Older people make fewer suicide att

Older people make fewer suicide attempts than younger adults; thus non-fatal suicidal behavior decreases with increasing age (De Leo et al., 2001). In fact, seriousness and lethality of suicide attempts are highest in older adults (Beautrais, 2001, Cattell, 2000, Chen, Cheng, et al., 2009, Conwell and Thompson, 2008, Conwell et al., 2002, Frierson, 1991, Oquendo et al., 2003 and Spicer and Miller, 2000). Indeed, among older adults, a far higher proportion of suicidal acts are fatal: non-fatal and fatal self-harm are more closely related in older than in younger adults (Dennis & Owens, 2012). The greater lethality of suicide attempts in elderly people is due both to more determined and planned self-destructive acts, with the tendency of implementing suicidal acts in a manner more likely to result in death (Conwell et al., 1998), and to their inherent fragility, which makes older adults more likely to die as a result of any self-inflicted injury (Hepple & Quinton, 1997). Furthermore, older adults are more likely than younger people to live alone, and are therefore less likely to be found in sufficient time to be rescued after an attempt (Conwell & Thompson, 2008). Moreover, the prevalence of a psychiatric diagnosis and of substance/alcohol abuse increases with age, both of which correlate positively with a higher suicide risk (Shaffer et al., 1996).

As for the method of suicide, elderly people, especially males, tend to use more drastic and effective means to kill themselves than younger age groups, with a preference for firearms and hanging (Cattell, 2000, Frierson, 1991, Kaplan et al., 2009, McIntosh and Santos, 1986 and O'Connell et al., 2004), but method-specific case fatality is generally higher in males and older individuals for all employed methods of suicide (Elnour and Harrison, 2008 and Miller et al., 2004). The seriousness of suicidal acts in the elderly is further exacerbated by the fact that there are fewer warnings of suicidal intent (Conwell et al., 1998): despite the assumption that hopelessness and suicidality are natural and understandable consequences of the aging process, the prevalence of suicidal feelings of forlornness and despair is lower than in the other age groups. Nonetheless, there is a strong movement toward the end of the suicide continuum with serious intent and planning that increase with age (Frierson, 1991 and O'Connell et al., 2004). Despite this, suicide in elderly people remains a relatively neglected subject, receiving little interest and research attention (O'Connell et al., 2004 and Uncapher and Arean, 2000).

As for mental disorders, many studies have illustrated that the age of suicide is related with specific psychopathologies: generally, substance use disorders are more common in the younger population, and mood disorders in older age, but there are many cases of comorbidity (Conwell et al., 1996 and Waern, Runeson, et al., 2002). Between 71% and 95% of elderly suicide decedents have a diagnosable Axis I condition, most commonly depression (Cattell, 2000, Conwell and Thompson, 2008, Conwell et al., 2002 and O'Connell et al., 2004), which seems to be closely linked with the lethality of suicide attempts among the elderly. In fact, major depressive disorder has been found to be more common in completed suicides among older people than among younger counterparts and may affect up to more than 80% of elderly people who die as a result of suicide (Conwell et al., 1996).

Suicide among children is rare (Shaffer et al., 2001) and the lethality of suicide attempts among this young population seems to depend on first-degree relative psychopathologies, in particular, antisocial personality disorder, substance abuse and self-directed and externally directed violence (Pfeffer, Normandin, & Kakuma, 1994). Suicide becomes increasingly frequent through adolescence and reaches the first peak in the early twenties (Parellada et al., 2008 and Shaffer et al., 2001). In fact, some studies have demonstrated that young age is significantly associated with more lethal suicide attempts (Swahn & Potter, 2002). The suicide attempt hazard rate for female adolescents is higher than for male adolescents (Lewinsohn, Rohde, Seeley, & Baldwin, 2001), but males engage in more serious attempts (Brent, 1987), carried out with more irreversible methods (Brent, Baugher, Bridge, Chen, & Chiappetta, 1999), and present a greater risk of complete suicide (Kotila & Lönnqvist, 1988). In particular, there is a prevalent use of firearms and hanging, and a minor use of intoxication and poisoning by drugs among male adolescents with respect to their female counterparts (Hepp et al., 2012, Tonkin, 1984 and Värnik et al., 2009).

Adolescents who commit suicide attempts and/or complete suicide often show evidence of personality disorders or traits, particularly those pertaining to cluster B (Brent et al., 1994). Furthermore, complete suicides are more frequent among adolescents with diagnosed substance abuse, affective disorder and comorbidity of different mental disorders (Brent, 1987 and Marttunen et al., 1991) which, therefore, represent indexes of lethality of suicide attempts. Specifically, alcohol and drug abuse are very common among adolescents who complete suicide and impulsivity and aggression appear to be significant risk factors of lethal suicide attempts (Brent et al., 1994, Hawton et al., 1996 and Simon et al., 2002).

Additionally, multiple studies have identified a correlation between suicide (both attempted and completed) and anxiety disorders among adolescents (Cosman et al., 2011 and Wunderlich et al., 1998), particularly with regard to posttraumatic stress disorder.

3.2.1. Life events and prediction of serious suicidality
Many life events have been linked with suicide attempts and, at times, even with lethality of the latter. Various studies have shown that subjects lacking social support or with an adverse marital situation (i.e. divorced, separated or widowed) present a higher suicidal risk and usually report serious suicidality (Fairweather-Schmidt et al., 2010 and Yoshimasu et al., 2008). Furthermore, loneliness and social isolation often lead to feelings of hopelessness, and thus represent risk factors for both attempted and completed suicide and, according to some authors, can be considered as key steps preceding the suicide continuum (O'Connell et al., 2004). Communication difficulties are good predictors of lethality and seriousness of suicide attempts (Levi et al., 2008); specifically, there is a relationship between self-disclosure and lethality of suicide attempts that does not appear to be mediated by depression, anxiety, or hopelessness (Apter, Horesh, Gothelf, Graffi, & Lepkifker, 2001).

Many studies have linked childhood adversity with suicidality and lethality of suicide attempts, but the data are conflicting. Studies agree that social disadvantage and childhood traumas, especially physical and sexual abuse, are risk factors of repeated suicidal behavior (Van der Kolk et al., 1991 and Ystgaard et al., 2004) but only some of them (Beautrais, Joyce and Mulder, 1996 and Fairweather-Schmidt et al., 2010) found a correlation with seriousness of suicide attempts, while others didn't ascertain significant differences in severity of suicidal behavior between those with and without a childhood history of abuse (Brodsky et al., 2001). Childhood traumatic experiences appear to increase the seriousness of suicide attempts if there is an accumulation of such adverse experiences, which may create a vulnerability to suicidal responses (Fergusson, Beautrais, & Horwood, 2003).

Traumatic experiences in adult life, as in post-traumatic stress disorder, may have an impact on suicidal acts, especially if in comorbidity with depression and cluster B personality disorder, thereby enhancing the risk of suicidal behavior (Oquendo et al., 2005). However, no concrete evidence regarding their influence on the seriousness of suicide attempts has been determined.

3.3. Mental disorders
The majority of suicides are subsequent to mental disorders (Bertolote, 2004 and Arsenault-Lapierre et al., 2004): it has been shown that more than 90% of suicide victims suffer from one or more Axis I psychiatric illnesses (Beautrais, Joyce and Mulder, 1996, Beautrais, Joyce, Mulder, Fergusson and Nightingale, 1996, Cavanagh et al., 2003, Conwell et al., 1996, Henriksson et al., 1993, Lesage et al., 1994 and Rihmer, 2007), with a prevalence of mood disorders (Bostwick & Pankratz, 2000; Cheng, 1995 and Rihmer, 2007), substance use disorders and psychotic illness (Conwell et al., 1996 and Rihmer, 2007).

Table 4 summarizes some of the most important studies conducted within the last 15 years on the relationship between mental illness and lethality of suicidal behavior, but the data are complex and require further clarification.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนสูงอายุทำให้ความพยายามฆ่าตัวตายน้อยกว่าวัยผู้ใหญ่ ดังนั้น พฤติกรรมอยากฆ่าตัวตายไม่ใช่ร้ายแรงลด มีเพิ่มอายุ (เดอเลโอและ al., 2001) ในความเป็นจริง อย่างจริงจังและ lethality ของความพยายามฆ่าตัวตายสูงที่สุดในผู้ใหญ่อายุ (Beautrais, 2001, Cattell, 2000 เฉิน เฉิง et al. ปี 2009, Conwell และทอมป์สัน 2008, Conwell et al., 2002, Frierson, 1991, Oquendo และ al., 2003 และ Spicer และมิลเลอร์ 2000) แน่นอน ผู้ใหญ่สูงอายุ สัดส่วนสูงสุดของกิจการที่อยากฆ่าตัวตายหมู่ร้ายแรง: ไม่ร้ายแรง และร้ายแรงเป็นอันตรายต่อตนเองมีมากกว่าความสัมพันธ์ในรุ่นเก่ากว่าในวัยผู้ใหญ่ (เดนนิสแอนด์ Owens, 2012) Lethality มากกว่าความพยายามฆ่าตัวตายในผู้สูงอายุจะครบทั้งเพื่อกำหนด และวางแผนการกระทำ self-destructive มีแนวโน้มดำเนินกิจการอยากฆ่าตัวตายในลักษณะมีแนวโน้มที่ผลตาย (Conwell et al., 1998), และ ความโดยธรรมชาติของตน ซึ่งทำให้ผู้ใหญ่มีแนวโน้มที่จะตายจากการบาดเจ็บใด ๆ ตัวเอง (Hepple & Quinton เก่า, 1997) นอกจากนี้ ผู้ใหญ่รุ่นเก่าจะยิ่งกว่าคนอายุน้อยกว่าอยู่คนเดียว และมีดังนั้นแนวโน้มที่จะพบในเวลาเพียงพอจะช่วยหลังจากความพยายาม (Conwell และทอมป์สัน 2008) ยิ่งไปกว่านั้น ความชุก ของการวินิจฉัยทางจิตเวช และ การละเมิดแอลกอฮอล์/สารเพิ่มขึ้นกับอายุ ทั้งสองที่สร้างความสัมพันธ์เชิงบวกกับความเสี่ยงฆ่าตัวตายสูง (Shaffer et al., 1996)สำหรับวิธีการฆ่าตัวตาย ผู้สูงอายุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพศชาย มีแนวโน้มใช้ความรุนแรงมากขึ้น และมีประสิทธิภาพหมายถึง การฆ่าตัวเองมากกว่ากลุ่มอายุน้อย มีค่าสำหรับ firearms และแขวน (Cattell, 2000, Frierson, 1991, Kaplan et al. ปี 2009 แมคอินทอช และซานโต ส 1986 และโอคอนเนลสต et al., 2004), แต่โดยทั่วไปสูงกว่าในเพศชายและบุคคลเก่าสำหรับวิธีการทั้งหมดเจ้าของฆ่าตัวตาย (Elnour และ Harrison วิธีเฉพาะกรณีผิว, 2008 และมิลเลอร์ et al., 2004) ความรุนแรงของการกระทำอยากฆ่าตัวตายในผู้สูงอายุจะเลวร้ายต่อความจริงที่ว่า มีคำเตือนที่น้อยลงของความตั้งใจที่อยากฆ่าตัวตาย (Conwell et al., 1998): แม้ มีสมมติฐานว่า สิ้นหวังและ suicidality เป็นธรรมชาติและเข้าใจผลกระทบของการต่ออายุ ความชุกของความรู้สึกอยากฆ่าตัวตายของ forlornness และความสิ้นหวังคือต่ำกว่ากลุ่มอายุอื่น ๆ กระนั้น มีการเคลื่อนไหวแข็งแรงไปทางส่วนท้ายของสมิติฆ่าตัวตายด้วยเจตนาร้ายแรงและการวางแผนเพิ่มอายุ (Frierson, 1991 และโอคอนเนลสต et al., 2004) แม้นี้ ฆ่าตัวตายในผู้สูงอายุยังคง เป็นเรื่องที่ถูกละเลยค่อนข้าง รับสนใจเพียงเล็กน้อยวิจัยและดอกเบี้ย (โอคอนเนลสต et al., 2004 และ Uncapher และ Arean, 2000)สำหรับโรคจิต ศึกษาจำนวนมากได้แสดงว่า อายุของฆ่าตัวตายเกี่ยวข้องกับเฉพาะ psychopathologies: ทั่วไป โรคใช้สารทั่วไปในประชากรอายุน้อยกว่า และความผิดปกติของอารมณ์ในยุคเก่า แต่มีหลายกรณีของ comorbidity (Conwell et al., 1996 และ Waern, Runeson และ al., 2002) ระหว่าง 71% และ 95% ของฆ่าตัวตายสูงอายุ เทพยดามี diagnosable แกนฉันเงื่อนไข ภาวะซึมเศร้าบ่อย (Cattell, 2000, Conwell และทอมป์สัน 2008, Conwell et al., 2002 และโอคอนเนลสต et al., 2004), ซึ่งดูเหมือนจะเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับ lethality ของฆ่าตัวตายพยายามในหมู่ผู้สูงอายุ ในความเป็นจริง ซึมเศร้าพบทั่วไปเพิ่มเติมในเสร็จอัตวินิบาตกรรมคนเก่ากว่าระหว่างคู่อายุน้อยกว่า และอาจมีผลได้มากกว่า 80% ของผู้สูงอายุที่ตายจากการฆ่าตัวตาย (Conwell et al., 1996)ฆ่าตัวตายในหมู่เด็กจะหายาก (Shaffer et al., 2001) และ lethality ของความพยายามฆ่าตัวตายในหมู่ประชากรหนุ่มสาวนี้ดูเหมือนว่าพึ่ง first-degree ญาติ psychopathologies โดยเฉพาะ โรคบุคลิกภาพ antisocial ละเมิดสิทธิสาร และรุนแรงด้วยตนเอง และภายนอกโดยตรง (Pfeffer, Normandin, & ว่า 〒, 1994) จะบ่อยมากขึ้นผ่านวัยรุ่นฆ่าตัวตาย และถึงช่วงแรกยี่ต้น (Parellada et al., 2008 และ Shaffer et al., 2001) ในความเป็นจริง บางการศึกษาได้แสดงว่าอายุยังน้อยอย่างมีนัยสำคัญเกี่ยวกับความพยายามฆ่าตัวตายมียุทธภัณฑ์ (Swahn และพอตเตอร์ 2002) อันตรายอัตราการพยายามฆ่าตัวตายสำหรับวัยรุ่นหญิงจะสูงกว่าในเพศชายวัยรุ่น (Lewinsohn, Rohde, Seeley และบอลด์ วิน 2001), แต่ชายมีส่วนร่วมในความพยายามที่รุนแรงมากขึ้น (เบรนท์ 1987), ดำเนินการเพิ่มเติมให้วิธี (เบรนท์ Baugher สะพาน เฉิน & Chiappetta, 1999), และปัจจุบันมีความเสี่ยงมากกว่าการฆ่าตัวตายที่สมบูรณ์ (Kotila & Lönnqvist, 1988) โดยเฉพาะ มี firearms และแขวนใช้แพร่หลาย และใช้รอง intoxication และพิษจากยาระหว่างวัยรุ่นชายกับคู่หญิงของพวกเขา (Hepp et al., 2012, Tonkin, 1984 และ Värnik et al., 2009)วัยรุ่นที่กระทำความพยายามฆ่าตัวตายหรือฆ่าตัวตายที่สมบูรณ์มักจะแสดงหลักฐานของความผิดปกติของบุคลิกภาพหรือลักษณะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เกี่ยวข้องกับคลัสเตอร์ B (เบรนท์ et al., 1994) นอกจากนี้ สมบูรณ์อัตวินิบาตกรรมได้บ่อยกว่าในหมู่วัยรุ่นด้วยการวินิจฉัยการละเมิดสิทธิสาร โรคผล และ comorbidity ต่าง ๆ จิตผิดปกติ (เบรนท์ 1987 และ Marttunen et al., 1991) ที่ ดังนั้น แสดงดัชนีของ lethality ของความพยายามฆ่าตัวตาย ละเมิดแอลกอฮอล์และยาเสพติดเป็นกันมากในหมู่วัยรุ่นที่ฆ่าตัวตายเสร็จโดยเฉพาะ และ impulsivity และรุกรานจะ เป็นปัจจัยเสี่ยงที่สำคัญของความพยายามฆ่าตัวตายยุทธภัณฑ์ (เบรนท์ et al., 1994, Hawton et al., 1996 และ Simon และ al., 2002)นอกจากนี้ หลายการศึกษาได้ระบุความสัมพันธ์ระหว่างการฆ่าตัวตาย (พยายาม และเสร็จสมบูรณ์) และโรควิตกกังวลในหมู่วัยรุ่น (Cosman et al., 2011 และ Wunderlich et al., 1998), โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับโรค posttraumatic ความเครียด3.2.1. กิจกรรมชีวิตและการทำนายของ suicidality อย่างจริงจังหลายชีวิตเหตุการณ์มีการเชื่อมโยง กับความพยายามฆ่าตัวตาย ครั้ง กับ lethality ของหลัง ศึกษาต่าง ๆ ได้แสดงว่า เรื่องขาดสังคมสนับสนุน หรือกับตัวร้ายสมรสสถานการณ์ (เช่นหย่าแล้ว แบ่ง หรือ widowed) แสดงความเสี่ยงอยากฆ่าตัวตายสูงและมักอยู่รายงาน suicidality รุนแรง (al. et แฟร์เวเธอร์ชมิดท์ 2010 และ Yoshimasu et al., 2008) นอกจากนี้ ความเหงาและการแยกทางสังคมมักจะนำไปสู่ความรู้สึกสิ้นหวัง จึงแสดงถึงปัจจัยเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายพยายาม และเสร็จสมบูรณ์ และ ตามผู้เขียนบาง ถือได้ว่าเป็นขั้นตอนสำคัญก่อนฆ่าตัวตายสมิติ (โอคอนเนลสต et al., 2004) ความยากลำบากในการสื่อสารดี predictors ของ lethality และความรุนแรงของการพยายามฆ่าตัวตาย (Levi et al., 2008); โดยเฉพาะ ความสัมพันธ์ระหว่างการเปิดเผยตนเองและ lethality ของความพยายามฆ่าตัวตายที่ไม่มี mediated โดยภาวะซึมเศร้า วิตกกังวล หรือสิ้นหวัง (Apter, Horesh, Gothelf, Graffi, & Lepkifker, 2001)ศึกษาหลายลิงค์ร้ายเด็ก suicidality และ lethality ของความพยายามฆ่าตัวตาย แต่ข้อมูลขัดแย้งกัน การศึกษาเห็นว่า เสียเปรียบทางสังคมและปัญหาเด็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางกายภาพ และทางเพศละเมิดสิทธิ มีปัจจัยเสี่ยงต่อพฤติกรรมอยากฆ่าตัวตายซ้ำ (Van der Kolk et al., 1991 และ Ystgaard et al., 2004) แต่เพียงบางส่วน (Beautrais จอยซ์ และ Mulder, 1996 และแฟร์เวเธอร์ชมิดท์ et al., 2010) พบความสัมพันธ์อย่างจริงจังของการพยายามฆ่าตัวตาย ในขณะที่คนอื่นไม่ได้ตรวจความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในความรุนแรงของพฤติกรรมอยากฆ่าตัวตายระหว่างผู้มี และไม่ มีประวัติเด็กถูกล่วงละเมิด (บรอดสกี et al, 2001) ประสบการณ์เจ็บปวดในวัยเด็กจะ เพิ่มความรุนแรงของการพยายามฆ่าตัวตายถ้ามีการสะสมของประสบการณ์ร้ายดังกล่าว ซึ่งอาจสร้างช่องโหว่ให้การตอบรับที่อยากฆ่าตัวตาย (Fergusson, Beautrais, & Horwood, 2003)ประสบการณ์ที่เจ็บปวดในชีวิตผู้ใหญ่ ในโรคเครียดภายหลังเจ็บปวด อาจมีผลกระทบในกระทำอยากฆ่าตัวตาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าใน comorbidity กับภาวะซึมเศร้าและคลัสเตอร์ B โรคบุคลิกภาพ จึงเพิ่มความเสี่ยงของพฤติกรรมอยากฆ่าตัวตาย (Oquendo et al., 2005) อย่างไรก็ตาม ไม่มีหลักฐานคอนกรีตเกี่ยวกับอิทธิพลของความรุนแรงของการพยายามฆ่าตัวตายได้ถูกกำหนด3.3. จิตโรคส่วนใหญ่อัตวินิบาตกรรมมี subsequent to โรคจิต (Bertolote, 2004 และ Arsenault Lapierre et al., 2004): จะได้รับการแสดงว่า มากกว่า 90% ของเหยื่อฆ่าตัวตายทรมานจากแกน หนึ่งฉันเจ็บป่วยทางจิตเวช (Beautrais จอยซ์ และ Mulder, 1996, Beautrais, Joyce, Mulder, Fergusson และไนติง เกล 1996, Cavanagh et al., 2003, Conwell et al., 1996, Henriksson et al., 1993, Lesage et al, 1994 และ Rihmer, 2007), มีความชุกของโรคอารมณ์ (Bostwick & Pankratz, 2000 เฉิง 1995 และ Rihmer, 2007), สารใช้ความผิดปกติและเจ็บป่วย psychotic (Conwell et al., 1996 และ Rihmer, 2007)ตาราง 4 สรุปของการศึกษาสำคัญที่ดำเนินการภายใน 15 ปีที่ผ่านมาในความสัมพันธ์ระหว่างโรคจิตและ lethality ของพฤติกรรมอยากฆ่าตัวตาย แต่ข้อมูลซับซ้อน และต้องชี้แจงเพิ่มเติม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผู้สูงอายุให้น้อยลงพยายามฆ่าตัวตายมากกว่าผู้ใหญ่ที่อายุน้อยกว่า; ดังนั้นพฤติกรรมฆ่าตัวตายที่ไม่ร้ายแรงลดลงตามอายุที่เพิ่มขึ้น (เดลีโอ et al., 2001) ในความเป็นจริงความรุนแรงและการตายของความพยายามฆ่าตัวตายสูงสุดในผู้สูงอายุ (Beautrais 2001 Cattell, 2000 เฉินเฉิง, et al., 2009, Conwell และ ธ อมป์สัน, 2008, Conwell et al., 2002 Frierson 1991 Oquendo et al., 2003 และเซอร์และมิลเลอร์, 2000) แท้จริงในหมู่ผู้สูงอายุเป็นสัดส่วนสูงกว่าการกระทำของการฆ่าตัวตายเป็นอันตรายถึงชีวิต: ไม่ร้ายแรงและร้ายแรงทำร้ายตัวเองจะเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดมากขึ้นในการที่มีอายุมากกว่าในผู้ใหญ่อายุน้อยกว่า (เดนนิสและ Owens, 2012) ตายมากขึ้นของความพยายามฆ่าตัวตายในผู้สูงอายุเป็นเพราะทั้งสองมุ่งมั่นที่มากขึ้นและการวางแผนการกระทำที่ทำลายตนเองมีแนวโน้มของการดำเนินการฆ่าตัวตายการกระทำในลักษณะที่มีแนวโน้มที่จะส่งผลในการตาย (Conwell et al., 1998) และเพื่อพวกเขา ความเปราะบางโดยธรรมชาติซึ่งจะทำให้ผู้สูงอายุมีแนวโน้มที่จะตายเป็นผลมาจากการบาดเจ็บของตัวเองบาดแผลใด ๆ (Hepple และควินส์, 1997) นอกจากนี้ผู้สูงอายุมีแนวโน้มมากขึ้นกว่าคนที่อายุน้อยกว่าที่จะอยู่คนเดียวและดังนั้นจึงมีโอกาสน้อยที่จะพบในเวลาเพียงพอที่จะได้รับความช่วยเหลือหลังจากที่ความพยายาม (Conwell และ ธ อมป์สัน, 2008) นอกจากนี้ความชุกของการวินิจฉัยโรคทางจิตเวชและสาร / เครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพิ่มขึ้นตามอายุซึ่งทั้งสองมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับความเสี่ยงการฆ่าตัวตายสูงกว่า (Shaffer et al., 1996). ในฐานะที่เป็นวิธีการในการฆ่าตัวตายของผู้สูงอายุโดยเฉพาะเพศชาย มีแนวโน้มที่จะใช้วิธีการที่รุนแรงมากขึ้นและมีประสิทธิภาพในการฆ่าตัวตายกว่าเด็กกลุ่มอายุที่มีการตั้งค่าสำหรับอาวุธปืนและแขวน (Cattell, 2000 Frierson 1991 Kaplan et al., 2009, แมคอินทอชและซานโตส, ปี 1986 และคอนเนลล์และคณะ ., 2004), การเสียชีวิตกรณีวิธีการเฉพาะ แต่โดยทั่วไปสูงในเพศชายและบุคคลเก่าสำหรับทุกวิธีการมีงานทำของการฆ่าตัวตาย (Elnour และแฮร์ริสัน, ปี 2008 และมิลเลอร์, et al., 2004) ความร้ายแรงของการกระทำที่ฆ่าตัวตายในผู้สูงอายุคือที่มาต่อไปโดยความจริงที่ว่ามีคำเตือนที่น้อยลงของความตั้งใจที่จะฆ่าตัวตาย (Conwell et al, 1998.) แม้จะมีการสันนิษฐานว่าสิ้นหวังและฆ่าตัวตายคือผลที่ตามธรรมชาติและเป็นที่เข้าใจของกระบวนการชราชุก ความรู้สึกของการฆ่าตัวตายของความสิ้นหวังและความสิ้นหวังต่ำกว่าในกลุ่มอายุอื่น ๆ อย่างไรก็ตามมีการเคลื่อนไหวที่แข็งแกร่งในช่วงท้ายของการฆ่าตัวตายต่อเนื่องด้วยความตั้งใจอย่างจริงจังและการวางแผนที่เพิ่มขึ้นตามอายุ (Frierson 1991 และคอนเนลล์ et al., 2004) อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ฆ่าตัวตายในผู้สูงอายุยังคงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างละเลยที่ได้รับความสนใจน้อยและให้ความสนใจการวิจัย (คอนเนลล์ et al., 2004 และ Uncapher และ Arean, 2000). ในฐานะที่เป็นความผิดปกติทางจิต, การศึกษาจำนวนมากได้แสดงให้เห็นว่าอายุของการฆ่าตัวตาย เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับ psychopathologies ที่เฉพาะเจาะจง: โดยทั่วไป, ความผิดปกติของการใช้สารเสพจะมีอยู่มากในประชากรที่มีอายุน้อยกว่าและผิดปกติทางอารมณ์ในยุคเก่า แต่มีหลายกรณีของโรคร่วม (Conwell et al, 1996 และ Waern, Runeson, et al, 2002.. ) ระหว่าง 71% และ 95% ของผู้ป่วยที่ตายฆ่าตัวตายของผู้สูงอายุมี diagnosable สภาพผมแกนภาวะซึมเศร้ามากที่สุด (Cattell, 2000 Conwell และ ธ อมป์สัน, 2008, Conwell et al., 2002 และคอนเนลล์ et al., 2004) ซึ่งดูเหมือนว่า ที่จะเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับการตายของความพยายามฆ่าตัวตายในหมู่ผู้สูงอายุ ในความเป็นจริงโรคซึมเศร้าได้รับพบว่ามีอยู่มากในการฆ่าตัวตายแล้วเสร็จในหมู่คนที่มีอายุมากกว่าในหมู่คู่ที่อายุน้อยกว่าและอาจส่งผลกระทบถึงกว่า 80% ของผู้สูงอายุที่เสียชีวิตเป็นผลมาจากการฆ่าตัวตาย (Conwell et al., 1996) . การฆ่าตัวตายในหมู่เด็กเป็นของหายาก (Shaffer et al., 2001) และการตายของความพยายามฆ่าตัวตายในหมู่ประชากรหนุ่มคนนี้น่าจะขึ้นอยู่กับระดับแรก psychopathologies ญาติโดยเฉพาะอย่างยิ่งโรคบุคลิกภาพต่อต้านสังคมสารเสพติดและการกำกับตนเองและกำกับการแสดงภายนอก ความรุนแรง (เพ็บ Normandin และ Kakuma, 1994) การฆ่าตัวตายกลายเป็นบ่อยมากขึ้นผ่านวัยรุ่นและถึงจุดสูงสุดครั้งแรกในวัยยี่สิบต้น ๆ (Parellada et al., 2008 และ Shaffer et al., 2001) ในความเป็นจริงบางการศึกษาแสดงให้เห็นว่าอายุยังน้อยมีความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญกับการพยายามฆ่าตัวตายตายมากขึ้น (Swahn & พอตเตอร์, 2002) อัตราอันตรายพยายามฆ่าตัวตายสำหรับวัยรุ่นหญิงจะสูงกว่าสำหรับวัยรุ่นชาย (Lewinsohn, Rohde, ซีลีย์และบอลด์วิน, 2001) แต่ผู้ชายมีส่วนร่วมในความพยายามที่รุนแรงมากขึ้น (เบรนต์ 1987) ดำเนินการด้วยวิธีการอื่น ๆ กลับไม่ได้ (เบรนต์ Baugher สะพานเฉินและ Chiappetta, 1999), และนำเสนอความเสี่ยงมากขึ้นของการฆ่าตัวตายฉบับสมบูรณ์ (Kotila & Lönnqvist, 1988) โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีการใช้งานที่แพร่หลายของอาวุธปืนและแขวนและการที่ผู้เยาว์ใช้ของมึนเมาและพิษจากยาเสพติดในหมู่วัยรุ่นชายด้วยความเคารพกับคู่หญิงของพวกเขา (Hepp et al., 2012, ตังเกี๋ยปี 1984 และ Varnik et al., 2009 ). วัยรุ่นที่กระทำพยายามฆ่าตัวตายและ / หรือการฆ่าตัวตายที่สมบูรณ์มักจะแสดงหลักฐานความผิดปกติของบุคลิกภาพหรือลักษณะโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับกลุ่ม B (เบรนท์ et al., 1994) นอกจากนี้การฆ่าตัวตายที่สมบูรณ์จะมีบ่อยมากขึ้นในหมู่วัยรุ่นที่มีสารเสพติดการวินิจฉัยความผิดปกติของอารมณ์และโรคร่วมของความผิดปกติทางจิตที่แตกต่างกัน (เบรนต์ปี 1987 และ Marttunen et al., 1991) ซึ่งจึงเป็นตัวแทนของดัชนีของตายของความพยายามฆ่าตัวตาย โดยเฉพาะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และยาเสพติดเป็นเรื่องธรรมดามากในหมู่วัยรุ่นที่ฆ่าตัวตายที่สมบูรณ์และ impulsivity และการรุกรานที่ดูเหมือนจะเป็นปัจจัยเสี่ยงที่สำคัญของการพยายามฆ่าตัวตายตาย (เบรนท์ et al., 1994 Hawton et al., 1996 และไซมอน et al., 2002) . นอกจากนี้การศึกษาหลายได้ระบุความสัมพันธ์ระหว่างการฆ่าตัวตาย (ทั้งความพยายามและเสร็จสมบูรณ์) และความผิดปกติของความวิตกกังวลในหมู่วัยรุ่น (Cosman et al., 2011 และ Wunderlich et al., 1998) โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับโรคเครียดหลังถูกทารุณกรรม. 3.2.1 เหตุการณ์ในชีวิตและการทำนายของฆ่าตัวตายร้ายแรงเหตุการณ์ในชีวิตที่หลายคนได้รับการเชื่อมโยงกับการพยายามฆ่าตัวตายและในบางครั้งแม้จะมีการตายของหลัง การศึกษาต่างๆได้แสดงให้เห็นว่าวิชาขาดการสนับสนุนทางสังคมหรือสถานการณ์ที่ไม่พึงประสงค์สมรส (หย่าร้างเช่นแยกหรือเป็นม่าย) นำเสนอความเสี่ยงฆ่าตัวตายสูงขึ้นและมักจะรายงานฆ่าตัวตายอย่างรุนแรง (ทั้งหลาย-Schmidt et al., 2010 และ Yoshimasu et al., 2008) . นอกจากนี้ความเหงาและความโดดเดี่ยวทางสังคมมักจะนำไปสู่ความรู้สึกของความสิ้นหวังและทำให้เป็นปัจจัยเสี่ยงทั้งความพยายามและเสร็จสิ้นการฆ่าตัวตายและตามที่ผู้เขียนบางคนถือได้ว่าเป็นขั้นตอนสำคัญก่อนฆ่าตัวตายต่อเนื่อง (คอนเนลล์ et al., 2004 ) ความยากลำบากในการสื่อสารเป็นตัวพยากรณ์ที่ดีของการตายและความรุนแรงของความพยายามฆ่าตัวตาย (ลีวายส์, et al, 2008.); โดยเฉพาะมีความสัมพันธ์ระหว่างการเปิดเผยตนเองและการตายของความพยายามฆ่าตัวตายที่ไม่ปรากฏที่จะไกล่เกลี่ยโดยภาวะซึมเศร้าความวิตกกังวลหรือความสิ้นหวัง (แอพเตอร์โฮเรช, Gothelf, Graffi และ Lepkifker, 2001). การศึกษาจำนวนมากมีการเชื่อมโยงความทุกข์ยากในวัยเด็ก กับฆ่าตัวตายและการตายของความพยายามฆ่าตัวตาย แต่ข้อมูลที่มีความขัดแย้ง การศึกษายอมรับว่าเสียเปรียบทางสังคมและชอกช้ำในวัยเด็กโดยเฉพาะอย่างยิ่งการทำร้ายร่างกายและทางเพศเป็นปัจจัยเสี่ยงของการฆ่าตัวตายซ้ำ (แวนเดอร์ Kolk et al., 1991 และ Ystgaard et al., 2004) แต่เพียงบางส่วนของพวกเขา (Beautrais จอยซ์และ Mulder 1996 และทั้งหลาย-Schmidt et al., 2010) พบว่าความสัมพันธ์กับความรุนแรงของการพยายามฆ่าตัวตายขณะที่คนอื่นไม่ได้ตรวจสอบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในความรุนแรงของพฤติกรรมฆ่าตัวตายระหว่างผู้ที่มีและไม่มีประวัติในวัยเด็กของการละเมิด (Brodsky et al., 2001) ประสบการณ์ที่เจ็บปวดในวัยเด็กปรากฏเพื่อเพิ่มความรุนแรงของการพยายามฆ่าตัวตายในกรณีที่มีการสะสมของประสบการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ดังกล่าวซึ่งอาจสร้างความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายการตอบสนอง (เฟอร์กูสัน, Beautrais และ Horwood 2003). ประสบการณ์ที่เจ็บปวดในชีวิตในวัยผู้ใหญ่ในขณะที่โพสต์ ความผิดปกติของความเครียดบาดแผลอาจมีผลกระทบต่อการกระทำที่ฆ่าตัวตายโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าใน comorbidity มีภาวะซึมเศร้าและคลัสเตอร์ B บุคลิกจึงเพิ่มความเสี่ยงของการฆ่าตัวตาย (Oquendo et al., 2005) แต่ไม่มีหลักฐานที่เป็นรูปธรรมเกี่ยวกับอิทธิพลของพวกเขากับความรุนแรงของความพยายามฆ่าตัวตายได้รับการพิจารณา. 3.3 ความผิดปกติทางจิตส่วนใหญ่ของการฆ่าตัวตายเป็นภายหลังจากความผิดปกติทางจิต (Bertolote, ปี 2004 และเอฟ Arsenault-et al, 2004.) จะได้รับการแสดงให้เห็นว่ามากกว่า 90% ของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อการฆ่าตัวตายต้องทนทุกข์ทรมานจากหนึ่งหรือมากกว่าผมแกนโรคจิตเภท (Beautrais, จอยซ์และ Mulder 1996 Beautrais จอยซ์ Mulder, เฟอร์กูสันและไนติงเกล, ปี 1996 หนา et al., 2003 Conwell et al., 1996 Henriksson et al., 1993 Lesage et al., 1994 และ Rihmer 2007) มีความชุกของความผิดปกติทางอารมณ์ (Bostwick & Pankratz 2000; เฉิงปี 1995 และ Rihmer 2007). ความผิดปกติของการใช้สารและการเจ็บป่วยทางจิต (. Conwell et al, 1996 และ Rihmer 2007) ตารางที่ 4 สรุปบางส่วนที่สำคัญที่สุด การศึกษาดำเนินการภายในช่วง 15 ปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์ระหว่างความเจ็บป่วยทางจิตและการตายของพฤติกรรมฆ่าตัวตาย แต่ข้อมูลที่มีความซับซ้อนและต้องชี้แจงเพิ่มเติม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คนรุ่นเก่าให้น้อยลง พยายามฆ่าตัวตายอายุน้อยกว่าผู้ใหญ่ จึงไม่ร้ายแรงพฤติกรรมการฆ่าตัวตายลดลงตามอายุที่มากขึ้น ( เดอลีโอ et al . , 2001 ) ในความเป็นจริง , จริงจังและ Lethality ของจะพยายามฆ่าตัวตายสูงสุดในผู้สูงอายุ ( beautrais , 2001 , แคทเทล , 2000 , เฉิน , เฉิน , et al . , 2009 , ครอมเวลล์ครอมเวลล์และทอมป์สัน , 2008 , et al . , 2002 , เฟรียสัน 1991 oquendo et al . ,2003 และสไปเซอร์และมิลเลอร์ , 2000 ) แน่นอน ของผู้สูงอายุ สัดส่วนที่สูงของการไกลฆ่าตัวตายเสียชีวิต : ไม่ร้ายแรงและร้ายแรงทำร้ายตนเองมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดในอายุมากกว่าในวัยผู้ใหญ่ ( เดนนิส & โอเว่น , 2012 ) ยิ่งพยายามฆ่าตัวตาย Lethality ของผู้สูงอายุ เนื่องจากทั้งคู่มุ่งมั่นมากขึ้น และวางแผนทำลายการกระทำของตนเองกับแนวโน้มของการกระทำในลักษณะที่ส่งผลให้ตายฆ่าตัวตาย ( ครอมเวลล์ et al . , 1998 ) , และความเปราะบางโดยธรรมชาติของพวกเขา ซึ่งทำให้ผู้สูงอายุมีโอกาสที่จะตายเป็นผลของการบาดเจ็บใด ๆด้วยตนเองลือ ( hepple &ควิน , 1997 ) นอกจากนี้ผู้สูงอายุมากกว่าคนหนุ่มสาวที่จะอยู่คนเดียวและดังนั้นจึงมีโอกาสน้อยมากที่จะพบในเวลาเพียงพอที่จะได้รับการช่วยเหลือหลังจากความพยายาม ( ครอมเวลล์&ทอมป์สัน , 2008 ) นอกจากนี้ ความชุกของการวินิจฉัยโรคจิตเวชและสาร / การละเมิดแอลกอฮอล์เพิ่มขึ้นตามอายุ ซึ่งทั้งสองมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับความเสี่ยงการฆ่าตัวตายสูงกว่า ( Shaffer et al . , 1996 ) .

ส่วนวิธีการฆ่าตัวตาย คนแก่ โดยเฉพาะผู้ชายมักจะใช้รุนแรงมากขึ้นและมีประสิทธิภาพหมายถึงการฆ่าตัวเองมากกว่าเด็กกลุ่มอายุที่มีการตั้งค่าสำหรับอาวุธปืนและแขวน ( แคทเทล , 2000 , เฟรียสัน , 1991 , Kaplan et al . , 2009 , แมคอินทอช และ ซานโตส , 2529 และ โอคอนเนลล์ et al . , 2004 ) แต่การตายกรณีเฉพาะวิธีโดยทั่วไปจะสูงกว่าในคนผู้ที่มีอายุมากกว่าสำหรับทุกคนที่ใช้วิธีฆ่าตัวตาย ( elnour และแฮร์ริสัน2008 และมิลเลอร์ et al . , 2004 ) ความรุนแรงของการกระทำในการฆ่าตัวตายในผู้สูงอายุต่อไป exacerbated โดยข้อเท็จจริงที่ว่ามีการเตือนที่น้อยลงของเจตนาฆ่าตัวตาย ( ครอมเวลล์ et al . , 1998 ) : แม้จะมีสมมติฐานว่าสิ้นหวังและ suicidality เป็นธรรมชาติและเข้าใจผลของอายุกระบวนการความชุกของการเกิดความรู้สึกของความเปล่าเปลี่ยวและสิ้นหวังกว่าในกลุ่มอื่น ๆอายุ อย่างไรก็ตาม มีแรงเคลื่อนไหวไปยังจุดสิ้นสุดของการฆ่าตัวตายต่อเนื่อง ด้วยเจตนาที่ร้ายแรง และการวางแผนที่เพิ่มขึ้นกับอายุ ( เฟรียสัน , 1991 และ โอคอนเนลล์ et al . , 2004 ) แม้นี้ การฆ่าตัวตายในผู้สูงอายุยังคงค่อนข้างละเลยเรื่องได้รับความสนใจน้อยและงานวิจัยที่สนใจ ( โอคอนเนลล์ et al . , 2004 และ uncapher และ arean , 2000 ) .

สำหรับความผิดปกติทางจิต มีการศึกษาวิจัยพบว่า อายุของการฆ่าตัวตายจะเกี่ยวข้องกับเฉพาะโรคจิตรูปแบบ : ปกติ , ความผิดปกติของการใช้สารเสพติด จะพบมากในประชากรที่มีอายุน้อยกว่า และความผิดปกติทางอารมณ์ในอายุมาก แต่ มีหลายกรณีของกฤษณา ( ครอมเวลล์ et al . ,1996 และ waern runeson , et al . , 2002 ) ระหว่าง 71% และ 95% ของ decedents ฆ่าตัวตายผู้สูงอายุมี diagnosable แกนผม สภาพโดยทั่วไปมากที่สุด ภาวะซึมเศร้า ( แคทเทล , 2000 และ 2008 ครอมเวลล์ , ครอมเวลล์ ทอมสัน , et al . , 2002 และ โอคอนเนลล์ et al . , 2004 ) ซึ่งดูเหมือนจะถูกเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับ Lethality ความพยายามฆ่าตัวตายในหมู่ผู้สูงอายุ ในความเป็นจริงโรคซึมเศร้ามีพบได้ทั่วไปในเสร็จฆ่าตัวตายในหมู่คนที่มีอายุมากกว่าของน้องคู่และอาจส่งผลกระทบถึงกว่า 80% ของคนแก่ที่ตายเป็นผลของการฆ่าตัวตาย ( ครอมเวลล์ et al . , 1996 ) .

ฆ่าตัวตายในหมู่เด็กมีน้อย ( Shaffer et al . ,2544 ) และพยายามฆ่าตัวตายในหมู่ประชากร Lethality หนุ่มดูเหมือนจะพึ่งพาญาติองศาแรกโรคจิตรูปแบบ โดยเฉพาะ กันตธีร์ ศุภมงคล , สารเสพติดด้วยตนเองและภายนอกกับความรุนแรง ( เฟฟเฟอร์&นอร์เมิ่นดิน , , kakuma , 1994 )การฆ่าตัวตายจะกลายเป็นบ่อยมากขึ้นผ่านวัยหนุ่มสาว และถึงจุดสูงสุดก่อนในวัยยี่สิบต้น ๆ ( parellada et al . , 2008 และ Shaffer et al . , 2001 ) ในความเป็นจริง บางการศึกษาแสดงให้เห็นว่าเด็กมีความสัมพันธ์กับความพยายามที่ฆ่าตัวตายมากขึ้น ( swahn &พอตเตอร์ , 2002 )ฆ่าตัวตายภัยอัตราวัยรุ่นหญิงสูงกว่าวัยรุ่นชาย ( ลูอินเซิ่นฟลอริด้า ซีลีย์ , & Baldwin , 2001 ) แต่ผู้ชายมีส่วนร่วมในความพยายามที่รุนแรงมากขึ้น ( Brent , 1987 ) ดำเนินการด้วยวิธีการได้มากขึ้น ( เบรนท์ บอเออร์ , สะพาน , เฉิน , & chiappetta , 1999 ) , และ ปัจจุบัน ความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายที่สมบูรณ์ ( kotila & L ö nnqvist , 1988 ) โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีการใช้งานที่แพร่หลายของอาวุธปืน และแขวน และผู้เยาว์ใช้พิษพิษจากยาของวัยรุ่นชายและหญิงของพวกเขาด้วยความเคารพต่อคู่ ( เฮ็ป et al . , 2012 , ตังเกี๋ย , 1984 และแวร์ม rnik et al . , 2009 ) .

วัยรุ่นที่พยายามฆ่าตัวตาย และ / หรือสมบูรณ์ฆ่าตัวตายบ่อยๆ แสดงหลักฐานของความผิดปกติของบุคลิกภาพหรือลักษณะโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวกับกลุ่ม B ( Brent et al . , 1994 ) นอกจากนี้ ฆ่าตัวตายให้ถี่ขึ้นของวัยรุ่นกับการวินิจฉัย การใช้สารเสพติด โรคความผิดปกติทางจิตและอารมณ์กฤษณาแตกต่างกัน ( Brent , 1987 และ marttunen et al . , 1991 ) ซึ่งเป็นตัวแทนของดัชนี Lethality จึงพยายามฆ่าตัวตาย โดยเฉพาะแอลกอฮอล์และสารเสพติด พบมากในหมู่วัยรุ่น ที่สมบูรณ์ และหุนหันพลันแล่น ก้าวร้าว และการฆ่าตัวตายปรากฏเป็นปัจจัยความเสี่ยงที่สำคัญร้ายแรงพยายามฆ่าตัวตาย ( Brent et al . , 1994 , hawton et al . , 1996 และไซมอน et al . , 2002 ) .

นอกจากนี้หลายการศึกษาพบความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่พยายามฆ่าตัวตายและเสร็จสมบูรณ์ ) และความผิดปกติของความวิตกกังวลในหมู่วัยรุ่น ( Cosman et al . , 2011 และ Wunderlich et al . , 1998 ) โดยเฉพาะในเรื่องตลาดหลักทรัพย์โตเกียว

ดำเนินงาน . เหตุการณ์ในชีวิตและการทำนายเหตุการณ์ร้ายแรง suicidality
ชีวิตมากมายได้ถูกเชื่อมโยงกับการพยายามฆ่าตัวตายและในบางครั้งแม้ด้วยไรสีน้ำตาลของหลัง การศึกษาต่างๆได้แสดงให้เห็นว่าวิชาที่ขาดการสนับสนุนทางสังคมหรือสถานการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ เช่น สมรส หย่า แยกกันอยู่หรือเป็นหม้าย ) ปัจจุบันสูงกว่าความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายและมักจะรายงานร้ายแรง suicidality ( แฟร์เวตเทอร์ ชมิดท์ et al . , 2010 และ yoshimasu et al . , 2008 ) นอกจากนี้ ความเหงา และความโดดเดี่ยวทางสังคมมักจะนำไปสู่ความรู้สึกของความสิ้นหวังจึงเป็นตัวแทนของปัจจัยเสี่ยงและเสร็จสมบูรณ์ทั้งพยายามฆ่าตัวตายและตามบางเขียน ถือได้ว่าเป็นขั้นตอนสำคัญก่อนฆ่าตัวตายต่อเนื่อง ( โอคอนเนลล์ et al . , 2004 ) ความยากในการสื่อสารเป็นตัวบ่งชี้ที่ดีของ Lethality และความจริงจังของพยายามฆ่าตัวตาย ( เลวี et al . , 2008 ) ; โดยเฉพาะมีความสัมพันธ์ระหว่างการเปิดเผยตนเองและ Lethality ของพยายามฆ่าตัวตายที่ไม่ปรากฏที่จะเป็นคนกลาง โดย ซึมเศร้า วิตกกังวล หรือสิ้นหวัง ( apter horesh gothelf graffi , , , , lepkifker & , 2001 ) .

หลายการศึกษาที่เชื่อมโยงกับ suicidality Lethality ความทุกข์ยากในวัยเด็กและพยายามฆ่าตัวตาย แต่ข้อมูลที่ขัดแย้งกันการศึกษาสังคมและยอมรับว่าเสียเปรียบ traumas วัยเด็ก การละเมิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งทางกายภาพและทางเพศ เป็นปัจจัยเสี่ยงของการทำซ้ำพฤติกรรมการฆ่าตัวตาย ( ฟาน เดอร์ kolk et al . , 1991 และ ystgaard et al . , 2004 ) แต่เพียงบางส่วนของพวกเขา ( beautrais จอยซ์และ มัลเดอร์ , 1996 และแฟร์เวตเทอร์ ชมิดท์ et al . , 2010 ) พบความสัมพันธ์กับความรุนแรงของความพยายามฆ่าตัวตายขณะที่คนอื่นไม่ได้ทำให้ความแตกต่างในความรุนแรงของพฤติกรรมฆ่าตัวตาย ระหว่างผู้ที่มีและไม่มีประวัติการทำร้ายในวัยเด็ก ( บรัดสกี้ et al . , 2001 ) ประสบการณ์ฝังใจในวัยเด็กปรากฏเพื่อเพิ่มความรุนแรงของความพยายามในการฆ่าตัวตาย หากมีการสะสมประสบการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ดังกล่าว ซึ่งอาจสร้างความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย ( เฟอร์กัสสัน beautrais , ,&ฮอร์วูด , 2003 ) .

ประสบการณ์สะเทือนใจในชีวิตผู้ใหญ่ เช่น ความผิดปกติของความเครียดบาดแผลอาจมีผลกระทบเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย การกระทำ โดยเฉพาะถ้าอยู่ในกลุ่ม บี กฤษณากับภาวะซึมเศร้าและความผิดปกติของบุคลิกภาพจึงเพิ่มความเสี่ยงของพฤติกรรมฆ่าตัวตาย ( oquendo et al . , 2005 ) อย่างไรก็ตามไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดเกี่ยวกับอิทธิพลของความรุนแรงของความพยายามในการฆ่าตัวตายได้รับการพิจารณา

3 . ความผิดปกติทางจิต
ส่วนใหญ่ฆ่าตัวตายจะตามมาความผิดปกติทางจิต ( bertolote 2004 และอาร์เซนอลท์ lapierre et al . , 2004 ) : มันได้ถูกแสดงว่า มากกว่า 90% ของเหยื่อฆ่าตัวตายประสบจากหนึ่งหรือมากกว่าหนึ่งแกนผมทางจิตร่วมด้วย ( beautrais จอยซ์และ มัลเดอร์ ปี 1996beautrais จอยซ์ มัลเดอร์ เฟอร์กัสสัน และนกไนติงเกล 1996 แคเวินแน็ก et al . , 2003 , ครอมเวลล์ et al . , 1996 , henriksson et al . , 1993 เลซิจ et al . , 1994 และ rihmer 2007 ) กับความชุกของความผิดปกติทางอารมณ์ ( bostwick &แพงเคริตส์ , 2000 ; Cheng , 1995 และ rihmer , 2007 ) , การใช้สารเสพติดและโรคความผิดปกติทางจิต ( ครอมเวลล์ et al . , 1996 และ rihmer

) )ตารางที่ 4 สรุปบางส่วนของที่สำคัญที่สุด การศึกษาภายใน 15 ปีล่าสุดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างการเจ็บป่วยทางจิตและ Lethality ของพฤติกรรมฆ่าตัวตาย แต่ข้อมูลที่ซับซ้อน และต้องชี้แจงเพิ่มเติม