As I walked into the living room to

As I walked into the living room to finished up my hw due before midnight, my dad slightly raised his voice and said, "James, come over here." Thinking I had done something wrong, I raised my voice and replied, "What!" As I walked back into the kitchen, my dad stood holding a bbq fish with two plates of rice already set out on the table.
"Come eat with me. I bbq a very tasty fish. Eat."
My heart paused for awhile as I silently went over to sit down feeling dumb for my inconsiderate action.
"Try it, it is really good! I bbq it."
For the longest time, it was hard to fill my stomach with the nicely cooked fish, and keep a straight face at my dad. It was at this moment, I remembered 11 years ago me and my dad sat at the same table eating a similar dish, except he was much more younger and stronger. I have been so busy with school, work, and life this semester that I have forgotten all about my dad until this meal with him. Time has done so much to my dad, but for some reason, he never forgets to invite his ill-manner son. It was an emotional moment of silence until my tears climbed out, and I fled the scene to recover. Sorry papa, for love is simple. For us, it is a plate of rice and a bbq fish.
Love your parents for they cannot grow young and anew like a flower. Give them every amount of love, because they cant stay forever hoping you'll love them. They're getting older in just a blink of an eye.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขณะที่ฉันเดินเข้าไปใน ห้องไปเสร็จ hw ของฉันที่ครบกำหนดก่อนเที่ยงคืน พ่อของฉันเล็กน้อยยกเสียงของเขา และกล่าว ว่า "James มามากกว่าที่นี่" คิดได้ทำอะไรผิด ฉันเสียงของฉันยก และ ตอบกลับ "อะไร" ขณะที่ฉันเดินกลับเข้าไปในห้องครัว พ่อยืนถือปลาย่างกับจานข้าวแล้วกำหนดในตารางสอง"มากินกับฉัน ฉันบาร์บีคิวปลาอร่อยมาก กิน"หัวใจหยุดชั่วคราวชั่วขณะหนึ่งอยู่เบื้องหลังยิ้มมากกว่านั่งใบ้รู้สึกการกระทำของพิมพ์ดีดรบกวน"ลอง ดีจริง ๆ ฉันบาร์บีคิวมัน "สำหรับเวลายาวนานที่สุด ยากเติมท้องของฉัน มีปลาสวยงาม และให้หน้าตรงที่พ่อของฉัน ก็ตอนนี้ ฉันจำ 11 ปีที่ผ่านมาฉัน และพ่อเสาร์ที่ตารางเดียวกันกินอาหารคล้ายกัน แต่เขาอายุน้อยกว่า และแข็งแกร่งมากขึ้น ฉันได้จึงติด กับโรงเรียน งาน ชีวิตภาคนี้ที่ฉันได้ลืมเรื่องพ่อของฉันจนอาหารกับเขา เวลาทำมากเพื่อพ่อ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาไม่เคย forgets ชวนบุตรป่วยลักษณะ มันเป็นเวลาอารมณ์เงียบจนน้ำตาของฉันปีนออก และฉันหนีฉากการกู้คืน ขอปาป้า รักเป็นเรื่องง่าย สำหรับเรา เป็นจานข้าวและปลาย่างรักพ่อแม่พวกเขาไม่สามารถเติบโตเป็นหนุ่ม และชอบดอกไม้นั้นใหม่ ให้พวกเขาทุกยอดรัก เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถอยู่ตลอดหวังว่า คุณจะรักพวกเขา ได้รับเก่าในเพียงชั่วพริบตา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขณะที่ผมเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่จะเสร็จสิ้น HW ของฉันเนื่องจากก่อนเที่ยงคืนพ่อของฉันเล็กน้อยยกเสียงของเขาและกล่าวว่า "เจมส์มาที่นี่." คิดว่าฉันได้ทำสิ่งที่ผิดผมยกเสียงของเราและตอบว่า "อะไร!" ขณะที่ผมเดินกลับเข้ามาในห้องครัวพ่อของฉันยืนถือปลาบาร์บีคิวกับสองจานข้าวตั้งแล้วออกบนโต๊ะ.
"มากินกับฉัน. ฉันบาร์บีคิวปลาอร่อยมาก. กิน."
หัวใจของฉันหยุดชั่วขณะหนึ่งขณะที่ผม เงียบไปกว่าที่จะนั่งลงรู้สึกใบ้สำหรับการดำเนินการไม่เกรงใจฉัน.
"ลองมันเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ! ฉันบาร์บีคิวมัน."
สำหรับเวลาที่ยาวที่สุดมันเป็นเรื่องยากที่จะเติมท้องของฉันกับปลาที่ปรุงสุกอย่างดีและตีหน้าตาย ที่พ่อของฉัน มันเป็นช่วงเวลานี้ผมจำได้ว่าเมื่อ 11 ปีก่อนผมและพ่อของฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกันการรับประทานอาหารที่คล้ายกันยกเว้นที่เขายังเด็กมากขึ้นและแข็งแรง ฉันได้รับยุ่งกับโรงเรียนที่ทำงานและชีวิตภาคการศึกษานี้ที่ฉันได้ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับพ่อของฉันจนอาหารนี้กับเขา เวลาที่ได้ทำมากเพื่อให้พ่อของฉัน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่เขาไม่เคยลืมที่จะเชิญลูกชายป่วยลักษณะของเขา มันเป็นช่วงเวลาของความเงียบอารมณ์จนน้ำตาปีนออกและฉันหนีไปที่เกิดเหตุเพื่อกู้คืน พ่อขออภัยสำหรับความรักเป็นเรื่องง่าย สำหรับเรามันเป็นจานข้าวและปลาบาร์บีคิวก.
รักพ่อแม่ของคุณเพราะพวกเขาไม่สามารถเจริญเติบโตเด็กและใหม่เหมือนดอกไม้ ให้พวกเขามีจำนวนของความรักทุกคนเพราะพวกเขาไม่สามารถอยู่ตลอดไปหวังว่าคุณจะรักพวกเขา พวกเขากำลังได้รับเก่าในเวลาเพียงชั่วพริบตา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเดินเข้าไปในห้องรับแขกเสร็จผม hw เนื่องจากก่อนเที่ยงคืน พ่อยกเล็กน้อย เสียงของเขาและกล่าวว่า " เจมส์ มานี่เร็ว " คิดว่าผมทำอะไรผิด ผมเสียงดังและตอบว่า " อะไร ! " ขณะที่ผมเดินกลับเข้าไปในครัว พ่อยืนถือปลา 2 จานบาร์บีคิวกับข้าว แล้วตั้งบนโต๊ะ .
" มาทานข้าวกับผม ผมคิวปลาอร่อยมาก กิน "
.หัวใจของฉันหยุดสักพัก ผมเงียบไปนั่งลงรู้สึกโง่ การกระทำไม่เกรงใจฉัน .
" ลองมัน ดีจริงๆ ! ผมคิว .
สำหรับเวลาที่ยาวที่สุด มันยากที่จะเติมท้องให้อิ่มด้วยใบต้มปลา และหน้าตายที่พ่อ มันอยู่ในช่วงเวลานี้ ผมจำได้เมื่อ 11 ปีก่อน ฉันและพ่อนั่งอยู่ที่โต๊ะกินอาหารจานเดียวกัน คล้ายกันยกเว้นเขายิ่งอ่อนและแข็งแรง ฉันไม่ได้ยุ่งกับโรงเรียน ทำงาน และชีวิตในเทอมนี้ที่ผมได้ลืมทั้งหมดเกี่ยวกับพ่อ จนกระทั่งอาหารมื้อนี้กับเขา เวลาได้ทำหลายอย่างให้พ่อ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาไม่ลืมที่จะเชิญเขาป่วยลักษณะลูก มันคือช่วงเวลาแห่งอารมณ์ของความเงียบจนน้ำตาของฉันปีนออก และหนีไปในการกู้คืน ขอโทษนะปะป๋าความรักเป็นเรื่องง่าย สำหรับเรามันคือจานข้าวและบะหมี่ปลา
รักพ่อแม่ของคุณเพราะพวกเขาไม่สามารถเติบโต หนุ่มสาวและใหม่เหมือนดอกไม้ ให้พวกเขาทุกปริมาณของความรัก เพราะพวกเขาไม่สามารถอยู่ได้ตลอดไป หวังว่าคุณจะชอบพวกเขา พวกเขาจะได้รับเก่าในเพียงชั่วพริบตา