The Fall of the House of Usherby Ed

The Fall of the House of Usher

by Edgar Allan Poe
(1839)
Son coeur est un luth suspendu;
Sitôt qu'on le touche il résonne.
De Béranger.
DURING the whole of a dull, dark, and soundless day in the autumn of the year, when the clouds hung oppressively low in the heavens, I had been passing alone, on horseback, through a singularly dreary tract of country; and at length found myself, as the shades of the evening drew on, within view of the melancholy House of Usher. I know not how it was -- but, with the first glimpse of the building, a sense of insufferable gloom pervaded my spirit. I say insufferable; for the feeling was unrelieved by any of that half-pleasurable, because poetic, sentiment, with which the mind usually receives even the sternest natural images of the desolate or terrible. I looked upon the scene before me -- upon the mere house, and the simple landscape features of the domain -- upon the bleak walls -- upon the vacant eye-like windows -- upon a few rank sedges -- and upon a few white trunks of decayed trees -- with an utter depression of soul which I can compare to no earthly sensation more properly than to the after-dream of the reveller upon opium -- the bitter lapse into everyday life -- the hideous dropping off of the veil. There was an iciness, a sinking, a sickening of the heart -- an unredeemed dreariness of thought which no goading of the imagination could torture into aught of the sublime. What was it -- I paused to think -- what was it that so unnerved me in the contemplation of the House of Usher? It was a mystery all insoluble; nor could I grapple with the shadowy fancies that crowded upon me as I pondered. I was forced to fall back upon the unsatisfactory conclusion, that while, beyond doubt, there are combinations of very simple natural objects which have the power of thus affecting us, still the analysis of this power lies among considerations beyond our depth. It was possible, I reflected, that a mere different arrangement of the particulars of the scene, of the details of the picture, would be sufficient to modify, or perhaps to annihilate its capacity for sorrowful impression; and, acting upon this idea, I reined my horse to the precipitous brink of a black and lurid tarn that lay in unruffled lustre by the dwelling, and gazed down -- but with a shudder even more thrilling than before -- upon the remodelled and inverted images of the gray sedge, and the ghastly tree-stems, and the vacant and eye-like windows.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฤดูใบไม้ร่วงของบ้านของอัชเชอร์โดยเอ็ดการ์อัลลันโป(1839) สนเคอร์ est un luth suspendu เลอ qu'on Sitôt ทู้ชโธ il résonneเดอ BérangerDURING the whole of a dull, dark, and soundless day in the autumn of the year, when the clouds hung oppressively low in the heavens, I had been passing alone, on horseback, through a singularly dreary tract of country; and at length found myself, as the shades of the evening drew on, within view of the melancholy House of Usher. I know not how it was -- but, with the first glimpse of the building, a sense of insufferable gloom pervaded my spirit. I say insufferable; for the feeling was unrelieved by any of that half-pleasurable, because poetic, sentiment, with which the mind usually receives even the sternest natural images of the desolate or terrible. I looked upon the scene before me -- upon the mere house, and the simple landscape features of the domain -- upon the bleak walls -- upon the vacant eye-like windows -- upon a few rank sedges -- and upon a few white trunks of decayed trees -- with an utter depression of soul which I can compare to no earthly sensation more properly than to the after-dream of the reveller upon opium -- the bitter lapse into everyday life -- the hideous dropping off of the veil. There was an iciness, a sinking, a sickening of the heart -- an unredeemed dreariness of thought which no goading of the imagination could torture into aught of the sublime. What was it -- I paused to think -- what was it that so unnerved me in the contemplation of the House of Usher? It was a mystery all insoluble; nor could I grapple with the shadowy fancies that crowded upon me as I pondered. I was forced to fall back upon the unsatisfactory conclusion, that while, beyond doubt, there are combinations of very simple natural objects which have the power of thus affecting us, still the analysis of this power lies among considerations beyond our depth. It was possible, I reflected, that a mere different arrangement of the particulars of the scene, of the details of the picture, would be sufficient to modify, or perhaps to annihilate its capacity for sorrowful impression; and, acting upon this idea, I reined my horse to the precipitous brink of a black and lurid tarn that lay in unruffled lustre by the dwelling, and gazed down -- but with a shudder even more thrilling than before -- upon the remodelled and inverted images of the gray sedge, and the ghastly tree-stems, and the vacant and eye-like windows.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การล่มสลายของบ้านนำโดยเอ็ดการ์อัลลันโป(1839) บุตร Coeur EST สหประชาชาติ suspendu Luth; Sitôt qu'on Le Touche IL résonne. De Béranger. ระหว่างทั้งหมองคล้ำมืดและเงียบวันในฤดูใบไม้ร่วงที่ ปีเมื่อเมฆแขวนต่ำกดขี่ในชั้นฟ้าทั้งหลายที่ผมได้รับการผ่านคนเดียวบนหลังม้าผ่านทางเดินที่น่าเบื่ออย่างแปลกประหลาดของประเทศ; และที่มีความยาวพบว่าตัวเองเป็นเฉดสีของเย็นดึงภายในมุมมองของความหดหู่ในบ้านขององคมนตรี ผมไม่ทราบว่ามันเป็น - แต่มีเหลือบแรกของการสร้างความรู้สึกของความเศร้าโศกทนไม่อบอวลจิตวิญญาณของฉัน ผมบอกว่าทนไม่ได้; สำหรับความรู้สึกที่ถูกซ้ำโดยใด ๆ ของที่ครึ่งพึงพอใจเพราะบทกวีความเชื่อมั่นกับที่จิตใจมักจะได้รับแม้กระทั่งภาพที่เป็นธรรมชาติ sternest ของรกร้างหรือน่ากลัว ผมมองว่าฉากก่อนที่ฉัน - อยู่กับบ้านเพียงและลักษณะภูมิประเทศที่เรียบง่ายของโดเมน - บนผนังเยือกเย็น - เมื่อว่างหน้าต่างตาเหมือน - เมื่อไม่กี่เสจด์ยศ - และเมื่อไม่กี่ ลำต้นสีขาวของต้นไม้ผุ - ที่มีภาวะซึมเศร้าที่สุดของจิตวิญญาณที่ฉันสามารถเปรียบเทียบกับความรู้สึกที่ไม่ถูกต้องของโลกมากขึ้นกว่าที่จะหลังความฝันของเที่ยวสำมะเลเทเมาเมื่อฝิ่น - พ้นขมเข้ามาในชีวิตประจำวัน - ลดลงน่าเกลียดออกจาก ผ้าคลุมหน้า ความเศร้าใจยังไม่ได้แลกของความคิดที่ยั่วยุของจินตนาการไม่มีใครสามารถเข้าไปทรมานใดของประเสริฐ - มี iciness จมที่น่าสะอิดสะเอียนของหัวใจเป็น มันคืออะไร - ฉันหยุดทำงานชั่วคราวเพื่อคิดว่า - มันคืออะไรที่ทำให้ฉันขวัญในการไตร่ตรองของบ้านขององคมนตรีหรือไม่ มันเป็นความลึกลับที่ไม่ละลายน้ำทั้งหมด หรือฉันจะต่อสู้กับเพ้อฝันเงาที่อัดแน่นอยู่กับฉันเป็นฉันครุ่นคิด ฉันถูกบังคับให้ถอยกลับไปอยู่กับข้อสรุปที่น่าพอใจในขณะที่ปราศจากข้อสงสัยมีการรวมกันของวัตถุธรรมชาติง่ายมากที่มีอำนาจในการจึงมีผลต่อเรายังคงวิเคราะห์อำนาจนี้อยู่ในหมู่การพิจารณาเกินความลึกของเรา มันเป็นไปได้ผมสะท้อนให้เห็นว่าการจัดเรียงที่แตกต่างกันเพียงรายละเอียดของฉากที่รายละเอียดของภาพที่จะเพียงพอที่จะแก้ไขหรือบางทีอาจจะทำลายความสามารถของตนสำหรับการแสดงผลเป็นทุกข์ และการปฏิบัติตามความคิดนี้ผม reined ม้าของฉันไปที่ขอบสูงชันของธารสีดำและสีแดงฉานที่วางอยู่ในความมันวาวมั่นคงโดยที่อยู่อาศัยและจ้องมองลง - แต่มีสั่นที่น่าตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นกว่าก่อน - เมื่อออกแบบและ ภาพ Inverted ของกกสีเทาและน่ากลัวต้นไม้ลำต้นและหน้าต่างว่างและตาเหมือน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฤดูใบไม้ร่วงที่บ้านของอัชเชอร์โดย เอ็ดการ์ อัลเลน โพ( 1839 )ลูกชาย Coeur EST luth สหประชาชาติ suspendu ;นั่งเป็นการ qu"on เลอแต่ง r é t อิลซอนเน .เดอ บี โดยเรนเจอร์ในระหว่างที่ทั้งหมดของทึบ มืด และเงียบในฤดูใบไม้ร่วงของปี เมื่อเมฆแขวนต่ำกดขี่ในฟ้าสวรรค์ ผมเคยผ่านคนเดียว ขี่ม้าผ่านทางเดินที่มีความยาวและน่าเบื่อของประเทศ ที่พบว่าตัวเอง เป็นสีโทนเย็น ตักใส่ในมุมมองของ บ้านความรันทดของ อัชเชอร์ ไม่รู้ว่ามัน . . . . แต่กับเหลือบแรกของอาคาร , ความรู้สึกของความเศร้าโศกเหลือทนอบอวลจิตวิญญาณของฉัน ฉันพูดเหลือทน เพราะความรู้สึกมัน unrelieved โดยใด ๆของครึ่งเพลิน เพราะกวี ความเชื่อมั่น ซึ่งจิตใจมักจะได้รับแม้แต่ sternest ธรรมชาติภาพอ้างว้างหรือน่ากลัว ฉันมองดูฉากก่อนที่ฉันตามบ้านเท่านั้น และภูมิทัศน์ที่ง่ายคุณสมบัติของโดเมน -- บนผนังเยือกเย็น -- เมื่อว่างตาเหมือน Windows -- เมื่ออันดับน้อย . . . และเมื่อว่านขาวบางลำต้นของต้นไม้ -- กับภาวะซึมเศร้า การผุของวิญญาณที่ฉันสามารถเปรียบเทียบกับไม่มีความรู้สึกของโลก เพิ่มเติมถูกกว่าไปตามความฝันของ reveller เมื่อฝิ่น . . . ขม บ่อยๆ ในชีวิตประจําวัน . . . น่าเกลียดลงของม่าน มีอุ้มบาตร , จม , ความรู้สึกของหัวใจ - ความเศร้าซึม unredeemed ของความคิด ซึ่งไม่ goading ของจินตนาการที่อาจทรมานในสิ่งใดที่ประเสริฐ . มันคืออะไร . . . ผมหยุดที่จะคิด . . . ว่าถึงหัวเสียฉันในฌานที่นำมาจากบ้าน ? มันยังเป็นปริศนาทั้งหมด ไม่ละลาย หรือจะต่อสู้กับหลงเงาที่แออัด เมื่อฉันเป็นฉันได้ . ผมถูกบังคับให้ถอยตามข้อสรุปที่น่าพอใจในขณะที่ไม่ต้องสงสัยมีการรวมกันของวัตถุธรรมชาติที่ง่ายมากซึ่งมีอำนาจจึงมีผลต่อเรายังคงการวิเคราะห์อำนาจนี้อยู่ระหว่างการพิจารณาเกินความลึกของเรา มันเป็นไปได้ ผมสะท้อนให้เห็น ว่า การจัดเรียงที่แตกต่างกันเพียงรายละเอียดของฉากของ รายละเอียดของภาพจะเพียงพอที่จะแก้ไข หรือบางทีอาจจะทำลายความสามารถของความประทับใจ สลด และ การแสดงออกถึงความคิดนี้ ผม reined ม้าเข้าใกล้ความหุนหันพลันแล่นของสีดำและตาลหวานแหววว่า นอนสงบเงาโดยอาศัย และจ้องมองลงมา . . . . แต่ด้วยความเสียวยิ่งเสียวกว่าก่อน . . . เมื่อถูกออกแบบใหม่เลยค่ะ และภาพกลับหัวของกกกลมสีเทา และต้นไม้ที่น่ากลัวที่ลำต้น และว่าง และตา เช่น หน้าต่าง