It wasn’t until after Harry had alr

It wasn’t until after Harry had already Apparated that he thought about the coordinates. He was most definitely in Wiltshire. He squinted and thought that he could see Malfoy Manor off in the distance. Odd place for an owl nursery. He took in the site about a hundred yards in front of him. It was a large hangar that looked like an oversized greenhouse, only there were many small openings spaced uniformly along the top of the walls just under the roof. Harry surmised that the owls were allowed to come and go as they pleased. As he thought about the construct of the building, he realized that he knew nothing about magical owls, even whether they were different from regular owls. It struck him funny that Hagrid had never covered them in his class. Harry considered this; of all the magical creatures he knew of, owls were the ones most intertwined with wizard daily life, and yet he had no idea just how they knew what they knew or did what they did.

It was a wonderfully warm summer afternoon. The door was open so he stepped across the threshold. The interior walls were lined with fairly large sized wooden bird boxes with large openings. Several trees grew from the center of the hangar and the branches created a tapestry of perches across the attic space. He could see about ten owls, all different breeds, atop the branches and a few more that peeked their heads out of their box homes. One snowy owl caught his eye and he had to push down the pang of guilt that tugged at his heart.

He continued to look around. In the corner opposite the doorway, there was a single small wooden desk covered in scraps of parchment and a few quills. All was quiet except for a trickling fountain with a bronze owl in its center and the occasional hoot or trill from a real owl.

"Hullo?" Harry called out tentatively.

"Hello?" a startled voice called from the back.

Harry followed the sound, traveling deeper into the hangar. "Umm, Eeylops sent me." He had to duck under several branches to get to the back. Harry stopped dead in his tracks. Standing in front of one the nesting boxes was Draco Malfoy, his attention solidly focused on the fuzzy brown owlet in the palm of his hand. Malfoy was making soft chirping noises and rubbing the top of the owlet's head with the most gentle of touches.

Harry blinked several times and tried to reconcile the image with the last time he had seen Malfoy. His face seemed a little older, but really hadn't changed much. His hair was a little longer and he had it pulled back in a neat ponytail, but basically he looked the same. It had been almost four years since the hearing.

Malfoy was exiting the Ministry with his family. He bumped into Harry in his haste to get to the Floo. "Sorry," he said before he had realized that it was Harry. Malfoy's expression immediately changed from apologetic to extremely guarded.

"It's all right. I wanted to talk to you," Harry said, trying to keep his emotions in check.

"I suppose you want me to thank you."

"No, I wanted to… I don't know what I wanted." Harry shook his head. "I'm just glad it's over."

Malfoy stared at him in obvious confusion. There had been so much between them, between Harry and all of the Malfoys, so much that despite past enmity, Harry felt strangely connected. In that instant he came to the realization that he could no longer hate Draco Malfoy.

Harry held out his hand. "Good luck."

Malfoy met his eyes with skepticism. Over by the Floo, Narcissa and Lucius watched with interest. Hesitantly Malfoy took Harry's hand for the briefest of handshakes and then headed to the Floo without looking back.

"Malfoy?" Harry asked from a few feet away.

Malfoy didn't look up. He carefully returned the bird to its nest and dusted off his hands. Harry remained silent as he watched Malfoy collect his thoughts.

"What are you doing here?" Malfoy asked evenly, the effort so great that Harry could hear a slight tremor in the other man's voice. "I'm fairly certain that all my permits are up to date, and the yearly inspection of the Manor was only two months ago."

"Eeylops sent me. I'm looking for an owl. This is your place?"

Malfoy studied him. "I breed owls and sell them to pet shops. I don't—"

"He told me that. I haven't— never mind." The tension was so thick that Harry felt as if he was swimming in treacle. As he turned to head for the entrance, he smacked his forehead on a low-lying branch. "Ow!" He staggered back a step and rubbed the spot he knew would be black and blue by nightfall. Malfoy was snickering behind him. Harry took a steadying breath and then ducked down low to make his exit. Malfoy followed several steps behind.

When he reached the door, Malfoy asked him, "Why did you come here?"

Harry turned around expecting to see one of Malfoy's haughty sneers. Instead all he saw was a soft inquisitive expression. "Hermione and Ron bought me an owl for my birthday, only I didn't quite connect with him. I took him back to Eeylops and tried three others." Harry didn't know how to explain it. "They just weren't… right."

"Hard to please, eh?" Malfoy said, sounding much more like the arrogant sod that Harry remembered.

Harry shook his head. "This was a mistake."

"Why? My owls aren't good enough for The Chosen One?"

"What is your problem? I came because Eeylops thought that I might do better with a newly trained owl that had never been owned before. He didn't have any and thought that you might, but obviously I'm wasting my time."

"Well you are wasting your time. All my owls are newly hatched, except for my breeding pairs," Malfoy said proudly. "I should have around ten owls available in the late fall and a few more in the winter."

"Oh." For the life of him, Harry could not imagine Malfoy as an owl breeder. The boy Harry remembered had contempt for any creature less than a pureblood wizard with a seven-generation pedigree, although he did remember Malfoy being affectionate with his eagle owl whenever it delivered his sweets. Harry always assumed it was simply pride. Perhaps it had been more.

"Why can't you find an owl that you like?" Malfoy's question sounded sincere.

"I haven't had an owl since Hedwig. She died in the war. She saved my life." Harry nearly choked on the admission. It had been a long time since he had talked about his beloved snowy owl. Malfoy remained quiet and Harry thought he saw a hint of sorrow in his eyes, so he further explained, "After the war Ron and Hermione lived with me. I borrowed their owls whenever I needed one. Sometimes I used Ginny's, but that was back when we were dating. I live alone now, and Ron and Hermione thought it was time."

Suddenly, a brown owl covered with small white spots swooped down from a nearby branch and landed on Harry's shoulder. He was medium sized, maybe ten inches tall. He had large yellow eyes that seemed bright in contrast to his white face.

"Why, hello," Harry said. The owl gave a low "wood" sound and nibbled on Harry's hair with his sharp black beak.

"Think you're pretty smart, eh Romeo? I'd say you've got your signals crossed."

Romeo looked over at Malfoy and then turned his attention back to Harry.

"Romeo?" Harry asked.

"Yes, his name is Romeo and he is an utter slut," Malfoy said, more to the bird than to Harry.

Harry chuckled, and Romeo let out another "wood" call. "What kind of owl is he?"

"He's a Boreal owl. Sometimes they're called Tengmalm's. Loyal birds. They're fairly uncommon, but can be bred easily."

"He's one of your breeders?" Harry held out his arm and Romeo stepped sideways down towards his elbow.

"Romeo? Hardly. He's useless," Malfoy said. Despite his words, there was fondness in his tone. "Tried three different Boreal females before I gave up. I have two pairs with broods right now. He's the resident babysitter. He stays for the free food."

Harry looked into Romeo's eyes. "Maybe he just hasn't met the right girl yet."

Malfoy snickered. "Not quite."

Searching Malfoy's expression, Harry tried to make sense of that statement, but couldn't. "I suppose I should go. Sorry to take up your time." Harry moved his arm up and down to get Romeo to fly off, but the bird did not budge.

"What are you up to, Romeo?" Malfoy asked with intense curiosity.

"Go on," Harry said gently, and attempted to shoo Romeo away.

"Fine then," Malfoy stated. "Opportunistic whelp. You're smarter than I gave you credit, Death Eater to Savior of the Universe in one swoop."

"Huh?"

"He wants to go with you, Potter. Are you that daft? Don't answer that."

"I thought you didn’t have any owls for sale."

"He's not for sale. He's his own bird."

"What do you mean?" Harry asked, thoroughly confused.

"He moved in on his own accord after the war. I tried to send him back to his original owner, but had no luck. Perhaps they… anyway, his freeloading days are over. He's decided to take you up on your job offer."

"But I didn't—"

"Sure you did."

"Let me at least pay you."

"Don't need your money, Potter. Goodbye Romeo. Have a nice life." Draco waved his hand with a vibrant flourish.

"But."

"Goodbye, Potter."

Draco looked at him with such finality that Harry knew the conversation was over unless he was ready to draw his wand, which he wasn't – not over an owl. "Thank you. Really, I mean it."

"No need to thank me."

"If it doesn't work out, can I send him back?"

Malfoy studied Romeo for a moment, and then a smile ghosted his lips. "I think Romeo has things well in hand."

Harry didn't know what to make of that statement either. "I Apparated here. How do I get him home?" Harry asked, hoping that Draco would have a solution.

"You really are daft." Draco strode over to the desk and scribbled something on a small scrap of parchment. "What's your address?"

"My address? Oh," Harry said, embarrassed. "Number twelve Grimmauld Place, London." The Fidelius Charm was long broken.

Draco wrote out the address, and then attached the note to Romeo's leg. "Off you go. Don't let the door hit you

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันไม่ได้จนกระทั่งหลังจากที่แฮร์รี่ได้แล้ว Apparated ที่เขาคิดว่า เกี่ยวกับพิกัด เขาถูกที่สุดแน่นอนในวิลท์เชอร์ เขา squinted และคิดว่า เขาสามารถเห็น Malfoy เนอร์ปิดในระยะห่าง สถานที่แปลกสำหรับเรือนเพาะชำเป็นนกฮูก เขาได้ในเว็บไซต์ประมาณหนึ่งร้อยหลาหน้าเขา มีโรงเก็บขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนเรือนกระจกขนาดใหญ่ เท่านั้น มีหลายช่องขนาดเล็กระยะห่างสม่ำเสมอเมื่อเทียบเคียงด้านบนของผนังห้องใต้หลังคา แฮร์รี่ surmised ว่า นกฮูกที่ได้รับอนุญาตให้ มาเป็นพวกเขายินดี ที่เขาคิดว่า เกี่ยวกับโครงสร้างของอาคาร รู้ว่า เขารู้อะไรเกี่ยวกับนกฮูกวิเศษ แม้ว่าพวกเขาแตกต่างจากนกฮูกปกติ หลงเขาตลกว่า คือมีไม่ครอบคลุมได้ในชั้นเรียนของเขา แฮร์รี่ถือนี้ ของสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์ทั้งหมดที่เขารู้ของ นกฮูกถูกสุดเจอกับชีวิตประจำวันของตัวช่วยสร้าง และยังได้ เขามีความคิดเพียงว่า พวกเขารู้สิ่งที่พวกเขารู้ หรือไม่ได้สิ่งที่พวกเขาไม่

ก็บ่ายร้อนอบอุ่นเยี่ยมยอด ประตูถูกเปิดเพื่อให้เขาก้าวข้ามขีดจำกัด ผนังภายในมีเต็มไป ด้วยกล่องนกไม้ขนาดค่อนข้างใหญ่มีช่องขนาดใหญ่ ต้นไม้หลายเติบโตจากโรงเก็บและสาขาที่สร้างพรมแขวนผนังของ perches ข้ามพื้นที่ถังห้องใต้หลังคา เขาได้เห็นเกี่ยวกับนกฮูก 10 ทั้งหมดแตกต่างสายพันธุ์ บนยอดกิ่งและอื่น ๆ อีกสองสามที่ peeked ศีรษะของพวกเขาออกจากบ้านกล่อง นกฮูกสโนวี่หนึ่งจับตาของเขา และเขาต้องการผลักดันลงปางความผิดที่ tugged ที่หัวใจของเขา

ยังคงดู มุมตรงข้ามประตู มีเดี่ยวขนาดเล็กไม้โต๊ะครอบคลุมอยู่ในเศษ parchment และ quills กี่ ทั้งหมดยกเว้นน้ำพุ trickling กับนกฮูกทองในจุดศูนย์กลาง และ hoot เป็นครั้งคราว หรือรัวจากนกฮูกจริงด้วย

"Hullo"แฮร์รี่เรียกออกอย่างนั้น

"สวัสดี" startled เสียงเรียกจากหลัง

แฮร์รี่ตามเสียง เดินทางลึกเข้าไปในโรงเก็บ "อึม Eeylops ส่งฉัน" เขาต้องเป็ดภายใต้หลายสาขาไปด้านหลัง แฮร์รี่หยุดตายในเพลงของเขา ยืนอยู่หน้าหนึ่งกล่องซ้อนถูกเดรโก Malfoy สนใจสถานะเน้น owlet น้ำตาลเอิบในฝ่ามือของเขา Malfoy ถูกทำให้อ่อนเขาเสียง และถูด้านบนของหัวของ owlet กับสุดอ่อนโยนของสัมผัส

แฮร์รี่คันนั้นกะพริบหลายครั้ง และพยายามง้อรูปครั้งสุดท้ายที่เขาได้เห็น Malfoy ใบหน้าของเขาดูเหมือนเก่าเล็กน้อย แต่จริง ๆ ไม่ได้เปลี่ยนแปลงมาก ผมของเขาได้อีกต่อไปเพียงเล็กน้อย และเขาก็พับ ponytail เรียบร้อย แต่โดยทั่วไปเขาดูเหมือนกัน มันได้เกือบสี่ปีตั้งแต่ได้ยิน

Malfoy ถูกออกจากกระทรวงกับครอบครัว เขาชนในแฮร์รี่เขารีบไป Floo "ขออภัย เขากล่าวก่อนเขาได้ตระหนักว่า เป็นแฮร์รี่ นิพจน์ของ Malfoy ทันทีเปลี่ยนจากขออภัยมั่นมาก

"ได้ต้องทั้งหมด อยากจะคุยกับคุณ แฮร์รี่พูด พยายามที่จะให้อารมณ์ของเขาในการตรวจสอบการ

"ฉันคิดว่า ต้องขอบคุณฉัน"

"ไม่ ฉันต้องการ... ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการ" แฮร์รี่จับศีรษะของเขา "ฉันดีใจเพียงเป็นไป"

Malfoy จ้องไปที่เขาอุตลุดชัดเจน มีได้มากระหว่าง ระหว่างแฮร์รี่และ Malfoys มากว่า แม้ มีอดีตความเป็นปฏิปักษ์ แฮร์รี่รู้สึกแพงกว่าเชื่อมต่อทั้งหมด ในทันทีที่ เขามาเพื่อรับรู้ว่า เขาไม่ได้เกลียดเดรโก Malfoy

แฮร์รี่จัดหามือของเขา "โชคดี"

Malfoy พบตา ด้วยสงสัย โดย Floo, Narcissa และ Lucius ดูดอกเบี้ย Hesitantly Malfoy เอามือของแฮร์รี่ใน briefest ของ handshakes แล้ว มุ่งหน้าไป Floo ที่ไม่มองย้อนไปดู

"Malfoy " แฮร์รี่ถามจากไปไม่กี่ฟุต

Malfoy ไม่ค้นหา เขาระมัดระวังนกกลับรังของมัน และ dusted ออกจากมือของเขา แฮร์รี่ยังคงเงียบเป็นเขาดู Malfoy ที่รวบรวมความคิดของเขา

"จะทำอะไรที่นี่" Malfoy ถามอย่างสม่ำเสมอ พยายามดีว่า แฮร์รี่ไม่สามารถได้ยินเสียงสั่นเล็กน้อยในเสียงของคนอื่น ๆ "ฉันค่อนข้างแน่ใจว่า ใบอนุญาตของฉันทั้งหมดทันสมัย และตรวจสอบประจำปีเมเนอร์ได้เพียงสองเดือนที่ผ่านมา"

"Eeylops ส่งฉัน ผมกำลังหาตัวนกฮูก นี้คือสถานที่ของคุณ

Malfoy ศึกษาเขา "ฉันสายพันธุ์นกฮูก และขายให้กับร้านค้าสัตว์เลี้ยง ฉันไม่ — "

" เขาบอกว่า ฉันไม่ได้ — never mind " ความตึงเครียดดังนั้นหนาที่แฮร์รี่รู้สึกว่าเขาว่าย treacle ได้ เขาเปิดสำหรับเข้า เขา smacked หน้าผากของเขาในสาขาที่ราบ "อ่าว" เขากลับ staggered ขั้นตอน และ rubbed จุดเขารู้ว่า จะเป็นสีดำและสีน้ำเงิน โดยรัตติกาล Malfoy มี snickering อยู่หลังเขา แฮร์รี่เอาลม steadying และหัวเราะต่อแล้ว ลงต่ำเพื่อให้จบการทำงานของเขา Malfoy ตามขั้นตอนต่าง ๆ อยู่เบื้องหลัง

เมื่อเขามาถึงประตู Malfoy ถามเขา "ทำไมไม่มาที่นี่"

แฮร์รี่เปิดรอบคาดว่าจะดูของ Malfoy ถือตัว sneers อย่างใดอย่างหนึ่ง แทน ทั้งหมดที่เขาเห็นคือนิพจน์ที่มีความอยากรู้อยากเห็นนุ่ม "รอนและเฮอร์ไมโอซื้อฉันเป็นนกฮูกสำหรับวันเกิดของฉัน เพียงฉันค่อนข้างไม่ได้เชื่อมต่อกับเขา ผมก็พาเขากลับไป Eeylops และพยายามสามคนอื่นๆ" แฮร์รี่ไม่รู้ว่าอธิบายได้ "พวกเขาเพียงไม่...ขวา"

"หนักใจ เอ๊ะ" Malfoy กล่าว เสียงมากเหมือนนาย sod ที่แฮร์รี่จำ

แฮร์รี่จับศีรษะของเขา "นี้เป็นความผิดพลาด"

"ทำไม นกฮูกของฉันไม่ดีพอสำหรับหนึ่งเลือกหรือไม่"

"อะไรคือปัญหาของคุณ ฉันมาได้เนื่องจาก Eeylops คิดว่า ฉันอาจทำดีกับนกฮูกที่เพิ่งผ่านการฝึกอบรมที่มีไม่เคยได้เป็นเจ้าของก่อน เขาไม่มี และคิดว่า คุณอาจ แต่แน่นอนฉันกำลังเสียเวลา"

"ดีคุณจะเสียเวลาของคุณ นกฮูกทั้งหมดของฉันเพิ่งฟัก ยกเว้นคู่ผสมพันธุ์ของฉัน Malfoy กล่าวภูมิใจ "ต้องมีเอนกฮูกประมาณสิบกี่มากกว่าในฤดูหนาวและฤดูใบไม้ร่วง"

"โอ้" ชีวิตของเขา แฮร์รี่ไม่เกาะ Malfoy เป็นพันธุ์เป็นนกฮูก เด็กชายแฮร์รี่จำได้ปรามาสสำหรับสัตว์น้อยกว่าวิซาร์ pureblood กับสายเลือดรุ่นที่ 7 แม้ว่าเขาไม่ได้จำ Malfoy จะสุภาพกับนกฮูกนกของเขาเมื่อใดก็ ตามที่มันส่งขนมของเขา แฮร์รี่เสมอถือว่า มันเป็นเพียงความภาคภูมิใจ อาจจะได้มากกว่านั้น

"ทำไมไม่หานกฮูกที่คุณชอบ" คำถามของ Malfoy แต่เพียงแห่งความจริงใจ

"ฉันไม่ได้เป็นนกฮูก Hedwig ตั้งแต่ เธอเสียชีวิตในสงคราม เธอบันทึกชีวิตของฉัน" แฮร์รี่เกือบสำลักในการชม มันได้เป็นเวลานานเนื่องจากเขามีพูดคุยเกี่ยวกับนกฮูกสโนวี่ที่รักของเขา Malfoy ยังคงเงียบ และแฮร์รี่คิดว่า เขาเห็นคำแนะนำความเสียใจในสายตาของเขา เพื่อให้เขาเพิ่มเติมอธิบาย "หลังจากสงคราม รอนและเฮอร์ไมโออยู่กับฉัน ผมยืมนกฮูกของพวกเขาเมื่อใดก็ ตามที่จำเป็นหนึ่ง บางครั้งผมใช้ของ Ginny แต่ไม่กลับเมื่อเราได้นัด ฉันอยู่คนเดียวตอนนี้ และรอนและเฮอร์ไมโอคิดว่า มันเป็นเวลา"

ก็ นกฮูกสีน้ำตาลปกคลุม ด้วยสีขาวเล็กจุดค่าคบไม้จากสาขาที่ใกล้เคียง และที่ดินบนไหล่ของแฮร์รี่ กำลังปานกลางขนาด สูงบางทีสิบนิ้ว เขามีตาสีเหลืองขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนตรงข้ามหน้าขาวสดใส

"ทำไม สวัสดี แฮร์รี่พูด นกฮูกให้น้อย "ไม้" เสียง และ nibbled บนผมของแฮร์รี่มีจะงอยปากสีดำของเขาคม

"คิดว่า คุณสมาร์ทสวย เอ๊ะ โอ ผมจะบอกว่า คุณมีสัญญาณของคุณข้าม "

โอมองผ่าน Malfoy แล้ว หันความสนใจกลับไปแฮร์รี่

"โอ" แฮร์รี่ถาม

"ใช่ ชื่อของเขาคือ โรมิโอ และเป็นดอกทองสุด Malfoy กล่าว ขึ้นนกกว่าให้แฮร์รี่

แฮร์รี่เบา ๆ และโรมิโอให้ออกอื่นเรียก "ไม้" "อะไรของนกฮูกคือเขา

"เขาคือนกฮูก Boreal บางครั้งพวกเขาจะเรียกว่าของ Tengmalm นกภักดี พวกเขาจะค่อนข้างใช่ แต่สามารถ bred ง่ายๆ"

"เขาคือหนึ่งบรีดเดอร์สของคุณ แฮร์รี่จัดออกแขนของเขา และโอก้าวลงด้านข้างต่อข้อศอกของเขา

"โรมิโอหรือไม่ ไม่ เขาไม่มีประโยชน์, " Malfoy กล่าวว่า แม้คำพูดของเขา มี fondness ในเสียงของเขา "พยายามสามหญิง Boreal อื่นก่อนฉันได้ ขณะนี้ผมมีสองคู่กับ broods กำลังเลี้ยงอยู่ เขาอยู่ในตัวฟรีอาหาร "

แฮร์รี่มองเข้าไปในตาของโอ "บางทีเขาเพียงไม่พบสาวถูกยัง"

Malfoy snickered "ไม่ถูกต้อง"

ค้นหานิพจน์ของ Malfoy แฮร์รี่พยายามทำความเข้าใจการนั้น แต่ไม่ "ฉันคิดว่า จะไปไหน ขอให้ใช้เวลาของคุณ" แฮร์รี่ย้ายแขนของเขาขึ้นและลงเพื่อรับโอบินปิด แต่นกไม่ได้ขยับเขยื้อนไม่

"บ้างคุณได้ โรมิโอ" Malfoy ถาม ด้วยอยากรุนแรง

"ไป แฮร์รี่พูดเบา ๆ และพยายามเพ้ยโอ

"ปรับแล้ว Malfoy ที่ระบุ "ยก whelp คุณฉลาดกว่าผมให้คุณเครดิต ผู้เสพความตายเพื่อช่วยให้รอดของจักรวาลในหนึ่งถลา"

"ฮะ"

"อยากไปกับคุณ Potter งี่เง่านั่นคือ ไม่ตอบว่า "

"ฉันคิดว่า คุณไม่ได้มีนกฮูกขาย"

"เขาไม่ได้ขาย เขาเป็นนกของตัวเอง"

"ไม่คุณหมายถึงอะไร" แฮร์รี่ถาม สับสนทำ

"เขาย้ายในกับแอคคอร์ดเองหลังสงคราม ฉันพยายามที่จะส่งเขากลับไปยังเจ้าของเดิมของเขา แต่มีโชคไม่ บางที...อย่างไรก็ตาม วัน freeloading ของเขาจะผ่าน เขาได้ว่าสมควรที่จะนำคุณให้งานของคุณ"

" แต่ผมไม่ได้ — "

"แน่ใจว่า คุณไม่"

"ผมน้อย จ่ายเงินให้คุณ"

"ไม่ได้เงิน พอตเตอร์ กู๊ดบาย โอ มีชีวิตดี" เดรโก waved มือกับอวดระดับ

"แต่"

"ลา พอตเตอร์"

เดรโกมองเขากับ finality กล่าวว่า แฮร์รี่รู้การสนทนาได้ยกเว้นว่าเขาพร้อมที่จะวาดไม้เท้าของเขา ซึ่งเขาไม่ได้ – ไม่ผ่านเป็นนกฮูก ขอขอบคุณ "คุณ จริง ๆ ทำร้าย"

"ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน"

"ถ้ามันทำงานไม่ออก สามารถส่งเขากลับไปได้"

Malfoy ศึกษาโอช่วง แล้ว รอยยิ้ม ghosted ริมฝีปากของเขา "ผมคิดว่า สิ่งที่ดีในมือมีโอ"

แฮร์รี่ไม่ทราบว่าอย่างนั้นอย่างใดอย่างหนึ่ง "ฉัน Apparated ที่นี่ วิธีทำฉันได้รับเขาบ้าน" แฮร์รี่ถาม หวังว่า เดรโกจะมีทางแก้ไข

"คุณจริง ๆ จะงี่เง่า" เดรโก strode ผ่านมาโต๊ะ และ scribbled สิ่งบนเศษซากขนาดเล็กของ parchment อะไรคือที่อยู่ของคุณ"

"ที่อยู่ของฉัน โอ้ แฮร์รี่พูด อับอาย "หมายเลขสิบสอง Grimmauld เพลส ลอนดอน" เสน่ห์ Fidelius ถูกตัดขาดนาน

เดรโกเขียนออกอยู่ และแนบหมายเหตุกับขาของโรมิโอแล้ว "ออกไป อย่าปล่อยให้ประตูตีคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันไม่ได้จนกว่าหลังจากแฮร์รี่ได้ apparated ที่เขาคิดเกี่ยวกับพิกัด เขาแน่นอนที่สุดใน Wiltshire . เขา squinted และคิดว่าเขาจะได้เห็นคฤหาสน์มัลฟอยออกไปในระยะไกล สถานที่แปลกสำหรับนกฮูกสถานเลี้ยงเด็ก เขาเอาในเว็บไซต์เกี่ยวกับต่อหน้าเขาร้อยหลา มันเป็นขนาดใหญ่โรงที่ดูเหมือนเป็นเรือนกระจกขนาดใหญ่ที่เพียงมีช่องขนาดเล็กหลายระยะอย่างสม่ำเสมอตามด้านบนของผนังใต้หลังคา แฮร์รี่ สันนิษฐานว่านกฮูก สามารถมาและไปตามที่พวกเขาพอใจ เขาคิดเกี่ยวกับการสร้างตึก เขาตระหนักว่าเขารู้อะไรเกี่ยวกับนกฮูกขลัง แม้ว่า พวกเขาแตกต่างจากนกฮูกทั่วไปจู่ๆ เขาก็ขำที่แฮกริดเคยครอบคลุมพวกเขาในชั้นเรียนของเขา แฮร์รี่ พิจารณานี้ ของบรรดาสิ่งมีชีวิตขลัง เขารู้ นกฮูกคือคนส่วนใหญ่ไปพันกับตัวในชีวิตประจําวัน และเขายังนึกไม่ออกว่าพวกเขารู้ว่าสิ่งที่พวกเขารู้หรือทำในสิ่งที่พวกเขาทำ

มันเป็นบ่ายฤดูร้อนอบอุ่นอย่างน่าประหลาดใจ ประตูเปิดอยู่เขาจึงก้าวข้ามธรณีประตูผนังภายในถูกบุด้วยไม้ขนาดค่อนข้างใหญ่นกกล่องที่มีช่องขนาดใหญ่ ต้นไม้หลายเพิ่มขึ้นจากศูนย์ของโรงเก็บเครื่องบินและสาขาออกแบบจัดคอนในห้องใต้หลังคาพื้นที่ เขาอาจจะเห็นประมาณ 10 นกฮูกพันธุ์ที่แตกต่างกันทั้งหมด บนกิ่งไม้และไม่กี่เพิ่มเติมที่แอบมองหัวของพวกเขาออกจากบ้านกล่องของพวกเขาหนึ่งนกฮูกสีขาวสะดุดตาของเขา และเขาก็ดันลงเมื่อความผิดที่ tugged ที่หัวใจของเขา

เขายังคงมองไปรอบ ๆ ในมุมที่ตรงข้ามประตูมีเดี่ยวขนาดเล็ก โต๊ะไม้ปกคลุมด้วยเศษกระดาษและไม่กี่ปากกาขนนก . ทุกอย่างเงียบสงบ ยกเว้น trickling น้ำพุกับบรอนซ์นกฮูกในศูนย์กลางและเป็นครั้งคราวแต่หรือเสียงรัวจากนกฮูกจริง

" สวีต ?" แฮร์รี่เรียกออกมาไม่แน่นอน

" สวัสดี ? " มีสะดุ้งเสียงเรียกจากด้านหลัง

แฮร์รี่ตามเสียงเดินทางลึกเข้าไปในโรงเก็บเครื่องบิน . อืม eeylops ส่งฉัน . " เขาก้มลงหลายสาขาเพื่อให้ได้กลับมา แฮร์รี่หยุดตายในเพลงของมัน ยืนอยู่ในด้านหน้าของหนึ่งซ้อนกล่อง คือ เดรโก มัลฟอย ความสนใจของเขาอย่างสมบูรณ์มุ่งเน้นนกเค้าแมวสีน้ำตาลเลือนในปาล์มของมือของเขามัลฟอยกำลังนุ่ม เจี๊ยก ๆและถูด้านบนของศีรษะกับนกเค้าแมวอ่อนโยนที่สุดของสัมผัส

แฮร์รี่กระพริบตาหลายๆ ครั้ง และพยายามอธิบายภาพกับครั้งสุดท้ายที่เขาได้เห็นมัลฟอย ใบหน้าของเขาดูเก่าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมาก ผมเป็นเพียงเล็กน้อยอีกต่อไปและเขาก็ดึงมันกลับ มัดเป็นหางม้าเรียบร้อย แต่โดยทั่วไปเขาก็เหมือนกันมันถูกเกือบสี่ปีตั้งแต่ได้ยิน

มัลฟอยก็ออกจากกระทรวงกับครอบครัวของเขา เขาชนแฮร์รี่ เขารีบรับน้ำท่วม . ขอโทษครับ " เขาพูดก่อนที่เขาจะตระหนักได้ว่ามันคือ แฮรี่ สีหน้าของมัลฟอยทันที เปลี่ยนจากขอโทษชั่งใจมาก

" มันทั้งหมดขวา ฉันต้องการจะคุยกับคุณ " แฮร์รี่พูด พยายามเก็บอารมณ์ของเขาในการตรวจสอบ .

" ฉันคิดว่าคุณต้องการให้ผม ขอบคุณนะ

" ไม่ ฉันต้องการ . . . . . . . ฉันไม่รู้สิ่งที่ฉันต้องการ . " แฮร์รี่ส่ายหัว " ฉันดีใจที่มันจบแล้ว "

มัลฟอยจ้องเขาอย่างเห็นได้ชัด ความสับสน มีมากระหว่างพวกเขา ระหว่างแฮร์รี่และทั้งหมดของ malfoys มากว่า แม้ที่ผ่านมากัน แฮร์รี่รู้สึกแปลก ๆที่เชื่อมต่อในวินาทีนั้น เขาก็ตระหนักว่าเขาไม่สามารถเกลียดเดรโก มัลฟอย

แฮร์รี่ถือมือของเขา . " โชคดี . . . "

มัลฟอยเจอสายตาของเขาด้วยความสงสัย โดยฟลูนาร์ซิสซาลูเซียสดู , และดอกเบี้ยด้วย อ้อมแอ้ม มัลฟอยจับมือของแฮร์รี่สำหรับ briefest ของจับมือแล้วมุ่งหน้าไปน้ำท่วมโดยไม่มองกลับไป

" มัลฟอย " ? แฮร์รี่ถามจากห่างออกไปไม่กี่ฟุต

มัลฟอยดูไม่ขึ้น เขารอบคอบกลับนกรัง และปัดฝุ่นออกจากมือของเขา แฮร์รี่ยังคงเงียบ เขามองดูมัลฟอยรวบรวมความคิดของเขา . . . . . .

" คุณมาทำอะไรที่นี่ ? มัลฟอยถามอย่างเท่าเทียมกัน ความพยายามมากว่า แฮร์รี่ได้ยินเสียงสั่นเล็กน้อยในเสียงของคนอื่น ๆ " ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าใบอนุญาตของฉันทั้งหมดถึงวันที่และการตรวจสอบประจำปีของคฤหาสน์ มีเพียงสองเดือนที่ผ่านมา "

" eeylops ส่งฉันมา ฉันกำลังมองหานกฮูก นี้เป็นสถานที่ของคุณ ? "

ศึกษาเขา มัลฟอย " ผมเลี้ยงนกฮูกและขายให้ร้านค้าสัตว์เลี้ยง ผมไม่ - "

" เขาบอกผมอย่างนั้น ฉันยังไม่ได้ - ไม่เป็นไร " ความตึงเครียดมันหนามากที่แฮร์รี่รู้สึกว่าเขากำลังว่ายในน้ำเชื่อม เขาหันไปมุ่งหน้าเข้าเขาตบที่หน้าผาก บนกิ่งต่ำ” โอ๊ย ! " เขาซวนเซไปก้าว และลูบจุดที่เขารู้ว่าจะเป็นสีดำ และ สีฟ้า ค่ำมืด มัลฟอยกำลังหัวเราะคิกคักอยู่ข้างหลังเขา แฮร์รี่หายใจพยุงและ ducked ลงต่ำทำให้ทางออกของเขา มัลฟอยตามขั้นตอนต่าง ๆ ไว้

เมื่อเขาไปถึงประตู มัลฟอยถามเขาว่า " ทำไมคุณถึงมาที่นี่ ?

แฮร์รี่หันไปรอบ ๆ คาดหวังที่จะเห็นหนึ่งของมัลฟอยก็หยิ่ง sneers . แต่ทั้งหมดที่เขาเห็น คือ นุ่มครับการแสดงออก” เฮอร์ไมโอนี่กับรอนซื้อนกฮูกสำหรับวันเกิดของฉัน แต่ฉันก็ไม่ติดต่อกับเขา ฉันพาเขากลับไป และพยายาม eeylops สามคนอื่น ๆ . " แฮร์รี่ไม่รู้จะอธิบายยังไง " พวกเขาก็ไม่ได้ . . . . . . . . . "

" เอาใจยาก เอ๊ะ ? มัลฟอยพูดเสียงมากขึ้นเช่น หยิ่ง SOD ที่แฮร์รี่จำได้

แฮร์รี่ส่ายหัว " นี้เป็นความผิดพลาด "

" ทำไม ? นกฮูกของฉันไม่ดีพอสำหรับคนที่ถูกเลือก ? "

" อะไรคือปัญหาของคุณ ? ฉันมาเพราะ eeylops คิดว่าฉันอาจจะทำได้ดีกับการฝึกอบรมใหม่นกฮูกที่ไม่เคยมีมาก่อน เขาไม่มี และคิดว่าคุณอาจจะ แต่เห็นได้ชัดว่าฉันเสียเวลาของฉัน "

" แล้วคุณจะเสียเวลาเปล่าๆ นกฮูกของฉันฟักใหม่ ยกเว้นคู่พันธุ์ของฉัน " มัลฟอยพูดอย่างภาคภูมิใจ " ฉันน่าจะประมาณสิบนกฮูกที่มีอยู่ในปลายฤดูใบไม้ร่วง และไม่กี่เพิ่มเติมในฤดูหนาว "

" โอ้ " สำหรับชีวิตของเขา แฮร์รี่ไม่อาจจินตนาการถึง มัลฟอยเป็นนกฮูกพันธุ์เด็กชายแฮร์รี่จำได้เคยดูถูกสัตว์พวกนี้มันน้อยกว่าตัว pureblood ด้วยสายเลือดเจ็ดรุ่น แม้เขาจะจดจำ มัลฟอยเป็นรักใคร่กับนกอินทรีนกฮูกของเขาเมื่อใดก็ตามที่ส่งขนมของเขา แฮร์รี่คิดเสมอว่ามันเป็นเพียงความภาคภูมิใจ บางทีมันอาจมีมากกว่า

" ทำไมคุณไม่สามารถหานกฮูกที่คุณชอบ ? ถาม มัลฟอยก็ฟังดูจริงใจนะ

" ฉันไม่ได้นกฮูกตั้งแต่เฮดวิก เธอตายในสงคราม นางช่วยชีวิตข้าไว้ . . " แฮร์รี่เกือบสำลักเข้าศึกษา มันได้รับเป็นเวลานานตั้งแต่เขาได้พูดคุยเกี่ยวกับนกฮูกหิมะที่รักของเขา มัลฟอยยังคงเงียบและแฮร์รี่คิดว่าเขาเห็นคำใบ้ของความเศร้าในดวงตาของเขา ดังนั้น เขายังอธิบาย " หลังสงคราม รอน และเฮอร์ไมโอนี่ อยู่ กับ ฉัน ฉันขอยืมนกฮูกของพวกเขาเมื่อใดก็ตามที่ฉันต้องการหนึ่งบางครั้งผมใช้จินนี่ แต่นั่นคือตอนที่เราเดทกัน ผมอยู่คนเดียวแล้ว และ รอน และเฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามันถึงเวลาแล้ว "

จู่ๆ นกฮูกสีน้ำตาลปกคลุมด้วยจุดเล็ก ๆสีขาวโฉบลงมาจากสาขาใกล้เคียง และลงจอดบนไหล่แฮร์รี่ เขาขนาดกลาง อาจจะ 10 นิ้วสูง เขามีขนาดใหญ่สีเหลืองดวงตาดูสว่างสดใสในทางตรงกันข้ามกับใบหน้าขาวของเขา . . . . . .

" ทำไม " แฮร์รี่พูดนกฮูกให้ต่ำ " ไม้ " เสียงและแทะในแฮร์รี่ผมกับเขาแหลมสีดำปาก .

" คิดว่าคุณฉลาด สวย เอ๊ะ โรมิโอ ฉันว่าคุณมีสัญญาณข้าม "

โรมิโอยืนมองมัลฟอยแล้วหันความสนใจของเขากลับไป แฮร์รี่

" โรมิโอ " ? แฮร์รี่ถาม

" ใช่ เขาชื่อ โรมิโอ และ เขาเป็นคนเอ่ยปาก " มัลฟอยกล่าวเพิ่มเติมกับนกมากกว่า แฮร์รี่ แฮร์รี่หัวเราะ

,แล้วโรมิโอออกไปอีก " ไม้ " โทร " . เขาเป็นชนิดของนกฮูก”

" เขาเป็นนกฮูกเหนือ . บางครั้งพวกเขาจะเรียกว่า tengmalm . ซื่อสัตย์และนก พวกเขากำลังค่อนข้างพิสดาร แต่สามารถขยายพันธุ์ได้อย่างง่ายดาย . "

" เขาเป็นหนึ่งในนัก ? " แฮร์รี่ถูกจับที่แขนของเขา และโรมิโอ ก้าวไปด้านข้างลงสู่ข้อศอกของเขา

" โรมิโอ แทบจะไม่ เขามันไร้ค่า " มัลฟอยพูด แม้คำพูดของเขา มีความชื่นชอบในเสียงของเขา" พยายามสามผู้หญิงเหนือที่แตกต่างกันก่อนที่จะให้ขึ้น ผมมี 2 คู่กับ ครุ่นคิดอยู่ เขาเป็นพี่เลี้ยง มีถิ่นที่อยู่ เขาอยู่สำหรับอาหารฟรี . "

แฮร์รี่มองเข้าไปในดวงตาของโรมิโอ " บางทีเขาอาจจะไม่เจอผู้หญิงที่ใช่เลย " มัลฟอย snickered

" ไม่เลว . . . "

หามัลฟอยสีหน้า แฮร์รี่พยายามที่จะทำให้ความรู้สึกของประโยคนั้น แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันคิดว่าฉันควรจะไปขอโทษที่ทำให้เสียเวลา แฮร์รี่ขยับแขนขึ้นลงเพื่อเอาโรมิโอ บินได้แล้ว แต่นกก็ไม่ขยับ

" คุณกำลังทำอะไรอยู่ โรมิโอ ? มัลฟอยถามด้วยความอยากรู้เข้ม

" ไปใน " แฮร์รี่พูดเบาๆ และพยายามชู โรมิโอไป

" งั้นไม่เป็นไร " มัลฟอยกล่าว . " เด็กหนุ่มฉวยโอกาส . คุณฉลาดกว่าที่ฉันให้คุณเครดิต ผู้เสพความตายเพื่อกอบกู้จักรวาลรวดเดียว "

" หือ ? "

" เขาอยากไปกับคุณ คุณพอตเตอร์ เธอหูหนวกรึไง ไม่ต้องตอบหรอก "

" ฉันคิดว่าเธอไม่มีนกฮูก ขาย "

" เขาไม่ขาย เขาเป็นนกของเขาเอง "

" คุณหมายถึงอะไร ? แฮร์รี่ถามอย่างสับสน

" เขาย้ายไปเอง หลังจากสงคราม ฉันพยายามที่จะส่งเขากลับไปยังเจ้าของเดิมของเขา แต่ไม่มีโชค บางทีพวกเขาอาจจะ . . . . . . . อย่างไรก็ตาม เขาเอาเปรียบวันมากกว่าเขาตัดสินใจที่จะพาคุณไปเสนองานให้ "

" แต่ไม่ "

" ใช่ "

" อย่างน้อยก็ให้ฉันจ่ายเธอ "

" ฉันไม่ต้องการเงินของเธอ พอตเตอร์ ลาก่อนนะโรมิโอ ขอให้มีชีวิตที่ดีนะ " เดรโกโบกมือกับรุ่งเรืองสดใส

" แต่ "

" ลาก่อน พอตเตอร์ "

เดรโกมองเขาด้วยเช่นสุดท้ายที่แฮร์รี่รู้จักการสนทนามากกว่า ถ้าเขาพร้อมที่จะวาดไม้กายสิทธิ์ของเขา ,ซึ่งเขาไม่ได้–ไม่เกินนกฮูก” ขอบคุณครับ ฉันหมายความตามนั้นจริงๆ . . . "

" ไม่ต้องขอบคุณหรอก "

" ถ้ามันไม่ได้ผล ฉันส่งเขากลับมา ?

มัลฟอยเรียนโรมิโอสักครู่แล้วยิ้ม ผี ริมฝีปากของเขา” ฉันคิดว่าโรมิโอมีสิ่งที่ดีอยู่ในมือ . . . "

แฮร์รี่ไม่รู้ว่าต้องให้ของที่สั่งให้ " ผม apparated ที่นี่เลย ฉันจะพาเขากลับบ้าน " ? แฮร์รี่ถามหวังว่าเดรโกจะได้โซลูชัน

" นายบ้า " เดรสโทร์ดี้ ไปที่โต๊ะ และขีดเขียนอะไรบนเศษเล็ก ๆของกระดาษ . ที่อยู่ของคุณคืออะไร ?

" ที่อยู่ของฉัน โอ้ " แฮร์รี่พูด อาย” เลขที่ 12 กริมโมลด์เพลส ลอนดอน " เสน่ห์ฟิเดลิอัสก็นานเสีย

เดรโกเขียนที่อยู่ และแนบหมายเหตุขาของโรมิโอ " คุณกลับไปเถอะอย่าให้ประตูตีคุณ