เรื่องสั้นเรื่องนี้เปิดเรื่องด้วยกา

เรื่องสั้นเรื่องนี้เปิดเรื่องด้วยการสร้างความสนใจใคร่รู้ให้เกิดขึ้นกับผู้อ่านด้วยการบรรยายถึงเสียงนกเอี้ยงขัน แต่แทนที่เสียงอันไพเราะของนกเอี้ยงจะสร้างความรู้สึกที่น่าพึงพอใจแต่กลับก่อให้เกิดความรู้สึกคล้ายเสียงเยาะหยันกับชะตากรรมที่ตัวละครกำลังจะได้รับ เรื่อง “ตราบาปความผิด” มีการดำเนินเรื่องตามลำดับ ผู้เขียนให้ตัวละครเอกคือ สำรวยเป็นผู้เล่าเรื่องโดยใช้สรรพนาม “ผม” ปมปัญหาของเรื่องเกิดขึ้นเมื่อครูนทีกล่าวโทษเด็กชายสำรวยว่าเป็นผู้ขโมยนกเอี้ยงที่ครูเลี้ยงไว้ โดยมีพยานคือเด็กนักเรียนชั้น ป.3 เห็นเด็กชายสำรวยเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์ของโรงเรียนที่ครูแขวนกรงนกเอี้ยงไว้ แต่เขาก็ปฏิเสธว่าไม่ได้ทำ ความกดดันเริ่มเกิดกับเด็กชายมากขึ้นเมื่อครูบอกกับเขาว่าถ้าไม่ยอมรับผิดจะทำหนังสือแจ้งผู้ปกครองและกำนันถึงความผิดที่เขาได้ทำลงไป และเมื่อครูไปรับกำนันมาที่โรงเรียนเพื่อช่วยสอบสวน เด็กชายก็ถูกกดดันเพิ่มมาขึ้นอีกเมื่อกำนันพูดถึงข้อหาเดิม ๆ ที่เขาเคยก่อไว้โดยไม่ตั้งใจ และหลายเรื่องก็เป็นอุบัติเหตุที่เขาเคยชี้แจงไปแล้ว แต่ดูเหมือนความผิดเหล่านั้นจะติดตัวเขาไปตลอด ในที่สุดด้วยความเหนื่อยบวกกับปวดท้องเพราะหิวจนไส้แทบขาด เนื่องจากเขาถูกกักตัวเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกทั้งครูบอกจะไม่ลงโทษถ้าเขายอมรับผิด เด็กชายจึงตัดสินใจยอมรับว่าเขาเป็นคนขโมย ครูไม่ลงโทษเขาทางกฎหมายแต่ลงโทษด้วยการเฆี่ยนหกที ทำให้เขาเกิดความรู้สึกเจ็บและอายในความผิดที่เขาไม่ได้ก่อ และรอรับการลงโทษที่เหลือในวันรุ่งขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องสั้นเรื่องนี้เปิดเรื่องด้วยการสร้างความสนใจใคร่รู้ให้เกิดขึ้นกับผู้อ่านด้วยการบรรยายถึงเสียงนกเอี้ยงขัน เรื่อง "ตราบาปความผิด" มีการดำเนินเรื่องตามลำดับผู้เขียนให้ตัวละครเอกคือสำรวยเป็นผู้เล่าเรื่องโดยใช้สรรพนาม "ผม" โดยมีพยานคือเด็กนักเรียนชั้นปแต่เขาก็ปฏิเสธว่าไม่ได้ทำ 3 เห็นเด็กชายสำรวยเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์ของโรงเรียนที่ครูแขวนกรงนกเอี้ยงไว้ ๆ และเมื่อครูไปรับกำนันมาที่โรงเรียนเพื่อช่วยสอบสวนเด็กชายก็ถูกกดดันเพิ่มมาขึ้นอีกเมื่อกำนันพูดถึงข้อหาเดิมที่เขาเคยก่อไว้โดยไม่ตั้งใจและหลายเรื่องก็เป็นอุบัติเหตุที่เขาเคยชี้แจงไปแล้ว ในที่สุดด้วยความเหนื่อยบวกกับปวดท้องเพราะหิวจนไส้แทบขาดเนื่องจากเขาถูกกักตัวเป็นเวลาหลายชั่วโมงอีกทั้งครูบอกจะไม่ลงโทษถ้าเขายอมรับผิดเด็กชายจึงตัดสินใจยอมรับว่าเขาเป็นคนขโมย ทำให้เขาเกิดความรู้สึกเจ็บและอายในความผิดที่เขาไม่ได้ก่อและรอรับการลงโทษที่เหลือในวันรุ่งขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องสั้นเรื่องนี้เปิดเรื่องด้วยการสร้างความสนใจใคร่รู้ให้เกิดขึ้นกับผู้อ่านด้วยการบรรยายถึงเสียงนกเอี้ยงขันเรื่อง " ตราบาปความผิด " มีการดำเนินเรื่องตามลำดับผู้เขียนให้ตัวละครเอกคือสำรวยเป็นผู้เล่าเรื่องโดยใช้สรรพนาม " ผม "โดยมีพยานคือเด็กนักเรียนชั้นป .3 เห็นเด็กชายสำรวยเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์ของโรงเรียนที่ครูแขวนกรงนกเอี้ยงไว้แต่เขาก็ปฏิเสธว่าไม่ได้ทำและเมื่อครูไปรับกำนันมาที่โรงเรียนเพื่อช่วยสอบสวนเด็กชายก็ถูกกดดันเพิ่มมาขึ้นอีกเมื่อกำนันพูดถึงข้อหาเดิมจะที่เขาเคยก่อไว้โดยไม่ตั้งใจและหลายเรื่องก็เป็นอุบัติเหตุที่เขาเคยชี้แจงไปแล้วในที่สุดด้วยความเหนื่อยบวกกับปวดท้องเพราะหิวจนไส้แทบขาดเนื่องจากเขาถูกกักตัวเป็นเวลาหลายชั่วโมงอีกทั้งครูบอกจะไม่ลงโทษถ้าเขายอมรับผิดเด็กชายจึงตัดสินใจยอมรับว่าเขาเป็นคนขโมยทำให้เขาเกิดความรู้สึกเจ็บและอายในความผิดที่เขาไม่ได้ก่อและรอรับการลงโทษที่เหลือในวันรุ่งขึ้น