Chung Il Hoon and Choi Jong Bom had

Chung Il Hoon and Choi Jong Bom had a scary face and they had a hard time talking to people for the first time.
Aside from looking scary, it was hard to them to say anything in such a rigid atmosphere!
Once Lee Hyun came, it was easier for Chung Il Hoon and Choi Jong Bom to talk. The edge of the burden was relieved.
Oh Dongman rose from his seat.
“If we leave now, I think we can get to the concert on time. Come on everyone.”
Hearing that, they began to hurry.
Lee Hyun suddenly leaned over.
“Ah, my shoelace…”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Chung Il Hoon และ Choi Jong Bom มีใบหน้าที่น่ากลัว และพวกเขาทีช่วยคนครั้งแรกนอกจากมองน่ากลัว มันยากที่จะให้พูดอะไรในบรรยากาศแข็งเมื่อ Lee Hyun มา มันก็ง่ายสำหรับ Chung Il Hoon และ Choi Jong Bom เพื่อพูดคุย ขอบของภาระถูกปลดปล่อยโอ้ Dongman กุหลาบจากพระที่นั่ง"ถ้าเราปล่อยตอนนี้ ผมคิดว่า เราได้ไปคอนเสิร์ตเวลา มาทุกคน"พวกเขาได้ยินที่ เริ่มเร่งLee Hyun ทันใดนั้นเอง"อา shoelace ของฉัน..."

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Chung Il Hoon และ Choi Jong Bom มีใบหน้าที่น่ากลัวและพวกเขามีช่วงเวลาที่ยากพูดคุยกับคนเป็นครั้งแรก.
นอกเหนือจากการมองที่น่ากลัวมันเป็นเรื่องยากที่จะให้พวกเขาที่จะพูดอะไรเช่นบรรยากาศแข็ง!
เมื่อลีฮยอนมามัน เป็นเรื่องง่ายสำหรับ Chung Il Hoon และ Choi Jong Bom ที่จะพูดคุย ขอบของภาระรู้สึกโล่งใจ.
โอ้ Dongman ลุกขึ้นจากที่นั่งของเขา.
"ถ้าเราจะออกตอนนี้ผมคิดว่าเราจะได้รับการแสดงคอนเสิร์ตในเวลา มาทุกคน. "
ได้ยินว่าพวกเขาเริ่มที่จะรีบ.
ลีฮยอนจู่ ๆ โน้มตัวไปข้าง.
"อาเชือกผูกรองเท้าของฉัน ... "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชองอิลฮุน ชอย จอง บอมทำหน้าน่ากลัวและพวกเขามีเวลาที่ยากคุยกับคนครั้งแรก
นอกจากดูน่ากลัว มันก็ยากที่จะไปพูดอะไรในบรรยากาศที่แข็ง !
เมื่อ ลี ฮุน มา มันง่ายกับชุงอิลฮุน ชอย จอง บอมพูด ขอบของภาระโล่งอก
อ้อดงมานลุกขึ้นจากที่นั่งของเขา .
" ถ้าเราออกไปตอนนี้ฉันคิดว่าเราสามารถรับชมคอนเสิร์ตในเวลา มาเร็ว ทุกคน "
ได้ยินที่พวกเขาเริ่มที่จะรีบ
ลีฮุนก็โน้ม .
" เอ่อ เชือกผูกรองเท้าของฉัน . . . "