“The Garden Party” may be Mansfield

“The Garden Party” may be Mansfield’s most famous story. It is exceptional and typical at the same time. Laura, a vibrant young woman, is the central character. The story also depicts a worldly older woman (Laura’s mother), a sophisticated social gathering (the party itself), some moderately dense males, and a disturbing event to which they all react differently. The action of the story, more conventionally straightforward than that of “At the Bay,” is also typical of Mansfield. It leads both Laura and the reader to an epiphany—an enigmatic moment of revelation that, in this story, is comic and overwhelming at the same time.

Unlike “At the Bay,” where Mansfield took readers into many minds, readers live through this story in only one. Laura appears to be about sixteen, a young woman on the edge of adulthood. Not only do readers hear her talk, they listen in on her thoughts. She is a bit afraid of the men who put up the tent for the party but enjoys hearing their good-natured banter. Readers sense her joy at being alive when she reacts ecstatically to the spots of light the sun makes on an inkpot. Mansfield brings the reader close to Laura in another typical way. Even the opening description of the day and the flowers seems to be in a character’s mind, not the storyteller’s. To many readers, that mind soon becomes Laura’s.

The opening scenes all suggest a wealthy, normal, and happy family. Laura appears to supervise the tent, but is not allowed to decide where it should be placed. Her sisters strike sophisticated poses; one sings a gruesome song and flashes a big smile. Laura’s mother protests that she will leave the arrangements to her children but organizes the party anyway, providing expensive flowers, a band, and dainty sandwiches. As usual, Mansfield suggests moments of happiness with telling details and evocative descriptions.

Then comes the news that turns Laura’s day around: A man has been killed in an accident, a man who lived in a lower-class cottage almost next to their home. Laura’s instinctive reaction is that the party must be stopped, since the man’s family might hear the band playing. Her sisters and her mother argue with her. She does not change her mind until she sees herself in a mirror—a lovely girl with a spectacular black hat trimmed with gold daisies—and until her brother Laurie compliments her. The party goes ahead, a typically exciting, shallow Mansfield party. Guests compliment Laura, especially on her hat. When the party is over, her mother tries to make amends by filling a basket with party leftovers and sending Laura with it to the dead man’s cottage.

The journey at dusk is frightening. Laura walks into a different world, a lower-class world of grieving, ill-dressed, unsophisticated people. At the dead man’s house, she gives the widow her basket. She is led against her wishes to the bedroom where the corpse has been laid out. Laura, however, is not horrified, but sees the corpse as merely sleeping. She sees death as something calm and even beautiful, something far removed from her silly afternoon. “Forgive my hat,” she says. She has had an epiphany. Her reply is woefully inadequate, but the reader has been shown a character’s moment of understanding and growth. The reader has had an epiphany as well, though it is not the same as Laura’s.

The story ends ambiguously. Laura heads home and meets her brother. She tries to say something but cannot find the words. She thinks he understands, but whether he does is left unclear. As usual, Mansfield does not push her case

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"บริษัทสวน" อาจเป็นเรื่องโด่งดังมากของ Mansfield มันเป็นพิเศษ และโดยทั่วไปในเวลาเดียวกัน ลอร่า สาวใส อักขระกลางได้ เรื่องมีภาพผู้หญิงเก่าทาง (แม่ของลอร่า), ชุมนุมสังคมทันสมัย (ของตัวเอง), ชายบางหนาแน่นปานกลาง และเหตุการณ์รบกวนซึ่งล้วนตอบสนองแตกต่างกัน การดำเนินการของเรื่อง ตรงไปตรงมามากขึ้นดีกว่าของ "ที่เดอะเบย์ ของ Mansfield ยังนั้น นำลอร่าและผู้อ่านมี epiphany — ขณะทำนายวิวรณ์ที่ ในบทความนี้ การ์ตูน และครอบงำกันซึ่งแตกต่างจาก "ที่เดอะเบย์ ที่ Mansfield เอาผู้อ่านเข้าไปในจิตใจมาก อ่านชีวิตผ่านเรื่องราวนี้ในหนึ่งเดียว ลอร่าจะเกี่ยวกับ sixteen หญิงสาวในวัยผู้ใหญ่ได้แล้ว ไม่อ่านไม่ฟังเธอพูด จะรับฟังในความคิดของเธอ เธอเป็นบิตกลัวคนที่วางเต็นท์สำหรับงานปาร์ตี้ แต่ตลอดฟังมุขตลกของ good-natured ผู้อ่านรู้สึกความสุขของเธอที่กำลังมีชีวิตอยู่เมื่อเธอตอบสนอง ecstatically กับจุดของแสงอาทิตย์ทำให้บน inkpot การ Mansfield นำอ่านใกล้กับลอร่าวิธีอื่นทั่วไป แม้คำอธิบายเปิดของวันและดอกไม้เหมือน ในอักขระของจิตใจ ไม่ storyteller ของ ผู้อ่านจำนวนมาก จิตนั้นกลายเป็น ของลอร่าเร็ว ๆ นี้เปิดฉากทั้งหมดแนะนำครอบครัวมั่งคั่ง ปกติ และมีความสุข ลอร่าปรากฏนิเทศเต็นท์ แต่ไม่สามารถตัดสินใจที่ควรจะวาง น้องสาวของเธอหยุดโพสท่าซับซ้อน หนึ่งร้องเพลงสยดสยอง และกระพริบยิ้ม แม่ของลอร่าปฏิเสธว่า เธอจะปล่อยให้นี้เพื่อลูก แต่จัดงานปาร์ตี้หรือ ให้ดอกไม้ราคาแพง วงดนตรี และแซนด์วิชอร่อย ตามปกติ Mansfield แนะนำช่วงเวลาความสุขด้วยบอกรายละเอียดและคำอธิบายต่าง ๆมาแล้ว ข่าวว่าจะเปิดของลอร่าวันสถาน: คนถูกฆ่าในอุบัติเหตุ คนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมชั้นล่างเกือบจะติดกับบ้านของพวกเขา ปฏิกิริยาภาวะบอบบางของลอร่าเป็นว่า ฝ่ายที่ต้องหยุด เนื่องจากครอบครัวของชายคนนั้นได้ยินวงดนตรีเล่น น้องสาวของเธอและแม่ของเธอทะเลาะกับเธอ เธอไม่เปลี่ยนแปลงจิตใจของเธอจนกระทั่งเธอเห็นตัวเองในกระจกซึ่งสาวน่ารักกับหมวกสีดำสวยงามตัดกับทอง daisies – จน กระทั่งพี่ชายของเธอ Laurie ชมเชยเธอ บุคคลไปข้างหน้า พรรค Mansfield ปกติตื่นเต้น ตื้น แขกชมเชยลอร่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งบนหมวกของเธอ เมื่อฝ่ายเหนือ แม่ของเธอพยายามทำ amends โดยบรรจุตะกร้า ด้วยเหลือพรรค และส่งลอร่ากับกระท่อมของคนตายการเดินทางว่ายน้ำจะน่ากลัว ลอร่าเดินเข้าสู่โลกแตก โลกชั้นล่างคน grieving, ill-dressed วัน ที่บ้านของคนตาย เธอทำให้แม่ม่ายตะกร้าของเธอ นำกับความปรารถนาของเธอเธอไปนอนที่ศพมีการวาง ลอร่า อย่างไรก็ตาม เป็น horrified ได้เห็นศพเป็นห้องนอน เธอเห็นความตายเป็นสิ่งที่ สวยแม้ สิ่งที่ห่างไกลออกจากบ่ายเธอโง่ "อภัยหมวกของฉัน เธอกล่าวว่า เธอมีการ epiphany ตอบเธอไม่เพียงพอ woefully แต่ผู้อ่านได้รับการแสดงของตัวละครเวลาทำความเข้าใจและการเติบโต ผู้อ่านมี epiphany เช่น แม้ว่ามันจะไม่เหมือนกับของลอร่าเรื่องราวจบ ambiguously ลอร่าหัวบ้าน และตรงกับพี่ชายของเธอ เธอพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่สามารถหาคำ เธอคิดว่า เขาเข้าใจ แต่ว่าเขาไม่เหลือชัดเจน ตามปกติ Mansfield ไม่ผลักดันกรณีของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"การ์เด้นปาร์ตี้" อาจจะเป็นเรื่องที่มีชื่อเสียงที่สุดของแมนส์ฟิลด์ มันเป็นพิเศษและโดยทั่วไปในเวลาเดียวกัน ลอร่า, หญิงสาวที่สดใสเป็นอักษรกลาง เรื่องนี้ยังแสดงให้เห็นว่าผู้หญิงในโลกเก่า (แม่ของลอร่า), การชุมนุมทางสังคมที่มีความซับซ้อน (พรรคของตัวเอง) บางเพศหนาแน่นปานกลางและเหตุการณ์รบกวนที่พวกเขาทั้งหมดตอบสนองแตกต่าง การกระทำของเรื่องตรงไปตรงมามากขึ้นตามอัตภาพกว่า "ในอ่าว" นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องปกติของแมนส์ฟิลด์ จะนำไปสู่ทั้งลอร่าและผู้อ่านศักดิ์สิทธิ์-ขณะลึกลับของการเปิดเผยว่าในเรื่องนี้เป็นการ์ตูนและครอบงำในเวลาเดียวกัน. ซึ่งแตกต่างจาก "ที่เบย์" ที่แมนส์ฟิลด์เอาผู้อ่านจำนวนมากเข้าไปในจิตใจผู้อ่านมีชีวิตอยู่ผ่านทางนี้ เรื่องราวในเพียงหนึ่ง ลอร่าดูเหมือนจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับสิบหกหญิงสาวบนขอบของผู้ใหญ่ ไม่เพียง แต่ผู้อ่านที่ได้ยินเรื่องที่เธอพวกเขาฟังในความคิดของเธอ เธอเป็นบิตกลัวของคนที่วางเต็นท์สำหรับบุคคล แต่สนุกกับการได้ยินล้อเล่นอัธยาศัยดีของพวกเขา ผู้อ่านรู้สึกความสุขของเธอที่มีชีวิตอยู่เมื่อเธอทำปฏิกิริยาปลาบปลื้มจุดของแสงดวงอาทิตย์ทำให้ใน inkpot แมนส์ฟิลด์นำผู้อ่านใกล้ลอร่าในทางทั่วไปอื่น แม้คำอธิบายการเปิดของวันและดอกไม้ที่ดูเหมือนว่าจะอยู่ในใจของตัวละครไม่เล่าเรื่องของ เพื่อให้ผู้อ่านหลายคนคิดว่าเร็ว ๆ นี้จะกลายเป็นของลอร่า. เปิดฉากทั้งหมดขอแนะนำให้ร่ำรวยปกติและครอบครัวมีความสุข ลอร่าจะปรากฏขึ้นเพื่อกำกับดูแลเต็นท์ แต่ไม่ได้รับอนุญาตในการตัดสินใจที่มันควรจะวาง น้องสาวของเธอโพสท่าตีที่ทันสมัย; หนึ่งร้องเพลงที่น่าสยดสยองและกะพริบรอยยิ้มขนาดใหญ่ แม่ของลอร่าประท้วงว่าเธอจะออกจากการเตรียมการเพื่อลูก ๆ ของเธอ แต่จัดงานปาร์ตี้แล้วให้ดอกไม้ราคาแพงวงและแซนวิชอร่อย . ตามปกติแมนส์แสดงให้เห็นช่วงเวลาแห่งความสุขกับรายละเอียดและคำอธิบายบอกอารมณ์แล้วมามีข่าวว่าจะเปิดวันของลอร่ารอบ: คนที่ถูกฆ่าตายในอุบัติเหตุเป็นคนที่อาศัยอยู่ในกระท่อมที่ต่ำกว่าระดับเกือบติดกับบ้านของพวกเขา ปฏิกิริยาสัญชาตญาณของลอร่าก็คือบุคคลที่ต้องหยุดการทำงานเนื่องจากครอบครัวของชายคนนั้นอาจได้ยินวงดนตรีเล่น น้องสาวของเธอและแม่ของเธอเถียงกับเธอ เธอไม่ได้เปลี่ยนความคิดของเธอจนเธอเห็นตัวเองในกระจกสาวน่ารักกับหมวกสีดำที่งดงามประดับด้วยดอกเดซี่สีทองและจนกระทั่งพี่ชายของเธอลอรีชมเชยเธอ บุคคลที่จะไปข้างหน้าน่าตื่นเต้นโดยปกติบุคคลที่แมนส์ฟิลด์ตื้น ผู้เข้าพักชมเชยลอร่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งบนหมวกของเธอ เมื่อบุคคลที่มีมากกว่าแม่ของเธอพยายามที่จะชดใช้โดยการกรอกตะกร้ากับบุคคลที่เหลือและส่งลอร่ากับมันไปที่กระท่อมของคนตาย. การเดินทางที่มืดที่น่ากลัว ลอร่าเดินเข้าไปในโลกที่แตกต่าง, โลกที่ต่ำกว่าระดับของเสียใจป่วยแต่งตัวคนตรงไปตรงมา ที่บ้านของคนตายของเธอให้ม่ายตะกร้าของเธอ เธอถูกนำกับความประสงค์ไปที่ห้องนอนของเธอที่ศพได้รับการออกมาวาง ลอร่า แต่ไม่ได้ตกใจ แต่เห็นศพเป็นเพียงการนอนหลับ เธอเห็นความตายเป็นสิ่งที่สงบและสวยงามแม้สิ่งที่อยู่ห่างไกลจากช่วงบ่ายโง่ของเธอ "ยกโทษให้หมวกของฉัน" เธอกล่าว เธอมีความศักดิ์สิทธิ์ เธอตอบไม่เพียงพอละห้อย แต่ผู้อ่านได้รับการแสดงช่วงเวลาของตัวละครที่มีความเข้าใจและการเจริญเติบโต ผู้อ่านมีความศักดิ์สิทธิ์เป็นอย่างดีถึงแม้ว่ามันจะไม่เหมือนกับของลอร่า. เรื่องจบลงเลศนัย ลอร่าหัวที่บ้านและได้พบกับพี่ชายของเธอ เธอพยายามที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่สามารถหาคำ เธอคิดว่าเขาเข้าใจ แต่ไม่ว่าเขาจะถูกทิ้งไว้ไม่ชัดเจน ตามปกติแมนส์ฟิลด์ไม่ได้ผลักดันกรณีของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" งานเลี้ยง " อาจ Mansfield ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของเรื่อง มันเป็นพิเศษ และโดยทั่วไปในเวลาเดียวกัน ลอร่า สาวน้อยสดใส เป็นตัวกลาง เรื่องนี้ยังแสดงให้เห็นผู้หญิงแก่ทางโลก ( แม่ของลอร่า ) ที่มีการชุมนุมทางสังคม ( เลี้ยงเอง ) บางคนหนาแน่นปานกลางและเหตุการณ์รบกวนที่พวกเขาตอบสนองต่างกัน การกระทำของเรื่องตรงไปตรงมามากขึ้นโดยทั่วไปว่า " อ่าว " ยังเป็นปกติของ Mansfield . มันทำให้ทั้งลอร่าและผู้อ่านนิมิตเป็นลึกลับขณะของการเปิดเผยว่า ในเรื่องนี้ เป็นการ์ตูนมากเกินไปในเวลาเดียวกัน

ซึ่งแตกต่างจาก " อ่าว " ที่แมนส์ฟิลด์ อ่านเอาในจิตใจมากมาย ผู้อ่านผ่านเรื่องราวนี้เพียงคนเดียว ลอร่าจะประมาณสิบหกหญิงสาวบนขอบของผู้ใหญ่ ไม่เพียง แต่ทำให้ผู้อ่านได้ยินที่เธอพูด พวกเขาฟังในความคิดของเธอ เธอค่อนข้างกลัวคนเอาเต็นท์มาเพื่อพรรค แต่ชอบฟังสัพยอกหยอกล้อของพวกเขา ผู้อ่านสัมผัสความสุขของเธอที่มีชีวิตอยู่เมื่อเธอมีปฏิกิริยา ecstatically ไปยังจุดของแสงดวงอาทิตย์ ทำให้ต่อ inkpot