4. DiscussionPrevious investigation

4. Discussion
Previous investigations have showed that vitamin E requirements of
fish are affected by dietary lipid levels (Watanabe et al., 1977; Lovell
et al., 1984; Satoh et al., 1987; Roemet al., 1990; Shiau and Shiau, 2001).
Results of the present study shown that, based on weight gain, FI, FER
and survival, vitamin E requirement of Nile tilapia was not affected by
dietary lipid levels and supplementation of 50 mg of vitamin E/kg diet
(analyzed values of 112 mg/kg) was sufficient for tilapia fed purified
diets containing an equal mixture of corn oil and menhaden fish oil
ranging from 6 to 14%. This value is higher than those determined by
Roem et al. (1990) for O. aureus (10 and 25 mg/kg of diet at 3 and 6%
dietary lipid, respectively, or 3 to 4 mg vitamin E per percent of corn oil)
and Shiau and Shiau (2001) for hybrid tilapia (O. niloticus×O. aureus)
(42–44 mg/kg and 60–66 mg/kg in diets containing 5% and 12% lipid,
respectively). These values, however, are considerably lower than the
requirement values of 50 to 100 mg/kg for a diet containing 5% lipid
(pollock liver oil) and 500 mg/kg for a diet containing 10 to 15% lipid
reported for Nile tilapia (Satoh et al., 1987).Whether the differences in
the degree of fatty acid unsaturation between the lipid source used in
this study and that of Satoh et al. (1987) contributed to the differences
in the vitamin E requirements cannot be ascertained. However, it has
been reported that, in fish, high levels of dietary highly unsaturated
fatty acids induced higher vitamin E requirements (Cowey et al.,
1983; Roem et al., 1990). It should be noted that our diets were also
supplemented with the antioxidant, ethoxyquin, at 200 mg/kg diet.
Ethoxyquin, although it has no biological activity of vitamin E, can
partially spare vitamin E in the diet for growth and other physiological
functions (Lovell et al., 1984).
The non-significant effect of increasing dietary lipid levels from 6
to 14% on weight gain, feed intake and survival was expected because
our test diets were isonitrogenous and isocaloric and contained
essential nutrients at levels that meet or exceed the know requirements
for tilapia. A number of earlier studies have reported similar
weight gain and FER of channel catfish, Ictalurus punctatus (Gatlin and
Stickney, 1982; Twibell and Wilson, 2003; Yildirim-Aksoy et al.,
2007), blue tilapia (O. aureus) (Roem et al., 1990) and European sea
bass (Dicentrarchus labrex) (Peres and Oliva-Teles, 1999) fed diets
supplemented with increasing levels of fish oil. The non-significant
effect of dietary fish oil levels on feed intake has also been reported for
channel catfish by Twibell and Wilson (2003) and Yildirim-Aksoy
et al. (2007). However, significantly lower FER in fish fed diets
supplemented with 14% lipid, regardless of dietary levels of vitamin E,
may be due to excessive levels of dietary lipid. Lim and Webster
(2006) reported that tilapia do not tolerate as high a dietary lipid as do
salmonids. A dietary lipid level in excess of 12% depressed growth of
juvenile O. aureus×O. niloticus hybrids (Jauncey and Ross, 1982;
Jauncey, 2000). Thus, for good FER, lipid levels in diets of Nile tilapia
juveniles should not exceed 10%.
Increasing supplemental lipid levels to 14% significantly increased
whole body lipid and decreased moisture, as has been reported for
several fish species fed increasing levels of dietary lipid (Jauncey and
Ross, 1982; Viola et al., 1988; De Silva et al., 1991; Stowell and Gatlin,
1992; Chou and Shiau, 1996; Peres and Oliva-Teles, 1999; Jauncey,
2000; Yildirim-Aksoy et al., 2007). Other studies, however, showed
that carcass lipid of channel catfish (Gatlin and Stickney, 1982) and
muscle lipid content of European sea bass (Peres and Oliva-Teles,
1999) and hybrid striped bass (Gaylord and Gatlin, 2000) were not
affected by dietary lipid levels. Dietary levels of vitamin E had no effect
of body protein, ash and moisture, but body lipid significantly
increased in fish fed 100 mg/kg supplemental vitamin E. The
significant increase in body lipid of fish fed this diet could not be
explained since fish fed diets supplemented with 200 mg supplemental
vitamin E had similar body lipid as the group fed 50 mg
supplemental vitamin E. Watanabe et al. (1977) and Huang and
Huang (2004) reported that whole body proximate composition of
common carp (Cyprinus carpio) and hybrid tilapia, respectively was
unaffected by dietary levels of vitamin E.
Liver concentrations of α-tocopherol significantly increased at each
incremental level of dietary vitamin E. Similar findings have been
reported for other fish species (Boggio et al., 1985; Hamre et al., 1997;
Gatta et al., 2000; Chaiyapechara et al., 2003; Yildirim-Aksoy et al., 2008;
Limet al., in press). However, therewas a trend of decreasing liver levels
ofα-tocopherolwith increasing dietary lipid levels, and the value of this
variablewas significantly lower in fish fed the highest lipid levels (14%).
The decrease in tissue α-tocopherol content in fish fed increasing levels
of dietary lipid high in n−3 HUFA has also been observed in rainbow
trout (Oncorhynchus mykiss) (Cowey et al., 1984; Boggio et al., 1985),
Atlantic salmon (Salmo salar) (Hemre and Sandnes, 1999), blue tilapia
(Roemet al., 1990), turbot (Hypsopsetta gutulata) (Stephan et al., 1995)
and Japanese flounder (Wang et al., 2006). Itwas suggested that vitamin
Ewas increasingly utilized as an antioxidant to protect tissue lipids from
oxidation due to greater amounts of n−3 HUFA in tissues of fish fed
higher levels of dietary lipid.
Earlier studies have shown that Nile tilapia (Satoh et al., 1987),
halibut (Tocher, 2003) and gilthead sea bream (Sparus aurata)
(Mourento et al., 2002) fed diets without vitamin E supplementation
had significantly decreased HSI, likely due to tissue degeneration. It has
also been found that HSI value is correlated with the amount of fat
deposition in livers (Oguri, 1978; Bruslé and Anadon, 1996). Thus,
although liver lipid content was not determined in the present study,
the non-significant differences among HSI of fish in various treatments
may indicate that supplementation of 50 mg vitamin E/kg (112 mg/kg
total vitamin E) was sufficient to prevent degeneration and/or fat
infiltration of liver tissue in Nile tilapia fed diets containing6 to 14% lipid.
This level of dietary vitamin E was also adequate for normal formation
and development of blood cells as none of the hematological parameters
evaluated differed among treatments.
Numerous studies have been conducted on the role of dietary lipid
sources and essential fatty acids on the immune response and disease
resistance in fish, but few studies have dealt with dietary lipid levels
and fish health. However, published information on the effect of
dietary lipid and essential fatty acids on immune response and disease
resistance in fish is inconsistent and often contradictory (Lim et al.,2008). In the present study, enhanced serum protein concentrations
were observed in fish fed 14% lipid diets. This increase in serum
protein could be due to elevated lipoprotein levels required for the
transport of excess lipid. Serum alternative complement, however,
significantly decreased in fish fed 10 or 14% lipid diets. Likewise,
Yildirim-Aksoy et al. (2009) obtained significantly increased serum
protein and decreased serum complement in channel catfish fed a
commercial diet containing 5.6% lipid supplemented with 6% or 9%
menhaden fish oil. They also reported increased lysozyme activity in
catfish fed diets supplemented with 3 or 6% fish oil. We found,
however, that dietary lipid levels had no influence on lysozyme
activity of Nile tilapia.
Vitamin E, which is abundant in immune cell membranes (Beharka
et al., 1997), plays an important role in the fish immune response
(Waagbø, 1994). Peritoneal macrophage function was adversely
affected in rainbow trout (Blazer and Wolke, 1984) and channel catfish
(Wise et al., 1993) fed vitamin E-deficient diets. Deficiency of vitamin E
has been reported to reduce serum protein, serum globulin and
phagocyte activity in rainbow trout (Blazer and Wolke, 1984; Clerton
et al., 2001) and serum complement activity in Atlantic salmon (Hardie
et al., 1990), gilthead seabream (Tort et al., 1996; Montero et al., 1998)
and sea bass (Obach et al., 1993). Ortuno et al. (2000, 2001) reported
that serum complement and phagocytic activity in gilthead seabream
were correlated with dietary levels of vitamin E supplementation, but
neither leukocyte migration nor respiratory burst was affected. Lin and
Shiau (2005) also obtained significantly higher respiratory burst activity
and plasma lysozyme and alternative complement activity in grouper
(Epinephelus malabaricus) fed diets supplemented with vitamin E
ranging from 25 to 800 mg/kg diet than fish fed the unsupplemented
control diet. These values progressively increased with increasing levels
of dietary vitamin E. In Nile tilapia, Lim et al. (in press) found that
supplementation of 50 or 500 mg vitamin E to a basal diet containing
23.1 mg vitamin E/kg had no effect on serum protein, total immunoglobulin
and lysozyme activity, but alternative complement was
adversely affected at the vitamin E supplemental level of 500 mg/kg.
Data of the current study indicated that increasing supplemental levels
of vitamin E from50 mgto 100 or 200 mg/kg diet had no effect on serum
protein, but lysozyme and complement activity were stimulated at
vitamin E supplemental levels of 200 mg and 100 or 200 mg/kg diet,
respectively. Lysozyme activity has been reported to coincide to some
degree with a change in the number of the circulating leucocytes
(Fletcher and White, 1973; Muona and Soivio, 1992). In the current
study, since no difference was found in blood leukocyte count between
treatments, the lysozyme production by leukocytes could have been
enhanced at high supplemental levels of vitamin E.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4. สนทนาการตรวจสอบก่อนหน้านี้ได้พบว่าวิตามิน E ความต้องการของปลาที่ได้รับผลจากระดับไขมันอาหาร (เบะ et al., 1977 โลเวลลอด์จร้อยเอ็ด al., 1984 โยะ et al., 1987 Roemet al., 1990 Shiau และ Shiau, 2001)ผลของการศึกษาปัจจุบันที่แสดงตามน้ำหนักที่ ได้รับ ไร้สาย FERและความอยู่รอด ความต้องการวิตามินอีของนิลได้ไม่รับผลจากระดับไขมันอาหารและแห้งเสริมอาหารกิโลกรัมวิตามินอี 50 มก.(วิเคราะห์ค่าของ 112 mg/kg) ไม่บริสุทธิ์เพียงพอสำหรับเลี้ยงปลานิลอาหารที่ประกอบด้วยส่วนผสมเท่าน้ำมันข้าวโพดและน้ำมันปลา menhadenตั้งแต่ 6 ถึง 14% ค่านี้จะสูงกว่าที่กำหนดโดยRoem et al. (1990) สำหรับโอหมอเทศข้างลาย (10 และ 25 มก./กก.ของอาหารที่ 3 และ 6%อาหารไขมัน ตามลำดับ หรือ 3-4 มิลลิกรัมวิตามินอีต่อเปอร์เซ็นต์ของน้ำมันข้าวโพด)และ Shiau และ Shiau (2001) สำหรับปลานิลแบบผสมผสาน (niloticus โอซื้อโอหมอเทศข้างลาย)(42-44 มิลลิกรัม/กก.และ 60-66 มิลลิกรัม/กิโลกรัมในอาหารที่ประกอบด้วยไขมัน 12% และ 5%ตามลำดับ) ค่าเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม มีมากกว่านี้ความต้องการค่าของ 50-100 มิลลิกรัม/กิโลกรัมในอาหารที่ประกอบด้วยไขมัน 5%(pollock ตับน้ำมัน) และ 500 มิลลิกรัม/กิโลกรัมในอาหารที่ประกอบด้วยไขมัน 10-15%รายงานสำหรับนิล (โยะ et al., 1987)ว่าความแตกต่างในระดับของกรดไขมัน unsaturation ระหว่างแหล่งไขมันที่ใช้ในการศึกษานี้และที่ของโยะ et al. (1987) ส่วนความแตกต่างในวิตามินอี ความต้องไม่ได้ ascertained อย่างไรก็ตาม มีได้รายงานว่า ในปลา อาหารสำหรับผู้สูงในระดับที่สมระดับสูงกรดไขมันที่เกิดจากความต้องการวิตามินสูง (Cowey et al.,1983 Roem et al., 1990) ควรสังเกตว่า อาหารของเราได้ยังเสริม ด้วยสารต้านอนุมูลอิสระ ethoxyquin ที่ 200 มิลลิกรัม/กิโลกรัมอาหารEthoxyquin แม้ว่ามีไม่มีกิจกรรมชีวภาพของวิตามินอี สามารถอะไหล่วิตามินอีในอาหารสำหรับการเจริญเติบโตและสรีรวิทยาอื่น ๆ บางส่วนฟังก์ชัน (โลเวลลอด์จ et al., 1984)ผลไม่สำคัญเพิ่มระดับไขมันอาหารจาก 614% ในน้ำหนัก กำไร อาหารและการอยู่รอดคาดว่าเนื่องจากนิดทดสอบ isonitrogenous และ isocaloric และประกอบด้วยสารอาหารที่จำเป็นในระดับที่ตรง หรือเกินความต้องการรู้สำหรับปลานิล จำนวนการศึกษาก่อนหน้านี้มีรายงานเหมือนกันน้ำหนักกำไรและ FER ของอเมริกัน Ictalurus punctatus (Gatlin และStickney, 1982 Twibell และ Wilson, 2003 Yildirim-Aksoy et al.,2007), บลูนิล (โอหมอเทศข้างลาย) (Roem et al., 1990) และซียุโรปเบส (Dicentrarchus labrex) (Peres และโอลิวาชุน-Teles, 1999) เลี้ยงอาหารเสริม ด้วยการเพิ่มระดับของน้ำมันปลา ไม่ใช่สำคัญนอกจากนี้ยังมีการรายงานผลของระดับน้ำมันปลาอาหารบริโภคอาหารสำหรับอเมริกัน Twibell และ Wilson (2003) และ Yildirim-Aksoyal. ร้อยเอ็ด (2007) อย่างไรก็ตาม อย่าง FER ต่ำในปลาเลี้ยงอาหารเสริม ด้วยไขมัน 14% โดยไม่คำนึงถึงระดับของวิตามินอี อาหารอาจเกิดจากระดับของอาหารไขมันมากเกินไป ริมและเว็บสเตอร์(2006) รายงานว่า ปลานิลทนต่อสูงเป็นอาหารไขมันทำsalmonids ระดับไขมันอาหารเกินกว่า 12% หดหู่เจริญเติบโตของหมอเทศข้างลายโอเยาวชนการลูกผสม niloticus ซื้อโอ (Jauncey และรอสส์ 1982Jauncey, 2000) ดังนั้น สำหรับ FER ดี ระดับไขมันในอาหารของนิลjuveniles ไม่ควรเกิน 10%เพิ่มขึ้น 14% ระดับไขมันเพิ่มเติมอย่างมีนัยสำคัญเพิ่มขึ้นทั้งร่างกายระดับไขมันในเลือดและลดความชื้น มีการรายงานหลายปลาพันธุ์ที่เลี้ยงระดับการเพิ่มขึ้นของอาหารไขมัน (Jauncey และรอสส์ 1982 วิโอลา et al., 1988 De Silva et al., 1991 Stowell และ Gatlin1992 โชวและ Shiau, 1996 Peres และโอลิวาชุน-Teles, 1999 Jauncey2000 Yildirim-Aksoy et al., 2007) การศึกษาอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม พบไขมันที่ซากของอเมริกัน (Gatlin และ Stickney, 1982) และเนื้อหาไขมันกล้ามเนื้อของปลากระพงยุโรป (Peres และโอลิวาชุน-Telesปี 1999) และไฮบริ striped เบส (เกย์ลอร์ดสวีและ Gatlin, 2000) ได้รับผลกระทบจากระดับไขมันอาหาร อาหารระดับของวิตามินอีมีผลไม่ของร่างกายโปรตีน เถ้าและความชื้น แต่ร่างกายระดับไขมันในเลือดอย่างมีนัยสำคัญเพิ่มขึ้นในปลาที่เลี้ยง 100 มก./กก.เสริมวิตามินอีไม่สามารถเพิ่มในร่างกายไขมันของปลาที่เลี้ยงอาหารนี้อธิบายเนื่องจากปลาได้รับอาหารที่เสริม ด้วย 200 mg เพิ่มเติมวิตามินอีมีคล้ายร่างกายไขมันเป็นกลุ่มอาหาร 50 มิลลิกรัมวิตามินเสริม E. เบะ et al. (1977) และหวาง และหวง (2004) รายงานองค์ประกอบที่เคียงร่างกายทั้งหมดของปลาไน (ปลาไน) และปลานิลแบบผสมผสาน ถูกตามลำดับผลกระทบจากระดับกากของวิตามินอีตับความเข้มข้นของα-tocopherol เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในแต่ละเพิ่มระดับของวิตามินอาหารคล้าย E. พบได้รายงานสำหรับพันธุ์ปลาอื่น ๆ (Boggio และ al., 1985 Hamre และ al., 1997Gatta และ al., 2000 Chaiyapechara และ al., 2003 Yildirim Aksoy et al., 2008Limet al. ในข่าว) อย่างไรก็ตาม therewas แนวโน้มของการลดระดับตับเพิ่มระดับไขมันอาหาร และค่านี้ tocopherolwith ofαvariablewas ต่ำในปลาเลี้ยงระดับระดับไขมันในเลือดสูงสุด (14%)ลดลงในเนื้อหาα-tocopherol เนื้อเยื่อในปลาเลี้ยงระดับเพิ่มขึ้นของอาหารไขมันสูง n−3 HUFA ได้ยังถูกตรวจสอบในสายรุ้งเทราต์ (สกุลปลาแซลมอนแปซิฟิก mykiss) (Cowey et al., 1984 Boggio และ al., 1985),ปลาแซลมอนแอตแลนติก (Salmo ซาลาร์) (Hemre และเพียง 1999), นิลสีน้ำเงิน(Roemet al., 1990), turbot (Hypsopsetta gutulata) (Stephan และ al., 1995)และ flounder ญี่ปุ่น (วังและ al., 2006) Itwas แนะนำวิตามินที่Ewas ใช้มากขึ้นเป็นสารต้านอนุมูลอิสระที่ปกป้องเนื้อเยื่อโครงการจากออกซิเดชันเนื่องจากจำนวนมากกว่า HUFA n−3 ในเนื้อเยื่อของปลาเลี้ยงระดับที่สูงขึ้นของอาหารไขมันการศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่านิล (โยะ et al., 1987),halibut (Tocher, 2003) และ gilthead ทะเลทรายแดง (Sparus aurata)(Mourento et al., 2002) ที่ได้รับอาหารไม่แห้งเสริมวิตามินอีอย่างมีนัยสำคัญลดลง HSI อาจเนื่องจากเนื้อเยื่อเสื่อมสภาพ มีนอกจากนี้ยัง พบว่า ค่า HSI ถูก correlated กับจำนวนของไขมันสะสมใน livers (Oguri, 1978 Bruslé และ Anadon, 1996) ดังนั้นแม้ว่าจะไม่กำหนดเนื้อหาไขมันตับในการศึกษาปัจจุบันความแตกต่างที่ไม่สำคัญระหว่าง HSI ของปลาในการรักษาต่าง ๆอาจบ่งชี้ว่า แห้งเสริมของ 50 มก.วิตามินอี/กก. (112 มิลลิกรัม/กิโลกรัมวิตามินรวม) ไม่เพียงพอที่จะป้องกันการเสื่อมสภาพและ/หรือไขมันแทรกซึมของเนื้อเยื่อตับในปลานิลติดตาม containing6 อาหารไขมัน 14%อาหารวิตามินอีระดับนี้ยังมีเพียงพอสำหรับผู้แต่งปกติและการพัฒนาของเซลล์เม็ดเลือดเป็นไม่มีพารามิเตอร์ hematologicalประเมินแตกต่างระหว่างการรักษาการศึกษาจำนวนมากได้ดำเนินบทบาทของอาหารไขมันแหล่งและกรดไขมันจำเป็นในการตอบสนองภูมิคุ้มกันและโรคความต้านทานในปลา แต่การศึกษาน้อยมีแจกมีระดับไขมันอาหารและปลาเพื่อสุขภาพ อย่างไรก็ตาม เผยแพร่ข้อมูลเกี่ยวกับผลของอาหารไขมันและกรดไขมันจำเป็นในการตอบสนองภูมิคุ้มกันและโรคความต้านทานในปลาจะไม่สอดคล้องกัน และขัดแย้งมักจะ (Lim et al., 2008) ในการศึกษาปัจจุบัน เพิ่มความเข้มข้นของโปรตีนเซรั่มถูกพบในปลาเลี้ยงอาหารไขมัน 14% ซีรั่มเพิ่มขึ้นโปรตีนอาจเป็น เพราะระดับสูงไลโพโปรตีนที่จำเป็นสำหรับการการขนส่งไขมันส่วนเกิน เซรั่มอื่นเสริม อย่างไรก็ตามลดลงอย่างมากในปลาเลี้ยงอาหารไขมัน 10 หรือ 14 ในทำนองเดียวกันYildirim Aksoy et al. (2009) ได้รับซีรั่มเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญโปรตีนและซีรั่มลดลงส่วนเติมเต็มในช่องปลาดุกเลี้ยงธุรกิจอาหารที่ประกอบด้วยไขมัน 5.6% เสริม ด้วย 6% หรือ 9%menhaden ปลาน้ำมัน พวกเขายังรายงานกิจกรรม lysozyme เพิ่มขึ้นในปลาได้รับอาหารเสริม 3 หรือน้ำมันปลา 6% เราพบอย่างไรก็ตาม ว่า ระดับไขมันอาหารมี lysozyme อิทธิพลไม่กิจกรรมของนิลวิตามิน E ซึ่งมีมากในเยื่อหุ้มเซลล์ภูมิคุ้มกัน (Beharkaและ al., 1997), มีบทบาทสำคัญในการตอบสนองภูมิคุ้มกันของปลา(Waagbø, 1994) ฟังก์ชัน peritoneal macrophage ไม่กระทบได้รับผลกระทบในเรนโบว์เทราต์ (เสื้อสามารถและ Wolke, 1984) และอเมริกัน(Wise et al., 1993) ที่ได้รับอาหารวิตามินอีไม่ ร่างกายขาดวิตามินอีมีการรายงานการลดโปรตีนเซรั่ม เซรั่มกลอบูลิน และกิจกรรม phagocyte ในเรนโบว์เทราต์ (เสื้อสามารถและ Wolke, 1984 Clertonและ al., 2001) และเซรั่มเติมเต็มกิจกรรมในปลาแซลมอนแอตแลนติก (Hardieและ al., 1990), gilthead seabream (สูญ et al., 1996 Montero et al., 1998)และปลากระพง (Obach et al., 1993) Ortuno et al. (2000, 2001) รายงานเซรั่มเสริมและกิจกรรม phagocytic ใน gilthead seabream นั้นถูก correlated ระดับอาหารของแห้งเสริมวิตามิน แต่ไม่โยกย้าย leukocyte และระเบิดหายใจไม่ได้รับผล ลิน และShiau (2005) ยังได้รับกิจกรรมระเบิดหายใจอย่างมีนัยสำคัญและพลาสม่า lysozyme และกิจกรรมเสริมทางเลือกในปลากะรัง(Epinephelus malabaricus) ที่ได้รับอาหารที่เสริม ด้วยวิตามินอีตั้งแต่ 25 ถึง 800 มิลลิกรัม/กิโลกรัมอาหารมากกว่าปลาที่เลี้ยงใน unsupplementedควบคุมอาหาร ค่าเหล่านี้เพิ่มขึ้น ด้วยการเพิ่มระดับความก้าวหน้าอาหารวิตามินอี ในปลานิล al. et ริม (ในข่าว) พบว่าแห้งเสริม 50 หรือ 500 มิลลิกรัมวิตามินอีกับโรคอาหารประกอบด้วยกิโลกรัมละ 23.1 มิลลิกรัมวิตามินอีมีโปรตีนเซรั่ม immunoglobulin รวมผลไม่กิจกรรม lysozyme แต่ทางเลือกเสริมได้กระทบระดับวิตามินอีเพิ่มเติมของ 500 มิลลิกรัม/กิโลกรัมระบุข้อมูลการศึกษาปัจจุบันที่เพิ่มระดับเพิ่มเติมของ mgto from50 วิตามินอี 100 หรือ 200 มิลลิกรัม/กิโลกรัมอาหารก็ไม่มีผลต่อเซรั่มโปรตีน แต่ lysozyme และเสริมกิจกรรมได้ถูกกระตุ้นที่ระดับการเสริมวิตามินอี 200 มิลลิกรัม และ 100 หรือ 200 มิลลิกรัม/กิโลกรัม อาหารตามลำดับ มีการรายงานกิจกรรม lysozyme ตรงกันบางส่วนปริญญา มีการเปลี่ยนแปลงในจำนวนการศึกษาลักษณะชนิดหมุนเวียน(เฟล็ทเชอร์และขาว 1973 Muona และ Soivio, 1992) ในปัจจุบันศึกษา เนื่องจากความแตกต่างไม่พบในเลือด leukocyte ระหว่างรักษา ผลิต lysozyme โดย leukocytes มีเพิ่มระดับสูงเสริมวิตามินอี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4. การอภิปราย
การตรวจสอบก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่าวิตามิน E ต้องการของ
ปลาได้รับผลกระทบจากระดับไขมันในอาหาร (วาตานาเบะ et al, 1977;. โลเวลล์
และคณะ, 1984;. Satoh et al, 1987;.. Roemet อั 1990; Shiau และ Shiau , 2001).
ผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าขึ้นอยู่กับน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น, FI, FER
และความอยู่รอดความต้องการวิตามินอีของปลานิลที่ไม่ได้รับผลกระทบจาก
ระดับไขมันในอาหารและอาหารเสริม 50 มิลลิกรัมของวิตามินอี / อาหารกิโลกรัม
(ค่าวิเคราะห์ 112 มก. / กก.) เป็นที่เพียงพอสำหรับการเลี้ยงปลานิลบริสุทธิ์
อาหารที่มีส่วนผสมที่เท่ากันของน้ำมันข้าวโพดและน้ำมันปลา menhaden
ตั้งแต่ 6-14% ค่านี้จะสูงกว่าที่กำหนดโดย
Roem และคณะ (1990) สำหรับ aureus ทุม (10 และ 25 mg / kg ของอาหารที่ 3 และ 6%
ไขมันอาหารตามลำดับหรือ 3-4 E มิลลิกรัมวิตามินต่อเปอร์เซ็นต์ของน้ำมันข้าวโพด)
และ Shiau และ Shiau (2001) สำหรับปลานิลไฮบริด ( O. niloticus × O. aureus)
(42-44 มก. / กก. และ 60-66 mg / kg ในอาหารที่มี 5% และ 12% ของไขมัน
ตามลำดับ) ค่าเหล่านี้ แต่จะต่ำกว่า
ค่าความต้องการของ 50-100 มก. / กก. สำหรับอาหารที่มีไขมัน 5%
(น้ำมันตับ Pollock) และ 500 มิลลิกรัม / กิโลกรัมสำหรับอาหารที่มี 10-15% ไขมัน
รายงานสำหรับปลานิล ( Satoh et al., 1987) .Whether ความแตกต่างใน
ระดับของกรดไขมันไม่อิ่มตัวระหว่างแหล่งที่มาของไขมันที่ใช้ใน
การศึกษาครั้งนี้และที่ของ Satoh และคณะ (1987) มีส่วนทำให้ความแตกต่าง
ในความต้องการวิตามินอีไม่สามารถตรวจสอบได้ แต่ได้
รับรายงานว่าในปลาระดับสูงของการบริโภคอาหารที่ไม่อิ่มตัว
กรดไขมันที่เหนี่ยวนำให้เกิดความต้องการที่สูงขึ้นวิตามินอี (Cowey, et al.
1983;. Roem, et al, 1990) มันควรจะตั้งข้อสังเกตว่าอาหารของเราก็ยัง
เสริมด้วยสารต้านอนุมูลอิสระ, ethoxyquin ที่ 200 มก. / กก. อาหาร.
Ethoxyquin แม้ว่ามันจะไม่มีฤทธิ์ทางชีวภาพของวิตามินอีสามารถ
วิตามินอีอะไหล่บางส่วนในอาหารสำหรับการเจริญเติบโตทางสรีรวิทยาและอื่น ๆ
ฟังก์ชั่น ( โลเวลล์ et al., 1984).
ผลกระทบที่ไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญของการเพิ่มระดับไขมันในอาหารตั้งแต่ 6
ถึง 14% ในการเพิ่มน้ำหนักการบริโภคและการอยู่รอดฟีดที่คาดว่าเพราะ
อาหารการทดสอบของเรามีโปรตีนและระดับโปรตีนและมี
สารอาหารที่จำเป็นในระดับที่ตรงหรือ เกินความต้องการความรู้
สำหรับปลานิล จากการศึกษาก่อนหน้านี้มีรายงานที่คล้ายกัน
น้ำหนักที่เพิ่มขึ้นและ FER ของช่องดุก Ictalurus punctatus (Gatlin และ
สติกนีย์, 1982; Twibell และวิลสัน,. 2003; Yildirim-Aksoy, et al,
2007), ปลานิลสีฟ้า (aureus ทุม) (Roem et al., 1990) และทะเลยุโรป
เบส (Dicentrarchus labrex) (เปเรสและ Oliva-Teles, 1999) ที่เลี้ยงด้วยอาหาร
เสริมที่มีระดับที่เพิ่มขึ้นของน้ำมันปลา ที่ไม่ได้มีนัยสำคัญ
ผลกระทบของระดับการบริโภคน้ำมันปลาในปริมาณอาหารที่บริโภคยังได้รับรายงาน
ช่องดุกโดย Twibell และวิลสัน (2003) และ Yildirim-Aksoy
และคณะ (2007) แต่ลดลง FER ในอาหารเลี้ยงปลา
เสริมด้วยไขมัน 14% โดยไม่คำนึงถึงระดับการบริโภคอาหารของวิตามินอี,
อาจจะเป็นเพราะระดับที่มากเกินไปของไขมันในอาหาร ลิมและเว็บสเตอร์
(2006) รายงานว่าปลานิลไม่ยอมให้สูงไขมันในอาหารเช่นเดียวกับ
salmonids ระดับไขมันในอาหารเกินกว่า 12% ของการเติบโตของความสุข
ของเด็กและเยาวชน aureus ทุม× O ลูกผสม niloticus (Jauncey และรอสส์, 1982;
Jauncey, 2000) ดังนั้นสำหรับดี FER, ระดับไขมันในอาหารของปลานิล
หนุ่มสาวไม่ควรเกิน 10%.
การเพิ่มขึ้นของระดับไขมันเสริมถึง 14% อย่างมีนัยสำคัญที่เพิ่มขึ้น
ของไขมันทั้งร่างกายและลดลงความชื้นตามที่ได้รับรายงานว่าเป็น
ปลาหลายชนิดที่เลี้ยงด้วยการเพิ่มระดับของไขมันในอาหาร (Jauncey และ
รอสส์, 1982; ไวโอลิน et al, 1988;.. De Silva et al, 1991; สโตเวลและ Gatlin,
1992; Chou และ Shiau 1996; เปเรสและ Oliva-Teles, 1999; Jauncey,
2000; Yildirim-Aksoy และ al., 2007) การศึกษาอื่น ๆ แต่แสดงให้เห็น
ว่าซากของไขมันในช่องปลาดุก (Gatlin และสติกนีย์, 1982) และ
กล้ามเนื้อไขมันของปลากะพงยุโรป (เปเรสและ Oliva-Teles,
1999) และไฮบริดปลากะพง (เกย์และ Gatlin, 2000) ไม่ได้
รับผลกระทบ โดยระดับไขมันในอาหาร ระดับการบริโภคอาหารของวิตามินอีไม่มีผล
ของโปรตีนร่างกายเถ้าและความชื้น แต่ร่างกายไขมันอย่างมีนัยสำคัญ
ที่เพิ่มขึ้นในปลาที่ได้รับ 100 mg / kg เสริมวิตามินอี
เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในร่างกายไขมันของปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารสูตรนี้ไม่สามารถ
อธิบายตั้งแต่ปลาที่เลี้ยง อาหารเสริมด้วย 200 มิลลิกรัมเสริม
วิตามินอีมีร่างกายคล้ายไขมันเป็นกลุ่มที่ได้รับอาหาร 50 มก.
วิตามินอีเสริมวาตานาเบะและคณะ (1977) และหวางและ
Huang (2004) รายงานว่าร่างกายองค์ประกอบใกล้เคียงของ
ปลาไน (Cyprinus carpio ระยะ) และไฮบริดปลานิลตามลำดับเป็น
ผลกระทบจากระดับการบริโภคอาหารของวิตามินอี
เข้มข้นของตับของαโทโคฟีรอที่เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในแต่ละ
ระดับที่เพิ่มขึ้นของ อาหารวิตามินอีที่คล้ายกันผลการวิจัยที่ได้รับการ
รายงานสำหรับปลาชนิดอื่น ๆ (Boggio et al, 1985;. Hamre et al, 1997;.
Gatta et al, 2000;. Chaiyapechara et al, 2003;. Yildirim-Aksoy et al, 2008. ;
Limet อัลในข่าว). อย่างไรก็ตาม therewas แนวโน้มการลดลงของระดับตับ
ofα-tocopherolwith เพิ่มระดับไขมันในอาหารและความคุ้มค่าของการนี้
variablewas อย่างมีนัยสำคัญที่ต่ำกว่าในปลาที่ได้รับสูงสุดระดับไขมัน (14%).
ลดลงในเนื้อหาของเนื้อเยื่อαโทโคฟีรอในปลาที่เลี้ยงด้วยระดับที่เพิ่มขึ้น
ไขมันในอาหารที่สูงใน n-3 HUFA ยังได้รับการตั้งข้อสังเกตในรุ้ง
ปลาเทราท์ (Oncorhynchus mykiss) (Cowey et al, 1984;.. Boggio, et al, 1985),
ปลาแซลมอนแอตแลนติก (Salmo แซ) (Hemre และแซนด์เน, 1999), ปลานิลสีฟ้า
(อั Roemet., 1990), บ็ (Hypsopsetta gutulata) (สเตฟาน et al., 1995)
และดิ้นรนญี่ปุ่น (Wang et al., 2006) เป็นการกำหนดข้อสัญญาชี้ให้เห็นว่าวิตามิน
Ewas ใช้มากขึ้นในฐานะที่เป็นสารต้านอนุมูลอิสระเพื่อป้องกันไขมันในเนื้อเยื่อจาก
ออกซิเดชันเนื่องจากจำนวนเงินที่มากขึ้นของ n-3 HUFA ในเนื้อเยื่อของปลาที่ได้รับ
อยู่ในระดับที่สูงขึ้นของไขมันในอาหาร.
การศึกษาก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่าปลานิล (Satoh et al., 1987 )
ปลาชนิดหนึ่ง (Tocher 2003) และ gilthead ทรายแดงทะเล (Sparus aurata)
(Mourento et al., 2002) ที่เลี้ยงด้วยอาหารที่ไม่เสริมวิตามินอี
ได้ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ HSI, น่าจะเกิดจากการเสื่อมสภาพของเนื้อเยื่อ มันได้
ยังถูกพบว่าค่า HSI มีความสัมพันธ์กับปริมาณไขมัน
ในตับการสะสม (Oguri 1978; Brusléและ Anadon, 1996) ดังนั้น
แม้ว่าตับไขมันไม่ได้กำหนดไว้ในการศึกษาปัจจุบัน
ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในหมู่ HSI ของปลาในการรักษาที่แตกต่างกัน
อาจบ่งบอกถึงการเสริมว่า 50 มิลลิกรัมวิตามิน E / กก. (112 mg / kg
วิตามินอีรวม) ก็เพียงพอที่จะป้องกันไม่ให้ การเสื่อมสภาพและ / หรือไขมัน
แทรกซึมของเนื้อเยื่อตับในอาหารปลานิลที่เลี้ยง containing6 ถึง 14% ไขมัน.
ระดับของวิตามินอีนี่ก็เพียงพอสำหรับการก่อตัวตามปกติ
และการพัฒนาของเซลล์เม็ดเลือดที่ไม่มีพารามิเตอร์ทางโลหิตวิทยา
ประเมินแตกต่างกันในหมู่การรักษา.
การศึกษาจำนวนมาก ได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับบทบาทของไขมันในอาหาร
แหล่งที่มาและกรดไขมันที่จำเป็นในการตอบสนองของระบบภูมิคุ้มกันและโรค
ความต้านทานในปลา แต่การศึกษาไม่กี่ได้กระทำกับระดับไขมันในอาหาร
และสุขภาพปลา อย่างไรก็ตามการเผยแพร่ข้อมูลเกี่ยวกับผลกระทบของ
การบริโภคอาหารไขมันและกรดไขมันที่จำเป็นกับการตอบสนองของระบบภูมิคุ้มกันและโรค
ความต้านทานในปลาจะไม่สอดคล้องกันและมักจะขัดแย้ง (Lim et al., 2008) ในการศึกษาความเข้มข้นของโปรตีนในซีรั่มที่เพิ่มขึ้น
พบในปลาที่ได้รับ 14% อาหารไขมัน การเพิ่มขึ้นของเซรั่ม
โปรตีนอาจเป็นเพราะระดับไลโปโปรตีนสูงที่จำเป็นสำหรับ
การขนส่งของไขมันส่วนเกิน เซรั่มเติมเต็มทางเลือก แต่
ลดลงในปลาที่ได้รับ 10 หรือ 14% อาหารไขมัน ในทำนองเดียวกัน
Yildirim-Aksoy และคณะ (2009) ที่ได้รับการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในซีรั่ม
โปรตีนและลดลงเซรุ่มในช่องดุกที่เลี้ยงด้วย
อาหารที่มีไขมันในเชิงพาณิชย์ 5.6% เสริมด้วย 6% หรือ 9%
น้ำมันปลา menhaden พวกเขายังมีรายงานกิจกรรมไลโซไซม์ที่เพิ่มขึ้นใน
อาหารเลี้ยงปลาดุกเสริมด้วย 3 หรือน้ำมันปลา 6% เราพบ
แต่ที่ระดับไขมันในอาหารที่มีไม่มีผลต่อ lysozyme
กิจกรรมของปลานิล.
วิตามินอีซึ่งมีมากในเยื่อหุ้มเซลล์ภูมิคุ้มกัน (Beharka
et al., 1997) มีบทบาทสำคัญในการตอบสนองของภูมิคุ้มกันปลา
(Waagbø, 1994) ฟังก์ชั่นทางช่องท้อง macrophage ถูกกระทบ
ได้รับผลกระทบในเรนโบว์เทราท์ (Blazer และ Wolke, 1984) และช่องดุก
(Wise et al., 1993) ที่เลี้ยงด้วยอาหารวิตามิน E-ขาด การขาดวิตามินอี
ที่ได้รับรายงานในการลดโปรตีนซีรั่มซีรั่มและโกลบูลิ
กิจกรรม phagocyte ในเรนโบว์เทราท์ (Blazer และ Wolke 1984; Clerton
et al, 2001.) และกิจกรรมซีรั่มเติมเต็มในปลาแซลมอนแอตแลนติก (ฮาร์ดี
, et al, 1990.) gilthead seabream (ละเมิด et al, 1996;.. มอนเต, et al, 1998)
และปลากะพงขาว (. Obach, et ​​al, 1993) Ortuno และคณะ (2000, 2001) รายงาน
ว่าเซรุ่มและกิจกรรม phagocytic ใน seabream gilthead
มีความสัมพันธ์กับระดับของการเสริมอาหารวิตามินอี แต่
ไม่ย้ายถิ่นของเม็ดเลือดขาวหรือระเบิดได้รับผลกระทบทางเดินหายใจ หลินและ
Shiau (2005) ยังได้รับกิจกรรมระเบิดทางเดินหายใจสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ
และ lysozyme พลาสมาและกิจกรรมเติมเต็มทางเลือกในปลากะรัง
(Epinephelus malabaricus) ได้รับอาหารที่เสริมด้วยวิตามินอี
ตั้งแต่ 25-800 มก. / กก. อาหารกว่าปลาที่ได้รับ unsupplemented
อาหารควบคุม ค่าเหล่านี้เพิ่มขึ้นตามระดับที่เพิ่มขึ้น
ของการบริโภคอาหารวิตามินอีในปลานิลลิมและคณะ (ในข่าว) พบว่า
การเสริม 50 หรือ 500 มก. วิตามินอีที่จะรับอาหารพื้นฐานที่มี
23.1 E มิลลิกรัมวิตามิน / กก. ไม่มีผลกระทบต่อโปรตีนในซีรั่ม, อิมมูโนทั้งหมด
และกิจกรรม lysozyme แต่ทางเลือกที่สมบูรณ์ได้รับ
ผลกระทบในระดับที่เสริมวิตามินอี 500 mg / kg.
ข้อมูลการศึกษาในปัจจุบันแสดงให้เห็นว่าการเพิ่มระดับเสริม
ของวิตามินอี from50 mgto 100 หรือ 200 มก. / กก. อาหารที่ไม่มีผลกระทบต่อซีรั่ม
โปรตีน แต่ lysozyme และเสริมกิจกรรมถูกกระตุ้นที่
ระดับเสริมวิตามินอี 200 มิลลิกรัม และ 100 หรือ 200 มก. / กก. อาหาร,
ตามลำดับ กิจกรรม Lysozyme ได้รับการรายงานให้ตรงกับบาง
ระดับกับการเปลี่ยนแปลงในจำนวนของเม็ดเลือดขาวหมุนเวียน
(เฟลทเชอร์และสีขาว, 1973; Muona และ Soivio, 1992) ในปัจจุบัน
การศึกษาเนื่องจากไม่แตกต่างกันพบว่าในการตรวจนับเม็ดเลือดขาวในเลือดระหว่าง
การรักษาโดยการผลิต lysozyme เม็ดเลือดขาวจะได้รับการ
เพิ่มขึ้นในระดับสูงของการเสริมวิตามินอี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4 . การอภิปราย
ก่อนหน้านี้ได้พบว่า วิตามิน E ความต้องการของ
ปลาได้รับผลกระทบจากระดับของไขมันใยอาหาร ( วาตานาเบะ et al . , 1977 ; โลเวลล์
et al . , 1984 ; ซาโต้ et al . , 1987 ; roemet al . , 1990 ; shiau และ shiau , 2001 ) .
ผลการศึกษาพบว่า ขึ้นอยู่กับน้ำหนัก , FI , Fer
การอยู่รอดและ วิตามิน E ความต้องการของปลานิลที่ได้รับผลกระทบ โดย
อาหารไขมันและระดับการเสริมวิตามินอี 50 มิลลิกรัม / กิโลกรัมอาหาร
( วิเคราะห์คุณค่าของ 112 มิลลิกรัม / กิโลกรัม ) ก็เพียงพอสำหรับปลานิลที่ได้รับอาหารที่มีโปรตีน
ผสมเท่ากันของน้ำมันข้าวโพดและน้ำมันปลาเมนฮาเดน
ตั้งแต่ 6 ถึง 14 % ค่าสูงกว่าที่กำหนดโดย
roem et al . ( 1990 ) o . aureus ( 10 และ 25 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัมของอาหารที่ 3 และ 6 %
อาหารไขมันตามลำดับหรือ 3 ถึง 4 มก. วิตามินอีต่อร้อยละของน้ำมันข้าวโพด )
shiau และ shiau ( 2001 ) และ ปลานิลลูกผสม ( O . niloticus × . aureus )
( 42 - 44 มก. / กก. และ 60 – 66 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัมในอาหารที่ประกอบด้วย 5 % และ 12 % ของ
ตามลำดับ ) ค่าเหล่านี้ แต่จะต่ำกว่าค่าความต้องการ
50 ถึง 100 มิลลิกรัม / กิโลกรัม สำหรับอาหารที่มีไขมัน
5 เปอร์เซ็นต์( น้ำมันตับ Pollock ) และ 500 มิลลิกรัม / กิโลกรัม สำหรับอาหารที่ประกอบด้วย 10 ถึง 15 % ไขมัน
รายงานปลานิล ( ซาโต้ et al . , 1987 ) ไม่ว่ากัน
ระดับของไม่อิ่มตัวกรดไขมันระหว่างแหล่งไขมันที่ใช้ในการศึกษานี้และของ
ซาโต้ et al . ( 1987 ) ส่วนความแตกต่าง
ในวิตามินอีความต้องการไม่สามารถตรวจสอบให้ชัดเจนก่อน แต่มันมี
ได้รับรายงานว่าในปลาระดับของใยอาหารสูงไม่อิ่มตัวกรดไขมันและวิตามินอี
สูงกว่าความต้องการ ( cowey et al . ,
1983 ; roem et al . , 1990 ) มันควรจะสังเกตว่าอาหารของเรายัง
เสริมกับทอกซีควินสารต้านอนุมูลอิสระที่ 200 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัมอาหาร
ทอกซีควิน , แม้ว่าจะไม่มีฤทธิ์ทางชีวภาพของวิตามิน E ,
บางส่วนอะไหล่วิตามินอีในอาหารต่อการเจริญเติบโตและสรีรวิทยา
อื่น ๆฟังก์ชัน ( โลเวลล์ et al . , 1984 ) .
ไม่ใช่ผลของการเพิ่มระดับไขมันจากอาหาร 6
14 เปอร์เซ็นต์น้ำหนักตัว ปริมาณอาหารที่กินและความอยู่รอด คาด เพราะตัวเลี้ยงด้วยอาหารทดลองของเรา

ที่สำคัญคือมีสารอาหารในระดับที่ตรงกับ หรือเกินกว่าความต้องการ
สำหรับปลานิล จำนวนของการศึกษาก่อนหน้านี้มีรายงานที่คล้ายกัน
ได้รับน้ำหนักและเฟอร์ของปลาดุกช่อง ictalurus punctatus ( การ์ทลินและ
Stickney , 1982 ; twibell วิลสัน , 2003 ; ม aksoy et al . ,
2007 ) , ปลานิลสีฟ้า ( O . aureus ) ( roem et al . , 1990 ) และยุโรป ( dicentrarchus ปลากะพง
labrex ) และ โอลิวา ( เปเร TELES 1999 ) อาหาร
เสริมเพิ่มระดับของน้ำมันปลา ไม่สําคัญ
ผลของระดับการเสริมน้ำมันปลาต่อการกินยังได้รับรายงาน
ปลาดุก channel โดย twibell วิลสัน ( 2003 ) และ ยิลดิริม aksoy
et al . ( 2007 ) อย่างไรก็ตาม เพื่อลดในปลาอาหาร
เสริมด้วยไขมัน 14 เปอร์เซ็นต์ โดยไม่คำนึงถึงระดับของใยอาหาร วิตามิน E ,
อาจจะเนื่องจากระดับที่มากเกินไปของไขมันในอาหาร ลิมและเว็บสเตอร์