5 Discussion and Concluding Remarks

5 Discussion and Concluding Remarks
The three cases represent some of the design work we have initiated with people whose
age, frailty, diagnosis or limited capacities, both physical and cognitive, often excluded
them from participation in technology design processes. Involving these vulnerable
users as designers in the design of their digital lives requires, however, considerable
adaptation of existing design methods as well as the development of new methods,
including better methods of working with proxy user groups, as in the case of elderly.
In all three cases, we experienced that the participants were eager to participate in
our study. The technology designs - learning games with the school children, privacy
settings with teenage patients, and video conferencing and the communication wall
sessions with elderly adults living alone – were perceived as relevant to their lives.
The first challenge, and one of the major we experienced, was related to finding
out about the technology needs of vulnerable users. In the case of the school children,
these needs are often formulated by other stakeholders, in particular the teacher and
the school management. Teenage patients were able to express their own technology
needs. The elderly adults living alone in nursing homes couldn’t express their
technology needs. Their lack of familiarity with technology hinders them to verbalize
what they might want or need. On the other hand, the younger, active elderly living
alone were highly eloquent in talking about technology and even thinking about their
future needs. Thus, in some ways they do and in some ways they do not adequately
represent the group living in care units. How to bridge this gap is a challenge we need
to address through future research.
It became clear, in all three cases, that designing with vulnerable users often needs to
take place on a one-to-one basis. We could not create a proper participatory design
process with the three groups of users. Each school kid had such particular challenges,
that we had to relinquish the idea of designing one learning application with the whole
group of children. The hospitalized teens were separated from each other because they
were confined to their individual rooms – some of them in isolation. The active elderly
needed the private space in order to get an opportunity to look into their very private
feelings of loneliness and communication patterns. The number of connections shown
on their communication walls could not be taken as indicators of their well-being, andwe could see that clearly through working with them. The communication wall was an
enabler for expressing the feelings around the topic of loneliness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

5 อภิปรายและสรุปข้อสังเกตสามกรณีแสดงบางส่วนของงานออกแบบ เราได้เริ่มต้นกับคนที่อายุ frailty การวินิจฉัย หรือจำกัดกำลังการ ผลิต ทั้งทางกายภาพ และการรับ รู้ มักจะไม่รวมออกจากการมีส่วนร่วมในกระบวนการออกแบบเทคโนโลยี เหล่านี้มีความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับเป็นนักออกแบบในการออกแบบของชีวิตดิจิตอลที่ผู้ใช้ต้องการ แต่ มากปรับวิธีการออกแบบที่มีอยู่ตลอดจนการพัฒนาวิธีการใหม่รวมทั้งวิธีการทำงานกับกลุ่มผู้ใช้พร็อกซี่ เช่นในกรณีของผู้สูงอายุดีขึ้นในกรณีที่สามทั้งหมด เราพบว่า ผู้เข้าร่วมมีความกระตือรือร้นที่จะเข้าร่วมในการศึกษาของเรา การออกแบบเทคโนโลยี - เรียนรู้เกมกับเด็กนักเรียน ความเป็นส่วนตัวการตั้งค่าผู้ ป่วยวัยรุ่น และประชุมสื่อสารกำแพงรอบเวลา มีผู้ใหญ่สูงอายุ อยู่คนเดียว – ถูกถือว่าเป็นที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของพวกเขาความท้าทายแรก และหนึ่งในวิชาที่เรามีประสบการณ์ ไม่เกี่ยวข้องกับค้นหาออกเกี่ยวกับความต้องการเทคโนโลยีของผู้ใช้ที่มีความเสี่ยง ในกรณีของเด็กนักเรียนความต้องการเหล่านี้มักจะมีสูตร โดยเสีย โดยเฉพาะอย่างยิ่งครู และฝ่ายบริหารโรงเรียน ผู้ป่วยวัยรุ่นมีความสามารถในการแสดงเทคโนโลยีของตนเองความต้องการ ผู้ใหญ่ผู้สูงอายุที่อยู่คนเดียวในสถานพยาบาลไม่สามารถแสดงของพวกเขาความต้องการเทคโนโลยี การขาดความคุ้นเคยกับเทคโนโลยีทำให้ verbalizeสิ่งเหล่านั้นอาจต้อง ขึ้นต้อง ในทางกลับกัน อายุ ใช้งานสูงอายุที่อยู่อาศัยคนเดียวได้ eloquent สูงในการพูดคิดและเทคโนโลยีเกี่ยวกับของพวกเขาความต้องการในอนาคต ดังนั้น ในบางวิธีทำ และวิธีบางอย่าง ทำไม่เพียงพอหมายถึงกลุ่มที่อาศัยอยู่ในหน่วยดูแล วิธีการมีช่องว่างเป็นความท้าทายที่เราต้องการการที่ผ่านการวิจัยในอนาคตมันกลายเป็นชัดเจน สามกรณีใด ที่ออกแบบกับผู้ที่อ่อนแอมักจะต้องทำตามแบบหนึ่งต่อหนึ่ง เราไม่สามารถสร้างการออกแบบมีส่วนร่วมที่เหมาะสมประมวลผล ด้วยสามกลุ่มผู้ใช้ เด็กแต่ละโรงเรียนมีความท้าทายเฉพาะดังกล่าวว่า เราได้สละความคิดของการออกแบบแอพลิเคชันเรียนหนึ่ง มีทั้งหมดกลุ่มของเด็ก วัยรุ่น hospitalized ถูกแยกออกจากกันเนื่องจากพวกเขาถูกจำกัดไปแต่ละห้องพัก – บางส่วนของพวกเขาแยกกัน ผู้สูงอายุใช้งานต้องการพื้นที่ส่วนตัวได้รับโอกาสในการค้นหาเป็นการส่วนตัวมากความรู้สึกของความเหงาและการสื่อสารรูปแบบ จำนวนการเชื่อมต่อที่แสดงในการสื่อสารของพวกเขาไม่สามารถใช้ผนังเป็นตัวบ่งชี้ของความเป็นอยู่ที่ดี andwe สามารถดูที่ชัดเจนถึงการทำงานกับพวกเขา ผนังสื่อสารมีการสตัวเปิดใช้งานสำหรับการแสดงความรู้สึกรอบ ๆ หัวข้อของความเหงา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

5
คำอธิบายและสรุปข้อสังเกตทั้งสามกรณีเป็นตัวแทนบางส่วนของงานออกแบบที่เราได้เริ่มต้นด้วยคนที่มีอายุความอ่อนแอ,
การวินิจฉัยหรือความสามารถที่ จำกัด
ทั้งทางกายภาพและทางปัญญามักจะได้รับการยกเว้นพวกเขาจากการมีส่วนร่วมในกระบวนการการออกแบบเทคโนโลยี ที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงเหล่านี้ผู้ใช้ที่เป็นนักออกแบบในการออกแบบของชีวิตดิจิตอลของพวกเขาจำเป็นต้องใช้แต่ที่สำคัญการปรับตัวของวิธีการออกแบบที่มีอยู่เช่นเดียวกับการพัฒนาวิธีการใหม่ๆรวมทั้งวิธีการที่ดีในการทำงานกับกลุ่มผู้ใช้พร็อกซี่เช่นในกรณีของผู้สูงอายุ. ใน ทั้งสามกรณีที่เรามีประสบการณ์ที่ผู้เข้าร่วมประชุมมีความกระตือรือร้นที่จะมีส่วนร่วมในการศึกษาของเรา การออกแบบเทคโนโลยี - เกมการเรียนรู้กับเด็กนักเรียนเป็นส่วนตัวการตั้งค่ากับผู้ป่วยวัยรุ่นและการประชุมผ่านวิดีโอและผนังสื่อสารประชุมกับผู้ใหญ่ผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่คนเดียว - ถูกมองว่าเป็นที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของพวกเขา. ความท้าทายแรกและหนึ่งที่สำคัญที่เรามีประสบการณ์ ได้รับการที่เกี่ยวข้องกับการหาข้อมูลเกี่ยวกับความต้องการของผู้ใช้เทคโนโลยีที่มีช่องโหว่ ในกรณีของเด็กที่โรงเรียนมีความต้องการเหล่านี้เป็นสูตรที่มักจะโดยผู้มีส่วนได้เสียอื่น ๆ โดยเฉพาะครูและการบริหารจัดการโรงเรียน ผู้ป่วยวัยรุ่นมีความสามารถในการแสดงเทคโนโลยีของตัวเองความต้องการ ผู้ใหญ่ผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่คนเดียวในบ้านพยาบาลไม่สามารถแสดงของพวกเขาความต้องการเทคโนโลยี พวกเขาขาดความคุ้นเคยกับเทคโนโลยีที่เป็นอุปสรรคต่อการให้พวกเขาเป็นคำพูดในสิ่งที่พวกเขาอาจจะต้องการหรือจำเป็น บนมืออื่น ๆ ที่อายุน้อยกว่าผู้สูงอายุที่ใช้งานเพียงอย่างเดียวพูดเก่งอย่างมากในการพูดคุยเกี่ยวกับเทคโนโลยีและแม้กระทั่งความคิดเกี่ยวกับพวกเขาต้องการในอนาคต ดังนั้นในวิธีการบางอย่างที่พวกเขาทำและในบางวิธีที่พวกเขาไม่เพียงพอเป็นตัวแทนของกลุ่มที่อาศัยอยู่ในหน่วยบริการ วิธีการลดช่องว่างนี้เป็นความท้าทายที่เราต้องไปยังที่อยู่ผ่านการวิจัยในอนาคต. มันเป็นที่ชัดเจนในทุกกรณีที่สามว่าการออกแบบที่มีความเสี่ยงที่ผู้ใช้มักจะต้องเกิดขึ้นในวันหนึ่งต่อหนึ่งพื้นฐาน เราไม่สามารถสร้างการออกแบบที่มีส่วนร่วมที่เหมาะสมกระบวนการที่มีสามกลุ่มของผู้ใช้ เด็กแต่ละโรงเรียนมีความท้าทายโดยเฉพาะอย่างยิ่งเช่นว่าเรามีที่จะสละความคิดของการออกแบบโปรแกรมการเรียนรู้หนึ่งที่มีทั้งกลุ่มของเด็ก วัยรุ่นในโรงพยาบาลได้รับการแยกออกจากกันเพราะพวกเขาถูกคุมขังในห้องพักของแต่ละคน - บางคนในการแยก ใช้งานผู้สูงอายุที่ต้องการพื้นที่ส่วนตัวเพื่อให้ได้รับโอกาสที่จะดูเป็นส่วนตัวมากของพวกเขาความรู้สึกของความเหงาและรูปแบบการสื่อสาร จำนวนของการเชื่อมต่อแสดงบนผนังสื่อสารของพวกเขาไม่สามารถที่จะนำมาเป็นตัวชี้วัดของความเป็นอยู่ของพวกเขาจะได้เห็น andwe ที่ชัดเจนผ่านการทำงานกับพวกเขา ผนังสื่อสารเป็นenabler การสำหรับการแสดงความรู้สึกที่อยู่รอบ ๆ เรื่องของความเหงา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอภิปรายและสรุปข้อสังเกต
5
3 รายแสดงบางส่วนของงานออกแบบที่เราได้เริ่มต้นกับคนที่
อายุ , ความอ่อนแอ , การวินิจฉัยหรือความจุ จำกัด ทั้งทางร่างกาย และสติปัญญา มักจะไม่รวม
จากมีส่วนร่วมในกระบวนการออกแบบเทคโนโลยี ที่เกี่ยวข้องกับผู้ใช้เสี่ยง
เหล่านี้เป็นนักออกแบบในการออกแบบของชีวิตดิจิตอลของพวกเขาต้องการ อย่างไรก็ตาม มาก
การปรับตัวของการออกแบบที่มีอยู่รวมทั้งการพัฒนาวิธีใหม่ วิธีที่ดีกว่าของการทำงานกับ
รวมทั้งกลุ่มผู้ใช้พร็อกซี่ เช่นในกรณีของผู้สูงอายุ .
ในทั้งสามกรณี เราพบว่าผู้เข้าร่วม มีความกระตือรือร้นที่จะเข้าร่วมใน
การศึกษาของเรา เทคโนโลยีการออกแบบเกมการเรียนรู้กับเด็กๆที่โรงเรียนการตั้งค่าความเป็นส่วนตัว
กับผู้ป่วยวัยรุ่นและการประชุมทางวิดีโอและการสื่อสารผนัง
การประชุมกับผู้สูงอายุ ผู้ใหญ่ที่อาศัยอยู่คนเดียวและถูกมองว่าเกี่ยวข้องกับชีวิตของพวกเขา .
ความท้าทายครั้งแรกและเป็นหนึ่งในหลักที่เราที่มีประสบการณ์ เกี่ยวข้องกับการหา
เกี่ยวกับเทคโนโลยีความต้องการของผู้ใช้ที่มีช่องโหว่ ในกรณีของเด็กๆที่โรงเรียน
ความต้องการเหล่านี้มักจะเป็นสูตรโดยผู้มีส่วนได้เสียอื่น ๆ โดยเฉพาะครูและ
การจัดการโรงเรียน ผู้ป่วยวัยรุ่นสามารถแสดงความต้องการเทคโนโลยี
ของตัวเอง ผู้สูงอายุ ผู้ใหญ่ที่อาศัยอยู่คนเดียวในบ้านพยาบาลไม่สามารถแสดงความต้องการเทคโนโลยีของตนเอง

การขาดของความคุ้นเคยกับเทคโนโลยีที่เป็นอุปสรรคต่อพวกเขาสามารถพูด
สิ่งที่พวกเขาอาจจะต้องการหรือต้องการ บนมืออื่น ๆ , น้อง , ปราดเปรียวผู้สูงอายุ
คนเดียวมีฝีปากในการพูดคุยเกี่ยวกับเทคโนโลยีและคิดเกี่ยวกับความต้องการของพวกเขาในอนาคต

ดังนั้น ในบางวิธีที่พวกเขาทำและในบางวิธีที่พวกเขาไม่เพียงพอ
เป็นตัวแทนของกลุ่มที่อาศัยอยู่ในหน่วยดูแล วิธีการที่สะพานช่องว่างนี้เป็นความท้าทายที่เราต้องการ

อยู่ที่ผ่านการวิจัยในอนาคต มันเป็นที่ชัดเจนใน 3 คดี ที่ออกแบบกับผู้ใช้มักจะต้องเสี่ยง

ใช้สถานที่ในแบบพื้นฐาน เราไม่สามารถสร้างกระบวนการมีส่วนร่วมที่เหมาะสมกับการออกแบบ
3 กลุ่มของผู้ใช้ แต่ละโรงเรียนโดยเฉพาะเด็กมีความท้าทาย
นั่นเราต้องสละความคิดของการออกแบบโปรแกรมการเรียนรู้กับทั้งกลุ่ม
เด็ก การรักษาวัยรุ่นแยกจากแต่ละอื่น ๆเพราะพวกเขา
ถูกคับห้องพักแต่ละของพวกเขาและบางส่วนของพวกเขาในการแยก .
ผู้สูงอายุต้องการพื้นที่ใช้งานส่วนตัวเพื่อที่จะได้รับโอกาสที่จะมองเข้าไปในความรู้สึกส่วนตัว
ของความเหงาและการสื่อสารรูปแบบ จำนวนของการเชื่อมต่อแสดง
บนผนังในการสื่อสารของพวกเขาไม่สามารถนำมาเป็นตัวชี้วัดความเป็นอยู่ของพวกเขา และเราสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนผ่านการทำงานกับพวกเขาผนังการสื่อสารเป็น enabler expressing ความรู้สึก

รอบหัวข้อของความเหงา