young man would
be--sell all thou hast, and give it to the poor--janitor for the
privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat-dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true
happiness. If a home is happy it cannot fit too close--let the
dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to
a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand
to an upright piano; let the four walls come together, if they will,
so you and your Delia are between. But if home be the other kind,
let it be wide and long--enter you at the Golden Gate, hang your hat
on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister--you know his
fame. His fees are high; his lessons are light--his high-lights have
brought him renown. Delia was studying under Rosenstock--you know
his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every--
but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined.
Joe was to become capable very soon of turning out pictures that old
gentlemen with thin side-whiskers and thick pocketbooks would sandbag
one another in his studio for the privilege of buying. Delia was to
become familiar and then contemptuous with Music, so that when she
saw the orchestra seats and boxes unsold she could have sore throat
and lobster in a private dining-room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat--
the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and
fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions--ambitions
interwoven each with the other's or else inconsiderable--the mutual
help and inspiration; and--overlook my artlessness--stuffed olives
and cheese sandwiches at 11 p.m.
But after a while Art flagged. It sometimes does, even if some
switchman doesn't flag it. Everything going out and nothing coming
in, as the vulgarians say. Money was lacking to pay Mr. Magister and
Herr Rosenstock their prices. When one loves one's Art no service
seems too hard. So, Delia said she must give music lessons to keep
the chafing dish bubbling.
For two or three days she went out canvassing for pupils. One
evening she came home elated.
"Joe, dear," she said, gleefully, "I've a pupil. And, oh, the
loveliest people! General--General A. B. Pinkney's daughter--on
Seventy-first street. Such a splendid house, Joe--you ought to see
the front door! Byzantine I think you would call it. And inside!
Oh, Joe, I never saw anything like it before.
"My pupil is his daughter Clementina. I dearly love her already.
She's a delicate thing-dresses always in white; and the sweetest,
simplest manners! Only eighteen years old. I'm to give three
lessons a week; and, just think, Joe! $5 a lesson. I don't mind it
a bit; for when I get two or three more pupils I can resume my
lessons with Herr Rosenstock. Now, smooth out that wrinkle between
your brows, dear, and let's have a nice supper."
"That's all right for you, Dele," said Joe, attacking a can of peas
with a carving knife and a hatchet, "but how about me? Do you think
I'm going to let you hustle for wages while I philander in the
regions of high art? Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess
I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is
not as if I had quit my music and gone to work at something else.
While I teach I learn. I am always with my music. And we can live
as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of
leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable
dish. "But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But
you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said
Joe. "And Tinkle gave me permission to hang two of them in his
window. I may sell one if the right kind of a moneyed idiot sees
them."
"I'm sure you will," said Delia, sweetly. "And now let's be thankful
for Gen. Pinkney and this veal roast."
During all of the next week the Larrabees had an early breakfast.
Joe was enthusiastic about some morning-effect sketches he was doing
in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled,
praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It
was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly
tossed three five-dollar bills on the 8x10 (inches) centre table of
the 8x10 (feet) flat parlour.
Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm
afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same
things so often. And then she always dresses entirely in white, and
that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man!
I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with
Clementina at the piano--he is a widower, you know--and stands there
pulling his white goatee. 'And how are the semiquavers and the
demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing-room, Joe!
And those Astrakhan rug portieres. And Clementina has such a funny
little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really
am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen.
Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a
five, a two and a one--all legal tender notes--and laid them beside
Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he
announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a
woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's
window and thought it was a windmill at first, he was game, though,
and bought it anyhow. He ordered another--an oil sketch of the
Lackawanna freight depot--to take back with him. Music lessons! Oh,
I guess Art is still in it."
"I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to
win, dear. Thirty-three dollars! We never had so much to spend
before. We'll have oysters to-night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. "Were is the olive
fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his
$18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of
dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a
shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed,
but not very joyously.
Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her
lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the
afternoon. The General was there. You should have seen him run for
the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the
house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous.
In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot,
over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was
so sorry! But Gen. Pinkney!--Joe, that old man nearly went
distracted. He rushed downstairs and sent somebody--they said the
furnace man or somebody in the basement--out to a drug store for some
oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at
some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did
you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot
to-day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape
and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your
hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron--I mean
the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen
Gen. Pinkney, Joe, when--"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch,
sat beside her and put his arm acr
That is our premise. This story shall draw a conclusion from it, and
show at the same time that the premise is incorrect. That will be a
new thing in logic, and a feat in story-telling somewhat older than
the great wall of China.
Joe Larrabee came out of the post-oak flats of the Middle West
pulsing with a genius for pictorial art. At six he drew a picture
of the town pump with a prominent citizen passing it hastily. This
effort was framed and hung in the drug store window by the side of
the ear of corn with an uneven number of rows. At twenty he left for
New York with a flowing necktie and a capital tied up somewhat
closer.
Delia Caruthers did things in six octaves so promisingly in a pine-
tree village in the South that her relatives chipped in enough in her
chip hat for her to go "North" and "finish." They could not see her
f--, but that is our story.
Joe and Delia met in an atelier where a number of art and music
students had gathered to discuss chiaroscuro, Wagner, music,
Rembrandt's works, pictures, Waldteufel, wall paper, Chopin and
Oolong.
Joe and Delia became enamoured one of the other, or each of the
other, as you please, and in a short time were married--for (see
above), when one loves one's Art no service seems too hard.
Mr. and Mrs. Larrabee began housekeeping in a flat. It was a
lonesome flat--something like the A sharp way down at the left-hand
end of the keyboard. And they were happy; for they had their Art,
and they had each other. And my advice to the rich young man would
be--sell all thou hast, and give it to the poor--janitor for the
privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat-dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true
happiness. If a home is happy it cannot fit too close--let the
dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to
a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand
to an upright piano; let the four walls come together, if they will,
so you and your Delia are between. But if home be the other kind,
let it be wide and long--enter you at the Golden Gate, hang your hat
on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister--you know his
fame. His fees are high; his lessons are light--his high-lights have
brought him renown. Delia was studying under Rosenstock--you know
his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every--
but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined.
Joe was to become capable very soon of turning out pictures that old
gentlemen with thin side-whiskers and thick pocketbooks would sandbag
one another in his studio for the privilege of buying. Delia was to
become familiar and then contemptuous with Music, so that when she
saw the orchestra seats and boxes unsold she could have sore throat
and lobster in a private dining-room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat--
the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and
fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions--ambitions
interwoven each with the other's or else inconsiderable--the mutual
help and inspiration; and--overlook my artlessness--stuffed olives
and cheese sandwiches at 11 p.m.
But after a while Art flagged. It sometimes does, even if some
switchman doesn't flag it. Everything going out and nothing coming
in, as the vulgarians say. Money was lacking to pay Mr. Magister and
Herr Rosenstock their prices. When one loves one's Art no service
seems too hard. So, Delia said she must give music lessons to keep
the chafing dish bubbling.
For two or three days she went out canvassing for pupils. One
evening she came home elated.
"Joe, dear," she said, gleefully, "I've a pupil. And, oh, the
loveliest people! General--General A. B. Pinkney's daughter--on
Seventy-first street. Such a splendid house, Joe--you ought to see
the front door! Byzantine I think you would call it. And inside!
Oh, Joe, I never saw anything like it before.
"My pupil is his daughter Clementina. I dearly love her already.
She's a delicate thing-dresses always in white; and the sweetest,
simplest manners! Only eighteen years old. I'm to give three
lessons a week; and, just think, Joe! $5 a lesson. I don't mind it
a bit; for when I get two or three more pupils I can resume my
lessons with Herr Rosenstock. Now, smooth out that wrinkle between
your brows, dear, and let's have a nice supper."
"That's all right for you, Dele," said Joe, attacking a can of peas
with a carving knife and a hatchet, "but how about me? Do you think
I'm going to let you hustle for wages while I philander in the
regions of high art? Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess
I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is
not as if I had quit my music and gone to work at something else.
While I teach I learn. I am always with my music. And we can live
as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of
leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable
dish. "But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But
you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said
Joe. "And Tinkle gave me permission to hang two of them in his
window. I may sell one if the right kind of a moneyed idiot sees
them."
"I'm sure you will," said Delia, sweetly. "And now let's be thankful
for Gen. Pinkney and this veal roast."
During all of the next week the Larrabees had an early breakfast.
Joe was enthusiastic about some morning-effect sketches he was doing
in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled,
praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It
was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly
tossed three five-dollar bills on the 8x10 (inches) centre table of
the 8x10 (feet) flat parlour.
Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm
afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same
things so often. And then she always dresses entirely in white, and
that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man!
I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with
Clementina at the piano--he is a widower, you know--and stands there
pulling his white goatee. 'And how are the semiquavers and the
demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing-room, Joe!
And those Astrakhan rug portieres. And Clementina has such a funny
little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really
am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen.
Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a
five, a two and a one--all legal tender notes--and laid them beside
Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he
announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a
woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's
window and thought it was a windmill at first, he was game, though,
and bought it anyhow. He ordered another--an oil sketch of the
Lackawanna freight depot--to take back with him. Music lessons! Oh,
I guess Art is still in it."
"I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to
win, dear. Thirty-three dollars! We never had so much to spend
before. We'll have oysters to-night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. "Were is the olive
fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his
$18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of
dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a
shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed,
but not very joyously.
Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her
lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the
afternoon. The General was there. You should have seen him run for
the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the
house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous.
In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot,
over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was
so sorry! But Gen. Pinkney!--Joe, that old man nearly went
distracted. He rushed downstairs and sent somebody--they said the
furnace man or somebody in the basement--out to a drug store for some
oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at
some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did
you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot
to-day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape
and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your
hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron--I mean
the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen
Gen. Pinkney, Joe, when--"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch,
sat beside her and put his arm acr
การแปล กรุณารอสักครู่..
เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการดูเหมือนยากเกินไป
นั่นคือหลักฐานของเรา เรื่องราวนี้จะวาดข้อสรุปจากมันและ
แสดงในเวลาเดียวกันที่สถานที่ที่ไม่ถูกต้อง นั่นจะเป็นสิ่งที่ใหม่
ในตรรกะและความสามารถในการเล่าเรื่องค่อนข้างอายุมากกว่า
กำแพงเมืองจีน
โจลาร์ราบีออกมาโพสต์โอ๊คกลางแฟลตของตะวันตก
เต้นด้วยอัจฉริยะภาพศิลปะ6 เขาวาดรูป
ของเมืองปั๊มกับเด่นพลเมืองผ่านมันอย่างรีบเร่ง ความพยายามนี้
เป็นกรอบและแขวนในหน้าต่างร้านขายยาข้างๆ
หูของข้าวโพดด้วยจำนวนที่ไม่เท่ากันของแถว ที่ยี่สิบเขาซ้ายสำหรับ
นิวยอร์กกับไหล เนคไท และทุนผูกขึ้นบ้าง
ใกล้ เดเลีย เคอราเทิร์สทำในหก octaves ดังนั้น promisingly ในโล -
หมู่บ้านต้นไม้ในภาคใต้ที่ญาติของเธอบิ่นในเพียงพอในหมวกชิปของเธอ
ให้เธอไป " เหนือ " และ " เสร็จ " พวกเขาไม่สามารถเห็นเธอ
. . . แต่นั่นคือเรื่องราวของเรา
โจและ Delia พบในสตูดิโอซึ่งมีจำนวนของศิลปะและดนตรี
นักเรียนจำเป็นต้องหา หารือรำพึง , แว็กเนอร์ , เพลง ,
เรมบรันดท์ ผลงาน รูปภาพ waldteufel , กระดาษติดผนัง , โชแปงและ
ชาอูหลงโจและเดเลียก็ enamoured หนึ่งในอื่น ๆ หรือแต่ละ
อื่นๆ ตามที่คุณโปรดและในช่วงเวลาสั้นๆ แต่งงานกัน . . . (
ข้างบน ) เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการดูเหมือนยากเกินไป
นายและนางลาร์ราบีเริ่มงานแม่บ้านในแฟลต มันแบน --
เหงาอย่างคมลงไปที่ด้านซ้ายมือ
ปลายแป้นพิมพ์ และพวกเขาก็มีความสุข เพราะมีศิลปะของพวกเขา
and they had each other. And my advice to the rich young man would
be--sell all thou hast, and give it to the poor--janitor for the
privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat-dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true
happiness. If a home is happy it cannot fit too close--let the
dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to
a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand
to an upright piano; let the four walls come together, if they will,
so you and your Delia are between. But if home be the other kind,
let it be wide and long--enter you at the Golden Gate, hang your hat
on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister--you know his
fame. His fees are high; his lessons are light--his high-lights have
brought him renown. Delia was studying under Rosenstock--you know
his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every--
but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined.
โจจะกลายเป็นความสามารถในเร็วๆ นี้ เปลี่ยนภาพที่เก่า
สุภาพบุรุษด้วยหนวดข้างบางและพอคเกตบุ๊คหนาจะกระสอบทราย
อีกหนึ่งในสตูดิโอของเขาสำหรับสิทธิพิเศษของการซื้อ ดีเลียคือ
คุ้นเคยแล้วดูถูกดนตรี ดังนั้นเมื่อเธอ
เห็นวงที่นั่ง และกล่องที่ขายไม่ออกก็ต้องเจ็บคอ
and lobster in a private dining-room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat--
the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and
fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions--ambitions
interwoven each with the other's or else inconsiderable--the mutual
help and inspiration;และ . . . . . . มองข้าม artlessness ของฉัน -- ยัดไส้มะกอก
และแซนด์วิชชีส ที่ 11 น.
แต่หลังจากที่ในขณะที่ศิลปะธง . บางครั้งมันก็ไม่ได้ แม้ว่าบาง
สับไม่ธงมัน ทุกอย่างจะออกและไม่มีอะไรมา
ในเป็น vulgarians พูด เงินขาดจ่ายคุณท่านอำมาตย์และ
แฮร์ โรเซ็นสต๊ราคา . เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการ
ดูเหมือนจะยากเกินไป ดังนั้นเดเลียบอกว่าเธอจะต้องให้บทเรียนเพลงเก็บจาน chafing ฟอง
สอง หรือ สาม วัน ไปสอบถามสำหรับนักเรียน หนึ่ง
ตอนเย็นเธอกลับบ้าน . .
" โจ ที่รัก " เธอกล่าวว่า " ดีใจ " ผมเป็นศิษย์ด้วย และ โอ้
คนน่ารัก ! ทั่วไป -- ทั่วไปของอภิมันยุ พิงก์นี่ลูกสาว -- บนถนน
เจ็ดสิบ เช่นบ้านวิจิตร โจ . . . . . คุณควรจะเห็น
หน้าประตูไบเซนไทน์ฉันคิดว่าคุณอาจจะเรียกมันว่า และภายใน !
โอ้ว โจ ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน
" ลูกศิษย์คือลูกสาวของเขาเคลเมนตีนา . ฉันรักเธอแล้ว เธอ เป็นสิ่งละเอียดอ่อน
เสมอในชุดสีขาว และหวาน
ง่าย , มารยาท เพียงสิบแปดปี ผมให้ 3
บทเรียนต่อสัปดาห์ และ ก็คิดว่า โจ $ 5 บทเรียน ผมไม่รังเกียจ
บิตเมื่อฉันได้รับสองหรือสามเพิ่มเติม นักเรียนสามารถกลับมาเรียน
กับคุณ โรเซ็นสต๊ . ตอนนี้เนียนว่าริ้วรอยระหว่างคิ้ว
จ้ะ และก็เย็นดีค่ะ "
" ไม่เป็นไรสำหรับคุณ dele กล่าวว่า " โจ การโจมตีสามารถของถั่ว
กับแกะสลัก มีด และขวาน แต่วิธีการเกี่ยวกับฉัน ? คุณคิดว่า
ฉันจะให้คุณเร่งรีบสำหรับค่าจ้างในขณะที่ผมจีบผู้หญิงใน
ภูมิภาคของศิลปะสูง Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess
I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is
not as if I had quit my music and gone to work at something else.
While I teach I learn. I am always with my music. And we can live
as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of
leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable
dish. " But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But
you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said
โจ " กระดิ่งและอนุญาตให้ฉันแขวนสองของพวกเขาในหน้าต่าง
ผมอาจจะขายถ้าชนิดของคนโง่มีเงินเห็น
.
" ฉันแน่ใจว่าคุณจะ กล่าวว่า ดีเลีย นุ่มนวล " และขอขอบคุณ
สำหรับพล.อ. พิงก์นี่และเนื้อลูกวัวย่าง "
ช่วงทั้งหมดของสัปดาห์ถัดไป larrabees มีอาหารเช้าตรู่ .
โจกระตือรือร้นเกี่ยวกับตอนเช้าบางผลร่างเขาทำอะไร
in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled,
praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It
was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly
tossed three five-dollar bills on the 8x10 (inches) centre table of
the 8x10 (feet) flat parlour.
Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm
afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same
things so often. And then she always dresses entirely in white, and
that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man!
I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with
Clementina at the piano--he is a widower, you know--and stands there
pulling his white goatee. ' And how are the semiquavers and the
demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing-room, Joe!
And those Astrakhan rug portieres. And Clementina has such a funny
little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really
am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen.
Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a
five, a two and a one--all legal tender notes--and laid them beside
Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he
announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him,dele . ชายอ้วนกับ
ท่อไอเสียขนสัตว์และขนนก ไม้จิ้มฟัน เขาเห็นร่างในหน้าต่างของกุ๊กกิ๊ก
และคิดว่ามันเป็นกังหันลมในตอนแรกเขามีเกม แม้ว่า
และซื้อมันอยู่ดี เขาสั่งอีก น้ํามันร่างของคลังสินค้า -- รับ
Lackawanna กลับไปกับเขา บทเรียนเพลง โอ้ ,
ฉันว่าศิลปะอยู่ในมัน . "
" ผมดีใจที่คุณได้เก็บไว้ใน " บอกว่า ดีเลีย อย่างเต็มที่ " คุณต้อง
win, dear. Thirty-three dollars! We never had so much to spend
before. We'll have oysters to-night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. " Were is the olive
fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his
$18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of
dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a
shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed,
but not very joyously.
Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her
lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the
afternoon. The General was there. You should have seen him run for
the chafing dish, Joe,
นั่นคือหลักฐานของเรา เรื่องราวนี้จะวาดข้อสรุปจากมันและ
แสดงในเวลาเดียวกันที่สถานที่ที่ไม่ถูกต้อง นั่นจะเป็นสิ่งที่ใหม่
ในตรรกะและความสามารถในการเล่าเรื่องค่อนข้างอายุมากกว่า
กำแพงเมืองจีน
โจลาร์ราบีออกมาโพสต์โอ๊คกลางแฟลตของตะวันตก
เต้นด้วยอัจฉริยะภาพศิลปะ6 เขาวาดรูป
ของเมืองปั๊มกับเด่นพลเมืองผ่านมันอย่างรีบเร่ง ความพยายามนี้
เป็นกรอบและแขวนในหน้าต่างร้านขายยาข้างๆ
หูของข้าวโพดด้วยจำนวนที่ไม่เท่ากันของแถว ที่ยี่สิบเขาซ้ายสำหรับ
นิวยอร์กกับไหล เนคไท และทุนผูกขึ้นบ้าง
ใกล้ เดเลีย เคอราเทิร์สทำในหก octaves ดังนั้น promisingly ในโล -
หมู่บ้านต้นไม้ในภาคใต้ที่ญาติของเธอบิ่นในเพียงพอในหมวกชิปของเธอ
ให้เธอไป " เหนือ " และ " เสร็จ " พวกเขาไม่สามารถเห็นเธอ
. . . แต่นั่นคือเรื่องราวของเรา
โจและ Delia พบในสตูดิโอซึ่งมีจำนวนของศิลปะและดนตรี
นักเรียนจำเป็นต้องหา หารือรำพึง , แว็กเนอร์ , เพลง ,
เรมบรันดท์ ผลงาน รูปภาพ waldteufel , กระดาษติดผนัง , โชแปงและ
ชาอูหลงโจและเดเลียก็ enamoured หนึ่งในอื่น ๆ หรือแต่ละ
อื่นๆ ตามที่คุณโปรดและในช่วงเวลาสั้นๆ แต่งงานกัน . . . (
ข้างบน ) เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการดูเหมือนยากเกินไป
นายและนางลาร์ราบีเริ่มงานแม่บ้านในแฟลต มันแบน --
เหงาอย่างคมลงไปที่ด้านซ้ายมือ
ปลายแป้นพิมพ์ และพวกเขาก็มีความสุข เพราะมีศิลปะของพวกเขา
and they had each other. And my advice to the rich young man would
be--sell all thou hast, and give it to the poor--janitor for the
privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat-dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true
happiness. If a home is happy it cannot fit too close--let the
dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to
a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand
to an upright piano; let the four walls come together, if they will,
so you and your Delia are between. But if home be the other kind,
let it be wide and long--enter you at the Golden Gate, hang your hat
on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister--you know his
fame. His fees are high; his lessons are light--his high-lights have
brought him renown. Delia was studying under Rosenstock--you know
his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every--
but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined.
โจจะกลายเป็นความสามารถในเร็วๆ นี้ เปลี่ยนภาพที่เก่า
สุภาพบุรุษด้วยหนวดข้างบางและพอคเกตบุ๊คหนาจะกระสอบทราย
อีกหนึ่งในสตูดิโอของเขาสำหรับสิทธิพิเศษของการซื้อ ดีเลียคือ
คุ้นเคยแล้วดูถูกดนตรี ดังนั้นเมื่อเธอ
เห็นวงที่นั่ง และกล่องที่ขายไม่ออกก็ต้องเจ็บคอ
and lobster in a private dining-room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat--
the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and
fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions--ambitions
interwoven each with the other's or else inconsiderable--the mutual
help and inspiration;และ . . . . . . มองข้าม artlessness ของฉัน -- ยัดไส้มะกอก
และแซนด์วิชชีส ที่ 11 น.
แต่หลังจากที่ในขณะที่ศิลปะธง . บางครั้งมันก็ไม่ได้ แม้ว่าบาง
สับไม่ธงมัน ทุกอย่างจะออกและไม่มีอะไรมา
ในเป็น vulgarians พูด เงินขาดจ่ายคุณท่านอำมาตย์และ
แฮร์ โรเซ็นสต๊ราคา . เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการ
ดูเหมือนจะยากเกินไป ดังนั้นเดเลียบอกว่าเธอจะต้องให้บทเรียนเพลงเก็บจาน chafing ฟอง
สอง หรือ สาม วัน ไปสอบถามสำหรับนักเรียน หนึ่ง
ตอนเย็นเธอกลับบ้าน . .
" โจ ที่รัก " เธอกล่าวว่า " ดีใจ " ผมเป็นศิษย์ด้วย และ โอ้
คนน่ารัก ! ทั่วไป -- ทั่วไปของอภิมันยุ พิงก์นี่ลูกสาว -- บนถนน
เจ็ดสิบ เช่นบ้านวิจิตร โจ . . . . . คุณควรจะเห็น
หน้าประตูไบเซนไทน์ฉันคิดว่าคุณอาจจะเรียกมันว่า และภายใน !
โอ้ว โจ ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน
" ลูกศิษย์คือลูกสาวของเขาเคลเมนตีนา . ฉันรักเธอแล้ว เธอ เป็นสิ่งละเอียดอ่อน
เสมอในชุดสีขาว และหวาน
ง่าย , มารยาท เพียงสิบแปดปี ผมให้ 3
บทเรียนต่อสัปดาห์ และ ก็คิดว่า โจ $ 5 บทเรียน ผมไม่รังเกียจ
บิตเมื่อฉันได้รับสองหรือสามเพิ่มเติม นักเรียนสามารถกลับมาเรียน
กับคุณ โรเซ็นสต๊ . ตอนนี้เนียนว่าริ้วรอยระหว่างคิ้ว
จ้ะ และก็เย็นดีค่ะ "
" ไม่เป็นไรสำหรับคุณ dele กล่าวว่า " โจ การโจมตีสามารถของถั่ว
กับแกะสลัก มีด และขวาน แต่วิธีการเกี่ยวกับฉัน ? คุณคิดว่า
ฉันจะให้คุณเร่งรีบสำหรับค่าจ้างในขณะที่ผมจีบผู้หญิงใน
ภูมิภาคของศิลปะสูง Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess
I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is
not as if I had quit my music and gone to work at something else.
While I teach I learn. I am always with my music. And we can live
as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of
leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable
dish. " But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But
you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said
โจ " กระดิ่งและอนุญาตให้ฉันแขวนสองของพวกเขาในหน้าต่าง
ผมอาจจะขายถ้าชนิดของคนโง่มีเงินเห็น
.
" ฉันแน่ใจว่าคุณจะ กล่าวว่า ดีเลีย นุ่มนวล " และขอขอบคุณ
สำหรับพล.อ. พิงก์นี่และเนื้อลูกวัวย่าง "
ช่วงทั้งหมดของสัปดาห์ถัดไป larrabees มีอาหารเช้าตรู่ .
โจกระตือรือร้นเกี่ยวกับตอนเช้าบางผลร่างเขาทำอะไร
in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled,
praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It
was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly
tossed three five-dollar bills on the 8x10 (inches) centre table of
the 8x10 (feet) flat parlour.
Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm
afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same
things so often. And then she always dresses entirely in white, and
that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man!
I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with
Clementina at the piano--he is a widower, you know--and stands there
pulling his white goatee. ' And how are the semiquavers and the
demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing-room, Joe!
And those Astrakhan rug portieres. And Clementina has such a funny
little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really
am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen.
Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a
five, a two and a one--all legal tender notes--and laid them beside
Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he
announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him,dele . ชายอ้วนกับ
ท่อไอเสียขนสัตว์และขนนก ไม้จิ้มฟัน เขาเห็นร่างในหน้าต่างของกุ๊กกิ๊ก
และคิดว่ามันเป็นกังหันลมในตอนแรกเขามีเกม แม้ว่า
และซื้อมันอยู่ดี เขาสั่งอีก น้ํามันร่างของคลังสินค้า -- รับ
Lackawanna กลับไปกับเขา บทเรียนเพลง โอ้ ,
ฉันว่าศิลปะอยู่ในมัน . "
" ผมดีใจที่คุณได้เก็บไว้ใน " บอกว่า ดีเลีย อย่างเต็มที่ " คุณต้อง
win, dear. Thirty-three dollars! We never had so much to spend
before. We'll have oysters to-night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. " Were is the olive
fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his
$18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of
dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a
shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed,
but not very joyously.
Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her
lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the
afternoon. The General was there. You should have seen him run for
the chafing dish, Joe,
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- how do you do that?
- rural society
- We can't eat out very often on our
- ฉันต้องทำสำเร็จและต้องได้เจอกับSHINeeแน่
- การกำหนดค่า Manage Sites
- used in the previous experiment
- งานวิจัย
- ที่อพาร์ทเม้นท์สามารถทำอาหารทานได้ด้วย ค
- ฉันจริงใจกับคุณ
- หาอะไรทานก่อน
- ภรรยาของคุณ
- เวลาเที่ยงคืน
- กำหนดเวลา
- คุณเบื่อฉันหรือเปล่า
- ถ้าฉันตายไป บ้านคงจะมีแต่ความสุข
- พิกัดที่วัดได้จริง
- คุณไปไหนหรอ
- You want to come?
- Will take the
- ถามนิดเดียวไม่ได้
- เวลาคุณนัดคุณเรียนกระทันหัน
- attr
- The most
- ฉันสามารถลดNPLsของสาขาได้ซึ่งเป็น1ใน15สา
