This experience raises two key ques

This experience raises two key questions that VCA researchers need to consider in the future. The first is “what metrics should be used for shared value and how can we ensure these are consistent for different stakeholders along the chain”? As a diagnostic, the method used by Fearne et al. (2009) employed quantitative data for measuring emissions, but a qualitative approach towards allocating the sources of consumer value along the material flow. Activities were classified as simply those that add value in the eyes of the final consumer; those that are necessary but non value‐adding, and those that are wasteful. This approach could be extended to diagnose the creation of shared value, to highlight where and how shared value is created, especially value from outside the immediate chain. However, this requires clarity over the identification of where shared value is created and the significance thereof, relative to consumer value or customer value. Without this insight, managers may struggle to prioritise improvement projects.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประสบการณ์นี้ตั้งคำถามสำคัญสองที่ VCA นักวิจัยต้องพิจารณาในอนาคต แรกคือ "วัดใดควรใช้ค่าที่ใช้ร่วมกัน และวิธีสามารถเรามั่นใจว่า เหล่านี้กันเสียแตกต่างกันตามสาย" วิธีการใช้โดย Fearne et al. (2009) ทำงานข้อมูลเชิงปริมาณปล่อยวัด แต่วิธีการเชิงคุณภาพไปปันส่วนแหล่งมาของค่าที่ผู้บริโภคตามกระแสวัสดุเป็นการวินิจฉัย มีจัดกิจกรรมเป็นเพียงแค่ผู้ที่เพิ่มมูลค่าในสายตาของผู้บริโภคขั้นสุดท้าย ที่จำเป็นแต่ไม่ใช่ value‐adding และผู้ที่ wasteful วิธีการนี้สามารถขยายวินิจฉัยสร้างค่าใช้ร่วมกัน การเน้นวิธีสร้างค่าที่ใช้ร่วมกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งค่าจากภายนอกเชนทันที อย่างไรก็ตาม นี้ต้องชัดเจนมากกว่ารหัสที่สร้างค่าที่ใช้ร่วมกันและความสำคัญดังกล่าว สัมพันธ์ กับค่าของผู้บริโภคหรือลูกค้าค่า ไม่เข้าใจนี้ ผู้จัดการอาจต่อสู้เพื่อปรับปรุงโครงการ prioritise

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประสบการณ์นี้ทำให้เกิดคำถามที่สองที่สำคัญที่นักวิจัย VCA ต้องพิจารณาในอนาคต ที่แรกก็คือ "สิ่งที่ตัวชี้วัดที่ควรจะใช้สำหรับค่าใช้ร่วมกันและวิธีการที่เราสามารถมั่นใจได้ว่าเหล่านี้เป็นที่สอดคล้องกันสำหรับผู้มีส่วนได้เสียที่แตกต่างกันไปตามห่วงโซ่"? ในฐานะที่เป็นวินิจฉัยวิธีการที่ใช้โดย Fearne et al, (2009) การจ้างงานข้อมูลเชิงปริมาณสำหรับการวัดการปล่อย แต่วิธีการเชิงคุณภาพที่มีต่อการจัดสรรแหล่งที่มาของค่าของผู้บริโภคตามแนวการไหลของวัสดุ กิจกรรมถูกจัดให้เป็นเพียงผู้ที่เพิ่มมูลค่าในสายตาของผู้บริโภคขั้นสุดท้ายนั้น ผู้ที่มีความจำเป็น แต่ไม่มูลค่าเพิ่มและผู้ที่มีความสิ้นเปลือง วิธีการนี​​้อาจจะขยายการวินิจฉัยการสร้างมูลค่าที่ใช้ร่วมกันเพื่อเน้นและวิธีการที่ค่าใช้ร่วมกันจะถูกสร้างขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งค่าจากภายนอกห่วงโซ่ทันที แต่นี้ต้องมีความชัดเจนมากกว่าบัตรประจำตัวของมูลค่าที่ใช้ร่วมกันที่ถูกสร้างขึ้นและความสำคัญของมันเมื่อเทียบกับมูลค่าของผู้บริโภคหรือมูลค่าของลูกค้า โดยไม่ต้องมีความเข้าใจนี้ผู้จัดการอาจต่อสู้เพื่อจัดลำดับความสำคัญโครงการปรับปรุง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประสบการณ์นี้เพิ่มคำถามที่สำคัญสองที่นักวิจัย vca ต้องพิจารณาในอนาคต อย่างแรกคือ " สิ่งที่วัด ควรใช้ค่าใช้ร่วมกันและวิธีการที่เราสามารถให้เหล่านี้สอดคล้องกับผู้มีส่วนได้เสียที่แตกต่างกันไปตามโซ่ " เป็นวิธีที่ใช้ตรวจวินิจฉัยโดย fearne et al . ( 2009 ) ที่ใช้ข้อมูลเชิงปริมาณเพื่อวัดการปล่อย ,แต่คุณภาพแนวทางไปสู่การจัดสรรแหล่งผู้บริโภคค่าตามการไหลของวัสดุ กิจกรรมที่ถูกจัดเป็นเพียงผู้ที่เพิ่มคุณค่าในสายตาของผู้บริโภคขั้นสุดท้าย ; ผู้ที่จำเป็นแต่ไม่มีคุณค่า‐เพิ่ม , และผู้ที่ฟุ่มเฟือย วิธีนี้อาจจะขยายเพื่อวินิจฉัยการสร้างคุณค่าร่วมกัน เพื่อเน้นคุณค่าใช้ร่วมกันและวิธีการที่ถูกสร้างขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งค่าจากภายนอกโซ่ทันที อย่างไรก็ตาม ต้องมีความชัดเจนมากกว่าการใช้ร่วมกันจะถูกสร้างขึ้นที่คุณค่าและความสำคัญของมัน เทียบกับมูลค่าหรือคุณค่าของลูกค้า ไม่มีความเข้าใจนี้ ผู้จัดการอาจจะต่อสู้เพื่อจัดลำดับความสำคัญการปรับปรุงโครงการ